Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για το ιστορικά υψηλότερο ποσοστό αποχής σε εκλογική αναμέτρηση, γύρω στο 45%, από 36,13% τον Ιανουάριο και 34,9% τον Μάιο του 2012.
Το παράδοξο είναι πως η αποχή έπληξε περισσότερο τα ευρωπαϊκά κόμματα παρά τα λαϊκίστικα. Παρότι συνελήφθησαν να ψεύδονται, προκάλεσαν καταστροφές ασύλληπτες σε 7 μόλις μήνες, αύξησαν τα ποσοστά τους ή/και διατήρησαν τις ψήφους τους. Και προστέθηκαν κι άλλα.
Μια εξήγηση είναι η κόπωση, η παράδοση. Μια άλλη είναι η φυγή. Ίσως αυτό βοηθήσει μερικούς ανόητους να καταλάβουν γιατί, μετά από 4 χρόνια εμφυλίου, η μεσαία τάξη της Συρίας δεν πολεμά πλέον με τη ζωή της, αλλά προσπαθεί να γλιτώσει τη ζωή της κάπου αλλού. Να την αναστήσει εκεί που της ταιριάζει. Κι απομένουν οι φανατικοί κι όσοι δεν μπορούν να διαφύγουν.
Η διάρκεια μιας σύγκρουσης δίνει πλεονέκτημα στον ιδεοληπτικό ή αυτόν που κατέχει την εξουσία. Ο μετριοπαθής, ο λογικός, που συνήθως έχει και περισσότερες δυνατότητες επιβίωσης σε ένα άλλο περιβάλλον, έρχεται η ώρα που σκέφτεται: μια ζωή έχω να ζήσω στον κόσμο αυτό, κι εγώ και οι αγαπημένοι μου. Και τούτο εδώ δεν παλεύεται. Δεν παλεύονται τα barrel bombs, τα barrel lies, οι κάθε λογής ψεκασμένοι και οι προσκολλημένοι στην εξουσία. Μήτε οι φανατικοί και ψευδέλπιδες. Και παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν, όπως μπορεί ο καθείς και δύναται.
Aπομένουν όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι και όλο και περισσότεροι φανατισμένοι, μόνοι τους. Οι πρώτοι από αδυναμία, οι δεύτεροι από μανία.
Οι άνθρωποι που βλέπουν το παιχνίδι παιγμένο και χαμένο, αποσύρονται, και αυτοί και οι ψήφοι τους. Απομένει λίγο-λίγο μια κοινωνία με μεγαλύτερο συμφέρον στο παρελθόν παρά στο μέλλον. Να πολεμήσει με μανία μέχρι τέλους. Ή να ψηφίζει, μέχρι τελικής πτώσεως.
Ανθρώπινο είναι, παρότι μελαγχολικό. Ίσως και υγιές και κάπως αισιόδοξο. Κάτι να σωθεί από αυτό που κάποτε υπήρξε. Κάτι να μείνει ζωντανό μακριά από το κακό, κάποτε -ίσως- για να ξεκινήσει πάλι.
Το παράδοξο είναι πως η αποχή έπληξε περισσότερο τα ευρωπαϊκά κόμματα παρά τα λαϊκίστικα. Παρότι συνελήφθησαν να ψεύδονται, προκάλεσαν καταστροφές ασύλληπτες σε 7 μόλις μήνες, αύξησαν τα ποσοστά τους ή/και διατήρησαν τις ψήφους τους. Και προστέθηκαν κι άλλα.
Μια εξήγηση είναι η κόπωση, η παράδοση. Μια άλλη είναι η φυγή. Ίσως αυτό βοηθήσει μερικούς ανόητους να καταλάβουν γιατί, μετά από 4 χρόνια εμφυλίου, η μεσαία τάξη της Συρίας δεν πολεμά πλέον με τη ζωή της, αλλά προσπαθεί να γλιτώσει τη ζωή της κάπου αλλού. Να την αναστήσει εκεί που της ταιριάζει. Κι απομένουν οι φανατικοί κι όσοι δεν μπορούν να διαφύγουν.
Η διάρκεια μιας σύγκρουσης δίνει πλεονέκτημα στον ιδεοληπτικό ή αυτόν που κατέχει την εξουσία. Ο μετριοπαθής, ο λογικός, που συνήθως έχει και περισσότερες δυνατότητες επιβίωσης σε ένα άλλο περιβάλλον, έρχεται η ώρα που σκέφτεται: μια ζωή έχω να ζήσω στον κόσμο αυτό, κι εγώ και οι αγαπημένοι μου. Και τούτο εδώ δεν παλεύεται. Δεν παλεύονται τα barrel bombs, τα barrel lies, οι κάθε λογής ψεκασμένοι και οι προσκολλημένοι στην εξουσία. Μήτε οι φανατικοί και ψευδέλπιδες. Και παίρνουν των ομματιών τους και φεύγουν, όπως μπορεί ο καθείς και δύναται.
Aπομένουν όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι και όλο και περισσότεροι φανατισμένοι, μόνοι τους. Οι πρώτοι από αδυναμία, οι δεύτεροι από μανία.
Οι άνθρωποι που βλέπουν το παιχνίδι παιγμένο και χαμένο, αποσύρονται, και αυτοί και οι ψήφοι τους. Απομένει λίγο-λίγο μια κοινωνία με μεγαλύτερο συμφέρον στο παρελθόν παρά στο μέλλον. Να πολεμήσει με μανία μέχρι τέλους. Ή να ψηφίζει, μέχρι τελικής πτώσεως.
Ανθρώπινο είναι, παρότι μελαγχολικό. Ίσως και υγιές και κάπως αισιόδοξο. Κάτι να σωθεί από αυτό που κάποτε υπήρξε. Κάτι να μείνει ζωντανό μακριά από το κακό, κάποτε -ίσως- για να ξεκινήσει πάλι.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.
No comments:
Post a Comment