Η άρνηση, η κατάφαση και το παράδοξο της ταυτότητας

Η θετική πολιτική επιλογή είναι - κοινωνιολογικά μιλώντας - μια ιδιαίτερη μορφή αναζήτησης ταυτότητας σε μια συλλογική έκφραση. Και η ταυτότητα, όσο βαθύτερα την αισθάνεται κανείς, τόσο περισσότερο κατακερματίζεται, διότι τόσο μεγαλώνουν οι υποσυνείδητες απωθήσεις όταν κάτι μας χαλάει. Κυρίως όταν αυτό το κάτι βρίσκεται εγγύτερα στη μύτη μας.

Αυτό εξηγεί γιατί τα ορθολογικά αθροίσματα δεν δουλεύουν. Αυτό μας έμαθε και το τρελοδημοψήφισμα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα κόμματα της δεξιάς, του κέντρου, της κεντροαριστεράς, η εκκλησία, οι πρώην πρωθυπουργοί, τα βασικά MME, κι όμως, αρκεί o καθένας να μη γουστάρει τον έναν ή τον άλλον, κάτι να τον χαλάσει από τη μαγιονέζα αυτή, για να απομακρυνθεί και να πάει απέναντι, στο παράλογο, ξεθυμαίνοντας το θυμικό του με ένα σιχτίρισμα.  Ακόμη κι αν απέναντι είναι κάποιοι που προφανώς βρίσκονται πολύ μακρύτερά του, που δεν τους αισθάνεται δικούς του. Και ακριβώς γι' αυτό, εκείνοι δεν τον αγγίζουν τόσο. Δεν τους ψηφίζει αυτούς, καταψηφίζει αυτόν τον ένα, αυτό το κάτι που του βρωμάει κοντά στη μύτη του. Δεν διστάζει να ψηφίσει μαζί με τον Μιχαλολιάκο γιατί του τη σπάει ο ακροδεξιός Άδωνις, ή με την Κωνσταντοπούλου για να μην ψηφίσει μαζί με τον κρατιστή Βενιζέλο και τους εργατοπατέρες, ή μαζί με τον Καμμένο γιατί δεν ψηφίζει αυτό που ψηφίζει η εκκλησία. Απίθανα πράγματα κι όμως πιθανά.

Γι' αυτό και τα σχήματα "κοινoύ" σκοπού κι ελάχιστου "κοινού" παρανομαστή, όσο κι αν φαίνονται λογικά κι ωραία δεν δουλεύουν, παρά μόνο όταν αθροίζουν αρνήσεις, όταν βροντοφωνάζουν "όχι". Αυτή είναι η ισχύς των μισοπάλαβων και όσων κρύβονται κάθε φορά πίσω τους. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Γι' αυτό και χωρίς αντιστάσεις αθροίζονται ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου κι ο Γλέζος με τον Μιχαλολιάκο, τον Καμμένο και τη Ραχήλ, γλιστρώντας με το λιπαντικό της άρνησης ο ένας μέσα στον άλλον χαλαρά κι απολαυστικά εναλλάξ. Όταν πρόκειται για καταφάσεις, αυτά τα σχήματα όμως δεν αθροίζουν, αφαιρούν.

Χάρη στο παράδοξο της ταυτότητας στα μαθηματικά των συλλογικοτήτων (και κυρίως της πολιτικής) η διαίρεση πολλαπλασιάζει ενώ το άθροισμα διαιρεί. Κι αφήνει παραπάνω χώρο στην τρέλα. Το άθροισμα μεταξύ των ομοίων ή των εγγύτερων γίνεται μόνο αφού προσφέρεις στον ψηφοφόρο αυτό με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί, αφού τον πείσεις να αναγνωρίσει σε εσένα ένα μέρος τουλάχιστον από τον εαυτό του, αφού δηλαδή τον κερδίσεις. Γι' αυτό και κόμματα, κινήματα, κινήσεις, συνασπισμοί, συναθροίσεις, μέτωπα κ.ο.κ. χωρίς ταυτότητα είναι καταδικασμένα στην αποτυχία, αν κινούνται και στοχεύουν στον χώρο του λογικού.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.