Ο Μπολσονάρο στα χρόνια της Προεδρίας του κατόρθωσε να πολώσει τη Βραζιλιανική κοινωνία, να απαξιώσει τους θεσμούς, να διαχειριστεί μέτρια την οικονομία, να απομονώσει τη χώρα από τη Διεθνή σκηνή και, κυρίως, από το Mercosur, όπου έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία της ΕΟΚ της νότιας Αμερικής, και από την Ευρώπη. Μοίρασε αφειδώς όπλα χαλαρώνοντας τους νόμους, έδωσε αέρα στους μεγαλογαιοκτήμονες και στις διάφορες ομάδες πίεσης που κατέκαψαν στην περίοδο αυτή τον Αμαζόνιο, επιταχύνοντας σε σημαντικό βαθμό την καταστροφή του παγκόσμιου αυτού φυσικού πόρου, επέτρεψε με την οικονομική του πολιτική να μεγαλώσει η ψαλίδα ανάμεσα στο 10%, που κατείχε το 2021 το 80% του πλούτου, και στο 50% του πληθυσμού, το οποίο την ίδια χρονιά έφτασε να έχει το -0,4%, δηλαδή είχε περισσότερα χρέη από ενεργητικό. Ενώ το 30% του πληθυσμού είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας και μεγάλο μέρος με έλλειψη ειδών βασικής διατροφής.
Αυτό συμβαίνει σε μια χώρα βιομηχανοποιημένη, με υψηλή τεχνολογία, τεράστιους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους και δημιουργικότητα. Σε τέσσερα χρόνια κατέστρεψε προσπάθειες δεκαετιών για μια βιώσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη, που ξεκίνησαν από τον σοβαρό σοσιαλδημοκράτη Πρόεδρο Καρντόσο στη δεκαετία του '90 ως το 2003, και συνεχίστηκαν με επιτυχία και χωρίς ακρότητες, αντίθετα με πολύ σοβαρή δημοσιονομική πολιτική από τον Πρόεδρο Λούλα Ντα Σίλβα, για δύο τετραετίες. Έναν άνθρωπο δουλεμένο, από πάμφτωχη οικογένεια εργατών, ρεαλιστή και κάθε άλλο παρά λαϊκιστή. Είναι πασίγνωστοι οι καυγάδες του με την περονική λαϊκίστρια Κίρχνερ, που την ίδια εποχή ξαναχρεωκόπησε την Αργεντινή ενώ η Βραζιλία διαρκώς βελτιωνόταν.
Ο Λούλα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Τσίπρα, Ούτε ηλίθιος είναι, ούτε φανατικός. Στις ημέρες του η Βραζιλία ευημέρησε χωρίς να αυξήσει το χρέος, το αντίθετο. Χωρίς να μεγαλώσει το έλλειμμα συνέχισε κι εμβάθυνε τις πολιτικές του προέδρου Καρντόσο, οι επενδύσεις αυξήθηκαν, οι κοινωνικές εντάσεις μειώθηκαν, μπήκαν οι βάσεις του κοινωνικού κράτους, δημιουργήθηκαν οι δομές και διαδικασίες προστασίας του Αμαζονίου απ' τους μεγαλογαιοκτήμονες που τον καίνε, για τους οποίους δούλευε ο Μπολσονάρο, ακολούθησε μια μετρημένη διεθνή πολιτική και αποχώρησε θριαμβευτικά.
Το όνομά του αμαυρώθηκε από τα σκάνδαλα που του καταλογίστηκαν αργότερα επί της διαδόχου του Dilma Rousseff (όχι κάτι τεράστιο όσον αφορά τον ίδιο, ένα διαμέρισμα σπίτι) από έναν διώκτη δικαστή, ο οποίος αποδείχθηκε αργότερα πως υπερέβαλε. Κυρίως η διάδοχός του επλήγη, η Ρούσεφ, που αποπέμφθηκε απ' το Κογκρέσο γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να συνεννοηθεί με το νομοθετικό σώμα και χρηματοδότησε σημαντικά κοινωνικά προγράμματα απευθείας ή μέσω της PETROBRAS χωρίς την έγκριση του σώματος.
O Lula κατηγορήθηκε επίσης την ίδια εποχή για τον διορισμό ανώτατων στελεχών της PETROBRAS, τα οποία χρησιμοποίησαν κεφάλαια της εταιρείας για χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων προσκείμενων, και ο ίδιος για ένα ... διαμέρισμα. To Ανώτατο Δικαστήριο της Βραζιλίας αποφάσισε όμως πέρυσι τον Ιούλιο πως το αντίστοιχο εφετείο δεν έκρινε με ικανές αποδείξεις την ενοχή και πειστήρια του πρώην Προέδρου και με ψήφους 7 έναντι 4 επιβεβαίωσε την απόφαση ότι ο πρώην δικαστής Sergio Moro, που ήταν ο βασικός διώκτης του Λούλα, ήταν προκατειλημμένος (και προφανώς πολιτικά υποκινούμενος) στην καταδίκη του για διαφθορά.
Το Βραζιλιάνικο κογκρέσο, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, έκανε το 2016 το βήμα της αποπομπής της Ρούσεφ, που κατέληξε όμως δυστυχώς στην εκλογή Μπολσονάρο. Με τη στήριξη κι οργάνωση του Steve Bannon.
Η πρωτοβάθμια καταδίκη του Λούλα, δεν του επέτρεψε να συμμετάσχει στις εκλογές του 2017, συμμετείχε τελευταία στιγμή ένας σχετικά άγνωστος υποψήφιος απ' τον χώρο του και έτσι εξελέγη ο Μπολσονάρο.
Ο οποίος φανάτισε τη χώρα, αύξησε το έλλειμμα, μείωσε την ανάπτυξη περισσότερο από άλλες χώρες που επλήγησαν απ' τον κόβιντ, διαχειρίστηκε καταστροφικά την επιδημία, δημιούργησε στρατιές φανατικών βίαιων Ορκ, απομόνωσε τη Βραζιλία απ' το Mercosur και γενικότερα τη διεθνή σκηνή με πολιτικές προστατευτισμού και ανεξέλεγκτη λειτουργία των μεγαλομαφιόζων εσωτερικά, ενώ αποπειράθηκε να πολιτικοποιήσει την αστυνομία και το στράτευμα.
Ο Αντιπρόεδρος του Λούλα σήμερα Geraldo Alckmin, πρώην κυβερνήτης του Σάο Πάολο, είναι κεντρώος αντίπαλος του Λούλα, ο οποίος μάλιστα είχε ψηφίσει την αποπομπή της Ρούσεφ και τη δίωξή της. Και στην προηγούμενη θητεία του, από το 2004 ως το 2012, ο Λούλα είχε επιλέξει κεντροδεξιό Αντιπρόεδρο. Σαν να λέμε ότι ο Μπάιντεν θα είχε επιλέξει αντιπρόεδρο τον Mit Romney στις ΗΠΑ. Και μέρος των Ρεπουμπλικάνων να είχε συνταχθεί με τον Μπάιντεν, όπως τα κεντροδεξιά κόμματα της Βραζιλίας προκειμένου να γλιτώσουν από την εκτροπή του Μπολσονάρο.
Ευτυχώς στη Βραζιλία το εκλογικό σύστημα δίνει μια πιο πολύχρωμη Βουλή, πολυκομματική, ενώ ο πρόεδρος εκλέγεται με την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων, όπως στη Γαλλία, στον δεύτερο γύρο αν χρειαστεί, πράγμα που επιτρέπει ευρύτερες συνεργασίες και συσπειρώσεις.
Σήμερα ο Λούλα επιλέγει μια ισχυρή Βραζιλία, τον στόχο μηδενικής αποδάσωσης του Αμαζονίου, τη στήριξη του 30% των φτωχότερων στρωμάτων και το κλείσιμο της ψαλίδας με το υπερπλούσιο 5%, αλλά επιλέγει επίσης και την ιδιωτική οικονομία κι επιχειρηματικότητα, την επαναφορά της Βραζιλίας στη διεθνή σκηνή, την προτεραιότητα στην εμβάθυνση του Mercosur, πρόδρομο της ευρωπαϊκής Ένωσης, η ΕΟΚ της νότιας Αμερικής. Το πρώτο του ταξίδι θα είναι στις ΗΠΑ, στο Πεκίνο και στις Βρυξέλλες. Όπου θα επιδιώξει την εμβάθυνση των σχέσεων με την ΕΕ, όπως δήλωσε.
Μετά από όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς για την ομόθυμη καταδίκη των ορδών του Μπολσονάρο σε όλο τον κόσμο.
Από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, από τον Πρόεδρο Μπάιντεν, που δήλωσε άμεσα ότι βρίσκεται στο πλάι των Δημοκρατικών θεσμών της Βραζιλίας και του σεβασμού του εκλογικού αποτελέσματος, τον Πρόεδρο Μακρόν, που εξέφρασε πρώτος την δίχως καμία επιφύλαξη αμέριστη υποστήριξή του στη Βραζιλιανική Δημοκρατία και τον εκλεγμένο Πρόεδρο, τον Γερμανό Καγκελάριο, τον Ισπανό Πρωθυπουργό, την Ιταλίδα Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τον Πρωθυπουργό της Κίνας, τον Πρόεδρο της Νότιας Αφρικής, τον Πρόεδρο της Κίνας, ακόμη και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που είχε στενότατες σχέσεις με τον Μπολσονάρο όπως και με τον βορειοαμερικάνο πορτοκαλί δίδυμό του. Και φυσικά, όλες μα όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, από το Μεξικό ως την Κολομβία, την Αργεντινή και τη Χιλή δίχως καμία εξαίρεση. Μια υποήπειρο δημοκρατιών πλέον, που αναζητούν τον δικό τους δρόμο ανάπτυξης στη διεθνή σκηνή, σε έναν πολυπολικό κόσμο, με την ουσιαστική ηγεσία της μεγαλύτερης οικονομίας και χώρας της περιοχής, της Βραζιλίας.
Οι μόνοι που δυσκολεύονται όπως φαίνεται να βρουν να πουν δυο λόγια είναι οι ηγέτες των ρεπουμπλικάνων στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, των οποίων η πλειοψηφία και η ενότητα κρέμεται από μια μειοψηφία Ορκ αντίστοιχων αυτών που εισέβαλαν στο δικό τους Κογκρέσο και καθοδηγούνται από το πορτοκαλί φιλαράκι του Πούτιν και του Μπολσονάρο, που για τα μάτια του κόσμου σφυράνε αδιάφορα απ΄ την ωραία Φλόριδα.
Να τονίσουμε ακόμη πως υπήρξε λάθος της Ελληνικής Κυβέρνησης το ότι δεν εστάλη υψηλότερου επιπέδου αντιπροσωπεία στην ορκωμοσία του Λούλα, όπως πήγε ο Ισπανός Βασιλιάς και ο Γερμανός Πρόεδρος, χάνοντας την ευκαιρία να στείλει την Ελληνίδα Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαζί με τον ΥΠΕΞ στην καρδιά της Λατινικής Αμερικής.
Ο Λούλα κοιτάει προς την Ευρώπη ως τον τρίτο πόλο ενός κόσμου όπου οι ΗΠΑ και η Κίνα σήμερα και αύριο η Ινδία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία θα παίζουν σημαντικό και ισότιμο ρόλο.
Η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμπνέει τα έθνη της Νότιας Αμερικής στην εμβάθυνση του Mercosur, της δικής τους τεράστιας κοινής αγοράς, που είναι σημαντική ευκαιρία για την Ευρώπη. Ήταν σαφέστατα πολιτικό λάθος της κυβέρνησης επίσης να εκχωρήσει στον λαϊκιστή Τσίπρα την ευκαιρία να ποζάρει με τον δημοκράτη, λαοφιλή, φιλοευρωπαίο και ρεαλιστή πολιτικό Ιγνάθιο Λούλα Ντα Σίλβα που, με όποια διαφωνία θα μπορούσε να έχει κανείς μαζί του, στάθηκε απέναντι στον φασισμό αυτή τη φορά στα 79 του χρόνια και τον κέρδισε δημοκρατικά. Ο Έλλην ψευτόμαγκας αιγίνης ούτε ως προσωπικότητα και ανθρώπινη ιστορία ούτε ως πολιτικός έχει καμία ομοιότητα ή κάτι άλλο κοινό με τον Βραζιλιάνο ηγέτη. Αλλά είναι άριστος στο καπέλωμα και την προπαγάνδα εκ παραδόσεως και παιδείας.
Γιώργος Γιαννούλης - Γιαννουλόπουλος
Y.Γ. στις συνημμένες εικόνες θα βρείτε τις επιδόσεις ανάπτυξης, χρέους της Βραζιλίας στην περίοδο 2000 - 2003 και τις δυο πρώτες θητείες του Προέδρου Λούλα (2003-2011). Ακολούθησαν οι δυο μάλλον μέτριες θητείες της διαδόχου του από τον ίδιο πολιτικό χώρο από το 2011 έως την αποπομπή της και την εκλογή του Μπολσονάρο από το 2018. Η οποία είχε εκτός των άλλων και εξαιρετικά μέτρια οικονομικά αποτελέσματα σε σχέση με συγκρίσιμες χώρες, τόσο όσον αφορά την ανάπτυξη όσο και το χρέος. Σημειώνεται ότι ο Λούλα από τις πρώτες δηλώσεις του έκανε σαφές ότι θα τηρήσει το φράγμα χρέους και ελλείμματος μέχρι κεραίας παράλληλα με τις κοινωνικές πολιτικές.
No comments:
Post a Comment