Tα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν

Αλήθεια, έχετε καταλάβει πόσο πρέπει να μειωθούν οι αμοιβές της εργασίας, σχεδόν το σύνολο στον ιδιωτικό τομέα, καθώς στον δημόσιο δεν προβλέπονται άλλες μειώσεις, για να αναπληρωθεί η απώλεια ανταγωνιστικότητας από την αύξηση των φόρων σε κάθε τομέα και να μην εκτιναχθεί η ανεργία σε πoσοστά κοινωνικής κατάρρευσης;

Μέχρι να αποδώσουν (αν εφαρμοστούν σωστά) τα μέτρα ανοίγματος των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων και ενίσχυσης του ανταγωνισμού, για να γίνει καμιά επένδυση, να σχεδιαστεί κανένα όνειρο στην Ελλάδα.

Τι πολιτικές επιπτώσεις θα έχει αυτό το μαζικό bail in του κράτους από τους πολίτες του και τις παραγωγικές τους δραστηριότητες στους δημοκρατικούς θεσμούς άραγε; Στις πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις;

Ένα μεγάλο κι αβέβαιο πείραμα.

Εξήντα πέντε χρόνια έπρεπε να περάσουν, να το εξαγοράσει το παλιό μας τραύμα μια άλλη γενιά, άμοιρη ευθυνών αλλά κληρονόμος ύβρεων, ένας νεαρός Ορέστης που λογάριαζε αλλιώς να διοικήσει το βασίλειο της ζωής του, ένας Οιδίποδας, βασιλόπουλο hipster, μια ζαλισμένη Χρυσόθεμις. Με πολύ παραπάνω από ογδόντα πέντε δις και 5 -10 πέτρινα χρόνια που ακολουθούν να πληρώσουν αυτοί το τέλος του Εμφυλίου. Καθώς εξαερώνεται, αν εξαερώνεται τελικά, η δυστοπία της ρεβάνς. Όπως στις ταινίες ή στον Άμλετ. Σαν καπνός, σαν σκιά.

Γι' αυτό οι πόλεμοι αυτοί είναι οι χειρότεροι. Τελειώνουν πάντα με μια αναισθητική αλλά πρόσκαιρη λήθη. Ενώ το τραύμα παραμένει θαμμένο βαθιά στο ασυνείδητο, κακοφορμίζει και μολύνει κάθε σκέψη, κάθε πράξη. Δεν αξιώθηκαν όλες οι χώρες την τύχη ενός Μαντέλα

Λέτε με τέτοιο ασύλληπτο κόστος να μπορέσουμε πλέον να μιλήσουμε ελεύθερα για τους μύθους και τις αλήθειες μας, ένθεν κακείθεν; Να λευτερωθούμε από τα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν κι αμολήθηκαν σαν μεταμοντέρνα νεορθόδοξα και νεοσταλινικά ζόμπι του εθνικισμού, στις αυλές, στις εκκλησιές, στα σχολειά και στα σπίτια μας;

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος