Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν λίγες ημέρες.    Το ξαναδημοσιεύω με την απόδειξή του σε φωτογραφία. Πώς ο νόμος του Λυντς υποκαθιστά το σύστημα δικαίου ελέω (σοσιαλ)μιντιακής ασυδοσίας. Πέρα από την υποκίνηση σε μίσος και βία εναντίον μειονοτήτων, χρειάζεται επειγόντως η εφαρμογή μιας άλλης πιο βασικής πρόνοιας: η προστασία του ατόμου, κάθε ατόμου, από τη συλλογική υποκίνηση βίας και μίσους. Ο όποιος κατηγορούμενος εγκληματίας, βαρύς, ελαφρύς, κρίνεται μόνον από τον φυσικό του δικαστή με βάση τον νόμο. Κανέναν άλλον. Και ποτέ πριν αυτός αποφανθεί. Όλα τα άλλα είναι ζούγκλα, μάγισσες, μεσαίωνας. Η Ιερά Εξέταση ακολουθεί.

Στα 18 ψηφίζει κάποιος για κυβέρνηση, πάει στρατό, νωρίτερα ακόμη, μπορεί να γίνει αστυνομικός ή αστυνομικίνα, να παίρνει όπλο, να ασκεί νόμιμη βία σε ανθρώπους για την επιβολή του νόμου, να επιλέγει καριέρα και ζωή. Στα συμπληρωμένα 15 μπορεί να κάνει σεξ με όποιον θέλει.

Στα 19 μπορεί αν θέλει να διαλέξει όποιο επάγγελμα, και το επάγγελμα της ιερόδουλης/ιερόδουλου ακόμη ή και του πολιτικού λίγο μετά, το οποίο ενίοτε έχει ομοιότητες με το πρώτο, ή να φτιάξει επιχείρηση, ή να διοικεί αυτή του μπαμπά και της μαμάς. Ή να γίνει γραμματέας και σύζυγος ενός ανθρώπου σαν τον Ντόναλντ Τραμπ για τη... γοητεία του. Ή να "τυλίξει" και να παντρευτεί τα λεφτά. Ή την εξουσία.

Ή να κάνει αυτό που αγαπάει, να πάρει αυτόν ή αυτήν που αγαπάει αγνοώντας όλους τους πειρασμούς του κομφορμισμού.

Έτσι είναι η ζωή!

Τώρα, αν κάποιος ασκεί βία σωματική ή ψυχική, αν κάποιος εκ(βιάζει) με οποιονδήποτε τρόπο σε βάρος της ζωής και της ακεραιότητας ενός άλλου και των οικείων ή της περιουσίας του, είτε μικρότερος ή μεγαλύτερος είναι ο εκ(βιαστής), γυναίκα ή άνδρας, άθεος ή χριστιανός μουσουλμάνος ή βουδιστής, αυτά τα κρίνει η δικαιοσύνη. Έχουμε μια γιαγιά που δολοφονήθηκε από το εγγόνι πρόσφατα. Ηλικιωμένους που πέφτουν θύματα βίας των συζύγων ή των παιδιών τους. Γυναίκες-θύματα κυριολεκτικά αλητών, θυμηθείτε τη Ρόδο. Άνδρες, αγόρια θύματα αλητών και συμμοριών και bullying, θυμηθείτε το παιδί από την Κρήτη που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Άπειρες περιπτώσεις και σχήματα.

Ποιος σας λέει σε μια οποιαδήποτε περίπτωση αν δεν συνέβη το αντίστροφο, ότι ο ένας δεν ζήτησε κάτι, δεν του το έδωσε αυτός που είχε τη δυνατότητα και το δικαίωμα και εκδικείται ο άλλος, που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα; Ή πως δεν συνέβη κάτι άλλο; Ήμαστε παρόντες; Η αλήθεια, η νομική, η επιστημονική, κάθε αλήθεια, διερευνάται με συγκεκριμένους τρόπους. Και από συγκεκριμένους ανθρώπους. Με διακριτικότητα και μέθοδο.

Δεν μπορεί να γίνονται δημόσια λαϊκά δικαστήρια. Και να αποφαίνονται τα σόσιαλ μίντια κι οι τηλεοράσεις. Για οποιοδήποτε τέτοιο προσωπικό θέμα. Που μπορεί να είναι πράγματι βία, μπορεί να είναι και οτιδήποτε άλλο.

Ευθύνη της κοινωνίας και πολιτείας είναι να υπάρχουν μονάδες στήριξης όποιου δηλώνει πως έχει πέσει θύμα βίας, εκβιασμού. Στήριξης ψυχολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, νομικής.

Ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους κι ευάλωτους οικονομικά, ψυχολογικά, βιολογικά, γυναίκες ή άνδρες. Νέους/ες ή ηλικιωμένους/ες. Gay ή straight. Όλοι μπορούν να βρεθούν στη θέση του ισχυρού ή του αδύναμου σε μια κατάσταση. Και πρέπει να έχουν πρόσβαση σε μονάδες στήριξης, από ειδικούς, όχι μόνον την αστυνομία, απέναντι σε κάποιον ισχυρότερο άνθρωπο, σε μια κατάσταση που τους ξεπερνά.

Όλοι μπορούμε να γίνουμε από άγγελοι σατανάδες, από θύματα θύτες.

Εκείνο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει, όμως, είναι να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα ως όχλος και να αναπαράγουμε όποια δημόσια καταγγελία με βεβαιότητα αλήθειας.

Δεν πρέπει να διεκδικούμε να κρίνουμε ούτε να αποφαινόμαστε ως δικαστές σε ζητήματα προσωπικά, εφόσον δεν υπάρχει νομική εμπλοκή ή αποδεικτικά στοιχεία παρά ένα διαρκές "μου 'πε, σου 'πα, του 'πε" κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν, ευτυχώς, λαϊκά δικαστήρια στις δημοκρατίες. Αυτά ξέρουμε πού καταλήγουν συνήθως: να γίνουν λαϊκοί δικαστές δολοφόνοι και διεστραμμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Τείνουν όμως να δημιουργηθούν γιατί όλοι άξαφνα απέκτησαν βήμα χωρίς εκδοτικό έλεγχο, δεοντολογία και ατομική ευθύνη για τα λεγόμενά τους.

Για την ώρα βρισκόμαστε στο γενικευμένο ξεκατίνιασμα. Επιταχύνουμε.

Από το ξεκατίνιασμα στον νεοφασισμό, στο κοινωνικό, οικονομικό και τέλος φυσικό λιντσάρισμα και στην αυταρχική λαϊκίστικη αντίδραση είναι ένα βήμα δρόμος.

Πρέπει να πούμε ένα "φτάνει!". Ένα "ως εδώ!".

Φτάνει πια η διεκδίκηση της αυτόματης καθολικής θυματοποίησης από κάθε έναν με βάση την ηλικία, την αγιοσύνη και "αθωότητα" της νεότητας, το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία κ.ο.κ.

Ναι, υπάρχουν θεσμικές ή κοινωνικές διακρίσεις στατιστικά. Να αγωνιστούμε όλοι να αντιμετωπιστούν. Θεσμικά με αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως ο πολιτικός γάμος για όλους, για παράδειγμα. Κοινωνικά με την πρόσβαση στην καλή παιδεία, σε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς. Με τη δημιουργία κι ανάδειξη παντού των θετικών προτύπων από όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Διακρίσεις στατιστικά, όμως, δεν σημαίνει καθολικά θύματα. Δεν σημαίνει πως κάθε ένας που αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα είναι κιόλας.

Φτάνει πια! Οι Δημοκρατίες πρέπει να αυτοπροστατευθούν από τα σόσιαλ μίντια.

Φτάνει με την ισοδυναμία του λόγου και της πορδής!

Αλλιώς δεν θα έχουν μέλλον.

Η ελευθερία και οι κατακτήσεις γενεών με αίμα, κινήματα και θυσίες, το τεκμήριο της αθωότητας, το κράτος δικαίου, οι ελευθερίες μας και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εν γένει θα έχουν ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος