Friday, July 31, 2015

Το πρόσωπο του μίσους


Share/Bookmark
Σε δυο μόλις μέρες, δυο φοβερά γεγονότα συνέβησαν στο Ισραήλ. Ένας από τους πολλούς υπερορθόδοξους εβραίους, όπως εκείνος που σκότωσε τον Πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν στη μέση της διαδικασίας ειρήνευσης, επετέθη σε νέους ανθρώπους που γιόρταζαν το gay pride, στην Ιερουσαλήμ. Μαχαίρωσε με μανία πέντε νέους, δυο από τους οποίους είναι σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο. Το είχε επαναλάβει δέκα χρόνια πριν και, μόλις εξέτισε την ποινή του και αφέθηκε ελεύθερος, το άσβεστο μίσος για τη χαρά των άλλων οδήγησε και πάλι το χέρι του.

Την επόμενη, μια ομάδα υπερορθόδοξων φανατικών εποίκων στις κατεχόμενες περιοχές που ζούσαν και ζουν ακόμη Παλαιστίνιοι, στην Υπεριορδανία, έβαλε φωτιά μέσα στη νύχτα στα σπίτια ειρηνικών οικογενειών παλαιστινίων, τους οποίους προσπαθούν με τη βοήθεια του Ισραηλινού Κράτους, ενάντια στη διεθνή νομιμότητα, να εκδιώξουν από τις εστίες τους.

Από ένα από αυτά τα σπίτια, ο πατέρας και η μητέρα κατόρθωσαν να βγάλουν ζωντανή την τετράχρονη κόρη τους, αλλά όχι τον Ali Saad Daobasa, το ενός χρόνου  μωρό τους, που κάηκε ζωντανό.

Στους τοίχους οι δολοφόνοι έγραψαν στα εβραϊκά ένα παλιό σύνθημα που έχουν χρησιμοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν οι ακροδεξιοί στις επιθέσεις τους σε άραβες Ισραηλινούς ή σε τόπους λατρείας χριστιανών και μουσουλμάνων: «το τίμημα που πρέπει να πληρώσετε». 

Η Ισραηλινή Κυβέρνηση καταδίκασε τις ενέργειες όπως και η Διεθνής κοινότητα. 

Η Ισραηλινή κοινωνία υπήρξε, και σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμη, μια ανοιχτή, φιλελεύθερη κοινωνία, καμωμένη από όλες τις φυλές του κόσμου. Από εξαιρετικά μυαλά, διανοούμενους, καλλιτέχνες, αμφισβητίες, επιστήμονες, πολλούς φίλους από κάθε γωνιά του πλανήτη. Πώς να μην είναι, άλλωστε! Kυνηγημένοι οι ίδιοι για αιώνες σε όλο τον κόσμο ως μιάσματα, υπάνθρωποι, κλέφτες, απειλή, προδότες, παντού και πάντα διαφορετικοί, παντού και πάντα ανέστιοι και ξένοι, οι πρώτοι Ισραηλινοί έχτισαν το κράτος τους επάνω στον σεβασμό της διαφορετικότητας, της ισότητας των φύλων, του σεβασμού του διαφορετικού. Και πάλεψαν να το υπερασπίσουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Η επιτυχία και η ισχύς τούς έδωσε και δίνει την ευκαιρία να συνεχίσουν στον δρόμο της ελευθερίας, της διαλλακτικότητας, του σεβασμού. Τους δίνεται η ευκαιρία να μην υποκύψουν στο κακό. Να δώσουν το παράδειγμα και να αλλάξουν το περιβάλλον για να ζήσουν ειρηνικά εντός του.

Τα γεγονότα αυτά όμως, που δεν είναι μεμονωμένα, είναι πολύ ανησυχητικά. 

 «Το "οφθαλμός αντί οφθαλμού" το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό», έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι. Το κακό δεν συμψηφίζεται, κι αν του αφεθείς, στο τέλος πάντα σε καταπίνει κυρίαρχο.

Και κάτι πολύ κακό έχει βγάλει ρίζες στο Ισραήλ που αγαπάμε. Κάτι πάρα πολύ κακό συμβαίνει, από την Υπεριορδανία ως την Ιερουσαλήμ και τη Γάζα, στο κράτος του Νετανιάχου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Tuesday, July 28, 2015

Για ένα κόκκινο πουκάμισο αδειανό - η αποτίμηση


Share/Bookmark
Ας κάνουμε μια αποτίμηση της επιτυχίας διακυβέρνησης αυτού του εξαμήνου, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση της "Αριστεράς" εξελέγη με την υπόσχεση της μείωσης του βάρους του χρέους για τους πολίτες, την αύξηση των αμοιβών της εργασίας και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τη μείωση της ανεργίας. 

Ανάπτυξη, ΑΕΠ και ανεργία

Το ΑΕΠ του 2014 ανήλθε σε 186 δις ευρώ, ενώ μετά από αρκετά χρόνια πτώσης είχε σημειώσει άνοδο 0.8%. Για το 2015 προβλέπονταν αύξηση με βάση τα στοιχεία των διεθνών οργανισμών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) και άλλων μελετητών, ύψους 2,5%. Δηλαδή στο τέλος του 2015 θα είχαμε 4,65 δις παραπάνω πλούτο στη χώρα. Αντ’ αυτού οι προβλέψεις τον Ιούλιο του 2015 δίνουν μια δραματική νέα ύφεση της τάξης του 4% για το έτος, η οποία πιθανότατα να είναι και υψηλότερη, ΜΕΙΟΝ 7,44 δις πλούτου για την ελληνική οικονομία.  Σύνολο απώλειας παραγωγής και εισοδήματος για τους πολίτες 12,09 δις ευρώ.

Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας ήταν στην αρχή του 2014, μετά από τη σταδιακή μείωση που υπέστη λόγω μετανάστευσης του παραγωγικού πληθυσμού και  υπογεννητικότητας, 10,992 εκατομμύρια κάτοικοι. Εκ των οποίων, ο ενεργός πληθυσμός (αν αφαιρεθούν οι υπερήλικες, συνταξιούχοι, παιδιά, φοιτητές, άνεργοι, ανήμποροι  κλπ) από 4,856 εκατομμύρια  το 2011 έχει ήδη πέσει αρκετά έως πολύ κάτω από τα 4 εκατομμύρια το 2015, ρυθμός που επιταχύνεται.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε κάτοικος  (περιλαμβανομένων των μη ενεργών) έχασε σε έξι μήνες περίπου 1.100 ευρώ πρόσθετο πλούτο το 2015, ή ότι κάθε ενεργός οικονομικά πολίτης χάνει  3.022 ευρώ μέσα στον χρόνο αυτό και μόνο.

Ενώ η αντιστροφή της τάσης δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί και θα εξαρτηθεί πλέον πλήρως από την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων, τη σταθεροποίηση της οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος και τη στήριξη των εταίρων στο πλαίσιο μιας νέας πολυετούς συμφωνίας, εάν σταθεροποιηθεί φυσικά η πολιτική κατάσταση και καταλήξει σε μια νέα βιώσιμη συμφωνία, ώστε να επανέλθει η χώρα σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης στο μέλλον.

Η ανεργία, που ήδη βρισκόταν στο πολύ υψηλό ποσοστό του 26% τον Δεκέμβριο του 2014, μετά την κορύφωσή της στο 27% λίγο νωρίτερα, από τον Ιανουάριο του 2015 άρχισε και πάλι την ανοδική της πορεία με απρόβλεπτες συνέπειες. Τα στοιχεία των συνεπειών στην ανεργία μετά το κλείσιμο των Τραπεζών και τις δραματικές συνέπειες στις επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς κλάδους, το πλήγμα της αστάθειας στον τουρισμό στη μέση της τουριστικής περιόδου, αλλά και το χτύπημα από τα νέα μέτρα στους ανταγωνιστικούς κλάδους της Ελληνικής οικονομίας, τουρισμό και ναυτιλία, δεν είναι ακόμη διαθέσιμα, αλλά με αυτά τα δεδομένα κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει αισιόδοξες προβλέψεις.  Μια νέα σημαντική μείωση της αμοιβής της εργασίας είναι το φυσικό αποτέλεσμα της αναπόφευκτης αύξησης της πίεσης της ανεργίας.  Μετά από έξι μήνες πρωτοποριακής διακυβέρνησης  με υπόσχεση την αύξηση των αμοιβών της εργασίας, υπό την πίεση της μαζικής ανεργίας οδηγούμαστε στη σημαντική μείωση των αμοιβών των εργαζομένων στην επόμενη περίοδο.

Χρέος και δανεισμός

Από τον Ιούνιο έως και τον Δεκέμβριο του 2014 το ΔΝΤ επέμενε να επισημαίνει στις εκθέσεις του ότι, λόγω της πλημμελούς εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων του προγράμματος από την προηγούμενη κυβέρνηση, οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα ανέρχονταν για τη διετία 2015-2016 σε 25 δις ευρώ, εκ των οποίων 12 δις ευρώ αποτελούσαν το λεγόμενο δημοσιονομικό κενό, που έπρεπε να καλυφθεί με πρόσθετη χρηματοδότηση έναντι της ολοκλήρωσης των μεταρρυθμίσεων. Το χρέος ακόμη και έτσι θα κορυφωνόταν στο 177% του ΑΕΠ το 2014  και εν συνεχεία θα αποκλιμακώνονταν σταδιακά λόγω της συνέχισης της ανάπτυξης της χώρα αλλά και της δεκαετούς περιόδου χάριτος στις πληρωμές που είχε εξασφαλίσει η Ελλάδα, στο 160% του ΑΕΠ το 2016 και κάτω από το 135% το 2020, ώστε να καταστεί βιώσιμο. Το δημοσιονομικό κενό θα καλύπτονταν με πρόσθετα μέτρα 1,5 με 2,5 δις και το υπόλοιπο με πρόσθετη χρηματοδότηση  από τους εταίρους. 

Μετά από 5 μήνες (ομολογημένα πλέον) σχεδιασμένης καταστροφικής ασάφειας (προς όφελος και με επιχορήγηση τίνος, άραγε;), τον Ιούνιο του 2015, πριν το δημοψήφισμα, το ΔΝΤ εκτιμούσε τις δανειακές ανάγκες της Ελλάδας σε 60 δισεκατομμύρια ευρώ.  Ενώ αμέσως μετά, τον Ιούλιο του 2015 στην πρόσφατη έκθεσή του, λόγω των καταστροφικών συνεπειών του δημοψηφίσματος, της πολιτικής αστάθειας, του κλεισίματος των τραπεζών και των capital controls, η πρόβλεψη ανήλθε σε 85 (!) δις και μέτρα 12,5 δις (!).

Δηλαδή, μέσα σε έξι μήνες «επιτυχών» χειρισμών της Ελληνικής Κυβέρνησης, του Πρωθυπουργού και των στενών συνεργατών του, που υποκριτικά έλεγαν και λένε πως αποβλέπουν στη μείωση και διαγραφή μέρους του χρέους, το χρέος αυξήθηκε κατά 60 δις ευρώ (85-25 δις). και η όποια μικρή ελάφρυνση συμφωνηθεί πλέον - εάν συμφωνηθεί -  δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να καλύψει αυτή τη διαφορά.  Κάθε ένας από τους 10,99 εκατομμύρια κατοίκους της χώρας ( συνταξιούχος, άνεργος, παιδί, ανήμπορος, όλοι)  επιβαρύνθηκε  με 5.460 ευρώ πρόσθετου χρέους.  Κάθε οικονομικά ενεργός πολίτης, ο οποίος πληρώνει και για τους υπόλοιπους, επιβαρύνθηκε με 13.100 ευρώ χρέους.

Ταυτόχρονα, τα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα που απαιτήθηκαν σε αυτή τη φάση μόνο επιβάρυναν κάθε κάτοικο της χώρας με περίπου 910 ευρώ τον χρόνο, επιπροσθέτως από τα περίπου 225 ευρώ που ήταν η απαραίτητη επιβάρυνση στην αρχή του 2015.
  
Οι κατά κεφαλήν επιβαρύνσεις είναι μετριοπαθώς υπολογισμένες, διότι στηρίζονται στον συνολικό και στον αντίστοιχο παραγωγικό πληθυσμό του 2014, και δεν λαμβάνουν υπόψη την προϊούσα και επιταχυνόμενη μείωση και του ενός και του άλλου, λόγω της μαζικής μετανάστευσης των παραγωγικών κατοίκων και της πρόβλεψης αύξησης της ανεργίας. Απομένουν κάθε μέρα πιο λίγοι για να πληρώσουν πιο πολλά.

Είμαι πεπεισμένος ότι τα επιτεύγματα αυτά θα περιγράφονται στα βιβλία της οικονομικής ιστορίας του μέλλοντος ως υπόδειγμα της οικονομικής καταστροφής στην οποία μπορεί να οδηγήσει η κατάρρευση και η διαφθορά της πολιτικής τάξης σε μια Δημοκρατία. Περισσότερο ίσως και από την Αργεντινή, περισσότερο και από τη Βενεζουέλα. Όχι μόνο λόγω του ύψους των χρηματοοικονομικών μεγεθών και σε απόλυτα μεγέθη και σε σχέση με το μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας, αλλά διότι η Ελλάδα διέθετε ένα πολύ μεγαλύτερο διεθνές κεφάλαιο αναγνωρισιμότητας και επιτυχούς πορείας. Βρισκόταν ήδη ψηλά κι έτσι έπεσε από πολύ ψηλότερα.  

Πέρα από τα καθαρά άμεσα οικονομικά στοιχεία που αντικατοπτρίζονται σε αυτούς τους απρόσωπους δείκτες, που όμως μετρούν την ευμάρεια, τις ελπίδες και τους πόνους των ανθρώπων, συνέβησαν και άλλα γεγονότα, πολύ βαθύτερα. 

Υπήρξε μια καθολική απώλεια της εμπιστοσύνης. Τόσο στην πολιτική αξιοπιστία της χώρας και των εκπροσώπων της, όσο και στην οικονομία. Οι συνέπειες του πρώτου είναι η απώλεια διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας. Του δεύτερου είναι τραγικότερες ίσως.  Οι συναλλαγές, η ρευστότητα, η λειτουργία, ο δανεισμός, οι επενδύσεις των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, επλήγησαν δραματικά με αποτέλεσμα την απώλεια ανταγωνιστικότητας των εγχώριων παραγωγικών δραστηριοτήτων. Και ακόμη χειρότερα, η εμπιστοσύνη των παραγωγικών κατοίκων στη χώρα τους και στις προοπτικές της, με αποτέλεσμα να την εγκαταλείπουν πλέον μαζικά, μαζί με τις επιχειρήσεις και τα κεφάλαια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή αλλού.  Αναζητώντας αυτό που ψευδεπίγραφα τους υποσχέθηκαν: ελπίδα και το δικαίωμα να ονειρεύονται το μέλλον τους καλύτερο από το παρόν.

Έξι μήνες «Πρώτη Φορά», επιτυχία δεν το λες πάντως!

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ευθύνες των κυβερνώντων για την οικονομική αυτή καταστροφή, και κυρίως, όχι των αφελών και ιδεοληπτικών που την εκτέλεσαν, αλλά αυτών που ανέμεναν να αποκομίσουν ή και απεκόμισαν ήδη σημαντικά κέρδη από αυτήν. 

Των διεθνών κερδοσκόπων που με μικρή επένδυση στην αποσταθεροποίηση μιας μικρής χώρας με ευάλωτη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη με διάφορους τρόπους, είχαν τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζουν τοποθετήσεις τους, κερδοσκοπώντας στις ισοτιμίες του δεύτερου παγκόσμιου νομίσματος, του ευρώ, και σε οικονομικά στοιχεία της μεγαλύτερης οικονομικής ζώνης του κόσμου. Εύκολο να βγάλεις λεφτά όταν με μια δήλωση ενός Λαφαζάνη, μια μπούρδα ενός Βαρουφάκη, ανεβοκατεβαίνουν τα χρηματιστήρια και οι ισοτιμίες έστω και μερικά σεντς. Ειδικά, αν θα μπορούσες να τις προβλέψεις κάπως. 

Των Ελλήνων πλουσίων- χρεοκοπημένων με θαλασσοδάνεια και μετοχοδάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων, που όμως εξακολουθούν ακόμη να ελέγχουν τις αυτοκρατορίες τους και στοιχηματίζουν στην καταστροφή για να επιβιώσουν (δες σχετικά "Πλειστηριασμοί και λαϊκισμός, του Γιώργου Προκοπάκη). Αφού ο σύγχρονος κόσμος δεν τους διασφαλίζει την επιβίωσή τους ως προύχοντες κι αφέντες, καθότι παρασιτικοί και μη ανταγωνιστικοί, προτιμούν και προωθούν έναν κόσμο που τους ταιριάζει και τους περιέχει ως αφεντικά, τον υπανάπτυκτο και διεφθαρμένο.

Πέρα από το ενδιαφέρον που έχει η διερεύνηση των σχέσεων ανάμεσα στη διοικούσα τάξη της χώρας και τις ισχυρές αυτές ομάδες εντός και εκτός των συνόρων, υπάρχει ένα δεύτερο, ιστορικό και κοινωνιολογικό στοιχείο με ιδιαίτερη βαρύτητα: η αποδοχή του πασιφανώς  ψευτοαριστερού αφηγήματος από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού χωρίς σοβαρές αντιστάσεις, σαν έτοιμοι από καιρό. Αυτή δεν εξηγείται μόνο με τη συστηματική παραπληροφόρηση και την έλλειψη παιδείας. Δεν εξηγείται αν δεν ανατρέξει κανείς στους ανοιχτούς λογαριασμούς ενός πολέμου που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της χώρας και την πολιτική της δομή, έξι δεκαετίες πριν, του Εμφυλίου. Τους λογαριασμούς που ποτέ δεν έκλεισαν, με ευθύνη των νικητών και τη συνενοχή της ηγεσίας των νικημένων.

Έτσι απόμειναν πολλοί παγιδευμένοι να συζητούν με σοβαρότητα περισσή τα μυθεύματα και τις τσαρλατανιές μιας κατ’ όνομα αριστεράς, που κυριαρχεί ελέω "ηθικής ανωτερότητας". Και ξορκίζει το εκάστοτε "κακό", όχι με επιχειρήματα και προτάσεις υπέρ των πλέον αδύναμων ή έστω της ουτοπίας της, αλλά κράζοντας ονόματα και αναζητώντας ενόχους και φταίχτες, όπως φιλελεύθερος, δεξιός, πουλημένος και, ακόμη χειρότερα, εθνοθρησκευτικές ξενοφοβικές ιαχές, όπως Γερμανός, Αμερικάνος, τρισκατάρατος ξένος.

Μια ολόκληρη κοινωνία αλύτρωτη, κυνηγημένη από το φάντασμά της, εμψυχωμένο με αριστοτεχνικά τρυκ από κοινούς απατεώνες, τσαρλατάνους που παριστάνουν τα μέντιουμ με την ουτοπία, βυθίζεται στη μιζέρια για ένα κόκκινο πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη. 


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





http://marketnews.gr/article/255303/gia_ena_kokkino_poukamiso








Saturday, July 25, 2015

Κλείνουν οι πόρτες οι βαριές


Share/Bookmark
Αρχικά (σε κατάσταση πανικού όταν σώνονταν τα διαθέσιμα των τραπεζών) επιβλήθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση οι καταστροφικοί περιορισμοί στις αναλήψεις των πολιτών και τη χρήση των χρημάτων τους όπως και στις τραπεζικές συναλλαγές με το εξωτερικό. Ήδη δείχνουν τα δόντια τους στην επάρκεια αγαθών στην αγορά, ενώ οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες αρχίζουν να έχουν σοβαρά προβλήματα επάρκειας ενδιάμεσων παραγωγικών αγαθών. Από υλικά συσκευασίας, υπηρεσίες κάθε είδους, ανταλλακτικά μηχανημάτων, εκατοντάδες χιλιάδες άλλων αγαθών.    

Τώρα μπήκε και όριο 2.000 ευρώ στα χρήματα που μπορεί να μεταφέρουν μαζί τους  (όχι μόνο να πάρουν από την τράπεζα) οι κάτοικοι Ελλάδος για τουριστικά ταξίδια στο εξωτερικό. Χωρίς να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις πιστωτικές τους κάρτες για πληρωμή ξενοδοχείων, διατροφής, κλπ.

Και πώς θα αποδεικνύουν ότι πρόκειται να ταξιδέψουν, αν ταξιδεύουν οδικώς, για να τους επιτραπεί η ανάληψη; Και αν κάποιος θέλει να ταξιδέψει για οποιονδήποτε λόγο, για να γνωρίσει τον κόσμο, για να βρει δουλειά, για παραπάνω από μια-δυο βδομάδες, τι θα κάνει; θα ζητιανεύει; Πρακτικά αυτό σημαίνει πως επιτρέπονται πλέον μόνο πολύ σύντομα ταξίδια. Ακόμα. Τα οποία είναι και πολύ ακριβότερα συνολικά, ανάλογα με τη μικρή τους διάρκεια, λόγω των μεταφορικών.

Και πώς θα ελέγχεται η εφαρμογή δίχως να επανέλθουν οι έλεγχοι (και σωματικοί) στα σύνορα (και όχι μόνο στα αεροδρόμια); Και μάλιστα σε μια χώρα με 20 εκατομμύρια τουρίστες;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από γειτονικές χώρες θα μπορούν να μεταφέρουν τα χρήματά τους όπως όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι (πλην Ελλήνων);

Και πώς θα εφαρμοστεί αυτό χωρίς να επανέλθουν οι συνοριακοί έλεγχοι που έχουν καταργηθεί εντός Σένγκεν;

Λίγα μόνο από τα δεκάδες πρακτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, νομικά, ερωτήματα της απόφασης.

Από μέσα, από την Ελληνική εξουσία, όπως είχαμε κατ' επανάληψη τονίσει, θα χτιστεί το νέο Τείχος, όχι από την Ευρώπη και τον έξω κόσμο. Όπως εκείνο το άλλο που γκρεμίστηκε πριν δυόμισι δεκαετίες. Για να επιχειρήσει (ματαίως) να κρατήσει έγκλειστους να αναλώνονται μεταξύ τους, σε μια λιγότερο παραγωγική οικονομία και πιο ανελεύθερη κοινωνία, χρήματα, αγαθά, ανθρώπους.

Πίσω, πίσω κι ακόμη παρά πίσω, στα πέτρινα χρόνια.

Κλείνουν σιγά-σιγά οι πόρτες οι βαριές. 


Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος 



Friday, July 24, 2015

Πλειστηριασμοί και λαϊκισμός


Share/Bookmark
Θα σας θυμίσω δυο ιστορίες:

1. Υπάρχει η φυλή των καμένων στο Χρηματιστήριο του 1999 που "έπαιζε" συνέχεια ALTEC και Γενικών Αποθηκών, γράφανε επί μερικούς μήνες αστρονομικά κέρδη στα χαρτιά και από κάποια στιγμή και μετά βρέθηκαν με μετοχοδάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών που δεν μπορούσαν, προφανώς, να εξυπηρετήσουν. Καταγγέλλουν δε τους εβραιομασώνους, τον καπιταλισμό, τους ελλοχίμ και το νεοφιλελευθερισμό που τους άφηναν να παίζουν τα κουρελόχαρτα.

2. Επί PSI με προσήγγισαν καμιά 200αριά άνθρωποι, φίλοι φίλων, για οδηγίες πώς να χειριστούν το χαρτί συμμετοχής τους στο PSI. Βρέθηκα ένα βράδυ για φαγητό με φίλο φίλων, μεγαλογιατρό (δεν ήξερα την ιδιότητα εξ αρχής), που είχε ένα προβληματάκι με ένα ομόλογο (το γνωστό, του Ιανουαρίου 2010) καμιά 100στή χιλιάδες. Στην κουβέντα προκύπτει πως το πρόβλημα ήταν και άλλα ομόλογα, σύνολο κάπου εξακόσια χιλιάρικα. Όχι μόνο αυτό, ο γιατρός είχε πάει στα δικαστήρια το private banking τράπεζας γιατί του πούλησαν Ισλανδικά (!) ομόλογα το 2008, κάπου μισό εκατομμύριο. Η συμβουλή μου ήταν: φίλε μου, πιές το κούρεμα και μη μιλάς, να παρακαλάς να μη βρεθείς μπροστά σε κάνα δικαστή να κλαίγεσαι. Ηγήτωρ του κινήματος των μικροομολογιούχων, μαζί με τον γνωστό ταλαίπωρο που, μετανάστης στο Βέλγιο, έχασε τα λεφτά που είχε στην άκρη να σπουδάσει την κόρη του.

Την ίδια περίοδο προκύπτει αδελφή φίλου, διευθυντικό στέλεχος της Ολυμπιακής (καμιά 25αριά χρόνια δουλειάς), η οποία είχε υποχρεωθεί να λάβει την αποζημίωσή της σε ομόλογα και τα οποία κουρεύτηκαν βέβαια. Κι αυτή στην κίνηση μικροομολογιούχων.

Γιατί θυμάμαι τις ιστορίες (τις έχω ξαναπεί); Γιατί κάτω από μια ταμπέλα μαζεύονται διαφορετικές περιπτώσεις. Περιπτώσεις που αξίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά και περιπτώσεις που αντιλαμβάνονται την κοινωνική αλληλεγγύη ως υποχρέωση των άλλων να τους ξελασπώνουν στα δύσκολα, ενώ αυτοί έχουν το ελεύθερο στη μαγκιά του εύκολου πλουτισμού ή του δωρεάν γεύματος. Μούρχονται με την κουβέντα για πλειστηριασμούς!

Αν βγει πακέτο πλειστηριασμών, το πρώτο θα αφορά περιπτώσεις που έχουν τελεσιδικήσει μέχρι το 2010. Ο κύκλος με τα δικαστικά δεδομένα στην Ελλάδα είναι περίπου επτά χρόνια. Φαντασθείτε λοιπόν, πως ανάμεσα στις περιπτώσεις αυτές είναι δάνεια που δεν εξυπηρετούνται από το 2003! Ακόμη και σε μια υποτιθέμενη πρώτη κατοικία, σε 12 χρόνια εκμετάλλευσης έχει αποσβεσθεί η "επένδυση"! Ας ξεχωρίσουν οι περιπτώσεις, ας κατηγοριοποιηθούν και ας τεθούν στην κρίση των πολιτών: ποιες περιπτώσεις συμπολιτών μας πρέπει να τύχουν της αλληλεγγύης και ποιες όχι. Ας μη ξεχνάμε, κάθε διαγραφή δανείου είναι μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο - από το 2012 και μετά που με το PSI και την επακολουθήσασα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν υπάρχει καν άλλοθι, παρά μόνο στην αντικαπιταλιστική ρητορική νεοΣΥΡΙΖΑίων, εντελώς πονηρών.

Τα κόκκινα δάνεια είναι πολλών ειδών. Πολλά με υποθήκη πρώτης κατοικίας. Μια ιδιαίτερη κατηγορία είναι αυτά (ήταν κάπου 160.000 το 2011) σε συνάλλαγμα. Συμπολίτες μας δανείστηκαν σε ελβετικά φράγκα ή γεν, με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο. Μετά από μερικά χρόνια δόσεων βρέθηκαν να χρωστούν περισσότερα (στο νόμισμα που έχουν το εισόδημά τους, το ευρώ) από το αρχικό δάνειο. Αντικαπιταλιστές και αντιτραπεζικοί είναι σήμερα! Ειρωνεία πως είναι φανατικοί με την Αριστερή Πλατφόρμα - κάθε πολιτική της ρίχνει το ευρώ και επιδεινώνει την κατάστασή τους! Αγώνας αντικαπιταλιστικός - όταν όμως επιχειρούσαν να κερδίσουν από τις επιτοκιακές διαφορές δεν έκαναν αγώνα για τους υπολοίπους! Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά! Όπου υπάρχει κατάχρηση από τις τράπεζες, να παρέμβουν οι εποπτικές αρχές. Για ποιο λόγο όμως, αυτό το ιδιωτικό χρέος, εξ ορισμού προκύψαν από κερδοσκοπική πρόθεση, να γίνει αβλεπί δημόσιο; Ακόμη και για φίλους μου, δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια. Άλλως τε, για να καταλαβαινόμαστε, τα δάνεια σε συνάλλαγμα δεν αφορούσαν τα πενήντα χιλιάρικα ενός διαμερίσματος στα Καμίνια, αλλά δανειάρες των 300 χιλιάδων και άνω.

Πριν μερικούς μήνες έδωσα (σε σειρά επαναλήψεων) σε χειριστές συστημάτων παρακολούθησης δανείων, κριτήρια για ανάλυση - για δική μου χρήση, να ξέρω τι λέω όταν μιλάω για κόκκινα δάνεια. Θα μεταφέρω εδώ τα ευρήματα από μια κατηγορία δανείων. καταναλωτικά (διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, μετοχοδάνεια) που μετατράπηκαν σε "εξασφαλισμένα" με μείωση επιτοκίου και εγγραφή υποθήκης. 

Πραγματικά νούμερα:

Σύνολο δανείων: €380 εκατ (υπολειπόμενη αξία)

Ρυθμός ανάκτησης: 5.84% (!!!)

Τρελαίνομαι! Καλυμμένα δάνεια, ο κόσμος θα χάσει σπίτια και από τα 380 εκατ. θα μαζευτούν μόνο 20 εκατ! Ε να το ψάξουμε! Τα ακίνητα τα οποία υποτίθεται κάλυπταν αυτά τα δάνεια φέρουν βάρη, ούτε λίγο ούτε πολύ, €18 δισ!!! Δηλαδή, έχουν μπει πολλαπλές υποθήκες, οι τράπεζες έκαναν την παλαβή (σωρηδόν οι προσημειώσεις για να περάσουν τα διάφορα στρες τεστς και να καμώνονται όλοι πως τα δάνεια εξυπηρετούνται), θαλασσοδάνεια από δω κι από κει. Προφανώς υπάρχουν και πρώτες κατοικίες ανάμεσα σ' αυτά. Υποθέτω είναι και οι ταλαίπωροι που όντως βρέθηκαν σε δυσκολία και κινδυνεύουν να τις χάσουν - θάναι το 5.84% που πληρώνει, μπορεί έως διπλάσιοι! Αυτό που δεν μπορεί να χωνέψει ο νους είναι πως οι πάντες μιλούν για πλειστηριασμούς και πρώτες κατοικίες. Με τον ίδιο τρόπο για τον ταλαίπωρο με το σπίτι στα Καμίνια και τον πονηρό που έχει φορτώσει εξήντα φορές την αξία του σπιτιού σε υποθήκες! Τα δάνεια αυτά (που ανέλυσα) δεν πρόκειται να εισπραχθούν ΠΟΤΕ! πρώτα απ' όλα, ο δανειολήπτης που έχει φορτώσει εξήντα φορές την αξία του σπιτιού σε δάνεια, θα είναι έκπληξη αν πληρώνει ΕΝΦΙΑ ή δεν έχει υποχρεώσεις στο Δημόσιο. Γι αυτό και οι τράπεζες (μεταξύ άλλων λόγων) είναι large και δεν προχωρούν σε πλειστηριασμούς μέχρι να βρεθεί ο καλός φορολογούμενος που θα τους τα πάρει από τα βιβλία - κι από δίπλα οι κυβερνήσεις το παίζουν φιλολαϊκές και φροντίζουν με τις διοικήσεις των τραπεζών να μη γίνονται πλειστηριασμοί.

Η πραγματική φιλολαϊκή πολιτική είναι η λεπτομερής ταξινόμηση των δανείων. Να ξεχωρίζει ο φουκαράς από τον ιδεολογικά μπαταχτσή και λαμόγιο! Ο πρώτος χρειάζεται την κοινωνική αλληλεγγύη και αν χρειασθεί το ιδιωτικό του χρέος να γίνει κατά ένα μέρος δημόσιο. Ο δεύτερος πρέπει να βρεθεί και να κυνηγηθεί ανελέητα. Τα περιορισμένα data που μάζεψα, υποδεικνύουν πως η αναλογία είναι 1:20 μέχρι 1:10.

Μπροστά λοιπόν ο φουκαράς, σημαία, και πίσω από κάθε φουκαρά δέκα ή είκοσι μπαταχτσήδες. Όλοι μαζί να περάσει το χρέος και του φουκαρά και των μπαταχτσήδων στους φορολογούμενους. Να μη σηκώσει ποτέ κεφάλι αυτή η χώρα!

Με το Μνημόνιο Τσίπρα έχουν βγει δύο πράγματα: (α) η απαίτηση εκκαθάρισης των κόκκινων δανείων, μεταξύ αυτών και κάπου €20 δισ στεγαστικών, (β) η μετατροπή του προκύπτοντος ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Δικαιοσύνη δεν είναι ο λαϊκισμός κατά των πλειστηριασμών (πώς διάολο θα εκκαθαρισθούν κόκκινα δάνεια εάν δεν εισπραχθούν χρήματα από τους οφειλέτες;) αλλά οι διαφορετικές πολιτικές σε διαφορετικούς δανειολήπτες. Αλλού κοινωνική αλληλεγγύη, αλλού καμιά ανοχή.

Τόδαμε αυτές τις μέρες - είναι άλλη έκφανση του ιδίου φαινομένου. Εν μέσω κρίσης, αύξηση κατανάλωσης σε προϊόντα πολυτελείας διαχρονικής αξίας, από iphone 6 plus μέχρι ακριβά αυτοκίνητα, έργα τέχνης και πολύτιμους λίθους. Δεν γίνεται να καμωνόμαστε πως η κρίση είναι μία για όλους! Πώς να το κάνουμε!

Γιώργος Προκοπάκης 


Στην πυρά της Αρχαιολογίας


Share/Bookmark


Εικόνα: Ο Φίλιππος της Μακεδονίας σε χρυσό μετάλλιο της ρωμαϊκής περιόδου, όταν ήδη τόσο ο ίδιος όσο και ο Αλέξανδρος χρησιμοποιούνταν για πολιτικούς λόγους.

Τις τελευταίες μέρες αναζωπυρώθηκε μια παλαιότερη «εθνική» πυρκαγιά. Όχι βέβαια με τις θεαματικές πύρινες γλώσσες της περσινής Αμφίπολης. Δεν το επιτρέπει πια ούτε η κατάσταση της χώρας, ούτε το ίδιο το «θέαμα». Πρόκειται για τη νέα απόδοση των οστών του μνημειακού κιβωτιόσχημου τάφου Ι της Βεργίνας στον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας. Για τους μη ειδικούς, ας θυμίσουμε ότι στον Φίλιππο είχε αποδοθεί ο ασύλητος μακεδονικός τάφος ΙΙ από τον Ανδρόνικο, υπόθεση που υποστηρίζεται ακόμη από σχεδόν όλους τους ανασκαφείς της Βεργίνας και τους επιγόνους του Ανδρόνικου, και μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Υπόθεση, ωστόσο, που έχει αμφισβητηθεί έντονα από άλλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας και προσφάτως από ανθρωπολόγους (ενώ προηγούμενες ανθρωπολογικές μελέτες την επιβεβαίωναν). 

Δεν θα ανατρέξω στο ποιος και με τι επιχειρήματα υποστήριξε την κάθε άποψη, παρ’ ότι στοιχεία της εκατέρωθεν επιχειρηματολογίας έχουν αποτελέσει στο παρελθόν αντικείμενο και δικών μου δημοσιευμένων ερευνών. Γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου. Αυτό που παρακολουθούμε ξανά με λιγότερο ή περισσότερο «εμπρηστικά» δημοσιεύματα στον συμβατικό και ηλεκτρονικό τύπο είναι μια μάλλον «ενδοοικογενειακή» υπόθεση στους κόλπους κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) της ελληνικής αρχαιολογικής κοινότητας. Και το διακύβευμά της αφορά το δικαίωμα ερμηνείας και διαχείρισης του «εθνικού παρελθόντος» ως καταλυτικό στοιχείο σύστασης και διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας. Από τη μια βρίσκεται η θεσμική παρουσία του υπουργείου πολιτισμού και της δημόσιας αρχαιολογικής διοίκησης και από την άλλη η εξίσου θεσμική παρουσία της πανεπιστημιακής κοινότητας των κρατικών πανεπιστημίων (όχι σύσσωμης, αλλά σημαντικού μέρους της οπωσδήποτε).

Δυο μορφώματα που, ενώ φαίνεται να πνέουν τα μένεα εναντίον αλλήλων, αντιπαρατίθενται ελάχιστα στο πεδίο των επιστημονικών δημοσιεύσεων σε έγκριτα ελληνικά και ξένα περιοδικά. Είναι ζήτημα αν τα σοβαρά και με νέα στοιχεία άρθρα και βιβλία, από το 1978 που ανασκάφηκε ο λεγόμενος τάφος του Φιλίππου ως σήμερα, ξεπερνούν τη μια ντουζίνα. Και πολλά λέω. Στο φαινόμενο έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και το γεγονός της απουσίας ακόμα και σήμερα, 37 χρόνια μετά, μιας πλήρους και «οριστικής» δημοσίευσης του τάφου ΙΙ. Μια παθογένεια που, ενώ έχει τις ρίζες της στην αντίληψη περί «ιδιοκτησίας» των ευρημάτων από τους ανασκαφείς τους επ’ άπειρον, εδράζεται εξίσου στην παραδοχή ότι η αρχαιολογία είναι σαφώς επιστήμη πολιτική. Την παραδοχή αυτή διεκδίκησε με ζήλο η ελληνική αρχαιολογία ήδη από τα σπάργανά της κατά τον 19ο αιώνα και ιστορικά θα ήταν αδύνατο να μη συμβεί, δεδομένης της πολιτικής διάστασης που αποδόθηκε στην ελληνική αρχαιότητα κατά την «κατασκευή» της νεοτερικής δύσης.

Το παράδοξο είναι, εντούτοις, ότι ενώ λίγο-πολύ όλοι συμφωνούν για το πώς η αρχαιολογία έγινε πολιτική, είναι ελάχιστες οι φωνές που επιμένουν ότι είναι αναγκαία η αναδιατύπωση του ρόλου της και της θεσμικής της υπόστασης εντός του σύγχρονου κράτους, της κοινωνίας της πληροφορίας και του δημόσιου χώρου/λόγου. Γιατί και όταν γίνεται αντιληπτή η χειραγώγησή της από εξωεπιστημονικά πολιτικά και εθνικά προτάγματα, δεν υπάρχει η βούληση να απεμποληθεί οικειοθελώς μέρος της ισχύος της και της επιρροής της στην κοινωνία και την εξουσία. Προς επίρρωση της τελευταίας διαπίστωσης αναφέρω μόνο ότι εδώ και λίγα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες διεκδίκησης μέρους αυτής της πολιτικής ισχύος από διάφορες περιαρχαιολογικές επιστήμες και πρακτικές, όπως η γεωφυσική διασκόπηση και τα συστήματα γεωπληροφορίας, ή η ανθρωπολογία και οι αναλύσεις DNA. 

Κατά τη γνώμη μου το φαινόμενο δεν αφορά αποκλειστικά την αρχαιολογία, αλλά εντάσσεται στο ευρύτερο συγκρουσιακό πλαίσιο της «μετακαπιταλιστικής» κοινωνίας, καθώς σταδιακά γίνεται αντιληπτό ότι ο έλεγχος, η διαχείριση, η διάδοση και η αναπαραγωγή της γνώσης προορίζονται αναπόδραστα να αποτελέσουν το επόμενο κρίσιμο βήμα στην εξελικτική πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών, και να καταλάβουν τη θέση της κύριας παραγωγικής ισχύος, υποκαθιστώντας πια τον παραδοσιακό καπιταλιστικό έλεγχο των μέσων παραγωγής. Δεν πιστεύω ότι η πορεία αυτή, παρά τα σθεναρά εμπόδια που συναντά, μπορεί να ανακοπεί. Αλλά για να γυρίσουμε στην «εξαγνιστική» πυρά της καθ’ ημάς επιστημοσύνης, βρίσκω λυπηρό ότι και οι δυο θεσμικές τάσεις περί την αρχαιολογία ενδιαφέρονται μόνο για το προς τα πού θα στραφεί το μέτωπο της φωτιάς. Καθόλου όμως για την κατάσβεσή της. Απομένει να ελπίσουμε ότι οι στάχτες τους θα συμβάλουν ως λίπασμα για τη νέα βλάστηση, την τόσο αναγκαία για το οξυγόνο της κοινωνίας μας.

Θάνος Σίδερης



 Τα δυο βασικά πρόσφατα δημοσιεύματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται η συζήτηση για τον Φίλιππο μπορείτε να τα βρείτε εδώ:
http://www.pnas.org/content/…/2015/07/15/1510906112.abstract
http://www.yppo.gr/2/g22.jsp?obj_id=61792









Monday, July 20, 2015

Το "πατριωτικό καθήκον"


Share/Bookmark
Είναι πατριωτικό καθήκον της Κυβέρνησης να εξασφαλίσει ότι οι Ελληνικές τράπεζες είναι το ίδιο ασφαλείς με τις Ολλανδικές ή τις Λιθουανικές για τα χρήματα των καταθετών τους, να διασφαλίσει ότι δεν τα τοποθετούν σε επικίνδυνες και επισφαλείς τοποθετήσεις (όπως έντοκα γραμμάτια και ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ή επισφαλή δάνεια σε Ελληνικές ή άλλες Δημόσιες "Επιχειρήσεις" ή σε ιδιώτες πελάτες των πολιτικών χωρίς κερδοφορία και προοπτική). Να εξασφαλίσει ότι είναι ελεύθερα και διαθέσιμα στους ιδιοκτήτες τους όποτε τα χρειαστούν και όπου τα χρειαστούν, ότι δεν θα κουρευτούν είτε άμεσα είτε με έξτρα φορολόγηση επί του κεφαλαίου, ότι δεν θα τα αρπάξει ο έφορος ετσιθελικά και χωρίς προστασία, ότι θα παραμείνουν για πάντα στο ίδιο ισχυρό νόμισμα και δεν θα μετατραπούν σε σκουπιδονόμισμα, ότι οι Τράπεζες είναι ανεξάρτητες από την Κυβέρνηση και μέλη ισχυρών Διεθνών ομίλων.

Αν η Κυβέρνηση επιτελέσει το πατριωτικό της καθήκον στο ακέραιο, να μην αμφιβάλλει κανείς ότι δεν υπάρχει ούτε ένας λογικός άνθρωπος που να προτιμά να έχει τα χρήματά του θαμμένα ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του.

Μέχρι τότε, πατριωτικό καθήκον των Ελλήνων δεν είναι να πετάξουν τα λεφτά τους, που πέρα από αποταμιεύσεις προσωπικές, κόπο και ιδρώτα τους, είναι τα χρήματα του Ελληνισμού, ό,τι έχει απομείνει για να ξεκινήσει και πάλι η οικονομία όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ούτε να καταλήξουν επαίτες όπως κατέληξε το κράτος τους. Μέχρι τότε, πατριωτικό καθήκον των Ελλήνων είναι να προστατεύσουν με κάθε τρόπο την περιουσία τους, γιατί αυτή είναι η περιουσία του Ελληνισμού, το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους και του Έθνους τους.

Για να εξηγούμαστε και να κόβουμε τα σάπια.  

Κατάλαβες, κυρία Κατσέλη;

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.








Sunday, July 19, 2015

Η σειρά


Share/Bookmark
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που η σοβαρότης, η αντίληψη και η ευφυΐα υπερισχύει, λίγο ή πολύ, των αδύναμων στοιχείων του χαρακτήρα τους είναι πως αισθάνονται έναν φυσικό και χρήσιμο ενδόμυχο φόβο μην και τους κυριαρχήσουν οι αδυναμίες τους. Έτσι όταν τις συναντούν να εκδηλώνονται με κάποια μορφή σε άλλους λιγότερο ή περισσότερο σοβαρούς και ευφυείς ανθρώπους, δεν μπορούν να τους ανεχθούν. Είναι ο λόγος για τον οποίο οι όμοιοί τους τούς απεχθάνονται περισσότερο από τους ανόητους, τους οποίους και ανέχονται παραδόξως ευκολότερα.

‘Έτσι – και σωστά ίσως σε φυσιολογικές συνθήκες – οι σχετικά πιο σοβαροί άνθρωποι απομακρύνονται μεταξύ τους, όπως οι μαγνήτες που πλησιάζουν από τον ίδιο πόλο, όχι από συμφέρον, αλλά από έναν ασυνείδητο φόβο (και ίσως κάποιο φθόνο), ότι κάποιος με παρόμοια ή διαφορετικά ελαττώματα από τα δικά τους μπορεί να ηγηθεί επί του νου τους. Είναι ο λόγος που πολλοί λογικοί άνθρωποι, με τρόπο ανεξήγητο, μπορεί να προτιμούν να τους κάθεται στο σβέρκο ένας Τσίπρας παρά ένας Μεϊμαράκης, ένας Καμμένος παρά ένας Άδωνις, ένας Βαρουφάκης παρά ένας Παπακωνσταντίνου, μια Κωνσταντοπούλου παρά μια Διαμαντοπούλου, για να χρησιμοποιήσω ζεύγη ακραία και κάπως προκλητικά, των οποίων το σοβαρότερο μέρος κι εμένα μου προκαλεί μια αντιπάθεια για ευνόητους λόγους.

Οι πρώτοι αισθανόμαστε πως δεν μας αφορούν. Γι' αυτό αδιαφορούμε πολλές φορές, έστω κι αν είναι πολύ πιο καταστροφικοί για τη δική μας ζωή. Οι δεύτεροι μας αγγίζουν, είναι αυτό που θα μπορούσαμε ίσως πιο επιτυχημένα να γίνουμε. Γι’ αυτό προκαλούν ανατριχίλες παραπόνου.

Κι όσο ο κύκλος στενεύει στον χώρο των πιο λογικών, των πιο σοβαρών, (χαρακτηριστικό και ακραίο παράδειγμα ο «μεταρρυθμιστικός, φιλελεύθερος χώρος», που διαθέτει τους ανθρώπους με τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εν συγκρίσει, αλλά γι' αυτό και τον μεγαλύτερο εγωισμό) τόσο εντείνεται η άπωση, μεγεθύνονται τα μίση, γίνονται τεράστια τα μειονεκτήματα του καθενός, ο ένας ξινίζει, ο άλλος βρωμάει.

Εν αντιθέσει οι ανόητοι, τα αρπακτικά και οι φανατικοί δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Κινούμενοι περισσότερο από το ένστικτο παρά από τη λογική, από το ζεστό αίμα και τη μυρωδιά της λείας, χωρίς αύριο, αναγνωρίζουν τον όμοιό τους, έλκονται και τον ακολουθούν, τον χειροκροτούν φανατικά αφού αναμετρηθούν πρώτα κάπως για να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο πιο δυνατός, τίνος ήρθε η ώρα, όπως όλα τα αγελαία ζώα.

Έτσι είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς την αληθινή και πέρα από ιδεολογικές επιφάσεις συμπάθεια του κ. Καμμένου για τον κ. Τσίπρα, την αγάπη του κ. Μπαλτάκου για τον κ. Κοτζιά, τον (αμοιβαίο μάλλον) έρωτα του κ. Μιχαλολιάκου για την κα Κωνσταντοπούλου. Όπως όλα τα αγελαία ζώα, γνωρίζουν πως το σημαντικό είναι η αγέλη τους να κυριαρχεί, ρημάζοντας τα κοπάδια και τα χειμαδιά. Και ξέρουν να περιμένουν την ώρα που ο αρχηγός θα κουραστεί, θα πληγωθεί ή θα γεράσει .

Τότε θάναι η σειρά τους.

Αν οι άλλοι, τα θύματα, οι χτίστες, οι βοσκοί, οι γεωργοί, αυτοί που χρειάζονται νου, σκέψη, χρόνο και μόχθο για να παράγουν αυτό που τα άλογα θηρία λιανίζουν σε μια μέρα, σε μιαν ώρα, δεν βρουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τις έχθρες τους, να οργανωθούν, να πειθαρχήσουν σε μια - όποια επιτέλους - ηγεσία και να χτυπήσουν.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος





 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.







Wednesday, July 15, 2015

Είναι οι ιδέες, ηλίθιε!


Share/Bookmark
Οι ιδέες της "ελληνορθοδόξου εθνικής μοναδικότητος" και των μεταφυσικών σωτήρων στην πολιτική, που κατάγονται από το σκοτεινότερο δεξιά της δεξιάς βαθύ κράτος, πασπαλισμένες με μπόλικη αριστερή εξισωτική χρυσόσκονη, διαλέγοντας προσεκτικά μόνο το αυταρχικό μέρος και τις πρακτικές της αριστεράς, κυριάρχησαν στη χώρα μας σταδιακά σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.

Απλώθηκαν ύπουλα σαν το δηλητήριο. Από το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» του Ανδρέα (και τότε κεντρικό σύνθημα του πατέρα της κ. Λεπέν, του Ζαν Μαρί, "Η Γαλλία ανήκει στους Γάλλους"), το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ...», το φονιάδες των λαών...», το  «Είμεθα έθνος ανάδελφον», ως το εθνικιστικό παραλήρημα του Σαμαρά στο μακεδονικό, τις σέρβικες συναναστροφές, τις υπογραφές για τις ταυτότητες, το εθνοθρησκευτικό δηλητήριο του Χριστόδουλου, (που καταδικάζεται από το Πατριαρχείο ως αίρεση), την εθνικιστική αντιευρωπαϊκή ρητορεία του αντιπολιτευόμενου Σαμαρά, οι ιδέες αυτές άπλωναν και ρίζωναν χωρίς αντίσταση. Ούτε από τους πνευματικούς ανθρώπους, ούτε από τα Μέσα και τους δημοσιογράφους, ούτε από την πολιτική τάξη βρήκαν αντίσταση. Διέβρωσαν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κατέρρεε χάνοντας σταδιακά και το κύρος και την αξιοπιστία του. Για να καταλήξουν στις απιθανότητες και τα κηρύγματα μίσους κατά της Ευρώπης, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καθαγιασμέρνα στην αριστερή κολυμβήθρα. .

Και στη γενικευμένη υλική ευφορία της εποχής, όπου όλα φαίνονταν πιθανά και επιτρεπτά, έχυσαν το δηλητήριό τους σε κάθε τομέα. Στην οικονομία, στη διοίκηση και στη διαχείριση του κράτους. Αναπαρήχθησαν σαν ιός της αρπαχτής και της πλεονεξίας. Ό,τι γουστάρουμε κάνουμε, όλοι μάς οφείλουν και μόνο εμείς έχουμε δίκιο, γιατί δεν κάνουμε ποτέ λάθος. Αφού είμαστε οι πρώτοι και οι καλύτεροι, διότι έτσι είμαστε. Νυν και αεί!   Εκτός κόσμου, εκτός ιστορίας.

Αυτές οι ιδέες απέχουν από τις αυθεντικές λαϊκές ελληνικές παραδόσεις όσο απέχει το Islamic state από το φιλελεύθερο πολύ πριν την Ευρώπη Ισλάμ των Ομεϊαδών. Είναι αυτές που τα ανθρωπάκια της χούντας έμοιαζαν να είχαν καταφέρει να καταδικάσουν στην ισόβια γελοιότητα, είναι οι ίδιες που σταδιακά κυριάρχησαν σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού. Από περιθώριο, ή έστω κουβέντες καταλοίπων του καφενείου έγιναν ένας μεταμοντέρνος κυρίαρχος όσο και παράλογος πολιτικός λόγος, καθολικής ισχύος. Έγιναν αυτονόητοι κανόνες συμπεριφοράς για το σύνολο και για κάθε έναν από τους πολίτες χωριστά απέναντι στους συμπολίτες του και στον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτές αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα έφερναν στην εξουσία όποιον φαίνεται να τις εκπροσωπεί καλύτερα. Παίζουν χωρίς αντίπαλο. Πού είναι οι ιδέες της ελευθερίας, της υπευθυνότητας, της ανεκτικότητας, του διαλόγου, της διαφάνειας, της αλήθειας, της λογικής, της ανοιχτής κοινωνίας, της επιστήμης, της γνώσης, των ίσων ευκαιριών, πού κρύβονται όλα αυτά τα χρόνια;

Και τότε έρχεται η στιγμή της αλήθειας.

Διαθέτουν τη δύναμη οι πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί να πείσουν τους πολίτες, αφού πρώτα πείσουν τον εαυτό τους; Διαθέτουν τα ψυχικά εφόδια και αντοχές οι πολίτες να αντιμετωπίσουν την disillusion, τη διάλυση των μύθων που βάφτισαν εθνικούς; Την απώλεια της ουτοπίας, του γλυκού κι εθιστικού ψέματος, που δικαιολογεί στα μάτια μας τις επιλογές μας; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τότε τις Ερινύες; Σε ποιες Στροφάδες θα καταφύγουμε;

Πόσο μπορούν να νικηθούν αυτές οι ιδέες εντός μας;

Ένα είναι σίγουρο, παραφράζοντας τον Μπιλ Κλίντον. Δεν είναι η οικονομία. Είναι οι ιδέες, ηλίθιε!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Εικόνα: "Οι Ερινύες μπροστά στις Πύλες της Κόλασης", από την Κόλαση του Δάντη. Χαρακτικό του Γάλλου Gustave Dore, του 1861.



Η Ευρώπη εν κινήσει πάνω από τα Ελληνικά συντρίμμια


Share/Bookmark
Μια εξέλιξη τεράστιας σημασίας για την Ευρώπη συνέβη την Τρίτη 14 Ιουλίου 2015. Ο Φρανσουά Ολλάντ προτείνει Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο για τη ζώνη του ευρώ. Με τον πλέον συμβολικό τρόπο. Ανήμερα 14η Ιουλίου, επέτειο της Γαλλικής Εθνικής γιορτής, όταν γεννήθηκε η σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και το νέο ρεπουμπλικανικό Γαλλικό Κράτος, με τη Γαλλική Επανάσταση.

Ο Γάλλος Πρόεδρος, ανατρέποντας τις επιφυλάξεις της Γαλλίας απέναντι στην ομοσπονδιακή προοπτική της Ευρώπης και την κοινή διακυβέρνηση, πρότεινε την Τρίτη επίσημα οι χώρες της Ευρωζώνης, που ήδη έχουν κοινό νόμισμα, να προχωρήσουν άμεσα στη δημιουργία κοινής Κυβέρνησης και Κοινοβουλίου και δικού τους ξεχωριστού προϋπολογισμού. Για να το επιτύχει το Παρίσι θα συνεργαστεί στενά με το Βερολίνο, διότι η Ευρώπη προχωρά "μόνο όταν Γαλλία και Γερμανία είναι ενωμένες, όπως συνέβη τη Δευτέρα για το κλείσιμο της συμφωνίας με την Αθήνα". 

Στην Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο αυτό, που θα διαθέτει προφανώς πολύ σημαντικότερο προϋπολογισμό, θα μεταφερθεί μεγάλο μέρος της κοινής κυριαρχίας των κρατών σε οικονομικά και αντίστοιχα πολιτικά θέματα, όπως αναφέρει η EL PAIS http://internacional.elpais.com/…/ac…/1436878643_523865.html . 

Το Βερολίνο άφησε για ευνόητους λόγους την πρωτοβουλία στο Παρίσι να εμφανιστεί πλέον ως ο υπέρμαχος της πρότασης αυτής που εκκολαπτόταν εδώ και καιρό. Αλλά η ελληνική καταστροφή έγινε ο καταλύτης, διευκολύνοντας την αλλαγή της γαλλικής στάσης και προς το εσωτερικό της χώρας.

Δεν πρόλαβε καν να στεγνώσει το πληκτρολόγιο όταν πριν τρεις μέρες λέγαμε:

"Όσον αφορά την Ευρώπη, που πλέον δεν θα μας αφορά και ήδη πολύ λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε, η Ελληνική περίπτωση θα αφήσει ένα βαθύ σημάδι αλλαγής. Η Γαλλία, ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, θα πρέπει να αποδεχθεί πλέον την ομοσπονδιακή προοπτική, στηριγμένη στις ευρωπαϊκές περιφέρειες και στις ψήφους των πολιτών και όχι των κυβερνήσεων. Και να κινηθεί γρήγορα προς αυτήν. Έστω κι αν είναι αντίθετη με τη συγκεντρωτική ρεπουμπλικανική παράδοση του Γαλλικού κράτους και αυτήν της χαμένης αυτοκρατορίας. Επί ποινή οριστικής παρακμής της επιρροής της.

Αλλιώς, η παμπάλαιη λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεκινά από τις Κάτω Χώρες, περνάει από τη μέση του Βελγίου, συνεχίζει στα Γαλλικά σύνορα και καταλήγει διακλαδούμενη στις ακτές της Αδριατικής, χωρίζοντας τη Λατινική από την κεντρική/βόρεια Ευρώπη, θα κάνει πάλι την εμφάνισή της. Υπό τη μορφή λαϊκιστών ηγετών σαν την κυρία Λεπέν, που δεν θα αργήσουν να βρουν το αντίγραφό τους στην απέναντι πλευρά..... .

Όσον αφορά τη χώρα μας, βέβαια, ελάχιστα πλέον μπορεί να επηρεάσει κάτι από αυτά. Έπαιξε τον ρόλο του τρελού του χωριού. Ή του γελωτοποιού του βασιλιά."  http://katoptra.blogspot.com.es/2015/07/blog-post_12.html

Τι μπορεί να ελπίζει η χώρα μας; Να είναι τυχερή να βρεθεί μέσα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Tuesday, July 14, 2015

Ο Σουάρες και ο φουκαράς


Share/Bookmark
Ένα πολύ χαριτωμένο παράδειγμα ενός μάλλον καλοπροαίρετου και συμπαθούς ανθρώπου (ή είναι απλά το εφφέ Βαρουφάκη που τον κάνει να φαίνεται έτσι;) ο οποίος πέφτει θύμα είτε της άγνοιας είτε των περιορισμών του.

Ο κ. Τσακαλώτος δήλωσε ότι εμείς έχουμε κάνει κορώνα μας τη σύλληψη της "φοροδιαφυγής" (σ.σ. σε συνθήκες φοροεπιδρομής) το γνωστό επίμονο όσο και άφαντο ελντοράντο. Και, όπως ο ίδιος αποκάλυψε στη Βουλή, είπε στην κυρία Μέρκελ: «Δεν μας αφήνουν να έχουμε έσοδα. Είπα λοιπόν στην κα Μέρκελ ότι είναι σαν να είστε η Μπάγερν Μονάχου και εμείς η Μπαρτσελόνα και να μη μας αφήνετε να χρησιμοποιήσουμε τον Μέσι ή τον Νεϊμάρ. Και μου απαντάει “ούτε τον Σουάρες” (το όνομα του το υπενθύμισε ο κ. Τσίπρας). Άρα το συμπέρασμα είναι ότι η κυρία Μέρκελ ξέρει καλύτερα ποδόσφαιρο απ’ ό,τι εγώ»!

Όταν παίζεις σκάκι πρέπει να είναι και οι δυο παίκτες πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο για να έχει νόημα το παιχνίδι. Ο κ. Τσακαλώτος είτε αγνοεί είτε δεν συσχέτισε το γεγονός ότι ο Σουάρες θεωρείται ένας παίκτης εξαιρετικά επιθετικός, που παίζει έξω από τα όρια και με πολλές μπαγαμποντιές. Λέγεται πως φτάνει ακόμη και να δαγκώνει τους συμπαίκτες του. Μακάρι η αφελής δήλωση του κ. Τσακαλώτου να προέρχεται από ποδοσφαιρική άγνοια του χαρακτήρα του Σουάρες και όχι από έλλειψη κατανόησης της παρατήρησης ή ακριβώς στο αντίθετο: πως θέλει έναν Σουάρες να δαγκώνει τους πολίτες.

Κι έτσι βγάζει, ο καημένος, ένα άσχετο συμπέρασμα (ξέρετε, σαν να σου υποδεικνύουν μια τρύπα μπροστά σου αλλά να κοιτάς το δάχτυλο) από την ατάκα της Καγκελαρίου και το διακηρύττει από τα έδρανα της Βουλής διανθίζοντας αφελώς με αυτό την ομιλία του. Και χαριτολογώντας το αναπαράγουν όλα τα ΜΜΕ για να αλαφρώσουν κάπως την ατμόσφαιρα με ολίγον από ασχετοσύνη, ολίγον από ιλαρότητα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Ireland versus Greece


Share/Bookmark
Κατά τη διάρκεια της ιρλανδικής κρίσης, ήταν κυρίως οι Γερμανοί που πίεζαν για την αύξηση του χαμηλού συντελεστή φορολογίας κερδών των επιχειρήσεων της χώρας, που είναι 12,5%. Ο χαμηλότερος στον ανεπτυγμένο κόσμο. Η οποία κατορθώνει έτσι να αντισταθμίζει την περιφερειακή της θέση και να προσελκύει επενδύσεις και δουλειές από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο που αναζητά πρόσβαση στην Ευρωπαϊκή αγορά, ειδικά στον τομέα των νέων τεχνολογιών.

Οι Γερμανοί και άλλοι ηπειρωτικοί πίεσαν με κάθε τρόπο (και εξακολουθούν να πιέζουν) για να μειώσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα της μικρής νησιωτικής χώρας. Οι Ιρλανδοί αντιστάθηκαν σθεναρά. Διαπραγματεύτηκαν με τους δανειστές τους τα πάντα εκτός από την αύξηση των φόρων στις παραγωγικές δραστηριότητες. Έκαναν θυσίες, έκοψαν δαπάνες στο κράτος (και μάλιστα όχι μόνο σπατάλες), μείωσαν μισθούς, απέλυσαν. Σήμερα η Ιρλανδία έχει βγει από την κρίση, η οικονομία αναπτύσσεται και πάλι, δουλειές δημιουργούνται, το εισόδημα και οι μισθοί ανεβαίνουν, η ανεργία πέφτει. 4,8% ήταν ο ρυθμός ανάπτυξης το 2014! 3,9% προβλέπεται το 2015, με τις εξαγωγές να τραβάνε το κάρο μιας εξωστρεφούς ανάπτυξης. Οι αναγκαίες κρατικές δαπάνες μπορούν να αρχίσουν να χρηματοδοτούνται και πάλι λελογισμένα. Και η χώρα, που μπορεί πλέον βάσιμα να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, κάθεται απέναντι από τον αρχικό συνοδοιπόρο της στα πρώτα χρόνια της κρίσης μαζί με τους ισχυρότερους. Και με αξιοπρέπεια και ισχύ αντιμετωπίζει τις πιέσεις τους όταν χρειάζεται. Και ασχολείται πλέον με προοδευτικά δημοψηφίσματα για κοινωνικά ζητήματα, με σοβαρές συζητήσεις για τα θέματά της σαν σύγχρονη κοινωνία και οικονομία και όχι με την ψευτοσυζήτηση για το εάν μας αρέσει ή όχι η πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι αντίστοιχες Εθνικές Κυβερνήσεις, εξαρχής αλλά με ακραίο τρόπο η τελευταία αυτές τις μέρες, πρότειναν, απαιτούσαν, πίεζαν μόνο γι' αυτό. Φέρνοντας το ένα μείον μετά από το άλλο. Κάθε φορά μεγαλύτερο. Για να αποφύγουν τις εναλλακτικές, στην καλύτερη περίπτωση. Τη χειρότερη, της τελευταίας, ας μην την ονοματίσουμε. Πίεσε με κάθε τρόπο να αυξήσει τη φορολογία στις επιχειρήσεις. Και κάθε είδους φορολογία στην παραγωγική δραστηριότητα. Ακόμη και δημοψήφισμα έκανε για να το πετύχει. Και ήταν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ακόμη και οι Γερμανοί, που παρά το άμεσο συμφέρον τους απλώς βλέπουν το αδιέξοδο της υπερφορολόγησης) αυτοί που προσπάθησαν ανεπιτυχώς σε έναν βαθμό να το αποτρέψουν.

Αμφιβάλλει κανείς ότι η Ελληνική ιθύνουσα πολιτική τάξη δρα με επιμονή, συνέχεια και σύστημα ενάντια στα εθνικά συμφέροντα;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.






Ούτε μία στο εκατομμύριο!


Share/Bookmark
Στα ψιλά γράμματα του νέου μνημονίου, ποιος φωστήρας το σκέφτηκε; ΦΠΑ 23% (?) στα ασφαλιστικά προγράμματα. Αποφύγαμε την οριζόντια αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών επί της εργασίας κατά 2-3 μονάδες, που αρχικά πρότεινε η Κυβέρνηση, και προέκυψε ακόμη χειρότερο. Αυξάνεται το κόστος της ιδιωτικής ασφάλισης (που καλύπτει συχνότατα και ανέργους ή περιστασιακά εργαζόμενους) κατά 23 (!) μονάδες.

Δηλαδή, το πρόγραμμα μιας τριμελούς οικογένειας για να καλύψει την υγειονομική περίθαλψή της, μπορεί να πάει από 2.000 ευρώ ετησίως στα 2.460. Το οποίο πληρώνει ήδη για χρόνια (δηλαδή έχει επενδύσει σε αυτό ήδη ένα σημαντικό κεφάλαιο) και πιθανόν συνεχίζει να το καλύπτει οριακά με πολύ μικρότερο μισθό πλέον.

Ένα πρόγραμμα που εξοικονομεί σημαντικά ποσά από τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία για παροχές, ενώ ο ασφαλισμένος συνεχίζει να τα πληρώνει και αυτά. Το οποίο τώρα ο ασφαλισμένος έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, καθώς το σύστημα πρόνοιας καταρρέει κάτω από το βάρος της κρίσης.

Και ποιος υπολόγισε ότι θα μπορέσει να συνεχίσει να το πληρώνει; Ποιος υπολόγισε τη ζημιά του, αν αναγκαστεί να το διακόψει μονομερώς μετά από χρόνια εισφορών; Ποιος υπολόγισε την επιβάρυνση των Δημόσιων Ασφαλιστικών Ταμείων, εάν τελικά ένα μεγάλο μέρος των ασφαλισμένων αναγκαστεί να τα διακόψει; Ή αν σταματήσουν να υπογράφονται νέα συμβόλαια; Ποιος υπολόγισε τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν στο ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα και στους συμβεβλημένους παρόχους υπηρεσιών και την αντίστοιχη απώλεια κρατικών εσόδων και αύξηση δαπανών; Ποιος υπολόγισε την ανθρώπινη ζημία της απώλειας ασφάλισης ή της τραγικής αύξησης του κόστους της για τους πολίτες, τη στιγμή που την έχουν περισσότερο ανάγκη και βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυσκολία; Ποιος θα καταγράψει το οφθαλμοφανές μείον στα κρατικά ταμεία;

Αλλά και τεχνικά μιλώντας, αυτό το μνημόνιο δεν υπάρχει περίπτωση να πιάσει τους στόχους του, όχι μόνο για μεσοπρόθεσμη αλλά ακόμη και για βραχυπρόθεσμη ίσως, πρόσκαιρη αύξηση των δημοσίων εσόδων και, έστω, σταθεροποίηση των δαπανών, ούτε μία στο εκατομμύριο. Εάν δεν υπάρξει δραματική αναδιαμόρφωση στην κατεύθυνση της δραστικής μείωσης των αγίων-παγίων κρατικών δαπανών. Ούτε μία στο εκατομμύριο!


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος



ΥΓ. Εντέλει, ενώ αρχικά είχαν προτείνει οι ίδιοι 23% σε όλα, μετά τις αλλαγές που προφανώς επιβλήθηκαν το τελικό νομοσχέδιο περιορίζει την αύξηση στις ασφάλειες πυρός και αυτοκινήτων. Ενώ μειώνεται λίγο ο φόρος στα ασφάλιστρα ζωής.
 Γ.Γ.Γ.