Η σειρά

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που η σοβαρότης, η αντίληψη και η ευφυΐα υπερισχύει, λίγο ή πολύ, των αδύναμων στοιχείων του χαρακτήρα τους είναι πως αισθάνονται έναν φυσικό και χρήσιμο ενδόμυχο φόβο μην και τους κυριαρχήσουν οι αδυναμίες τους. Έτσι όταν τις συναντούν να εκδηλώνονται με κάποια μορφή σε άλλους λιγότερο ή περισσότερο σοβαρούς και ευφυείς ανθρώπους, δεν μπορούν να τους ανεχθούν. Είναι ο λόγος για τον οποίο οι όμοιοί τους τούς απεχθάνονται περισσότερο από τους ανόητους, τους οποίους και ανέχονται παραδόξως ευκολότερα.

‘Έτσι – και σωστά ίσως σε φυσιολογικές συνθήκες – οι σχετικά πιο σοβαροί άνθρωποι απομακρύνονται μεταξύ τους, όπως οι μαγνήτες που πλησιάζουν από τον ίδιο πόλο, όχι από συμφέρον, αλλά από έναν ασυνείδητο φόβο (και ίσως κάποιο φθόνο), ότι κάποιος με παρόμοια ή διαφορετικά ελαττώματα από τα δικά τους μπορεί να ηγηθεί επί του νου τους. Είναι ο λόγος που πολλοί λογικοί άνθρωποι, με τρόπο ανεξήγητο, μπορεί να προτιμούν να τους κάθεται στο σβέρκο ένας Τσίπρας παρά ένας Μεϊμαράκης, ένας Καμμένος παρά ένας Άδωνις, ένας Βαρουφάκης παρά ένας Παπακωνσταντίνου, μια Κωνσταντοπούλου παρά μια Διαμαντοπούλου, για να χρησιμοποιήσω ζεύγη ακραία και κάπως προκλητικά, των οποίων το σοβαρότερο μέρος κι εμένα μου προκαλεί μια αντιπάθεια για ευνόητους λόγους.

Οι πρώτοι αισθανόμαστε πως δεν μας αφορούν. Γι' αυτό αδιαφορούμε πολλές φορές, έστω κι αν είναι πολύ πιο καταστροφικοί για τη δική μας ζωή. Οι δεύτεροι μας αγγίζουν, είναι αυτό που θα μπορούσαμε ίσως πιο επιτυχημένα να γίνουμε. Γι’ αυτό προκαλούν ανατριχίλες παραπόνου.

Κι όσο ο κύκλος στενεύει στον χώρο των πιο λογικών, των πιο σοβαρών, (χαρακτηριστικό και ακραίο παράδειγμα ο «μεταρρυθμιστικός, φιλελεύθερος χώρος», που διαθέτει τους ανθρώπους με τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εν συγκρίσει, αλλά γι' αυτό και τον μεγαλύτερο εγωισμό) τόσο εντείνεται η άπωση, μεγεθύνονται τα μίση, γίνονται τεράστια τα μειονεκτήματα του καθενός, ο ένας ξινίζει, ο άλλος βρωμάει.

Εν αντιθέσει οι ανόητοι, τα αρπακτικά και οι φανατικοί δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Κινούμενοι περισσότερο από το ένστικτο παρά από τη λογική, από το ζεστό αίμα και τη μυρωδιά της λείας, χωρίς αύριο, αναγνωρίζουν τον όμοιό τους, έλκονται και τον ακολουθούν, τον χειροκροτούν φανατικά αφού αναμετρηθούν πρώτα κάπως για να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο πιο δυνατός, τίνος ήρθε η ώρα, όπως όλα τα αγελαία ζώα.

Έτσι είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς την αληθινή και πέρα από ιδεολογικές επιφάσεις συμπάθεια του κ. Καμμένου για τον κ. Τσίπρα, την αγάπη του κ. Μπαλτάκου για τον κ. Κοτζιά, τον (αμοιβαίο μάλλον) έρωτα του κ. Μιχαλολιάκου για την κα Κωνσταντοπούλου. Όπως όλα τα αγελαία ζώα, γνωρίζουν πως το σημαντικό είναι η αγέλη τους να κυριαρχεί, ρημάζοντας τα κοπάδια και τα χειμαδιά. Και ξέρουν να περιμένουν την ώρα που ο αρχηγός θα κουραστεί, θα πληγωθεί ή θα γεράσει .

Τότε θάναι η σειρά τους.

Αν οι άλλοι, τα θύματα, οι χτίστες, οι βοσκοί, οι γεωργοί, αυτοί που χρειάζονται νου, σκέψη, χρόνο και μόχθο για να παράγουν αυτό που τα άλογα θηρία λιανίζουν σε μια μέρα, σε μιαν ώρα, δεν βρουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τις έχθρες τους, να οργανωθούν, να πειθαρχήσουν σε μια - όποια επιτέλους - ηγεσία και να χτυπήσουν.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.