Thursday, March 31, 2016

Η Αληθινή Εθνική Εορτή


Share/Bookmark


Ηχήστε σάλπιγγες, υψωθείτε σημαίες! Πετάξτε F-16, βγείτε άρματα απ’ τα στρατόπεδα, εμπρός οι παρελαύνοντες, νέοι, γέροι και μεσόκοποι, άντρες και γυναίκες, ξανθιές και μελαχρινές, μαυριδεροί κι ανοιχτόχρωμοι, μουσάτοι και με φαλάκρες, δεξιοί κι αριστεροί, πλούσιοι και φτωχοί, με τα μαγιό και τις μαντίλες σας ο καθείς, με τις γόβες και με τα σκαρπίνια!

Εμπρός στους δρόμους και στις πλατείες, σε βήμα χαρωπό, παράταιρο σαν μεθυσμένο, όλοι στη μεγάλη παρέλαση του έθνους! 

Υψώνουμε ψηλά τις φοβίες και τους μύθους μας, ορθώνουμε το ανάστημα στα τέσσερα, την ανωτερότητα των γονιδίων μας, τους ένδοξους προγόνους μας! Σπάμε στη μεγάλη γιορτή, σαν τα πιάτα στα μπουζούκια ένα προς ένα, όλα όσα δεν θέλουμε να δούμε κι όλα όσα δεν θέλουμε να ακούσουμε: τα κρυφά σχολειά, τις ελληνορθοδοξίες, την οικογενειακή διαφθορά, τις μικροαπάτες μας, τις συνενοχές μας με τους κυβερνήτες μας, τις ένδοξες μακεδονίες και τις μικρασίες και τις κύπρους μας, τους απωθημένους ερωτισμούς μας, τις γλώσσες, τις ντοπιολαλιές και τις μουσικές μας, τις ομορφιές και τις ασκήμιες μας, τους εμφυλίους μας, τα ελλείμματα και τα δάνειά μας, τα ξαδέλφια και τους κουμπάρους μας, τις αρπαχτές απ’ τα παιδιά μας.

Υψώστε λάβαρα να χαθούν τα κρυμμένα, απλώστε ψέματα να λησμονηθούν τα καμωμένα, σηκώστε σημαίες να σβήσουν τα μελλούμενα.

Εμπρός λαέ υπέροχε, ένδοξε και κουτοπόνηρε, λαέ της Πατρίδος, της Θρησκείας, της Οικογενείας, της Μάσας, του Διορισμού και του Τσιμέντου, απ’ άκρη σε άκρη σήμερα, κι από πάνω ως κάτω, ντυμένη σε μπούρκα γαλανόλευκη, εορτάζει η Ελλάς τη Μεγάλη, την Αληθινή Εθνική της εορτή.

Την 1η Απριλίου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Monday, March 28, 2016

Δεν μου πέφτει λόγος!


Share/Bookmark
Στο ρωμαίικο είμαστε ελεύθεροι! Κάνουμε ό,τι μας καυλώσει. 

Ο καθένας μπορεί να φοράει ό,τι θέλει (όσο κιτς και νάναι, οπουδήποτε, ακόμη κι οι υπουργοί κι οι δικαστές), να λέει ό,τι θέλει (όποια μπαρούφα του κατέβει στην κούτρα, σε όλα τα fora), να πιστεύει σε όποιον Θεό θέλει (ακόμη και στον Oλυμπιακό), να είναι gay ακόμη (άκουσον, άκουσον!). Αρκεί βέβαια, κατά περίπτωση, να φοράει ό,τι θέλει σπίτι του και στα κρυφά, να μη λατρεύει τον Θεό του δημόσια, να μην έχει ναούς, νεκροταφεία, αποτεφρωτήρια, να μην περπατάει αγκαλιά με τον σύντροφό του στον δρόμο και να μη φιλιέται όπως κάθε ζευγάρι, και - κυρίως, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο - να μη μας λέει αυτό που δεν θέλουμε να ακούσουμε.

Αρκεί δηλαδή να κρύβεται, όπως ακριβώς στις χώρες του φανατικού Ισλάμ κάτω από την μπούρκα με τις ζαρτιέρες, από το υποκριτικό βλέμμα των πολλών, των φοβισμένων, των κομπλεξικών. Που, μες στη βρωμιά και τα σκουπίδια που μας πνίγουν, αναζητούν μια κοινωνία "καθαρή", Κύριε και Αρχιεπίσκοπε ελέησον! όχι από τα σκουπίδια αλλά από οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, προς τα πέρα ή τα δώθε. Από τους "αλλόθρησκους", τους "αθέους". τους άλλους με τα "κουσούρια", τους ευπορότερους αλλά και τους φτωχούς, τους ομορφότερους ή τους ασχημότερους, τους αναπήρους ή τις ιδιοφυΐες. "Καθαρή" από την αποτυχία, από κάθε διαφορετικότητα, από την αριστεία. Να κρυφτούν, να χαθούν, να μην τους βλέπουμε, τα freaks! Να κάνουν και να ζουν ό,τι αποκλίνει, τα "αίσχη" τους, κατ' ιδίαν (όπως κι οι περισσότεροι ανάμεσά μας).

Το εμπεδώσαμε πια (και το ισοπεδώσαμε): μια προκρούστεια Σαουδική Δημοκρατία βαλκανικού τύπου, μια σταλινομαοϊκή έρημος με στολές και μουστάκια, εξίσου υποκριτική, ανόητη, βάναυση.

Και όλες αυτές τις εξισώσεις, τις ισοπεδώσεις που έρχονται από άλλες οπτικές η κάθε μία (τον κομμουνισμό, τη θρησκοληψία, τον φασισμό), κι όμως είναι τόσο όμοιες, τις ενώνει το μεγάλο τους κοινό, στο σημείο όπου όλες συγκλίνουν, την εξίσωση σε έναν διαρκώς φθίνοντα μέσο όρο. Ταυτίζονται και κατατείνουν όλες προς μια ισοπεδωμένη οικονομία, μια ισοπεδωμένη κοινωνία.

Περιέχουμε οι περισσότεροι ρωμιοί έναν σεΐχη, έναν ψευτοπλούσιο και ψευτοπαλικαρά πατέρα της ερήμου, που όλα τα ξέρει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, και μια ευνουχίστρια μάνα (και οικογενειακό τους όργανο το Κράτος), που κόβουν και ράβουν την ελευθερία (όπως ακριβώς τον φαλλό του γιου τους και την κλειτορίδα της κόρης τους), κατά το δοκούν.

Διότι ποτέ μα ποτέ δεν μάθαμε ότι η ελευθερία, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός στον κάθε άλλο, δηλαδή αυτόν τον άλλον που καθείς μας περιέχει μέσα του (εφόσον αυτός ο άλλος δεν περιορίζει καμιά ελευθερία των συνανθρώπων του) και αναγκάζεται να τον κρύβει, να τον καταπιέζει, να τον μετατρέπει σε κόμπλεξ, σε οργή και τέλος σε βία, αντί σε δημιουργικότητα και χαρά, είναι μια απλή όσο και βαθιά φράση στην οποία στηρίζεται (όσο ακόμη στηρίζεται) ο πολιτισμένος ελεύθερος κόσμος:
ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


εικόνα: Francis Bacon : Paintings (Triptych) Second Version of Triptych 1944 oil on canvas 198.1 x 147.3 cm





Sunday, March 27, 2016

Το όριο του Έβρου


Share/Bookmark
Πάσχα σήμερα Καθολικό, κοιτώντας προς τη δική μας Ανατολή, από την άλλη άκρη της Μεσογείου, από το δέλτα ενός άλλου Έβρου ποταμού, που υπήρξε κι αυτός σύνορο μεγάλο, όπως όλα τα μεγάλα ποτάμια. Ετούτος δω, που σήμερα χωρίζει την Καταλονία από τη Βαλένθια, υπήρξε για καιρό σύνορο ανάμεσα στον Μεσαιωνικό βορρά της Ιεράς εξέτασης και τα Βασίλεια των Ομεϋαδών του νότου της Ιβηρικής, με τους μεγάλους φιλοσόφους, τον Ιμπν Ταφάλ, τον Αβενζοάρη και, κυρίως, τον αριστοτελικό Αβερρόη.

Κάτω από το ποτάμι, τον Έβρο, με την υποστήριξη φωτισμένων ηγεμόνων, όπως ο Μεγάλος Βεζίρης, Γιουσούφ αλ Μανσούρ,στα μαγικά βασίλεια της Κόρδοβας, της Γρανάδας, της Σεβίλης, άνθισε η μελέτη του έργου του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, οι επιστήμες, η ιατρική, η φιλοσοφία, η φυσική, και μαζί τους η χαρά της ζωής, οι έρωτες, οι αφηγήσεις, και μας άφησαν τα θαύματα που επέζησαν ως σήμερα: την Αλάμπρα, την Κόρδοβα... Όχι φυσικά χωρίς τους φανατικούς τους αντιπάλους, όπως παντού, τους Μοτακελλέμιν, τους τότε μουσουλμάνους Ιεροεξεταστές, χωρίς όμως τόση επιτυχία όπως των συναδέλφων τους στην πάνω πλευρά του ποταμού.

Από αυτόν τον μυθικό τόπο απλώθηκε και πάλι η αρχαία γνώση, τα αρχαία κείμενα του Αριστοτέλη, και διέρρηξε, μαζί με την Πανώλη, τις στεγανές για χίλια χρόνια βιβλιοθήκες των Μοναστηριών, την αραχνιασμένη καρδιά της Μεσαιωνικής εξουσίας, σπέρνοντας την Αναγέννηση στα πρώτα δυτικά Πανεπιστήμια, στη Σορβόνη, στην Κοΐμπρα, στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου, στις πόλεις της Ιταλίας.

Κύκλους κάνει ο κόσμος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Thursday, March 24, 2016

Radovan Karadzic


Share/Bookmark
Για να μην ξεχνάμε, το χειρότερο έγκλημα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ήπειρό μας, μέρες που είναι, διαπράχθηκε, πριν από δύο μόλις δεκαετίες, το 1995, μερικά χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορα της ακμάζουσας Ελλάδας της εποχής.

Μεθυσμένη τότε από την επιτυχία της, μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που ζούσε τον μύθο της με τη Χαρούλα και τον Νταλάρα, έκαιγε τα λεφτά της στα μπουζούκια κι ετοιμαζόταν για ολυμπιάδες, όχι μόνο το αγνόησε αλλά συμμετείχε εμμέσως. Ήταν λίγο νοτιότερα από τα σύνορα της Κροατίας και Σλοβενίας, σήμερα επίσης μέλη της Ε.Ε.

Αυτός ο άνθρωπος, διαταραγμένος (και διεφθαρμένος) ψυχοθεραπευτής, και άλλοι όμοιοί του, που γεννήθηκαν όπως όλα αυτά τα τέρατα από έναν Εμφύλιο, καλλιέργησε και καβάλησε ένα αιρετικό είδος εθνοχριστιανισμού που ευδοκίμησε στην Ευρώπη για αιώνες και οδήγησε σε τρομερά εγκλήματα και σφαγές (και δυστυχώς ευδοκιμεί στα Βαλκάνια μέχρι τις μέρες μας).

Έπραξε (μαζί με τους ακολούθους του) ετούτα τα ανείπωτα στο όνομα του Έθνους και της θρησκείας
της αγάπης, στην ουσία όμως της διεφθαρμένης εξουσίας τους: οργάνωσαν την εξόντωση οκτώ χιλιάδων ανθρώπων και τους ενταφίασαν σε μαζικούς τάφους στη Σρεμπρένιτσα, διότι ήταν Βόσνιοι μουσουλμάνοι.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Διεθνές Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών που τον καταδίκασε προχτές σε 40 χρόνια φυλάκισης για γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου: «Το να σκοτώσουν όλους τους άνδρες σε ηλικία αναπαραγωγής (από 15-16 χρονών και πάνω), ώστε να μην έχει μέλλον η κοινότητα, είναι σαφές πως ήταν ένα σχέδιο προπαρασκευασμένο για να σβήσει το μέλλον της κοινότητας».

Ο κατηγορούμενος γνώριζε την τύχη τους «από τις τακτικές αναφορές που ελάμβανε σε πραγματικό χρόνο, και ήταν ο μόνος που μπορούσε να είχε σταματήσει τη σφαγή ως Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας» (από το δεξί του χέρι, τον δολοφόνο στρατηγό Μλάντιτς).

Οι Δικαστές εξέτασαν σε βάθος τα γεγονότα στις διάφορες Βοσνιακές πόλεις στη διάρκεια του πολέμου (1992-1995) και κατέληξαν πως ο Karadzic «δημιούργησε πολιτικές δομές, στρατιωτικές, αστυνομικές και παραστρατιωτικές, για να διώξει από το Βοσνιακό έδαφος τον μη σερβικό πληθυσμό – Κροάτες και μουσουλμάνους Βόσνιους – και να διεκδικήσει τα εδάφη τους».

«Προσπάθησε να ελέγξει τους παραστρατιωτικούς και τους στρατιωτικούς μόνον όταν είχαν επιτύχει τον σκοπό τους, που ήταν οι δικές του διαταγές».

Καταδικάστηκε επίσης για τα 12.000 θύματα από τους διαρκείς βομβαρδισμούς κατά του άμαχου πληθυσμού και τους σνάιπερς κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της ιστορικής πόλης του Σαράγιεβο.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πλάι σε αυτά τα κτήνη πολέμησαν και κάποιοι Ελληνάρες, μέσα στην καταστροφική εθνοληψία της εποχής, που πληρώνουμε ακόμη σήμερα, οι οποίοι ακόμη κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Αυτοί και οι Ερινύες τους, αν έχουν τέτοιες. 

Ουδείς έχει το αποκλειστικό προνόμιο της βαρβαρότητας και της τερατογένεσης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Στη φωτογραφία μια γυναίκα (κόρη, εγγονή, αδελφή;) περπατά ανάμεσα στα μνήματα του νεκροταφείου - μνημείου της Σρεμπρένιτσα.

Πηγές πληροφοριών για τα γεγονότα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Srebrenica_massacre
El Pais
http://internacional.elpais.com/…/ac…/1412007201_730408.html,
BBC http://www.bbc.com/news/world-europe-35888859

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης το παρακάτω paper για την περίπτωση Karadzic:
Genocide in Bosnia: The Case of Dr. Radovan Karadzic
http://www.jaapl.org/content/25/4/485.full.pdf



To rosebud


Share/Bookmark
Όποιος μιλάει ως ειδήμων, μέγας κριτής, και εκφωνεί ηθικοπλαστικούς δεκάρικους για τεράστιες ομάδες ανθρώπων, που ορίζονται ως τέτοιες με βάση ένα χαρακτηριστικό τους από τα εκατοντάδες που έχουμε τα ανθρώπινα όντα στο πνεύμα μας, με αφορμή δράσεις μερικών που δηλώνουν ότι ανήκουν στις ομάδες αυτές, με τις οποίες όμως ομάδες ο κάθε Μέγας Κριτής δεν είχε καμιά ουσιαστική συναναστροφή, δεν ταξίδεψε στον τόπο ή στο χωριό τους (ως ταξιδιώτης, όχι ως γίδι), δεν φιλοξενήθηκε στο σπίτι τους, δεν κάθισε στο τραπέζι τους, δεν κοινώνησε τα όνειρά τους και τους φόβους τους, δεν μοιράστηκε την αγκαλιά τους, δεν είχε καμιά ουσιαστική επαφή τέλος πάντων μαζί τους, μήτε βιωματική, μήτε επιστημονική, είτε αυτοί είναι οι «Βέλγοι», οι «Άγγλοι», οι «Τούρκοι», οι «Ρώσοι», οι «Αμερικάνοι», οι «Τσιγγάνοι», οι «Γερμανοί», οι «Χριστιανοί», οι «Μουσουλμάνοι», οι «Ανατολίτες» και πάει λέγοντας, να είστε σίγουροι πως ο κήρυκας αυτός περιγράφει κάτι αποκλειστικά δικό του.

Όχι πως δεν υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά μεγάλων ομάδων ανθρώπων, όσο και χιλιάδες άλλα που τους διαφοροποιούν. Όπως όλους μας. Οι κοινωνικές επιστήμες (η ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία, η ιστορία, η οικονομία ακόμη) έχουν αναπτύξει εργαλεία ανάλυσης και κατανόησης των περίπλοκων συστημάτων και τάσεων που αναπτύσσονται σε συγκεκριμένες συνθήκες και παράγουν προκοπή ή βία, και θέλει κόπο, προσπάθεια και μέθοδο, κι όχι εντυπώσεις, για να γίνουν κατανοητές στην έκταση και στο μέγεθος που τους αντιστοιχεί, όπως και στη σημασία και προέλευσή τους.

Όταν ακούτε όμως λόγια με μεγάλο πάθος και αισθάνεστε σχεδόν απτό τον καταπιεσμένο πόθο των Δημόσιων Κηρύκων, για κάθε θέμα, το μόνο πράγμα δηλαδή που μπορεί να ξυπνήσει και εκτονώσει τη συμμετρική παθολογία τους στο κρεβάτι του μεγάλου ψυχαναλυτή, του κοινού, που ακούει αποχαυνωμένο αυνανιζόμενο σε έκσταση, μην έχετε καμιάν αμφιβολία πως, όποιος και νάναι, ό,τι και να λέει, δεν είναι αντικειμενικές και ψύχραιμες διαπιστώσεις τα λόγια του, δεν περιέχουν προβληματισμό, αναθεώρηση, σκέψη. 

Βγάζει αυτό που περιέχει μέσα του, τις βαθιές φοβίες και τα τραύματα, τις ελλείψεις, τις εικόνες που τον στοίχειωσαν, την αισθητική του ενδεχόμενα, που θεωρεί καθολική, τον φόβο του για τις αράχνες, τις κατσαρίδες (με αυτές το παθαίνω κι εγώ), τα ύψη, τις γυναίκες, τους άντρες, κ.ο.κ. Αυτό που χτίζει ο ιεροκήρυκας δημόσια άθελά του, ζωγραφίζοντας ένα γενικευμένο κακό που το αποδίδει σε εκατομμύρια συνανθρώπους του, είναι μηχανικά και ασυνείδητα το δικό του πορτραίτο, η εικόνα της δικής του ψυχής, όπως αυτή αντανακλάται στο σκοτεινό πορτραίτο αυτών που έχει φανταστεί. Αναριγεί το είναι του από έπαρση απέναντι στον σκοτεινό εαυτό του και τους φόβους του, που τους νικά κάθε φορά που βρίσκει μια επιβεβαίωση, έστω και περιστασιακή, έστω και ακραία, της εικόνας της ψυχής του που φοβάται. Όλα τούτα τον συγκλονίζουν (και συγκλονίζουν πολλούς), τον δονούν ολάκερο (μας δονούν) σε έναν δημόσιο οργασμό κοινό με το αντικείμενο της φοβίας του και με τους ακροατές του.

Μέχρις όταν περάσουν οι φούριες, να μείνει μόνος, κι αν είναι τυχερός, αν είμαστε τυχεροί, να βρούμε εκεί εγκαταλειμμένο στα τρίσβαθα της ψυχής μας το μικρό αυτό έλκηθρο, το rosebud, που μας στοιχειώνει, στο κυνήγι της επιβεβαίωσης, της εξουσίας, μέσα από τη μοναδική αλήθεια μας, όπως τον κάθε μικρό ή μεγάλο πολίτη Κέιν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Tuesday, March 22, 2016

Ο Θεός ή ο Αλλάχ να βάλει το χέρι του


Share/Bookmark
Πριν τη φοβερή σημερινή επίθεση στις Βρυξέλλες, με τους 34 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, είχαν σημειωθεί πρόσφατα αρκετές ακόμη, πολύ κοντά μας, σε μιαν άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, από την οποία αναμένουμε μάλιστα λύσεις σε προβλήματά μας οι Ευρωπαίοι και ιδιαιτέρως οι Έλληνες.

Καταγράφω πρόχειρα (και λείπουν αρκετά μικρότερα γεγονότα, σίγουρα):

- 19 Μαρτίου 2016, Κωνσταντινούπολη, 5 νεκροί και πολλοί τραυματίες, ανάμεσα στους οποίους πολλοί τουρίστες, επίθεση στο Beyoğlu, στην καρδιά της Πόλης, στο Ιστικλάλ. 

- 13 Μαρτίου 2016, Άγκυρα, 37 νεκροί, 125 τραυματίες, έκρηξη από παγιδευμένο αυτοκίνητο κοντά σε σταθμό λεωφορείων

- 17 Φεβρουαρίου 2016, Άγκυρα, 30 νεκροί, 60 τραυματίες, βομβιστική επίθεση σε κομβόι στρατιωτικών και πολιτικών αυτοκινήτων. 

- 12 Ιανουαρίου 2016, Κωνσταντινούπολη,13 νεκροί, 14 τραυματίες, τζιχαντιστική επίθεση αυτοκτονίας, στο Σουλτάν Αχμέτ, δίπλα από το υπέροχο Μπλε Τζαμί. 

- 10 Οκτωβρίου 2015, Άγκυρα, 103 νεκροί και 400 τραυματίες, σε φιλοκουρδική διαδήλωση από βομβιστές αυτοκτονίας.

Ταυτόχρονα, αρκετές πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας, ενώ πολεμικές συγκρούσεις και γεγονότα συμβαίνουν καθημερινά σε αυτές, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες, που η λογοκρισία του καθεστώτος δεν επιτρέπει να γίνουν γνωστά, όπως αναφέρει ο Διεθνής τύπος.

Κανείς δεν επιχαίρει για όσα συμβαίνουν στο σπίτι του γείτονα από πέρυσι, τη διπλή εκλογική χρονιά που ο ηγέτης της χώρας απέσπασε εκβιαστικά τη διαιώνισή του στην εξουσία. Τουναντίον. Όλοι μοιραζόμαστε τη θλίψη και τον φόβο των Τούρκων φίλων μας. Όταν καίγεται, όπως λέει η παροιμία, το σπίτι του γείτονα, να περιμένεις τη φωτιά στο δικό σου.

Εκείνο που με φοβίζει περισσότερο είναι πως οι Ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας, το Ελληνικό κράτος, (στρατός, υπηρεσίες ασφάλειας, αστυνομία, δικαιοσύνη, νοσοκομεία) έχουν την προετοιμασία που όλοι ξέρουμε ότι έχουν για να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους τα γεγονότα και απειλές. Απαρχαιωμένος μηχανισμός, με άλλα πρότυπα, για άλλες εποχές, σε κάθε τομέα, με τους επαγγελματίες του παροπλισμένους, ξεχαρβαλωμένος από τις κομματικές παρεμβάσεις, χωρίς πόρους και κατάλληλα μέσα, ήδη στα όριά του και πέρα από αυτά σε συνθήκες "κανονικότητας". Και με όλα τούτα να συμβαίνουν γύρω μας, ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός έχει για πολιτικούς προϊσταμένους κάτι απίθανους τύπους, μαριονέτες, καφενόβιους και τις παρέες τους που κάνουν ταμείο βρίζοντας τον κακό καπιταλισμό, τον «νεοφιλελευθερισμό» και τους συμμάχους της χώρας.

Ο Θεός ή ο Αλλάχ να βάλει το χέρι του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Αυτά είναι τα σκουπίδια μου


Share/Bookmark
Αυτά είναι τα σκουπίδια μου. Στον γκρι κάδο βρίσκονται τα οργανικά, στον κόκκινο τα λοιπά (συσκευασίες, πλαστικά κλπ), πλην γυαλιού.

Εδώ και μερικές ημέρες σημείωσα κάτι παράξενο. Μέσα στον κάδο των οργανικών έβρισκα συχνά πλαστικά, κουτάκια, χαρτιά. Στον κόκκινο κάδο, πορτοκαλόφλουδες, τσόφλια, λεμονόκουπες.

Παραφύλαξα τον εαυτό μου και διαπίστωσα πως μπροστά στους κάδους, όταν πήγαινα να πετάξω κάτι, ένοιωθα μια αμηχανία, κάτι άβολο που με αποσυντόνιζε, το οποίο δεν μου συνέβαινε παλιότερα, και τελικά έτεινα να το πετάξω ανάστροφα. Έπρεπε να συγκεντρωθώ αρκετά, να καταβάλω προσπάθεια για να αντιστοιχίσω τα χρώματα, γκρι/οργανικά, κόκκινο/λοιπά.

Το ίδιο ακριβώς παράδοξο συνέβη και σε φίλους που με επισκέπτονται σπίτι μου, και καμιά φορά μαγειρεύουμε στην κουζίνα ή πετούν πράγματα στα σκουπίδια. Ρώτησα μια φίλη χτες, «γιατί το πετάς στα οργανικά το κουτάκι;» «μα εκεί δεν ήταν πάντα η θέση του;» μου απάντησε. 

Και τότε φωτίστηκα: το γεγονός που προκάλεσε την διαταραχή όλων μας, είναι πολύ απλό. Κάποια στιγμή καθαρίζοντας αντέστρεψα τη θέση τους.

Είμαστε πολύ απλοϊκά όντα τελικά, γι' αυτό κι εύκολα καθοδηγούμενα, στις επαναλαμβανόμενες μηχανικές αντιδράσεις μας. Η θέση υπερισχύει του χρώματος, στην απομνημόνευση. Δεν το βλέπουμε το αντικείμενο. Η αναγνώριση του χρώματος, των σχημάτων, των χαρακτηριστικών, απαιτεί περισσότερη συγκέντρωση, κατανόηση, ενεργοποίηση ανώτερων λειτουργιών του εγκεφάλου, πράγμα άχρηστο για τη συγκεκριμένη δουλειά. Όσο δεν μας αφορά, όσο δεν χρειαζόμαστε περίπλοκες σκέψεις, τοποθετούμε το αντικείμενο σε κάποια μορφή γεωγραφικής μνήμης: από δω η Δεξιά από κει η Αριστερά, από δω οι Μουσουλμάνοι από κει οι Χριστιανοί, από δω οι Ιθαγενείς από κει οι Μετανάστες και πάει λέγοντας και η ζωή κυλάει ωραία και καλά.

Όταν όμως κάποιο ατύχημα της ιστορίας, κάποιος Θεός καθαριστής, μετακινήσει τα συνηθισμένα μας πράγματα, τους αλλάξει θέση, τα πάει αλλού, εμείς αντιδρούμε μηχανικά, επαναλαμβανόμενα κι απλοϊκά μέχρι να το πάρουμε είδηση. Μέχρι να επιστρέψουμε στην σκέψη, να σκεφτούμε τα χρώματα, τις αποχρώσεις, τις ιδιότητες, να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε, να δούμε την ουσία και να τα τακτοποιήσουμε μέσα μας, καμιά φορά το κακό έχει γίνει. Τη ρίχνουμε τη μαλακία μας στον λάθος κάδο. 

Εγώ πάντως έβαλα τους κάδους ανακουφισμένος στην θέση τους, κι όλα επέστρεψαν στην κανονικότητα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Monday, March 21, 2016

Μια μέρα στο Μαξίμου, σαν όλες τις άλλες


Share/Bookmark
Έως τη Βασιλίσσης Σοφίας ακούστηκαν οι φωνές, μόλις διάβασαν στον Πρωθυπουργό σημειώματα του διεθνούς τύπου.

- Ρε μα@@κα Μουζάλα, και μ’ αυτούς τους 50 χιλιάδες που μείναν εδώ τι κάνουμε ρε; Πώς θα τους ταΐσουμε; Εδώ γράφουνε πως τα μωρά τους δε θάχουνε φαΐ σε λίγο στον Πειραιά. Στημένη μάς την έχουνε, να μας την πέσουνε μόλις πεθάνουν οι πρώτοι από την πείνα ή αρχίσουνε να τρώγονται μεταξύ τους.

Και με μια έκφραση γλυκιάς απελπισίας προς τον ουρανό, ψιθυρίζει ίσαμε να τ' ακούσει ο ίδιος:
-Ποιος την ακούει την Αντζελίνα τότε.

Και συνεχίζει ουρλιάζοντας:

-Δε σου 'πα ρε Μoυζάλα, να προσέξουμε να μην ξεχάσουμε τίποτα;
- Τι λες ρε Αλέξη, πας καλά; Εγώ φταίω πάλι; Εγώ θα τα θυμάμαι όλα; Δε μου φτάνουν οι καυγάδες με τον δικό σου!

Ο ΠΘ δεν θέλησε να απαντήσει για τα προσωπικά του και αγνόησε το καρφί του Υπουργού.

- Κι εσύ, ρε Καρανίκα! Τι κάνεις ρε; Δε σου 'πα να προσέχεις να μη μας ρίξουνε;
- Μπα, και με την Τζολί την κοριτσάρα ποιος θα ασχοληθεί, Άλεξ; Με τις μποτάρες της και στα μαύρα, σαν τον Χάρο η κοπελάρα μου!

- Αχ! κρυφοαναστέναξε ο Πρωθυπουργός και γύρισε στη γραμματέα του.

- Πάρε μου τον Πάνο, είπε με επιτηδευμένη αποφασιστικότητα.

- Εμπροοός; (ακούστηκε η τσαχπίνα φωνή του μπούλη)
- Έλα αγαπάρα μου, πώς πήγε το ταξίδι με το αεροπλάνο; Το φχαριστήθηκες; Σούπαιξε κι η μπάντα πάνω απ' τον Ειρηνικό;
- Ο Ατλαντικός, λένε εδώ τα παιδιά ήτανε, αγόρι μου. Αλλά δεν πειράζει, ούτε κι εγώ δεν τόξερα! Αλλά για να μου κάνεις γαλιφιές, κάτι θες εσύ, πονηρούλη!
- Τι να σου πω, αγαπάρα, ετούτοι δω τα θαλάσσωσαν στις διαπραγματεύσεις, ξεχάσανε καμιά πενηνταριά χιλιάδες εδώ κι έλεγα μήπως αναλάβεις εσύ να τους ταΐζεις με τα συσσίτια του στρατού και της ΜΟΜΑ και να τους βρεις και κανα στρατόπεδο παρατημένο.
- Ρε μωρό, τι να σου πω, τι μου λες τώωωωραα! Αυτός ο Μουζάλας τους ξέχασε, σίγουρα! Ο Καρανίκας θάταν απασχολημένος! Και σου λέω, πάρε κάποιον να σε βοηθάει, ρε αγάπη. Έχω κάτι ξαδελφάκια πρώτης, καλά παιδιά.
- Το βλέπουμε, αγαπάρα, αλλά τι θα κάνουμε τώρα;
- Κάτσε να ρωτήσω. Εδώ μου λένε πως η ΜΟΜΑ έχει μόνο φαγάνες, όχι φαΐ. Και τα συσσίτια μόλις που φτάνουν για το στρατό. Κάτι στρατόπεδα πούχουμε τα οργώνουν οι ντόπιοι και πετάνε μέσα κρέατα. Ποιος ξέρει γιατί! Χρειάζονται λεφτά! Φέρτα εσύ τα φαγιά, και τα μοιράζω εγώ, ρε μικρέ (κι έκλεισε με ικανοποίηση τα μάτια καθώς μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του, πράγμα που δεν συνέβαινε ιδιαίτερα συχνά).
- Λεφτά! Κάνει έκπληκτος ο Πρωθυπουργός. Πώς δεν το σκέφτηκα τόση ώρα! Σε αφήνω, αγαπάρα, καλά να περνάς και μην το παρακάνεις με το αεροπλάνο, ε;

Και γυρνάει στη γραμματέα του.

 -Πάρε μου αμέσως τον Τσακαλώτο!

- Γεια σου, Πρόεδρε!
- Γεια, ρε Τσακάλι! Τι κάνεις ρε;
- Για λέγε, τι με θες πάλι, Πρόεδρε; Την τελευταία ήταν για να μου ζητήσεις πάλι δανεικά.
- Έλα ρε Τσακάλι, πώς το βρήκες, χρειαζόμαστε κάτι ψιλά για τους πρόσφυγες που ξέμειναν στην Ελλάδα. 50 χιλιάδες λένε. Βάλε να τρώνε ένα δυο σάντουιτς τη μέρα, κανένα τραχανά, βάλε και κανένα γάλα και καμιά πάνα για τα μωρά, βάλε και το μοίρασμα, βάλε και κανένα φάρμακο και τα σχετικά, βάλε και το 12%, δε θα θέλουν κανένα δεκάρικο τη μέρα ο καθένας; Ξέρεις εσύ, θα τα μοιράσουν ο Μουζάλας κι ο Καμμένος κι η Τασία κι ο Φλαμπό. Έχουν τις άκρες τους, άντε να πέσει και κανένα φράγκο να κινηθεί η αγορά πούχει πατώσει. Ε, πόσο είναι, ένα δυο εκατομμυριάκια το μήνα.
- Τι λες ρε Αλέξη; Για μέτρα καλά. 50 Χ 10 Χ 30 είναι 15 μύρια το μήνα. Και λίγα είναι λέω. Πού να τάβρω; Γιατί δεν τα ζήτησες; Στους Τούρκους πώς τα δώσανε;
- Άσε ρε τσακάλι, με απογοήτευσες, αυτά τάξερα κι εγώ να τα πω, αν μου το θύμιζαν τα ζώα. Άμα τα 'χα ζητήσει, θα στα ζήταγα εσένα;
- Αλέξη, δεν υπάρχει μία, κάτι ψιλά από το ΕΣΠΑ που είναι για την ενσωμάτωση, αλλά αυτά δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Να φωνάξω τον φορομπήχτη, τον Αλεξιάδη;

Ο Πρωθυπουργός πάγωσε.

- Όχι, όχι, θα πέσουν να μας φάνε! Και τούκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα.

- Για πάρε μου τον Παππά, είπε απότομα στη γραμματέα του.

- Έλα αφεντικό, πες το. Ακούστηκε η ψιθυριστή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, κάτι σαν τη φωνή του Μπέρια έφερνε.
- Έλα ρε, δε μου λες, αυτοί οι πρόσφυγες τι ψηφίζουν;
- Δεν ψηφίζουν, αφεντικό.
- Κι αν ψηφίζανε, τι θα ψήφιζαν;
- Πάντως όχι εμάς, αφεντικό, είναι εξοργισμένοι μαζί μας γιατί, λέει, τους τραβολογάγαμε τζάμπα από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, τους αφήσαμε στα πεζοδρόμια μες στο κρύο, τους είπαμε ψέματα, τους παρατήσαμε για μερικές βδομάδες μες στις λάσπες στην Ειδομένη, δεν τους δώσαμε ένα πιάτο φαΐ…
- Φτάνει ! Φτάνει! ούρλιαξε ο Πρωθυπουργός κι έπεσε απελπισμένος στην καρέκλα του.

Μετά τούρθε μια έκλαμψη: και γιατί να τους πληρώσουμε εμείς, αφού δεν μας ψηφίζουν; σκέφτηκε.

Για μια στιγμή ο Πρωθυπουργός συλλογίστηκε τις βαριές ευθύνες της ιστορίας που πέφτουν στην πλάτη του, τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, τους φίλους να ζητούν διορισμό, την Περιστέρα να τον περιμένει στο σπίτι αλαφιασμένη, όλους τους εκπληκτικούς ανθρώπους που γνώρισε στην απίθανη αυτή διαδρομή από Πρόεδρος του δεκαπενταμελούς σε πρόεδρο ενός σαρανταεξαμελούς, με κάπως πιο γκρίζα μαλλιά,  όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισε και δεν πίστευε ποτέ πως θα μπορούσε να γνωρίσει, και πήρε κουράγιο.

Έκλεισε τα μάτια και πήρε βαθιά ανάσα. Όταν τα ξανάνοιξε ήταν όπως πάντα, χαμογελαστός σαν χαζοχαρούμενος. Γύρισε στη γραμματέα του:

- Πάρε μου τη Μέρκελ!

Αχ, ποιος την ακούει πάλι την παλιόγρια, είπε μέσα του, με ένα ύφος σαν του Κώστα Βουτσά όταν σκεφτόταν την πεθερά του στις παλιές ελληνικές ταινίες, και σήκωσε το ακουστικό.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Tuesday, March 15, 2016

Πέρα από το ανθρώπινο


Share/Bookmark
Αυτό το δίποδο ανθρωποειδές, ονόματι Anders Behring Breivik, στέρησε τη ζωή πριν από πέντε χρόνια, το 2011, σε 77 νέους ανθρώπους στο κέντρο του Όσλο και σε μια ειρηνική κατασκήνωση στο νησάκι Utoeya.

Πυροβολούσε για να σκοτώσει σαν τα ζώα, έναν προς έναν, στο όνομα μιας διαταραγμένης ιδεολογίας του μίσους, όσο το δυνατόν περισσότερους συμπατριώτες του, νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, στη χειρότερη τρομοκρατική μαζική δολοφονία στην Ευρώπη μέχρι τότε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια από τις ειρηνικότερες γωνιές της. Λίγα χρόνια αργότερα, όμοιοί του στον ίδιο σκοτεινό κόσμο του μίσους κατά του ανθρώπου ξεπέρασαν το φοβερό του επίτευγμα σκοτώνοντας πάνω από 100 άτομα στο Παρίσι. Εν συγκρίσει, οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη είχαν σκοτώσει 24 ανθρώπους κατά την πολυετή δράση τους, όχι μέτριο σκορ θα έλεγε κανείς. Κοινή πηγή του κακού, το μίσος όλων τους απέναντι στην ανεκτικότητα, στο διαφορετικό, στον σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών του εκάστοτε άλλου και η διεκδίκηση της μοναδικής και απόλυτης αλήθειας, από φανατικούς ημιμαθείς και διαταραγμένα τέρατα.

Η Δημοκρατία της Νορβηγίας, εξαντλώντας τη μεγαλοψυχία της και επιδεικνύοντας την ισχύ της, δεν του στέρησε αυτό που ο ίδιος στέρησε σε τόσα νέα παιδιά, τη ζωή. Τον καταδίκασε σε 21 χρόνια φυλάκισης, στα οποία θα ζει σε ένα διαμέρισμα φυλακής ύψιστης ασφάλειας με τρία δωμάτια και υπολογιστή χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο. Προσωπικά θεωρώ πως είναι ήδη πολύ γενναιόδωρο, αλλά αυτό προέβλεπε ο νόμος. Και ο νόμος δεν αλλάζει κατά περίπτωση. Θα ζει και θα σιτίζεται για την περίοδο αυτή με τα χρήματα των φορολογουμένων (δηλαδή και των συγγενών και των αγαπημένων των ανθρώπων των οποίων έκλεψε ή κατέστρεψε τη ζωή). Έχει δικαίωμα εξόδου μια φορά τη μέρα στο προαύλιο.

Εκεί εξαντλείται η μεγαλοψυχία της Δημοκρατίας και αρχίζει η αυτοπροστασία της. Του στέρησε τη δυνατότητα επικοινωνίας με οποιονδήποτε πλην των εντεταλμένων της φυλακής, των δικαστών, των νόμιμων εκπροσώπων του και δικηγόρων του, ώστε να μη διευκολύνει τη σύσταση ομάδων υποστηρικτών του ιδίου και των ιδεών του.

Ο άνθρωπος αυτός, που συνειδητά και εν ονόματι μιας ιδεολογίας που εκφράζει το βαθύ μίσος του έσπασε τους δεσμούς και αυτοεξορίστηκε από αυτή την κοινότητα που αποκαλούμε ανθρώπινο είδος, ζήτησε προχθές από το δικαστήριο την αλλαγή των όρων κράτησής του. Να του επιτραπεί να επικοινωνεί και να κάνει σπουδές, εν ονόματι εκείνων των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που ο ίδιος με τον πιο ακραίο τρόπο καταπάτησε και εξακολουθεί να πολεμά. Οι δικηγόροι του θεωρούν πως μπορούν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Στρασβούργο, εάν του το αρνηθεί η Νορβηγική δικαιοσύνη. 

Η προστασία των βασικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινης ύπαρξης πρέπει να είναι απόλυτη. Δεν επιτρέπεται η δημοκρατία να επιστρέφει ποτέ μίσος στο μίσος. Όμως δεν μπορεί να ζητήσει επίσης κανείς από τους συγγενείς των θυμάτων και τους Νορβηγούς φορολογούμενους να πληρώνουν ένα σύστημα ελέγχου και παρακολούθησης των επικοινωνιών του, όπως και από τη δικαιοσύνη να αναλάβει για λογαριασμό των συνανθρώπων τους τον κίνδυνο δημιουργίας ενός παραδείγματος για παρανοϊκούς, με έναν άνθρωπο που δεν έχει για ένα και μόνο λεπτό ζητήσει συγγνώμη και μετανοήσει για τις πράξεις του, ενώ επιβεβαιώνει διαρκώς τη φοβερή δύναμη του μίσους που τον οδήγησε στη σφαγή.

Μια "λεπτομέρεια": το κτήνος, εισερχόμενο στον ειδικό χώρο του δικαστηρίου στη φυλακή του, αφού οι φύλακες του αφαίρεσαν τις χειροπέδες, ύψωσε το χέρι του σε έναν σιωπηλό ανατριχιαστικό ναζιστικό χαιρετισμό (βλ. συνημμένο video).

Ήταν σαν η χειρονομία ετούτη να συμπύκνωνε κάθε σταγόνα αίματος, κάθε στιγμή κακού της ανθρώπινης ιστορίας, όλες τις θρησκόληπτες και ιδεοληπτικές χειρονομίες του κόσμου από καταβολής του, όλο το κακό σε λίγα σιωπηλά δευτερόλεπτα.

Λοιπόν, όχι, δεν πιστεύω ότι έχει κανένα άλλο δικαίωμα ούτε αυτός ούτε κανένα άλλο από τα αμετανόητα κτήνη, οι Ξηροί, οι Μαζιώτηδες, οι κάθε αμετανόητοι μανιακοί δολοφόνοι, παρά μόνο εάν έμπρακτα αποδείξουν τη μεταμέλειά τους και υποσχεθούν να εργαστούν γι' αυτό, μαζί με τους συνανθρώπους τους που τόσο εμίσησαν. Αλλιώς δεν έχουν κανένα, μα κανένα απολύτως δικαίωμα, πέρα από αυτά που η πολιτισμένη ανθρωπότητα τους έδωσε ήδη, και θα πρέπει να την ευγνωμονούν γι' αυτό.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Το video με τον ναζιστικό χαιρετισμό στο
 http://www.bbc.com/news/world-europe-35807961






Monday, March 14, 2016

Οι σφαλιάρες


Share/Bookmark
Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ότι είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά και τις συμφορές του κόσμου. Κάτι τέτοιο είναι ανεκδιήγητοι όσοι το λένε και, κατά βάθος, έχει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποτίθεται επιδιώκουν. Το πρόβλημά της είναι πως είναι εντελώς απροετοίμαστη για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία, οποιοδήποτε σοβαρό ζήτημα, όπως το προσφυγικό, που το αντιμετωπίζει με γενικεύσεις και υπεραπλουστεύσεις, χωρίς συγκεκριμένη και οργανωμένη δράση. Μια χώρα που αντιμετώπισε καμιά εικοσαριά μεγάλους σεισμούς μόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια, με χιλιάδες άστεγους, και τάβγαλε πέρα, δεν καταφέρνει να στεγάσει και να καταγράψει μερικές δεκάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Το πρόβλημα με τους κλόουν που κυβερνούν είναι πως τελικά κατέληξαν να μοιάζουν υπεύθυνοι για όλα τα κακά του κόσμου στα μάτια της Διεθνούς κοινότητας, που έχει βάλει την σφαλιαρίστρα στον αυτόματο. Ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και να πηγαίνει στραβά, από την κλιματική αλλαγή μέχρι το προσφυγικό και τις διεθνείς οικονομικές ανισορροπίες, δεν ξεχνά να ρίξει και μια σφαλιάρα ταπεινωτική, όχι στον κ. Τσίπρα αλλά στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Που προσφέρει απλόχερα κάθε δικαιολογία για διεθνή εκτόνωση πάνω του και δείχνει να την απολαμβάνει δεόντως (και μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας, επίσης).

Είναι άραγε αυτού του είδους ο μαζοχισμός, η λατρεία του μαρτυρίου και της ξεφτίλας, στο οποίο παρασέρνουν το έθνος τους μέχρι να το συνειδητοποιήσει και να τους κάνει στην μπάντα με ειρηνικό ή λιγότερο ειρηνικό τρόπο, κοινός τόπος όλων των θρησκευτικών καθεστώτων, από τα χριστιανικά μέχρι τα μουσουλμανικά και τα κομμουνιστικά; Από τον Μαδούρο στους Ιρανούς μουλάδες, τους Σέρβους παλιότερα και πουτινικούς νεορθόδοξους σήμερα, τους Έλληνες του Εμφυλίου, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον Πολ Ποτ και πάει λέγοντας;

Είναι άραγε τούτο το σημείο της ένωσης στο συλλογικό ασυνείδητο των τριών μεγάλων τελεολογικών θρησκειών, του χριστιανισμού, του μουσουλμανισμού και του κομμουνισμού, με τις γραφές, τους αληθινούς μικρούς καθημερινούς αγίους τους αλλά και τους Ιεροεξεταστές τους, γεννημένων από την ίδια παλιά εβραϊκή ρίζα του δυτικού κόσμου, την ιδέα της Αποκαλύψεως, ενός ιδανικού τέλους, όταν μεταμορφώνονται εκτός εποχής σε πολιτική εξουσία;

Μήπως είναι τούτη η εσωτερικευμένη λατρεία του μαρτυρίου ως ψυχική εκτόνωση, δια της αυτοταπείνωσης, του διωγμού, αυτή η αναπηρία εντός μας, που μας κάνει να κοιτάμε σαν χαζοί να σφαλιαρίζουν τον Πρωθυπουργό μας, για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, και να μην μπορούμε να σκεφτούμε ότι για να τρώει όλες τις φάπες του κόσμου κάτι δεν έκανε σωστά, πως δεν τις αξίζουμε όλες αυτές τις σφαλιάρες, και να συνεχίζουμε να υποφέρουμε μαζί του όσο πάει;

Γιώργος  Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, March 13, 2016

Όλοι ίδιοι είναι;


Share/Bookmark
Συνήθως μετά από κάποιο διάστημα οι κυβερνήσεις κάνουν έναν απολογισμό, για το τι έφτιαξαν, ξεκίνησαν τον σχεδιασμό ή ολοκλήρωσαν, από έργα που βελτιώνουν τη λειτουργία του κράτους ή τις δημόσιες υποδομές της χώρας. Γι' αυτό πληρώνονται.

Για παράδειγμα, μια νέα λειτουργικότητα ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, μια γέφυρα, μια γραμμή του μετρό, έναν βιολογικό καθαρισμό, ένα σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων, μερικά χιλιόμετρα νέου δρόμου, ένα καινούργιο λιμάνι, ένα αεροδρόμιο... κάτι βρε αδελφέ που να μπορούν να το δείξουν.

Εδώ και πάνω από έναν χρόνο Πρώτη Φορά Αριστερά, το μόνο που ακούμε είναι ακυρώσεις έργων, το σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων της Αττικής, τη γραμμή U του μετρό, δρόμους, γεφύρια, λιμάνια. Αφήνουν να ρημάζουν και δεν αναβαθμίζουν ούτε καν συντηρούν στοιχειωδώς ό,τι έφτιαξαν οι προηγούμενοι και λειτουργεί, κουτσά στραβά αλλά λειτουργεί, γιατί η συντήρηση και η αναβάθμιση θέλει εργαζόμενους που κάνουν στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αληθινή δουλειά, στον δρόμο, στα εργοτάξια, στον υπολογιστή. Δηλαδή αληθινούς εργάτες, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Δεν σχεδιάζουν τίποτε καινούργιο με βάθος χρόνου (δηλαδή αυτό που είναι υποχρέωση του κράτους, γιατί δεν μπορεί να το κάνει η αγορά) διότι ξέρουν πως οι ίδιοι δεν θάναι εκεί να καρπωθούν τη δόξα (και τις ψήφους). Χέστηκαν αν σε δέκα χρόνια η Αθήνα θα είναι μια άλλη πόλη από τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους.

Και το μόνο που κάνουν είναι να διορίζουν αβέρτα, γαμπρούς, φίλους, σώγαμπρους, νύφες και σόγια σαν συμβούλους, γραμματείς, κι άλλους συμβούλους, και διοικητές και κόντρα διοικητές, και βοηθούς διοικητές, για να μην κάνουν απολύτως τίποτε, παρά να παρατηρούν την απαξίωση αυτών που καλούνται να διοικήσουν και να γελάνε με όσους τάφτιαξαν κι εκείνους τους, όχι και τόσο λίγους, σκληρά εργαζόμενους που αγωνίζονται να τα συντηρήσουν.

Μπράβο, ΠΦΑ. Μπράβο και στα στραβάδια που τους ψηφίζουν και τους απαλλάσσουν με ένα ανιστόρητο και αυτοκαταστροφικό "όλοι ίδιοι είναι".

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.





Saturday, March 5, 2016

Το πιο βαθύ σκοτάδι


Share/Bookmark

εικόνα: μια άλλη προσφυγιά
σχεδόν 100 χρόνια πριν
 
Στην Ελλάδα, όταν καίγεται μια λάμπα, πρώτα για μερικούς μήνες ξεκατινιάζονται όλοι με όλους για να βρουν ποιος φταίει (συνήθως οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι, βέβαια, που καίνε τις λάμπες των λαών). Μετά καταργούν το συγκεκριμένο ντουί, τα βάζουν με τον διακόπτη, διαδηλώνουν κατά των κέντρων υποδοχής, φιλοξενίας, κράτησης, επαναπροώθησης, ενώ τ' αρπάζουν από τους πρόσφυγες με κάθε τρόπο οι μαυραγορίτες, η βαθειά φοβική επαρχία (με τα τρακτέρ που τους πληρώσαν οι Ευρωπαίοι) οργώνει νύχτα τους Δημόσιους χώρους που προσπαθεί το κράτος να τοποθετήσει τους δυστυχείς πρόσφυγες να βάλουν μερικές σκηνές να περάσουν τις κρύες νύχτες, και καίει η λεβεντογέννα Ελλάς τα δημόσια στρατόπεδα για να μη βρούνε κατάλυμα οι κυνηγημένοι.
εικόνα: μια άλλη
προσφυγιά σχεδόν  100 χρόνια πριν


εικόνα: μια άλλη
προσφυγιά σχεδόν  100 χρόνια πριν
Και αφού περάσουν καναδυό χρόνια χωρίς φως, κι ενώ απλώνει το πιο βαθύ σκοτάδι και τα σύνορα έχουν πλέον κλείσει, συναντιούνται οι λεγόμενοι "πολιτικοί αρχηγοί" για να αποφασίσουν πως ναι, είναι λογικό να φτιαχτούν κέντρα καταγραφής, να γίνουν κέντρα ανοιχτής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και κέντρα κράτησης και επαναπροώθησης για τους υπόλοιπους (αυτά που οι ίδιοι έκλεισαν), να συμμετέχει η χώρα και να συνεργαστεί ενεργά με τη frontex, να αγνοήσει τους θρασύδειλους λεβεντομαλάκες Δημαρχαίους και λοιπούς βρωμερούς κουκουλοφόρους κάθε είδους, της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας.

Ντρέπομαι, ειλικρινά ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Βλέπε σχετικά:

Καθημερινή: Νύχτα όργωσαν «καταυλισμό» προσφύγων
Σταρ: Τον έσπασαν στο ξύλο επειδή μοίραζε τρόφιμα σε πρόσφυγες και χάλαγε την πιάτσα!
AlfaVita: Φωτιά σε στρατόπεδο στα Γιαννιτσά για να μην φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες;