Να συμφωνήσουμε ποιο είναι το βασικό πρόβλημα της χώρας:
Α. Το οικονομικό πρόβλημα: η κυριαρχία των προσοδούχων, οι οποίοι ελλείψει ανταγωνισμού γίνονται κάθε μέρα και πιο ηλίθιοι.
Ομάδες του πληθυσμού και άτομα που εξουσιάζουν όχι με βάση τη δική τους παραγωγή και δημιουργικότητα, για την οποία είναι μετρίως ικανοί ή παντελώς ανίκανοι, αλλά εκμεταλλευόμενοι τη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα άλλων. Το ελληνικό θαύμα συνίστατο στην εκμετάλλευση και, την ίδια στιγμή, απαξίωση των υποδομών που δημιουργήθηκαν από τον κόπο και το αίμα γενεών Ελλήνων και ταυτόχρονα στην κατανάλωση του μέλλοντός τους μέσω του δανεισμού.
Εισέβαλαν στον μηχανισμό των κομμάτων και μέσω αυτών του κράτους, τον κατέλαβαν, δημιούργησαν ένα πλήθος παρα-κρατικών επιχειρήσεων και επαγγελμάτων και χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς της δημοκρατίας ώστε να ελέγχουν τη συνείδηση των πολιτών με τον θόρυβο (βλέπε χαρακτηριστικά λίστα Λαγκάρντ) ή τη σιωπή, καθώς και με την αποδιάρθρωση της Παιδείας που έχει στερήσει από τους πολίτες το κριτικό εφόδιο. Δημιουργούν θέματα που δεν υπάρχουν, εξαφανίζουν άλλα που υπάρχουν, δημιουργούν ενοχές στους πολίτες για τα αυτονόητα.
Αποδεδειγμένα ηλίθιοι και ανίκανοι, δεν διαθέτουν ούτε την καλλιέργεια ούτε την ευφυία για να δουν λίγο πέρα από τον μικρόκοσμο και τον μικρόχρονό τους, έστω για να περισώσουν τον εαυτό τους.
Β. Το πολιτικό πρόβλημα: η ακύρωση του δημοκρατικού διαλόγου.
Η συζήτηση μετατοπίζεται πάντα στη διαδικασία για να αποφύγουμε να συζητήσουμε την ουσία. Μια ακραία περίπτωση είναι τα γεγονότα που ακολούθησαν την περιβόητη λίστα.
Η Δημοκρατία ακυρώνεται από τη στιγμή που τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί σταματούν να συζητούν μεταξύ τους αλλά συζητούν με τα media, με ενδιάμεσους, οι οποίοι αποκτούν έτσι αυτοτελή υπόσταση. Σχηματικά, η τηλεόραση στο σαλόνι υποκαθιστά τη συζήτηση μεταξύ των παρισταμένων, γίνεται η ίδια συζητητής, διαλεγόμενος, και μεταφέρει αμείλικτη την κουβέντα όπου θέλει. Οι υπήκοοι ακολουθούν. Η Βουλή τρέχει από πίσω.
Η ελληνική Δημοκρατία είναι η Δημοκρατία της επί-κοινωνίας, της επί-φασης, της επι-φάνειας.
Δημιουργήσαμε τη Δημοκρατία των δημοσίων σχέσεων, που δεν είναι ούτε αληθινά Δημόσιες, με την έννοια που έχει η λέξη αυτή στον σύγχρονο κόσμο, (μάλλον ιδιοτελέστατες είναι) ούτε πραγματικές σχέσεις. Είναι το μετατοπισμένο σύστημα των σχέσεων των σογιών και της αλληλοϋποστήριξης και αλληλοσπαράγματος της κλίκας... Οι ελίτ της χώρας μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούν να αντιληφθούν τον κόσμο. Το κόλπο είναι ότι έχουν πετύχει να μας κάνουν να ασχολούμαστε μαζί τους. Να τους παίρνουμε στα σοβαρά.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακριβώς κατακερματισμένη, με τη σύγχρονη έννοια του κατακερματισμού των προηγμένων κοινωνιών.
Κυριαρχείται από ένα άθροισμα από σόγια και κλίκες και η πολιτική της, κατά συνέπεια, είναι ένα συναφές άθροισμα από λαϊκότροπα κουτσομπολιά, με έναν και μόνο ιδιοτελή σκοπό. Την εξουσία με κάθε μέσο και τον πλουτισμό με κάθε τρόπο.
Σημασία αποκτά έτσι η εσωτερική καταξίωση στην ομάδα, στην οργάνωση, στην κλίκα.
Από τα παραπάνω είναι προφανής ο κύριος στόχος οποιασδήποτε μεταρρύθμισης , ο στόχος εκείνος του οποίου όλα τα άλλα, πολλά μεγάλα και σημαντικά, είναι παρελκόμενα:
Η επίλυση του πολιτικού προβλήματος. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Αυτή προϋποθέτει την αποκατάσταση του διαλόγου και της διαφωνίας επί της ουσίας, την οικοδόμηση των αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου, για να γίνει δυνατό να τοποθετηθούμε ως σύνολο, μέσα από αυτές τις αντιθέσεις, στη σύνθεσή του.
Αν δεν κατορθώσουμε να απενοχοποιήσουμε τις λέξεις και τα νοήματά τους, Δημοκρατία δεν υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος.
Αν δεν απαξιώσουμε τους ενδιάμεσους και τους εκπροσώπους τους, το στρώμα εκείνο που παράγει τον θόρυβο και τη σύγχυση, η αλήθεια θα υποκρύπτεται πάντα, η συζήτηση θα δηλητηριάζεται από την κρυμμένη ενοχή, όταν θα μας απαντούν με απαξιωτικό ύφος «μα αυτό είναι σοσιαλιστικό, είναι ακαταλαβίστικο, είναι κουλτουριάρικο, είναι αναρχικό, είναι συντηρητικό, είναι φιλελεύθερο».
Αν δεν επιτύχουμε να δημιουργήσουμε τις υγιείς αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου, να πάμε την κουβέντα αλλού, οι τίτλοι τέλους για το νεοελληνικό Κράτος, το συλλογικό αυτό όνειρο της Δύσης και των φωτισμένων Ελλήνων που συνδέθηκαν με το μεγάλο κίνημα του Διαφωτισμού, θα έρθουν αναπόφευκτα και μάλλον όχι αργά.
Η Ιστορία, τρελή κι ανάλαφρη γριά, θα κοιτάξει προς αυτή την αρχαία γωνιά του κόσμου μια τελευταία φορά και θα μας αποχαιρετήσει μάλλον ανακουφισμένη, ούτε καν με κάτι σοβαρό, αλλά με το ευφυές ρεφρέν από ένα χαζοχαρούμενο τραγουδάκι: "σφύριξα κι έληξες".
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment