Οι εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στον στρατό και τον κρατικό μηχανισμό έχουν αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους και άρχισαν να επιβάλλουν ισλαμιστικές συνήθειες σε μια έως πρότινος κοσμική χώρα, που έπινε κρασί και ρακί δίπλα στην προσευχή, τουλάχιστον στα αστικά κέντρα και στα παράλια.
Αλλά, προφανώς, ο Ερντογάν φοβάται ακόμη. Όπως και άλλοι παρόμοιοι παλαιότεροι και σύγχρονοι ηγέτες, προσπαθούν να αποθαρρύνουν όποια αντιδραση πριν φουντώσει και πριν τις επόμενες κινήσεις τους.
Οι "οκτώ" δεν είναι οκτώ. Είναι ένα σύμβολο. Είναι το μήνυμα προς το σύνολο του Στρατεύματος (και της Διοίκησης) της γείτονος, ότι περνώντας τα σύνορα μιας γειτονικής Ευρωπαϊκής χώρας, τα σύνορα της Ευρώπης για να παραδοθεί, κάθε στρατιώτης, κάθε αξιωματικός, κάθε δικαστικός αύριο ή υπάλληλος, είναι ασφαλής, σε έδαφος Ευρωπαϊκό.
Η Ελλάδα, εάν παραδώσει τους "8", δεν καταδικάζει αυτούς μόνο. Καταδικάζει τις ελπίδες αντίστασης χιλιάδων άλλων διωκόμενων, βασανιζόμενων, απειλούμενων ή στερημένων την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης στελεχών του κρατικού μηχανισμού. Νομιμοποιεί και ισχυροποιεί ένα καθεστώς που γλιστράει προς τον ολοκληρωτισμό.
Υπάρχει κάποιο αντάλλαγμα, σημαντικό αρκετά και με εξίσου σημαντικά οφέλη ανθρωπιστικά για άλλους ανθρώπους, που θα μπορούσε να δικαιολογήσει ποτέ αυτή την παλιανθρωπιά; Αυτή την περιφρόνηση στις βασικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της σύγχρονης Δημοκρατίας;
Κατά τη γνώμη μου, κανένα. Είναι η απάντησή μου σε ένα ηθικό δίλημμα που πριν λίγες μέρες είχα θέσει στον εαυτό μου και στους φίλους εδώ, χωρίς να έχω καταλήξει. Με βοήθησαν οι σκέψεις αρκετών. (βλ. Ενα (όχι εύκολο) αρχαίο και αρχετυπικό ηθικό δίλημμα)
Γιατί, τελικά, ό,τι αντάλλαγμα και να έχει προτείνει, ακόμη και το σημαντικότερο, όσο και εάν σήμερα φαίνεται ευνοϊκότερος απέναντι σε ορισμένα Ελληνικά θέματα, ακόμη και εάν ο ίδιος θελήσει να κρατήσει τον λόγο του, αυτό που εκτρέφει είναι αναμφισβήτητα ένα ιστορικό τέρας, με δική του δυναμική.
Η Τουρκία, μια ισχυρή και μεγάλη χώρα, με σημαντική Ευρωπαϊκή και κοσμική παράδοση ενός αιώνα, με όλα της τα μεγάλα προβλήματα, γλιστράει προς μια αλλαγή παράδοσης, μια αλλαγή στόχου. Από τον στόχο του εκδημοκρατισμού μετατοπίζεται στον στόχο της Ολιγο-κρατίας, μιας νέας μορφής ολοκληρωτισμού με δημοκρατική επίφαση, ενός ολοκληρωτικού καταπιεστικού καθεστώτος συγκροτημένου πάνω σε ένα μόνο θέμα, λατρείας του αρχηγού και δαιμονοποίησης των εχθρών του και εξολόθρευσής τους με μέσα που κατ' όνομα μοιάζουν μόνο Δημοκρατικά, καθώς θολώνει και διαβρώνει τα βασικά στοιχεία της Δημοκρατίας. Τη διάκριση και εξισορρόπηση των εξουσιών, την ανεξαρτησία της Διοίκησης, την ελευθερία της έκφρασης μέσα από περιορισμούς και αδυναμία πρόσβασης στο δημόσιο βήμα και τον έλεγχο των ΜΜΕ, με την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου κατά διαφωνούντων, με οικονομικές και διοικητικές πιέσεις, με το εκπαιδευτικό σύστημα και τον έλεγχο της Παιδείας (το βασικότερο).
Καθεστώτα όπως αυτά των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, της ίδιας της Ρωσίας προεξάρχουσας, ορισμένων χωρών της Μέσης Ανατολής.
Στην Τουρκία, από την επίπονη γέννηση του έθνους-κράτους (με όλους τους πολέμους, τη βία και τις βαρβαρότητες των ύστερων εθνικισμών του 20ού αιώνα) και την εξέλιξή του σε σύγχρονη ανεκτική Δημοκρατία, ο στόχος μετατοπίζεται στην αναγέννηση μιας παραγωγικής Οθωμανικής Διοίκησης.
Κάποια στιγμή και αυτό το τέρας, όπως όλα τα τέρατα, θα βγεί από το κλουβί του. Είτε με την αντιδημοκρατική μορφή που ο δημιουργός του του δίνει, ενός νεοοθωμανικού ισλάμ. Είτε όταν κάποια αντιπολίτευση θα ανατρέψει το κόμμα του, πιθανότατα βιαίως.
Όπως και για τον Πούτιν, τον Τσάβες και τον διάδοχό του Μαδούρο, και άλλους Ασαντ, έτσι και για τον Ερντογάν και τους διαδόχους του, δύσκολα φαντάζεται κανείς πως κάποια στιγμή θα επιτρέψουν, αυτοβούλως και ειρηνικά, τη δημοκρατική εναλλαγή. Φοβάμαι ότι αυτό το μοντέλο, επειδή δύσκολα μπορεί να γίνει παραγωγικότερο από το Δημοκρατικό μοντέλο και ανταγωνιστικό στο Διεθνές περιβάλλον, αργά ή γρήγορα, qσχέτως από τις προθέσεις του δημιουργού του, όταν αρχίσει να αντιμετωπίζει τις πρώτες εσωτερικές οικονομικές δυσκολίες που δεν θα μπορεί να εκτονώσει δημοκρατικά στην πολιτική, θα αναζητήσει, ριζοσπαστικοποιούμενο, κάθε φορά άλλους αποδιοπομπαίους τράγους εντός του, όπως και ζωτικό χώρο κι "εχθρούς" ολόγυρα.
Μακάρι να διαψευσθώ.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment