Οι βόρειοι γείτονες αυτοβούλως αποφασίζουν να αποκαλούνται βορειογείτονες, οι Τούρκοι, αναγνωρίζουν την Ελληνική κυριαρχία και τα δώδεκα μίλια σε όλες τις βραχονησίδες, και προτείνουν σύμφωνο ειρήνης και μη επίθεσης, ακόμη και η φιλική Αλβανία αναγνωρίζει την Ελλάδα ως υπέρτερο έθνος, ό,τι θέλουμε κι ό,τι ποθεί η ψυχή μας τέλος πάντων, στα χαρτιά.
Τι θα συνέβαινε; Θα είχαν λυθεί τα προβλήματα από αυτό; ή θα απαιτούσαμε κι άλλα;
Η φορολογία, το χρέος, τι θα γίνονταν; η γραφειοκρατία, η καταπάτηση δημόσιας γης; το περιβάλλον; η ανάπτυξη; η διαφθορά; η έλλειψη ανταγωνιστικότητας; οι διεφθαρμένες ελίτ και το σάπιο κράτος, το ιδιοποιημένο; η παιδεία; η υγεία; η έλλειψη αριστείας; η έλλειψη έρευνας; η έλλειψη ευγένειας; η έλλειψη πολιτισμού; το κτηματολόγιο; οι χρήσεις γης; θα απολύονταν οι άχρηστοι; θα προχωρούσαν οι ικανοί; θα κρύβονταν οι Καρανίκες; θα τέλειωνε η οικογενειοκρατία από την πολιτική ως τις επιχειρήσεις; θα γίνονταν παραγωγικότεροι οι αγρότες; θα μειώναμε τις δαπάνες και προσωπικό για εξοπλισμούς, θα κλείναμε στρατόπεδα στο απολύτως αναγκαίο;
Θα άλλαζε η ζωή των Ελλήνων, τέλος πάντων, κατά κάποιον τρόπο ουσιαστικό;
Τι θα συνέβαινε άξαφνα, αν αυτό το όνειρο ήταν αλήθεια; πώς θα αισθανόμαστε; θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα;
Όχι μάλλον, θα μου πείτε. Μόνο που δεν θάχαμε άλλες δικαιολογίες να μην τα δούμε. Δεν θάχαμε θέματα "εθνικά" να κρυφτούμε από πίσω, να τα κάνουμε σημαίες και λάβαρα και να ομοψυχήσουμε "εθνικώς" και εθνικώς απατημένοι. Θα 'μαστε αναγκασμένοι να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να συγκρουστούμε στ' αληθινά με τον εαυτό μας, τις δικές μας ελίτ, τις δικές μας συντεχνίες, τις δικές μας οικογένειες, τις δικές μας συνήθειες, τις δικές μας επιχειρήσεις, τη δική μας αμάθεια.
Αν κατορθώσετε να το σκεφτείτε με ειλικρίνεια αυτό το όνειρο σαν να το ζείτε, ίσως να διαισθανθείτε τι είναι όλα τούτα τα εθνικά, από τι κόπο μας βγάζουν, τι ψυχική οδύνη, πόσο αναγκαία είναι και δεν ταφήνουμε στους ειδικούς και στους λογής κι εκάστοτε "προδότες". Πόσο σπουδαία είναι για την ψυχική μας τη γαλήνη, πόσο τα χρειαζόμαστε για παρηγοριά, πόσο ανακουφιστικά, πόσο πολύτιμα είναι για να τα εγκαταλείψουμε στην όποια λύση.
Κι αν δεν τάχαμε, ακόμη, πάλι θα έπρεπε να τα εφεύρουμε, τόσο είναι σπουδαία, τόσο παρηγορητικά, τόσο μας δικαιολογούν και μας διασώζουν, απαράλλαχτους ρωμιούς, του εαυτού μας βεζύρηδες και του εαυτού μας ραγιάδες.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment