Ως Έλληνας νομίζω πως θα προτιμούσα να εκλεγεί ο Ερντογάν με σχετική άνεση.
Πρώτον, γιατί μια ασταθής εξουσία γίνεται πιο επιθετική, στρέφεται στον εθνικισμό ψάχνοντας ή φτιάχνοντας εχθρούς. Ευκολότερα κάνει συμβιβασμούς ή μικρές υποχωρήσεις, όπως έκανε στα θέματα του Πατριαρχείου, αν δεν έχει να αποδείξει κάτι στο εσωτερικό. Πιο εύκολα καταλήγει σε σχετικά λογικά deals ένας ισχυρός ηγέτης μιας κάπως πιο αποδυναμωμένης χώρας, παρά ένας αμφισβητούμενος ηγέτης μιας ισχυρότερης χώρας.
Δεύτερον, η απομάκρυνσή του από την Ευρώπη κάνει πιο έντονη την πίεση για Ευρωπαϊκή στήριξη στην Ελλάδα (και τα σύνορά της), όπου εξαντλούνται τα αυτοτελή Ευρωπαϊκά συμφέροντα, και βελτιώνει την Ελληνική διπλωματική θέση. Το ίδιο η νεοοθωμανική πολιτική απομακρύνει τις ΗΠΑ, όπου οριακά ήδη αποτράπηκε η ματαίωση της πώλησης από το Κονγκρέσο των F35, των οποίων η Τουρκία είναι συμπαραγωγός!
Τρίτον, η αντιπολίτευση, ακόμη και η "σοσιαλδημοκρατική", είναι πιο επιθετική απέναντι στην Ελλάδα αλλά και απέναντι στη φιλοξενία και ενσωμάτωση 3,5 εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων, που έχει στηρίξει ο Ερντογάν. Μια μικρή μερίδα να προωθηθεί ανατολικά, νέα μεγαλύτερη κρίση, απρόβλεπτων συνεπειών, θα προκύψει, πέρα από τις ανθρωπιστικές συνέπειες.
Ως Ευρωπαίος και Δημοκράτης θα επιθυμούσα την αποδυνάμωσή του.
Στήνει μια αυταρχική προσωποκρατική εξουσία, που σταδιακά αποδομεί την κοσμική Τουρκική Δημοκρατία, με όλα της τα κουσούρια και τις ατέλειες, και την μετατρέπει σε ένα μεσανατολικό ή μετασοβιετικό καθεστώς. Μακροπρόθεσμα η Τουρκία απομακρύνεται από τις δυτικές αρχές και οπισθοδρομεί. Αναπόφευκτα θα αισθανθεί εγγύτερα σε καθεστώτα όπως του Πούτιν, και με το τέλος του Ερντογάν, που κάποια στιγμή θα έρθει, είτε λόγω οικονομίας είτε λόγω βιολογίας, απειλείται μια ευρύτερη αστάθεια στην περιοχή και επικίνδυνες κοινωνικές αναταράξεις.
Όλα αυτά με αρκετές επιφυλάξεις. Διότι αποτελούν ευκαιρίες και προκλήσεις για μια σοβαρή ελληνική πολιτική, ικανή να αξιοποιήσει πλεονεκτήματα και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες και να τις χειριστεί. Πράγμα που προ πολλού, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, δεν έχει δώσει ίχνη ζωής.
Πρώτον, γιατί μια ασταθής εξουσία γίνεται πιο επιθετική, στρέφεται στον εθνικισμό ψάχνοντας ή φτιάχνοντας εχθρούς. Ευκολότερα κάνει συμβιβασμούς ή μικρές υποχωρήσεις, όπως έκανε στα θέματα του Πατριαρχείου, αν δεν έχει να αποδείξει κάτι στο εσωτερικό. Πιο εύκολα καταλήγει σε σχετικά λογικά deals ένας ισχυρός ηγέτης μιας κάπως πιο αποδυναμωμένης χώρας, παρά ένας αμφισβητούμενος ηγέτης μιας ισχυρότερης χώρας.
Δεύτερον, η απομάκρυνσή του από την Ευρώπη κάνει πιο έντονη την πίεση για Ευρωπαϊκή στήριξη στην Ελλάδα (και τα σύνορά της), όπου εξαντλούνται τα αυτοτελή Ευρωπαϊκά συμφέροντα, και βελτιώνει την Ελληνική διπλωματική θέση. Το ίδιο η νεοοθωμανική πολιτική απομακρύνει τις ΗΠΑ, όπου οριακά ήδη αποτράπηκε η ματαίωση της πώλησης από το Κονγκρέσο των F35, των οποίων η Τουρκία είναι συμπαραγωγός!
Τρίτον, η αντιπολίτευση, ακόμη και η "σοσιαλδημοκρατική", είναι πιο επιθετική απέναντι στην Ελλάδα αλλά και απέναντι στη φιλοξενία και ενσωμάτωση 3,5 εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων, που έχει στηρίξει ο Ερντογάν. Μια μικρή μερίδα να προωθηθεί ανατολικά, νέα μεγαλύτερη κρίση, απρόβλεπτων συνεπειών, θα προκύψει, πέρα από τις ανθρωπιστικές συνέπειες.
Ως Ευρωπαίος και Δημοκράτης θα επιθυμούσα την αποδυνάμωσή του.
Στήνει μια αυταρχική προσωποκρατική εξουσία, που σταδιακά αποδομεί την κοσμική Τουρκική Δημοκρατία, με όλα της τα κουσούρια και τις ατέλειες, και την μετατρέπει σε ένα μεσανατολικό ή μετασοβιετικό καθεστώς. Μακροπρόθεσμα η Τουρκία απομακρύνεται από τις δυτικές αρχές και οπισθοδρομεί. Αναπόφευκτα θα αισθανθεί εγγύτερα σε καθεστώτα όπως του Πούτιν, και με το τέλος του Ερντογάν, που κάποια στιγμή θα έρθει, είτε λόγω οικονομίας είτε λόγω βιολογίας, απειλείται μια ευρύτερη αστάθεια στην περιοχή και επικίνδυνες κοινωνικές αναταράξεις.
Όλα αυτά με αρκετές επιφυλάξεις. Διότι αποτελούν ευκαιρίες και προκλήσεις για μια σοβαρή ελληνική πολιτική, ικανή να αξιοποιήσει πλεονεκτήματα και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες και να τις χειριστεί. Πράγμα που προ πολλού, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, δεν έχει δώσει ίχνη ζωής.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment