Μήπως πρέπει να πούμε ευχαριστώ στον ιό;

Θα κάνω έναν απολογισμό για το 2021 και θα τολμήσω μια πρόβλεψη για το 2022.

Ο περασμένος χρόνος μπήκε με τον πανικό απέναντι στη μεταλλασσόμενη ασθένεια αλλά και την ελπίδα που έφερναν τα εμβόλια για να φτάσουμε στην ανοσία. Κύλησε με ιδέες όπως "θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω", να ξαναγίνουμε ακριβώς όπως πριν, η οικονομία, τα ταξίδια, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες. Με πολλά σκαμπανεβάσματα μάθαμε αρκετά για την ασθένεια, και μέσα από αυτή συνειδητοποιήσαμε το απρόβλεπτο της φύσης που είχαμε για μια τουλάχιστον γενιά (από την πανδημία του HIV) ξεχάσει.

Καταλάβαμε επίσης λίγο παραπάνω τον εαυτό μας ο καθείς. Άλλοι ανάμεσά μας αναγκάστηκαν - για να κρυφτούν απ' τους βαθύτερους φόβους τους - να καταλήξουν στην άρνηση της πραγματικότητας, μερικοί στην κατασκευή ενός φανταστικού κόσμου-καταφυγίου, κάποιοι σε ψευδοπροφήτες και "πνευματικούς", άλλοι σε εναλλακτικές new age "ιατρικές". Ό,τι έφτανε ο νους κι η καλλιέργεια του καθενός για να αποφύγουν την αποδοχή της πραγματικότητας.

Όπως λένε οι ψυχολόγοι, είναι μια συγκεκριμένη διαδρομή η διαχείριση του πένθους γι' αυτό που έφυγε ανεπιστρεπτί, της απώλειας εν προκειμένω μιας ζωής που λειτουργούσε με έναν τρόπο με ορισμένες βεβαιότητες. Η διαδρομή αυτή περνά από την άρνηση, τον θυμό, τη διαπραγμάτευση, τη θλίψη και φτάνει ενίοτε τελικά στην αποδοχή της νέας κατάστασης.

Βγαίνει ο χρόνος αυτός νομίζω με αρκετούς ανάμεσά μας σε κάποιο από αυτά τα στάδια. Ενώ οι αλλαγές που προκάλεσε η πανδημία βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Όπως όλες οι πανδημίες στην ανθρώπινη ιστορία ταρακούνησαν το παραγωγικό και κοινωνικό οικοδόμημα. Σήμερα έγινε πιο αισθητό, παρότι δεν φαίνεται να είναι η πιο καταστροφική από όλες, γιατί η παραγωγή προϊόντων και η κατανάλωση, οι παραγωγικοί συντελεστές εργασία, γνώση, πρώτες ύλες είναι εξειδικευμένοι, αλληλένδετοι και ενώνονται σε όλον τον πλανήτη σε ένα ατελείωτο κουβάρι δικτύων: μεταφορών, πληροφορίας, κεφαλαίου, πρώτων υλών και ενδιάμεσων αγαθών μέχρι να φτιαχτεί το παραμικρό προϊόν ή υπηρεσία που χρησιμοποιούμε. Αρκεί μια μικρή ταραχή στην αλυσίδα για να αποσυντονίσει τμήματά της χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Στο φεύγα του 2021 φαίνεται πως πρέπει να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει ανοσία στον ορατό ορίζοντα, αν και τίποτε δεν αποκλείεται.

Μάλλον, όπως λένε οι ειδικοί, ο συγκεκριμένος ιός θα γίνει ενδημικός πιθανότατα. Που σημαίνει ότι θα κυκλοφορεί στη γη, θα παράγονται καινούργιες μεταλλάξεις λιγότερο ή περισσότερο παθογόνες. Και κάθε κάποιο διάστημα θα κάνουμε update στα εμβόλιά μας, όπως στη γρίπη.

Η τρέχουσα μετάλλαξη φαίνεται να μολύνει το ίδιο καλά και όσους το είχαν περάσει πριν μερικούς μήνες. Σε 3-4 μήνες τα αντισώματα εξασθενούν. Τα εμβόλια κρατάνε χονδρικά γύρω στους 9. Μια άλλη νέα μετάλλαξη στο μέλλον ενδεχόμενα να προκαλεί πιο έντονη νόσηση, άλλες λιγότερο έντονη. Κάποια μπορεί να γίνει πιο μολυσματική, άλλη λιγότερο. Όσο υπάρχει μεγάλη κυκλοφορία σε τεράστιους πληθυσμούς, ανάμεσά τους πολλοί χωρίς απομόνωση, αγωγή ή οποιοδήποτε εμβόλιο, τόσο θα παράγονται μεταλλάξεις στον χρόνο που παραμένει σε ένα σώμα, μαζί με παρόμοια στελέχη του. Αυτές είναι χονδρικά, λίγο ή πολύ, οι προβλέψεις των ειδικών, με τα σημερινά δεδομένα. Μπορεί αύριο κι αυτές να αλλάξουν.

Πώς θα είναι ο κόσμος και η λειτουργία του σε μερικούς μήνες δεν το ξέρουμε ακριβώς. Πιθανότατα θα μάθουμε να ζούμε (και ενίοτε να πεθαίνουμε) με τον κόβιντ. Ελπίζουμε ότι τα εμβόλια και οι θεραπείες θα μας οδηγήσουν πολύ περισσότερο στο πρώτο παρά στο δεύτερο.

Εκείνο όμως που φαίνεται πιο βέβαιο είναι πως η πανδημία θα οδηγήσει σε αρκετές μονιμότερες αλλαγές στις συμπεριφορές μας, στους τρόπους εργασίας, διασκέδασης, κατοικίας, σπουδών, αντίληψης του κόσμου, σχέσης πόλης - υπαίθρου. Αλλαγές που ήταν ήδη ώριμες, διαγράφονταν από πριν, ήταν ήδη σε εξέλιξη, αλλά η πανδημία και το ταρακούνημα που έφερε θα τις επιταχύνουν.

Πάρα πολλές δουλειές θα μείνουν οριστικά από απόσταση όσο η τεχνολογία και η δικτύωση προχωρούν ή σε ένα μεικτό περιβάλλον, παρουσίας και τηλεργασίας. Νέοι τρόποι και κανόνες ρύθμισης του Οίκου, στου σπιτιού καθενός, της χωροταξίας, της περιοχής, του χρόνου και των κανόνων εντός του θα εξελιχθούν. Τα όρια της πόλης και της υπαίθρου, του αστικού και επαρχιακού περιβάλλοντος, θα γίνουν πολύ πιο θολά. Η δεύτερη (η πόλη) θα εισέλθει στην πρώτη (την ύπαιθρο) κι η πρώτη θα απλωθεί στη δεύτερη. Οι σχέσεις ανάμεσα στις γενιές, τα φύλα και τις ηλικίες θα μεταβληθούν επίσης. Νέες, πιο πολύμορφες μονάδες Οικο-γένειας, ενδεχόμενα με μια νέα κοινωνικότητα, θα σταθεροποιηθούν και θα συνδυαστούν σταδιακά με τις νέες μορφές εργασίας και μόρφωσης. Μια νέα Οικο-νομία παίρνει σταδιακά μορφή.

Το απλοϊκό ερώτημα αν όλα τούτα που ήδη σταδιακά συντελούνται είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο είναι μάλλον άτοπο και κρύβει μιας μορφής συντηρητική υπεροψία. Λες και μπορεί να μην γίνουν αυτά που ήδη συμβαίνουν. Είναι προϊόν ενός συντηρητικού νόστου που πάντα τείνει να εξιδανικεύει το παρελθόν.

Τελικά δεν θα χρειαστεί καν να ξαναπάρουμε την ζωή μας πίσω, γιατί δεν τη χάσαμε ποτέ όσοι είμαστε ακόμη εν ζωή.

Δεν είναι αυτό ανάμεσα στις πραγματικές επιλογές μας. Δεν είναι επιλογή η άρνηση της αλλαγής αλλά η κατανόηση και συνειδητή συζήτηση των κανόνων της, όσο αυτοί εξαρτώνται από εμάς.

Εμείς νομοθετούμε τον εαυτό μας. Εμείς, οι άνθρωποι, αποφασίζουμε για το πώς θα διαχειριστούμε την πραγματικότητα και τα όρια που αυτή μας θέτει, τους δρόμους που η τύχη και η φύση απλώνει μπροστά μας σε κάθε σταυροδρόμι. Διότι παιδί ο βασιλιάς που ρίχνει τα ζάρια.

Στις δικές μας κοινωνίες εμείς αποφασίζουμε. Η πρόκληση για όσους καταλαβαίνουν κάτι παραπάνω είναι να βρουν τρόπους να το δείξουν και στους άλλους. Κι οι άλλοι να βρουν τρόπους και κουράγιο να αποδεχτούν τις πραγματικές επιλογές.

Στη δική μας ψυχή, εντέλει, δίνουμε εμείς μορφή, τυφλοί, μισότυφλοι ή με τα μάτια ορθάνοιχτα, αντιμετωπίζοντας τους φόβους μας. Με την ταπεινότητα και μετριοπάθεια της γνώσης μας, δίνουμε σχήμα στις ελπίδες μας.

Ας ευχηθούμε λοιπόν να είναι για όλους όμορφο, δημιουργικό, με υγεία, χαρά και ευτυχία το νέο έτος που σε λίγο θα μπει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Καυτό ποδόσφαιρο

 

Η τοπική ομάδα του δήμου Llanos de Aridane, της La Palma, la Isla bonita, (το όμορφο νησί), των Καναρίων προπονείται προχτές το βράδυ, που κάπως περιορίστηκε η στάχτη που κερνάει το νέο ηφαίστειο, το οποίο φύτρωσε σε μια πλαγιά στη μέση της ειδυλλιακής τους κοιλάδας πριν 45 ημέρες. Λίγα μόλις μέτρα από τα πρώτα σπίτια των χωριών τους.

10.000 στρέμματα έχουν ήδη ενταφιαστεί από τα επάλληλα ποτάμια λάβας που πέρασαν μέσα από τα χωριά τους, σκέπασαν με 30 μέτρα νέας γης τα σπίτια και τις εκκλησιές τους και συνεχίζουν να απλώνουν. Άνθρωποι προκομμένοι, με τα ζώα, τις καλλιέργειές τους, μπανάνα κυρίως και κηπευτικά, τα τουριστικά καταλύματα, τους φίλους, την οικογένεια, τη ζωή του ο καθείς. Κι άλλοι Ευρωπαίοι, Γερμανοί, Δανοί, Γάλλοι, από κάθε μέρος, που είχαν χτίσει εκεί το σπιτάκι των διακοπών τους ή της απόσυρσής τους με τη σύνταξη, μερικοί με πολλή δουλειά, κόπο και μεράκι.

80 χιλιάδες κατοίκους έχει το νησί σε σχήμα καρδιάς, που έχει το μέγεθος της Χίου.

20 χιλιάδες κάτοικοι στην κοιλάδα της Αριδάνης, που βλέπει δυτικά προς τον απέραντο Ατλαντικό.

Το ύψος του φτάνει τα δυόμισι χιλιάδες μέτρα, κορυφή όπου βρίσκεται και ένα από τα πλέον γνωστά αστεροσκοπεία του παγκόσμιου δικτύου. Κατάφυτο από απέραντα πευκοδάση της πανέμορφης και άκαυστης Κανάριας πεύκης, όπου κυλούν ποτάμια και ρέματα από τις πλαγιές και τα βουνά του. Τα δυόμισι χιλιάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα ουσιαστικά είναι η κορυφή ενός ηφαιστειακού βουνού που συνολικά έχει 6.500 μέτρα ύψος από τον βυθό του ωκεανού ως την κορυφή του. 2.200 κτίσματα περίπου έχουν καταστραφεί, σπίτια, μικρά εργοστάσια, τουριστικά καταλύματα, αγροτικά οικήματα. Αρκετά ακόμη βρίσκονται στην αποκλεισμένη ζώνη, 300-400 μέτρα περίπου δεξιά κι αριστερά από τα ποτάμια της λάβας.

Οι ιδιοκτήτες τους τα βλέπουν όλες αυτές τις ατέλειωτες μέρες, με τις fpp2 μάσκες τους όλοι πάντα για δύο λόγους πλέον, και για τον κόβιντ και για τα επικίνδυνα σωματίδια της στάχτης, όπως και τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο ή να σταματήσει η λάβα την προέλασή της και να τα λυπηθεί. Ορισμένες ώρες τους επιτρέπεται όταν δεν είναι επικίνδυνο, συνοδεία της αστυνομίας, να πάνε να πάρουν ό,τι δεν πρόλαβαν από τα υπάρχοντά τους. Μένουν σε συγγενείς, φίλους, σπίτια πρόχειρα και άλλα οικήματα που έχει φτιάξει το ισπανικό κράτος. Ευτυχώς κανείς δεν έχασε τη ζωή του. Εκκενώθηκαν έγκαιρα οι οικισμοί. Παράξενο αίσθημα να ξέρεις ότι το χωριό σου δεν θα το ξαναδείς ποτέ, δεν μπορείς να επιστρέψεις έστω όπως μετά από έναν σεισμό, μια πυρκαγιά. Έχει αλλάξει η γη η ίδια που πάνω της στέκονταν κάποτε το σπίτι και οι μνήμες σου. Χάθηκε το 30% της εύφορης πεδιάδας τους με τις πλαγιές και τα ρέματά της.

Είναι όμως το πείσμα της ζωής που αναγεννάται τούτη η εικόνα των νεαρών που παίζουν μπάλα στο πυρωμένο φόντο της συνεχούς έκρηξης. Ο αέναος κύκλος της ζωής και του θανάτου, που ανακυκλώνει οργανισμούς που τρέφονται και δημιουργούν ζωή ο ένας απ' τον θάνατο του άλλου, δίχως τίποτα να πηγαίνει χαμένο, που ανακυκλώνει ανθρώπινες κατασκευές, μνήμες, τη γη την ίδια.

Και μας θυμίζει πως το μόνο που έχουμε στ' αλήθεια, όσο το έχουμε, το πιο πολύτιμο, γιατί περιέχει ένα ψήγμα αθανασίας, είναι τα μάτια και τα σώματα των οικείων μας κι αγαπημένων. Καθώς και η μικρή ή μεγαλύτερη κοινότητα των ανθρώπων που μοιραζόμαστε την ίδια ευαισθησία, τις μουσικές, την μπάλα, τις πολλές μας γλώσσες, κοινές αναμνήσεις, παρόμοιες προσδοκίες, αγάπες και αντιθέσεις. Την αποκαλούμε κάθε φορά με άλλο όνομα: χωριό, νησί, πατρίδα. Παραμένει πάντα το πιο υπαρκτό φαντασιακό μας δημιούργημα, που δεν μπορούμε να αισθανόμαστε άνθρωποι δίχως αυτό. Ο φανταστικός τόπος των άλλων στους οποίους ανήκουμε κι εμείς.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εις μνήμην

Η συνήθης ετήσια εθνική έξαρση επί τη ευκαιρία της επετείου του ΟΧΙ και των χιλιάδων αδίκως χαμένων ή τσαλακωμένων ζωών νέων ανθρώπων και από τις δυο πλευρές του μετώπου στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του '40, μου έφερε στον νου μιαν ακόμη μαρτυρία ανθρώπινη. Μια εξομολόγηση της μάνας μου, το τελευταίο καλοκαίρι που περάσαμε μαζί πριν τρία χρόνια, ένα ζεστό απομεσήμερο στη βεράντα του πατρικού μου στο Παγκράτι.

Στο δικό της πατρικό στην Κάρυστο, όπου ζούσε μικρό κορίτσι όταν κατέρρευσε ο Άξονας και η Ιταλία είχε παραδοθεί, έκρυβαν έναν Ιταλό στρατιώτη. Τους Ιταλούς τους κυνηγούσαν πλέον οι Γερμανοί και τους σκότωναν με συνοπτικές διαδικασίες. Κάτι οι πανάρχαιοι υπόγειοι μεσόγειοι δεσμοί με τους γείτονες, κάτι πως οι νησιώτες δεν είχαν περάσει τόσο δύσκολες στιγμές με τους Ιταλούς στην Κατοχή όσο η υπόλοιπη χώρα με τους Γερμανούς, κάτι οι νέες γεωπολιτικές συμμαχίες της εποχής, οι περισσότεροι ντόπιοι και οι Έλληνες γενικά, πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους, προσπαθούσαν να σώσουν τους Ιταλούς. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά στην πρώτη νιότη τους οι πιο πολλοί, που βρέθηκαν να έχουν ξεμείνει παγιδευμένοι στις ακρογιαλιές και στα βουνά των νησιών του Αιγαίου, από ένα απρόσμενο γύρισμα της ιστορίας.

Την όποια μνησικακία κι αντιπαλότητα από τον πόλεμο του '40 τις είχε παρασύρει το βαθύτερο ρεύμα των γεγονότων κι ό,τι είχε μεσολαβήσει στην Κατοχή, είχανε σβήσει στο αόρατο δίχτυ της κοινής ιστορίας. Οι τοπικές κοινωνίες τους έκρυβαν όπως μπορούσαν τους νεαρούς Ιταλούς και προσπαθούσαν να τους φυγαδεύσουν, να φτάσουν σε μέρη που συμμαχικά καράβια θα τους γύρναγαν σε κάποια γειτονιά της Ρώμης, του Λέτσε, του Παλέρμο ή της Τοσκάνης, να αγκαλιάσουν ξανά την οικογένεια και τους αγαπημένους τους, να πιούνε ένα καλό ιταλικό κρασί και να φάνε μια περιποιημένη μακαρονάδα απ΄ τα χέρια της μάνας τους.

Τον έκρυβαν κι οι παππούδες μου τον Ιταλάκο, που θα ήταν γύρω στα 20 χρονών, για αρκετούς μήνες στο σπίτι τους. Αρχικά στο ενός μέτρου βάθος υπόγειο κάτω απ΄τα σανίδια του υπνοδωμάτιου, κι ύστερα στα κατώγια, κάτι παραπήγματα που ήταν μέσα στο οικόπεδο καμιά πενηνταριά μέτρα απ΄ το σπίτι τους.

Τη μητέρα μου, κοριτσάκι 7-8 χρονών, η μεγαλύτερη από τις δυο αδελφές, την έστελναν οι γονείς της να του πηγαίνει κάθε μέρα φαΐ και νερό, στα κρυφά, για να περνάει απαρατήρητη.

Κάποια στιγμή της είπαν ότι θα τον έπαιρνε ένα καΐκι μαζί με άλλους να τον πάει κάπου που θα τους μάζευαν συμμαχικά πλοία για την επιστροφή. Ακόμη η Λουφτβάφε και τα Γερμανικά υποβρύχια πολεμούσαν και θέριζαν στο Αιγαίο.

Τον είδε τελευταία φορά, του πήγε να φάει και να πλυθεί όπως μπορούσε, τη χαιρέτησε. Το ίδιο βράδυ ακούστηκε μια φοβερή έκρηξη "σαν βροντή", όπως μου είπε, στο νησάκι της Κυραπαναγιάς, στη μέση του κόλπου της Καρύστου. Κατάλαβαν ότι το είχαν χτυπήσει το καΐκι αεροπλάνα. Χάθηκαν όλοι. Έμεινε από τον νεαρό μόνο η ξιφολόγχη του στο υπόγειο, που τη βρήκαμε 40 χρόνια μετά, όταν κάπως ανακαινίσαμε το σπίτι, και κάπου υπάρχει ακόμη.

"Με έπιασε ένα κλάμα ασταμάτητο, για μέρες", μου είπε η μάνα μου. "Στενοχωρήθηκα πολύ, μπορεί να τον είχα ερωτευτεί κιόλας", εξομολογήθηκε, με τη συνηθισμένη ελαφριά διάθεση που έλεγε τα σοβαρά πράγματα η Σμαρούλα. Έτσι άδοξα, σαν ένα βραδινό πυροτέχνημα στη μέση του πελάγου μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, τελείωσε μάλλον ο πρώτος παιδικός της έρωτας.

Από χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια τέτοιες ιστορίες, όχι πάντα ηρωικές, από απλά στιγμιότυπα ανθρώπινων ζωών που δεν πρόκαναν να τις ζήσουν, που πήραν άλλη τροπή, απρόβλεπτη, που άφησαν χνάρια στις ψυχές, είναι φτιαγμένο το '40 και κάθε πόλεμος, κάθε μεγάλο ή μικρό γύρισμα της ιστορίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Θέμα χρόνου

Είναι απορίας άξιον πώς ακόμη κανένας τρελός του Θεού ισλαμιστής ή παλαβός πιστολέρο δεν έχει πάρει ένα βανάκι να μπουκάρει στην Αιόλου σε ώρα αιχμής, να παίξει videogame πατώντας όσο πιο πολλούς πεζούς. Ή πώς δεν έχει αρπάξει κάποιος αντίστοιχος διαταραγμένος νεαρός κανένα κουζινομάχαιρο ή καλάσνικοφ να αρχίσει να σφάζει όποιον βρει μπροστά του όπως στο Παρίσι, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, στη Νορβηγία πάλι πρόσφατα .

Μέχρι η ευνουχισμένη και χωρίς σαφείς και αποτελεσματικούς κανόνες άμεσης εμπλοκής ελληνική αστυνομία, που θα περιμένει εντολές απ' τα κεντρικά να πυροβολήσει και να επέμβει μπας και καταφέρει να τον/τους σταματήσει, θα έχουμε θρηνήσει σε μια μέρα τα θύματα ενός μίνι πολέμου για την κατάληψη του Καστελόριζου.

Οι τρομοκράτες ηττήθηκαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ γιατί η αστυνομία και οι δυνάμεις ασφαλείας με αυταπάρνηση έχουν αποτρέψει εκατοντάδες επιθέσεις κι έχουν περιορίσει άλλες τόσες, με την άμεση παρέμβαση κι εξουδετέρωση των τρομοκρατών.

Πίσω από τον κάθε μαφιοζάκο της Φυλής, και των λοιπών φυλών και Οίκων, θα ξεπηδήσει σε λίγο ο κάθε νέος κουφοντίνας, κάθε λαγός, κάθε κασιδιάρης, κάθε Anders Breivik ή Salah Abdeslam.

Και το χειρότερο κακό θα αναδυθεί μετά.

Από κάθε σπασμένο σπίτι, κάθε βασανισμένο γέροντα ή γερόντισσα, κάθε χτυπημένο νέο ή νέα, κάθε γυναίκα που φοβάται ή απειλείται, κάθε απλό άνθρωπο που καταστρέφεται καθημερινά τμήμα της ζωής του, η ελευθερία του να κυκλοφορεί με ασφάλεια αυτός και τα παιδιά του, το αμάξι που με κόπο συντηρεί, το μηχανάκι του, ο δημόσιος χώρος στον οποίο κυκλοφορεί, ο ιδιωτικός, το άσυλό του, το σπίτι του που λεηλάτησαν και μαγαρίσανε, οι οικείοι του που έπεσαν θύματα βίας, ξύλου, εκβιασμών, απειλών, ο καθημερινός φόρος φόβου και θυμού.

Από αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ λείπει μια σπίθα, ένα συνταρακτικό γεγονός όπως ένας μαζικός εγκληματίας, ένας τρομοκράτης, για να προκύψει μια νέα εγκληματική συμμορία πολιτικής φύσης. Πιο έξυπνη, πιο καθωσπρέπει, πιο κομψή από την προηγούμενη, που θα ακυρώσει ό,τι οι εχέφρονες πολίτες κάθε παράταξης πέτυχαν με πολύ κόπο και θυσίες: τη σταθερότητα και την προστασία των ελευθεριών.

Στην πρώτη γραμμή σήμερα αυτής της μάχης, όπως οι ήρωες του '21 με όλες τους τις αντιφάσεις, ή οι στρατιωτικοί και στρατιώτες του '40, κι αυτοί με τις δικές τους, είναι οι δυνάμεις ασφαλείας.

Και τη δίνουν, όσο τη δίνουν, αυτή τη μάχη

νομικά ακάλυπτες (η διερεύνηση κάθε γεγονότος προϋποθέτει την αυτεπάγγελτη άσκηση δίωξης κατά των ίδιων πριν γίνει μια αρχική ανεξάρτητη έρευνα που θα μπορούσε να κλείσει την υπόθεση ή να τους δώσει και παράσημο ακόμη),

τεχνικά απροστάτευτες (δίχως σύγχρονα μέσα ούτε καν υποχρεωτικές κάμερες παντού), επιχειρησιακά εκτεθειμένες (χωρίς σαφείς κανόνες εμπλοκής κι αντίδρασης)

κι εσωτερικά διαβρωμένες από την καθημερινή διαφθορά.

Τι να τα κάνεις μετά τα Ραφάλ και τις φρεγάτες, αν δεν έχεις τη Γαλλική αστυνομία; Πόσο εύκολο είναι να αποσταθεροποιηθεί πολιτικά και οικονομικά μια κοινωνία μέσω του κοινού εγκλήματος και μιας κατάλληλης χρήσης των σόσιαλ μίντια και των ελεγχόμενων από ολιγάρχες ΜΜΕ το ξέρουμε πια όλοι. Συνέβη σε πολύ ισχυρότερες και βαθιές δημοκρατίες.

Όλοι, πλην της ελληνικής πολιτικής ελίτ της Εκάλης, του Κολλεγίου και των ξένων πανεπιστημίων, δεξιοί κι αριστεροί του χαβιαριού.

Που δεν έχουν πάρει ποτέ μετρό ή τρόλεϊ, δεν έχουν περπατήσει στο Μενίδι ή στα Πατήσια, ούτε καν ίσως στο κέντρο και στου Ψυρρή, παρά μόνο ίσως για να δουν πώς μοιάζει ο Μπύθουλας ή για να πιουν ποτάρες στα μαγαζιά και να φύγουν στα προστατευμένα κι απρόσιτα καταφύγιά τους. Κάπως όπως στο Ρίο ντε Τζανέιρο ή στην Πόλη της Γουατεμάλας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Ένας λυγμός

Οι φλόγες έφτασαν στην είσοδο του μοναδικού στον κόσμο πάρκου από γιγαντιαίες υπερχιλιετείς σεκόγιες της Σιέρα Νεβάδα στην ορεινή Καλιφόρνια. Χτύπησαν τις πύλες των τεσσάρων φρουρών, ένα σύνολο από τέσσερα αρχαία τεράστια δένδρα που φυλούν την πύλη της εισόδου στο ζωντανό αυτό μνημείο της φύσης.

Για όσους έχουμε βρεθεί εκεί, πλάι σε αυτούς τους 20.000 αρχαίους γίγαντες που ζουν στο εθνικό πάρκο, ένας κόμπος μας σφίγγει στον λαιμό. Είναι τα λιγοστά που γλύτωσαν απ΄ τους ξυλοκόπους των αποίκων που τα έκοβαν για το ξύλο τους, ως το 1909 που ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούσβελτ οριοθέτησε και ανακήρυξε τα πιο σημαντικά εθνικά πάρκα των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων και αυτό με τις γιγάντιες σεκόγιες.

Οι πιο πολλοί ενήλικες από τα 20.000 δένδρα του δάσους φύτρωσαν όταν στην Ευρώπη βασίλευε ο Καρλομάγνος, οι μεσήλικες και πιο ηλικιωμένοι όταν στην αρχαία Αθήνα ρητόρευε ο Περικλής και κάποιοι τεράστιοι γέροντες 3.500 χιλιάδες χρόνια πριν, όταν περίπου ο μυθικός γιος του Πριάμου υπερασπίζονταν την Τροία.

Ανάμεσά τους το μεγαλύτερο δένδρο στον κόσμο. Ο "στρατηγός Sherman", 1486 κυβικά μέτρα ξύλου, 83 μέτρα ψηλό, 31 μέτρα περίμετρος. Τυλιγμένος ο πανάρχαιος στρατηγός σε μια κουβέρτα προστασίας απ' τις φλόγες στη βάση του.

Γιγάντια δένδρα, που ξεκίνησαν τη ζωή τους αιώνες πριν η νεαρή αμερικανική ομοσπονδία, στο έδαφος της οποίας βρίσκονται, υπάρξει έστω και σαν σκέψη ή φαντασία.

Πάνω από 7000 δασικές πυρκαγιές φέτος στην πλούσια αυτή πολιτεία της. 7.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης, μεγάλο μέρος δασικής, ίση με το 5% της συνολικής έκτασης της Ελλάδας, έγιναν φέτος στάχτη στην πλούσια αυτή πολιτεία της πλούσιας και τεχνολογικά προηγμένης αυτής χώρας.

Που, όμως, αδυνατεί να ελέγξει τις πυρκαγιές αυτές.

Πέρα από την κλιματική αλλαγή, στην οποία οι ΗΠΑ έχουν συνεισφέρει σημαντικά, όντας ο μεγαλύτερος παραγωγός αργού και από τους μεγαλύτερους κατά κεφαλή ρυπαντές της ατμόσφαιρας παγκόσμια, η χώρα που φιλοξενεί τις γιγάντιες σεκόγιες επενδύει ένα τεράστιο μέρος του ΑΕΠ της και των τεχνολογιών της σε έναν τεράστιο στρατό. Για να τα βάλει με μιαν άλλη μακρινή χώρα στην άλλη άκρη του Ειρηνικού, στη θάλασσα της Νότιας Κίνας. Αντί για την πυρόσβεση, πρόληψη και δημόσιες υποδομές προστασίας του περιβάλλοντος στην ίδια την Ομοσπονδία, που, όπως φαίνεται, τόσο απεγνωσμένα τις χρειάζεται, ενώ πολλές από αυτές τις κρίσιμες που διαθέτει χρονολογούνται από την εποχή του μεγάλου εκείνου Προέδρου που προστάτευσε και τις σεκόγιες της.

ΥΓ.

Στην τελευταία φωτογραφία, το 2010, η ασήμαντη και φευγαλέα ύπαρξή μου άφησε τα χνάρια της στο τριών μέτρων χιόνι στο δάσος των γιγάντων, Μάη μήνα. Πού να φανταστώ πως η δική μου ζωή, που μοιάζει μπροστά τους σαν την πατημασιά μου στο μαγιάτικο χιόνι, κινδυνεύει να διαρκέσει παραπάνω από τη ζωή κάποιων από τα υπερχιλιετή αυτά δένδρα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Αγαπητοί "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου"...

Αγαπητοί "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου", σας έχω νέα. Στα 3.000 περίπου χρόνια ιστορίας του ανθρώπινου είδους και σε άλλες πολλές χιλιετίες προϊστορίας, ελάχιστα μέλη του δοκίμασαν, και αυτά με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα, να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους: οι μάγοι, οι ασκητές και οι Θεοί (και όσο για τους τελευταίους, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι απέτυχαν: άλλοι νεότεροι κι ισχυρότεροι Θεοί, μοίρες, τιτάνες τους έλεγχαν το σώμα).

Αλλά ας έρθουμε στον σύγχρονο κόσμο: όσοι εργάζεστε καθοιονδήποτε τρόπο διαθέτετε το σώμα σας, μαζί με τον εγκέφαλό του, στον εργοδότη σας ή στις ανάγκες των πελατών σας, για συγκεκριμένο διάστημα κάθε ημέρας και με συγκεκριμένο τρόπο και προδιαγραφές. Καθιστοί, όρθιοι, ντυμένοι όπως απαιτείται, εκτελώντας συγκεκριμένες κινήσεις υπό σαφή έλεγχο, ώστε να παράγετε το έργο που απαιτείται: να γράψετε, να μαστορέψετε, να καλλιεργήσετε τη γη, να χτίσετε, να διδάξετε, να σχεδιάσετε κήπους, να μαγειρέψετε, να σερβίρετε, να φροντίσετε άλλους ανθρώπους, να χρησιμοποιήσετε μηχανήματα, να οδηγήσετε μεταφορικά μέσα. Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το σώμα σας αλλιώς. Και εάν το σώμα σας πάψει πλέον να ανταποκρίνεται, είστε υποχρεωμένοι να το θεραπεύσετε, να ελέγξετε την όρασή σας αν οδηγείτε, να βάλετε γυαλιά, να ελέγξετε τα αντανακλαστικά σας, να εμβολιαστείτε, να τσεκάρετε και να θεραπεύσετε τις εύκολα μεταδοτικές ασθένειες αν εργάζεστε σε τομείς υγειονομικού ενδιαφέροντος ή ευπαθών ομάδων, να ελέγχετε την ψυχική σας υγεία ανάλογα τον τομέα. Οφείλετε να εκπαιδεύετε και να διατηρείτε το σώμα σας ικανό για ασκήσεις, πάλη, αντοχή, κακουχίες αν είστε σε ένοπλο οργανισμό, στην πυροσβεστική. 'Η ακόμη, αν είστε ηθοποιός, χορευτής, άνθρωπος των παραστατικών τεχνών, τραγουδιστής, να διατηρείτε το σώμα σας και ορισμένα μέρη του ικανά να λειτουργούν με συγκεκριμένο τρόπο. κ.ο.κ.

Αλλιώς θα πεινάσετε. Και αν πεινάσετε ή θα κλέψετε ή κάποιος θα σας ταΐσει, ευτυχώς δεν είναι όπως άλλοτε που θα σας έκοβαν τα χέρια. Αν μεν κλέψετε, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί το σώμα σας να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς της φυλακής ή τις ανάγκες του περιθωρίου. Αν σας ταΐσει και σας δώσει μια στέγη κάποιος , θα συμμορφωθεί το σώμα σας με τους όρους χρήσης αυτού που τα παρέχει: καθαριότητα, υγιεινή, πρόληψη ασθενειών.

Αλλά και αν ακόμη αγαπητοί μου φίλοι "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου" είστε γόνοι πλούσιοι και ισχυροί, όπως οι αλλοτινοί Θεοί, πάλι το σώμα σας θα είναι εκτεθειμένο στους ιούς και τα μικρόβια των ανίσχυρων κοινών θνητών, όσο υποχόνδριοι κι επιφυλακτικοί κι αν είστε. Όταν θα βγείτε από το μικρό ή μεγάλο bunker σας να φάτε, να ταξιδέψετε, να γνωρίσετε άλλους ανθρώπους, να κάνετε σεξ. Όταν δεν το εκθέτετε εσείς οι ίδιοι σε ουσίες που το ελέγχουν αυτές.

Απομένουν όπως πάντα οι ασκητές και οι μάγοι, άνθρωποι που στεγνώνουν το σώμα κι αποστειρώνουν την ψυχή κατά τον μύθο, για να ελέγξουν ή να παραδοθούν πλήρως στα πάθη τους κατά μόνας, μακριά από κατοικημένες περιοχές στα βάθη των σπηλαίων και στις κορυφές των βουνών, σε μέρη που ολοένα όμως λιγοστεύουν.

Για όλους τους υπόλοιπους "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου" έχω άσχημα νέα. Δεν τον έχετε πολύ πριν την τρέχουσα πανδημία, δεν τον έχετε από τότε που γεννηθήκατε, που σας βάφτισαν ή σας ονομάτισαν απλά, σας έμαθαν να διαβάζετε, να μιλάτε μια γλώσσα ή μια άλλη, σας υποχρέωσαν να ντύνεστε και να πλένεστε, να μην πιπιλάτε την πιπίλα σας, να μην κάνετε την ανάγκη σας όπου σας έρθει, να μην κάνετε σεξ με τα αδέλφια σας και τους γονείς σας, κάποια πράγματα να τα τρώτε και άλλα όχι, να μελετάτε βιβλία, να χρησιμοποιείτε δρόμους, μέσα, συσκευές κάθε είδους, από τότε που εκτεθήκατε σε πρότυπα ομορφιάς κι ασχήμιας.

Αγαπητοί μου φίλοι, το σώμα σας όπως το κάθε τι γύρω σας είναι κοινωνικό κατασκεύασμα των ομοίων σας, που κανείς δεν ελέγχει πλήρως αλλά επηρεάζει με αυτό τα σώματα και τον νου, τη ζωή, την εξέλιξη και τον θάνατο των ομοίων του και του πολιτισμού ο οποίος σας γέννησε. Το σώμα σας είναι προγραμματισμένο, τατουαρισμένο, ορισμένο, ελεγχόμενο, αναμορφωμένο, φροντισμένο, βασανισμένο, με εκατοντάδες εξωτερικούς και εσωτερικευμένους ελέγχους που υπηρετούν την αναπαραγωγή κι επιβίωση του είδους μας και των λογής πολιτισμών του. Το σώμα σας είναι ήδη ενωμένο, μπλεγμένο με άρρηκτους κάβους, χιλιάδες χιλιόμετρα σκοινιών που εκτείνονται σαν ατέλειωτος κι αόρατος ιστός αράχνης, με τα χιλιάδες σώματα και την κοινή μοίρα του Άλλου.

Η ελευθερία του δικού σας σώματος ΑΡΧΙΖΕΙ ακριβώς εκεί που ΑΡΧΙΖΕΙ η ελευθερία αυτού του άλλου και ταυτίζεται μαζί της. Και τελειώνει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του είδους μας: στα όρια του θανάτου, στο τέλος του μοναδικού κι ανεπανάληπτου περάσματος του σώματός μας από τη ζωή, που μετά τον Διαφωτισμό, με προσπάθειες κι αγώνες δυο αιώνων η ιατρική και άλλες επιστήμες και η κοινωνική ρύθμιση και πρόνοια, που τις προώθησαν και χρησιμοποίησαν, κατόρθωσαν να παρατείνουν από τα 40 χρόνια μέσο όρο στην Ευρώπη, όπου στα 35 θα ήσασταν ήδη γέροι, στα σημερινά 80, όπου στα 50 και στα 60 ταξιδεύετε, κάνετε εκδρομές, έχετε τους αγαπημένους σας γονείς ζωντανούς και τα παιδιά σας υγιή και ζείτε με καλές ελπίδες τη ζωή σας.

Αγαπητοί μου φίλοι "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου", σας έχω ένα ακόμη νέο που θα σας πανικοβάλει, αν ακόμη μπορείτε να αισθανθείτε ένα ψήγμα ευγνωμοσύνης για κάτι και για κάποιους. Τα χρόνια που ζείτε τα χρωστάτε σε αυτούς που μόχθησαν να βρουν τρόπους να παρατείνουν και να βελτιώσουν το σύντομο πέρασμά σας από τη γη, άλλη μια ζωή σας χάρισαν μέσα σε δυο αιώνες. Και να το ζείτε αυτό το πέρασμα με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο και περισσότερες δυνατότητες. Τα χρόνια που ζείτε τα έκλεψαν από τον θάνατό σας εκατομμύρια επιστήμονες που εργάστηκαν σκληρά, επινόησαν τα φάρμακα, τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια που σας προστατεύουν από τον θάνατο. Κι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που πάλεψαν και θυσίασαν τη δική τους ζωή πολλές φορές για την καθολική κάλυψη υγείας και κοινωνική πρόνοια με κόστος κι ευθύνη της ανθρώπινης κοινότητας, ώστε αυτά να είναι διαθέσιμα σε όλους και να προστατεύουν όλα τα σώματα των ανθρώπων που είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους στο μεγάλο κουβάρι της βιολογίας μας.

Δυστυχώς, το δώρο τους αυτό δεν περιλάμβανε και την εξάλειψη του φόβου του θανάτου μαζί με την παράλογη συμπεριφορά που αυτός δημιουργεί σε πολλούς Homo sapiens. Ο οποίος τους κάνει εντέλει να προκαλούν τον θάνατο ταχύτερα, τον δικό τους και άλλων, αρνούμενοι να δεχθούν και να αντιμετωπίσουν λογικά και από κοινού μια πραγματικότητα που τον περιλαμβάνει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Αφγανιστάν: Πλησιάζουμε στο τέλος δυο αιώνων νεωτερικότητας;

Πλησιάζουμε στο τέλος δυο αιώνων νεωτερικότητας;

Μια συνοπτική και αρκετά κατατοπιστική εξιστόρηση της περιόδου μετά το 2001 στο Αφγανιστάν στο συνημμένο άρθρο του CNN.

https://edition.cnn.com/.../afghanistan.../index.html

Πριν από αυτό, ας δούμε μια μικρή σύνοψη πέντε σχεδόν δεκαετιών συνεχούς πολέμου, από το 1973.

Η ελπίδα δημιουργίας ενιαίου και ισχυρού κράτους και στρατού στην Καμπούλ, που χρειάζονταν χρόνο, υπομονή κι επιμονή, ικανού να ενοποιήσει την χώρα και να κάμψει τις φυλές των Παστούν, με τις μεταβαλλόμενες συμμαχίες τους, οι οποίες είναι η κοινωνική βάση της ραχοκοκαλιάς των Ταλιμπάν, έσβησε με την εισβολή και άδοξη εξέλιξη του πολέμου στο Ιράκ. Το μεγαλύτερο λάθος της Δύσης τα τελευταία 70 χρόνια. Αυτή η τελευταία έφερε στα όριά του τον Αμερικανικό στρατό, που επικέντρωσε εκεί τις δυνάμεις του. Υποχρέωσε επίσης στην ανοχή της συμπεριφοράς του Πακιστάν.

Οι Ταλιμπάν δεν έπαψαν ποτέ να έχουν τη στρατιωτική και κάθε είδους υποστήριξη του γείτονα ισχυρού συμμάχου τους, του Πακιστάν, πράγμα το οποίο φυσικά το ίδιο αρνείται. Συμμάχου με τον οποίο οι ΗΠΑ έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και κιτάπι δούναι και λαβείν. Όπως και η Ινδία, πολεμικούς λογαριασμούς.

Αν πάμε ακόμη λίγο παλιότερα στο Αφγανιστάν, στο σταυροδρόμι αυτό των δρόμων της κεντρικής Ασίας, ανάμεσα σε Ρωσία - Ινδία, Ινδικό Ωκεανό και Αραβικό κόσμο, βορρά - νότου και Κίνας με την Ευρώπη, Ανατολή - Δύση, θα δούμε το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται.

Η Σοβιετική επέμβαση το '79 ήρθε ως αποτέλεσμα του σχεδόν ανοιχτού πολέμου των δυο φραξιών του Κομμουνιστικού Κόμματος του Αφγανιστάν, που αδυνάτισαν την κεντρική κυβέρνηση, που ελέγχονταν από την μια από τις δύο φράξιες από το 1978. Μια κυβέρνηση που πατούσε παρόλα αυτά πάνω στη λαϊκή μεταρρυθμιστική κληρονομιά του τελευταίου Αφγανού βασιλιά, του Mohammed Zahir Shah, τον οποίο είχε ανατρέψει ο ξάδελφός του το 1973. Ο βασιλιάς είχε συνεχίσει μια μεταρρυθμιστική πολιτική των προκατόχων του, στα πρότυπα του Κεμάλ, από το 1946 που κυβερνούσε σχετικά ειρηνικά. Είχε κάνει καθολική την εκπαίδευση, ακόμη είχε δημιουργηθεί ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα με δύο κοινοβουλευτικά σώματα. Η εποχή από όπου προέρχονται όλες αυτές οι ωραίες εικόνες του '60 στην πολύπαθη χώρα, που θυμίζουν Ελλάδα του '50.

Μετά την εισβολή επαναλήφθηκε το ίδιο μοτίβο. Οι ορεσίβιες φυλές, κυρίως Παστούν, συνήψαν νέες συμμαχίες, αυτή τη φορά με τους Αμερικανούς, που άμεσα και μέσω των Σαουδαράβων και του Πακιστάν χρηματοδότησαν κι εξόπλισαν με περίπου 40 δις δολάρια τους μουτζαχεντίν, σύμφωνα με αρκετούς μελετητές. Οι μουτζαχεντίν μετέτρεψαν τον πόλεμο σε τζιχάντ (ιερό πόλεμο) απελευθέρωσης απέναντι στους Σοβιετικούς κατακτητές.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Σοβιετική εισβολή έλαβε χώρα ακριβώς τη χρονιά της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν, το '79, που οι ντροπιαστικές της εικόνες των Αμερικανών να εγκαταλείπουν με ελικόπτερα την Τεχεράνη και να προσπαθούν να διασώσουν το προσωπικό της πρεσβείας τους κόστισαν την επανεκλογή στον Πρόεδρο Κάρτερ. Οι ΗΠΑ πάλι είχαν αστοχήσει να διαβλέψουν ότι το λαϊκό μεν διεφθαρμένο, βίαιο και αυταρχικό δε καθεστώς του Σάχη έφτανε στο τέλος του. Και να υποστηρίξουν έγκαιρα το δημοκρατικό κίνημα, που φούντωνε στην αντιπολίτευση μαζί με την λαϊκή αγανάκτηση, με κύριες εκφράσεις το Εθνικό Μέτωπο, το κίνημα ελευθερίας και τους μετριοπαθείς κληρικούς που είχαν ερείσματα στα μεγάλα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα των πόλεων. Ενώ φούντωναν παράλληλα και οι υποστηρικτές των μουλάδων του Χομεϊνί με κύρια βάση στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα και στις αγροτικές περιοχές. Έτσι έγιναν οι μουλάδες τελικά οι εκφραστές της λαϊκής οργής στο μεγάλο και πολιτισμένο αυτό έθνος, την Περσία. Πράγμα που πληρώνουν και οι Πέρσες και η Δύση και οι ΗΠΑ έως σήμερα.

Η επόμενη αμερικανική διοίκηση Ρέηγκαν, έκρινε καλό, πιεσμένη από τον φόβο της από τα γεγονότα στο Ιράν και τη Σοβιετική εισβολή, να στηρίξει μαζί με τους Σαουδάραβες και τον δικτάτορα Ζία του Πακιστάν την Τζιχάντ των Μουζαχεντίν.

Με το τέλος του πολέμου και την αποχώρηση των Σοβιετικών το 1989, οι ΗΠΑ υπέκυψαν στην απαίτηση του Πακιστάν να μην επιστρέψει ο μεταρρυθμιστής βασιλιάς Zahir Shah που είχε πιθανότητες να ενοποιήσει το Αφγανιστάν. Καθώς το Πακιστάν προτιμούσε ένα διαιρεμένο και ακίνδυνο γείτονα, που έκανε το ίδιο στρατηγικά πιο σημαντικό στα μάτια της Δύσης και στην παμπάλαιη αντιπαράθεσή του με την Ινδία.

Κύλησε έτσι στραβά κουτσά η δεκαετία του '90 μέσα στην αναρχία, που δεν εκκόλαπτε τίποτε καλό. Είδε η δεκαετία αυτή τους δεσμούς των ορεσίβιων προνεωτερικών φυλών με τη Σαουδική Αραβία και με το Πακιστάν να στενεύουν. Με τον αποστάτη Οσάμα του οίκου των Μπιν Λάντεν και τους δεσμούς με τον οίκο των Σαούντ να γίνονται ανεκτοί, μέχρι τη μοιραία 11η Σεπτεμβρίου του 2001.

Εν κατακλείδι, πρώτο συμπέρασμα είναι πως ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι πάντα φίλος σου.

Και δεύτερο, ότι οι πόλεμοι ανάμεσα στις διάφορες τάσεις της νεωτερικότητας, τον φιλελευθερισμό τον συντηρητισμό, τον σοσιαλισμό, ανοίγουν τον δρόμο στην προνεωτερικότητα ειδικά όταν ο ένας ή ο άλλος από τους αντιπάλους συμμαχεί μαζί της. Είτε γιατί φοβάται ότι θα χάσει ή γιατί δεν είναι αρκετά γενναιόδωρος ως νικητής με τον αντίπαλό του, όπως συνέβη με την ηττημένη στον Ψυχρό πόλεμο Ρωσία. Νομίζει αφελώς ότι μπορεί να ελέγξει, εντός ή εκτός του, τα στοιχεία της εποχής πριν τη νεωτερικότητα και έχει την (ομοίως ισχυρή και στον σοσιαλισμό και στον συντηρητισμό) ψευδαίσθηση ότι η ιστορία κινείται γραμμικά. Τότε συχνά η προνεωτερικότητα ανακάμπτει με νέες επικίνδυνες μορφές στον περίγυρο του νεωτερικού κόσμου, ή ακόμη κι εντός του, όπως στην περίπτωση της Ρωσίας των ολιγαρχών του τσάρου Πούτιν ή στην καρδιά του, στις απόπειρες των πρεοεμφυλιακών τραμπικών κινημάτων στις ΗΠΑ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Από το 2001 που σταματούμε την εισαγωγή ξεκινά η αφήγηση του συνημμένου άρθρου: https://edition.cnn.com/2021/08/16/opinions/afghanistan-collapse-abandonment-jason-amerine/index.html?fbclid=IwAR16sidBPWa7oRKWss4RRqUyMV6qYYp8VA6Nfh5p-mCM4aXMV4s08RVGS0I

Πρόβλημα η έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι σε κάθε δύσκολη κατάσταση, σε κάθε καταστροφή, ακόμη κι όταν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν τα έχει καταφέρει πολύ καλά, ή έχει κάνει λάθη, ο μέσος άνθρωπος τρομάζει και μόνο με τη σκέψη τι θα συνέβαινε αν κυβερνούσε σε αυτή την κατάσταση ο πρώην πρωθυπουργός και η παρέα του, από τόσκες, πολάκηδες, δουρίτσες, παρασκευόπουλους, καμμένους κ.ο.κ. Παρά τις όχι λίγες ανεπάρκειες της κυβέρνησης στην προετοιμασία και στον χειρισμό των πυρκαγιών, όλοι κατά βάθος πιστεύουν ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο θα καίγονταν τα διπλά τουλάχιστον δάση, αλλά θα πέθαιναν και άνθρωποι και δεν θα υπήρχε μήτε η διεθνής στήριξη σε μέσα και η σχετική οικονομική επάρκεια για την αντιμετώπιση των συνεπειών ούτε καν η δυνατότητα να διαχειριστεί τη βοήθεια.

Γι' αυτό τελικά οι κρίσεις δεν τον συμφέρουν τον κ. Τσίπρα. Δείχνουν αυτό που είναι: επικίνδυνα λίγος.

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα θα ήταν αδιάφορο, εάν δεν ήταν πρόβλημα για την ποιότητα της κυβέρνησης, αυτής και όποιας την ακολουθήσει, και τελικά για τη χώρα.

Καμία δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν οι περισσότεροι από τους πολίτες που δεν είναι φίλοι ή προσκείμενοι της κυβερνητικής παράταξης αντιλαμβάνονται κατά βάθος ότι η αντιπολίτευση σε όλες τις εκφάνσεις της, τόσο η αξιωματική όσο και η υπόλοιπη, η Γεννηματά, οι Βελόπουλοι, οι Βαρουφάκηδες, οι Κουτσούμπες, δεν αποτελούν λύση, είναι αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβερνητική επιλογή, είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Ακόμη κι αυτοί που τους ψηφίζουν δεν θα τους ήθελαν στην κυβέρνηση.

Δεν βελτιώνεται μια χώρα όπου δεν υπάρχει πραγματικός ανταγωνισμός και ελπίδα βελτίωσης σε κάτι από κάποια αντιπολίτευση, έστω όχι σε όλους τους τομείς αλλά σε κάποιους. Και δεν κυβερνιέται καλά μια δημοκρατία όταν ο πολίτης ψηφίζει την όποια κυβέρνηση γιατί τρομάζει να ψηφίσει οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να κυβερνήσει. Τελικά, έτσι ένα μέρος θα απέχει ή, χειρότερα, θα ψηφίσει από θυμό.

Ο Πρωθυπουργός είναι δύσκολο να λύσει το πρόβλημα του ότι δεν έχει σοβαρή αντιπολίτευση. Όμως αυτό είναι το κύριο πρόβλημα κι εμπόδιο στην επιτυχία των πολιτικών του, τόσο σε σχέση με το κόμμα του όσο και σε σχέση με τη χώρα. Αναγκαστικά θα πρέπει αργά ή γρήγορα να το αντιμετωπίσει κάπως. Θα το βρει μπροστά του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τι είναι η χούντα;

 Όποιος μιλάει για χούντα σε σχέση με τη σημερινή και όλες τις κυβερνήσεις της ελληνικής δημοκρατίας από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν έχει ιδέα τι είναι η χούντα.

Τι ήταν η Μπουμπουλίνας και το ΕΑΤ-ΕΣΑ, οι σαδιστές βασανιστές, τι είναι η Γυάρος, τι είναι να σε καταδίδει ο χαφιές της γειτονιάς, ο περιπτεράς κι ο γείτονας, γιατί αγόρασες το "Έθνος", που ήταν ήδη λογοκριμένο, τι είναι να περνάς από τον έλεγχο του στρατιωτικού ψαλιδιού ενός υπολοχία κάθε τραγούδι, κάθε θέατρο, τι είναι να μην βρίσκεις δουλειά πουθενά γιατί είσαι από οικογένεια που είχε σταμπαριστεί ως αριστερή ή δημοκρατική.

Τι είναι τα εκατομμύρια "φάκελλοι" φρονημάτων που σε ακολουθούσαν όλη σου τη ζωή σε κάθε βήμα, τι είναι να μην μπορείς να ταξιδέψεις ελεύθερα, να μην μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά.

Τι είναι μια ολόκληρη γενιά πάνω στην παγκόσμια πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική άνθιση της μεταπολεμικής Ελλάδας να αποκοπεί ξαφνικά από τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις της εποχής, την τέχνη, τη μουσική, το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία και τα περιοδικά, τι είναι να πέφτει ξύλο στο σχολείο, να έχει μετατραπεί ο στρατός του έθνους, αντί για σώμα για την προάσπιση της πατρίδας, σε ένα απέραντο αναμορφωτήριο με αφόρητες κακουχίες και βασανιστήρια για τους νέους της Ελλάδας σε μια ατελείωτη θητεία (που γι' αυτό στάθηκε ανίκανος όταν χρειάστηκε να πολεμήσει και κατέλαβαν οι Τούρκοι τη μισή Κύπρο προκαλώντας τους μάλιστα με το γελοίο πραξικόπημα).

Δεν ξέρει τι είναι βαθιά ανεξέλεγκτη διαφθορά, να καταστρέφεται μαζικά η χώρα από τους φιλικούς εργολάβους απ' άκρη σε άκρη, χωρίς έλεγχο, χωρίς προστασία καμία των μνημείων, της φύσης, των πόλεων.

Δεν ξέρει τι είναι όποιο ελεύθερο κι αναθεωρητικό πνεύμα να καταφεύγει στην προσφυγιά από τον τόπο του και να στηρίζεται στην καλοσύνη των ξένων.

Δεν ξέρει τι είναι να τον κυβερνάει μια δράκα αγράμματων γελοίων υποκειμένων, ένας δικτάτορας περιτριγυρισμένος από διεστραμμένους, διεφθαρμένους και βασανιστές, που μιλούσαν στραβά μια εξίσου γελοία γλώσσα, μείγμα στρατιωτικών παραγγελμάτων, ψευτοαρχαΐζουσας, μαγκιάς και ψευτοχριστιανικής μπουρδολογίας, με την οποία έριχναν το φταίξιμο για τη διεθνή απομόνωση της χώρας και την καθημερινή μιζέρια των πολιτών στον γύψο που οι ίδιοι προκαλούσαν, στους κάθε λογής εχθρούς, τους εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τεντυμπόυδες, τους άθεους, τους Ευρωπαίους, τους Αμερικανούς και κάθε άλλον εκτός από τους ίδιους.

Το να αποκαλεί κάποιος σήμερα χούντα μια κυβέρνηση είναι βαριά προσβολή στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν, όσων υπέφεραν, όσων μαρτύρησαν από τη χούντα στα μπουντρούμια, στον Αλέκο Παναγούλη, στον Σπύρο Μουστακλή, σε χιλιάδες άλλους επώνυμους κι ανώνυμους.

Για να είμαστε ακριβείς, αν υπήρξε μια μόνο στιγμή στα 46 συνεχή χρόνια της καλύτερης και σταθερότερης Ελληνικής δημοκρατίας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους πριν από διακόσια χρόνια, μια στιγμή μετά τη μεταπολίτευση που ήταν εγγύτερα στην αντίληψη της χούντας για τον σχεδιασμό σοβαρής πολιτειακής και πολιτικής εκτροπής, ήταν οι έξι μήνες Τσίπρα/Βαρουφάκη έως το γελοίο δημοψήφισμα και ό,τι κάποιοι συνειδητά επιδίωκαν να ακολουθήσει, έξοδος από την Ευρώπη, καταλήψεις νομισματοκοπείων, έλεγχος της δικαιοσύνης, λαϊκά δικαστήρια.

Κι αν υπήρξε κάποια πολιτική ηγεσία που προσεγγίζει κάπως τη χούντα σε αγραμματοσύνη, ημιμάθεια, ανικανότητα, ίντριγκα, συνωμοσίες, διαφθορά, φανταστικούς εχθρούς, ήταν το συνονθύλευμα, το πολιτικό ασκέρι που συγκέντρωσε από την ακροδεξιά ως την ακροαριστερά ο εξίσου ημιμαθής με τον παλαιό δικτάτορα αλλά τουλάχιστον (αυτό τον έσωσε και μας έσωσε) πραγματιστής, Αλέξης Τσίπρας.

Και πάλι, χούντα δεν ήτανε. Ή δεν κατάφερε να γίνει, γιατί οι θεσμοί της Δημοκρατίας άντεξαν και ο ίδιος είχε τουλάχιστον το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος