Κλείνουν οι πόρτες οι βαριές

Αρχικά (σε κατάσταση πανικού όταν σώνονταν τα διαθέσιμα των τραπεζών) επιβλήθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση οι καταστροφικοί περιορισμοί στις αναλήψεις των πολιτών και τη χρήση των χρημάτων τους όπως και στις τραπεζικές συναλλαγές με το εξωτερικό. Ήδη δείχνουν τα δόντια τους στην επάρκεια αγαθών στην αγορά, ενώ οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες αρχίζουν να έχουν σοβαρά προβλήματα επάρκειας ενδιάμεσων παραγωγικών αγαθών. Από υλικά συσκευασίας, υπηρεσίες κάθε είδους, ανταλλακτικά μηχανημάτων, εκατοντάδες χιλιάδες άλλων αγαθών.    

Τώρα μπήκε και όριο 2.000 ευρώ στα χρήματα που μπορεί να μεταφέρουν μαζί τους  (όχι μόνο να πάρουν από την τράπεζα) οι κάτοικοι Ελλάδος για τουριστικά ταξίδια στο εξωτερικό. Χωρίς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις πιστωτικές τους κάρτες για πληρωμή ξενοδοχείων, διατροφής, κλπ.

Και πώς θα αποδεικνύουν ότι πρόκειται να ταξιδέψουν, αν ταξιδεύουν οδικώς, για να τους επιτραπεί η ανάληψη; Και αν κάποιος θέλει να ταξιδέψει για οποιονδήποτε λόγο, για να γνωρίσει τον κόσμο, για να βρει δουλειά, για παραπάνω από μια-δυο βδομάδες, τι θα κάνει; θα ζητιανεύει; Πρακτικά αυτό σημαίνει πως επιτρέπονται πλέον μόνο πολύ σύντομα ταξίδια. Ακόμα. Τα οποία είναι και πολύ ακριβότερα συνολικά, ανάλογα με τη μικρή τους διάρκεια, λόγω των μεταφορικών.

Και πώς θα ελέγχεται η εφαρμογή δίχως να επανέλθουν οι έλεγχοι (και σωματικοί) στα σύνορα (και όχι μόνο στα αεροδρόμια); Και μάλιστα σε μια χώρα με 20 εκατομμύρια τουρίστες;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από γειτονικές χώρες θα μπορούν να μεταφέρουν τα χρήματά τους όπως όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι (πλην Ελλήνων);

Και πώς θα εφαρμοστεί αυτό χωρίς να επανέλθουν οι συνοριακοί έλεγχοι που έχουν καταργηθεί εντός Σένγκεν;

Λίγα μόνο από τα δεκάδες πρακτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, νομικά, ερωτήματα της απόφασης.

Από μέσα, από την Ελληνική εξουσία, όπως είχαμε κατ' επανάληψη τονίσει, θα χτιστεί το νέο Τείχος, όχι από την Ευρώπη και τον έξω κόσμο. Όπως εκείνο το άλλο που γκρεμίστηκε πριν δυόμισι δεκαετίες. Για να επιχειρήσει (ματαίως) να κρατήσει έγκλειστους να αναλώνονται μεταξύ τους, σε μια λιγότερο παραγωγική οικονομία και πιο ανελεύθερη κοινωνία, χρήματα, αγαθά, ανθρώπους.

Πίσω, πίσω κι ακόμη παρά πίσω, στα πέτρινα χρόνια.

Κλείνουν σιγά-σιγά οι πόρτες οι βαριές. 

Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος