Μια πρώτη αποτίμηση της πρότασης της Ελληνικής Κυβέρνησης

Σημαντική αύξηση της φορολογίας στις δυο ανταγωνιστικές δραστηριότητες της Ελληνικής οικονομίας που τυχαίνει να είναι και οι πιο ευάλωτες στις διακυμάνσεις και στον ανταγωνισμό, τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Φορολογία "πολυτελείας" ακόμη και στις βάρκες, σε μια χώρα που θα έπρεπε να παράγει και να φιλοξενεί τα μισά σκάφη της Ευρώπης. Κάποιοι ανταγωνιστές θα τρίβουν τα χέρια τους. Αύξηση της επιβάρυνσης στο σύνολο των επιχειρήσεων, οι περισσότερες εκ των οποίων κρέμονται από μια κλωστή (δηλαδή στους μισθούς και τις θέσεις εργασίας των ιδιωτικών υπαλλήλων και στην προοπτική των ανέργων να βρουν δουλειά). Αυξήσεις φόρων στους επαγγελματίες, που πλέον δεν έχουν τίποτε.

Μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας του ιδιωτικού τομέα μόνο, ώστε να καταγράψει με ευελιξία τις συνέπειες. Χειροπιαστές επιβαρύνσεις και στις χαμηλές συντάξεις, αν όχι κυρίως σε αυτές. Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού μένει να συγκεκριμενοποιηθεί.

Από αυτά κατά κύριο λόγο προέρχονται τα 12 δις.

Ελάχιστες περικοπές δαπανών, και αυτές από αγορές ή επενδύσεις, ακόμη και αυτές οι λίγες στις αμυντικές δαπάνες.

Πουθενά μείωση της δαπάνης μισθοδοσίας του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που αποτελεί τη βασική μόνιμη και διαρκή δαπάνη του κράτους, με εξορθολογισμό των λειτουργιών του. Πουθενά μείωση αντιπαραγωγικού ή άχρηστου προσωπικού και όχι μείωση μισθών. Πουθενά κατάργηση φόρων υπέρ τρίτων. Πουθενά μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση σχολάζουσας, καταπατημένης, ιδιοποιημένης ή αντιπαραγωγικά διαχειριζόμενης περιουσίας του δημοσίου. Πουθενά επενδυτικές ευκαιρίες για την ανάπτυξη της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας αλλά και μεγάλων επενδύσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Πουθενά κλείσιμο και συγκέντρωση περιττών σχολών, στρατοπέδων, αναδιάταξη των νοσοκομείων, αλλαγή και νέες μορφές παροχής υπηρεσιών, συγκέντρωση δυνάμεων του κράτους, μαζική επένδυση στην Παιδεία και σύνδεση με την παραγωγή, αναπτυξιακή στόχευση για την ανάπτυξη συγκεκριμένων παραγωγικών δραστηριοτήτων, προσέλκυση κεφαλαίων, στόχευση των λίγων πόρων εκεί που μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα.

Από την άλλη, εάν δεν εγκαθιδρυθούν μηχανισμοί άμεσου ευρωπαϊκού ελέγχου και ανεξάρτητες αρχές σχεδιασμού, σκοπιμότητας, επιλογής και παρακολούθησης των έργων με διαδικασίες συγκριτικής αξιολόγησης και αριστείας, των άμεσων ευρωπαϊκών επενδύσεων, του νέου ΕΣΠΑ των 40 δις, και διατεθούν από τους υφιστάμενους μηχανισμούς του Ελληνικού κράτους, αυτά θα αποτελέσουν τη μαρμελάδα που θα κολλήσουν σαν μέλισσες οι κηφήνες του καθεστώτος. Συντηρώντας το κρατικίστικο μοντέλο και το εξαρτημένο πελατειακό του σύστημα με τους μηχανισμούς εξαγοράς. Και "απορροφώντας" τη μόνη ευκαιρία αλλαγής παραγωγικού μοντέλου.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια νέα τεράστιας έκτασης μεταφορά πόρων από τον παραγωγικό στον μη παραγωγικό τομέα της οικονομίας, για να προσπαθήσει (ματαίως) να διατηρηθεί ο δεύτερος ανέπαφος.

Πουθενά αναπτυξιακό σχέδιο και προοπτική. Από τι θέλουμε να ζούμε, τι να παράγουμε, τι να πουλάμε στον κόσμο σε 5 χρόνια από σήμερα, σε τιμή και ποιότητα ανταγωνιστική για να αποκτήσουμε πλούτο και μέλλον.

Πρόβλεψη:

Οι Ευρωπαίοι θα την αποδεχθούν για να αποφύγουν την άμεση αληθινή ανθρωπιστική κρίση. Και οι Αμερικανοί θα τη στηρίξουν για να αποφύγουν να αναγκαστούν να στείλουν τα αεροπλανοφόρα σε μια νέα περιφερειακή πηγή αστάθειας ή και σύρραξης.

Η οικονομική ασφυξία όμως θα επεκταθεί και ο μαρασμός θα επιταχυνθεί. Το ΑΕΠ θα καταγράψει σημαντική μείωση συνεχίζοντας την πτωτική του πορεία στην οποία μπήκε από τις αρχές του χρόνου.

Επιχειρήσεις θα κλείσουν κι άλλες και η ανεργία θα μεγαλώσει. Οι μισθοί, επίσημα ή ανεπίσημα θα μειωθούν περαιτέρω. Τα λιμάνια θα αδειάσουν. Οι ναυτιλιακές θα επιλέξουν άλλα λιμάνια αφήνοντας τους εργαζόμενούς τους ανέργους και το κράτος που εισπράττει φόρους από την εργασία τους με άδεια ταμεία. Τα λιμάνια θα αδειάσουν από ό,τι έχει απομείνει. Η μαύρη αγορά εργασίας θα μεγαλώσει και η ερήμωση της χώρας από κεφάλαια, ανθρώπους, υποδομές, αγαθά, θα συνεχισθεί επιταχυνόμενη. Οι φόροι θα μειωθούν μετά από τους πρώτους μήνες της αρπαχτής γιατί θα μειωθεί ο κύκλος εργασιών. Οι δαπάνες πρόνοιας και ανεργίας θα πρέπει να αυξηθούν. Φαύλος κύκλος.

Μόνη ελπίδα; Η κατεπείγουσα αναδιαπραγμάτευσή της από μιαν άλλη κυβέρνηση, μιαν άλλη πλειοψηφία, με αναπτυξιακό όραμα και σχέδιο για τη χώρα. Που προϋποθέτει πως οι Έλληνες, μετά το κακό που τους βρήκε, θα αντιληφθούν γρήγορα πως και οι μεν και οι δε έχουμε όφελος από την αλλαγή μας. Ακόμη και αυτοί που αφελώς θεωρούν πως διατηρούν προνόμια και κεκτημένα, διότι απλώς κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Πως θα βρεθεί κάποιος, κάποια, κάποιοι να εμπνεύσουν ένα όραμα αλλαγής, με σοβαρότητα και μετρημένα λόγια.

Δύσκολο, ίσως. Απίθανο; Μπορεί. Τι άλλο όμως απομένει;

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος