Discus fishes

 Στο ενυδρείο μου έχω δίσκους. Discus fishes, για όποιον γνωρίζει από ενυδρεία. Εϊναι τα ομορφότερα και τα πιο ιδιαίτερα από τα τροπικά.

Είναι σχετικά μεγάλα ψάρια, φτάνουν το μέγεθος της παλάμης, επίπεδα, στρογγυλά σαν φεγγάρια, με πολύ όμορφα χρώματα που παραλλάζουν με τις διαθέσεις τους σε κάποια βασικά μοτίβα που υποκρύπτονται ακόμη και μετά τις διασταυρώσεις.

Είναι απελπιστικά ήμερα. Παρά το μέγεθός τους, οποιοδήποτε ψάρι μπορεί να τους επιτεθεί και να τα ενοχλήσει. Ακόμη και τα σχετικά μικρά. Αυτά τα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία. 

Όταν αισθανθούν πίεση ή πανικό ή κάποιας μορφής επίθεση, σταματούν να τρώνε, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν.

Αντίθετα, έχουν πάρα πολύ έντονες σχέσεις μεταξύ τους: ιεραρχία, ζευγάρια που δημιουργούνται εφ' όρου ζωής. Αντιπάθειες και συμπάθειες. Γίνονται πολύ επιθετικά στην αρχή, αν εισαχθεί ένα καινούριο του είδους τους. Δεν το σκοτώνουν. Το απομονώνουν και το κυνηγούν. Αλλά σταδιακά το αποδέχονται. Μετά ξεθαρρεύει και εντάσσεται στο ιεραρχικό τους σύστημα. Καμιά φορά – σπάνια - αν αυτό είναι αδύναμο, όμως, υποκύπτει. 

Είναι σχεδόν θηλαστικά. Γεννούν αυγά, τα οποία φροντίζουν εναλλάξ ο πατέρας και η μητέρα.

Όταν εκκολαφθούν τρώνε από το δέρμα των γονιών τους, το οποίο εκκρίνει ένα είδος μικροσταγονιδίων λίπους. Κάτι σαν γάλα.

Αναγνωρίζουν ανθρώπους, για το σύμπαν των οποίων δείχνουν μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό που δείχνουν για τους υδάτινους συγγενείς τους.

Παρά την παράδοξη συμπεριφορά τους και τις ελλιπείς τους ικανότητες (είναι και αδέξιοι κολυμβητές, στέκονται σε περίεργες στάσεις, λίγο γυρτά σε αντίθεση με τα άλλα ψάρια), γίνονται το επίκεντρο του ενυδρείου, καθώς είναι τα πιο πολύτιμα και καταφανώς τα πιο όμορφα. Ακόμη και δυο-τρία μόνο, αποτελούν τον λόγο ύπαρξης των υπολοίπων. Αν δεν το κατορθώσουν, απλά αρρωσταίνουν και μας εγκαταλείπουν.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος