Λυπάμαι που δεν μπορώ να συμμεριστώ όσο θα ήθελα τη μικρή έστω κι ανθρώπινη αισιοδοξία των ημερών.
Είναι φανερό σε οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή πως δίχως μια εμπνευσμένη Ελληνική κυβέρνηση, που όχι μόνο να πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις και να ανήκει στον σύγχρονο κόσμο, αλλά να μπορεί να προτείνει και διαπραγματευτεί ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα, να πείσει τον κόσμο, και την Ελληνική κοινωνία πρωτίστως, πως το πιστεύει αταλάντευτα και γνωρίζει πώς να το υλοποιήσει, να πολεμήσει με τεχνοκρατική επάρκεια γι' αυτό κι όχι με το ύφος του φουκαρά που έκανε μια χοντράδα και του ρίχνουν βουρδουλιές, σε τρεις μήνες θα είμαστε πάλι στην ίδια κατάσταση.
Είναι φανερό σε οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή πως δίχως μια εμπνευσμένη Ελληνική κυβέρνηση, που όχι μόνο να πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις και να ανήκει στον σύγχρονο κόσμο, αλλά να μπορεί να προτείνει και διαπραγματευτεί ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα, να πείσει τον κόσμο, και την Ελληνική κοινωνία πρωτίστως, πως το πιστεύει αταλάντευτα και γνωρίζει πώς να το υλοποιήσει, να πολεμήσει με τεχνοκρατική επάρκεια γι' αυτό κι όχι με το ύφος του φουκαρά που έκανε μια χοντράδα και του ρίχνουν βουρδουλιές, σε τρεις μήνες θα είμαστε πάλι στην ίδια κατάσταση.
Η αντικατάσταση της φορομπηχτικής πολιτικής, που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να κάνει κορώνα του ο κ. Τσακαλώτος, από μια βαθιά μεταρρύθμιση στη σχέση πολίτη- κράτους, στη λειτουργία και το κόστος του κράτους και η με κάθε τρόπο στήριξη των τομέων που η χώρα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα, δεν μπορεί να γίνει από αυτή την κυβέρνηση. Και, δυστυχώς, μάλλον ούτε από αυτή την πρόσκαιρη και ετερόκλητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε από ετούτον τον Πρωθυπουργό.
Εκτός ίσως αν παραμείνει επί τιμή Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης αριστείας, κρατώντας μαζί του και προσφέροντας στη νέα πλειοψηφία τις απαραίτητες πειθαρχημένες κοινοβουλευτικές ψήφους αυτού που θα απομείνει από το κόμμα του. Σας φαίνεται κάτι τέτοιο πιθανό;
Από την άλλη, μπορούν οι πολίτες σε τόσο μικρό χρόνο, με την ίδια έστω μελαγχολική γενναιότητα που επέδειξε ο κ. Τσίπρας, να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους και να πουν όχι "με κορόιδεψες" αλλά "έκανα λάθος"; Μακάρι!
Το δράμα είναι σε εξέλιξη, η κάθαρση δεν έχει ολοκληρωθεί.
Ακόμη και με συμφωνία, χωρίς αυτή τη βασική αλλαγή δεν τη γλιτώνουμε. Έχει δίκιο ο Βαλερύ Ζισκάρ ντ' Εσταίν, ο άνθρωπος που στήριξε την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη. Όση βοήθεια και να δοθεί, ό,τι κι αν υπογράψουμε, σε τρεις μήνες εκεί θα είμαστε. Και τότε για τη χώρα μας θα είναι η ώρα των πολύ άσχημων επόμενων καταστάσεων. Και χωρίς καν την ανθρωπιστική βοήθεια, ίσως.
Όσον αφορά την Ευρώπη, που πλέον δεν θα μας αφορά και ήδη πολύ λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε, η Ελληνική περίπτωση θα αφήσει ένα βαθύ σημάδι αλλαγής. Η Γαλλία, ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, θα πρέπει να αποδεχθεί πλέον την ομοσπονδιακή προοπτική, στηριγμένη στις ευρωπαϊκές περιφέρειες και στις ψήφους των πολιτών και όχι των κυβερνήσεων. Και να κινηθεί γρήγορα προς αυτήν. Έστω κι αν είναι αντίθετη με τη συγκεντρωτική ρεπουμπλικανική παράδοση του Γαλλικού κράτους και αυτήν της χαμένης αυτοκρατορίας. Επί ποινή οριστικής παρακμής της επιρροής της.
Αλλιώς, η παμπάλαιη λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεκινά από τις Κάτω Χώρες, περνάει από τη μέση του Βελγίου, συνεχίζει στα Γαλλικά σύνορα και καταλήγει διακλαδούμενη στις ακτές της Αδριατικής, χωρίζοντας τη Λατινική από την κεντρική/βόρεια Ευρώπη, θα κάνει πάλι την εμφάνισή της. Υπό τη μορφή λαϊκιστών ηγετών σαν την κυρία Λεπέν, που δεν θα αργήσουν να βρουν το αντίγραφό τους στην απέναντι πλευρά.
Αυτή η μικρή διαφορά παραγωγικότητας υπέρ του ενός ή του άλλου που αντιστράφηκε από την αγροτική στη βιομηχανική εποχή, η ελάχιστη τούτη διαφορά αντιλήψεων για τη ζωή, αυτό το ανεπαίσθητο αλλά βαθύ ρήγμα που μαζεύει πιέσεις και θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια της ηπείρου πριν εβδομήντα χρόνια, που έδωσε δυο παγκόσμιους και δεκάδες άλλους αδελφοκτόνους πολέμους, να μην εύχεται κανείς, μα κανείς να ξυπνήσει.
Όσον αφορά τη χώρα μας, βέβαια, ελάχιστα πλέον μπορεί να επηρεάσει κάτι από αυτά. Έπαιξε τον ρόλο του τρελού του χωριού. Ή του γελωτοποιού του βασιλιά. Της γκροτέσκας και ενίοτε ιδιοφυούς φυσιογνωμίας που γίνεται ανεκτή ό,τι και να κάνει, να πειράζει τους ευγενείς, να βάζει χέρι στις κυρίες των μαρκησίων και των βαρώνων, να απλώνει ενίοτε το κουλό του και στο βάζο με τη μαρμελάδα του βασιλικού μάγειρα. Μέχρι να ξυπνήσει στραβά μια μέρα ο μονάρχης, να τα πάρει με καμιά χοντράδα, ή να αισθανθεί απειλούμενος από τις ίντριγκες της Αυλής και τα παράπονα των ευγενών, ή απλά να βαρεθεί το αγαπημένο πειραχτήρι του. Και να του πάρει το κεφάλι.
Εκτός ίσως αν παραμείνει επί τιμή Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης αριστείας, κρατώντας μαζί του και προσφέροντας στη νέα πλειοψηφία τις απαραίτητες πειθαρχημένες κοινοβουλευτικές ψήφους αυτού που θα απομείνει από το κόμμα του. Σας φαίνεται κάτι τέτοιο πιθανό;
Από την άλλη, μπορούν οι πολίτες σε τόσο μικρό χρόνο, με την ίδια έστω μελαγχολική γενναιότητα που επέδειξε ο κ. Τσίπρας, να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους και να πουν όχι "με κορόιδεψες" αλλά "έκανα λάθος"; Μακάρι!
Το δράμα είναι σε εξέλιξη, η κάθαρση δεν έχει ολοκληρωθεί.
Ακόμη και με συμφωνία, χωρίς αυτή τη βασική αλλαγή δεν τη γλιτώνουμε. Έχει δίκιο ο Βαλερύ Ζισκάρ ντ' Εσταίν, ο άνθρωπος που στήριξε την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη. Όση βοήθεια και να δοθεί, ό,τι κι αν υπογράψουμε, σε τρεις μήνες εκεί θα είμαστε. Και τότε για τη χώρα μας θα είναι η ώρα των πολύ άσχημων επόμενων καταστάσεων. Και χωρίς καν την ανθρωπιστική βοήθεια, ίσως.
Όσον αφορά την Ευρώπη, που πλέον δεν θα μας αφορά και ήδη πολύ λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε, η Ελληνική περίπτωση θα αφήσει ένα βαθύ σημάδι αλλαγής. Η Γαλλία, ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, θα πρέπει να αποδεχθεί πλέον την ομοσπονδιακή προοπτική, στηριγμένη στις ευρωπαϊκές περιφέρειες και στις ψήφους των πολιτών και όχι των κυβερνήσεων. Και να κινηθεί γρήγορα προς αυτήν. Έστω κι αν είναι αντίθετη με τη συγκεντρωτική ρεπουμπλικανική παράδοση του Γαλλικού κράτους και αυτήν της χαμένης αυτοκρατορίας. Επί ποινή οριστικής παρακμής της επιρροής της.
Αλλιώς, η παμπάλαιη λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεκινά από τις Κάτω Χώρες, περνάει από τη μέση του Βελγίου, συνεχίζει στα Γαλλικά σύνορα και καταλήγει διακλαδούμενη στις ακτές της Αδριατικής, χωρίζοντας τη Λατινική από την κεντρική/βόρεια Ευρώπη, θα κάνει πάλι την εμφάνισή της. Υπό τη μορφή λαϊκιστών ηγετών σαν την κυρία Λεπέν, που δεν θα αργήσουν να βρουν το αντίγραφό τους στην απέναντι πλευρά.
Αυτή η μικρή διαφορά παραγωγικότητας υπέρ του ενός ή του άλλου που αντιστράφηκε από την αγροτική στη βιομηχανική εποχή, η ελάχιστη τούτη διαφορά αντιλήψεων για τη ζωή, αυτό το ανεπαίσθητο αλλά βαθύ ρήγμα που μαζεύει πιέσεις και θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια της ηπείρου πριν εβδομήντα χρόνια, που έδωσε δυο παγκόσμιους και δεκάδες άλλους αδελφοκτόνους πολέμους, να μην εύχεται κανείς, μα κανείς να ξυπνήσει.
Όσον αφορά τη χώρα μας, βέβαια, ελάχιστα πλέον μπορεί να επηρεάσει κάτι από αυτά. Έπαιξε τον ρόλο του τρελού του χωριού. Ή του γελωτοποιού του βασιλιά. Της γκροτέσκας και ενίοτε ιδιοφυούς φυσιογνωμίας που γίνεται ανεκτή ό,τι και να κάνει, να πειράζει τους ευγενείς, να βάζει χέρι στις κυρίες των μαρκησίων και των βαρώνων, να απλώνει ενίοτε το κουλό του και στο βάζο με τη μαρμελάδα του βασιλικού μάγειρα. Μέχρι να ξυπνήσει στραβά μια μέρα ο μονάρχης, να τα πάρει με καμιά χοντράδα, ή να αισθανθεί απειλούμενος από τις ίντριγκες της Αυλής και τα παράπονα των ευγενών, ή απλά να βαρεθεί το αγαπημένο πειραχτήρι του. Και να του πάρει το κεφάλι.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment