Αντί να συνδεθεί έγκαιρα με τα νέα ερωτήματα των προηγμένων κοινωνιών και να συνεισφέρει ακομπλεξάριστα με τις δικές της αγωνίες στην παραγωγή και τη διαχείρισή τους, προσπαθεί εκ των υστέρων να αντιγράψει άτσαλα και αποσπασματικά τις λύσεις τους.
Το αποτέλεσμα είναι αυτονόητο: οι όποιες λύσεις προκύπτουν, όταν προκύπτουν, με τρόπο εξωγενή, αφύσικο, ακατανόητο, τραυματικό.
Η απαιτούμενη διαδρομή δεν έχει διανυθεί, οι συγκρούσεις δεν έχουν λάβει ποτέ χώρα, οι πολίτες δεν έχουν αντιμετωπίσει το φάντασμά τους.
Η διαδικασία της γέννησης του νέου απομένει λειψή και τραυματική. Γι’ αυτό, ακόμη κι όταν είναι αναπόφευκτη, έχει μια πικρή αίσθηση ανολοκλήρωτου, παραμένει ένα εξωτερικό φαινόμενο, όχι μια ενσωματωμένη γονιμοποιός κατάσταση. Κάτι σαν ματαιωμένος έρωτας, σαν ακυρωμένη ολοκλήρωση. Έτσι «με επιμονή τα καταφέρνει η Ελληνίς Επιφανί / να παραμένει πάντα παρθένος και γυμνή».
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment