Τι ήταν η Μπουμπουλίνας και το ΕΑΤ-ΕΣΑ, οι σαδιστές βασανιστές, τι είναι η Γυάρος, τι είναι να σε καταδίδει ο χαφιές της γειτονιάς, ο περιπτεράς κι ο γείτονας, γιατί αγόρασες το "Έθνος", που ήταν ήδη λογοκριμένο, τι είναι να περνάς από τον έλεγχο του στρατιωτικού ψαλιδιού ενός υπολοχία κάθε τραγούδι, κάθε θέατρο, τι είναι να μην βρίσκεις δουλειά πουθενά γιατί είσαι από οικογένεια που είχε σταμπαριστεί ως αριστερή ή δημοκρατική.
Τι είναι τα εκατομμύρια "φάκελλοι" φρονημάτων που σε ακολουθούσαν όλη σου τη ζωή σε κάθε βήμα, τι είναι να μην μπορείς να ταξιδέψεις ελεύθερα, να μην μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά.
Τι είναι μια ολόκληρη γενιά πάνω στην παγκόσμια πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική άνθιση της μεταπολεμικής Ελλάδας να αποκοπεί ξαφνικά από τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις της εποχής, την τέχνη, τη μουσική, το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία και τα περιοδικά, τι είναι να πέφτει ξύλο στο σχολείο, να έχει μετατραπεί ο στρατός του έθνους, αντί για σώμα για την προάσπιση της πατρίδας, σε ένα απέραντο αναμορφωτήριο με αφόρητες κακουχίες και βασανιστήρια για τους νέους της Ελλάδας σε μια ατελείωτη θητεία (που γι' αυτό στάθηκε ανίκανος όταν χρειάστηκε να πολεμήσει και κατέλαβαν οι Τούρκοι τη μισή Κύπρο προκαλώντας τους μάλιστα με το γελοίο πραξικόπημα).
Δεν ξέρει τι είναι βαθιά ανεξέλεγκτη διαφθορά, να καταστρέφεται μαζικά η χώρα από τους φιλικούς εργολάβους απ' άκρη σε άκρη, χωρίς έλεγχο, χωρίς προστασία καμία των μνημείων, της φύσης, των πόλεων.
Δεν ξέρει τι είναι όποιο ελεύθερο κι αναθεωρητικό πνεύμα να καταφεύγει στην προσφυγιά από τον τόπο του και να στηρίζεται στην καλοσύνη των ξένων.
Δεν ξέρει τι είναι να τον κυβερνάει μια δράκα αγράμματων γελοίων υποκειμένων, ένας δικτάτορας περιτριγυρισμένος από διεστραμμένους, διεφθαρμένους και βασανιστές, που μιλούσαν στραβά μια εξίσου γελοία γλώσσα, μείγμα στρατιωτικών παραγγελμάτων, ψευτοαρχαΐζουσας, μαγκιάς και ψευτοχριστιανικής μπουρδολογίας, με την οποία έριχναν το φταίξιμο για τη διεθνή απομόνωση της χώρας και την καθημερινή μιζέρια των πολιτών στον γύψο που οι ίδιοι προκαλούσαν, στους κάθε λογής εχθρούς, τους εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τεντυμπόυδες, τους άθεους, τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς και κάθε άλλον εκτός από τους ίδιους.
Το να αποκαλεί κάποιος σήμερα χούντα μια κυβέρνηση είναι βαριά προσβολή στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν, όσων υπέφεραν, όσων μαρτύρησαν από τη χούντα στα μπουντρούμια, στον Αλέκο Παναγούλη, στον Σπύρο Μουστακλή, σε χιλιάδες άλλους επώνυμους κι ανώνυμους.
Για να είμαστε ακριβείς, αν υπήρξε μια μόνο στιγμή στα 46 συνεχή χρόνια της καλύτερης και σταθερότερης Ελληνικής δημοκρατίας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους πριν από διακόσια χρόνια, μια στιγμή μετά τη μεταπολίτευση που ήταν εγγύτερα στην αντίληψη της χούντας για τον σχεδιασμό σοβαρής πολιτειακής και πολιτικής εκτροπής, ήταν οι έξι μήνες Τσίπρα/Βαρουφάκη έως το γελοίο δημοψήφισμα και ό,τι κάποιοι συνειδητά επιδίωκαν να ακολουθήσει, έξοδος από την Ευρώπη, καταλήψεις νομισματοκοπείων, έλεγχος της δικαιοσύνης, λαϊκά δικαστήρια.
Κι αν υπήρξε κάποια πολιτική ηγεσία που προσεγγίζει κάπως τη χούντα σε αγραμματοσύνη, ημιμάθεια, ανικανότητα, ίντριγκα, συνωμοσίες, διαφθορά, φανταστικούς εχθρούς, ήταν το συνονθύλευμα, το πολιτικό ασκέρι που συγκέντρωσε από την ακροδεξιά ως την ακροαριστερά ο εξίσου ημιμαθής με τον παλαιό δικτάτορα αλλά τουλάχιστον (αυτό τον έσωσε και μας έσωσε) πραγματιστής, Αλέξης Τσίπρας.
Και πάλι, χούντα δεν ήτανε. Ή δεν κατάφερε να γίνει, γιατί οι θεσμοί της Δημοκρατίας άντεξαν και ο ίδιος είχε τουλάχιστον το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
