Sunday, May 31, 2015

Ο καλός, ο κακός, ο σοφός και ο χαζός


Share/Bookmark


O οικονομολόγος Χανς Βέρνερ Ζιν, μέλος της Επιτροπής σοφών του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, σε άρθρο του εκτιμά ότι ο κ. Τσίπρας με τον κ. Βαρουφάκη παίζουν το παλιό παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου, βάσει ενός (έστω αναποτελεσματικού και κακοοργανωμένου) πλάνου. 

Υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να έχει δίκιο. Το πιθανότερο είναι ότι το ανεπτυγμένο ορθολογικό μυαλό του σοφού οικονομολόγου πέφτει στην παγίδα που εντόπισε ήδη εδώ και πολλές δεκαετίες, το 1941, ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο μνημειώδες δοκίμιό του «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών στο Σύγχρονο Βίο».

"Ο βλάξ, ως πλησιέστερος προς το ζωϊκόν βασίλειον", έγραφε ο Λεμπέσης, "έχει την ένστικτον καχυποψίαν ούτω ανεπτυγμένην, ώστε ν΄ αδυνατή να διαγνώση ή να εννοήση συλλογισμούς και λογικούς υπολογισμούς του ευφυούς, βασιζομένους όχι εις το ένστικτον αλλά εις την διάνοιαν. Άοπλος και ανυπεράσπιστος έναντι των ψυχρών υπολογισμών της ξένης διανοίας, ής ο μηχανισμός τυγχάνει εις αυτόν νοητικώς απροσπέλαστος, μίαν μόνην άμυναν διαθέτει, ακριβώς όπως το ζώον και ο πρωτόγονος άνθρωπος: την ένστικτον καχυποψίαν. Ούτω εξηγείται και η φυσική και πνευματική κατωτερότης των λαών, οίτινες εμπνέονται βασικώς υπό της καχυποψίας, ήν αυταρέσκως εκλαμβάνουν ως ευφυίαν. Έναντι τών Ευρωπαίων οίτινες ουδεμίαν ανάγκην έχουν αυτής, ως αντιλαμβανόμενοι νοητικώς τον κόσμον. ……

…..Αν ο βλάξ καταφεύγει εις την επιτηδειότητα λόγω των πενιχρών πνευματικών του μέσων εκ της αυτής ελλείψεως ανωτέρων πνευματικών μέσων ωθείται και προς την απάτην. Απάτη είναι ως γνωστόν η αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψευδών πραγμάτων ως αληθών. Εξ αυτού τούτου του ορισμού αυτής συνάγεται ότι η απάτη δεν ανάγεται εις την εύφυίαν του απατεώνος, διότι πάς άνθρωπος δύναται να παραστήση ψευδώς πράγματα ως αληθή και αυτός ούτος ο βλάξ, αλλ΄ εις την ευπιστίαν του θύματος. Ότι λοιπόν καταφεύγει εις αυτήν, ως διανοητικώς ευκολώτερον μέσον ο βλάξ επειδή, στερούμενος ευφυΐας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα, είναι αυτονόητον, διότι έντιμα μέσα ως δυσκολώτερα, χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν. Πόθεν λοιπόν προέρχεται η ευρέως διαδεδομένη αντίληψις, ότι ο απατεών όχι μόνον αποκλείεται να είναι βλάξ, αλλ΄ αναγκαίως είναι ευφυής, αντί της ως άνω αναλύσεως, εξ ής αντιθέτως προκύπτει, ότι ο απατεών όχι μόνον αποκλείεται να είναι ευφυής, αλλ΄ είναι αναγκαίως βλάξ; Η αντίληψις αύτη προέρχεται εκ της «θεωρίας» τού βλακός περί της ευπιστίας. Ειθισμένος ο βλάξ να «σκέπτεται» ουχί διά του νοητικού μηχανισμού, αλλά δια χονδροειδών έξωθεν εντυπώσεων, δεν ερευνά τας αιτιοκρατικάς σχέσεις, αλλά περιορίζεται εις το γεγονός μιας επιτυχούσης απάτης, γεγονός εξ ού και μόνου συνάγει την βλακείαν του θύματος και την ευφυΐαν του απατεώνος. Ότι η απάτη δεν οφείλεται εις ευφυίαν ανελύθη, νομίζομεν επαρκώς. Ότι όμως η ευπιστία του θύματος αποτελεί βλακείαν, τούτο είναι αληθές μνημείον βλακικής "διανοίας" καί πολιτιστικής υποστάθμης. Διότι η ευπιστία ενός ατόμου, ως προϋποθέτουσα τα άλλα άτομα ως έντιμα καί συνεπώς ως ευφυά, είναι ασφαλώς το μέγιστον των τεκμηρίων της πνευματικής του αναπτύξεως και του πολιτισμού του. Όσον υψηλότερον επί των βαθμίδων της ευφυίας καί του πολιτισμού ίσταται εν άτομον ή είς λαός, (οι Ευρωπαίοι εν σχέσει προς τους Ανατολίτας) τόσον περισσότερον εύπιστος είναι. Ο τελευταίος των βλακών θα ηδύνατο να εξαπατήση ένα Κάντ ή ένα Μπετόβεv και ο τελευταίος των Ελλήνων ένα Ευρωπαίον... Το μειδίαμα του οίκτου, το οποίον ρίπτουν οι "αφελείς κουτόφραγκοι", δημιουργοί των πνευματικών αξιών και εξουσιασταί του κόσμου, επί των δυστυχών «έξυπνων» της Μεσογείου και της Ανατολής, ας είναι και η τιμωρία των βλακών και δια την "θεωρίαν" των ταύτην!"

Ας το προσέξει, λοιπόν, ο κ. Ζιν, αλλά και οι λοιποί συνομιλητές των ημετέρων. Διότι το πράγμα μπορεί να γίνει και για τους ίδιους επικίνδυνο, όπως ευφυώς επεξηγεί ο Ευάγγελος Λεμπέσης.

"Διότι, αλλοίμονον! Ουδείς ευφυής μέχρι τούδε κατώρθωσε νά πείση βλάκα και ουδεμία συνεννόησις επιτεύχθη ποτέ μεταξύ ετερογενών εγκεφάλων. "Δύο κεφαλαί δια να συνεννοηθούν πρέπει να είναι ή εξ ίσου κεναί, ή εξ ίσου πλήρεις" είπε κάποτε επιγραμματικώτατα ο πρύτανις της Ελληνικής δημοσιογραφίας, διευθυντής της «Νέας Ημέρας». Η κλασσική εκάστοτε αποτυχία των ευφυών εκείνων ανθρώπων, οίτινες ποτέ επειράθησαν προς στιγμήν να εισέλθουν εις τον ψυχοδιανοητικόν κόσμον των βλακών, διά να τους πλησιάσουν όπως επιτύχουν τι παρά των πανισχύρων τούτων εξουσιαστών των υψηλοτέρων αξιωμάτων, υπήρξε πράγματι τραγική μέχρι σημείου, ώστε να οδηγηθούν oι ατυχείς ούτοι εις την απελπισίαν, ενίοτε δε και εις τον τερματισμόν της σταδιοδρομίας των και εις τον θάνατον, ενώ ουδέν ποτέ νέφος διετάραξε την αγαστήν σύμπνοιαν μεταξύ των βλακών... "

Και εάν το διαμάντι αυτό της Ελληνικής γραμματολογίας δεν έχει ακόμη μεταφραστεί
στη γλώσσα του, ας ανατρέξει στο "Περί βλακείας", του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μούζιλ, ή στο "Βλακείας Εγκώμιον", του ιδίου του Εράσμου, βρε αδελφέ. 

Ίσως του επιλύσουν ορισμένες απορίες και τον γλιτώσουν από δεινά.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος









Argentina


Share/Bookmark
Η αγαπημένη Αργεντινή τον Σεπτέμβριο του 2014 ψήφισε νόμο με τον οποίο ανέλαβε τη δέσμευση να πληρώσει όλα τα χρέη της σε κατόχους ομολόγων της χώρας. Τότε η Πρόεδρός της είχε δηλώσει: "Η Αργεντινή θέλει να πληρώσει, μπορεί να πληρώσει και θα πληρώσει το χρέος της στους κατόχους των ομολόγων της". 

Άμ’ έπος άμ’ έργον. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων του κλαμπ του Παρισιού κατέληξε στην πληρωμή στις Ισπανικές τράπεζες των ομολόγων του 1992 που είχαν μείνει απλήρωτα από τον Απρίλιο του '93, ύψους 54,7 εκατομμυρίων δολαρίων, στα οποία προστίθενται οι τόκοι από τότε και μέχρι το 2014, φτάνοντας σε ύψος 84,2 εκατομμυρίων δολαρίων (σε δολάρια, φυσικά, που αφαιρεί από τους υποτιμημένους μισθούς της σε υποτιμημένα πέσος). 

Αντίστοιχες είναι προφανώς οι ρυθμίσεις και για τους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς των υπόλοιπων χωρών. Δεν μιλάμε φυσικά για τα χρέη προς το ΔΝΤ. Αυτά έχουν πληρωθεί μέχρι τελευταίας δεκάρας, καθότι λεφτά των φορολογουμένων. Τι κατάφεραν λοιπόν οι φίλοι μας (που κατοικούν σε μια πλούσια σε φυσικούς πόρους χώρα με μεγάλη αστική παράδοση και παραγωγική βάση); Αρνήθηκαν να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργούσαν το χρέος (τη διαφθορά, το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος, τις κλειστές αγορές στους νεοεισερχόμενους, τις συντεχνίες με πρώτη την πολιτική συντεχνία των λαϊκιστών, την έλλειψη ανταγωνιστικής παραγωγής, τη σταθερότητα…), υπέφεραν, πείνασαν, η αγοραστική τους δύναμη μειώθηκε δραματικά όπως και το επίπεδο ζωής για 20 τόσα χρόνια, για να διαπιστώσουν τελικά πως καμιά χώρα δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και να διατηρήσει την ευμάρειά της απομονωμένη από το διεθνές παραγωγικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Ίσως αυτοί που τότε ήταν στην έκτη ή έβδομη δεκαετία της ζωής τους να μην πρόλαβαν να καταλάβουν και πολλά. Αν και κατά βάθος γνώριζαν. Φόρτωσαν το χρέος στα εγγόνια τους και στα αγέννητα δισέγγονα στερώντας τους τη δυνατότητα να ξεκινήσουν τη ζωή τους επί ίσοις όροις με τους άλλους νέους της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Πώς να αισθάνονται όμως οι τοτινοί τριαντάρηδες, σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες, που πέρασαν τα ζόρια δυο δεκαετίες και βλέπουν τώρα πως όλο αυτό που έκαναν βαραίνει τα παιδιά τους; 

Πώς να αισθάνονται άραγε όταν αυτά και τα εγγόνια τους τούς κοιτούν στα μάτια με απορία, με αυτή τη μοναδικά επική μελαγχολία ενός μπαντονεόν; 

Ίσως μόνο η μουσική μάς επιτρέπει να το φανταστούμε. Ας προσπαθήσουμε με τη βοήθεια του αξεπέραστου Carlos Gardel και το "Volver" ("Να επιστρέφεις" ), που έρχεται από πολύ μακριά, το περιέχουμε και μας περιέχει.


Pero el viajero que huye
tarde o temprano
detiene su andar.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


πηγή πληροφοριών: El Pais


Wednesday, May 27, 2015

Το ΔΝΤ και το Χρέος


Share/Bookmark
Το Διεθνές Νoμισματικό Ταμείο χρηματοδοτείται από τις ίδιες Κυβερνήσεις που δανείζει σε ώρα ανάγκης και τους παρέχει τεχνική βοήθεια για να μη χρειαστεί να βρεθούν σε αντίστοιχη θέση στο μέλλον. Είναι κεϋνσιανής έμπνευσης οργανισμός που δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Στόχος του ήταν να προστατευτεί η ειρήνη και να μην επαναληφθεί το φαινόμενο όταν μια χώρα έχει χρεοκοπήσει οι πιστωτές να στέλνουν τις κανονιοφόρους και να επιβάλλουν την κυβέρνηση και τους όρους αποπληρωμής των δανείων, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ανάπτυξή της και τη διόρθωση των αδυναμιών της ώστε να γίνει και το χρέος της βιώσιμο και να μη χρειαστεί πόλεμος στο μέλλον. Πράγματα ασύλληπτα σκληρά, που έχουμε αισθανθεί και στην Ελλάδα στον 19ο αιώνα, όπως και οι Γερμανοί μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα οποία οδήγησαν και στον Δεύτερο.

Αντίστοιχα ποσά με τα 700 εκατομμύρια ευρώ που επρόκειτο να καταβάλει η Ελλάδα ως συνδρομή και ακόμη καθυστερεί είναι και οι συνδρομές των άλλων οικονομιών, ανάλογα το μέγεθος του ΑΕΠ τους, σχεδόν όλα τα κράτη του πλανήτη.

Αυτό σημαίνει πως η οφειλή που απειλεί ή ενδέχεται στ' αλήθεια να αρνηθεί να πληρώσει η Ελλάδα είναι μια άρνηση πληρωμής προς τον φορολογούμενο της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής, του Περού, της Ινδονησίας, της Μπουρκίνα Φάσο, του Μπουρούντι και πολλών άλλων από χώρες στις οποίες διπλοχρωστάμε, και μέσω του ΔΝΤ και μέσω των δανείων των Ευρωπαϊκών Κρατών, όπως η Λιθουανία, η Σλοβακία, η Πορτογαλία. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Έχουν κατακεφαλήν εισόδημα μικρότερο ή πάρα πολύ μικρότερο από αυτό της Ελλάδας. Όπως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας.

Να μην πληρώσεις τις οφειλές σου στο ΔΝΤ σημαίνει ότι αρνείσαι να εξοφλήσεις όχι μόνο τους πλουσιότερους που έκαναν την κουζουλάδα και δάνεισαν έναν μπαταχτσή αλλά και τους φτωχότερους, τους πολύ φτωχότερους, που σε δάνεισαν για να παραμείνεις πλουσιότερος από αυτούς, για να κατορθώσεις να μείνεις εσύ στο κλαμπ των πλουσίων του πλανήτη.

Πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ανεκτό;


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Tuesday, May 26, 2015

Μετά ήρθαν οι Χμερ


Share/Bookmark
Σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες που δημοσιεύονται στον τύπο, η Ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που προτείνει επίμονα την επιβολή φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές και τις καταθέσεις των πολιτών (όχι στους τόκους αλλά στο κεφάλαιο), δηλαδή σε χρήματα που έχουν αποταμιεύσει και για τα οποία έχουν ήδη φορολογηθεί.Οι πληροφορίες αυτές διαψεύσθηκαν από το εξαιρετικά αξιόπιστο ΥΠΟΙΚ, λες και, αν όντως το είχε προτείνει, θα το αποδεχόταν ή θα το δήλωνε πριν το κάνει.

Ας δούμε όμως τι σημαίνει η αρπαγή των αποταμιεύσεων των πολιτών που ήδη με διάφορους τρόπους συντελείται, και η οποία, πέρα από βαθιά ανήθικη και άδικη είναι, κυρίως, οικονομικά αδιέξοδη. Σε μια ανοιχτή οικονομία που έχει εμφανές πρόβλημα ανταγωνιστικής παραγωγής και η κατανάλωση είναι σε συντριπτικό ποσοστό εισαγόμενη, το να αφαιρείς παραπάνω χρήματα από όποιον αποταμιεύει και επενδύει για να τα δώσεις σε αυτούς που δανείζονται για να καταναλώνουν δεν είναι απλά υφεσιακό μέτρο, είναι αυτοκτονία και για τους δυο. Είναι έγκλημα.

Σαν να πέφτουν οι μάσκες οξυγόνου στο αεροπλάνο και, κόντρα σε όλες τις οδηγίες και τη λογική, να ζητάς από τους επιβάτες, παίζοντας με το συναίσθημά τους, να δείξουν "αυταπάρνηση" και να βάλουν τη μάσκα πρώτα στα μικρά παιδάκια. Και ποιος θα τα βοηθήσει να την κρατήσουν και να σωθούν όταν οι ενήλικοι θα 'χουν όλοι τεζάρει;

Στην οικονομία υπάρχει ένας αυστηρός κανόνας: η επένδυση κάθε είδους, μικρή, ατομική ή μεγάλη, εξαρτάται απόλυτα από τη συσσώρευση κεφαλαίου, την αποταμίευση. Η επένδυση του ενός είναι αποταμίευση κάποιου άλλου ή του ιδίου. Και η αποταμίευση εξαρτάται από τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος, τη σταθερότητα και διαφάνεια του φορολογικού συστήματος, την αξιοπιστία του νομίσματος και την προστασία των καταθέσεων από κάθε επιβουλή, πληθωριστική ή άλλη.

Η Ελληνική οικονομία πάσχει από απελπιστική έλλειψη ρευστού, με τις τράπεζες άδειες, από φόβο, ανασφάλεια και ανέχεια. Χωρίς εξασφαλισμένες συντάξεις και με το σύστημα πρόνοιας και ασφάλισης να καταρρέει, οι πολίτες εξαρτώνται από τις αποταμιεύσεις τους όχι για να περάσουν καλά, όχι για να επενδύσουν, αλλά για να επιβιώσουν στο μέλλον. Στα Ελληνικά τραπεζικά ταμεία δεν εισέρχεται ένα ευρώ πλέον από το εξωτερικό ούτε ως δάνειο ούτε ως επένδυση ή τοποθέτηση, ενώ η πίστωση έχει πλέον εξαφανιστεί. Η οικονομία έχει μπει εδώ και καιρό σε φάση επιταχυνόμενης αποεπένδυσης, όπου οι επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, δεν επαρκούν για να καλύψουν καν τις αποσβέσεις και την απαξίωση των υφιστάμενων παραγωγικών υποδομών, σε έναν  φαύλο κύκλο  μείωσης της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας και, επομένως, του περιθωρίου αμοιβής της εργασίας αλλά και της φορολογικής βάσης. Ενώ οι φόροι διαρκώς αυξάνονται, τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ, ήδη εδώ και πολλά χρόνια.

Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν δραματικά ήδη κατά 61,6% στην περίοδο 2008-2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, και η τάση φαίνεται πως συνεχίζεται. Το τελευταίο εξάμηνο ειδικά έχουν σχεδόν παγώσει τόσο οι ιδιωτικές όσο και οι δημόσιες επενδύσεις για λόγους ευνόητους. Οι τελευταίες είχαν ήδη περικοπεί δραματικά, από 9-10 δισεκατομμύρια κατ’ έτος στην αρχή της δεκαετίας του 2000 στα 6,7 δις κατ’ έτος στην τριετία 2015 – 2018, προκειμένου να προστατευτούν οι καταναλωτικές και πελατειακές δαπάνες ενός κράτους που δεν επιστρέφει αντίστοιχες υπηρεσίες και δημόσιες υποδομές σε όσους παράγουν τους φόρους που απορροφά. Από την άλλη πλευρά, οι αποταμιεύσεις στις Ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν κατά 90 δισεκατομμύρια ευρώ, από 233 δις το 2010 σε μόλις 140 δις τον Φεβρουάριο του 2015. Εκ των οποίων 28 δις από τον Νοέμβριο ως τον Φεβρουάριο, και άλλα δέκα περίπου έως τον Απρίλιο. Μειώθηκαν για λόγους ανασφάλειας, υπερφορολόγησης, είτε λόγω ανάλωσής τους από τους πολίτες που έμειναν άνεργοι ή έχασαν εισοδήματα.

Και οι κυβερνώντες, αντί η πρώτη σκέψη τους να είναι πώς θα προστατεύσουν τις καταθέσεις και θα καταστήσουν τις ελληνικές τράπεζες ασφαλέστερες και ελκυστικότερες διεθνώς για να τοποθετήσουν οι πολίτες και οι επενδυτές τα χρήματά τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι παραγωγικές επενδύσεις και η οικονομία, το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα αρπάξουν και αυτά που έχουν μείνει στα χέρια των Ελλήνων υποθηκεύοντας το μέλλον του Ελληνισμού.

Προετοιμάζουν συστηματικά το έδαφος συγχέοντας σκοπίμως τις αποταμιεύσεις των πολιτών με τη φοροδιαφυγή και την περιουσία των ιδιωτών με αυτήν του κράτους τους. Διότι στη μεσαιωνική κοτζαμπάσικη λογική τους, που πλασάρεται για «αριστερή», δεν χωράει το ότι μετά τη Γαλλική και την Αμερικάνικη επανάσταση οι υπήκοοι έγιναν πολίτες. Ότι  δεν ανήκουν οι άνθρωποι και τα υπάρχοντά τους στον μονάρχη, τους φεουδάρχες και το κράτος αλλά το κράτος ανήκει στους πολίτες, ακριβώς όπως και η υπόλοιπη περιουσία τους. Και υπάρχει όσο και στην έκταση που οι ίδιοι οι πολίτες το θέλουν, για να τους εξυπηρετεί, να ζουν ελεύθερα, να παράγουν πλούτο και όχι για να τους εμποδίζει να εργαστούν. Η σύγκρουση ανάμεσα στον 18ο και τον 19ο αιώνα δεν έληξε ποτέ σε αυτή τη χώρα με την οριστική επικράτηση της σύγχρονης εποχής και του κράτους δικαίου, γι’ αυτό ακόμη μας ταλαιπωρεί ανεπίλυτη, μασκαρεμένη σε «αριστερές» ή «δεξιές» (κατά περίπτωση) αερολογίες και ακατάληπτες λέξεις που δεν βγάζουν κανένα νόημα.  

Αντί να δημιουργήσουν οι κυβερνώντες κίνητρα για τις τραπεζικές συναλλαγές ώστε να τις επιλέξουν οι πολίτες, αισθανόμενοι ασφάλεια και σταθερότητα, αντί να εγγυηθούν τη μεγαλύτερη δυνατή προστασία της ιδιωτικής τους ζωής, που αντικατοπτρίζεται στις δαπάνες και τις καταναλωτικές επιλογές τους, αντί να δημιουργήσουν νομικό τείχος προστασίας απέναντι στις αναιτιολόγητες αρπακτικές διαθέσεις του κράτους για τα φορολογημένα χρήματά των πολιτών, κάνουν οτιδήποτε για να φοβίσουν και αποθαρρύνουν τους χρήστες του τραπεζικού συστήματος και τους αποταμιευτές.

Εντέλει καταλήγουν σε παγκόσμιες πρωτοτυπίες με τις οποίες γελάει και το παρδαλό κατσίκι: με τους  κουτοπόνηρους όσο και αναλφάβητους οικονομικά και νομικά εκβιασμούς του κ. Βαρουφάκη, για τη χρήση των πιστωτικών καρτών με την απειλή αυξημένου ΦΠΑ στο ίδιο αγαθό στον ίδιο τόπο και χρόνο. Με το οργουελικό καθολικό πόθεν έσχες ακόμη και για μικροποσά και συναλλαγές της ιδιωτικής ζωής, που βαφτίζουν «περιουσιολόγιο», κάτι σαν ένα κτηματολόγιο (αναγκαίο που ακόμη ψήνεται) το οποίο θα επιχειρούσε να καταγράψει το σύνολο των καθημερινών ανθρώπινων οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως αποτυπώνονται στην περιουσία τους για εκατομμύρια πολίτες. Αυτό το οποίο δεν κατόρθωσαν τόσα χρόνια να εφαρμόσουν με τρόπο πιο λελογισμένο εκεί που πράγματι είναι απολύτως απαραίτητο : σε μερικές δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς και υπαλλήλους που διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται Δημόσιο χρήμα κι εξουσία. Και ίσως γι’ αυτό ακριβώς επιχειρούν να το ακυρώσουν επιβάλλοντάς το στους πάντες με τρόπο ανεφάρμοστο, για να κρυφτούν οι ίδιοι πίσω από τα γυναικόπαιδα.

Και δεκάδες άλλες σταλινικές εμπνεύσεις οργουελικού τύπου ων ουκ έστιν αριθμός που, για να είμαστε δίκαιοι, είχαν προετοιμάσει πετραδάκι-πετραδάκι και ρυθμισούλα τη ρυθμισούλα οι προκάτοχοί τους μαζί με το βαθύ ρωμέϊκο κράτος όλα αυτά τα χρόνια.

Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Η Κυβέρνηση αυτή γνώριζε εξαρχής πως δεν μπορεί να δανειστεί στις αγορές, ενώ στα ταμεία δεν έχει μείνει φράγκο.

Μη όντας διατεθειμένη να κάνει τίποτε από αυτά που πρέπει για να αυξηθεί η παραγωγή, να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, να εισρεύσουν χρήματα και επομένως να δημιουργηθούν δουλειές και να αυξηθούν οι μισθοί, στόχος της (ομολογημένος από τον γεροτρελό του χωριού) ήταν και είναι από την αρχή ένας: να βάλει χέρι σε ό,τι έχει απομείνει από τις αποταμιεύσεις των πολιτών.

Είτε εκδίδοντας παραπάνω έντοκα γραμμάτια που θα αγόραζαν οι Ελληνικές Τράπεζες και δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει ποτέ, είτε χαρίζοντας τραπεζικά δάνεια (τα οποία αργά ή γρήγορα θα πληρώσουν όσοι έχουν καταθέσεις), είτε κουρεύοντας, είτε φορολογώντας, είτε -αν δεν βρει άλλη λύση-  υποτιμώντας. Δεν τους ενδιαφέρει το αύριο. Αν θα εισρεύσουν κεφάλαια, αν θα δημιουργηθούν επιχειρήσεις, δουλειές, αν ο κόσμος θα ’χει να περάσει, αν κανείς δεν θα μπορεί να επενδύσει, αν δεν θα μείνει μία στην τσέπη κανενός, ούτε αυτών που πρόσκαιρα ταΐζουν, που όταν το καταλάβουν μάλλον θα είναι πια αργά και για τους ίδιους. Δεν φαίνεται να τους καίγεται καρφί αν θα επιστρέψουμε (πάντα με αξιοπρέπεια) στην εποχή των κοχυλιών ως συναλλακτικού μέσου και των ρεβιθιών αντί για καφέ.

Εκείνο που  φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι να εξαφανιστεί στην ανέχεια το μέρος εκείνο της μεσαίας παραγωγικής τάξης που αποτελεί τον βασικό τους αντίπαλο. Είναι, περισσότερο κι από τις προηγούμενες, διακηρυγμένα, ομολογημένα, αποκλειστικά κυβέρνηση όσων δανείστηκαν αλόγιστα και χρωστούν, ενώ βρίσκεται απέναντι σε όσους εργάστηκαν, δεν άπλωσαν τα πόδια τους πέρα από το στρώμα τους, έκαναν ένα κουμάντο στη ζωή τους, αποταμίευσαν. Όπως ακριβώς και το κράτος που κυβερνά. Γι’ αυτό τόσο πολύ το καταλαβαίνει.

Μετά ήρθαν οι Χμερ, ή ο Μαδούρο. 


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος




Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr


Friday, May 22, 2015

Το κενό


Share/Bookmark
Προκαλεί εύλογη απορία το πώς αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ακόμη πως κάποιοι συνάνθρωποί τους θα υλοποιήσουν κάτι που οι πρώτοι το θεωρούν απαραίτητο, από το οποίο εξαρτάται απολύτως η επιβίωση και το μέλλον τους, το οποίο όμως αυτοί που καλούνται να οργανώσουν και να εφαρμόσουν το καταδικάζουν, κατηγορούν, απεύχονται, δεν το θέλουν, δεν κατανοούν πώς λειτουργεί και, κυρίως, δεν έχουν τις απαιτούμενες ικανότητες και γνώσεις να το κάνουν.

Είναι σαν να πείθει κανείς τον εαυτό του πως είναι δυνατόν να εμπνευστεί, να συντάξει και να εφαρμόσει νόμο υπέρ της ανεξιθρησκίας η κυρία Λουκά, αν την κάνει ο Γιούνκερ ή το χέρι του Θεού, δεν έχει μεγάλη σημασία, Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκειμένου να διατηρήσει την αναπάντεχη θέση της. Ή σαν να πιστεύεις ότι ο κ. Τσίπρας με την ομάδα του θα συλλάβει και θα σχεδιάσει μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση των αγορών, τη μείωση του κόστους και του βάρους του κράτους στην παραγωγή, την ανεξαρτησία της Διοίκησης, την απλοποίηση των φόρων, την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και την εξάλειψη της επιρροής των ολιγοπωλίων και των συντεχνιών που ζουν ακριβώς από τους φόρους αυτούς, στις οποίες ανήκουν οι ίδιοι. 

 Η στάση αυτή, η δήλωση πίστης σε μια παραδοξότητα, μπορεί να έχει τρεις εξηγήσεις:

- Την ωφελιμιστική. Το λένε και δεν το πιστεύουν στ' αλήθεια για να μην προσβάλουν όσους ακόμη το θεωρούν πιθανό, πριν οι τελευταίοι το αντιληφθούν μόνοι τους. Να τους διευκολύνουν. 

- Τη μεταφυσική. Το λένε και το πιστεύουν, είτε από θρησκοληψία, είτε απελπισία, είτε κόμπλεξ. 

- Την πεισμωμένη. Ανήκουν σε εκείνους που αρνούνται να το αντιληφθούν ακόμη, από εγωισμό, από αδυναμία να παραδεχτούν το λάθος τους πριν αυτό τους καταπιεί, από πείσμα.

 Από τις τρεις, η πρώτη και η τρίτη είναι συμπληρωματικές και έχουν μια λογική. Η δεύτερη είναι αυτοτελής και, όπως κάθε μεταφυσική, ανάγει εντέλει το κάθε πρόβλημα σε έναν παντοδύναμο εξωτερικό παράγοντα, είτε είναι Θεός, που "πάντα έχει", είτε οι "Ευρωπαίοι".

Καμία τους όμως δεν φαίνεται να δίνει διέξοδο στο πρόβλημα, γιατί όσο αυτό παραμένει ανείπωτο, όσο το μέλλον, η προοπτική της λύσης παραμένουν ασυζήτητα, ανομολόγητα, όσο ο λόγος κουβαλάει ενοχές, τόσο η όποια μετάβαση θα στερείται συγκεκριμένων στόχων, προτεραιοτήτων, δυναμικής, μεθόδου, κινήτρου, έμπνευσης.

Κι έτσι, χωρίς σύστημα αξιών με αναγνωρίσιμες από όλους ιστορικές αναφορές, χωρίς αναλυτικά εργαλεία, χωρίς πυξίδα και χάρτη, χωρίς ιδεολογία με δυο λόγια, θα παραμένει μια καλή πρόθεση που πάντα θα ξεφουσκώνει λίγο αργότερα λαχανιασμένη, ανάμεσα στο σούσουρο του πλήθους που κουτσομπολεύει και σχολιάζει μπροστά στις ορθάνοιχτες πύλες, από όπου μπουκάρει χασκογελώντας το αλλοπρόσαλλο τσούρμο των φυλάρχων.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.




Thursday, May 21, 2015

Μέρα ντροπής για την πολιτισμένη ανθρωπότητα


Share/Bookmark
Σήμερα, 21 Μαΐου του 2015, είναι μέρα ντροπής για την πολιτισμένη ανθρωπότητα.

Παρά τις εκκλήσεις της UNESCO προς τις Κυβερνήσεις και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την προστασία της, το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Χαλιφάτο κατέλαβε τη μικρή πόλη της Παλμύρας με τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Την αρχαία πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας της Βασίλισσας Ζηνοβίας, κατοικημένη από Ελληνιστικά φαντάσματα, νέους που ξεπρόβαλαν ολοζώντανοι από την πέτρα, ψηφιδωτά, εικόνες, τον Ήλιο και τη Σελήνη, εκεί, καταμεσής της ερήμου, στην όαση αυτή που υπήρξε το κέντρο εμπορίου, τέχνης και πολιτισμού, για αιώνες. 

Μόνον όποιος είχε την τύχη, του τόδωσε η ζωή να περιπλανηθεί στην απέραντη αρχαία πόλη, που απλώνεται ατόφια πλάι στην όαση, αυτή την κηλίδα νερού 600 χιλιόμετρα και βάλε από οτιδήποτε κατοικήσιμο ολόγυρα, από τον Ευφράτη κι άλλο τόσα από το πρώτο πράσινο των ακτών της Μεσογείου, μόνο όποιος βρέθηκε εκεί μπορεί να αισθανθεί τo μέγεθος της απειλής για την κληρονομιά της ανθρωπότητας: Τη δική του. Γι' αυτό που περιέχουμε κι αυτό που είμαστε.

Οι Σύριοι υπεύθυνοι του μουσείου δήλωσαν πως πρόλαβαν να μεταφέρουν αγάλματα και ψηφιδωτά από το μουσείο σε ασφαλέστερο σημείο. Όμως η ντελικάτη αρχαία πόλη, καρφωμένη σαν άστρο στην καρδιά της ερήμου σε μια ανέλπιστη όαση, κομβικό σημείο στον δρόμο του μεταξιού, όπου συνέρρεαν Έλληνες, Ρωμαίοι, Φοίνικες...όλες οι φυλές της οικουμένης, διασχίζοντας τον Ευφράτη στον δρόμο για τη Ρώμη, είναι από σήμερα στα χέρια των βαρβάρων. Ο πληθυσμός της πόλης, όσος είχε μείνει, πενήντα χιλιάδες ψυχές, που ζούσαν από τον τουρισμό, το εμπόριο και τις καμήλες, λένε πως εκκενώθηκε. Ανάμεσά τους κατά πάσα πιθανότητα και η οικογένεια των φίλων μου. Για να προστεθούν στα δέκα εκατομμύρια πρόσφυγες που αναζητούν καταφύγιο ανέστιοι στη διαλυμένη χώρα και πέρα από αυτήν.

Δεν ξέρω για τι φοβάμαι περισσότερο. Για τους φίλους που γνώρισα, την οικογένεια και τους οικείους του συζύγου μιας αγαπημένης φίλης, ο οποίος κατάγεται από εκεί όπου γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν, τις φευγαλέες στιγμές που περάσαμε παρέα μαζί με τους Σύριους κι Ευρωπαίους φίλους μας, στην παγωμένη έρημο, ατέλειωτη κι απρόβλεπτη σαν τη θάλασσα, τα βράδια με τη φωτιά κάτω απ' τ' άστρα λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, ή για τούτες τις πέτρες που διέσχισαν τους αιώνες ολοζώντανες σαν τις μνήμες που κουβαλούν; 

Δεν ξέρω στ' αλήθεια τι με αγγίζει πιο πολύ.

Εκείνο που ξέρω είναι πως αν ο πολιτισμένος κόσμος, η Ευρώπη, η Δύση, επιτρέψουν στα κτήνη να αγγίξουν αυτές τις πέτρες, θα έχουν χάσει, θα έχουμε χάσει, κάτι πολύ βαθύ απ' την ψυχή μας.

Το επόμενο μπορεί νάναι οτιδήποτε, μπορεί να είναι η Αλάμπρα, η Καπέλα Σιξτίνα ή ο Παρθενώνας.



ΥΓ. Το παρακάτω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2014. Το αναδημοσιεύω για μια ακόμη φορά, καθώς σήμερα συνέβη το απευκταίο. 
__________





Ενώ εμείς...



Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους Τσίπρες, όσο μετράμε και ξαναμετράμε και μετράμε και πάλι και δεν μας βγαίνουν τα νούμερα, όπου κι όπως να τα μετρήσουμε, αυτά που μας λείπουν κι όσα μας περισσεύουν, τα ελλείμματα, τους ανέργους, τους 58, τους 300, τους 42, τους 101, τις σταγόνες, τις ψήφους, τα αργύρια, τις μίζες, τα μπικικίνια, τα εκατομμύρια, την τηλεθέαση, τις δημοσκοπήσεις, τους σταυρούς… τα μεγάλα και σπουδαία νούμερα περνούν στα ψιλά των ειδήσεων και, κυρίως, της συνείδησής μας.

Καθώς η ανθρωπιστική κρίση βαθαίνει στη Συρία και φεύγει από κάθε έλεγχο, μια και το καθεστώς φαίνεται αποφασισμένο να πολεμήσει ως το τέλος (κάτι θυμίζει αυτό), πριν λίγες ημέρες το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε αυστηρό ψήφισμα που απευθύνεται στα αντιμαχόμενα μέρη, με το οποίο διατάσσει την άρση όλων των εμποδίων για τη διάθεση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Μισό εκατομμύριο πρόσφυγες στην Ιορδανία, 600 χιλιάδες στην Τουρκία, ένα εκατομμύριο στον Λίβανο, 223 χιλιάδες στο Ιράκ, 134 χιλιάδες στην Αίγυπτο και 6,5 εκατομμύρια εσωτερικοί πρόσφυγες, σε ένα έθνος 22 εκατομμυρίων ανθρώπων. 100 χιλιάδες νεκροί ήδη και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, αγνοούμενοι, βασανιστήρια και απόλυτη βία, εκβιασμοί, βόμβες από αεροπλάνα στις πόλεις, το διεφθαρμένο ολοκληρωτικό καθεστώς προσέφυγε και στα χημικά.

Μετά τις βόμβες, τα χημικά, τα βασανιστήρια, τους εκβιασμούς τις απαγωγές, ο λιμός είναι το νέο πολεμικό όπλο του καθεστώτος.

Η αντίδραση του βασικού συμμάχου τους καθεστώτος, της Ρωσίας, με την απειλή χρήσης βέτο, απέτρεψε κάθε αναφορά σε κυρώσεις σε περίπτωση μη εφαρμογής της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το παλιό καλό σκληρό παιχνίδι.

Στη χώρα αυτή με το αρχαίο ελληνικό όνομα και την τεράστια ιστορία ζει ένας από τους πλέον ευγενικούς λαούς του κόσμου. Μαζί με μια πολύ κοντινή μου φίλη και συνυποψήφια στις προηγούμενες εκλογές, η οποία για προσωπικούς λόγους γνώριζε καλά τη Συρία ήδη, βρέθηκα εκεί το 2009, τα Χριστούγεννα, όχι πολύ πριν την έναρξη του πολέμου.

Χάθηκα στα σοκάκια της αρχαιότερης διαρκώς κατοικούμενης πόλης του κόσμου, της Δαμασκού, από την straight street, που μόνο ίσια δεν είναι, όπως λέει και ο Ματθαίος ο Ευαγγελιστής στο μόνο ψήγμα χιούμορ που εντοπίζει κανείς στις Γραφές, στα αστικά σπίτια, το ασύλληπτης ομορφιάς τζαμί των Ομεϊαδών και τα άλλα μνημεία των εκλεπτυσμένων και κοσμοπολιτών αυτών Αράβων της τέχνης και της επιστήμης πριν τους σαρώσουν οι Αββασίδες, το Ελληνιστικό θέατρο της ηφαιστειακής Μπάσρα, τις πράσινες μεσογειακές ακτές του εμπορίου, του σταριού και των αμπελιών, το σχεδόν ανέγγιχτο Κρακ των Φράγκων Ιπποτών, αλλά και καταμεσής της ερήμου, στην όαση της Παλμύρας, το μεγάλο
κέντρο εμπορίου, τον απίστευτο τόπο που άνθησε ένας μοναδικός εκλεπτυσμένος πολιτισμός, ως κι αμέτρητα χιλιόμετρα οδηγώντας μόνος στην έρημο, μέχρι τις ακτές του Ευφράτη, το τεράστιο ποτάμι ζωής στη μέση της ερήμου, όπου γεννήθηκε ο άνθρωπος και ο πολιτισμός όπως τον ξέρουμε, ίσαμε την ακραία αποικία του Ελληνισμού, τη Δούρα Ευρωπό, στα σύνορα με το Ιράκ, ένα από τα απτά παραδείγματα μίξης του ελληνικού πολιτισμού με αυτούς της Ασίας. Μια χώρα που είναι διάσπαρτη από μνημεία της ανθρωπότητας, της κοινής μνήμης της Δύσης και του κόσμου. Που στις όχθες του Ευφράτη είδε την απαρχή των μεγάλων πολιτισμών της ανθρωπότητας.

Γνώρισα φίλους και φίλες Σύριους, οικογένειες που φάγαμε και ήπιαμε μαζί, που γελάσαμε, κουβεντιάσαμε για τα προβλήματά μας, γελάσαμε με τις χώρες μας, μοιραστήκαμε τις ελπίδες και τις σκέψεις μας, τις μικροεπιχειρήσεις και τα σχέδια, νέα παιδιά και μεγαλύτερους, αστούς και καμηλιέρηδες, ένα ανακάτεμα αιώνων με ρίζες ελληνικές, ρωμαϊκές, φοινικικές, αραβικές, με αίμα σταυροφόρων που ρίζωσαν εκεί, τόσο οικείους, φυσιογνωμίες δικές μας ελληνικές, ιταλικές, καταλάνικες, ή ακόμη γαλλικές, ιρλανδικές, κέλτες κοκκινοτρίχηδες στην έρημο στο καφέ Bagdad, στα ταξί, στα χαμάμ, που ήταν πάντα έτοιμοι να προσφέρουν με περισσή ευγένεια, όταν είσαι μόνος να κεράσουν έναν καφέ, να μοιραστούν ένα φρούτο ή το τσιγάρο τους, να βοηθήσουν, να ανοίξουν κουβέντα, με μια λαχτάρα για ζωή, για ελευθερία. Νέα παιδιά, μεγαλύτεροι, κοντινοί όλοι, μια μεσαία τάξη υπό εκκόλαψη, που θύμιζε κάτι από την Ελλάδα την εποχή του '70, κάτω από ένα καθεστώς απίστευτα πιο βίαιο και ολοκληρωτικό.

Πολλοί από αυτούς έχουν υποφέρει, έχουν χάσει ανθρώπους δικούς τους, έχουν ζήσει ανθρώπινα δράματα, έχουν ξεριζωθεί, δεν ζουν πια.

Τώρα η χώρα πνίγεται στο αίμα, τον πόνο και πλέον την πείνα.

Σαν ν’ ακούω ήδη τις σκέψεις ορισμένων (σαν κάποτε άλλοτε μερικών μικρόψυχων ελλαδιτών, που υποδέχονταν αυτούς από τη Μικρασία): "ααα, τώρα θάρθουν και σε μας οι πρόσφυγες; πώς θα το αποφύγουμε; τι θα κάνουμε;"

Όταν όμως αγνοούμε τα σημάδια γύρω μας, τότε τα γεγονότα έχουν την κακή συνήθεια να έρχονται να μας συναντήσουν εμάς τους ίδιους αναπόφευκτα και εκδικητικά. Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Και τότε μόνο μας γεννιέται η απορία, όπως μετά τις μεγάλες συμφορές, ατομικές ή συλλογικές. Κλονίζονται οι βεβαιότητές μας. Αλλά ακόμη και τότε, όταν πια μας επιβάλλεται να αντικριστούμε με την πραγματικότητα, ακόμη προσπαθούμε πολλές φορές να διαφύγουμε (αδυναμία του ανθρώπου κι αυτή) με φοβισμένες και κάπως υποκριτικές ερωτήσεις: γιατί να τύχει σ' εμένα αυτό; ποιος να το περίμενε; τι έκανα λάθος; πώς να ξεφύγω τώρα; ποιος φταίει; οι μεγάλες δυνάμεις; οι νεφελίμ; η μοίρα; ο Θεός; το κισμέτ;

Χωρίς να τολμούμε τη σκέψη πως αυτός που φταίει είναι πολύ κοντύτερα απ' ό,τι τολμούμε να φανταστούμε.

Ο φιλελευθερισμός, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, ο Θεός του καθενός για όσους αισθάνονται έτσι, ακόμη και η κοινή λογική του, εδώ κρίνεται: στην ανθρωπιστική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε ενισχύοντας οικονομικά τις οργανώσεις παροχής βοήθειας που δρουν ήδη στην περιοχή, με χιλιάδες ανθρώπους, γιατρούς, επιστήμονες, κοινωνικούς λειτουργούς, προσωπικό υποστήριξης και διανομής βοήθειας, που με αυταπάρνηση δρουν στην εμπόλεμη περιοχή και ανάμεσα στους πρόσφυγες. Για να βγάλουν από την απόλυτη απελπισία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που μόλις πριν δυο χρόνια ανήκαν κι αυτοί σε μια μεσαία τάξη, ζούσαν μια κανονική ζωή, με όνειρα και απογοητεύσεις, σε μια πολιτισμένη χώρα, που ήταν πάνω-κάτω σαν κι εμάς. Θα μπορούσαν ίσως να είμαστε εμείς.

Για να ενισχύσουμε επίσης, όπως μπορούμε, την παγκόσμια πίεση για την ανάληψη πρωτοβουλιών για την άμεση αποκατάσταση της ειρήνης, για την ανάληψη δράσης της διεθνούς κοινότητας για την ελευθερία, την ειρήνη και την ανθρωπιά, στην υπέροχη και τόσο αφόρητα οικεία χώρα.

Μοιράζομαι τις εικόνες και τις μνήμες αυτές με την ελπίδα να κινητοποιήσουν όσους ανάμεσά μας αισθάνονται πως έχουν την υποχρέωση απέναντι στη συνείδησή τους αλλά και στο δικό τους μέλλον κάτι να κάνουν.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
 28 Φεβρουαρίου 2014





Στα παρακάτω link θα βρείτε σχετικές πληροφορίες