Στην πολιτική, στην ιστορία δεν μετράει μόνο τι κάνεις αλλά πότε το κάνεις.
Ο Καραμανλής ο Μικρός κλώτσησε την πάσα που του έδωσε ο Σημίτης να κάνει αυτά που είχε ο ίδιος υποσχεθεί και ο προκάτοχός του δεν πρόκανε λόγω κόμματος και Ολυμπιακών. Με 47% να επανιδρύσει το κράτος, να μεταρρυθμίσει, να παρέμβει έγκαιρα στο ασφαλιστικό. Έκανε τα αντίθετα. Θα ήταν ακόμη πρωθυπουργός ενός σταθερού κράτους.
Ο Παπανδρέου ο Ελάχιστος έχασε την ευκαιρία να πει την αλήθεια που του έδωσε πάσα ο προκάτοχός του και πήγε σε εκλογές, που θα κέρδιζε έτσι κι αλλιώς, με το άχρηστο και για τον ίδιο ψεύδος του "λεφτά υπάρχουν". Ίσως σήμερα να ήταν ακόμη πρωθυπουργός.
Η Ντόρα έχασε την ευκαιρία να πάει σε εκλογές από την κοινοβουλευτική ομάδα και υπέκυψε στη χουλιγκανίστικη και κατευθυνόμενη "εκλογή από τη βάση". Σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός μιας κανονικής χώρας.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε έχασε την ευκαιρία να στηρίξει κριτικά τον Παπανδρέου ζητώντας περισσότερες αλλαγές και λιγότερους φόρους και τόριξε στα Ζάππεια. Κι έφτιαξε τους Καμμένους και τον Τσίπρα. Σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός μιας σταθερής χώρας.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε κλώτσησε την ευκαιρία να ακολουθήσει μια συνεπή μεταρρυθμιστική πολιτική.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε έχασε την ευκαιρία να παραιτηθεί έγκαιρα μόλις ηττήθηκε για να δώσει χρόνο σε μια σοβαρή και λιγότερο απεχθή ηγεσία να αλλάξει την εικόνα της και το πολιτικό σκηνικό.
Η αντιπολίτευση όλη έχασε την ευκαιρία να αποκαλύψει νωρίς το παιχνίδι των κερδοσκόπων και όσων εξαρχής απεργάζονταν την αποκοπή της χώρας από έναν πολιτισμό που δεν τους περιέχει σαν αφεντικά. Για πέντε μήνες χάιδευε αδύναμη τους υπονομευτές της χώρας.
Η αντιπολίτευση όλη έχασε την ευκαιρία να απονομιμοποιήσει απέχοντας την πολιτειακή εκτροπή, το πραξικόπημα ενός δημοψηφίσματος σε πέντε μέρες με ψευδές ερώτημα, που νομοτελειακά θα άθροιζε τα μικρά επί μέρους "όχι" του καθενός, όπως συμβαίνει πάντα, και όχι τα μεγάλα τους "ναι". Να μετατοπίσει δηλαδή το ερώτημα στο πεδίο που θα μπορούσε να κερδίσει. Έπαιξε στο στημένο παιχνίδι, το νομιμοποίησε και το έχασε. Ίσως σήμερα να ήταν αυτή η υποψήφια κυβέρνηση με τους συμμάχους να στηρίζουν τη χώρα.
Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, η ελληνική ιστορία είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών και προσωπικής τύφλωσης ή δειλίας. Μιας αδυναμίας των ηγετών των αστικών κομμάτων να δουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους. Έλλειψης ηγεσίας με πολιτικό βάθος. Κάθε ένας τους κι όλοι μαζί αντί να ορίσουν τους όρους του παιχνιδιού έπαιξαν το παιχνίδι του αντιπάλου, αποδέχτηκαν κι επικύρωσαν τις τακτικές και τους όρους του κι έχασαν. Μαζί με όλους μας
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Ο Καραμανλής ο Μικρός κλώτσησε την πάσα που του έδωσε ο Σημίτης να κάνει αυτά που είχε ο ίδιος υποσχεθεί και ο προκάτοχός του δεν πρόκανε λόγω κόμματος και Ολυμπιακών. Με 47% να επανιδρύσει το κράτος, να μεταρρυθμίσει, να παρέμβει έγκαιρα στο ασφαλιστικό. Έκανε τα αντίθετα. Θα ήταν ακόμη πρωθυπουργός ενός σταθερού κράτους.
Ο Παπανδρέου ο Ελάχιστος έχασε την ευκαιρία να πει την αλήθεια που του έδωσε πάσα ο προκάτοχός του και πήγε σε εκλογές, που θα κέρδιζε έτσι κι αλλιώς, με το άχρηστο και για τον ίδιο ψεύδος του "λεφτά υπάρχουν". Ίσως σήμερα να ήταν ακόμη πρωθυπουργός.
Η Ντόρα έχασε την ευκαιρία να πάει σε εκλογές από την κοινοβουλευτική ομάδα και υπέκυψε στη χουλιγκανίστικη και κατευθυνόμενη "εκλογή από τη βάση". Σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός μιας κανονικής χώρας.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε έχασε την ευκαιρία να στηρίξει κριτικά τον Παπανδρέου ζητώντας περισσότερες αλλαγές και λιγότερους φόρους και τόριξε στα Ζάππεια. Κι έφτιαξε τους Καμμένους και τον Τσίπρα. Σήμερα θα ήταν πρωθυπουργός μιας σταθερής χώρας.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε κλώτσησε την ευκαιρία να ακολουθήσει μια συνεπή μεταρρυθμιστική πολιτική.
Ο Σαμαράς ο Τίποτε έχασε την ευκαιρία να παραιτηθεί έγκαιρα μόλις ηττήθηκε για να δώσει χρόνο σε μια σοβαρή και λιγότερο απεχθή ηγεσία να αλλάξει την εικόνα της και το πολιτικό σκηνικό.
Η αντιπολίτευση όλη έχασε την ευκαιρία να αποκαλύψει νωρίς το παιχνίδι των κερδοσκόπων και όσων εξαρχής απεργάζονταν την αποκοπή της χώρας από έναν πολιτισμό που δεν τους περιέχει σαν αφεντικά. Για πέντε μήνες χάιδευε αδύναμη τους υπονομευτές της χώρας.
Η αντιπολίτευση όλη έχασε την ευκαιρία να απονομιμοποιήσει απέχοντας την πολιτειακή εκτροπή, το πραξικόπημα ενός δημοψηφίσματος σε πέντε μέρες με ψευδές ερώτημα, που νομοτελειακά θα άθροιζε τα μικρά επί μέρους "όχι" του καθενός, όπως συμβαίνει πάντα, και όχι τα μεγάλα τους "ναι". Να μετατοπίσει δηλαδή το ερώτημα στο πεδίο που θα μπορούσε να κερδίσει. Έπαιξε στο στημένο παιχνίδι, το νομιμοποίησε και το έχασε. Ίσως σήμερα να ήταν αυτή η υποψήφια κυβέρνηση με τους συμμάχους να στηρίζουν τη χώρα.
Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, η ελληνική ιστορία είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών και προσωπικής τύφλωσης ή δειλίας. Μιας αδυναμίας των ηγετών των αστικών κομμάτων να δουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους. Έλλειψης ηγεσίας με πολιτικό βάθος. Κάθε ένας τους κι όλοι μαζί αντί να ορίσουν τους όρους του παιχνιδιού έπαιξαν το παιχνίδι του αντιπάλου, αποδέχτηκαν κι επικύρωσαν τις τακτικές και τους όρους του κι έχασαν. Μαζί με όλους μας
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.
No comments:
Post a Comment