Wednesday, April 27, 2016

Βενεζουέλα: δυο μέρες θα δουλεύουν οι υπάλληλοι (και το κράτος)


Share/Bookmark
Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι της Βενεζουέλας θα εργάζονται εφεξής μόνο δύο ημέρες την εβδομάδα, 7 με 13.00, για τις προσεχείς εβδομάδες, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Αντιπροέδρου του Μαδούρο, κ. Αριστόβουλου Ιστουρίς. Ήδη από την αρχή του χρόνου το Κράτος δεν λειτουργεί τις Παρασκευές, όπως και τα σχολεία. Όχι, δεν είναι ψηφοθηρική παροχή. Είναι απελπισία.

Το μέτρο έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων, όπως η αλλαγή της ώρας, το κλείσιμο του ηλεκτρικού σε τεράστιες περιοχές για πολλές ώρες κάθε μέρα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ενεργειακή κρίση που πλήττει την άλλοτε εύπορη πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που κάποτε διέθετε μια μεγάλη μεσαία τάξη, σήμερα φτωχοποιημένη. Η ενεργειακή κρίση προστίθεται στην οικονομική, που έχει εκτινάξει τον τιμάριθμο στο 2.000%, έχει μετατρέψει σε σκουπιδόχαρτο το νόμισμα και αδειάσει τα ράφια από είδη πρώτης ανάγκης.

Η ενεργειακή κρίση οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Το γνωστό φαινόμενο Ελ Νίνιο έχει προκαλέσει έντονη ξηρασία με αποτέλεσμα να πληγεί η ηλεκτροπαραγωγή από το μεγάλο βασικό φράγμα Σιμόν Μπολίβαρ, που παράγει το 70% της ενέργειας της χώρας. Συνάλλαγμα για να αγοράσει ενέργεια από τους γείτονες, για να αντιμετωπίσει την έλλειψη, δεν υπάρχει λόγω της οικονομικής καταστροφής. Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχουν καν τα κατάλληλα δίκτυα.

Μετά την κρατικοποίηση του ενεργειακού τομέα το 2007 οι επενδύσεις πάγωσαν και η δημιουργία θερμοηλεκτρικών σταθμών για λόγους ενεργειακής ασφάλειας δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κηρύχθηκε από τον Τσάβες το 2010 στον τομέα κατέληξε σε φιάσκο. Μέρος των μηχανημάτων που αγοράστηκαν είτε δεν λειτουργούν είτε κατέληξαν στις τσέπες των ευνοούμενων του κράτους που έκαναν τις εισαγωγές, αναφέρει η El Pais.

Οι δύσμοιροι Βενεζουελάνοι, που μόνοι έσκαψαν τον λάκκο τους, ελπίζουν τώρα ότι η αντιπολίτευση, που ελέγχει το κοινοβούλιο, θα κατορθώσει να κινήσει τον μηχανισμό αποπομπής του Προέδρου, που όμως παραμένει γραπωμένος στην εξουσία και ελέγχει το Ανώτατο Δικαστήριο, του οποίου φρόντισε να διορίσει τα περισσότερα μέλη λίγο πριν τις εκλογές.

Καλή τύχη! Και προσοχή μη διαρρεύσει και τ' ακούσουν οι δικοί μας.

Friday, April 22, 2016

Τι είναι η βία;


Share/Bookmark
Ο ορισμός της βίας δεν είναι μήτε ο πόλεμος, ούτε η σωματική ή η ψυχική βία. Αυτά είναι καταστάσεις. Άσχημες πολύ, δυσάρεστες. Αλλά καταστάσεις.

Η βία είναι, θα έλεγε κανείς, η διαδικασία εκείνη που οδηγεί σταδιακά ή άξαφνα στην κυριαρχία του κατώτερου στο ανώτερο, του χειρότερου στο καλύτερο, μέσα από τα προβλήματα και τις αντιθέσεις του τελευταίου, που παύει να βελτιώνεται.

Όταν αυτή η διαδικασία παύει να είναι μια σειρά μεμονωμένων και περιθωριακών γεγονότων ή προσωπικών περιπτώσεων και γενικεύεται, όταν γίνεται καθεστώς, τότε μετατρέπεται σε ιστορική εξέλιξη, όπως για παράδειγμα έγινε στα ύστερα χρόνια της Ελληνικής πόλης ή, πιο χαρακτηριστικά, στη μετάβαση της Ρώμης στον Μεσαίωνα. Τότε σταδιακά οδηγεί στην αποσύνθεση των επιτευγμάτων του ανθρώπινου πνεύματος και στη λησμονιά ακόμη και της τεχνογνωσίας για την επίτευξή τους.

Ήταν διεφθαρμένη η Ρώμη; Ήταν. Ήταν υπερσυγκεντρωτική και αυτοκρατορική; Ήταν. Δεν κατόρθωσε να εξελίξει τη δομή της ανάλογα με τις δυνατότητες που η ίδια δημιούργησε; Αυτό, κυρίως.

Όμως μόλις λίγα χρόνια αργότερα από την αποσύνθεσή της κι όσο κυριαρχούσαν οι χρόνοι του Μεσαίωνα, οι άνθρωποι στην Ευρώπη είχαν ξεχάσει πώς να κατασκευάζουν δρόμους, αποχετευτικά συστήματα, νοσοκομεία, την ιατρική, πώς να φτιάχνουν όμορφα κτήρια και αγάλματα, πώς να δημιουργούν τέχνη, φιλοσοφία, πώς να ζωγραφίζουν, πώς να σκέφτονται, να αμφισβητούν, πώς να οργανώνουν την κοινωνία τους σε μεγάλη κλίμακα για να παραμένει ισχυρή. Όλα τούτα που η κοινωνία της Ρώμης ήξερε να κάνει.

Στις νέες μικρές πολιτείες και χωριά τούς σάρωναν οι αρρώστιες, το προσδόκιμο ζωής έπεσε δραματικά και θέριζε η πείνα. Στους δρόμους κυλούσαν οι αποχετεύσεις που άδειαζαν από τα παράθυρα και τις πόρτες για να καταλήξουν σε κάποιο ρέμα, κι οι ασθενείς και αδύναμοι κατέληγαν αποδιωγμένοι από τις κοινότητες, που δεν θέλαν και δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη μιζέρια. Ξέχασαν πώς να το κάνουν. Ζωγράφιζαν κι αποτύπωναν αυτό το συλλογικό τραύμα στους διαβόλους και τα τέρατα των μεγάλων καθεδρικών και στις αγιογραφίες της Ανατολής.

Τα βασανιστήρια και ο πόνος μετατοπίστηκαν από ακραίες πρακτικές της εξουσίας σε κεντρικό σημείο στο φαντασιακό των ανθρώπων και ο φόβος του θανάτου κυριάρχησε στη ζωή.

Αυτή η αποσύνθεση γεννήθηκε μέσα στο ανώτερο, δεν ήρθε εκτός του. Δεν αποσυνθέτουν οι βάρβαροι τη Ρώμη. Η ίδια άφησε χώρο, όταν ξέμεινε από όραμα, για να γεννηθούν οι Trump, οι Λεπέν, οι Καζίνσκυ, οι Ορμπάν, οι Ιγκλέσιας, οι Τσίπρες, ο ISIS της, όλα παιδιά του ίδιου Θεού. 

Το νεομεσαιωνικό κακό που απλώνεται πάνω από τον πολιτισμένο κόσμο κι έχει ήδη σκεπάσει την Ελλάδα μπορεί να ξορκιστεί μόνο αν κάποιος καταφέρει να πείσει με ένα καλύτερο, καθαρότερο και πειστικά αισιόδοξο αφήγημα. Έστω κι αν γι' αυτό απαιτείται να αντιμετωπίσει τους πιο βαθείς μας φόβους.

Η βία, υπό αυτή την έννοια, νικιέται μόνο αν μεταφέρεις την αντιπαράθεση στα μαρμαρένια αλώνια της σύγκρουσης, με ένα αισιόδοξο μήνυμα, κι όχι στα σαλόνια της καταλλαγής και του φόβου. Το κατώτερο κυριαρχεί στο ανώτερο και επιβάλλεται μόνο αν κατορθώσει να δώσει τη μάχη στο δικό του γήπεδο, όταν δεν αναγκάζεται να αποδείξει την ανωτερότητά του μαχόμενο στο πεδίο του ορθού λόγου και της πραγματικής ζωής. 

Από αυτή την άποψη, η μαυρίλα που πλακώνει τη φωτεινή μου χώρα δεν θα φύγει αν δεν αγγίξουμε όλα μας τα καίρια θέματα κι αντιφάσεις τώρα. Αν δεν διαλύσουμε στο φως, με όπλο ένα αισιόδοξο παραμύθι που θα γίνει πραγματικότητα με όποιο κόστος, το μυστικιστικό σκοτεινό νέφος του εθνολαϊκισμού που μας σκεπάζει. Κι αν δεν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι να το αφηγηθούν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Εικόνα:  "Ο Κήπος των Eπίγειων Aπολαύσεων", Ιερώνυμος Μπος, (λεπτομέρεια) 







Wednesday, April 20, 2016

Διανοίξτε, καταστρέψτε, τελειώσατε!


Share/Bookmark
Οικόπεδα Άρτια και Οικοδομήσιμα 4.700 τ.μ. & 4.030 τ.μ. 
στη θέση «Ακρωτήρι» 
πριν τον Μπούρο Καρύστου, 50 μέτρα από τη θάλασσα.
Το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό και οικονομικό έγκλημα στη μεταπολεμική Ελλάδα υπήρξε η εκτός σχεδιασμένου πολεοδομικού ιστού δόμηση. Οι οικισμοί απλώθηκαν σε δάση, πλαγιές, βουνά, παραλίες, έτσι, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα. Τσιμεντοποιώντας τα πάντα, με ψευτοπαραδοσιακές κατασκευές, καταστρέφοντας το τοπίο, απαιτώντας δημόσιες επενδύσεις για υποδομές σε διάσπαρτες κατοικίες, καταπατώντας, καίγοντας, λαδώνοντας, βιάζοντας, ξεπουλώντας την ελληνική γη. Στρέβλωσε την παραγωγή και την οικονομία, δημιουργώντας την αντίληψη πως μπορεί μια χώρα να ζήσει αιωνίως χτίζοντας και πουλώντας γη.

Η άγρια "αξιοποίηση" της γης υπήρξε ένα από τα κρυφά και αυτοκαταστροφικά έσοδα της οικονομίας για πολλά πολλά χρόνια. Αλλά μη βιώσιμα. Φτιάχτηκαν περιουσίες, το περιβάλλον όμως απαξιώθηκε και εντέλει η αξία του έπεσε, ενώ το οικονομικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό κόστος της ανεξέλεγκτης "αξιοποίησης" αποδεικνύεται πολύ ανώτερο από την απαραίτητη και χωροταξικά σχεδιασμένη επέκταση των οικισμών και ίδρυση νέων. Αντιθέτως, το κτηματολόγιο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, οι δασικοί χάρτες αναπροσαρμόζονται κατά το δοκούν με τροπολογίες και λίγο λάδι, όπως και οι χρήσεις γης.

Τρεις ήταν οι έννομες διαδικασίες για την καταστροφή αυτή (που τροφοδότησαν και όλες τις έκνομες):
1. Η κατοχύρωση αμφίβολων τίτλων ιδιοκτησίας, μέσω της χρησικτησίας ή κληρονομητηρίων σε τεράστιες εκτάσεις, που χρησίμευαν για βόσκηση ή για καλλιέργειες ακόμη και μεμονωμένων δένδρων, όπως η ελιά,
2. Η μοναδική στην Ευρώπη δυνατότητα κατασκευής κτισμάτων εκτός οικισμού σε μικρές εκτάσεις τεσσάρων στρεμμάτων
και
3. Η κατασκευή και διάνοιξη από κάθε Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη δρόμων σε περιοχές που θα έπρεπε να παραμείνουν μη προσβάσιμες οδικά, παρά μόνο για ειδικούς λόγους (όπως αντιπυρική προστασία) με ειδικό και περιορισμένο κατ' αποκλειστικότητα οδικό δίκτυο, απρόσιτο στα άλλα οχήματα.

Από αυτούς τους δρόμους δημιουργήθηκαν αυθαίρετοι (ή νομιμοφανείς) οικισμοί και κτίσματα σε κάθε είδους προστατευόμενες περιοχές και για τον λόγο αυτόν η διάνοιξή τους δεν είναι αποδεκτή από τα δικαστήρια παρά μόνο για συγκεκριμένο λόγο.

Έρχεται τώρα ο "περιβαλλοντικά ευαίσθητος" ΣΥΡΙΖΑ, (που απεχθάνεται τους ανεμόμυλους και τα ηλιακά!) διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, με μια πονηρή γενικόλογη τροπολογία, μνημείο ασάφειας, να βάλει τέλος στα προβλήματα των κερδοσκόπων και καταπατητών. "Διευκρινίζει πέραν πάσης αμφιβολίας" πως επιτρέπεται η διάνοιξη οδών σε δασικές περιοχές και περιοχές Natura χωρίς να ορίζει τίποτα, ούτε από ποιον επιτρέπεται να διανοίγονται οι δρόμοι (δήμους, δασαρχεία, ιδιώτες, περιφέρειες, κράτος;) ούτε για ποιον συγκεκριμένο σκοπό, ώστε να διευκολύνει τη μαζική καταστροφή, τσιμεντοποίηση, σκουπιδοποίηση, κάψιμο, δασικών περιοχών και περιοχών Natura. Έτσι, χωρίς ντροπή καμία.

Συγκεκριμένα, ξεχωρίζει η τροπολογία βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (Ι. Στέφου), χωμένη ανάμεσα στις δεκάδες ρουσφετολογικές που κατατέθηκαν στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, "στην αιτιολογική έκθεση της οποίας σημειώνεται μεταξύ άλλων: Επειδή «υφίσταται ερμηνευτική αμφιβολία σχετικά με το αν επιτρέπεται να πραγματοποιηθούν διανοίξεις οδών» σε εκτάσεις δασικές ή χαρακτηρισμένες ως προστατευόμενες (Natura), με την προτεινόμενη διά της τροπολογίας ρύθμιση «αίρεται το ερμηνευτικό ζήτημα και διευκρινίζεται ρητά ότι είναι δυνατή η εκτέλεση (σ.σ.: η ορολογία ακριβώς ως έχει στο κείμενο) των έργων οδοποιίας στις προστατευόμενες περιοχές»", (αναφέρει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) .

Εκλογές έρχονται. Ψηφαλάκια γυρεύουμε.

Διανοίξτε, καταστρέψτε, τελειώσατε!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Υ.Γ. Η τροπολογία ως έχει, προβλέπει γενικότερα τη διάνοιξη δρόμων σε προστατευόμενες περιοχές σε συμφωνία με τα σχετικά προεδρικά διατάγματα και Υπουργικές Αποφάσεις, ανοίγοντας παράθυρο στη νομιμοποίηση με την έκδοση κατάλληλων Υπουργικών Αποφάσεων, χωρίς να επιβάλλει η ίδια συγκεκριμένους περιοριστικούς όρους. 




Wednesday, April 13, 2016

Πώς είναι να ζεις με πληθωρισμό 2.000%


Share/Bookmark
«Στην Ελλάδα επέβαλαν ένα άγριο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Άγριο. Και ήρθε ένας γενναίος άνθρωπος. Ένας νέος άνθρωπος για να σώσει την ένδοξη ιστορία του ελληνικού λαού. Και να θέσει σε εφαρμογή με το στιλ του και τις ιδέες του ένα διαφορετικό μοντέλο», είχε πει ο Μαδούρο για τον Τσίπρα.

«Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατόν να υπάρξει και για την Ευρώπη, όπως λέγαμε πριν από 16 χρόνια στη Λατινική Αμερική».

Και νάτος αυτός ο κόσμος.

Το κακό ΔΝΤ (που δεν έχει εμπλακεί στη Βενεζουέλα, βέβαια) καταγράφει φέτος 720% πληθωρισμό (που σημαίνει ότι οι τιμές πολλαπλασιάστηκαν επί οκτώ. Η οικονομία μπήκε σε υπερπληθωρισμό εκτός ελέγχου. Για το 2017 η πρόβλεψη είναι 2.200% στο κλείσιμο και 4.600% δίνουν οι προβολές ως το 2021. Δηλαδή, λεφτά πιάνεις τώρα και σε μια ώρα αέρας γίνονται.

Πρακτικά, το νόμισμα της άλλοτε εύπορης χώρας κατέρρευσε, εξαφανίστηκε, περήφανα και κυρίαρχα, μαζί με την οικονομία της, όπως διάφοροι τσιπροβαρουφάκηδες ονειρεύονταν και για την Ελλάδα, μαζί με την παραγωγή της. Οι παραγωγικές δραστηριότητες και επενδύσεις πάγωσαν και απόμεινε μόνο έσοδο το πετρέλαιο στα κρατικά ταμεία, με τιμές μειωμένες στην παρούσα συγκυρία. 8% θα μειωθεί το ΑΕΠ φέτος.

«Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να εφαρμόσει το ίδιο μοντέλο στην Ελλάδα», είχε πει ο Μαδούρο στον Τσίπρα.

Όχι, Νικολάς! Οι Έλληνες δεν μασάμε! Δεν σκιαζόμαστε από τα νούμερα, δεν θα τρομοκρατηθούμε. Θέλουμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε με το νόμισμά μας. Εθνική κυριαρχία και πάνω από όλα οι άνθρωποι, έστω και χωρίς φαΐ, χωρίς φάρμακα, χωρίς κωλόχαρτο και χωρίς μπιστολάκι. Θα χαλαρώσουμε και θα το διασκεδάσουμε στα μπουζούκια και στις εκκλησιές, μέχρι να μας πάρει και να μας σηκώσει.

Και σωστά του ευχήθηκες του φίλου σου, Νικολάς, παρά το ότι δεν είναι θρήσκος, όπως λες: «Αλέξη, στο όνομα του Δημιουργού που προστατεύει τη Βενεζουέλα, ζητώ από αυτόν τον Θεό να σε ευλογεί, να σε προστατεύει, να σε προσέχει. Εσένα και τον ελληνικό λαό. Αυτό ζήτησα. Αμήν, αμήν, αμήν».

Θα το χρειαστούμε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Tuesday, April 12, 2016

"Myth Busting" στην έρευνα του ΕΚΤ για τους διδάκτορες


Share/Bookmark
To Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης προέβη τον Δεκέμβριο του 2014 και Ιανουάριο του 2015 σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα για τους κατόχους διδακτορικού στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που έγινε τέτοια έρευνα στη χώρα μας. Καθώς είχα τότε συμμετάσχει στην έρευνα, έλαβα σήμερα τα αποτελέσματά της και τα επισυνάπτω. Μου φάνηκε ότι τα στοιχεία αξίζουν κάποιον σχολιασμό, καθώς η ενδελεχής εξέτασή τους οδηγεί σε επανεκτίμηση ορισμένων διαδεδομένων απόψεων που αποδεικνύονται απλώς idées reçues, αν όχι idées fixes.

Ο ορισμός της έρευνας εξετάζει όσους απέκτησαν διδακτορικό μετά το 1990 και δεν ήταν κατά το έτος αναφοράς της (2013) πάνω από 70 ετών. Τους βρίσκει 35.457. Με προβολή (χωρίς να διαθέτω όμως τα ακριβή στοιχεία) εικάζω ότι συνολικά μπορεί να υπάρχουν ακόμα περίπου 5.000 που είναι οικονομικά ενεργοί και απέκτησαν το διδακτορικό τους πριν το 1990. Με δεδομένη τη νεότερη δυνατή ηλικία απόκτησης γύρω στα 29-30, κάποιος που απέκτησε διδακτορικό το 1975 βρίσκεται ήδη εκτός οικονομικά ενεργού πληθυσμού – προσοχή! ερευνητικά μπορεί ακόμα να είναι δημιουργικός, αλλά οικονομικά ανενεργός. Χοντρικά, δηλαδή, έχουμε συνολικά περίπου 40.000 διδάκτορες. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της International Survey on Careers of Doctorate Holders-CDH που οργανώθηκε από τον ΟΟΣΑ και με στοιχεία του αποθετηρίου διδακτορικών της Ελλάδας και στοιχεία από το ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ) για όσους απέκτησαν διδακτορικό εκτός Ελλάδας. Υπήρξε επικοινωνία με περίπου 13.000 διδάκτορες και συλλέχτηκαν πάνω από 4.000 συμπληρωμένα αναλυτικά ερωτηματολόγια, δηλαδή πάνω από 10% του συνόλου. Το δείγμα προσαρμόστηκε στις αρχικές παραμέτρους (απόκτηση 1990-2013, κάτω των 70 ετών το 2013) και προέκυψαν τα ακόλουθα.

Το 61,1% είναι άντρες και το 38,9% γυναίκες. Τα ποσοστά είναι μικρότερα για τις γυναίκες στις μεγάλες ηλικίες αλλά με τάση βελτίωσης στις μικρές (στους κάτω των 35 ετών οι γυναίκες φτάνουν το 45%). Από πλευράς ισότητας φύλων είμαστε καλύτερα από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την Τουρκία, αλλά χειρότερα από τη Βουλγαρία, την Ισπανία και τη Λετονία. Πρώτος μύθος προς επανεξέταση: «σήμερα πια δεν υπάρχει διαφοροποίηση και διάκριση στην έρευνα με βάση το φύλο, όποια θέλει να κάνει έρευνα θα κάνει». Λάθος. Διαφοροποίηση συνεχίζει να υφίσταται. Οι αιτίες προφανώς δεν εντοπίζονται μόνο στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά αφορούν κοινωνικά πρότυπα και συμπεριφορές που δεν αλλάζουν γρήγορα.

Οι διδάκτορες αποτελούν το 0.73% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού για το πεδίο αναφοράς της έρευνας (υπολογισμένος σε 4.857.123 το 2013 – προφανώς έχουν αλλάξει τα δεδομένα σήμερα). Με τη δική μου extrapolation (για τους πριν το 1990) το φέρνω πιο κοντά στο 1% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ή στο 0.4% του γενικού πληθυσμού. Καλή αναλογία, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο, απλώς συγκρίσιμη με τις ανεπτυγμένες χώρες.

Το 80% των διδακτόρων ήταν το 2013 μεταξύ 35 και 54 ετών. Στις καλύτερες δηλαδή παραγωγικές ηλικίες. Σε αντίθεση όμως με τη γενική αίσθηση ότι σπουδάζουμε πολύ στο εξωτερικό, το 86,2% προέρχονται από ελληνικά πανεπιστήμια και μόνο το 13,8% όλων των διδακτόρων απέκτησαν τον τίτλο τους σε ξένο πανεπιστήμιο. Από αυτούς το 61,2% στην Αγγλία, το 14,8% στη Γαλλία, το 12,1% στη Γερμανία, και το 2,4% στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Δηλαδή, αριθμητικά, περίπου 3000 είναι εκείνοι που κατέχουν διδακτορικό από κάποιο αγγλικό πανεπιστήμιο, περίπου 700 από γαλλικό και περίπου 120 από αμερικάνικο. Ήδη εδώ διαφαίνεται κάποια ασυμβατότητα της έρευνας με τη «γενική αίσθηση». Μόνο 120 Έλληνες διδάκτορες από αμερικάνικα πανεπιστήμια μεταξύ 1990-2013; Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν και μάλλον συμβαίνουν και τα δυο συγχρόνως: είτε έχουμε παραφουσκωμένες ιδέες για τις επιδόσεις μας (π.χ. πάει κάποιος για ένα εξάμηνο σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο στο πλαίσιο του ελληνικού διδακτορικού του και αυτομάτως λέμε «έκανε διδακτορικό στην Αμερική»), είτε ένα σοβαρό ποσοστό Ελλήνων δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία αναγνώρισης του ξένου διδακτορικού του από το ΔΟΑΤΑΠ, διαφεύγοντας έτσι από τα στατιστικά της έρευνας. Θεωρώ ότι συμβαίνουν και τα δυο, αλλά και τα 120 πόσα να γίνουν; Να γίνουν 200; 400; Αμφιβάλλω, αλλά κι έτσι να είναι δεν αλλάζουν σημαντικά οι τάξεις μεγέθους. Συνεπεία τούτου, μύθος δεύτερος προς επανεξέταση: «είμαστε αμερικανοσπουδαγμένοι». Δεν είμαστε, νομίζουμε. Θα πει κάποιος ότι είναι πολύ περισσότερα τα μάστερ. Καμιά αντίρρηση. Αλλά έρευνα διεθνούς επιπέδου μόνο με μάστερ δεν παράγεται πουθενά. Τα μάστερ είναι χρήσιμα για εξειδίκευση σε παραγωγικές και άλλες μη ερευνητικές δραστηριότητες ή για προσθήκη μορίων στη μοριοδότηση του δημοσίου, αλλά πρωτογενή έρευνα δεν παράγουν.

Πάμε παρακάτω. Σε τι εξειδικεύτηκαν όλοι αυτοί οι διδάκτορες; Πρωτίστως στην ιατρική (26,7%), μετά στις φυσικές επιστήμες (21,9%), μετά στις κοινωνικές επιστήμες (17%) που είναι και περισσότεροι από τους μηχανικούς και τεχνολόγους (16,8%), στις ανθρωπιστικές (13%) και τις γεωργικές επιστήμες (4,6%). Για να βλέπουμε λίγο και γύρω μας, έχουμε ως ποσοστό περισσότερους διδάκτορες ανθρωπιστικών επιστημών από τη Γερμανία ή την Τουρκία, αλλά λιγότερους από τη Μάλτα ή τη Βουλγαρία. Τα υψηλότερα ποσοστά φυσικών και τεχνολόγων εντοπίζονται στο Ισραήλ, την Ταϊβάν, τη Χιλή και την Αυστραλία. Γενικά, οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν ως ποσοστό επί του συνόλου χαμηλότερα νούμερα στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές. Μύθος τρίτος: «όλοι κοιτάνε να σπουδάσουν κάτι με βάση πόσα λεφτά θα βγάζουν από το επάγγελμα». Ίσως ισχύει για τις βασικές σπουδές. Σίγουρα δεν ισχύει για τα διδακτορικά και την ερευνητική κατεύθυνση.

Ποιος πλήρωσε τις σπουδές τους; Ελληνική ή ξένη υποτροφία κατά 30%. Ενδιαφέρον! Σχεδόν ένα στα τρία διδακτορικά εκπονήθηκαν με υποτροφία. Η οικογένεια ή ο ίδιος ο διδάκτορας, καθώς δούλευε παράλληλα,  κατά 45%. Ευρωπαϊκά προγράμματα μερικής διδασκαλίας ή μερικής απασχόλησης ήταν η πηγή χρηματοδότησης για 17,4% των διδακτορικών στα 24 χρόνια της έρευνας. Δεν είναι και μικρό ποσοστό, αν λάβει κανείς υπόψη ότι και ένα μέρος των ανωτέρω υποτροφιών είναι επίσης ευρωπαϊκές. Και ένα 6,8% το χρηματοδότησε ο εργοδότης. Εντάξει, στην Ελλάδα αυτό σημαίνει απλώς ότι το κράτος χρηματοδότησε διδακτορικά κάποιων δημοσίων υπαλλήλων. Το προβλέπει η νομοθεσία. Βέβαια, αν το κοιτάξουμε στον συγκεκριμένο κλάδο των ανθρωπιστικών σπουδών, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 16,2%. Υποθέτω ότι πρόκειται κυρίως για εκπαιδευτικούς και αρχαιολόγους. Ανέλαβε δηλαδή το κράτος να καλύψει το κενό που εμφανίζει ο συγκεκριμένος κλάδος από πλευράς στήριξης από ευρωπαϊκά προγράμματα (μόνο 6,7%). Είναι σαφώς λιγότερα τα ευρωπαϊκά για τις ανθρωπιστικές σπουδές, αλλά είναι επίσης μικρότερη και η προσπάθεια/γνώση/δυνατότητα των ανθρώπων του κλάδου μου να τα διεκδικήσουν. Μύθος τέταρτος προς επανεξέταση: «οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έχουν στήριξη από το κράτος». Έχουν σαφώς τη μεγαλύτερη από όλους τους κλάδους σε επίπεδο χρηματοδότησης διδακτορικών από το ίδιο το κράτος.

Σε ποια ηλικία παίρνει κανείς διδακτορικό; Εξαρτάται από το τι σπουδάζει. Στις φυσικές επιστήμες ο μέσος όρος ηλικίας είναι 34-35 (άνδρες-γυναίκες αντίστοιχα). Στην ιατρική και τις κοινωνικές επιστήμες 39-39 και στις ανθρωπιστικές επιστήμες 40-39. Ε, ναι, άλλος ένας μύθος: «Μα τι σπουδάζεις τόσα χρόνια παιδάκι μου; Χειρούργος θα γίνεις;». Όχι, αρχαιολόγος. Φυσικά, δεν θα πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι τα κρατικά χρηματοδοτούμενα διδακτορικά αφορούν περισσότερο τις ανθρωπιστικές επιστήμες, που σημαίνει ότι οι διδάκτορες αυτοί πρώτα εργάστηκαν μερικά ή και αρκετά χρόνια στην υπηρεσία τους και κατόπιν έλαβαν την εκπαιδευτική άδεια, γεγονός που ανεβάζει τον μέσο όρο ηλικίας.

Και, τουλάχιστον, με τόσες σπουδές τώρα έχουν δουλειά; Για τώρα θα σας γελάσω, αλλά το 2013 η έρευνα λέει ότι είχαν δουλειά κατά 94,8% (και πιστεύω δεν άλλαξε πολύ η κατάσταση). Παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό ανεργίας 3,5% μεταξύ διδακτόρων είναι το υψηλότερο στην έρευνα του ΟΟΣΑ. Στις ανθρωπιστικές επιστήμες οι ΗΠΑ έχουν ανεργία διδακτόρων 1,6%, η Ρωσία 1%, η Κορέα 4,8% και η Ελλάδα πάλι στην κορυφή με 5,7% κι επιπροσθέτως ένα 3% ανενεργών (που δεν ψάχνουν καν δουλειά). Ο λόγος βέβαια που οι περισσότεροι διδάκτορες στην Ελλάδα διατηρούν τη δουλειά τους δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι εργοδότης των περισσοτέρων (77,5%) είναι το κράτος (56,9 % στην τριτοβάθμια και μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση και 20,6% σε άλλον κρατικό μη-εκπαιδευτικό τομέα).

Έχει άμεση συνάφεια αυτό που σπούδασαν με αυτό που κάνουν ως εργασία; Ναι, λέει η έρευνα, αλλά τα ποσοστά δεν είναι ίδια για όλους τους κλάδους. 58,7% είναι το γενικό ποσοστό, αλλά στις ανθρωπιστικές επιστήμες φτάνει το 81,6%. Φυσικό, θα έλεγα, αφού στον κλάδο αυτόν 81,1% απασχολούνται στην έρευνα. Ιδίως το ποσοστό ερευνητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για τον συγκεκριμένο κλάδο φτάνει το 95%. Ποιος είναι ο μύθος εδώ; Μα η διαδεδομένη ιδέα ότι «αν θες να δουλέψεις σε αυτό που σπούδασες, διάλεξε κάτι πρακτικό, κάτι με κομπιούτερ κ.λπ.». Λάθος κι αυτό. Μπορεί να ισχύει για τις βασικές σπουδές, αλλά δεν ισχύει καθόλου στην ανώτατη ακαδημαϊκή και ερευνητική κλίμακα. Ας σημειώσουμε, ωστόσο, ότι και αυτό το φαινόμενο αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γερμανία (στην τελευταία μόνο στους άνδρες) υπάρχει ένα 30% διδακτόρων που δεν βρίσκει καμιά απολύτως συνάφεια ανάμεσα σε αυτό που εξειδικεύτηκε και αυτό που κάνει ως εργασία (στην Ελλάδα η εκτίμηση «καμιά συνάφεια» αναλογεί σε 9,6%).

Η ιδέα της μιας μόνιμης και ίδιας δουλειάς, από την οποία θα συνταξιοδοτηθεί κάποτε κανείς, έχει εκλείψει γενικώς, αλλά και μεταξύ διδακτόρων επίσης. Εδώ δεν υπάρχει μεν μύθος, αλλά η πραγματικότητα αλλαγής εργασίας αφορά μόνο το 32% από τους διδάκτορες (αλλαγή εργασίας εντός των τελευταίων 10 χρόνων), ένα ποσοστό σαφώς μικρότερο από εκείνο του γενικά οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Είναι, ωστόσο, περισσότερο ταξιδευτές από όλους. Η κινητικότητα των Ελλήνων διδακτόρων (=παραμονή για πάνω από 3 μήνες ανά έτος σε άλλη χώρα για επαγγελματικούς λόγους) μπορεί να βρίσκεται στο 19%, κάτω από τη Μάλτα, την Ουγγαρία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, αλλά, αν λάβει κανείς υπόψη πόσες φορές το επανέλαβαν, ανεβαίνουν στην πρώτη θέση. Κι αν μετρήσει κανείς παραμονή για πάνω από 5 έτη εκτός χώρας, έρχονται δεύτεροι μετά το Ισραήλ. Οι Έλληνες πάνε κυρίως στην Αγγλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Και δήλωναν στα τέλη του 2014 σε ποσοστό 10% ότι προέβλεπαν κινητικότητα για το 2015. Δεν διαθέτω τα στοιχεία, αλλά υποπτεύομαι ότι τελικά το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι από όλα όσα προκύπτουν από την έρευνα διαφαίνεται ότι οι Έλληνες διδάκτορες εκτιμούν τις συνθήκες και τον χώρο εργασίας τους, την κοινωνική προσφορά τους και την αναγνώριση που λαμβάνουν γι’ αυτήν, και κάνουν τα στραβά μάτια για τις απολαβές που θεωρούν κατώτερες της απόδοσής τους. Είναι σε μικρότερο βαθμό από όσο θέλουμε να πιστεύουμε ξενοσπουδαγμένοι.. Δηλαδή, από τη μια έχουν καλύτερη επίγνωση των χαρακτηριστικών εθνικών προβλημάτων της έρευνας, αλλά από την άλλη έχουν γαλουχηθεί και μεγαλώσει ερευνητικά και επαγγελματικά μέσα στο ακαδημαϊκό και ερευνητικό σύστημα, που χρειάζεται βαθιές τομές. Οι συσχετισμοί και διασυνδέσεις που διαμορφώθηκαν δεν είναι σε θέση να προωθήσουν τη μεταρρύθμιση της έρευνας και της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης χωρίς εκούσια, επίμονη και στοχευμένη εξωτερική παρέμβαση (πολιτική βούληση). Η κατά κύριο λόγο εργασιακή εξάρτησή τους από τον κρατικό τομέα είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις. Από τη μια φανερώνει μια αρτηριοσκληρωτική αποφυγή του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου να επενδύσει στην έρευνα. Από την άλλη είναι αυτό ακριβώς που τους διέσωσε εν μέσω κρίσης και διατήρησε τόσο χαμηλό το ποσοστό ανεργίας τους. Η δημόσια έρευνα, όπου ακόμα υφίσταται, γίνεται κυρίως με ευρωπαϊκό χρήμα. Αν ωστόσο το θεσμικό πλαίσιο δεν καταστεί φιλικό προς την ερευνητική επιχειρηματικότητα και την εφαρμοσμένη έρευνα σε τομείς-κλειδιά της σύγχρονης οικονομίας, σύντομα δεν θα υφίστανται καθόλου πόροι ούτε για έρευνα ούτε για εκπαίδευση στον δημόσιο τομέα και οι διδάκτορες θα χαιρόμαστε τους τίτλους μας σαν μεταμοντέρνοι σαμάνοι, αλλά χωρίς τη δύναμη να επιτελέσουμε τα «θαύματα» που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Θάνος Σίδερης









Monday, April 11, 2016

Η Συμφωνία


Share/Bookmark
Για όσους δεν το έχουν ακόμη καταλάβει, πριν τρεις εβδομάδες έγινε μια συμφωνία στην Ευρώπη για την άμεση διαχείριση του προσφυγικού, που την υπέγραψαν όλα τα εμπλεκόμενα κράτη και η Ελλάδα. Καλή, κακή, ηθική ή ανήθικη, δίκαιη ή άδικη, είναι μια ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Και οι ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ είναι για να εφαρμόζονται.

Η συζήτηση τελείωσε και άνοιξε μια άλλη, σημαντικότατη για την Ευρώπη και για τη χώρα μας, η πλήρης αλλαγή του Δουβλίνου ΙΙ και η δημιουργία μιας Ομοσπονδιακού τύπου Ενιαίας Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Ασύλου. Πρόταση που θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις από τους ευρωφοβικούς, σε πολλές χώρες, αλλά που μπορεί να δώσει επίσης πολύ ισχυρή ώθηση στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση, εάν η πρόταση της Επιτροπής βρει στήριξη και απήχηση και κατορθώσει να συγκροτήσει ισχυρές συμμαχίες. Σε αυτό θα έπρεπε να πρωτοστατεί η χώρα μας ως άμεσα ενδιαφερόμενη.

Όσο για τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ για την άμεση διαχείριση, αυτή προβλέπει το κλείσιμο του δρόμου των Βαλκανίων στη στεριά, και ειδικά στα βόρεια ελληνικά σύνορα, διότι στη θάλασσα δεν είναι νομικά και ηθικά δυνατό. Η Ελλάδα ανέλαβε να οργανώσει τον από κοινού με την Ευρώπη έλεγχο των συνόρων της και των νεοεισερχόμενων, και να επαναπροωθεί άμεσα προς την Τουρκία όσους δεν δικαιούνται ασύλου αλλά πλέον και τους Σύριους, διότι "αποκτούν το δικαίωμα" να συμμετάσχουν από την Τουρκία στο περιορισμένο πρόγραμμα αποδοχής προσφύγων που θα κατανεμηθούν σε όλα τα κράτη. Η Ελλάδα επίσης θα επωμιστεί το βάρος της διαχείρισης των 50.000 παγιδευμένων εντός της επικράτειάς της που έφτασαν μέχρι την ημερομηνία έναρξης ισχύος της συμφωνίας, 20ή Μαρτίου. Όσοι ανάμεσά τους δικαιούνται ασύλου (μάλλον αρκετοί ή οι πιο πολλοί) θα πρέπει να το αιτηθούν και να τους χορηγηθεί από την Ελλάδα. Όσοι δεν δικαιούνται και είναι παράτυποι μετανάστες θα πρέπει να παραμείνουν στη χώρα φυλασσόμενοι κατά κάποιον τρόπο μέχρι να επαναπροωθηθούν.

Γράφαμε μάλιστα τότε (21 Μαρτίου) ότι "η Τουρκία, καλώς ή κακώς, λαμβάνει 6 δις ευρώ για να φροντίσει τα δυο εκατομμύρια πρόσφυγες που φιλοξενεί στο έδαφός της.
Η Ελληνική Κυβέρνηση μήπως θυμήθηκε να διαπραγματευτεί κάποια βοήθεια για τους 50 χιλιάδες περίπου που έμειναν στην Ελλάδα, είχαν φτάσει πριν τις 20 Μαρτίου (και δεν μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι για την Ευρώπη ούτε να επιστραφούν στην Τουρκία), για να τους στηρίξει και ενσωματώσει, αφού βέβαια διαχωρίσει όσους δεν δικαιούνται ασύλου; Το αναρωτιέται ο Διεθνής Τύπος ήδη".

Προφανώς όχι, είναι η απάντηση. Ούτε το σκέφτηκε.

Τι κάνουν τα σοβαρά κράτη; Εφαρμόζουν τη συμφωνία που υπέγραψαν. Οι Ακατονόμαστοι γείτονες το κάνουν. Έκλεισαν τα σύνορά τους και οφείλουν να το επιβάλουν. Εάν η Ελλάδα εφάρμοζε τη συμφωνία και δεν ήθελε να αντιμετωπίσουν οι πρόσφυγες τα δακρυγόνα των γειτόνων, θα έπρεπε η δική της αστυνομία να τους εμποδίσει με ηπιότερο τρόπο αν ήταν δυνατό, πριν φτάσουν στα σύνορα.

Και ακόμη περισσότερο, θα φρόντιζε να ασκήσει την κρατική υποχρέωσή της να βάλει τάξη στα στρατόπεδα προσφύγων, να ελέγξει την κατάσταση, καταγράφοντας, εξατομικεύοντας, χωροθετώντας κι απομακρύνοντας τις μαφίες και πολιτικούς εκμεταλλευτές (και όχι "αλληλέγγυους") που υποκινούν τους δυστυχείς και ταλαιπωρημένους ανθρώπους σε απελπισμένες μιντιακές πράξεις και παρανομίες. Θάπρεπε με σοβαρότητα και πυγμή, για το καλό όλων και των ιδίων των προσφύγων, να τους κατανείμει στα κέντρα υποδοχής το αργότερο σε μια-δυο εβδομάδες.

Μια χώρα που αντιμετώπισε με επιτυχία 3-4 μεγάλους σεισμούς σε 20 χρόνια και κατόρθωσε να μεταστεγάσει πρόχειρα χιλιάδες πληγέντες τοπικά, έχει τη δυνατότητα να τοποθετήσει αυτόν τον πληθυσμό σε χώρους με βασικά στοιχεία υγιεινής και ασφάλειας.

Κι αν ξέχασε στο τούρκικο παζάρι να ζητήσει τα λεφτά που χρειάζονται για τη διαχείριση και ενσωμάτωση των ανθρώπων που θα μείνουν, ας εκπονήσει τα σχετικά προγράμματα και πολιτικές, άμεσης ανάγκης, αλλά και τις μεσοπρόθεσμες για την ένταξη όσων μείνουν, να τις υποβάλει και να τα ζητήσει τώρα, θα της τα δώσουν, έστω και καθυστερημένα, αν είναι σοβαρές. Για προγράμματα εκπαίδευσης, γλώσσας, πολιτισμού, στήριξη στέγασης, σίτισης, υγεία, που ξεκινούν με τη χορήγηση ασύλου.

Τι κάνει αντ' αυτού το Ασόβαρο κράτος; Αφήνει τους πρόσφυγες να σαπίζουν στις σκηνές, και να γίνονται εξαθλιωμένο μπουλούκι. Επιτρέπει να τους χειρίζονται, εκμεταλλευόμενοι την παρουσία των οργανώσεων που βοηθούν τους πρόσφυγες, περιθωριακά και ακραία πολιτικά στοιχεία που κατευθύνουν εξαθλιωμένους ανθρώπους. Να χώνονται κάθε είδους χειραγωγοί, ακόμη και υπόκοσμος, αφού δεν ασκεί κανέναν έλεγχο.

Έτσι τους αφήνει να πέσουν θεαματικά πάνω στα δακρυγόνα της γείτονος και μετά κατηγορεί την άλλη χώρα, που εφάρμοσε από την πλευρά της τη συμφωνία, ενώ η ίδια δεν τα καταφέρνει.

Και υπόσχεται φύκια για  μεταξωτές κορδέλες σε όλους. Στους πρόσφυγες (θα σας δώσουμε σπίτια!), στους Έλληνες (θα κάνουν επενδύσεις σε καράβια και σε ποιος ξέρει τι άλλο!), στις τοπικές κοινωνίες και πάει λέγοντας, χωρίς να έχει κάνει καμιά σοβαρή δουλειά για να σχεδιάσει και να εφαρμόσει αυτό που ανέλαβε. Και χωρίς καμιά πρόθεση ή γνώση ή αντίληψη να το κάνει.

Φορτίζει συναισθηματικά τα πράγματα με πυροτεχνήματα και θέαμα που χαράσσεται στο σώμα και τη μνήμη των προσφύγων, διχάζοντας, σπρώχνοντας προς το ένα και προς το άλλο άκρο συνειδητά και τους πρόσφυγες και την Ελληνική κοινωνία.

Τα γεγονότα που μπορεί να συμβούν, εάν τα πράγματα πάνε κατά εκεί που τραβάνε, είναι τέτοιας άσχημης φύσεως που θα χαραχτούν σε γενιές απογόνων και των σημερινών προσφύγων και των Ελλήνων. Να τροφοδοτήσουν πικρές μνήμες και άλυτα ζητήματα στο μέλλον.

Δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Saturday, April 9, 2016

Το κάπνισμα ως κέρας της Αμάλθειας


Share/Bookmark
Με τη νέα προτεινόμενη αύξηση της φορολογίας στον καπνό και με αφορμή ερώτηση φίλου, ας δούμε τα στοιχεία.

Το 2013 περίπου 3,2 δισ. ευρώ ή το 7,8% των συνολικών φορολογικών εσόδων εισέρευσαν στα κρατικά ταμεία από τον ΕΦΚ και τον ΦΠΑ καπνικών προϊόντων, σύμφωνα με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών. Το 2015 ήταν πάνω κάτω τα ίδια, παρά τις αυξήσεις στους φόρους. Πλην της αντιμετώπισης της επιβάρυνσης του πρόσθετου κόστους που προκαλεί το κάπνισμα στο δημόσιο σύστημα υγείας, δεν υφίσταται κανένας άλλος λόγος για την ύπαρξη του Ειδικού Φόρου. Εάν ο σκοπός του φόρου ήταν να προστατευτεί και βελτιωθεί η υγεία των πολιτών, τότε ο στόχος του φόρου θα έπρεπε να είναι από τη μια η χρηματοδότηση της αντιμετώπισης των συνεπειών στην υγεία και τη ζωή των καπνιστών και των οικογενειών τους και η πρόληψη από την άλλη. Η πρόληψη με τη χρηματοδότηση μιας συνεχούς αποτελεσματικής ενημερωτικής εκστρατείας για τις βλαβερές συνέπειες και την κάλυψη κάθε είδους πολιτικών απεξάρτησης και της σχετικής έρευνας. Άλλος ηθικός και νόμιμος λόγος δεν υπάρχει. 

Ας δούμε λοιπόν κατ' αντιστοιχία το σύνολο των κρατικών δαπανών για την περίθαλψη και πρόληψη κάθε είδους.

Η κρατική επιχορήγηση στον ΕΟΠΥΥ από τον τακτικό προϋπολογισμό είναι 526 εκ. € το 2015 (δηλαδή αυτά που δίνει επιπροσθέτως το κράτος πέρα από αυτά που έχουν συνεισφέρει οι ασφαλισμένοι και εν προκειμένω και οι καπνιστές) και αφορούν όλους, όχι μόνο όσους έχουν υποστεί βλάβη εξαιτίας του καπνίσματος. Παράλληλα, το σύνολο του προϋπολογισμού του Υπουργείου Υγείας, που αφορά όλα τα νοσοκομεία και όλους τους ασθενείς κάθε είδους, είναι 4,2 δις.

Σύνολο δηλαδή κρατικής δαπάνης για την υγεία 4,7 δις περίπου για όλους τους ασθενείς κάθε είδους (ατυχήματα, ορθοπεδικά, οφθαλμολογικά, μολύνσεις, επιδημίες, γρίπες, HIV, καρδιακά, καρκίνους κάθε είδους, γέννες, παιδικές ασθένειες, ψυχιατρικά, αυτοάνοσα, αμυγδαλές, πρόληψη, απεξάρτηση, άτομα με ειδικές ανάγκες, ακόμη και όλα τα υπόλοιπα...). Οι καπνιστές πληρώνουν στο κράτος (πέρα από τους άλλους φόρους και εισφορές υγείας, όπως όλοι οι πολίτες) γύρω στα 3 δις από τα 4,7 δις που δαπανά το κράτος για την υγεία. Προφανώς, όσο κακό κι αν κάνει το τσιγάρο, δεν προκαλεί το 63% (!!!) της δημόσιας δαπάνης για την υγεία.

Οι αυξήσεις της φορολογίας στα καπνικά προϊόντα τα τελευταία 7-8 χρόνια, που έχουν φτάσει τους φόρους πολύ πάνω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., το μόνο που κατόρθωσαν είναι να αυξήσουν το μερίδιο της παράλληλης αγοράς, όπως συμβαίνει πάντα. Σχετικές έρευνες καταγράφουν διόγκωση των πωλήσεων παράνομων τσιγάρων και χύμα καπνού, οι οποίες το 2014 εκτιμάται ότι καλύπτουν κατά μέσο όρο το 22% της συνολικής αγοράς καπνικών προϊόντων.

Ταυτόχρονα, οι αντικαπνιστικές ενημερωτικές καμπάνιες έχουν ατονήσει, ενώ το κράτος δεν εφαρμόζει καν τον (σωστό) νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους και χώρους εργασίας, όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, κλείνοντας το μάτι πονηρά.

Εδώ και χρόνια το Ελληνικό κράτος υπόρρητα ωθεί στο κάπνισμα απλά για να βγάλει παραπάνω λεφτά άμεσα, χωρίς να παρέχει καν τις ΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ υπηρεσίες από παθόντες καρκινοπαθείς όταν τις έχουν ανάγκη.

Ε, λοιπόν, αυτό το κράτος, που δεν νοιάζεται για την υγεία των πολιτών του, είτε με την πρόληψη είτε με τη θεραπεία, που τους δολοφονεί (τους σκοτώνει δια δόλου για να τους τα πάρει), που χέστηκε για τη ζωή και την υγεία τους, που ξεδιάντροπα επιπλέον το λέει ανοιχτά ότι μόνο τα έσοδα το νοιάζουν για να αυτοχρηματοδοτείται, είναι κράτος αρπακτικό, είναι ένας μηχανισμός ξένος στο κοινωνικό σώμα, άπληστος και βαθιά ανήθικος.

Και λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν του πρέπει κανένας σεβασμός. Κανένας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Βλέπε σχετικά και παλαιότερο άρθρο μου:
"Καπνίστε γιατί χανόμαστε"
http://marketnews.gr/article/9683/kapniste_giati_xanomaste

(σχετικά στοιχεία στα ακόλουθα
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=635030
η πλήρης μελέτη του ΙΟΒΕ
http://iobe.gr/docs/research/RES_04_25092014_PRE_GR.pdf)




Friday, April 8, 2016

Top 10, από τον πιο εγκρατή στον πιο ξετσίπωτο: τα έγγραφα του Παναμά


Share/Bookmark

Από τον Κιμ τα περιμέναμε τα πυρηνικά κι ο Παναμάς τάριξε. Από τους υπολογιστές μιας μεγάλης Παναμέζικης  δικηγορικής εταιρείας, με εκατοντάδες διάσημους και ισχυρούς πελάτες ανά τον κόσμο, διέρρευσαν στοιχεία που αφορούν σημαντικές προσωπικότητες, της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης, που κατά καιρούς διατηρούσαν  ή διατηρούν, νόμιμα ή παράνομα,  κεφάλαια σε offshore εταιρείες.  Για 40 χρόνια η εντιμότατη δικηγορική εταιρεία Mossack Fonseca διευκόλυνε μερικούς από τους πελάτες της να τοποθετούν τα χρήματά τους, προερχόμενα από διάφορες δραστηριότητες,  ή και να τα ξεπλένουν, μέσω offshore εταιρειών. 11 εκατομμύρια ντοκουμέντα που αφορούν 200 χιλιάδες εταιρείες διέρρευσαν  και παραδόθηκαν στο γερμανικό περιοδικό Süddeutsche Zeitung, το οποίο τα μοιράστηκε με τη Διεθνή Ένωση Δημοσιογράφων. Ο Διεθνής τύπος τα επεξεργάστηκε και βγαίνουν στη δημοσιότητα κατά ριπάς.

Πέρα από τα άλλα θέματα που τίθενται ξεχωριστά για τον καθένα, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι αντιδράσεις τους, που, κατά κάποιον τρόπο, είναι εικόνα των τάξεών τους, των κοινωνιών και των αξιών τους. 

Με βάση αυτές συγκροτήσαμε μια λίστα ανάμεσα στην εγκράτεια και στην ξετσιπωσιά, από το 10 ως το 1. Από τον πιο συγκαταβατικό ως τον πιο ξετσίπωτο. 

Για την κατάταξη δεν εξετάσαμε την ακρίβεια των στοιχείων, αλλά λάβαμε υπόψη το πότε σε σχέση με την επιρροή της διασημότητας συνέβησαν τα γεγονότα, την επαγγελματική τους ενασχόληση πριν γίνουν διάσημοι ή αναλάβουν καθήκοντα πολιτικού, το μέγεθος των γεγονότων και των κεφαλαίων και, κυρίως,  την προθυμία των προσώπων  να εξεταστούν από τη δικαιοσύνη και να δώσουν εξηγήσεις δημόσια για το νόμιμο των δραστηριοτήτων ή το αντίθετο, τη σιωπή, την προσπάθεια απόκρυψης και την επικινδυνότητα του τρόπου της προσπάθειας απόκρυψης και αποφυγής να δώσουν λόγο.  

Πάμε λοιπόν, από τον πιο εγκρατή στον πιο ξετσίπωτο.


10. David Cameron, Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας.  
Οι μετοχές που διατηρούσε πριν την ανάληψη της Πρωθυπουργίας ήταν ύψους  31,500 λιρών και αφορούσαν συμμετοχή στην εταιρεία του πατέρα του, ο οποίος ήταν χρηματιστής. Ο πατέρας του, ο Ian Cameron, που απεβίωσε το 2010,  επιστράτευσε μια μικρή στρατιά από κατοίκους στις Μπαχάμες για να εγκαταστήσει εκεί μια επενδυτική εταιρεία, την Blairmore, για τα κέρδη της οποίας δεν πλήρωσε μια λίρα φόρο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η εταιρεία το 2012 επέστρεψε σε ευρωπαϊκό έδαφος, στην Ιρλανδία. Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας δήλωσε πως πούλησε τέσσερις μήνες πριν ανέλθει στην Πρωθυπουργία τις λίγες μετοχές του και δήλωσε κανονικά στη φορολογική του δήλωση το κέρδος και πλήρωσε τον αναλογούντα φόρο. Η δική του κυβέρνηση απαγόρευσε ένα είδος ανώνυμων ειδικών μετοχών στη χώρα του. Θα ελεγχθεί για την αλήθεια των δηλώσεών του. Για τον λόγο αυτόν κατατάσσεται στο νούμερο 10, ως ο πλέον εγκρατής. 

9. Pedro Almodóvar, σκηνοθέτης. 
Το όνομά του αναφέρεται ως διευθυντής διαχειριστής μιας offshore στις Παρθένες Νήσους, την περίοδο 1993-94. Ανέβαλε την πρεμιέρα της νέας του ταινίας, Ιουλιέτα, και δεν έκανε περαιτέρω δηλώσεις. Ε, μα πού αλλού θα πήγαινε ο Αλμοδόβαρ, στις ξεσκισμένες καλόγριες ή στα παρθένα νησιά; και μάλιστα τόσα χρόνια πριν; Μικρό το κακό, στον πάτο της λίστας μας, στο νούμερο 9, ελλείψει άλλων στοιχείων.

8. Mauricio Macri, Πρόεδρος της Αργεντινής (αλλά και ο γραμματέας του προηγούμενου Προέδρου Néstor Kirchner). Η υπόθεση είναι από το 2007-2008, αρκετά χρόνια πριν την ανάδειξή του στην Προεδρία.  Εμφανίζεται το όνομά του μαζί με του πατέρα του και του αδελφού του, που ανήκουν σε μια από τις μεγάλες επιχειρηματικές οικογένειες της Αργεντινής, σε μια εταιρεία στις Μπαχάμες. Η κυβέρνηση απάντησε με ορισμένα στοιχεία, επιμένοντας πως αφορούν την οικογενειακή επιχείρηση, και επιχειρηματολογώντας ότι δεν απέφυγε καθ' οιονδήποτε τρόπο την νόμιμη φορολογία. Σε κάθε περίπτωση θα παρουσιαστεί αυτοβούλως σε δικαστή για να δώσει όλες τις διευκρινίσεις, δήλωσε. Για τους λόγους αυτούς, κατατάσσεται στο 8 της λίστας.  

7. Sigmundur David Gunnlaugsson, Πρωθυπουργός της Ισλανδίας. 
Υπήρξε συνιδιοκτήτης μαζί με τη σύζυγό του μιας offshore στις Βρετανικές Παρθένες νήσους, που υπήρξε πιστωτής των τραπεζών της χώρας που κατέρρευσαν, με  3,6 εκ ευρώ. Σημειώνεται πως η χώρα αγωνίζεται ακόμη να μειώσει το χρέος των νοικοκυριών που είναι σε ξένο νόμισμα και να άρει τους ελέγχους κεφαλαίων που ισχύουν ακόμη, έξι χρόνια μετά την κατάρρευση. Παραιτήθηκε και, για τον λόγο αυτόν, κατατάσσεται στο 7 της λίστας μας.

6. Η πριγκίπισσα Pilar των Βουρβόνων, αδελφή του πρώην Βασιλέα της Ισπανίας και θεία του τωρινού μονάρχη. Διευθύντρια και Πρόεδρος Παναμέζικης εταιρείας που συστάθηκε το 1974 και διαλύθηκε το 2014. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ιδίας, η εταιρεία υπήρξε ιδιοκτησία του κ. Αλέκου Παπαμάρκου (να κι ένας Έλλην), προσωπικός φίλος της, ο οποίος και την εχάρισε τότε στον σύζυγό της. Η πριγκίπισσα δηλώνει πως δεν διέπραξε κανένα αδίκημα (δεν είναι αδίκημα να έχεις μια offshore, είναι να μη δηλώνεις χρήματα τα οποία κερδίζεις από αυτή στη φορολογική σου έδρα). Ο βασιλικός οίκος όμως παίρνει αποστάσεις, δηλώνοντας πως βασιλική οικογένεια είναι μόνον οι βασιλείς και οι βασιλείς γονείς. Θα ελεγχθεί. Την έχουν στο αίμα τους την επιχειρηματικότητα οι Βουρβόνοι. Επαξίως κατατάσσεται στο νούμερο 6 της λίστας. 

5. Lionel Messi, ποδοσφαιριστής σταρ της Μπάρτσα. 
Ο πατέρας του και ο ίδιος διαθέτουν ενεργή εταιρεία στον Παναμά, ενώ κατηγορούνται ήδη για φορολογικά αδικήματα στην Ισπανία, με δικάσιμο 31 Μαΐου. Σιγή ιχθύος. Κατατάσσονται στο νούμερο 5, λόγω απάθειας και εκμετάλλευσης της λαϊκής αγάπης.

4. Ο βασιλεύς του Μαρόκου, η Aυτού Μεγαλειότης Mohamed VI. 
Ο προσωπικός γραμματέας του μονάρχη της σχετικά φτωχής αυτής χώρας, επιχειρηματίας Mounir Majidi, και Πρόεδρος του γιγαντιαίου επιχειρηματικού Ομίλου Siger,  που ανήκει στη βασιλική οικογένεια, βρέθηκε με διάφορες αγορές μέσω Offshore στις Παρθένες Νήσους, ύψους 36 εκατομμυρίων ευρώ. Η Ασυλία του μονάρχη στη χώρα αυτή είναι πλήρης και έχει διακόψει πάρα πολλές άλλες έρευνες και καταγγελίες για τη διαχείριση των δημοσίων πόρων και περιουσίας του Μαρόκου. Φαίνεται πως, ελέω Θεού, το ίδιο θα κάνει και τώρα, παρ' ότι δεν κατέβασε τη Γαλλική Monde, που όλα τούτα και άλλα πολλά τα γράφει ενδελεχώς, από τα μανταλάκια της χώρας του. Του αξίζει λοιπόν το 4 στη λίστα των πιο ξετσίπωτων.

3. Η  ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, τωρινή και παλιότερη.  
Συγγενείς του προέδρου της χώρας, ο κουνιάδος του Deng Jiagui, τα μέλη του πολιτικού γραφείου  Zhang Gaoli y Liu Yunshan, παλιότεροι αξιωματούχοι, γιοί, κόρες, μπατζανάκηδες, βρέθηκαν με διάφορες offshore.  Ακόμη και τα Άγια των Αγίων, συγγενείς του Μάο, διέθεταν μια εταιρεία στις Παρθένες Νήσους. Η Κίνα αντέδρασε αναμενόμενα: έπιασε δουλειά η λογοκρισία και τάκοψε από τον τύπο και το διαδίκτυο, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε πως «δεν έχουν όλα αυτά καμιά βάση». Και ξεμπέρδεψε συνεπής στις αρχές της. Ο καπιταλοκομμουνισμός της Παρθένας.

2. Οικογένεια Λεπέν. 
Τα χαρτιά του Παναμά, που έχουν αναλυθεί από τη Monde, φαίνεται να επιβεβαιώνουν τις έρευνες της Γαλλικής δικαιοσύνης επάνω στην οικονομική διαχείριση και χρηματοδότηση του Εθνικού Μετώπου και την περιουσία του πατρός Ζαν Μαρί και της κόρης Μαρίν. Επιβεβαιώνουν πως μέσω εταιρειών στην Ασία και την Καραϊβική  οργάνωσαν ένα θολό σύστημα για να βγάζουν τα χρήματα των συνδρομητών του κόμματος και να  χρηματοδοτούν παρανόμως την εκστρατεία της Marine. Ρίχνουν επίσης φως στην προέλευση και το αληθινό ύψος της περιουσίας του πατρός, για το οποίο ήδη κατηγορείται για υποεκτίμηση, φορολογικά αδικήματα και ξέπλυμα. 

Η κυρία Marine Le Pen, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους, που εξήγησαν, απολογήθηκαν, λογόκριναν ή απλώς σιώπησαν, έφτιαξε εχθρό κι επιτέθηκε: "Η διαρροή των χαρτιών οφείλεται σε μια μιντιακή συνωμοσία των σοσιαλιστών". Γι' αυτό την κατατάσσουμε στη λίστα στο νούμερο 2.

1. Vladímir Putin, Πρόεδρος της Ρωσίας. 
Σύμφωνα με την ανάλυση των δεδομένων, φίλοι του Πούτιν, ανάδοχοι συμβολαίων δισεκατομμυρίων που δεν θα μπορούσαν να δοθούν χωρίς την έγκρισή του, δημιούργησαν ένα δίκτυο από  offshore, με κρυμμένους ιδιοκτήτες, συνολικής αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων (!). Ανάμεσα σε αυτούς, σύμφωνα με τη The Guardian, ο Sergei Roldugin, καλύτερος φίλος του Πούτιν ήδη από την εφηβεία, που του γνώρισε τη γυναίκα του και νονός της κόρης του. Αυτός ο μουσικός το επάγγελμα ελέγχει πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια (!) μέσω διαφόρων αδιαφανών εταιρειών, ανάμεσα στις οποίες 12,5% της εταιρείας τηλεοπτικής διαφήμισης της Ρωσίας και 3,2% της τράπεζας Rossiya, ιδιωτικοποιημένης από τους φίλους του Πούτιν. Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι ο Πρόεδρός της, Yuri Kovalchuk, και  η Τράπεζα η ίδια, μετέφεραν πάνω από 1 δις δολάρια σε μια σκοτεινή εταιρεία αποκαλούμενη Sandalwood Continental, τα οποία προέρχονταν από δάνεια της Εμπορικής Τράπεζας της Ρωσίας, που ελέγχεται από το κράτος.

Ο Ρώσος Πρόεδρος, απαντώντας σήμερα, βρήκε ακόμη πιο απίθανο  εχθρό από τη φίλη του Marine: κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες (!) ότι βρίσκονται πίσω από τη διαρροή των εγγράφων του Παναμά, "με μόνο στόχο να αποσταθεροποιήσουν την κοινωνική και οικονομική κατάσταση στη Ρωσία "(!) (σ.σ. και τους μισούς συμμάχους τους). Επίσης δήλωσε πως "δεν υπάρχει κανένα θέμα διαφθοράς" και υπερασπίστηκε τον αγαπημένο του φίλο. Ο Πρόεδρος Πούτιν είναι φημισμένος για την πίστη στους «φίλους» του, επάνω στους οποίους στηρίζεται και τους οποίους στηρίζει, από άλλες παρόμοιας φύσεως υποθέσεις. Για τους λόγους αυτούς, δίχως καμιά αμφισβήτηση, κατατάσσεται στο νούμερο ένα της λίστας μας και κατακτά επαξίως τον τίτλο του ΠΙΟ ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΥ!


Υ.Γ.
Καθώς οι πληροφορίες τρέχουν καθημερινά, επιφυλασσόμεθα για τον εμπλουτισμό και αναθεώρηση της λίστας των πιο ξετσίπωτων!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πηγή πληροφοριών:





Thursday, April 7, 2016

Και η Κολομβία


Share/Bookmark

Η καθολική, συντηρητική Κολομβία έγινε η τέταρτη λατινοαμερικάνικη χώρα όπου θεσπίζονται ίσα δικαιώματα στον πολιτικό γάμο, για όλους, ανεξαρτήτως φύλου και χωρίς διάκριση στα αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, μετά τη Βραζιλία, την Αργεντινή, και την Ουρουγουάη.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας από το 2011 είχε ήδη αναγνωρίσει τις ομόφυλες ενώσεις ως οικογένεια και τον περασμένο Νοέμβριο το δικαίωμα υιοθεσίας σε άτομα του ίδιου φύλου.

Ο πλανήτης συνεχίζει να γυρίζει, η Τιάρα δεν έπεσε από το κεφάλι του Πάπα, όσοι προτιμούν το άλλο φύλο συνεχίζουν να το προτιμούν (και μάλλον αισθάνονται λιγότερο καταπιεσμένοι να το αποδείξουν), ενώ μερικοί ακόμη συνάνθρωποι ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν τα τη ζήσουν, με κανονικά προβλήματα και κανονικές χαρές. Με τον ή τη σύντροφο και τα παιδιά τους, που βρήκαν οικογένεια για την οποία μπορούν να είναι περήφανα, γιατί η πολιτεία τους είναι περήφανη γι' αυτά, όπως για όλα.

Αξίζει όμως να δει κανείς τον χάρτη που συνοδεύει το άρθρο. Πόσο πολύ ταυτίζεται με τον άλλο χάρτη, εκείνον της Δημοκρατίας και του Αυταρχισμού, της Ανάπτυξης και της Υπανάπτυξης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Μετάφραση λεζαντών του χάρτη (από το πιο σκούρο στο πιο ανοιχτό χρώμα):
Κόκκινο
- Θανατική ποινή
- Φυλάκιση
- Νόμος κατά της ομοφυλόφιλης προπαγάνδας

Μπλε
- Πολιτικός γάμος με ίδια αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις.
- Σύμφωνο συμβίωσης με ίδια δικαιώματα με τον γάμο
- Σύμφωνο συμβίωσης με λιγότερα δικαιώματα από τον γάμο




Wednesday, April 6, 2016

Ο Τσίπρας και τα Τσιπράκια του


Share/Bookmark

Πρέπει να φύγει ο Τσίπρας και η παρέα του από ανθρωπάκια; Δεν χωράει ρώτημα. Ναι, τώρα, σήμερα, χτες, προχτές, δεν έπρεπε νάχει έρθει ποτέ. Δουλεύουν συνειδητά (όσοι διαθέτουν κάποιας μορφής νόηση) ή ασυνείδητα οι υπόλοιποι (οι φανατικοί και οι ανόητοι) για ένα τσούρμο από ντόπια σόγια μετρίων επιχειρηματιών, μετρίων υπαλλήλων, μετρίων πολιτικών που θέλουν να παραμείνουν φύλαρχοι και τους γελωτοποιούς τους. Ο μόνος τρόπος γι’ αυτό είναι να σέρνουν τον τόπο, τον μέσο Έλληνα, προς έναν βαθύ μεσαίωνα, ολοένα και πιο μακριά από την Ευρώπη, ολοένα πιο μακριά από τη Δημοκρατία, ολοένα πιο μακριά από τον πολιτισμό, θα τόλμαγα να πω.

Από την άλλη, τούτο δεν είναι νέο. Δεν είναι καινούργιο. Δεν έγινε τώρα. Είναι αυτό που έφερε τον Τσίπρα. Για να φύγει πρέπει να το εκτοπίσει ένα νέο αφήγημα, μια νέα προοπτική, ένα νέο όνειρο, όχι απλά από ένα σοβαρότερο τσούρμο. Και μέχρι στιγμής αυτό το όνειρο κανείς από τους αρχηγούς, καμιά πολιτική δύναμη, δεν έχει καταφέρει να το αρθρώσει. Όλα αυτά που λένε άνθρωποι σοφοί, όπως ο Μάνος, ο Γιαννίτσης και άλλοι, να τα πουν καμωμένα παραμύθι. Το αφήγημα εκείνο που θα αγκαλιάζει τη σημερινή Ελλάδα με τις αντιφάσεις της και θα της δίνει μέλλον να κοιτάξει και θα προσφέρει προοπτική στη μεσαία τάξη, στη νεώτερη γενιά και σε όλους αυτούς που το ολιγαρχικό σύστημα των φυλάρχων κρατάει στην απέξω.

Εκείνους στους οποίους η μεσαία τάξη, οι νέοι, οι επιστήμονες, οι παραγωγικοί υπάλληλοι, οι δημιουργικοί αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι καλλιτέχνες, μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, με τις ατέλειες και τις ανθρώπινες αδυναμίες του, αλλά τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι άλλη πανεπιστημιακή μούχλα, ούτε καν καλούς ειδικούς, τους τεχνοκράτες. Αυτοί είναι απαραίτητοι σε δεύτερο πλάνο, για να στηρίξουν εκείνους που μπορούν να εμπνεύσουν όντας στον καθρέφτη της κοινωνίας τα καλύτερά της είδωλα. Ανθρώπους κανονικούς, με ισχυρές σύγχρονες πεποιθήσεις που μπορούν να μιλήσουν στην ψυχή του κόσμου γιατί του μοιάζουν. Αυτή η καλή ελίτ λείπει. Κέρδισε τη μάχη το κακέκτυπό της, η κακή πλευρά, μόνο και μόνο γιατί πρότεινε ανθρώπους που μυρίζουν οικειότητα.

Αυτή η ανατροπή, αυτό το άνοιγμα στη μεσαία δημιουργική τάξη, δεν φαίνεται πουθενά. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Η πολιτική παραμένει το ίδιο κοινότοπη και αραχνιασμένη όπως τα ελληνικά ιατρεία, τα δικηγορικά ή αρχιτεκτονικά γραφεία, και τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα μπακάλικα. Το όνειρο κάθε καλού πολιτικού, όπως κάθε καλού οικογενειάρχη πατέρα (και μάνας) δεν είναι να δημιουργήσουν ελεύθερα παιδιά, είναι να φτιάξει ένα όνομα, ένα σόι, μια άυλη επένδυση εντέλει, μια αβάσιμη προσδοκία που όμως πάντα θα ρευστοποιείται εγγυημένη.

Ε, λοιπόν έτσι, με την κοινωνία παγωμένη κι ακίνητη, καθέναν μακριά από τις δυνατότητές του, να ονειρεύεται τα όνειρα άλλων, ακόμη και να φύγει ο Τσίπρας, θάρθουν, σε κάποια μορφή, τα Τσιπράκια του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Monday, April 4, 2016

Νάμαστε με τον μουτζούρη


Share/Bookmark
Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες ο σιδηρόδρομος είναι το πεδίο στο οποίο έγιναν και γίνονται μερικές από τις μεγαλύτερες Δημόσιες Επενδύσεις, στην έρευνα, στην κατασκευή, στην προμήθεια, στη λειτουργία. Αλλού στα σχήματα επένδυσης και λειτουργίας συμμετέχουν και ιδιωτικοί φορείς, αλλού όχι.

Πρόκειται για ακριβά αλλά εξαιρετικά σημαντικά δίκτυα που πολλαπλασιάζουν το οικονομικό αποτέλεσμα. Τα τρένα υψηλής ταχύτητας, το TGV στη Γαλλία, το AVE στην Ισπανία, τα αντίστοιχα στη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ιταλία, κινούμενα με ταχύτητες 300 χλμ την ώρα, ενώνουν τις χώρες και την ήπειρο σε ένα ολοένα και πιο πυκνό δίκτυο μικρών και μεγάλων πόλεων και περιφερειών, συνδέουν λιμάνια, παλιά κέντρα παραγωγής, και δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργηθούν νέα αλλάζοντας τη γεωγραφία και την κατανομή των δραστηριοτήτων. Πολλαπλασιάζουν τις ευκαιρίες για μικρές ή μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις κάθε είδους, αναπτύσσουν το real estate, δίνουν πολλαπλή ώθηση στην παραγωγή και την παραγωγικότητα. Από τους κόμβους των ταχέων μικρότερα δίκτυα διασυνδέουν τις άλλες περιοχές. Δημιουργούν έτσι τις προϋποθέσεις για περιφερειακή ανάπτυξη, για εμπόριο, ιδιωτικές επενδύσεις, κίνηση των πολιτών και κατανομή του πληθυσμού και δραστηριοτήτων στην επικράτεια, για εμπόριο, τουρισμό, βιομηχανία, τοπική παραγωγή... Με δυο λόγια, ανταγωνιστικότητα. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ανατολής, την Ιαπωνία, την Κορέα, την Κίνα και σταδιακά την Ταϋλάνδη κ.λπ.

Φανταστείτε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν το Αθήνα - Θεσσαλονίκη ήταν δύο ώρες από κέντρο σε κέντρο, Αθήνα - Λαμία 45 λεπτά, Αθήνα - Πάτρα 45, περίπου. Πόσοι άνθρωποι θα επέλεγαν να ζήσουν εκτός Αθήνας, πόσες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε κάποιο σημείο του δικτύου και να διανέμουν τα προϊόντα τους αξιόπιστα και σε ελάχιστο χρόνο, την αξία που θα έπαιρνε η χώρα, τον βαθμό που θα χρησιμοποιούνταν οριακοί και ασύμφοροι χωρίς αυτά τα δίκτυα παραγωγικοί συντελεστές, περιβαλλοντικοί, γεωγραφικοί, ανθρώπινοι.

Κι όμως, επί 40 χρόνια τώρα, παρά τα προγράμματα και τα άλλα προγράμματα, κι ακόμη κι άλλα προγράμματα και τις επενδύσεις που εγκρίθηκαν και τις Εθνικές και τα χρήματα των ΚΠΣ και των ΕΣΠΑ, και τα δάνεια του ΟΣΕ για να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι, κάθε χρόνο τα Ελληνικά τρένα κινούνται όλο και πιο αργά, όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο αναξιόπιστα. Ούτε καν να ολοκληρωθεί και λειτουργήσει μια διπλή γραμμή Αθήνα - Θεσσαλονίκη και η ηλεκτροκίνησή της δεν έγινε δυνατό.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά μαθαίνουμε τώρα, όπως αναφέρει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, πως το πρόσθετο έλλειμμα, πέρα από τις κρατικές επιχορηγήσεις, του ΟΣΕ, από κατάπτωση κρατικών εγγυήσεων, δηλαδή δάνεια που πήρε (για επενδύσεις ή για επιδόματα;) ανέρχεται σε μερικά δις ακόμη. Από το σύνολο των δικαιολογημένων και αδικαιολόγητων κρατικών εγγυήσεων, που ανέρχεται στα 14,522 δισ. ευρώ, όχι ευκαταφρόνητο μέρος αφορά τον ΟΣΕ, αναφέρει η εφημερίδα. Σε λιγότερο από δύο μήνες, λίγο μετά το Πάσχα δηλαδή, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους θα κληθεί να πληρώσει 250 εκατ. ευρώ για μια υποχρέωση που ανέλαβε πριν από 12 χρόνια με διυπουργική απόφαση: την εγγύηση ομολόγου του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος (OΣE), που εκδόθηκε με ανάδοχο την ABN Amro τον Μάιο του 2004, που μαζί με όλα τα άλλα θα επιβαρύνουν το χρέος και τους φορολογούμενους.

Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Γιατί δεν έγινε τίποτε; 

Η απάντηση είναι απλή: Διότι ποτέ κανείς δεν θέλησε να γίνει κάτι.

Οι εργολάβοι προτιμούν τους δρόμους που "ξέρουν" να τους φτιάχνουν κομματάκι-κομματάκι, μην μπει καμιά διεθνής μεγάλη εταιρεία και τους πάρει τη δουλειά, καλά υπερτιμολογημένους και με μάσα εγγυημένη επ' άπειρον μέσω των διοδίων, που μεταβλήθηκαν από ανταποδοτικά τέλη σε κρυφοφόρους. Στα τρένα, αν προκηρύσσονταν διαγωνισμός για γραμμή υψηλής ταχύτητας Αθήνα - Θεσσαλονίκη, κατά πάσα πιθανότητα ο ανάδοχος  θα ήταν  μια μεγάλη Διεθνής εταιρεία με τεχνογνωσία, όπως στο Ρίο - Αντίρριο, και οι εγχώριοι θα έμπαιναν υπεργολάβοι, ελεγχόμενοι για την ποιότητα και με συμπιεσμένο κέρδος. Βεβαίως θα μάθαιναν, όπως έμαθαν με το μετρό. Αλλά ζήσε Μάη μου... Οπότε, γιατί να τους θέλουν τους σιδηροδρόμους;

Από την άλλη, τόσα ακόμη συμφέροντα: Οι ΚΤΕΛατζήδες, που δεν θέλουν ανταγωνισμό, οι αεροπορικές επίσης, οι πετρελαιάδες και οι βενζινάδες και πάει λέγοντας, όποια πέτρα κι όποια γραμμή και να σηκώσεις.

Εκείνο που κάνει τη διαφορά με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι πως εκεί οι τοπικές κοινωνίες, η βιομηχανία, οι άλλοι παραγωγοί, πιέζουν από την άλλη πλευρά τις Κυβερνήσεις τους για τη διασύνδεσή τους, γνωρίζοντας τα οφέλη. Και αυτοί είναι επίσης οργανωμένοι και οι Κυβερνήσεις ενδιαφέρονται για μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα. Στην Ελλάδα δεν τα γνωρίζει κανείς (πώς να τα μάθει άλλωστε;). Για τις Κυβερνήσεις ούτε λόγος για το τι ενδιαφέρονται. Οπότε, αντίβαρο δεν υπάρχει.

Έτσι προτιμήθηκε να δαπανηθούν τόσα δισεκατομμύρια, για ψευτοεκσυγχρονισμούς των γραμμών και των συρμών κομματάκι κομματάκι, να μπορέσουν να το πάρουν πανάκριβα "οι δικοί μας", τα δικά μας τα παιδιά (και να μην το τελειώσουν ποτέ). Ούτε καν την ηλεκτροκίνηση.

Όσα δεν δαπανήθηκαν σε συμβούλους διάφορους, σε περιττό προσωπικό σε ένα απαρχαιωμένο οργανόγραμμα και, κυρίως, σε διάφορα απίθανα επιδόματα και σε μισθούς μάνατζερ και Γενικών Διευθυντών στον ελεγκτή, στους γραμματείς και σε κάθε είδους προσωπικό.

Νάμαστε τώρα με τον μουτζούρη στο χέρι. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



(για τις εγγυήσεις του ΟΣΕ βλέπε:








Saturday, April 2, 2016

Κι εν τω μεταξύ, το μέλλον είναι εδώ


Share/Bookmark
Η Tesla παρουσίασε το νέο της ηλεκτρικό αυτοκίνητο, μαζικής κατανάλωσης. Το Model 3, της καλιφορνέζικης φίρμας, ξεκινάει από 30.000 – 35.000 ευρώ, σε αντίθεση με τα προηγούμενα που έφταναν τα 100.000 ευρώ. Με αυτονομία 400 χιλιομέτρων κατ’ ελάχιστον, με πρόσθετη δυνατότητα συστημάτων ταχείας φόρτισης, σύστημα αυτοματοποιημένης οδήγησης, χώρους μεγαλύτερους από τα συμβατικά αυτοκίνητα κι επιτάχυνση από 0 στα 100 χιλιόμετρα σε 6 δευτερόλεπτα. 

Η Tesla έχει εγκαταστήσει στην έρημο της Νεβάδα, για να παράγει τις μπαταρίες Ιόντων Λιθίου για τα αυτοκίνητα, τη δεύτερη μεγαλύτερη καλυμμένη βιομηχανική μονάδα στον κόσμο, μετά από αυτή της Boeing.

Ο ανταγωνισμός σύντομα θα φέρει καινοτομίες, μεγαλύτερη αυτονομία, ταχύτερη φόρτιση, ακόμη χαμηλότερες τιμές. 

Ο κόσμος μεταλλάσσεται. Μετά τη σύνοδο του Παρισιού, την απόφαση της Γερμανίας να απεξαρτηθεί πλήρως από τη χρήση ορυκτών καυσίμων και πυρηνικών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ως το 2050 και τις αντίστοιχες πολιτικές που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, την πρόθεση της Ευρώπης και των ΗΠΑ για τον εκσυγχρονισμό, την επέκταση και ενοποίηση των δικτύων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, ένας νέος κόσμος αναδύεται. Η ιστορία επιταχύνει. Το συγκριτικό πλεονέκτημα θα διαθέτει όποιος διαθέτει άριστα δίκτυα, ήλιο, άνεμο, νερό και ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ. Και ξέρει να τα εκμεταλλεύεται.


Πέρα από το περιβάλλον, από το οποίο εξαρτιόμαστε όλοι μας, έχει και μια παράπλευρη γεωπολιτική συνέπεια αυτό.

Είναι εφιάλτης στον ύπνο των διάφορων πετρελαιάδων, που έτυχε να κάθονται πάνω σε κοιτάσματα που συσσώρευσε για εκατομμύρια χρόνια η φύση και τα σφράγισε στα έγκατά της, και όσων ποντάρουν στον έλεγχο της κοινωνίας και της οικονομίας μέσα από τον έλεγχο συγκεντρωτικών κι επικίνδυνων μορφών παραγωγής ενέργειας. Των διάφορων πούτιν, μαδούρων και σαουδαράβων, και λοιπών αρχηγών και αρχηγίσκων που χτίζουν καταπιεστικά καθεστώτα, πληρώνουν στρατούς και φτιάχνουν μυθικές περιουσίες ελέγχοντας ένα ολιγοπωλιακό ανελαστικό προϊόν. Το προϊόν τους πλέον χάνει την ανελαστικότητά του και γίνεται τοξικό.

Και η Ελλάς στην κοσμάρα της, ακόμη πιστεύει πως θα τη σώσουν τα «πετρέλαια του Αιγαίου» και τα λεφτά του Σώρρα και σνομπάρει, σαν τη μεγαλοπαρμένη φτωχοαστή μαντάμ Σουσού, τον ήλιο που βρέχει τις ακτίνες του στο κεφάλι της και τον άνεμο που σαρώνει κάθε γωνιά της. Της θυμίζουν μάλλον το "φτωχικό" παρελθόν της, γεμάτο ανεμόμυλους, νερόμυλους και σπίτια στραμμένα στον ήλιο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος