Tuesday, March 28, 2017

Insanity


Share/Bookmark
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις εδώ και πέντε χρόνια, με κορωνίδα την παρούσα κυβέρνηση, διαπραγματεύονται με τους δανειστές στην κατεύθυνση της αύξησης του φορολογικού βάρους, για να καλύψουν το κάθε φορά νέο δημοσιονομικό κενό, ενώ συνεχίζουν να ρίχνουν "χρήμα στην αγορά" μέσω μισθολογικών/συνταξιοδοτικών και όχι επενδυτικών δαπανών του δημοσίου και να προσθέτουν αβεβαιότητα μέσω ατέρμονων "διαπραγματεύσεων". Προσπαθούν να αποφύγουν κάθε συζήτηση για τη μείωση των μισθολογικών δαπανών του Δημοσίου, αναδιάρθρωση του κράτους και εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών του, στοχευμένη μείωση του συνταξιοδοτικού κόστους, μεταφορά πόρων (και εξουσίας) από τις παλαιότερες στις νεότερες και παραγωγικές γενιές, ρύθμιση των αγορών στον μέγιστο ανταγωνισμό με τον περιορισμό των ολιγοπωλιακών αγορών και κλειστών αγορών εργασίας με την ενίσχυση των νεοεισερχόμενων, επιχειρήσεων στις αγορές και ατόμων στην αγορά εργασίας.

Αποτέλεσμα: επιταχυνόμενη αποεπένδυση στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, υποβάθμιση των δημόσιων και ιδιωτικών υποδομών, νέα κενά στο τραπεζικό σύστημα, επιτάχυνση της εκροής καταθέσεων (από πού θα βγουν τα λεφτά να πληρωθούν οι φόροι;), μείωση των επενδύσεων, πτώση του αναπτυξιακού ρυθμού (από 2,7% για το 2017 προβλέπεται γύρω στο 1%), νέο δημοσιονομικό κενό και άντε πάλι από την αρχή, νέα φορολογικά μέτρα κλπ κλπ.

Ο Αϊνστάιν αυτό το πρότεινε ως ορισμό της insanity. 

"Να επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα."

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Wednesday, March 15, 2017

Η ατέλειωτη λίστα των καμένων βιβλίων


Share/Bookmark
Η συνημμένη λίστα της wiki περιλαμβάνει δεκάδες γνωστά και λιγότερο γνωστά περιστατικά καύσης βιβλίων από την αρχαιότητα ως τον 21ο αιώνα. Είκοσι επτά στον αρχαίο κόσμο, από Βαβυλώνιους, Σκύθες, επισκόπους, φανατικούς χριστιανούς, μουσουλμάνους, αυτοκράτορες, πατριάρχες, βαρβάρους, για να διαφυλάξουν τη δική τους μοναδική αλήθεια. Άλλα δεκαοκτώ στον Μεσαίωνα, αραβικά και εβραϊκά χειρόγραφα, το Δεκαήμερο από τον Σαβοναρόλα, τις αγγλικές μοναστικές βιβλιοθήκες, την Παλατινή βιβλιοθήκη από τα καθολικά στρατεύματα... Άλλα είκοσι ένα περιστατικά της Πρώιμης
Νεώτερης Εποχής, κριτικές στον πουριτανισμό, τα βιβλία του Χομπς στην Οξφόρδη, τα βιβλία του Βολταίρου...

Κι ακόμη, άλλα δεκαεννιά περιστατικά στην περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης, από την Ιερά Εξέταση της Γκόα, την πρώτη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου από τα Αγγλικά στρατεύματα, τη βιβλιοθήκη του Λούβρου κατά την καταστολή της Γαλλικής Κομμούνας, τις έρευνες του Ιβάν Μπλοκ από τους τσαρικούς...

Κι ύστερα, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Μεσοπόλεμο, τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Leuven, Σέρβικα βιβλία από τα βουλγάρικα στρατεύματα, εβραϊκά και αντιναζιστικά "παρακμιακά βιβλία", τα έργα του Γκαίτε, του Φρόυντ και του Shaw, από το καθεστώς του Μεταξά στην Ελλάδα, τη Βιβλιοθήκη του Καταλάνου Πομπέου Φάμπρα και πατέρα της Καταλανικής γλώσσας, το όνομα του οποίου φέρει το Πανεπιστήμιο στο οποίο εργάζομαι, από τα στρατεύματα του Φράνκο...

Και πάλι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τις βιβλιοθήκες της Βαρσοβίας, βιβλία στα γερμανικά βιβλιοπωλεία, από τους Ναζί, τα χειρόγραφα του Αντρέ Μαλρό από την Γκεστάπο...

Κι ακόμη, στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου,βιβλία Κούρδων στο βόρειο Ιράν, την εβραϊκή Συλλογή από τον Στάλιν, άλλα κομμουνιστών και συνοδοιπόρων από τον Γερουσιαστή Μακάρθυ, θρησκευτικά και Κινέζικες γενεαλογίες στην πολιτιστική επανάσταση, αριστερά βιβλία στη Χιλή του Πινοσέτ, ως την Εθνική Βιβλιοθήκη της Βοσνίας και του Κοσόβου το '92 από εξτρεμιστές, το ίδρυμα Νασίρ-ι-Κουρσάου από τους Ταλιμπάν...

Και η ιστορία του μίσους στα βιβλία και τρόμου στις ιδέες συνεχίζεται στον δικό μας φωτισμένο σωτήριο 21ο αιώνα, η ποίηση του Αμπού Νουβάς από το Αιγυπτιακό Υπουργείο Πολιτισμού (!), η Εθνική Βιβλιοθήκη του Ιράκ, οι μη - εγκεκριμένες βίβλοι στη Βόρεια Καρολίνα, ως τις πυρές του ISIS.

Είκοσι περιστατικά απαριθμεί η εγκυκλοπαίδεια στον δικό μας αιώνα, που διανύει τη δεύτερη δεκαετία του, μικρότερης ή μεγαλύτερης σημασίας, στην ψηφιακή εποχή.

Προχτές προστέθηκε άλλο ένα, το εικοστό πρώτο, στον ατέλειωτο κατάλογο του μίσους και του φόβου των ιδεών από όσους κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Ένα ακόμη που είναι ένα από τα πολλά κι επαναλαμβανόμενα που έχουν συμβεί στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια ενάντια σε βιβλιοπωλεία διαφόρων αποχρώσεων και ευαισθησιών από διάφορους λοστοφόρους Σκύθες και Επισκόπους της μοναδικής αλήθειας... αυτή τη φορά με στόχο ένα βιβλιοπωλείο που ανήκει σε έναν πολιτικό, με τον οποίο μας χωρίζουν πολλά, τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, όπως με πολλούς, που όμως υπήρξε (και αυτό τον τιμά) ένας απλός βιβλιοπώλης...

Ε, λοιπόν, σήμερα είμαι μαζί του...

όπως και με όλους τους άλλους...

Σε κάθε καμένη σελίδα αυτής της ατέλειωτης σειράς αιώνων καίγεται ένα κομμάτι από την αμφιβολία, κάθε φορά ένα μικρό πολύτιμο τμήμα από την ψυχή μας. Πάντα από τους ίδιους βαρβάρους της εξουσίας, είτε με τήβεννο, είτε με στολές, είτε με κουκούλες και λοστάρια, είτε με τιάρα, καλυμαύχι και σκήπτρα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Saturday, March 11, 2017

Αυτό θα πει ΕΞΟΥΣΙΑ


Share/Bookmark
Πριν μόλις τρεις εβδομάδες, τρία μέλη μιας συμμορίας που αυτοαποκαλούνται "αντιεξουσιαστές" επιτέθηκαν στον καθηγητή κ. Συρίγο, επειδή τους υπέδειξε ότι δεν είναι δικαίωμά τους να βανδαλίζουν τους τοίχους που ανήκουν σε άλλους, και ιδιαίτερα σε όλους τους πολίτες, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ο κ. Συρίγος έκανε το καθήκον του ως Δημόσιος λειτουργός και ως πολίτης, είχα παρατηρήσει τότε.

"Δεν τον γνωρίζω τον κύριο Συρίγο. Μου δίνει την εντύπωση όμως πως είναι από τους λίγους Έλληνες και ακόμη λιγότερους Δημόσιους λειτουργούς που διαθέτουν αυτό που, αν το διέθεταν κάπως περισσότεροι, η χώρα θα ήταν τελείως διαφορετική.
Πείτε το φιλότιμο, πείτε το αίσθηση του καθήκοντος, αξιοπρέπεια, πείτε το ανδρισμό. Αυτό.
Εύγε!"

Θα περίμενε κανείς ότι η δικαιοσύνη και οι αρχές του κράτους θα προστάτευαν αυτόν τον λειτουργό τους και θα απέδιδαν δικαιοσύνη. Κάποιον συνέλαβαν. Θα δικαστεί ενδεχόμενα σε μήνες ή πιο πιθανό σε κάποια χρόνια, θα καταδικαστεί, αν στοιχειοθετηθεί η επίθεση, μερικές ημέρες με αναστολή. Έτσι λειτουργεί η εξουσία του κράτους (μας).

Θα περίμενε ακόμη κανείς να τον τιμήσει το Δημόσιο Ίδρυμα στο οποίο εργάζεται, η Ακαδημία Αθηνών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως παράδειγμα προς μίμηση.

Όμως μόλις εικοσιπέντε ημέρες αργότερα, η ίδια αντ-εξουσία απεδείχθη ταχύτερη στην απόδοσή της από την κρατική, όπως κάθε καλά οργανωμένη εξουσία. Εισέβαλε στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο και στο μάθημα του συγκεκριμένου καθηγητή, προκειμένου να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει. Εξέδωσε και απόφαση, σε συνεργασία μάλιστα με το Δίκτυο Διοικητικών (υπαλλήλων του κράτους, αν καταλαβαίνω καλά, που υπερασπίζονται τον άνθρωπο που βανδάλισε δημόσια περιουσία και χτύπησε συνάδελφό τους!) .

«Την Παρασκευή 3/3 τα Ελευθεριακά Σχήματα της Πληροφορικής και του ΤΕΙ Πειραιά, μαζί με φοιτητές και φοιτήτριες του Παντείου και άλλων σχολών, συγκεντρωθήκαμε στο Πάντειο, ώστε να πραγματοποιήσουμε παρέμβαση ενάντια στις φασιστικές πρακτικές, την καταπάτηση του ασύλου και τη ρατσιστική πολιτική του Α. Συρίγου και των πρυτανικών αρχών. Αρχικά, παρευρεθήκαμε στη συνέλευση της Ομοσπονδίας Διοικητικών Υπαλλήλων Αττικής υποστηρίζοντας το ψήφισμα υπεράσπισης του διωκόμενου φοιτητή, που κατατέθηκε από το Δίκτυο Διοικητικών».

Στη συνέχεια περιγράφουν την εισβολή στην αίθουσα όπου δίδασκε ο κ.Συρίγος, γράφοντας: «Έπειτα, κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα που δίδασκε ο Συρίγος, προχωρώντας σε δυναμική παρέμβαση με συνθήματα και πανό, με σκοπό τη διακοπή του μαθήματος και την καταγγελία των πρακτικών του. Καθιστούμε σαφές ότι οι φασίστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολές μας. Δεν έχουμε σκοπό να ανεχτούμε κανένα Συρίγο ποτέ και πουθενά, αντίθετα θα κάνουμε τα πάντα, ώστε καθένας και κάθε μία να είναι ελεύθερος/η να εκφραστεί και να δημιουργήσει για τα συμφέροντα της Κοινωνίας και της απελευθέρωσής της, και όχι για τις ανάγκες των αφεντικών και του Κράτους».

Αυτό θα πει ΕΞΟΥΣΙΑ. Και μάλιστα ανεξέλεγκτη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Βλέπε σχετικά:


Επίθεση κατά Αγγελου Συρίγου στο Πάντειο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16/2/17

Εισβολή αντιεξουσιαστών σε αίθουσα που δίδασκε ο Αγγελος Συρίγος ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  10/3/17

και το post του κ. Συρίγου στο facebook 
Με κάνατε υπερήφανο! 4/3/17

Με κάνατε υπερήφανο!
Την Παρασκευή 3 Μαρτίου, λίγο μετά τις 4 το απόγευμα εισέβαλε στην αίθουσα που είχαμε την παράδοση του μαθήματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων μία ομάδα 20-25 νεαρών.
-Θεώρησαν αυτονόητο να διακόψουν το μάθημα με το «έτσι θέλω».
-Αναζητούσαν τον Συρίγο, που προφανώς δεν γνώριζαν.
-Κατέγραφαν με κινητά την εισβολή παρ’ ότι τους ζητήσαμε επανειλημμένως να σταματήσουν.
-Προσπάθησαν να μοιράσουν στο Πάντειο μια προκήρυξη εναντίον μου που έφερε υπογραφή «Ελευθεριακό Σχήμα ΤΕΙ Πειραιά»...
-Κατά δήλωσή τους δεν ήσαν από το τμήμα μας και επίσης κατά δήλωσή τους μόνον οι 3-4 από αυτούς ήσαν από το Πάντειο.Οι υπόλοιποι ήσαν προφανώς εκδρομείς που θεώρησαν ότι θα ήταν ένα ευχάριστο δρώμενο που θα έδειχνε πόσο επαναστάτες και αντιεξουσιαστές ήσαν.
Κατά τη διάρκεια του 40λεπτου επεισοδίου υπήρξε έντονη λεκτική βία (ευτυχώς όχι σωματική) και όσοι ήμασταν παρόντες διαπιστώσαμε στην πράξη αυτό που έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα ότι δηλαδή «οι ασήμαντες μειοψηφίες που διέρχονται βίαια μέσα δεν μπορούν να καθορίζουν τις απόψεις, την έκφραση της γνώμης, τον τρόπο ζωής, την ίδια την ελευθερία μας».
Δεν γράφω αυτό το σημείωμα για να αφηγηθώ το θλιβερό περιστατικό.
Ο βασικός λόγος είναι για να ευχαριστήσω τους φοιτητές που ήσαν παρόντες και με τη γενναία και αποφασιστική στάση τους απέτρεψαν την έκδηλη διάθεση των “εκδρομέων” για σωματική βία. Τους απονομιμοποίησαν πλήρως και στο τέλος τους έφεραν σε εμφανή αμηχανία με αποτέλεσμα οι “εκδρομείς” να αποχωρήσουν ηθικά ηττημένοι.
Συγκινητική ήταν στο τέλος του μαθήματος η προστατευτική στάση των φοιτητών μου να φύγουμε όλοι μαζί από την αίθουσα και από τον χώρο του Πανεπιστημίου για να μην πάθω τίποτα εάν βγω έξω μόνος.
Παιδιά, με κάνατε υπερήφανο!
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής που ζούμε, μέσα σε αυτή τη φαιά πραγματικότητα που μας περιβάλλει από όλες τις μεριές, μου δείξατε ότι υπάρχει ελπίδα, ότι η ελπίδα είστε εσείς, ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, ότι εσείς είστε το μέλλον για το οποίο αξίζει να συνεχίζουμε να πολεμάμε.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!
Α.Σ.


Wednesday, March 8, 2017

Ενοχή ή ευθύνη


Share/Bookmark
Η βασική διαφορά των φιλελευθέρων από τη μια με τους σοσιαλιστές και τους συντηρητικούς από την άλλη, είναι αυτή ανάμεσα στην υπευθυνότητα και στην ενοχή.

Οι συντηρητικοί αντιλαμβάνονται την ατομική ευθύνη ως συμμόρφωση με ένα δεδομένο σύστημα, όπου ο εκάστοτε ισχυρότερος αποφασίζει για τους άλλους και όποιος δεν ακολουθεί είναι ένοχος. Έτσι η ατομική ευθύνη μετατρέπεται σε ατομική ενοχή.

Για τους σοσιαλιστές, η ενοχή του ισχυρότερου διασφαλίζει τη συνοχή της κοινότητας και η ενοχή των πολλών την ισχύ του συστήματος.

Και οι δυο φιλοσοφίες έλκουν την καταγωγή τους από τη Θεολογία. Περιέχουν, με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία, μια μεταφυσική συνεκτική εξουσία που επιβραβεύει και συγχωρεί, πράγμα κατά βάθος συμπληρωματικό και αλληλοϋποστηριζόμενο. Αρνούνται τη δυνατότητα μιας καθολικής υπευθυνότητας, συνεπώς μιας καθολικής ελευθερίας. Το μέλλον είναι νομοτέλεια εξωγενώς αποφασισμένη για τους περισσότερους ή για όλους, συνεπώς το παρόν βιώνεται από τους πιο πολλούς με την ανακούφιση της αναγνώρισης της αδυναμίας τους.

Οι φιλελεύθεροι ζουν σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι, κάθε ένας χωριστά και ως κοινότητα, είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές και τη μοίρα τους. Ενοχή δεν υπάρχει, μόνο ευθύνη ατομική και συλλογική, ενώ ο δρόμος είναι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα, με μόνο μια βεβαιότητα: το ατομικό τέλος του καθενός.

Είναι ο πιο επίπονος κόσμος, σχεδόν ακατόρθωτος. Ενδεχόμενα ο πλέον τραγικός (ή κωμικός ενίοτε) όμως και ο πιο ελεύθερος, συνεπώς ο πλέον δημιουργικός.

Γι' αυτό κατορθώνει, εδώ και δυο αιώνες, να εμβολιάζει με ανατρεπτικές ιδέες τις πάντοτε πλειοψηφούσες θεολογίες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

βλέπε σχετικά:
Μια μέρα με νοτιά



εικόνα: Rene Magritte, "Le retour", 1940




En castellano:

Culpabilidad o responsabilidad

La diferencia principal de los liberales por un lado, y los socialistas y los conservadores por el otro, es la que hay entre la responsabilidad y la culpabilidad.

Los conservadores entienden la responsabilidad individual como cumplimiento con un sistema dado, en lo cual el que en cada momento es mas poderoso decide para los otros, y el que no sigue es culpable. De este modo la responsabilidad individual se convierte en culpabilidad individual.

Para los socialistas, la culpabilidad del mas poderoso asegura la cohesión de la comunidad y la culpabilidad de los muchos el poder del sistema.

Ambas filosofías tienen su origen en la teología. Contienen, de modo diferente cada una, un poder metafísico y cohesivo, que premia y perdona, cosa al fondo igual, complementaria, que se apoya mutualmente. Niegan la posibilidad de una responsabilidad universal, y por consecuencia de una libertad universal. El futuro es una causalidad prescrita e inevitable que se define externamente para la mayoria, o para todos, y por consecuencia el presente se vive de la mayoría de la gente con el alivio de su impotencia de influirlo. 

Los liberales viven en un mundo que los hombres, cada uno por separado y sus comunidades, son responsables de sus elecciones y decisiones, son responsables de su destino. Culpabilidad no hay, solo responsabilidad individual y colectiva, mientras el camino esta abierto a todas las posibilidades excepto a una: el fin inevitable de cada uno. 

Es el mundo mas laborioso, casi inalcanzable. Tal vez el mas tragico (o algunas veces cómico), pero también el mas libre y el mas creativo. 

Por eso consigue, hace dos siglos, vacunar con ideas subversivas y renovadoras, las siempre mayoritarias teologías.








Wednesday, March 1, 2017

Το πρόστιμο του λαϊκισμού


Share/Bookmark
Η δύναμη του λαϊκισμού προέρχεται από το ότι ξεκινά από τη διαπίστωση ενός πραγματικού προβλήματος για να επιβάλει μια στρεβλή απάντηση μαζί με ένα ιδεολόγημα, για να εξυπηρετήσει αλλότριους σκοπούς από αυτούς που υποτίθεται επιδιώκει να επιτύχει.

Η ισχύς του στηρίζεται και στην αδυναμία των αντιπάλων του, οι οποίοι, αμυνόμενοι, πολλές φορές αρνούνται το πρόβλημα, ενώ άλλες αδυνατούν να αποκαλύψουν τον σκοπό.

Πολύ χαρακτηριστικό το θέμα των προστίμων.

Οι βασικές παραδοχές της συζήτησης

1. Οι ποινές και τα πρόστιμα στην οδική κυκλοφορία δεν είναι πρόσθετοι φόροι. Δεν υπάρχουν για να βγάζει λεφτά το κράτος. Υπάρχουν για να αποτρέπουν τις παραβάσεις και να επιβάλλεται ο νόμος. Για κανέναν άλλον λόγο.

 2. Οι ποινές ΔΕΝ είναι μόνο τα πρόστιμα.

3. Το κράτος πληρώνεται για να επιβάλλει τον νόμο γενικώς από τους φόρους. Πληρώνεται επιπροσθέτως από τα τέλη κυκλοφορίας για το πρόσθετο κόστος επιβολής του νόμου στους δρόμους. Άλλα έσοδα δεν δικαιολογούνται για εισπρακτικούς λόγους.

4. Η επιβολή του νόμου δεν γίνεται ΜΟΝΟ με τις ποινές και τα πρόστιμα. Γίνεται και με την εκπαίδευση, την πληροφόρηση με κάθε τρόπο, στα μέσα, στην τηλεόραση, στα σχολεία κλπ. Γι' αυτό πληρώνουμε φόρους ΚΑΙ τέλη κυκλοφορίας.

Συζήτηση για το ποια μέσα είναι πιο κατάλληλα για να μειωθούν οι παραβάσεις μπορεί να γίνει μόνο αν συμφωνούμε στα παραπάνω.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ

Η ποινή ενός χαμηλού προστίμου για κάποιον με υψηλό ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ εισόδημα δεν είναι αποτρεπτική. Μπορεί να επαναλαμβάνει την παράβασή του και να θέτει σε κίνδυνο ζωές ανθρώπων.

300 ευρώ για σοβαρή υπέρβαση ορίου ταχύτητας σε κάποιον που βγάζει 5.000 τον μήνα, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, είναι μικρό ποσό, που αν μόνο αυτό τον αποτρέπει, δεν τον αποτρέπει σοβαρά.

 200 ευρώ σε κάποιον που βγάζει 700 ευρώ τον μήνα είναι μια μεγάλη ζημιά. Αν πληρώνει και νοίκι, μπορεί να είναι μια καταστροφή.

Αν το πρόστιμο γίνει 1000 ευρώ, για τον δεύτερο είναι καταδίκη. Τον πρώτο ίσως τον αποτρέψει λίγο.

Το πρόβλημα είναι αληθινό. Δεν χωρά αμφιβολία.

ΕΡΩΤΗΜΑ

Λύνει η κλιμάκωση του προστίμου ανάλογα με το εισόδημα αυτό το πρόβλημα; Η απάντηση δεν είναι απλή. Εξαρτάται από τη μέθοδο εφαρμογής στο συγκεκριμένο φορολογικό πλαίσιο και πώς προσδιορίζεται το εισόδημα. Ιδιαίτερα στο δεδομένο Ελληνικό φορολογικό και οικονομικό πλαίσιο προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα:

Α. Εάν είναι το καθαρό δηλωμένο εισόδημα στη φορολογική δήλωση (το πιο πιθανό), πώς λαμβάνονται υπόψη οι βασικές δαπάνες διαβίωσης, νοίκι, διατροφή, στέγη, φόροι, ιατρικά και άλλες υποχρεώσεις, ώστε η ποινή να έχει το ίδιο αποτέλεσμα στον πλουσιότερο και τον φτωχότερο και να μην καταστρέψει κάποιον αλλά να τον συνετίσει; Θα προσδιορίζεται με βάση το διαθέσιμο εισόδημα μήπως; Και πώς θα γίνεται αυτό;

Β. Εάν ο οδηγός δεν έχει κανένα εισόδημα ή έχει πολύ μικρό, όπως θα μπορούσε να μην έχει ο νεαρός που προκάλεσε το πρόσφατο ατύχημα, αλλά έχει η οικογένειά του, του ανήκει όμως το αυτοκίνητο, μήπως θα εγκαθιδρυθεί οικογενειακή ευθύνη για έναν ενήλικο; Είναι τούτο λογικό; Είναι νόμιμο; Είναι ηθικό;

Γ. Πώς θα επιβάλλεται ο προσδιορισμός σε χιλιάδες ανθρώπους, επισκέπτες που δεν είναι κάτοικοι Ελλάδας; Θα ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά; Γι' αυτούς θα μπορούμε να συνεχίσουμε να διαλύουμε τους φτωχότερους ή να αφήνουμε αχαλίνωτους τους πλούσιους; Νόμος χωρίς καθολική δυνατότητα εφαρμογής δεν είναι δίκαιος νόμος.

Δ. Πού θα πηγαίνουν τα έσοδα από τα πρόστιμα; Στον κρατικό προϋπολογισμό; Ή σε κάποιο ειδικό ταμείο για την κυκλοφοριακή αγωγή και πρόληψη, για παράδειγμα; Αν είναι το πρώτο, όπως είναι σήμερα, μοιάζει πιο πολύ με κρυφο-φόρο, κρατική αρπαχτή. Δεν είναι για την αποτροπή αλλά για να εισπράξει παραπάνω λεφτά το κράτος. Και θα έχει κίνητρο, όπως και σήμερα, να γίνονται παραπάνω παραβάσεις και να επιβάλλει μερικές ποινές, ώστε να υπάρχουν πάντα παραβάτες/φοροδότες.

Ε. Ο συνδυασμός του εισοδήματος με το ύψος του προστίμου, μήπως θα δημιουργήσει ένα πρόσθετο κίνητρο στα ήδη πάρα πολλά, για να μη δηλώνει κανείς τα εισοδήματά του σε ένα διάτρητο φορολογικό σύστημα; Μήπως, τελικά, θα πλήξει όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να το αποφύγουν;

ΣΤ. Θα εφαρμόζεται μήπως και με βάση τα περίφημα τεκμαρτά εισοδήματα; (να τρελαθούμε τελείως)

Ζ. Πόσο θα κοστίσει η εφαρμογή του και πώς θα γίνει;

Η. Είναι λογικά τα όρια ταχύτητας παντού και λοιπές απαγορεύσεις ή είναι μια συνειδητή και προσυμφωνημένη πρόκληση για παράβαση, απλά για να είναι όλοι εν δυνάμει παράνομοι; Αν όλοι ήταν νόμιμοι όπως είναι τα όρια και οι απαγορεύσεις, θα λειτουργούσε καλύτερα το πράγμα ή θα ήταν ένας παραλογισμός; 

 Από τα παραπάνω φαίνεται πως, στο δεδομένο οικονομικό περιβάλλον, η εισοδηματική κλιμάκωση πιθανότατα θα εντείνει τις στρεβλώσεις, προσθέτοντας στρέβλωση στη στρέβλωση, όπως και την αδικία, χωρίς να επιτύχει τον στόχο: τη μείωση των ατυχημάτων.

ΑΦΟΡΑ ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; ΟΧΙ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ

Γιατί όμως συζητάμε μόνο αυτά;

Τα πρόστιμα τυχαίνει να μην είναι οι μόνες ποινές στον κόσμο τούτο (είναι όμως οι μόνες που φέρνουν λεφτά σε ένα απελπισμένο κράτος).

- Οι διοικητικές ποινές (στέρηση διπλώματος για μερικές ημέρες, για παράδειγμα) έχουν παρεμφερές αποτέλεσμα. Όπως και παρόμοιες ανισότητες στην αποτροπή. Κάποιος που χρησιμοποιεί το αμάξι για  ανελαστικές υποχρεώσεις θα πληγεί παραπάνω από κάποιον που το χρησιμοποιεί για διασκέδαση και μόνο.

- Η φυλάκιση (μη εξαγοράσιμη)

- Οι ποινές κοινωνικής ευθύνης. Για παράδειγμα, υποχρεωτική παρακολούθηση σεμιναρίου Οδικής Συμπεριφοράς, μιας μέρας, και κοινωνική εργασία 10 ημερών. Από τον καθαρισμό ενός δρόμου, μέχρι την εκπαίδευση άλλων οδηγών. Αυτές φαίνονται ότι έχουν λιγότερες παρενέργειες, αλλά είναι κάπως πιο δίκαιες και αποτελεσματικές. Στερούν 10 ημέρες εργασίας και εισόδημα και από τον ένα και από τον άλλο (όποιο και να είναι) και τον υποχρεώνουν να αναλάβει τις ευθύνες του. Μειονέκτημα: κοστίζουν στο κράτος, δεν του φέρνουν λεφτά. Εδώ όμως ερχόμαστε στην αρχική παραδοχή. Οι ποινές είναι για να αποτρέψουν και συνετίσουν, όχι για να φέρουν λεφτά. Αυτό το κάνουν οι φόροι.

Συμπέρασμα:

Εύκολη απάντηση και αφορισμοί δεν υπάρχουν. Κατά τη γνώμη μου, ένα σύστημα ενιαίων χαμηλών προστίμων, που όμως θα εφαρμόζονται με σύγχρονα μέσα, καθολικά και όχι επιλεκτικά, σε συνδυασμό με λελογισμένες διοικητικές κυρώσεις και υψηλές ποινές κοινωνικής ευθύνης, είναι πιο αποτελεσματικό ως προς τον σκοπό του: εκπαιδεύει, αποτρέπει, δεν εκδικείται και δεν αρπάζει.

Φέρνει λεφτά στο κράτος όμως ένας τέτοιος συνδυασμός; Όχι. Το αντίθετο, το κάνει να εργαστεί σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του για τις οποίες ήδη πληρώνεται.

Άρα, τι συζητάμε;

Δεν είναι αυτός ο στόχος που άνοιξε η συζήτηση στην Ελλάδα.

Ο στόχος του είναι να συσπειρώσει οπαδούς γύρω από το «ταξικό μίσος» και τον κοινωνικό φθόνο και μια ακόμη (εύκολη) κρατική αρπαχτή.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος