Ο θίασος

Οι άσχετοι απορούν πώς έγινε υφυπουργός της Κυβερνήσεως (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) ο επιτυχημένος ηθοποιός κ. Πελεγρίνης. Επί της Παιδείας, μάλιστα.

Αγνοούν οι αδαείς πως κάθε θίασος που ανεβάζει σατυρικό δράμα έχει ανάμεσα στις τερατόμορφες, γκροτέσκες φιγούρες Θεών και ηρώων σαρδανάπαλων, που χοροπηδούν ξέφρενα και αλλοπρόσαλλα στη σκηνή, μια πιο θλιμμένη μορφή, κάπως αταίριαστη στο αλαλούμ των τραγοπόδαρων και των σατύρων. Η οποία αισθάνεται και παίζει με πεποίθηση και δραματικό στόμφο. Σαν να παίζει στο προηγούμενο ή στο επόμενο έργο, στην τραγωδία που προηγήθηκε στο πρόγραμμα ή σε αυτήν που, αναπόδραστα, ακολουθεί.

Κι αυτό ποτίζει την ιλαρότητα με μια δόση νοσταλγίας. Ξετρυπώνει από τον θεατή ένα αυτοκριτικό χαμόγελο οίκτου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος