Ο ιός εντός μας

Μπορεί να μην είναι τόσοι πολλοί τελικά όσο νομίζουμε, όμως όσοι είναι, είναι πολύ φοβισμένοι, αν κρίνει κανείς από τον θόρυβο που προκαλούν αρνούμενοι την πραγματικότητα μιας επικίνδυνης ασθένειας που εξελίχθηκε σε πανδημία.

Η άρνηση της πραγματικότητας, το καταφύγιο σε έναν φανταστικό κόσμο, προστατεύει ψυχολογικά τους αρνητές από το ασήκωτο βάρος του κινδύνου του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι ανάμεσά τους είναι ή γίνονται πιο πολύ θρήσκοι κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Το ύστατο ψυχολογικό καταφύγιο. Είναι απολύτως κατανοητή ακόμη η επιθετικότητα απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους φέρνει αντιμέτωπους με μια ενδεχόμενα θανατηφόρα πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να διαχειριστούν.

Μια άλλη κατηγορία ανάμεσά μας πέφτει στην κατάθλιψη και πρέπει να αναζητήσει και να προσφερθεί βοήθεια.

Αλλά οι πλέον θορυβώδεις αρνητές είναι αυτοί που κατά βάθος αγαπούν τη ζωή (τους) τόσο πολύ, που δεν μπορούν λογικά να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα να τη χάσουν. Αμφιβάλλουν όμως και για την πίστη τους στη μετά θάνατον σωτηρία, αλλιώς δεν θα είχαν λόγο να επιδεικνύουν τόσο επουσιώδη στοιχεία της θρησκείας (και κατά βάθος το γνωρίζουν) όπως το αν θα προσευχηθεί κάποιος στον ναό, ή σπίτι του, ή αν θα κοινωνήσει από το ίδιο ή άλλο κουταλάκι. Πράγματα που για κάποιον που πιστεύει αληθινά βαθιά σε έναν Θεό που του εξασφαλίζει την Ανάσταση νεκρών μετά τον βιολογικό θάνατο, μέσω της προσευχής και της αγάπης για τον συνάνθρωπο, δεν θα είχαν κανένα νόημα.

Ακόμη και οι νέοι αρνητές προέρχονται από μια θεολογία, την κομμουνιστική, στην οποία κατά βάθος δεν πιστεύουν πια αλλά δίνει νόημα στη ζωή και τους απομακρύνει από τον φόβο του θανάτου (τους ή αγαπημένων τους).

Με δυο λόγια, πρόκειται για μια φυσική ανθρώπινη αδυναμία, τόσο κοινή όσο και πανάρχαιη, που τροφοδοτεί μια έντονη ψυχολογική αντίδραση. Συχνά μπορεί να εκφράζεται ως επιθετική άρνηση, που ανακουφίζει περισσότερο όταν βρίσκει αντίπαλους άλλους ανθρώπους, μέσα από έναν απλό ψυχολογικό μηχανισμό. Οι λογικοί νομίζουν πως επιχειρηματολογώντας θα πείσουν τον φοβισμένο. Αυτός τους χρησιμοποιεί για να εξανθρωπίσει τον τρομερό φόβο του. Εστιάζοντας στο πρόσωπό τους και χάρη στα παλαβά η συνωμοσιολογικά επιχειρήματά του που κάνουν τους λογικούς να αντιδρούν επίμονα, ο φοβισμένος αποτρέπει το έλλογο εγώ του να ανοίξει την πόρτα στον φόβο που κατατρώει την ψυχή του. Ψάχνει αντίπαλους και συνενόχους για να αποφύγει Αυτό που δεν έχει κανέναν αντίπαλο ή συνένοχο. Γιατί είναι εντός του. Όπως ο ιός.

Δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, με ψυχικά εμβόλια αυτός ο ιός ούτε με επιχειρήματα. Κάνουμε ψυχικά αντισώματα οι άνθρωποι βαδίζοντας, με κάθε οριστική απώλεια και τη μνήμη της που μας χαράζει, προεικάζοντας τη μελλοντική δική μας. Ίσως λίγη στοργή και λιγότερη αντιπαράθεση τα υποβοηθά πού και πού, όπως ο ήλιος τη σύνθεση ορισμένων βιταμινών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

H νέα μετάλλαξη του Homo Sapiens Οccidentalis

"Δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά", δήλωσε ο Υπουργός Υγείας της Τοπικής Κυβέρνησης της Καταλωνίας.

Όπως αναμενόταν. Δεν χρειάζεται να είναι μάγος κανείς.

Από 11.000 κρούσματα την εβδομάδα σε 7.5 εκατομμύρια κατοίκους αρχή Οκτωβρίου, πήγαμε στα 5.000-6.000 με το κλείσιμο των εστιατορίων, μπαρ και γυμναστηρίων, πλέον η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 10 το βράδυ ως το πρωί και μεταξύ δήμων το ΠΣΚ. Το Rt έπεσε αρκετά κάτω από 0.9 μέσα σε τρεις εβδομάδες. Τα μαγαζιά λιανικής δεν χρειάστηκε να κλείσουν ούτε τα μεγαλύτερα. Μόνο τηρούνταν το όριο ατόμων εντός και μάσκα παντού.

Πριν δώδεκα ημέρες, όμως, πήραν πάλι την απερίσκεπτη απόφαση να ανοίξουν τα μπαρ και εστιατόρια πρόωρα, ΚΑΙ στο εσωτερικό τους με λίγο περιορισμένη χωρητικότητα. Άφησαν τους πιτσιρικάδες να μαζεύονται για βόλεϋ και παιχνίδι κατά εκατοντάδες πάλι στις παραλίες.

Πήρε ελάχιστες ημέρες, λιγότερο από δυο εβδομάδες, για να πάει χαμένη η προσπάθεια, για να εκτιναχθεί το Rt σε 1.1 χτες και 1.45 σήμερα. Με 11.000 κρούσματα την εβδομάδα ανερχόμενα, όπως στην αρχή Οκτωβρίου.

Προφανώς, νέα αναστροφή. Νέα μέτρα. Δεν θα είναι τα Χριστούγεννα που περιμέναμε.

Όλο και παραπάνω πιστεύω ότι η COVID είναι ασθένεια του πολιτικού συστήματος της Δύσης, που είναι ευπαθές σε πιέσεις συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού. Των οποίων θίγονται περισσότερο τα συμφέροντα σε μια εξωγενή και αναπότρεπτη κατάσταση, ναι, υπάρχουν και τέτοιες, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, εμείς το ξεχνάμε.

Έστω και αν η στάση υπομονής και επιμονής σε μια απόφαση αλλαγής τρόπου ζωής για επαρκές διάστημα, ακόμη και αυτούς θα τους ωφελούσε περισσότερο. Όπως φυσικά και όλους τους υπόλοιπους, βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, έρευνα, εκπαίδευση, εμπόριο, χρηματοοικονομικά. Που έτσι θα μπορούσαν να βοηθήσουν οικονομικά και τους θιγόμενους.

Είναι επίσης αδυναμία της γενιάς μας και των ακόμη νεώτερων να σκεφτούν και να ζήσουν με προοπτική κάποιου (ανθρώπινου) βάθους χρόνου. Έστω 5-6 μηνών, προς το καλύτερο, όχι αιώνων.

Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκεφτόμαστε τη μικρή μας φούσκα, προσωπική, επαγγελματική, της συντεχνίας μας, και όχι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει και λειτουργεί, που αποτελείται από τις φούσκες, τα δίκτυα των άλλων, όλων των άλλων.

Πάσχουμε από έλλειψη μνήμης, μη έχοντας ζήσει μεγάλες συμφορές, που μας στερεί και την έλλειψη προοπτικής. Είμαστε, οι δυτικοί του 2020, άτομα και συλλογικές δομές, εξασθενημένοι, ευπαθείς οργανισμοί που έχουν αρχίσει κάπως να ρετάρουν από ένα συλλογικό αλτσχάιμερ.

Από έλλειψη διανοητικής άσκησης και φυσικών περιορισμών και ορίων για πολλά χρόνια, που άλλοτε υπήρχαν αμείλικτα. Τα οποία δεν αντικαταστάθηκαν από μια κουλτούρα υπομονής, επιμονής και στωικότητας, όπως των Ασιατών. Ούτε από την αίσθηση της ντροπής να βλάψουμε το σύνολο και τους οικείους, την οικογένεια. Ζούμε μια ζωή αποσπασματική, τμήματα ζωής, in the short term, σε έναν κόσμο (φυσικό περιβάλλον, οικονομία, παραγωγή) που λειτουργεί όμως μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πέρα από την ατομική και βιαστική θέλησή μας. Όπως έκανε πάντοτε. Αυτή την αντίφαση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε και να την αντιμετωπίσουμε. Έτσι αναπαράγουμε τους πολιτικούς που μας ταιριάζουν. Υποχωρητικούς στις πιέσεις, ανυπόμονους, αβαθείς.

Αυτή η βαθύτερη ευπάθεια, η έλλειψη αντισωμάτων από την απουσία σοβαρών φυσικών περιορισμών και δυσκολιών για τρεις γενιές κοντά, είναι πιο επικίνδυνη από τον Κόβιντ μάλλον, ο οποίος την έκανε απλώς πιο φανερή στον homo sapiens Occidentalis.

Μοιάζει να έχει δυναμική βιολογικού φυσικού φαινομένου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

εικόνα: "The Plague of Ashdod", Nicolas Poussin, 1630

Η μαύρη αγορά των φόρων

Το κράτος μεταθέτει πάλι τον φορολογικό κυκεώνα της ψηφιακής μετάβασης, τα pos, τα ηλεκτρονικά βιβλία κλπ στους πολίτες, στις παραγωγικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους ίδιους και τους λογιστές, που πληρώνονται τελικά από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Κάθε φορολογικό σύστημα και κάθε φόρος χωριστά έχει δύο κόστη στην οικονομία, που αθροίζουν σε ένα:

α. το κόστος για το κράτος, ελέγχων και διαχείρισης και

β. το κόστος συμμόρφωσης με ασφάλεια, για τον φορολογούμενο.

Το (α) αφαιρείται από τα καθαρά έσοδα του κράτους που πηγαίνουν σε χρήσιμες δημόσιες δαπάνες.

Το (β) αφαιρείται από τα έσοδα του φορολογούμενου, και δεν μπορεί να το επενδύσει στην παραγωγή, στη ζωή ή στην επιχείρησή του.

Συνολικά, το κόστος φορολογικής διοίκησης και συμμόρφωσης είναι το γ = α + β.

Όσο μεγαλύτερο είναι το (γ) τόσο χειρότερο για όλους.

Είναι ένα μη παραγωγικό κόστος στην πραγματική οικονομία. Μειώνει ισόποσα το παραγωγικό ΑΕΠ. Τον πλούτο όλων.

Είναι φανερό πως όσο μικρότερο είναι το συνολικό κόστος φορολογικής διοίκησης και συμμόρφωσης, όχι αναγκαστικά οι ίδιοι οι φόροι, τόσο πλουσιότερη, ασφαλέστερη και ανταγωνιστικότερη η οικονομία.

Το κράτος, επειδή νομίζει πως άμεσα επιβαρύνεται μόνο από το (α), το κόστος διαχείρισης της είσπραξης και ελέγχων, ελάχιστα ενδιαφέρεται για το τεράστιο (β), ώστε να το λάβει υπόψη στις αποφάσεις του.

Στην πραγματικότητα, το (β) επιβαρύνει ΚΑΙ το κράτος, γιατί οι επιχειρήσεις δεν αναπτύσσονται, οι φορολογούμενοι, πολίτες και επιχειρήσεις ή φεύγουν από τη χώρα με υψηλό (β) ή επιχειρούν να φοροαποφύγουν για να το αποσβέσουν και να επιβιώσουν.

Οπότε μικραίνει η φορολογική βάση. Και γίνονται αντικειμενικά όλοι φτωχότεροι, και οι πολίτες και οι επιχειρήσεις και το κράτος τους. Θησαυρίζουν μόνο οι διεφθαρμένοι. Όπως σε κάθε μαύρη αγορά .

Το ίδιο το κράτος επιχορηγεί με πολλούς τρόπους τις επιχειρήσεις, για να αναπτυχθούν υποτίθεται.

Δεν χρειάζεται. Αντί όλων αυτών των επιχορηγήσεων, θα αρκούσε αρχικά μια στον εαυτό του, ώστε να αναλάβει πλήρως το κόστος φορολογικής συμμόρφωσης των επιχειρήσεων. Και αν μείνουν χρήματα, βλέπουμε για τις άλλες .

Δηλαδή, να αναλάβει πλήρως όχι μόνο το κόστος είσπραξης και ελέγχου αλλά και αυτό τήρησης του νόμου από κάθε πολίτη ή επιχείρηση. Να εκπίπτει από τον φόρο του (όχι από τις δαπάνες, αλλά από τον φόρο) κάθε δαπάνη λογιστικής φύσεως προς πιστοποιημένους από το κράτος λογιστές ή να παρέχει το ίδιο για όποιον το επιθυμεί τις υπηρεσίες αυτές. Τήρηση βιβλίων, εγκατάσταση pos, δηλώσεις, τα πάντα.

Με αντάλλαγμα, βέβαια, ότι σε αυτή την περίπτωση οι επιχειρήσεις και πολίτες που κάνουν χρήση αυτής της παροχής δεν θα έχουν καμία απολύτως ευθύνη φορολογικής συμμόρφωσης και δεν θα είναι υποκείμενοι ελέγχου. Ο έλεγχος θα βαρύνει μόνο τους λογιστές, δημόσιους ή ιδιωτικούς, όπως και οι κυρώσεις του.

Οι πολίτες και επιχειρήσεις θα μπορούν μόνον να ελεγχθούν για το αν κόβουν αποδείξεις ή αν έχουν άτυπα έσοδα πάνω από ένα ελάχιστο ποσό 5-6 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, από οποιαδήποτε πηγή, που θα θεωρείται μη φορολογικού ενδιαφέροντος ως ελάχιστο εισόδημα και δεν θα έχει καμία φορολογική επιβάρυνση ή υποχρέωση δήλωσης.

Μόνον έτσι θα δημιουργηθεί ουσιαστικό κίνητρο απλοποίησης των φορολογικών νόμων προς το κράτος, αφού αυτό θα το πληρώνει. Και θα σταματήσει το αντικίνητρο, φόβος και ανασφάλεια για τους πολίτες να εργάζονται και να παράγουν. Και τελικά θα αυξηθεί και ο πλούτος και τα φορολογικά έσοδα.

Θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και δεν θα φορτώνονται το κόστος της αντιφατικής πολυνομίας, ιδιαίτερα μάλιστα οι μικρότερες επιχειρήσεις και οι μεσαίοι και φτωχότεροι πολίτες. Για τους οποίους το κόστος της φορολογικής συμμόρφωσης αποτελεί τεράστιο πολλές φορές ποσοστό του εισοδήματός τους και η διαρκής απειλή κυρώσεων τους αποτρέπει από τη δουλειά, τις συναλλαγές ή την επένδυση.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Δεκέμβριος 2008

Πριν 12 χρόνια, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία ενός νέου παιδιού από έναν αστυνομικό στα Εξάρχεια, ξέσπασαν οι χειρότερες ταραχές στην Αθήνα, σε καιρό δημοκρατίας, από την εποχή του Εμφυλίου.

Ήταν το σημείο καμπής, η απαρχή του δρόμου για το ξέσπασμα της κρίσης λίγο αργότερα. Η αρχή του τέλους είχε γραφτεί όμως νωρίτερα. Η αποτυχία να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις Γιαννίτση και Παπαδόπουλου με ευθύνη του βαθέος ΠΑΣΟΚ, που αργότερα έγινε ΣΥΡΙΖΑ, είχε φέρει την ευθύνη της συνέχισης των αλλαγών σε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Κωστάκη Καραμανλή, εκ Ραφήνας ορμώμενο, που είχε εκλεγεί με 47% και με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους και ιδιωτικοποιήσεων. Αντ' αυτού εκτίναξε τις δαπάνες κάθε είδους , από φαρμακευτική ως επιδοτήσεις, διόρισε 200 χιλιάδες επιπλέον υπαλλήλους, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία για να συνεχίσει να δανείζεται σαν να μην υπάρχει αύριο, χρησιμοποίησε την κρίση της Lehman Brothers για να υποχρεώσει τις υγιείς ελληνικές τράπεζες που ανθούσαν εντός κι εκτός Ελλάδας να αγοράσουν κρατικά ομόλογα που κανείς δεν αγόραζε και τις φέσωσε στη συνέχεια.

Ήταν η αρχή της εποχής της παρακμής μετά από χρόνια διαρκούς ανάπτυξης, μιας επιτυχημένης Ολυμπιάδας, μιας με όλα της τα προβλήματα διαρκούς ανοδικής πορείας της χώρας και της πόλης από το '90 και μετά με την πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το ηγετικό τρίδυμο των υπευθύνων, πέραν του πρωθυπουργού: ο Γεώργιος Αλογοσκούφης, που έγινε εγκαίρως αόρατος, ο γνωστός σε όλους Προκόπης Παυλόπουλος, ο των Εσωτερικών και της Τάξεως μεγάλος διοριστής, ο άσχετος στρατηγός ανεμομπουφόνος της παρέας, Βύρων Πολύδωρας (αυτός που εμπόδισε την πυροσβεστική να δράσει έγκαιρα για να μην βραχούν τα καλώδια της ΔΕΗ και κάηκε η Πάρνηθα). Όλοι τους ήδη παράλυτοι από το ... πολιτικό κόστος των τεράτων που γνώριζαν ότι συνέβαιναν στην οικονομία και το κράτος. Δεν έδρασαν έγκαιρα να πατάξουν τις ταραχές από την αρχή, με κάθε τρόπο, παράλληλα με την αναγκαία συμβολική κίνηση αυστηρής τιμωρίας του δολοφόνου. Έμειναν κόκκαλο. Δεν μπορούσαν καν να διοικήσουν τις δυνάμεις του νόμου, αντίθετα τις ευνούχισαν. Άφησαν "την κοινωνία να ξεσπάσει". Να βγάλει δηλαδή το άχτι του ο κάθε μπαχαλάκιας στη ζωή και τον μόχθο των απλών ανθρώπων. Σημαίνοντας την αρχή μιας περιόδου παρακμής που κράτησε 10-11 χρόνια. Από τις χειρότερες στη μεταπολεμική ιστορία. Το τέρας του λαϊκισμού είχε αναγεννηθεί.

Όταν συμβαίνει μια καταστροφή, συνήθως υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές συνθήκες και μια σπίθα. Όπως η φωτιά που έκαψε τον δρυμό στην Πάρνηθα ή τους ανθρώπους στο Μάτι.

Νομίζω όμως πως οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν συμβαίνουν βάσει σχεδίου αλλά από την έλλειψή του για την αντιμετώπισή τους.

Τελικά, συμβαίνουν από καθαρή ανικανότητα, αδυναμία, φόβο, κοινή βλακεία μιας δράκας δειλών ανθρώπων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Σταματήστε το μέτρημα!

Αυτό είναι ίσως το πιο εμβληματικό τουιτ της εποχής μας, που ξεστόμισε ένας φοβισμένος άνθρωπος, ένας σαιξπηρικος ήρωας, ένας βασιλιάς σε ρόλο μεγαλύτερο του εαυτού του. Σαν την εποχή μας ακριβώς, φαντασμένη κι ασυλλόγιστη, τραγική, νομίζει πως είναι μεγαλύτερη από αυτό που της πέφτει, στην ιστορία του είδους μας, στον πλανήτη, στη βιολογία μας.

Σταματήστε το μέτρημα, όλα χύμα κι αμέτρητα.

Σταματήστε το μέτρημα, αυτά είναι της επιστήμης, ακούει κανείς;

Σταματήστε το μέτρημα, μη μετράτε τα χρόνια, τις ψήφους, τις ώρες, τις ζωές, τους νεκρούς, τους πλούσιους, τους φτωχούς, τον πλούτο, τη φτώχεια, την αρρώστια, το έλλειμμα, τη θλίψη, τη δυστυχία, τους λευκούς, τους πρόσφυγες, τους μαύρους, τις γυναίκες, τα παιδιά, τη θερμοκρασία της γης ...

Σταματήστε το μέτρημα, φοβάμαι αυτό που φεύγει, που λιγοστεύει ...

Σταματήστε το μέτρημα, μη με μετράτε, μη μετράτε τα λόγια του Χάμπτυ Ντάμπτυ, μη μετράτε τα δικά μου λόγια όσο στέκομαι στη μέση της 5ης λεωφόρου και πυροβολώ με ομοιώματα...

Σταματήστε το μέτρημα, μη μετράτε τα δικά σας λόγια, τις λέξεις σας, πείτε ό,τι και όσο θέλετε, κι αυτό και τ' άλλο, λέξεις σαν πολυβόλα από βαρύ κούφιο μολύβι, αλλά σταματήστε το μέτρημα.

Σταματήστε το μέτρημα, όσο μετράμε ο χρόνος γίνεται απτός και λιγοστεύει.

Σταματήστε το μέτρημα, μια εποχή υπακούει, μια άλλη μας αγνοεί, και αυτό μετράει.

Σταματήστε το μέτρημα, stop the count...

Σταματήστε να μετράτε τον κόσμο, δεν θέλω να κατέβω, είμαι ο Καίσαρ, ο Νέρων, ο Καρακάλας, ο Βοναπάρτης, ο Μουσολίνι, ο πρώτος Κινέζος αυτοκράτωρ και τελευταίος μαζί, το παιδί σας, ο γιος σας ο μεγάλος κι ο μικρός, o Κλαύδιος του Άμλετ, η Δυσδαιμόνα, ο καημένος ο Μπενβόλιο.

Κάντε ό,τι θέλετε μα σας παρακαλώ, σας διατάζω, σας ικετεύω, σας φτύνω, είναι κανείς εκεί;    ... Σταματήστε το μέτρημα.

Σταματήστε το μέτρημα, τα ρολόγια, τις αριθμομηχανές, τους σοφούς, τις δημοκρατίες, τα νούμερα, σταματήστε το γ@@@@@νο το αμείλικτο, το ανεπίστρεπτο, το τρομερό, ίδιο για όλους, αυτό το ασταμάτητο μέτρημα... που μας μετρά απάνθρωπα, μας χαρίζει το μέτρο που από φόβο χάνουμε, μας σταθμίζει, μας βρίσκει λειψούς ή περίσσιους, μας φέρνει στα μέτρα μας και τέλος πάντα μας τα παίρνει αναπόδραστα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

ΗΠΑ: Δημοκρατία, Αυτοκρατορία ή διάλυση;

Μια δημοκρατική Ένωση πολιτειών στην οποία παγιώνεται επί μακρόν κι επαναλαμβανόμενα ότι άλλο ψηφίζουν πλειοψηφικά οι πολίτες κι άλλο εκλέγουν οι πολιτείες, είναι καταδικασμένη να παύσει ως δημοκρατία, ή να παύσει ως Ένωση, ή και τα δύο.

Αφενός η κεντρική της εκτελεστική εξουσία θα τείνει προς τον αυταρχισμό για να επιβληθεί και αφετέρου θα ενισχύονται φυγόκεντρες αποσχιστικές τάσεις όσων αισθάνονται πως δεν αντιπροσωπεύονται στο κεντρικό πολιτικό σύστημα, που σταδιακά θα απονομιμοποιείται στη συνείδηση των πολιτών.

Τάση που θα ενισχύεται από χαοτικές καταστάσεις, αμφισβητήσεις αποτελεσμάτων, διαφορετικά εκλογικά συστήματα και αδυναμίες άμεσης και διαφανούς εκλογικής διαδικασίας, ή με την αποθάρρυνση ψήφου. Γιατί να επενδύσει στο να ασχοληθεί ενεργά και να ψηφίσει ένας απλός μετριοπαθής Ρεπουμπλικάνος στην Καλιφόρνια ή ένας Δημοκρατικός στο Μισούρι, αφού ξέρει ότι η ψήφος του δεν θα μετρήσει ούτως ή άλλως, μια και την πολιτεία για τον Πρόεδρο θα κερδίσει με το σύστημα "the winner takes all"  το αντίπαλο κόμμα; Ή για τον γερουσιαστή του;

Αυτό είναι ένα από τα τρία βασικά προβλήματα και σοβαρές απειλές που αντιμετωπίζει η αμερικανική Δημοκρατία.

Τα άλλα δύο είναι:

- οι διαρκείς εκλογικοί κύκλοι.

Η Βουλή εκλέγεται κάθε δύο χρόνια, το ένα τρίτο των Γερουσιαστών κάθε δύο χρόνια (!), ο Πρόεδρος κάθε τέσσερα, από τα οποία 6 -9 μήνες είναι προεκλογική διαδικασία και 3 μήνες παράδοση μετά τις εκλογές κι άλλοι 3 μέχρι να φτιάξει κι εγκρίνει κυβέρνηση, αν είναι νέος και υπάρξει αλλαγή. Αυτό όχι μόνον δεν επιτρέπει τη διακυβέρνηση σε βάθος χρόνου αλλά, κυρίως, είναι η βάση της διαπλοκής με κάθε είδους ομάδες πίεσης: οι υποψήφιοι που είναι διαρκώς υποψήφιοι, χρειάζονται διαρκώς επίσης χρήμα, πολύ χρήμα και πολλά "connections", για να έχουν πιθανότητες να εκλεγούν.

- Τα περίφημα "checks and balances" δεν λειτουργούν πλέον.

Στην πραγματικότητα, ήταν συμφωνίες και συμπεριφορές Κυρίων γύρω από ένα γενικό και ασαφές για τα σύγχρονα δεδομένα συνταγματικό κείμενο, που συντάχθηκε στα βασικά του στοιχεία πριν δύο αιώνες, υπό άλλες συνθήκες και άλλα δεδομένα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, τεχνολογικά.

Οι πατέρες του δεν είχαν καν προβλέψει τη λειτουργία πειθαρχημένων πολιτικών κομμάτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βουλευτές και γερουσιαστές οι οποίοι εξαρτώνται από την πολιτική στήριξη του επιφανέστερου μέλους τους, του Προέδρου, για να επανεκλεγούν, και φυσικά από τους κάθε λογής χρηματοδότες.

Και το πράγμα φάνηκε να ξεφεύγει όταν ακριβώς αυτά τα δύο άλλαξαν: ένας Πρόεδρος άρχισε να τρομοκρατεί τους γερουσιαστές και βουλευτές του με προσωπικές επιθέσεις, και οι διάφορες ομάδες πίεσης που ελέγχουν χρήμα, μέσα και λαϊκές ψήφους έγιναν εντελώς ανεξέλεγκτες.

Δεν είχαν προβλέψει, λογικό είναι φυσικά στο γύρισμα του 18ου στον 19ο αιώνα, ότι το 40% του πληθυσμού του έθνους θα ζει στις ακτές που αντιπροσωπεύουν το 10% του εδάφους, ούτε πως εκεί περίπου, όπως και στα αστικά κέντρα, θα συγκεντρώνεται πάνω από το 60% του πλούτου και της καινοτομίας.

Η ανεξαρτησία της Αμερικανικής Δικαιοσύνης στηρίζονταν επίσης σε κάτι που μεταλλάχθηκε: το αρμόδιο και σήμερα πλέον μη αντιπροσωπευτικό του εκλογικού σώματος όργανο (λόγω του πρώτου προβλήματος, δύο γερουσιαστές ανά πολιτεία στα 50 εκατομμύρια της Καλιφόρνιας και στα 2 του Γουαϊόμινγκ), με φόβους επανεκλογής και πειθαρχημένες κομματικές πλειοψηφίες, έπαψε να βάζει φρένο στην εκτελεστική εξουσία.

Η Δικαιοσύνη (από το Ανώτατο Δικαστήριο ως τις μεσαίες και κατώτερες βαθμίδες), οι εισαγγελείς , η ταύτιση ουσιαστικά του Υπουργού Δικαιοσύνης με τον Γενικό Εισαγγελέα, όλα οδηγούν στο να τείνει να γίνει πολιτικό όργανο με δικαστές που ορίζονται από τον εκάστοτε πρόεδρο. Δεν υπάρχει κάποιας μορφής επαρκής εσωτερική αυτόνομη αναπαραγωγή των κλιμακίων της ή επιλογή από πολλαπλές αρχές.

Με δεδομένη επιπλέον τη γενικότητα του αμερικανικού Συντάγματος και έλλειψη λεπτομερειών όπως και τη δυσκολία νομοθέτησης, λόγω της διπλής πλειοψηφίας που απαιτείται στη βουλή και γερουσία και την απαιτούμενη συμφωνία του Προέδρου, που διαθέτει δικαίωμα βέτο, τα δικαστήρια υποκαθιστούν τον ρόλο των πολιτικών σε πολλά και κρίσιμα πολιτικά ζητήματα.

Έτσι πρακτικά οι συμφωνίες Κύριων έπαψαν να λειτουργούν, όταν έπαψαν να υπάρχουν οι Κύριοι και επικράτησαν απέναντί τους τα ανθρωπάκια κι οι τυχοδιώκτες.

Η εξέλιξη προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, είτε τον εκσυγχρονισμό και στερέωση της θεσμικής της βάσης ή την άλλη, την ένταση των ανισορροπιών, τη διάλυση και τη μετατροπή σε κληρονομική αυταρχική αυτοκρατορία, είναι οι δυο δρόμοι για την αμερικανική Δημοκρατία.

Μια ένδειξη ότι ίσως υπάρχει ελπίδα για τον πρώτο δρόμο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα των φετινών εκλογών. Όπως μπορεί να είναι μια ισχυρή ώθηση προς τον δεύτερο.

Το μέλλον της αμερικανικής δημοκρατίας (και πιθανόν των φιλελευθέρων δημοκρατιών) θα κριθεί σε αυτές τις εκλογές, αν δεν έχει ιστορικά ήδη κριθεί.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τα "παιδιά" δεν είναι αθώα (ούτε ένοχα)

Στη φύση δεν υπάρχει κάποιο όριο ενηλικίωσης. Δεν γίνεται ξαφνικά υπεύθυνος κάποιος στα 15, ενώ δεν ήταν στα 13. Όλα τούτα είναι κοινωνικές συμβάσεις γιατί με κάποιον τρόπο έπρεπε να αποφασίσουμε πώς διαχειριζόμαστε το εργαλείο που αποχτήσαμε: την αναπαραγωγή και συσσώρευση της γνώσης, κωδίκων συμπεριφοράς, τεχνικών μέσω της γλώσσας και της εκπαίδευσης. Αναγκαστικά γενικεύουμε σε καθολικούς κανόνες διαφορετικές βιολογικές όσο και κοινωνικές ατομικότητες.

Ο homo sapiens, πριν τους πρώτους εξελιγμένους πολιτισμούς, με εξουσία, θρησκεία, τεχνογνωσία, ζούσε πάνω-κάτω ως τα 30-35. Στα 13-15 άρχιζε η αναπαραγωγή του. Δημιουργούσε ερωτικούς δεσμούς, που κράταγαν γύρω στα 10 -15 χρόνια, ακριβώς τόσα όσα χρειάζονταν να οδηγήσει στην ενηλικίωση τα νεογνά του, και μετά ήταν ήδη γέρος. Από τότε μας έμεινε και ο κύκλος του ερωτικού πάθους, που γίνεται στοργή, των 5-10 χρόνων πάνω κάτω.

Στα 12 ή 15 ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καλός ή να ρέπει προς το κακό και τη βία. Μπορεί μια χαρά να διαπράξει τρομερά εγκλήματα απέναντι σε νεώτερους, συνομηλίκους ή πιο αδύναμους ενήλικες (το έχουμε δει) ή να κάνει πράξεις αυτοθυσίας και προσφοράς. Σίγουρα παίζει ρόλο το κοινωνικό του περιβάλλον. Όπως και η φύση του. Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν ισχύει η ιδεαλιστική αντίληψη του Ρουσσώ (που είναι μια παραλλαγή του ενοχικού χριστιανικού υποσυνείδητου): όλοι είμαστε καλοί εκ γενετής αλλά μας διαφθείρει η κοινωνία, η οικογένεια ή ο διάβολος.

Έχουν υπάρξει (όχι συχνά, σίγουρα) νεαρά τέρατα στις καλύτερες οικογένειες, που και αγάπη και στοργή και παιδεία έλαβαν. Όπως υπήρξαν (επίσης όχι συχνά) και άγγελοι που υπέστησαν τα πάνδεινα, ή κακόμαθαν να έχουν τα πάντα χωρίς κόπο, χωρίς όρια, και θα περίμενε κανείς την αντίθετη εξέλιξη.

Φυσικά, είναι το καίριο στοιχείο το περιβάλλον, πέρα από αυτές τις εξαιρέσεις. Αυτό επιβραβεύει και τιμωρεί, αυτό θέτει (ή δεν θέτει) τα όρια. Τόσο η πολιτεία, η πόλις δηλαδή: το σχολείο, η αστυνομία, τα δικαστήρια, τα θέατρα, τα γυμναστήρια, η αγορά. Όσο και ο οίκος, η οικογένεια.

Ας μην αυταπατόμαστε όμως. Η ηλικία δεν συνεπάγεται κάποια ιδεαλιστική αθωότητα. Ούτε αυτόματα καλοσύνη και καλές προθέσεις. Η αγιοποίηση των παιδιών, των εφήβων, πόσο μάλλον των νέων ενηλίκων, δεν είναι φυσική. Είναι ένα κοινωνικό πρόταγμα της εποχής που η αναπαραγωγή κοστίζει και σπανίζει στο είδος, γιατί η γνώση που διατηρεί το επίπεδο ζωής όλων απαιτεί επένδυση σε βάθος χρόνου, ως τα 20-25, ακόμη και τα 30. Κάθε ένας νέος/α είναι πιο ακριβός, συνεπώς πιο σπάνιος, άρα πιο πολύτιμος από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, και όλο περισσότερο όσο περνά ο καιρός και εξειδικευόμαστε παραπάνω παραγωγικά, γινόμαστε πιο περίπλοκοι. Δεν έχουν περάσει μήτε τρεις γενιές στην Ευρώπη και στην Ελλάδα από τότε που το είδος μας έκανε 10-15 παιδιά κάθε θηλυκό. Γιατί θα ζούσαν τα 2-3 από γέννες, αρρώστιες, πολέμους ως τα γεράματα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία έπρεπε να δουλέψει στην παραγωγή, στο σπίτι, στη βιομηχανία, στα χωράφια από τα 10 ή τα 15, σε διάφορους ρόλους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να συντηρήσουν την επάρκεια αγαθών για όλους.

Δεν άλλαξε όμως η βιολογία του είδους μας μέσα σε 100 χρόνια. Αυτό χρειάζεται μερικές χιλιάδες χρόνια.

Οι νέοι άνθρωποι δεν είναι μήτε άγιοι μήτε διάβολοι. Έχουν βαθμούς ευθύνης, αναγκαστικά με βάση συμβατικές ηλικιακές διαβαθμίσεις ως τα 17 ή 18. Και μετά έχουν πλήρη ευθύνη.

Όσο περισσότερο το καταλάβουν αυτό περισσότεροι και νωρίτερα, τόσο λιγότερα δράματα θα ζούμε. Και τόσο πιο καλά θα προστατεύουμε τις δημιουργικές μονάδες του είδους μας δίνοντάς τους ευκαιρίες να αναπτυχθούν, και θα οδηγούμε τις λιγότερο δημιουργικές προς τη δημιουργία και ευθύνη. Και τις καταστροφικές υπό έλεγχο.

Αυτό σημαίνει, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς, ότι ναι, χρειάζεται τα παιδιά, οι έφηβοι και φυσικά οι νέοι ενήλικες και να επιβραβεύονται, και να υφίστανται τις (αναλογικές) συνέπειες των πράξεών τους. Και ναι, δεν θα πάθει κάτι ένα 14χρονο που έκανε bullying σε συμμαθητές του ή επιτέθηκε σε ηλικιωμένους ή κατέστρεψε δημόσια περιουσία αν περάσει τέσσερις μέρες σε ένα κρατητήριο, αν έτσι προβλέπει ο νόμος. Αν έχει κάποιες συνέπειες των πράξεών του αυτό το παιδί, όπως και οι κηδεμόνες του, εφόσον είναι ανήλικο. Είναι η ευκαιρία της ζωής του να μάθει τι σημαίνουν όρια στον κόσμο αυτό. Αργότερα θα είναι αργά. Το χάσαμε.

Όταν ο γιος του Τόνυ Μπλερ, όντας πρωθυπουργός ο ίδιος, συνελήφθη για ένα πταίσμα, μια μικροποσότητα χασίς, δεν διανοήθηκε ο μπαμπάς του να παρέμβει ούτε ο αστυνομικός υπηρεσίας να τον ρωτήσει. Έκανε αυτό που προβλέπει ο νόμος. Κράτηση, πρόστιμο. Ο πατέρας του απλώς ζήτησε συγγνώμη γιατί δεν έκανε σωστά αυτό που έπρεπε ως κηδεμόνας.

Ας το πούμε με ένα άλλο, πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Αν ο Μιχαλολιάκος είχε συλληφθεί και καταδικαστεί αυστηρά στα 15 ή στα 18, για τις επιθέσεις που έκανε από τότε, τις βόμβες που έβαζε σε σινεμά, αν είχε περάσει 1-2 χρόνια εναλλακτικά να προσφέρει κοινωνική εργασία μετά το σχολείο (εκτός αν ο ίδιος το αρνούνταν κι επέλεγε τη φυλακή) σε κοινωνικά αδύναμους, σε μετανάστες από τον Πόντο, Αλβανούς, Πολωνούς, καθαρισμό της πόλης, πυροφύλαξη, αντί να αφεθεί ελεύθερος όταν ήταν έφηβος, ίσως να μην είχαμε ούτε την πρώτη εκείνη γενιά τρομοκρατών και ναζιστών. Το ίδιο ισχύει και για τον κάθε Ξηρό και κάθε Κουφοντίνα.

Η νεότητα και η παιδικότητα (όπως και η εκάστοτε ρύθμισή τους) είναι κατά τρόπο παράδοξο επινοήσεις των ενηλίκων ατόμων, από 30 και άνω. Αυτών δηλαδή που σε φυσικές βιολογικές συνθήκες, εκτός πολιτισμού με δομή και εξουσία, δεν θα υπήρχαν! Ως τέτοιες έχουν εργαλειακό μεταβαλλόμενο κοινωνικό χαρακτήρα. Δεν αποτελούν σίγουρα μεταφυσικές ιδιότητες ούτε θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κάποιας μορφής ιδεαλιστικά ταμπού για λατρεία και προσκύνημα. Για το καλό όλων. Παίδων τε και ενηλίκων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εικόνα: Desiderio da Settignano,1428-1464, Φλωρεντία

Οι επίμονοι κ.κ. "μα-και-ο-δείνα-ή-μα-το-τάδε"

Δεν υπάρχουν πολλά πιο ενοχλητικά πράγματα από τις άκαιρες παρεκβάσεις, στη μέση μιας συζήτησης ή μιας δράσης για ένα συγκεκριμένο γεγονός που πρέπει να αναλυθεί, να γίνει κατανοητό και να αντιμετωπιστεί ως αυτοτελές τέτοιο γεγονός, διότι απλώς είναι εδώ, συμβαίνει.

Μιλάμε για τον κορωνοϊό κι ακούς από τον άλλο "...μα η γρίπη, η ελονοσία, ο καρκίνος" και ξέρω γω τι άλλο...

Γίνεται μια συζήτηση για μια δολοφονική δράση, πχ των ισλαμιστών στο Παρίσι, και αρχίζει ο άλλος "...μα οι χριστιανοί, οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέταση, οι αποικίες ..." και δεν έχει τέλος.

Γίνεται κουβέντα για την εμφανώς προβληματική ψυχική υγεία του Τραμπ  και τις εξαρχής εξαρτήσεις του από συγκεκριμένες δυνάμεις και αρχίζει αμέσως η κουβέντα "...μα η πολιτική ορθότητα, οι μαύροι δεν ξέρω κι εγώ τι, ο Μπάιντεν που είναι μεγάλος, η Κορτες που είναι πολύ αριστερή" και πάει λέγοντας.

Συμβαίνει το γεγονός που αφορά τη συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση που δικάστηκε με βάση συγκεκριμένα γεγονότα και έχει συγκεκριμένη ιδεολογία, μετά από πολλές περιπέτειες και χρόνο και ...τσουπ, πάλι τα ίδια, κάποιος θα πεταχτεί να αρχίσει..."μα οι μπαχαλάκηδες, οι δολοφόνοι της Μαρφίν, το ΚΚΕ, ο Πάσσαρης" ξέρω γω...

Η λογική διαστροφή δεν έγκειται φυσικά στο ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που κατά κάποιον τρόπο αναφέρονται. Είναι η σύνδεση και αντιπαράθεση μετά το "μα και". Φυσικά και είναι πολλά μάλιστα σοβαρότατα, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΟΒΑΡΑ, η ελονοσία, η γρίπη, ο καρκίνος, οι φανατικοί χριστιανοί κι ευαγγελιστές, η αποικιοκρατία, η Μαρφίν, οι βίαιοι αναρχομπαχαλάκηδες κλπ. σκοτώνουν εκατομμύρια, διαλύουν ζωές καταστρέφουν οικονομίες κοκ.

ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΑ είναι. Το κάθε ένα χωριστά όμως.

Οφείλουν γι' αυτό να συζητηθούν ειδικά, να αντιμετωπιστούν αυτόνομα. Να μπει στις αληθινές διαστάσεις του το κάθε ζήτημα, να γίνει αντιληπτό αυτόνομα ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Να έρθει στο κέντρο μιας άλλης συζήτησης και να το δούμε κατάματα, το κάθε ένα με τα κατάλληλα μέσα και αναλυτικά εργαλεία, να το αντιμετωπίσουμε.

Φυσικά γίνεται πολλάκις και ακριβώς αντίστροφα αυτό, από την ανάποδη, από τα δεύτερα στα πρώτα.Το ίδιο άκαιρα. Το ίδιο πονηρά ή/και ασυνάρτητα.

Το κόλπο και τα κίνητρα πίσω από αυτήν τη λογική διαστροφή είναι όμως άλλα, όχι ίδια σε όλους.

Όποιος άξαφνα πετάει και προβάλλει το ένα πράγμα μέσα στο άλλο, σε στιγμή που η συζήτηση επιχειρεί να εντοπίσει,να κάνει κατανοητό και να αντιμετωπίσει το ΕΝΑ, εκείνο που βρίσκεται στην επικαιρότητα εκείνη τη χρονική στιγμή και έχει προτεραιότητα λόγω κάποιου γεγονότος, της δίκης, της επιδημίας κλπ, στην ουσία (συνειδητά ή ασυνείδητα) επιχειρεί να μεταθέσει την κουβέντα. Επιχειρεί επίσης να υπονοήσει πολλές φορές μια σχέση αιτίου και αιτιατού, συγκρισιμότητες, συμμετρίες. Ακόμη και μια υπόρρητη δικαιολόγηση καμία φορά του ενός ή του άλλου ή και των δύο ως νομοτέλειες, όχι προβλήματα προς επίλυση κι ανθρώπινες πράξεις ή παραλείψεις με ευθύνες.

Υπονοούν ένα άρρητα ή ειπωμένα του τύπου "ε μωρέ ΟΚ, ψυχοπαθής είναι ο Τραμπ, αλλά τι να κάνουμε που είναι πιο γέρος ο άλλος", ή εμφανείς ιδεοληπτικές ή ιδιοτελείς ασυναρτησίες όπως "η ελονοσία κι η γρίπη σκοτώνουν πιο πολλούς απ' την κόβιντ", ή "ε, αφού υπάρχουν οι μπαχαλάκηδες και δεν πιάσαν ακόμη τους δολοφόνους της Μαρφίν, γιατί να ασχολούμαστε τόσο πια με τους ναζιστές", ή "μα αφού υπάρχει φτώχεια κι αποικίες κι αμορφωσιά και ευαγγελιστές φανατικοί, γιατί να πολεμήσουμε την επέκταση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού" κοκ.

Στη ουσία της αυτή η πρακτική αποσυντονίζει τη συζήτηση σε μια χρονική στιγμή, ανακατεύει όλα τα προβλήματα ταυτόχρονα, την ώρα που για κάποιον λόγο εστιάζουμε να αντιμετωπίσουμε το ένα από αυτά, να συγκεντρωθούμε σε αυτό και να δρομολογήσουμε ενέργειες που θα το επιλύσουν. Με δέσμευση για αυτές, τους πόρους, την επιμονή, την προσπάθεια, τον χρόνο που χρειάζεται.

Και να ανοίξουμε ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ την κουβέντα για το άλλο, όταν τελειώσει η πρώτη συζήτηση ή όταν το απαιτήσει η συγκυρία. Να το κατανοήσουμε, και να βρούμε επίσης πρακτικές λύσεις για ΑΥΤΟ, χωρίς εκείνη την ώρα να πεταχτεί κάποιος να θολώσει την εικόνα και να αποτρέψει τη δράση για την ελονοσία πχ χώνοντας μέσα τον covid.

Τις προτεραιότητες πολλές φορές δεν τις επιλέγουμε αποκλειστικά εμείς, τις φέρνει η ζωή, η πραγματικότητα. Έχουν τον δικό τους ρυθμό, νομοτέλεια και τυχαιότητα τα πράγματα.

Αν όμως θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί και πρακτικοί, δεν μπορούμε να πιάνουμε δέκα τη φορά, δεν μπορούμε να τα κάνουμε αχταρμά στο μυαλό μας, ούτε καθένας να πετάει στην κουβέντα το δικό του βιολί, τον δικό του καημό, της ψ@@@@ του τον χαβά, που λένε (ας το ελαφρύνουμε), είτε για να ξαλαφρώσει τα δικά του ψυχολογικά και φόβους είτε για να θολώσει τα νερά και τελικά τίποτε να μη γίνει πουθενά και για κανέναν. Κανένα βήμα.

Έχουμε καθήκον ως άτομα και ως κοινωνία να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού τους κανόνες του παραγωγικού διαλόγου. Οι οποίοι οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, σε πρακτικά αποτελέσματα και επιλογές σε μια στιγμή για ΕΝΑ συγκεκριμένο θέμα. Και να αποβάλλουμε δια του ευγενούς συνετισμού ή πιο αυστηρού κραξίματος όποια φωνή συνειδητά ή ασυνείδητα διακυβεύει το αποτέλεσμα.

Διότι όπου διαλύεται ο διάλογος σε χάβρα, δεν παράγεται κανένας λόγος αλλά διαρκής αγχωτική παράνοια. Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ποτέ, γιατί κανένα δεν μπορεί να εξεταστεί αυτόνομα και να μείνει στο επίκεντρο όσο χρειάζεται για να δρομολογηθεί η λύση του. Ή, εν πάση περιπτώσει, να συμφωνηθεί κάποιος τρόπος διαχείρισης του. Όσο όλο και κάποιος θα πετιέται με το περίφημο όσο και τρομακτικά διαλυτικό ... "μα και ο δείνα" ή "το τάδε".

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Οι κ.κ. "μέχρι-τελευταίας-ρανίδας"

Επειδή έπεσε πολλή πολεμοχαρής αλληλεγγύη με τους φίλους μας τους Αρμένιους, του τύπου "φάτε τους, ομπρός παλικάρια, μέχρι-τελευταίας-ρανίδας" (με τις ρανίδες του αίματος των άλλων, φυσικά), ας θυμίσουμε ότι ανάμεσα σε Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν την τράπουλα μοιράζει κυρίως η Ρωσία, και ολίγον επίσης η Τουρκία και το Ιράν. Γι' αυτό και η Αρμενία προτίμησε να ενταχθεί στην Ευρασιατική κοινή (ρωσική) αγορά το 2013 και απέρριψε τη συμφωνία και προοπτική τελωνειακής ένωσης ή αργότερα ένταξης στην ΕΕ, με την οποία αναπτύσσει απλώς καλές σχέσεις εξωτερικού εταίρου. Και ενδεχομένως δεν είχε άλλη δυνατότητα από αυτή.

Το Αζερμπαϊτζάν έχει επίσης καλές σχέσεις με τη Ρωσία, την (εν μέρει) ομοεθνή Τουρκία, φυσικά, και πολύ και αρκετά φθηνό αέριο, που του επιτρέπει να στήνει στρατό και να αγοράζει στρατιωτικές υπηρεσίες (ίσως σταθεροποιηθεί και η λίρα λίγο το επόμενο διάστημα, ποιος ξέρει;).

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι η ρημάδα η γεωγραφία της περιοχής, η ιστορία, η ανάμειξη εδαφών, εθνοτήτων και πληθυσμών, σφηνωμένοι εδώ κι αιώνες ο ένας μες στον άλλον, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά, στο σπίτι καμιά φορά, να τους στοιχειώνει η ονείρωξη ή ο εφιάλτης της αλληλοεξόντωσης. Ο εφιάλτης των κλειστών συνόρων αντί για το εμπόριο, την ανοχή στον (αναγκαστικά) διπλανό, την αμοιβαία αναγνώριση όπου όλοι κάτι κερδίζουν κι όλοι μπορούν να προκόψουν λίγο καλύτερα . Προς όφελος όσων μοιράζουν τράπουλα, φυσικά.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό στους διπλωμάτες.

Αλλά, στα δικά μας τώρα, πολύ θα ήθελα να δω ορισμένους από τους "μέχρι-τελευταίας-ρανίδας με τους Αρμένιους ", αν συμβεί το απευκταίον, δεν βρουν κάποιον τρόπο ειρηνικής συμβίωσης οι γείτονες και προκύψουν βάρβαρες εθνοκαθάρσεις στις περιοχές αυτές, τι θα λένε αν, ειλικρινά το απεύχομαι, αρχίσουν να έρχονται δυστυχείς Αρμένιοι στην ακτή της Λέσβου να ζητήσουν άσυλο και μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα; Πώς θα τους καλοδεχτούν άραγε ορισμένοι τους Αρμένιους αδελφούς;

"Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλη κουβέντα να μην πεις", λένε σοφά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Προς αξιότιμο κ. Δήμαρχο Αθηναίων, με τις ευχαριστίες μας

Φαίνεται ότι επικρατεί η λογική και άρχισε να γίνεται κατανοητό ότι οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια μιας πόλης, οποιασδήποτε πόλης, αλλά ακόμη περισσότερο μιας πόλης 4.5 εκατομμυρίων κατοίκων, έχουν φτιαχτεί για έναν κύριο λόγο:

να μετακινούνται οι κάτοικοί της από ένα σημείο της σε κάποιο άλλο για όποιον λόγο θέλουν (στις εργασίες τους, για ψώνια, για ψυχαγωγία, θέατρο, μουσική, εστιατόρια, καφέ, σε σπίτια φίλων, οικείων, για βόλτα, για να πάνε κάπου για άθληση σε πάρκα, πλατείες, γυμναστήρια).

Με όποιο μέσο είναι λειτουργικότερο, αποτελεσματικότερο, ανάλογα τις ανάγκες, την οικονομία, το κλίμα, τη χωροταξία, τις υποδομές της πόλης: με τα πόδια, με τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, το τραμ, το μηχανάκι, το αυτοκίνητο, το ταξί, το ποδήλατο, το πατίνι ...

Γι' αυτό μελετώνται και σχεδιάζονται συνεχή δίκτυα δρόμων, πεζοδρομίων, ποδηλατοδρόμων και όχι μεμονωμένοι δρόμοι, πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομοι.

Κατά δεύτερον, και αφού αυτός ο στόχος υπηρετείται στον καλύτερο δυνατό βαθμό με ασφάλεια, λειτουργικότητα και ταχύτητα, με τα λιγότερα μποτιλιαρίσματα, απώλεια χρόνου των πολιτών, τη μικρότερη επιβάρυνση του περιβάλλοντος με εκπομπές πρόσθετων ρύπων, τότε

πρέπει να είναι και όσο το δυνατόν ευχάριστα και όμορφα αισθητικά και να μπορούν να χρησιμεύσουν και για άλλες λειτουργίες. Εφόσον όμως διασφαλίζονται οι κυρίες λειτουργίες τους για την πόλη. Να χρησιμεύουν επιπρόσθετα για άθληση, για κάποια τραπεζάκια για καφέ ή φαγητό, για μικροεκδηλώσεις, για περίπτερα.

Αυτή την ιεράρχηση προτεραιοτήτων για την ύπαρξη των δρόμων και πεζοδρομίων τη μαθαίνει κάθε φοιτητής χωροταξίας, αστικού σχεδιασμού, οικονομολόγος, συγκοινωνιολόγος, περιβαλλοντολόγος, από τα πρώτα κιόλας βήματα της επιστήμης του.

Τώρα λοιπόν που (μάλλον) αυτή η αρχή, την οποία ασυνείδητα την κατανοούν όλοι οι χρήστες των δρόμων και πεζοδρομίων, δείχνει να αφομοιώθηκε από τη Δημοτική Αρχή της Αθήνας, που όπως φαίνεται θα αποσύρει τα κουβαδάκια που άξαφνα κατέλαβαν το οδόστρωμα κεντρικής λεωφόρου της πόλης, θα ήθελα να πω και τα καλά για τον Δήμαρχο.

Να ευχαριστήσω θερμά τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Κώστα Μπακογιάννη, εκφράζοντας πιστεύω και τα αισθήματα χιλιάδων άλλων κατοίκων των εξωτικών Πατησίων και Κυψέλης διότι, επιτέλους, ασφαλτοστρώθηκε αξιοπρεπώς η κεντρική λεωφόρος των Πατησίων, που ήταν εδώ και 20 χρόνια, για πολλές θητείες Δημάρχων, σαν τοπίο βομβαρδισμένο από μετεωρίτες.

Πατήσια κέντρο από κρατήρα σε κρατήρα κι από χαράδρα σε γκρεμνό.

Όπως ασφαλτοστρώθηκαν και πολλοί παράλληλοι και κάθετοι δρόμοι, η Μοσχονησίων, η Λευκωσίας, που ήταν στην ίδια τραγική κατάσταση.

Υποθέτω ότι είναι επιτυχημένη δουλειά του Δήμου αυτή, στο πλαίσιο της συνειδητοποίησης της χρήσης των δρόμων και της σημασίας της ασφάλειας κι αισθητικής τους. Έχει κάθε λόγο να περηφανεύεται γι' αυτό παρά για την Πανεπιστημίου. Είναι εργασία υποδομής, ασφάλειας και βελτίωσε την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών. Ευγνωμονούμε.

Επίσης, θα ήθελα να τον παρακαλέσω, τις δικές του υπηρεσίες, τη Δημοτική Αστυνομία και τον ίδιο να παρέμβει στην Τροχαία, ώστε οχήματα οδηγών με σοβαρή αντικοινωνική συμπεριφορά, που στέκονται πάνω στις κεντρικές αρτηρίες και μπλοκάρουν την κίνηση των ΜΜΜ και των άλλων οχημάτων, είτε για στάση είτε για στάθμευση σε λεωφορειόδρομους, που κόβουν μια λωρίδα από κεντρικές λεωφόρους όπως πάνω στην Πατησίων, την Ακαδημίας , την Γ' Σεπτεμβρίου, την Αχαρνών, και κόβουν ώρες ή την ίδια τη ζωή από συμπολίτες τους, να απομακρύνονται πάραυτα, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες πόλεις της Ευρώπης.

Να αφαιρούνται πινακίδες και δίπλωμα και να πέφτει ένα βαρβάτο πρόστιμο. Σε όλους και αμέσως. Να μη μένουν ούτε λεπτό.

To είχαμε πετύχει πριν τους Ολυμπιακούς κι είχε ανασάνει η πόλη. Το μπορούμε, επομένως, αρκεί να το θέλουμε.

Με εκτίμηση

Ένας απλός δημότης σας

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος