Είχα πει ότι θα πω δημόσια τι θα ψηφίσω. Ιδού, λοιπόν, σήμερα με Πανσέληνο. Αφού το σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα, το γύρισα από εδώ και από εκεί, κατέληξα σε κάτι.
Τα ερωτήματα που με απασχόλησαν, μετά από επτά μήνες της χειρότερης και πιο επικίνδυνης κυβέρνησης που πέρασε από αυτόν τον τόπο, μπορείτε να τα διαβάσετε στα συνημμένα άρθρα παρακάτω και σε άλλα προηγούμενα κείμενά μου (όπως Σκέψεις ενός αναποφάσιστου)
Παρακαλώ, αν δεν έχετε διάθεση να απασχολήσετε εξίσου το μυαλό σας διαβάζοντας λίγο, μη δαπανήσετε χρόνο με αυτή τη δευτερεύουσα απόφαση ενός άσημου προσώπου και μη σχολιάσετε πράγματα που εξηγούνται ήδη στα σχετικά άρθρα μου. Σέβομαι απόλυτα τις αποφάσεις καθενός. Αλλά ο δημόσιος διάλογος απαιτεί την ίδια τουλάχιστον επιμέλεια και προσπάθεια για να διαφωνήσει κανείς. Όπως στα συμπόσια στην αρχαιότητα, πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μέθης για να υπάρχει επικοινωνία. Αυτή ήταν η τέχνη του οινοχόου.
Εν συντομία, νομίζω ότι ένα πράγμα βάρυνε στην απόφασή μου περισσότερο. Η πεποίθηση ότι, αν κάτι αξίζει να γίνει άμεσα, είναι οι θεσμικές εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα μεταλλάξουν τον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος της χώρας, που εστιάζεται στο πολιτικό της σύστημα και στη διαπλοκή των εξουσιών. Αυτά είναι που καταργούν και την πολιτική και τη Διοίκηση και το Kράτος. Που αποτρέπουν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής δημοκρατικής κανονικότητας στην οποία οι πολίτες επιλέγουν ανάμεσα σε διαφορετικές ρεαλιστικές πολιτικές, αριστερές, δεξιές, φιλελεύθερες, ενώ το κράτος λειτουργεί και τις εφαρμόζει. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ματέο Ρέντζι με τα αντίστοιχα ιταλικά προβλήματα. Για να μπορέσει αυτός και οι διάδοχοί του να κυβερνήσουν μια χώρα κυβερνήσιμη. Προχώρησε πρώτα και με κάθε κόστος στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκαταστήσει τη σχέση πολιτών - πολιτικής - κράτους.
Θα ψηφίσω λοιπόν Ποτάμι υπό έναν όρο.
Εάν άμεσα, τώρα, ώστε να έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση και να αποτελέσει και σημαία προεκλογικής συζήτησης, δηλώσει σαφώς ότι, είτε έρθει πρώτος ο κ. Τσίπρας είτε ο κ. Μεϊμαράκης, προϋπόθεση μη διαπραγματεύσιμη για τη στήριξη είτε του ενός είτε του άλλου θα είναι να πραγματοποιήσει μέσα στον πρώτο μήνα διακυβέρνησης τις ακόλουθες τρεις αλλαγές:
1. Τον διαχωρισμό της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Η Κυβέρνηση που θα συσταθεί με τις ψήφους του Ποταμιού δεν θα έχει κανέναν βουλευτή Υπουργό, από κανένα από τα συμμετέχοντα κόμματα. Μια κυβέρνηση πολιτικών, τεχνοκρατών, υπό όποιον από τους δυο Πρωθυπουργό, ελεγχόμενη και στηριζόμενη από τους βουλευτές στο κοινοβούλιο. Θα ελευθερώσει τα χέρια του Πρωθυπουργού και θα επιτρέψει και στους βουλευτές, χωρίς το βάρος και τις αντιφάσεις της διακυβέρνησης, να συνδεθούν και πάλι με την κοινωνία όχι μέσω ρουσφετιών αλλά πολιτικής δράσης και ελέγχου των κυβερνητικών αποφάσεων. Και στους Υπουργούς να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους. Χωρίς το άγχος της επανεκλογής.
2. Την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, μετά τη συγκρότηση της νέας Κυβέρνησης. Με την καθιέρωση ιδανικά ενός συστήματος διακοσίων μονοεδρικών, που θα κατανέμονται αναλογικά με τη δύναμη των κομμάτων στην επικράτεια. Και διαφορετικό ψηφοδέλτιο για κόμμα και τοπικό βουλευτή, με το δεύτερο ενιαίο για όλα τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να επιβάλει την κατάργηση του bonus των 50 εδρών. Θα απελευθερώσει τους πολίτες από τους εκβιασμούς, όπως αυτόν που με οδηγεί στην απόφαση τούτη. Και το ίδιο το Ποτάμι ακόμη το εμποδίζει από τη μετεξέλιξή του.
3. Τον διαχωρισμό της Πολιτικής ηγεσίας από τη Δημόσια Διοίκηση με την άμεση θέσπιση της θέσης του Γενικού Γραμματέα εξαετούς θητείας στα Υπουργεία, προερχόμενου από την ιεραρχία, επιλεγμένου με διαδικασίες διαφανείς και αξιοκρατικές, από ανεξάρτητες αρχές. Ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της κομματοκρατίας και ανομίας και να δημιουργηθεί κράτος και ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση που σχεδιάζει και εφαρμόζει πολιτικές σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις των Υπουργών και τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. (βλ. σχετικά Δώσε κλώτσο να γυρίσει)
Καμία από αυτές δεν έχει δημοσιονομικό κόστος (το αντίθετο, θα έχουν και όφελος). Και θα αλλάξουν τη χώρα και το πολιτικό της σύστημα, τον τρόπο που βλέπουν οι πολίτες το κράτος, τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα κόμματα. Θα ξαναδώσουν αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια στους βουλευτές, στους υπουργούς, στους λειτουργούς της δημόσιας διοίκησης. Θα δημιουργήσουν κράτος. Και γι' αυτές μόνο θα άξιζε το Ποτάμι αν τις επέβαλε, ακόμη κι αν δεν έκανε τίποτε άλλο ποτέ ξανά με την παρουσία του. Η Ελλάδα δεν θα ήταν ίδια μετά.
Εάν το Ποτάμι δεν το κάνει (πράγμα πιθανόν, παρότι θα είχε και εκλογικό όφελος) ώστε η ελπίδα για το καλύτερο να αντισταθμίζει το ρίσκο της ψήφου μου, τότε υπερτερεί στον νου μου η ιδέα της αποφυγής του χειρότερου, τουλάχιστον.
Ποιο είναι το ρίσκο αυτό; Δεν έχω καθόλου πειστεί ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι έτοιμος να ξανακυβερνήσει (εξαρχής ή αργότερα όταν σφίξουν τα ζόρια) με τους Λαφαζάνηδες και τους Καμμένους, εάν έρθει πρώτος και οι συσχετισμοί τού το φέρουν έτσι που να τον βολεύει. Απέδειξε ότι είναι οπορτουνιστής. Άνθρωπος χωρίς αρχές και πεποιθήσεις, που κυβερνά με ορίζοντα μερικών εβδομάδων. Και ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.
Και αν συμβεί αυτό, θα έχει τραγικές συνέπειες για τη χώρα.
Έτσι, στην περίπτωση αυτή, θα αναγκαστώ να πιάσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) με πολλή προσοχή, σαν να κρατάω ένα χρησιμοποιημένο ιατρικό αναλώσιμο, μια γάζα, ένα τσιρότο, που ποιος ξέρει τι μικρόβια κουβαλάει, το ορθογώνιο χαρτάκι με τον δαυλό της Νέας Δημοκρατίας του κ. Μεϊμαράκη. Θα αναζητήσω με το μικροσκόπιο τα ονόματα εκείνα που ίσως να έχουν παρεισφρήσει από αμέλεια ή λάθος στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο και φαίνονται πιο ανανεωτικά, κάπως πιο νέα, πιο διαφορετικά. ‘Έτυχε και στο παρελθόν να έχει αξιόλογους ανθρώπους η ΝΔ και φυσικά τους εξόρισε. Θυμηθείτε τη Μαριέττα Γιαννάκου, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, τον Στέφανο Μάνο. Πού ξέρεις λοιπόν; Θα προσπεράσω τους κάθε λογής Αδώνιδες και Βορίδηδες και άλλους Παναγιωτόπουλους, βιαστικά, σαν να μην υπάρχουν, μήπως και με προδώσουν τα χέρια μου, και θα το τοποθετήσω στον φάκελο με τη γνωστή σε όλους σφραγίδα. Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να σταυρώσω κάποιον. Το κρίσιμο εκείνη τη στιγμή είναι να μην πέσει το βλέμμα μου σε κανέναν Κακλαμάνη, διότι δυο πράγματα μου φέρνουν αναγούλα στη ζωή μου, η υστερία και τα σκατά. Δεν θα το αντέξω.
Εν συνεχεία, αν όλα πάνε καλά, θα ρίξω τον φάκελο, όχι χωρίς κάποια ανακούφιση, στην κάλπη. Θα χαμογελάσω αμήχανα κάπως στους δικαστικούς αντιπροσώπους και στα παιδιά της ΚΝΕ, που από τη μεταπολίτευση και ύστερα διενεργούν και διαφυλάσσουν με ευλάβεια το αδιάβλητο των εκλογών στην Ελλάδα (όπως και την τάξη στις πορείες και διαδηλώσεις) και θα φύγω από το Εκλογικό μου Τμήμα περήφανος που νίκησα, για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά, την έμφυτη απέχθεια μου, την απέχθεια ενός εραστή της ελευθερίας, ενός αναθεωρητή, ενός φιλελεύθερου, απέναντι σε οτιδήποτε συντηρητικό, εξουσιαστικό και δεξιό. Μεγάλη νίκη για έναν άνθρωπο σαν εμένα. Ισοδύναμη με το να αντιμετωπίσω τη μεγάλη μου φοβία, τις κατσαρίδες. Που όμως χρειάζονται κι αυτές (σε ορισμένα μέρη, βέβαια), αν το δει κανείς λογικά στον βιολογικό κύκλο. Αποτελούν κι ετούτα ακόμη τα απεχθή έντομα ένα από τα κρισιμότερα κομμάτια της ισορροπίας του πολιτικού οικοσυστήματος.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προφυλασσόμαστε κατάλληλα, τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά. Θα ζητήσω συγγνώμη από τα κόκαλα του αληθινά αριστερού beatnik παππού μου, που σίγουρα θα τρίξουν, κι από τους πρόσφυγες και όσους τους φροντίζουν, κι από τους μετανάστες και τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, κι από τους ομοφυλόφιλους και όσους καταπιέζονται και στερούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες για να ζήσουν τη ζωή τους ισότιμα με αξιοπρέπεια, κι από όσους βιάζονται οι ελευθερίες της συνείδησής τους μέσα από κρατικές κατηχήσεις, υποσχόμενος πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου γι’ αυτούς.
Και θα επιστρέψω το ταχύτερο σπίτι μου, όπου, αφού πλύνω με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια τα χέρια μου με ένα διάλυμα μπεταντίν, θα χαλαρώσω από την ακραία ένταση με την υπέροχη Bourrée σε E minor, από το πέμπτο μέρος της Σουίτας σε E minor για λαούτο του Johann Sebastian Bach, και ένα ποτήρι Θαλασσίτη.
Τα ερωτήματα που με απασχόλησαν, μετά από επτά μήνες της χειρότερης και πιο επικίνδυνης κυβέρνησης που πέρασε από αυτόν τον τόπο, μπορείτε να τα διαβάσετε στα συνημμένα άρθρα παρακάτω και σε άλλα προηγούμενα κείμενά μου (όπως Σκέψεις ενός αναποφάσιστου)
Παρακαλώ, αν δεν έχετε διάθεση να απασχολήσετε εξίσου το μυαλό σας διαβάζοντας λίγο, μη δαπανήσετε χρόνο με αυτή τη δευτερεύουσα απόφαση ενός άσημου προσώπου και μη σχολιάσετε πράγματα που εξηγούνται ήδη στα σχετικά άρθρα μου. Σέβομαι απόλυτα τις αποφάσεις καθενός. Αλλά ο δημόσιος διάλογος απαιτεί την ίδια τουλάχιστον επιμέλεια και προσπάθεια για να διαφωνήσει κανείς. Όπως στα συμπόσια στην αρχαιότητα, πρέπει όλοι να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μέθης για να υπάρχει επικοινωνία. Αυτή ήταν η τέχνη του οινοχόου.
Εν συντομία, νομίζω ότι ένα πράγμα βάρυνε στην απόφασή μου περισσότερο. Η πεποίθηση ότι, αν κάτι αξίζει να γίνει άμεσα, είναι οι θεσμικές εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα μεταλλάξουν τον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος της χώρας, που εστιάζεται στο πολιτικό της σύστημα και στη διαπλοκή των εξουσιών. Αυτά είναι που καταργούν και την πολιτική και τη Διοίκηση και το Kράτος. Που αποτρέπουν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής δημοκρατικής κανονικότητας στην οποία οι πολίτες επιλέγουν ανάμεσα σε διαφορετικές ρεαλιστικές πολιτικές, αριστερές, δεξιές, φιλελεύθερες, ενώ το κράτος λειτουργεί και τις εφαρμόζει. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ματέο Ρέντζι με τα αντίστοιχα ιταλικά προβλήματα. Για να μπορέσει αυτός και οι διάδοχοί του να κυβερνήσουν μια χώρα κυβερνήσιμη. Προχώρησε πρώτα και με κάθε κόστος στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκαταστήσει τη σχέση πολιτών - πολιτικής - κράτους.
Θα ψηφίσω λοιπόν Ποτάμι υπό έναν όρο.
Εάν άμεσα, τώρα, ώστε να έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση και να αποτελέσει και σημαία προεκλογικής συζήτησης, δηλώσει σαφώς ότι, είτε έρθει πρώτος ο κ. Τσίπρας είτε ο κ. Μεϊμαράκης, προϋπόθεση μη διαπραγματεύσιμη για τη στήριξη είτε του ενός είτε του άλλου θα είναι να πραγματοποιήσει μέσα στον πρώτο μήνα διακυβέρνησης τις ακόλουθες τρεις αλλαγές:
1. Τον διαχωρισμό της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Η Κυβέρνηση που θα συσταθεί με τις ψήφους του Ποταμιού δεν θα έχει κανέναν βουλευτή Υπουργό, από κανένα από τα συμμετέχοντα κόμματα. Μια κυβέρνηση πολιτικών, τεχνοκρατών, υπό όποιον από τους δυο Πρωθυπουργό, ελεγχόμενη και στηριζόμενη από τους βουλευτές στο κοινοβούλιο. Θα ελευθερώσει τα χέρια του Πρωθυπουργού και θα επιτρέψει και στους βουλευτές, χωρίς το βάρος και τις αντιφάσεις της διακυβέρνησης, να συνδεθούν και πάλι με την κοινωνία όχι μέσω ρουσφετιών αλλά πολιτικής δράσης και ελέγχου των κυβερνητικών αποφάσεων. Και στους Υπουργούς να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους. Χωρίς το άγχος της επανεκλογής.
2. Την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, μετά τη συγκρότηση της νέας Κυβέρνησης. Με την καθιέρωση ιδανικά ενός συστήματος διακοσίων μονοεδρικών, που θα κατανέμονται αναλογικά με τη δύναμη των κομμάτων στην επικράτεια. Και διαφορετικό ψηφοδέλτιο για κόμμα και τοπικό βουλευτή, με το δεύτερο ενιαίο για όλα τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να επιβάλει την κατάργηση του bonus των 50 εδρών. Θα απελευθερώσει τους πολίτες από τους εκβιασμούς, όπως αυτόν που με οδηγεί στην απόφαση τούτη. Και το ίδιο το Ποτάμι ακόμη το εμποδίζει από τη μετεξέλιξή του.
3. Τον διαχωρισμό της Πολιτικής ηγεσίας από τη Δημόσια Διοίκηση με την άμεση θέσπιση της θέσης του Γενικού Γραμματέα εξαετούς θητείας στα Υπουργεία, προερχόμενου από την ιεραρχία, επιλεγμένου με διαδικασίες διαφανείς και αξιοκρατικές, από ανεξάρτητες αρχές. Ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της κομματοκρατίας και ανομίας και να δημιουργηθεί κράτος και ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση που σχεδιάζει και εφαρμόζει πολιτικές σύμφωνα με τις πολιτικές κατευθύνσεις των Υπουργών και τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. (βλ. σχετικά Δώσε κλώτσο να γυρίσει)
Καμία από αυτές δεν έχει δημοσιονομικό κόστος (το αντίθετο, θα έχουν και όφελος). Και θα αλλάξουν τη χώρα και το πολιτικό της σύστημα, τον τρόπο που βλέπουν οι πολίτες το κράτος, τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα κόμματα. Θα ξαναδώσουν αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια στους βουλευτές, στους υπουργούς, στους λειτουργούς της δημόσιας διοίκησης. Θα δημιουργήσουν κράτος. Και γι' αυτές μόνο θα άξιζε το Ποτάμι αν τις επέβαλε, ακόμη κι αν δεν έκανε τίποτε άλλο ποτέ ξανά με την παρουσία του. Η Ελλάδα δεν θα ήταν ίδια μετά.
Εάν το Ποτάμι δεν το κάνει (πράγμα πιθανόν, παρότι θα είχε και εκλογικό όφελος) ώστε η ελπίδα για το καλύτερο να αντισταθμίζει το ρίσκο της ψήφου μου, τότε υπερτερεί στον νου μου η ιδέα της αποφυγής του χειρότερου, τουλάχιστον.
Ποιο είναι το ρίσκο αυτό; Δεν έχω καθόλου πειστεί ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι έτοιμος να ξανακυβερνήσει (εξαρχής ή αργότερα όταν σφίξουν τα ζόρια) με τους Λαφαζάνηδες και τους Καμμένους, εάν έρθει πρώτος και οι συσχετισμοί τού το φέρουν έτσι που να τον βολεύει. Απέδειξε ότι είναι οπορτουνιστής. Άνθρωπος χωρίς αρχές και πεποιθήσεις, που κυβερνά με ορίζοντα μερικών εβδομάδων. Και ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.
Και αν συμβεί αυτό, θα έχει τραγικές συνέπειες για τη χώρα.
Έτσι, στην περίπτωση αυτή, θα αναγκαστώ να πιάσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) με πολλή προσοχή, σαν να κρατάω ένα χρησιμοποιημένο ιατρικό αναλώσιμο, μια γάζα, ένα τσιρότο, που ποιος ξέρει τι μικρόβια κουβαλάει, το ορθογώνιο χαρτάκι με τον δαυλό της Νέας Δημοκρατίας του κ. Μεϊμαράκη. Θα αναζητήσω με το μικροσκόπιο τα ονόματα εκείνα που ίσως να έχουν παρεισφρήσει από αμέλεια ή λάθος στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο και φαίνονται πιο ανανεωτικά, κάπως πιο νέα, πιο διαφορετικά. ‘Έτυχε και στο παρελθόν να έχει αξιόλογους ανθρώπους η ΝΔ και φυσικά τους εξόρισε. Θυμηθείτε τη Μαριέττα Γιαννάκου, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, τον Στέφανο Μάνο. Πού ξέρεις λοιπόν; Θα προσπεράσω τους κάθε λογής Αδώνιδες και Βορίδηδες και άλλους Παναγιωτόπουλους, βιαστικά, σαν να μην υπάρχουν, μήπως και με προδώσουν τα χέρια μου, και θα το τοποθετήσω στον φάκελο με τη γνωστή σε όλους σφραγίδα. Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να σταυρώσω κάποιον. Το κρίσιμο εκείνη τη στιγμή είναι να μην πέσει το βλέμμα μου σε κανέναν Κακλαμάνη, διότι δυο πράγματα μου φέρνουν αναγούλα στη ζωή μου, η υστερία και τα σκατά. Δεν θα το αντέξω.
Εν συνεχεία, αν όλα πάνε καλά, θα ρίξω τον φάκελο, όχι χωρίς κάποια ανακούφιση, στην κάλπη. Θα χαμογελάσω αμήχανα κάπως στους δικαστικούς αντιπροσώπους και στα παιδιά της ΚΝΕ, που από τη μεταπολίτευση και ύστερα διενεργούν και διαφυλάσσουν με ευλάβεια το αδιάβλητο των εκλογών στην Ελλάδα (όπως και την τάξη στις πορείες και διαδηλώσεις) και θα φύγω από το Εκλογικό μου Τμήμα περήφανος που νίκησα, για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά, την έμφυτη απέχθεια μου, την απέχθεια ενός εραστή της ελευθερίας, ενός αναθεωρητή, ενός φιλελεύθερου, απέναντι σε οτιδήποτε συντηρητικό, εξουσιαστικό και δεξιό. Μεγάλη νίκη για έναν άνθρωπο σαν εμένα. Ισοδύναμη με το να αντιμετωπίσω τη μεγάλη μου φοβία, τις κατσαρίδες. Που όμως χρειάζονται κι αυτές (σε ορισμένα μέρη, βέβαια), αν το δει κανείς λογικά στον βιολογικό κύκλο. Αποτελούν κι ετούτα ακόμη τα απεχθή έντομα ένα από τα κρισιμότερα κομμάτια της ισορροπίας του πολιτικού οικοσυστήματος.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προφυλασσόμαστε κατάλληλα, τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά. Θα ζητήσω συγγνώμη από τα κόκαλα του αληθινά αριστερού beatnik παππού μου, που σίγουρα θα τρίξουν, κι από τους πρόσφυγες και όσους τους φροντίζουν, κι από τους μετανάστες και τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, κι από τους ομοφυλόφιλους και όσους καταπιέζονται και στερούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες για να ζήσουν τη ζωή τους ισότιμα με αξιοπρέπεια, κι από όσους βιάζονται οι ελευθερίες της συνείδησής τους μέσα από κρατικές κατηχήσεις, υποσχόμενος πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου γι’ αυτούς.
Και θα επιστρέψω το ταχύτερο σπίτι μου, όπου, αφού πλύνω με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια τα χέρια μου με ένα διάλυμα μπεταντίν, θα χαλαρώσω από την ακραία ένταση με την υπέροχη Bourrée σε E minor, από το πέμπτο μέρος της Σουίτας σε E minor για λαούτο του Johann Sebastian Bach, και ένα ποτήρι Θαλασσίτη.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Υ.Γ. για όσους δεν αντέχουν (απολύτως δικαιολογημένα) τα ανωτέρω:
Εάν δεν άντεχα να κάνω αυτές τις σκέψεις, είμαι σίγουρος ότι θα απέφευγα για την ψήφο μου τα κάθε λογής καφενεία (και λόγω αισθητικής και λόγω ποιότητας) όπως και τα κοτζαμπάσικα και φασιστικά άκρα. Υπάρχουν πάντα (ευτυχώς) τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα, από τα οποία προέρχομαι κι εγώ, που προσπαθούν να συγκροτηθούν, στραβά ή κουτσά, και μπορούν να μας ανακουφίσουν. Συγχωρήστε τους τις αδυναμίες, τις αδεξιότητες, την αδιέξοδη επιθετικότητα καμιά φορά. Απλοί άνθρωποι είναι, που όσο μπορούν το παλεύουν οι περισσότεροι, με καλή πρόθεση και κάμποσες φρέσκιες ιδέες. Θα σας ανακουφίσουν από τις τύψεις τού να μην ψηφίσετε καθόλου και θα βοηθήσετε να κρατηθεί ζωντανή η μαγιά που απαιτείται για να ανασυσταθεί το πολιτικό σύστημα στο μέλλον.
Εύχομαι ολόψυχα στον Σταύρο να κατορθώσει να πετύχει τον στόχο του, να προσελκύσει δηλαδή ψηφοφόρους από τον αριστερίστικο λαϊκισμό στη σοσιαλδημοκρατική σωφροσύνη.
Επίσης, στον κ. Μεϊμαράκη να κτίσει μια κανονική συντηρητική παράταξη.
Και σε όλους όσοι το παλέψουν, στη Δημιουργία, στη Δράση, στους σύγχρονους σοβαρούς Πράσινους, στη ΦΙΣ και σε κάθε νέα συγκροτημένη κίνηση, που αντιστοιχεί στον σύγχρονο κόσμο, να καταφέρουν να συμμετάσχουν, να βρουν την ταυτότητά τους με τις δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου που αντιστοιχούν ο καθείς και να πάνε καλά. Να είναι οι σπόροι ενός νέου πολιτικού συστήματος.
Σέβομαι την απόφαση καθενός, ακόμη και αν είναι διαφορετική από τη δική μου, όσο είναι καλοπροαίρετη και προϊόν μιας δικής του σκέψης για το καλό όλων και όχι μόνο για την πάρτη του.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας και καλή καρδιά!
Γ.Γ.Γ
και πάντα προσοχή πριν αναθέσετε τη δουλειά στον υδραυλικό και στις πονηρές μεθόδους του. Οι κίνδυνοι αναλύονται κάτωθι:
No comments:
Post a Comment