Η ευθύνη

Η ευθύνη της κυβέρνησης (και όχι μόνον αυτής της κυβέρνησης) δεν είναι ότι δεν κήρυξε και δεν επέβαλε έγκαιρα την εκκένωση του οικισμού, ότι δεν έστειλε έγκαιρα το λιμενικό, ότι δεν έδρασε ορθολογικά βάσει σχεδίου.

Είναι ότι δεν υπάρχει ΕΝΑΣ (1) άνθρωπος με την ευθύνη να συντονίσει, να αποφασίσει την εκκένωση, να στείλει το λιμενικό, το ναυτικό, την αστυνομία, όλες τις δυνάμεις του κράτους, να εφαρμόσει ένα σχέδιο.

ΕΝΑΣ. Που έχει την ευθύνη. Το σύνολο της ευθύνης και της εξουσίας. Όχι δύο, ούτε πέντε, ούτε εκατό. Ένας άνθρωπος, σε μια θέση, επαγγελματίας, ειδικός, της διοίκησης, που σε περίπτωση κρίσης έχει την εξουσία και την υποχρέωση, αποφασίζει άμεσα και δίνει εντολές στο επιτελείο του και στις δυνάμεις του κράτους χωρίς να μπλέκουν οι υπουργοί κι οι δήμαρχοι στα πόδια του. Και δίνει λόγο όταν τελειώσει η κρίση.

Η ευθύνη της κυβέρνησης, των κομμάτων, των βουλευτών είναι ότι απολύτως συνειδητά, συστηματικά, μεθοδικά, για να προστατέψουν και να βολέψουν τους δικούς τους, φρόντισαν να καταργήσουν το κράτος. Φρόντισαν (και πέτυχαν) να ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ.

Αυτή λοιπόν, για κάθε έναν νεκρό, για κάθε έναν πληγωμένο, είναι ΟΛΗ, μα ΟΛΗ, δική τους.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Η σωτήρια αρχαία μας θάλασσα

"Φέρτε μου τη θάλασσα
 να την προσκυνήσω,
 φέρτε μου τον ήλιο της
 να προσευχηθώ..."
  Νίκος Γκάτσος

Δεν θέλω καθόλου να σχολιάσω ή να κρίνω εν θερμώ τα γεγονότα και τους υπευθύνους. Δεν είναι σωστό. Όχι μόνο ηθικά και συναισθηματικά, αλλά οδηγεί και σε λαθεμένα συμπεράσματα. Από τη φόρτιση και τη συμπάθεια για τους πληγέντες, τον θυμό, την αδυναμία. Δεν είναι ούτε η ώρα ούτε ο τόπος.

Ένα μόνο θα ήθελα να πω. Μια εικόνα που μου έφερε μια σκέψη: τους ανθρώπους που προστρέχανε ενστικτωδώς στις παραλίες, στην αγκαλιά της θάλασσας για σωτηρία, κι αυτή τους την προσέφερε.

Μούρθε στον νου όλη η ιστορία των Ελλήνων από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Όποτε τα 'φερνε η μοίρα τους δύσκολα στη στεριά, το στερνό αποκούμπι, η διαφυγή, η σωτηρία, η αναγέννηση ήταν πάντοτε η θάλασσα.

Όταν γέμιζαν οι πόλεις τους κι αυξάνανε, δεν κατακτούσαν αλλά αποκλιμάκωναν τους εμφυλίους φεύγοντας κι αποικίζοντας τη Μεσόγειο απ' άκρη σ' άκρη. Στην Τροία ο μεγάλος τους φόβος ήταν μην τους κάψουν τα καράβια. Οι Αθηναίοι που εγκατέλειψαν αυτοβούλως τις εστίες και τα ιερά τους να καούν στα χέρια των Περσών για να τους συντρίψουν στη Σαλαμίνα, οι έμποροι και οι ναυτικοί από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Αίγυπτο και τ' Αλγέρι στη Βυζαντινή κι Οθωμανική περίοδο. Τις πιο δύσκολες ώρες , οι καπεταναίοι της Επανάστασης κι ακόμη η σωτηρία τους στο Ναυαρίνο από τη θάλασσα ήρθε, οι πιο μαύρες στιγμές στη Σμύρνη και στο Κορδελιό, κι οι πιο ελπιδοφόρες του νέου που κοιτά το πέλαγος, το τραγουδά κι ανοίγει ο ορίζοντας του μυαλού του, να το κατακτήσει σαν τη ζωή...

Το οριστικό καταφύγιο του Ρωμιού, εκεί που προστρέχει και προσκυνά τις άγιες Μαρίνες και τις γοργόνες τις θαλασσινές, όταν παρακμάζει βολεμένος στις στεριές, όταν χάνει τον ορίζοντα, όταν τον βρίσκουν συμφορές, όταν τον ζώνουν οι φλόγες, οι μικρές ετούτες ή οι μεγάλες της ιστορίας. 

Το στοιχείο και το στοιχειό που τον τρώγει, τον σώζει, τον κάνει να ονειρεύεται, τον ξαναγεννά, η μεγάλη μήτρα της Μεσογείου και οι μικρές αγκαλιές, κάθε κόλπος και μια μάνα, μια διαφυγή, μια σωτηρία, ένα απρόβλεπτο όνειρο, καμιά φορά τον καταπίνει, τις πιο πολλές τον σώζει και τον ξαναγεννά κάπου αλλού, κάπως αλλιώς.

Αυτά τα παμπάλαια μούρθαν στον νου με τούτες τις εικόνες των καταδιωγμένων από τις φλόγες, που προσέτρεξαν στις αρχαίες παραλίες της Αττικής γης.

Ευλογημένες νάναι! και να βοηθήσουν τους επιζώντες να θάψουν και να θρηνήσουν τους νεκρούς τους και τα χαμένα και να ξανασταθούν στα πόδια τους. Όπως πάντοτε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος