Το magnum opus του λαϊκισμού

Το "δημοψήφισμα των πέντε ημερών" και του στημένου ερωτήματος μπορεί να καταλήξει το magnum opus του λαϊκισμού, αν δεν τον διαλύσει. Στηριγμένο σε άρθρα που δεν έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί από τη μεταπολίτευση και ύστερα, ενός συντάγματος – τέρας του δρ. Φρανκενστάιν, που από το κόψε-ράψε του Ανδρέα και των επιγόνων απόμεινε χωρίς φραγμούς και αντισταθμιστικές εξουσίες στην εκτελεστική και στην πλειοψηφία της νομοθετικής. Του Ανδρέα που αφαίρεσε τις εξισορροπητικές αρμοδιότητες του Προέδρου, του φλογερού Βενιζέλου με τις εξαμβλωματικές παρεμβάσεις του, του Καραμανλή του μικρού που αρνήθηκε την πρόταση Σημίτη για την αποσύνδεση της εκλογής του προέδρου από τις εκλογές Κοινοβουλίου. Αυτών που από ιδιοτέλεια το αμόλησαν και τώρα προσπαθούν εναγωνίως να το συμμαζέψουν. Έμεινε έτσι ένα κείμενο αλλοπρόσαλλο, χωρίς ένα ευρύτερο σώμα αιρετών και ανεξάρτητων αρχών, ανεξάρτητη δικαστική εξουσία (αφού η ηγεσία της διορίζεται συγκεντρωτικά από την κυβέρνηση που υποτίθεται ελέγχει), μια πραγματικά ανεξάρτητη αρχή για τον έλεγχο της αντικειμενικότητας των Μέσων, έναν παραγωγικό και δίκαιο εκλογικό νόμο. Απόμεινε ένα πολίτευμα, μια πολιτεία χωρίς φρένα. 

Έτσι επιτρέπει να προκηρύσσονται δημοψηφίσματα-αστραπή, να τίθενται ερωτήματα κατά πώς γουστάρει αυτός που τα θέτει, χωρίς να προεγκριθούν και ελεγχθούν από κανέναν, χωρίς υποχρεωτικές τεκμηριωμένες εναλλακτικές, χωρίς ο ερωτών να έχει κάποια ευθύνη για τη βιωσιμότητα των επιλογών που υποχρεώνει τους πολίτες να κάνουν, και τελικά να τους κάνει να νομίζουν πως αποφασίζουν εκείνοι αυτό που τον ίδιο τον βολεύει.

Στο σύνταγμα-τέρας, σε κάθε γραμμή του και σε κάθε κενό του, σε κάθε ραφή, υποκρύπτεται η ανεστραμμένη αρχή πως οι πολίτες υπάρχουν για το κράτος τους κι όχι το κράτος για τους πολίτες. Συναρμολογημένο από μέλη μαζεμένα από τα νεκροταφεία σαν εκείνο το αλλούτερο ον της Μary Shelley, έχασε κι αυτό τους δημιουργούς του και τριγυρνάει χαμένο κι ορφανό σε έναν κόσμο που ούτε το καταλαβαίνει ούτε αυτό τον κατανοεί, ξένο σε έναν κόσμο που του είναι ξένος, και ψάχνει να τους εξοντώσει απελπισμένα γι' αυτό που τούκαναν.

Έχει στο σκευοφυλάκιό του κι άλλα άρθρα που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί από την μεταπολίτευση και δώθε, για ειδικές καταστάσεις. Κανείς να μην εκπλαγεί λοιπόν, εάν μετά το magnum opus του λαϊκισμού ακολουθήσει, όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία όταν τα πράγματα πάρουν το μονοπάτι το πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη, το συμμετρικό Mεγάλο Έργο του αυταρχισμού.

Εκτός κι αν πιστεύετε ότι το χάος τιθασεύεται με προσευχές.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος