Saturday, April 28, 2018

Αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: τίνος είναι το πρόβλημα, τελικά;


Share/Bookmark
Μήπως, τελικά, το ψυχολογικό πρόβλημα, η ανασφάλεια ταυτότητας (που προκαλεί τον φόβο και την υπεραντίδραση) δεν βρίσκεται ούτε από την πλευρά των ομόφυλων, ούτε των ετερόφυλων ατόμων και γονέων, που αποδέχονται και είναι άνετοι με την οικογένειά τους, ούτε των παιδιών τους, αλλά βρίσκεται από την άλλη πλευρά;

Μήπως η πηγή της αντίδρασης δεν είναι η έγνοια για τα "καημένα τα παιδιά" που, όπως λένε οι επιστήμονες και η διεθνής βιβλιογραφία, δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόσθετο πρόβλημα από την παρουσία ή απουσία κάποιου φύλου ανάμεσα στους γονείς τους, αλλά από άλλους πολύ γνωστούς παράγοντες, όπως σε όλες τις οικογένειες, τα οικονομικά, την ποιότητα των σχέσεων γονέα παιδιού και των γονέων μεταξύ τους;

Μήπως η ανησυχία δεν προέρχεται από την έγνοια για το τυχόν κοινωνικό bullying ή διακρίσεις σε βάρος των παιδιών ομόφυλων οικογενειών; Διότι, προφανώς, αν ήταν γι' αυτό, η καλύτερη αντιμετώπιση θα ήταν η πλήρης νομική κάλυψη, η ενημέρωση και η τιμωρία κάθε διάκρισης ή bullying και όχι η συνέχιση διακρίσεων απέναντι σε υπαρκτές οικογένειες, διαζευγμένες, μονογονεϊκές, ομόφυλες με ή χωρίς παιδιά.

Μήπως, εν τέλει, το ασταθές, το φοβικό εντός πολλών (μερικών προέρχεται απλώς από άγνοια και έλλειψη ενημέρωσης) λίγο ή πολύ αντιδρώντων είναι η ασφάλεια για τη δική τους φύση, τη δική τους ταυτότητα, το μονοπάτι της δικής τους ζωής; Μήπως αυτό τους κάνει να προσλαμβάνουν ως απειλή την οικογενειακή ολοκλήρωση, τη χαρά και την ευτυχία των άλλων;

Μήπως πρέπει να το ψάξουν λίγο μέσα τους, γιατί, για ποιο λόγο, αισθάνονται έτσι, τι προσωπική ανασφάλεια έχουν όσοι αισθάνονται απειλημένοι από την πιθανότητα κανονικής και ευτυχούς οικογενειακής ζωής των ομόφυλων οικογενειών;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


--------------------
Τι λένε οι ειδικοί
Παρέμβαση 55 ακαδημαϊκών για την αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια

Ως πανεπιστημιακοί της Ελλάδας και του εξωτερικού στον ευρύτερο χώρο της ψυχολογίας, επιθυμούμε να συνδράμουμε στη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται σχετικά με την αναδοχή αλλά και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, με την παρακάτω τοποθέτηση, η οποία βασίζεται αυστηρά στην επιστημονική βιβλιογραφία και είναι σε συμφωνία με τις δημόσιες τοποθετήσεις της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (βλ. https://goo.gl/2yqcF2).

Η ανασκόπηση της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας καταλήγει στο ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή. Δεν έχουν βρεθεί διαφορές αναφορικά με κρίσιμους παράγοντες, όπως η αυτοεκτίμηση, το άγχος, η κατάθλιψη και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια, οι ισχυρισμοί ότι τα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων δεν αναπτύσσονται το ίδιο καλά σε σχέση με τα παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων, δεν βρίσκουν υποστήριξη στην επιστημονική ερευνητική βιβλιογραφία. Αντίθετα, τα επιστημονικά ευρήματα συμφωνούν στο ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσο είναι και οι ετεροφυλόφιλοι. Επιπρόσθετα, η εμπειρική έρευνα δεν υποστηρίζει την αντίληψη ότι η ανατροφή από ομοφυλόφιλο γονέα επηρεάζει την ανάπτυξη της ταυτότητας φύλου του παιδιού, ενώ δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα ότι η παρουσία τόσο του αντρικού όσο και του γυναικείου προτύπου στο σπίτι προάγει την προσαρμογή και ευεξία παιδιών και εφήβων.

Εκατοντάδες μελέτες που διεξήχθησαν τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν οδηγήσει σε συμφωνία σε ό,τι αφορά τους παράγοντες που σχετίζονται με την υγιή προσαρμογή των παιδιών και των εφήβων. Οι τρεις πιο σημαντικοί είναι: (1) η ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, (2) η ποιότητα των σχέσεων των σημαντικών ενηλίκων στη ζωή του παιδιού ή του εφήβου (για παράδειγμα οι σχέσεις ανάμεσα στους γονείς) και (3) οι οικονομικοί και άλλοι πόροι που είναι στη διάθεση του παιδιού ή του εφήβου. Οι παράγοντες αυτοί φαίνεται να είναι οι ίδιοι ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων. (Bιβλιογραφία που υποστηρίζει τα παραπάνω συμπεράσματα βρίσκεται εδώ: goo.gl/YeyPxm).


Πηγή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



Wednesday, April 25, 2018

Οι ανέτοιμοι (κι ανέντιμοι) πολιτικοί


Share/Bookmark
Δουλειά των πολιτικών προσώπων και φορέων δεν ειναι να διαπιστώνουν αν "η κοινωνία είναι έτοιμη". Είναι να την ετοιμάζουν αναλαμβάνοντας την ευθύνη να υπερασπίζονται για να πείσουν για τις απόψεις τους που θεωρούν ορθές.

Ένας πολιτικός, ένας φορέας, που χρησιμοποιεί τη φράση "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη" για οποιοδήποτε θέμα, κοινωνικό, οικονομικό, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, είναι σαν να σας λέει "σωστό είναι, αλλά δεν τολμώ να το πώ και να το.παλέψω, γιατί θα χάσω μερικές ψήφους ανθρώπων που δεν θα κατορθώσω να πείσω".

Δηλαδή, είναι ο ίδιος ανέτοιμος να κάνει τη δουλειά για την οποία διεκδικεί την ψήφο μας: να πείθει για τις απόψεις που θεωρεί σωστές αυτούς που δεν συμφωνούν με αυτές. Να διαλέγεται και να συμμαχεί για να επιβάλλει αυτό που θεωρεί σωστό. Να κάνει την κοινωνία να εξελίσσεται.

Εάν για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΘΕΜΑ ακούσετε κάποιον πολιτικό (οχι κοινωνικό επιστήμονα) να δηλώνει ενοχικά "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη", μην τον ψηφίσετε ποτέ. Σας κοροϊδεύει κατάμουτρα, μετά βεβαιότητος. Σας πετάει το μπαλάκι. Απαιτεί από εσάς να κάνετε τη δουλειά για την οποία ζητεί να τον ψηφίσετε (και να τον πληρώσετε). Καλύτερα ψηφίστε κάποιον που υπερασπίζεται τις απόψεις του, κι ας διαφωνείτε με αρκετές από αυτές.

Ο κύριος "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη", στην καλύτερη περίπτωση, δεν κάνει για τη δουλεια που διεκδικεί. Ποτέ δεν θα κανει κάτι από αυτά που περιμένετε, γιατί ποτέ "η κοινωνία δεν θάναι έτοιμη". Στη χειρότερη, είναι κοινός απατεώνας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 


Tuesday, April 24, 2018

Αντιπαράθεση στρατοπέδων ή απόψεων;


Share/Bookmark
Ένας φίλος μου έλεγε τις προάλλες το απλό:
 εάν η πολιτική αντιπαράθεση συνεχιστεί και παγιοποιηθεί στον άξονα φεουδαρχικός εθνολαϊκισμός versus σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, και όσο το παιχνίδι λειτουργεί με τους κανόνες της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, ακόμη κι αν κάπου σε κάποια στιγμή κερδίσουν οι Δημοκράτες κάθε είδους ενωμένοι, θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να κερδίσει και η αντιπολίτευση. Δηλαδή οι φεουδάρχες εθνολαϊκιστές. Είτε τους αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε ο Τραμπ, είτε η Λεπέν, είτε οι Ποδέμος είτε όποιος άλλος. Και τότε θα τα κάνουν "όλα π@@@@να" επιτιθέμενοι και αποσταθεροποιώντας τους θεσμούς, στους οποίους δεν πιστεύουν. Και οι οποίοι χτίστηκαν με προσπάθειες, αίμα, κόπους και αντιθέσεις δυο αιώνων.

Θα το επαναλάβω μια ακόμη φορά: για να περιοριστεί το πεδίο του λαϊκισμού, θα πρέπει η αντιπαράθεση να μετατοπιστεί από τον άξονα λαϊκισμός / αντιλαϊκισμός, που είναι ατελέσφορος και ουσιαστικά επιβεβαιώνει τον εθνολαϊκισμό σαν ενιαία πολιτική τάση. Θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να επανέλθει ως αντιπαράθεση διαφορετικών ρεαλιστικών και εφικτών πολιτικών τάσεων, στο πλαίσιο της σύγχρονης φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Και τέτοιες υπάρχουν τρεις: 

- η πρώην και νυν σοσιαλδημοκρατία, που πρέπει να βρει τον τρόπο να εκσυγχρονιστεί και αποκτήσει εκ νέου επαφή με τα αιτήματα των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων,

- η συντηρητική παράταξη, που επίσης πρέπει να βρει τρόπο να εκφράσει τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που αισθάνονται αδικημένα αλλά έχουν συντηρητικές καταβολές σε κοινωνικά ζητήματα,

- ο φιλελεύθερος προοδευτικός χώρος, που οφείλει να ξεπεράσει τα σύνδρομα του εθνικισμού και της αυτοαναφορικότητας και να προαγάγει με σοβαρότητα, χωρίς ενοχές, χωρίς μισόλογα, την κοινωνική και οικονομική καινοτομία, εκφράζοντας τα δυναμικότερα και δημιουργικότερα στρώματα και όσους τα ακολουθούν.

Η μακρόχρονη αποσιώπηση των φυσιολογικών διαφορών τους στα διάφορα ζητήματα, που κάνουν τις κοινωνίες να εξελίσσονται και δίνουν νόημα στις δημοκρατίες, επισείοντας το φόβητρο του εθνολαϊκισμού, στην πραγματικότητα δίνει το πλεονέκτημα στον τελευταίο. 'Όταν σιγεί για καιρό (όχι στιγμιαία, που καμιά φορά χρειάζεται, σε στιγμές μεγάλου κινδύνου) η έλλογη αντιπαράθεση πολιτικών προτάσεων στο Δημοκρατικό πλαίσιο και μετατρέπεται σε εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους "άλλους" συλλήβδην, τότε η Δημοκρατία έχει ήδη ηττηθεί. Έχει χαρίσει τους "άλλους", το ένα τρίτο ή τον μισό πληθυσμό της, στην απέναντι πλευρά.

Για τον λόγο αυτόν, όσο και αν με ενοχλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη περισσότερο η κουτοπόνηρη αντίληψή του, και ακόμη παραπάνω η χυδαία αισθητική του, μετά τον Σεπτέμβριο του 2015, αρνούμαι να μπω στη λογική "όλοι εμείς και όλοι αυτοί".

Η Δημοκρατία θα έχει οριστικοποιήσει την επικράτησή της όταν ξαναρχίσουμε να μιλάμε και να συγκρουόμαστε, όλοι μας, από τους πιο καλλιεργημένους ως τους λιγότερο μορφωμένους, για τις πολιτικές που διαφωνούμε, με βάση την κοινωνική μας θέση, τις αντιλήψεις και τις ευαισθησίες μας, και θα βρίσκουμε έκφραση γι' αυτές σε Δημοκρατικούς φορείς. Τότε οι πολίτες θα επανέλθουν στο λογικό και, όπως και να λέγεται, ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ που υπήρξε θα έχει ηττηθεί.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος