Η μεγαλύτερη μέρα της εννιαήμερης Fiesta Mayor, του γειτονικού San Antoni, μιας από τις πιο παλιές γειτονιές της Βαρκελώνης, προς τιμήν του Αγίου Αντωνίου. Η παραδοσιακή Cabalgata dels tres tombs, τα άλογα παρελαύνουν με παραδοσιακές στολές της Βαρκελώνης και της επαρχίας της Καταλονίας, σέρνοντας άμαξες και κάρα με όλα τα καλά, όπως άλλοτε: βαμβάκι, ξυλεία, γάλα, μπύρες, σιτηρά, ό,τι κουβάλησαν τα υπέροχα αυτά ζώα για αιώνες από το χωριό στην πόλη κι απ' την πόλη στο χωριό, στην Ιβηρική, στη Γαλλία, στα λιμάνια.
Τα σύγχρονα αντίστοιχά τους, εξαιρετικές μπύρες από μικρές ζυθοποιίες, από την περιοχή, η περίφημη καταλάνικη κάβα, μυρωδάτο κατσικίσιο και προβατίσιο τυρί και, φυσικά, μπουτιφάρα καταλάνικη κόκκινη και λευκή, που χρυσίζει στον κρύο ήλιο.
Δεν λείπει η τεράστια παέγια, μια με ψαρικά και μια χορτοφαγική, για όσους την προτιμούν.
Μουσικές, ρούμπα καταλάνικη, με ήχους από φλαμένκο, μια θαυμάσια μπάντα από τσιγγανάκια, εργαστήρι ρούμπας, όλες οι ηλικίες και τα είδη της γειτονιάς ανάμεικτα: οικογένειες, μοναχικοί και ζευγαρωμένοι, ζευγάρια gay, straight, νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά και παππούδες, ντόπιοι κι αλλομερίτες, ακόμη και η Δημαρχίνα με το πιτσιρίκι της, όχι επισήμως, τριγυρνώντας, χωρίς κανείς να δίνει σημασία σε κανέναν πέρα από αυτόν που τον ενδιαφέρει, μήτε να ξεχωρίζει κανείς, ο ογδοντάρης παππούς που χορεύει με το νεαρό gay ζευγάρι, τα παιδιά που παίζουν και χορεύουν ανέμελα, κάτι λατίνος παραδίπλα, ο νεαρός καλοντυμένος τσιγγάνος με την υπέροχη μπάντα του από πιτσιρίκια, που με εννιά ταμπούρλα και μια κιθάρα χτίζουν παλάτια. Μια μεγάλη παρέα που ενώνεται και παρασέρνεται από τα πιο αρχαία πράγματα που για αιώνες έχτισαν μαζί οι κοινότητες του ανθρώπου σε αυτή τη γη, ξεχνώντας αυτά που γκρέμισαν: από τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τα κατοικίδια ζώα τους, τις μνήμες, τα ποιήματα, την τέχνη, τις γειτονιές, τη μουσική, τον χορό.
Ένα πολύμορφο πλήθος που ξαναβρίσκει στις συλλογικές μνήμες, για λίγο ίσως, αυτόν τον κοινό χώρο ασφάλειας και ζεστασιάς, στο συλλογικό καταφύγιο αυτού που μοιραζόμαστε και μας ενώνει. Το σπιτικό της ψυχής που πλέκει το πουλόβερ μιας ανοιχτής κοινωνίας, εκεί που σβήνουν οι διαφορές, μικραίνουν οι άλογες αντιθέσεις κι όλα ξανάρχονται στο μέγεθος του πραγματικού, μπροστά στις μεγάλες ιδέες και στα κύματα της ιστορίας που καμιά φορά, χωρίς λόγο, σπέρνουν τον σπόρο του φόβου και του μίσους για τον άλλο στις ψυχές των ανθρώπων. Όταν αισθάνονται περισσότερο μόνοι, όταν κλείνονται εγωιστικά στον εαυτό τους, όταν πάψουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον άλλο.
Η Βαρκελώνη που αγαπώ, κοσμοπολίτισσα, ανοιχτή, αστική και εργατική, μοντερνιστική και ρωμανική, μεσόγεια κι αγροτική, Ιβηρική κι Ευρωπαϊκή. Είναι όπως κάθε πόλη, πολλές. Σαν τις αόρατες πόλεις του Ίταλο Καλβίνο περιέχει και τις ουράνιες και τις σκοτεινές. Και το φως και τις σκιές.
Είναι οι γιορτές αυτές, που συνηθίσαμε να αποκαλούμε παραδόσεις, βαθιά θαμμένες στην ψυχή μας, που μας συνδέουν και μας ενώνουν κάθε φορά παραλλαγμένους, είδος με είδος, που δημιουργούν και συντηρούν τον χώρο και την εστία για το φως.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment