Wednesday, June 25, 2014

Πελάτες μου!!!


Share/Bookmark
Πολύ θετικό μέτρο, όπως αρμόζει σε ένα failed state.

"Στους πολίτες απευθύνεται πλέον η κυβέρνηση προκειμένου να αποκτήσει πληρέστερη εικόνα για τις χρεώσεις υπέρ τρίτων, πολλές εκ των οποίων πρόκειται να καταργηθούν ή να μειωθούν σταδιακά. Από χθες τέθηκε σε λειτουργία η ηλεκτρονική πλατφόρμα του υπουργείου Ανάπτυξης στην οποία οι πολίτες μπορούν να αναφέρουν επώνυμα ή ανώνυμα τις εισφορές που καταβάλλουν υπέρ τρίτων, αλλά και να εκφράζουν τις απόψεις τους για αυτές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η λειτουργία της πλατφόρμας αυτής αποτελούσε προαπαιτούμενο για τη δόση του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ η οποία επρόκειτο να εκταμιευθεί τον Ιούνιο, κάτι που αναμένεται ότι τελικά θα γίνει τον Ιούλιο.
.........
Συνολικά οι χρεώσεις υπέρ τρίτων -κάποιες εκ των οποίων έχουν καταργηθεί- υπολογίζονται σε περίπου 200. Σε αυτές συναντούμε, μεταξύ άλλων, χρεώσεις όπως 2% επί της αξίας του παραγόμενου ελαιολάδου υπέρ δακοκτονίας ή χρεώσεις 0,5% επί της αξίας των εισαγόμενων εμπορευμάτων υπέρ πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και της Ακαδημίας Αθηνών. (πηγή kathimerini.gr) ".

Η απελπισμένη απόπειρα επιβεβαιώνει την απόλυτη ξεφτίλα ενός κράτους: "Παρακαλούνται οι πολίτες να μας ενημερώσουν για το τι φόρους τούς παίρνουμε και πού πάνε, διότι εμείς (ουπς!!!) έχουμε χάσει τη μπάλα. Ξεχάσαμε τι ψηφίσαμε και πότε και ποιος το εισπράττει.
Μήπως μπορείτε να μας το υπενθυμίσετε ηλεκτρονικώς; Και μια και κάνετε τον κόπο, πείτε μας και τη γνώμη σας περί αυτού. Μήπως θα επιθυμούσατε να συνεχίσετε να το πληρώνετε; ".

Και πες πως τα βρίσκουμε όλα με τη βοήθεια των πολιτών. Όλους εκείνους τους φόρους που αποτελούν έναν δεύτερο αφανή και αδιαφανή προϋπολογισμό και δεν υπολογίζονται στη συνολική φορολογική επιβάρυνση.

Τι θα γίνει; Σάμπως και τους 200 που τους ξέρουμε ήδη τους καταργήσαμε; Απλώς αλλάξαμε όνομα σε καμιά δεκαριά και τους μεταφέραμε στον προϋπολογισμό για να γίνουν επιχορηγήσεις στους "τρίτους".

"Πελάαατες μου!!!".... που θάλεγε και ο αθάνατος Θανάσης Βέγγος.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος









Tuesday, June 24, 2014

"Ε, και; Δεν σου πέφτει λόγος, φίλε μου!"


Share/Bookmark
Σε μια ανελεύθερη κοινωνία χωρίς σαφείς κανόνες,

όπου όλα θεωρούνται απαγορευμένα πλην αυτών που ρητώς επιτρέπονται (κι ετούτα ανασφαλώς),

όπου όλα είναι απαράδεκτα πλην εκείνων, των ελάχιστων, που θεωρούνται "καθώς πρέπει" (κι αυτά λειψά),

κάθε ένας μπορεί να γίνει αντικείμενο εκβιασμού.

Όλοι είναι εν δυνάμει ευάλωτοι, για τη φορολογική τους κατάσταση, τη σεξουαλική τους δραστηριότητα, την ιδιωτική τους ζωή, την εμφάνισή τους, τις συναναστροφές τους.

Όλες οι πράξεις και στάσεις φορτίζονται ενοχές κατά το δοκούν. Κι όσοι αρνούνται την ταπείνωση της συναλλαγής εξορίζονται κι αποθαρρύνονται βίαια βλέποντας να διασύρονται προς παραδειγματισμό μερικοί πιο ειλικρινείς ή απλά αφελείς. Eνώ οι αληθινοί ένοχοι απομένουν να κυκλοφορούν ασύδοτοι θησαυρίζοντας. Και τελικά δεν απομένει ίχνος ελευθερίας κάτω από την επίφαση Δημοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό λειτουργούν τα αυταρχικά καθεστώτα. Σπέρνοντας τον φόβο. Δημιουργούν μια βιομηχανία παραγωγής ενοχής. Είναι τούτη μάλλον η τελευταία βιομηχανία που ανθεί στη χώρα μας.

Μία στάση μπορεί να ξεκάνει τον χυδαίο εκβιασμό: η σιωπή. Η άρνηση συναναστροφής με τη χυδαιότητα. Όταν όλοι θα ψιθυρίσουμε με ένα είδος χαλαρής περηφάνιας, χαρωπά, σχεδόν τραγουδιστά, χαμογελώντας: "Ε, και; Δεν σου πέφτει λόγος, φίλε μου!"


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Saturday, June 21, 2014

Περί κάλλους και εγκλήματος


Share/Bookmark
«Οι αστυνομικοί της Καλιφόρνια δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα επακολουθούσε μετά την ανάρτηση της φωτογραφίας του συλληφθέντος για οπλοκατοχή και συμμετοχή σε συμμορία στο Facebook. Η φωτογραφία του 30χρονου Τζέρεμι Μικς και η ανακοίνωση της σύλληψής του και ακόμη τριών μελών της συμμορίας προκάλεσε αμόκ στο γυναικείο πληθυσμό. Μέχρι το πρωί της Παρασκευής, η φωτογραφία του 30χρονου εγκληματία ξεπερνούσε τις 35.250 «likes», τις 11.260 σχόλια, ενώ οι κοινοποιήσεις είχαν φτάσει τις 3.665. Με διαφορά το καλύτερο σχόλιο είναι το: "Μαμά, ερωτεύτηκα έναν εγκληματία" ». (πηγή Athens Voice)

«Το κάλλος παντός επιστολίου συστατικώτερον», διαπίστωνε ο Αριστοτέλης, σε έναν πολιτισμό που το «ωραίο» και το «καλόν» (το Καλόν Καγαθόν)  ήταν βαθιά διαπλεκόμενα. Οι νέοι αλλά και οι γέροντες άρχοντες στον Όμηρο έφεραν το βάρος της ομορφιάς τους, σαν τους Θεούς: «Θαύμα ιδέσθαι!», αναφωνεί ο ποιητής ενός σύμπαντος, που μας κρατά ακόμη ομήρους. 

«Απόστρεψον οφθαλμόν από γυναικός ευμόρφου, και μη καταμάνθανε κάλλος αλλότριον» ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ (2 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ) διέταζε η αυστηρή εβραϊκή παράδοση που ακόμη βρίσκεται θαμμένη στις ακραίες εκδοχές του Χριστιανισμού και του Ισλάμ.   Και συνέχιζε με την προσταγή: «μη αινέσης άνδρα εν κάλλει αυτού και μη βδελύξη άνθρωπον εν οράσει αυτού. (2 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ) και τον μισογυνισμό «παντί ανθρώπω μη έμβλεπε εν κάλλει και εν μέσω γυναικών μη συνέδρευε·" (12 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΒ).

Από την Παλαιά Διαθήκη, όπου η ομορφιά ήταν σχεδόν αμάρτημα, στη μετά Χριστόν εποχή, η ομορφιά εξαϋλώθηκε και άγιασε δαπανημένη, μετατρεπόμενη στη μεταφυσική της σκιά, από τους αγγέλους ως τις άπιαστες ευγενείς υπάρξεις των Μεσαιωνικών ιστοριών για τις οποίες σκοτώνονταν οι ιππότες. Την ίδια αμαρτωλή πορεία ακολούθησε και στο Ισλάμ, όπου το ανοιχτόμυαλο και λάγνο Ισλάμ των Ομεϋαδών, που λάτρεψε το ωραίο, εξορίστηκε σταδιακά από το αυστηρό και ομορφόφοβο Ισλάμ των Αβασιδών στην ακρούλα της Ευρώπης, στην Ανδαλουσία, παράγοντας την ομορφιά εκείνη, που δεμένη με την αρχαία γνώση και επιστήμη μεγαλούργησε σπινθηρίζοντας τη φωτιά της Αναγέννησης. 

Έπρεπε να έρθει αυτή η Αναγέννηση για να εισβάλει και πάλι η ομορφιά στη φυσική της μορφή στον κόσμο μας από τις εικόνες του Caravaggio, του Leonardo και όσων ακολούθησαν.

Ακόμη και σήμερα, η εκκλησιαστική πρακτική καταδιώκει την ομορφιά ως στοιχείο που διαταράσσει τον κόσμο, ανατρέπει τη λογική του συνέχεια. Την ομορφιά που απερίγραπτη και αναιτιολόγητη προκαλεί θαυμασμό, αγάπη, φθόνο, αμφιβολία. Έτσι την εγκλείει κάτω από μαύρα ρούχα ή λευκά, ανάλογα το θρήσκευμα, ομοιόμορφες γενειάδες, μαντήλες, πέπλα.

Αυτή όμως γεννιέται στα πιο απρόβλεπτα μέρη, σαν τα μάτια του κοριτσιού από το Αφγανιστάν, του National geographic, που μας θαμπώνουν για πάντα. Στις φαβέλες και στα σαλόνια, στα barrios του Buenos Aires και στις φυλακές της Καλιφόρνια, στις ερήμους της Ναμίμπια και στις κέλτικες κοιλάδες της Νορμανδίας, στα απέραντα δάση της Σιβηρίας και στα βοσκοχώρια τα Ρούμελης, στα βουνά της Ιλλυρίας, στους δρόμους και στα λογής καταγώγια των μεγαλουπόλεων …

 Εμφανίζεται στα πιο απρόβλεπτα μέρη για να διαταράξει τις ισορροπίες, να ρημάξει τις συμβάσεις, να θέσει εν αμφιβόλω τη σχέση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι. Πάντα εκεί και πάντα αλλού, επίμονη διαταραχή απρόβλεπτων γονιδίων, διαρκής μετάλλαξη στη διαφορετικότητα των προσμίξεων, παραμένει αναλλοίωτα ίδια, σαν τα μοτίβα που ανασυντίθενται στις κρυσταλλικές δομές από το χάος, τυχαία και όμως επαναλαμβανόμενα.

Αιφνιδιάζει αδιάκριτα παντού την ψυχή θεών και ανθρώπων, από την κλασική αρχαιότητα ως τις μέρες μας, προκλητική κι απρόβλεπτη, σπέρνοντας μια συγκινητική αναταραχή, ένα εγκληματικό δέος. Il n'est pas à la beauté d'autre origine que la blessure… (η καταγωγή της ομορφιάς δεν είναι άλλη από τον τραυματισμό, την πληγή….) διαπιστώνει απελπισμένα ο υστεροχριστιανός εγκληματίας αλήτης Άγιος Jean Genet.

Κάτι σαν τη διαβολεμένη πληγή πλάι στο μάτι του Jeremy Meeks.

Άμοιρη όταν ο προστάτης άγγελός της δεν της χαρίζει τύχη, όπως λέει ο Ευριπίδης («Ου γαρ ες κάλλος τύχας ο δαίμων δίδωσι»), ακόμη και τότε δημιουργεί γεγονότα, πλάθει ιστορίες, δημιουργεί συλλογικές φαντασιώσεις και αόρατους δεσμούς στους αιχμαλώτους της. Κατά κάποιον τρόπο πάντα θριαμβεύει στις  ψυχές με ένα όπλο ανίκητο, που την κάνει ακαταμάχητα ελκυστική, τη μετατρέπει σε αντικείμενο λατρείας και κίνητρο για την αναζήτηση της αθανασίας, για τη δημιουργία μιας μάταιης ανθρώπινης  αιωνιότητας που θα την περιέχει.

Είναι το όπλο αυτό η ίδια η φευγαλέα της ύπαρξη, η προδιαγεγραμμένη και λυτρωτική ήττα της, η αναπόφευκτη θυσία της στον χρόνο, που γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλά μας σαν το νερό της αρχαίας κλεψύδρας ή σαν τους κόκκους της ατέλειωτης άμμου.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Πρώτη δημοσίευση:





Wednesday, June 18, 2014

Η παράσταση αρχίζει


Share/Bookmark
Tο παρακλάδι της τζιχαντικής al-Qaeda, το Islamic State of Iraq and Syria, αποδεικνύει ότι το κακό πολλαπλασιάζεται σαν Λερναία Ύδρα.

Το σώμα του τέρατος ταΐζεται από πετροδολάρια που εισρέουν στον «πολύτιμο» σύμμαχο της Δύσης: την Σαουδική Αραβία και ορισμένα άλλα κράτη της περιοχής. Ένα είδος κοινωνιών όπου πληθυσμοί νομαδικοί, που ζούσαν σε οικογενειακές δομές με έντονα πατριαρχικά χαρακτηριστικά, μετατράπηκαν από τη μια μέρα στην άλλη σε μεγιστάνες του σύγχρονου κόσμου, σε «βασιλιάδες» και «πρίγκιπες». Χωρίς τον κόπο, την εξέλιξη, την εργασία, την καλλιέργεια, την ιστορία με μια λέξη, που όλα αυτά προϋποθέτουν.

Από την άλλη πλευρά, σε χώρες με σημαντικούς πολιτισμούς, εντονότερα αστικά χαρακτηριστικά, εγγύτερες στον σύγχρονο κόσμο, όπως η Αίγυπτος, η Συρία, η Περσία η Δύση και η πρώην Σοβιετική Ένωση (και η σημερινή αυταρχική διάδοχος, η Ρωσία του Πούτιν) στήριξαν αυταρχικά καθεστώτα, που σήμερα έχουν αποσταθεροποιηθεί. Η αποσταθεροποίηση των αυταρχικών αυτών καθεστώτων επέτρεψε την τζιχαντική ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων του πληθυσμού τους. Τα τμήματα αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη πλειοψηφικά. Είναι όμως πιο δυναμικά και για τον λόγο αυτό ικανά να παρασύρουν σε ακραίες θέσεις και συμπεριφορές μεγάλες μάζες του πληθυσμού.

Όταν ένα καθεστώς αποσταθεροποιείται και ο πληθυσμός αισθάνεται οργή και φόβο, τότε οι ακραίες εκδοχές είναι αυτές που είναι περισσότερο έτοιμες και ικανές να παρέμβουν δυναμικά και να καθοδηγήσουν. Η Λευκή Αυγή του τζιχαντισμού είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια γεωγραφική και κοινωνική μετάλλαξη αντίστοιχη της Χρυσής δικής μας, στο περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Ή ακόμη της άλλης, της μισαλλόδοξα «ορθόδοξης» Αυγής, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια στα δυτικά Βαλκάνια.

Η αναποφασιστικότητα των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα για την ανάληψη δράσης στη Συρία αλλά και οι γεωπολιτικοί περιορισμοί από την καθυστέρηση της έναρξης της μετάβασης των ΗΠΑ στη μεταπετρελαϊκή εποχή (μόνον η Γερμανία φαίνεται να κατανόησε έγκαιρα και πλήρως τη σημασία της) στενεύουν πολύ τα περιθώρια κινήσεων. Η επιτυχημένη αποκλιμάκωση της έντασης με το Ιράν εγγράφεται στα θετικά στοιχεία της πολιτικής Ομπάμα. Δεν είναι όμως βέβαιο αν ο χρόνος που απομένει είναι αρκετός για να δώσει την απαραίτητη ανάσα στην πολιτισμένη και δυτικόστροφη ιρανική κοινωνία, που είχε παγιδευτεί από το καθεστώς στην ένταση με τη Δύση, ώστε να ανατρέψει η ίδια με τρόπο ειρηνικό τους μηχανισμούς ελέγχου των μουλάδων και να αναπροσανατολίσει τη χώρα στον σύγχρονο κόσμο, όπου και ανήκει.

Η άτοπη και άτυχη παρέμβαση του δίδυμου Blair – Bush στο Ιράκ βαραίνει δυσάρεστα και επικίνδυνα στην Αμερικάνικη, Βρετανική και Ευρωπαϊκή πολιτική σήμερα, έχοντας δημιουργήσει αρνητικά αντανακλαστικά και στις διπλωματικοστρατιωτικές ελίτ και στην κοινή γνώμη.

Η προέλαση και οι επιδεικτικές βαρβαρότητες του Islamic State in Iraq and the Levant (ISIS) στο κέντρο του Ιράκ, αποκόβοντας τις Κουρδικές περιοχές από τον Σουνίτικο νότο, αποκαλύπτουν το εύθραυστο των ισορροπιών στην περιοχή ενώ ταυτόχρονα ανακατανέμουν τα χαρτιά, του καλού και του κακού, του σύμμαχου και του εχθρού, για μια ακόμη φορά.

Η Ευρώπη, όσο παραμένει κατακερματισμένη και χωρίς ουσιαστική ηγεσία, δεν κατορθώνει να παίξει τον ρόλο που απαιτείται για να προασπίσει τα κοινά μας συμφέροντα και αξίες, ενώ διακυβεύεται σημαντικό μέρος της ευμάρειας και ισχύος της σε κρίσιμα σημεία στη γειτονιά της: στην Ουκρανία, το Ιράκ και την Συρία.

Σε αυτό το σημείο του δράματος, όπως πάντα, απαιτείται και μια νότα ιλαρότητας, την οποία προσδίδει η χώρα μας με τις σημαντικές έγνοιες της: πότε θα ξανακάνει εκλογές, πότε θα ξαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες, πώς θα ξαναπροσλάβει τους απολυμένους διοικητικούς των Πανεπιστημίων ο Λοβέρδος, τι θα κάνει ο Γιακουμάτος και ο Κικίλιας και πότε θα τα βρουν οι λογικοί και σοβαροί μεταξύ τους.

Να επανέλθουμε όμως στο σοβαρό. Όλα τα στοιχεία της γενικευμένης αστάθειας έχουν μπει στη θέση τους στην Ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σκηνή: έλλειψη ηγεσίαςμακροχρόνιες καθυστερήσεις που έχουν συσσωρευτεί, τόσο για την οικοδόμηση Ευρωπαϊκών δομών λήψης αποφάσεων και εργαλείων προάσπισης των κοινών συμφερόντων (κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική) όσο και συγκεκριμένων  μηχανισμών μετάβασης στην οικονομία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και οικοδόμησης των διευρωπαϊκών δικτύων διανομής της. Κι ακόμη γεωπολιτικές αλλαγές και ανακατανομή ισχύος πλανητικής κλίμακας, που έχουν αδυνατίσει την οικονομική βάση του δυτικού οικοδομήματος καθώς και την πολιτική του συνοχή.

Η τζιχαντική αυγή πάνω από τις εύφορες αρχαίες κοιλάδες της Μεσοποταμίας, την κούνια της ανθρωπότητας ανάμεσα στα δύο μεγάλα ποτάμια, τον Τίγρη και τον Ευφράτη, η συνεχιζόμενη απίστευτα βίαιη σφαγή των Σύριων, ενός λαού από τους πιο πολιτισμένους και συγγενή σε εμάς τους Ευρωπαίους, αλλά και η διστακτικότητα όλων να αναλάβουν τις ευθύνες του ρόλου τους, η αναισθητική ατολμία των κοινωνιών μας και η εθελοτυφλία και καιροσκοπισμός των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης, όλα αυτά, δεν προμηνύουν τίποτε καλό.

Το σκηνικό έχει στηθεί, η αυλαία έχει σηκωθεί, οι τεχνικοί ετοιμάστηκαν, οι ρόλοι έχουν μοιραστεί. Όπου νάναι ξεκινάει το έργο.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Σχετικοί σύνδεσμοι:
Is this the end of Iraq? 
Battle for Iraq and Syria in maps











Monday, June 16, 2014

Ένα νέο πολιτικό σύστημα


Share/Bookmark

Η άποψή μου είναι γνωστή, την έχω διατυπώσει πολλές φορές,  αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να την επαναλάβω: η χώρα δεν έχει ανάγκη από ένα νέο κόμμα. Έχει ανάγκη από ένα νέο, σύγχρονο, υγιές πολιτικό σύστημα, που θα ξαναδώσει νόημα στον δημόσιο διάλογο. Ένα σύστημα που θα καταστήσει δυνατή τη  λογική αντιπαράθεση σοβαρών εναλλακτικών προτάσεων. 

Η χώρα χρειάζεται ένα φιλελεύθερο προοδευτικό κόμμα που αντιπροσωπεύει κατά κύριο λόγο το 5-15% των πολιτών, που αποτελούν τα νεώτερα (όχι μόνο ηλικιακά) και τα πλέον δυναμικά και ανοιχτόμυαλα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτούς που έχουν την καλλιέργεια και τη δυνατότητα και δεν διστάζουν να προκαλέσουν με νέες ιδέες. Όσους τολμούν να ανατρέψουν πάγιες πρακτικές με βάση τις αρχές τους για την εξασφάλιση μεγαλύτερων πεδίων γνώσης και ελευθερίας για κάθε πολίτη,  ίσων ευκαιριών, ατομικής και συλλογικής προόδου σε κάθε τομέα: στη δομή της παιδείας, της οικογένειας, της οικονομίας, του κράτους. Όσους έχουν μεγαλύτερο συμφέρον στο μέλλον παρά στο παρελθόν και αυτούς που, παρότι μεγαλύτεροι, έχουν καρδιά ικανή να νοιάζεται για το μέλλον όλων και νου ικανό να το στηρίξει.

Χρειάζεται ένα Πράσινο κόμμα που να εκφράζει τη νέα πολιτική οικονομία, που λαμβάνει υπόψη την περιβαλλοντική συνιστώσα μακρού χρόνου και τις νέες μεθόδους οργάνωσης της παραγωγής και κατανάλωσης που αυτή συνεπάγεται και εισάγει ιδέες που προέρχονται από μια διαφορετική ιεράρχηση των αξιών. Οι Πράσινες προτάσεις δεν βρίσκονται σε αντίθεση με το φιλελεύθερο πρόταγμα.

Χρειάζεται ένα σοβαρό συντηρητικό κόμμα κι ένα εξίσου σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό που δεν θα λαϊκίζουν, αλλά θα προτείνουν πολιτικές ακολουθώντας το κάθε ένα το δικό του σύστημα αρχών και ιεράρχησης προτεραιοτήτων, που προέκυψαν μετά από χρόνια εξέλιξης συγκρούσεων και συζητήσεων στον σύγχρονο κόσμο από την κοινή  μήτρα του διαφωτισμού. Τα κόμματα αυτά οφείλουν να αρθρώνουν αληθή και συνεπή λόγο και συνεκτικές λύσεις, ώστε να απορροφούν και τα παράλογα άκρα, να έλκουν τους περισσότερο ευάλωτους στην παράνοια προσφέροντάς τους την ασφάλεια και ταύτιση που έχουν ανάγκη.

Ο φιλελεύθερος χώρος στο πλαίσιο αυτό μπολιάζει με νέες ιδέες τον δημόσιο διάλογο και τραβάει την κοινωνία μπροστά. Συνεργαζόμενος με τους άλλους φορείς εισάγει τις δικές του προτεραιότητες στις κοινές πολιτικές τους. Η ισχύς του είναι η ισχύς της καινοτομίας και της αλλαγής.  Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να έχει αυτόνομη κοινοβουλευτική παρουσία και διακριτό πολιτικό λόγο, έστω και εάν για να επιτευχθεί αυτό, ανάλογα με το εκάστοτε πολιτικό πλαίσιο,  είναι αναγκαία η προεκλογική συνεργασία του και με άλλους φορείς σε κάποιες περιπτώσεις.

Ακολουθώντας ο κάθε  ένας χώρος σκέψης και πολιτικής το δικό του σύστημα αρχών και συνακόλουθων πολιτικών προτεραιοτήτων συνθέτουν έναν  Δημόσιο διάλογο που βγάζει νόημα κι ενδιαφέρει τους πολίτες. Γιατί έχει να συζητήσει, να κρίνει και να επιλέξει ανάμεσα σε πραγματικές και εφαρμόσιμες εναλλακτικές επιλογές και λύσεις.

Εάν οι τέσσερις αυτές συνιστώσες του σύγχρονου κόσμου είναι υγιείς, τότε το πολιτικό σύστημα είναι υγιές και δεν αφήνει περιθώριο για τους αρρωστημένους εθνικιστές, φανατικούς και παράφρονες.

Σήμερα, στη χώρα μας, δεν έχουμε καμιά από αυτές τις συνιστώσες που συνθέτουν στις σύγχρονες Δημοκρατίες το πολιτικό σύστημα. Και ο δημόσιος χώρος γεμίζει λαϊκισμό, θόρυβο, βαβούρα που ξεφτιλίζουν τη Δημοκρατία και απαξιώνουν  την  όποια προσπάθεια λογικής συζήτησης κι έτσι σπρώχνουν τους μπαϊλντισμένους πολίτες σε βίαιες κι αδιέξοδες εκδοχές της πολιτικής. Τη βία και τον φασισμό γεννάει το πολιτικό αδιέξοδο της λογικής.

Δεν είμαστε οι μόνοι. Και σε άλλες χώρες (όπως στη Γαλλία) το σύστημα και οι πολιτικές ελίτ έχουν παρακμάσει. Η χώρα μας όμως είναι αναμφισβήτητα η πιο ακραία περίπτωση. Διότι εδώ και 60 χρόνια, ποτέ δεν υπήρξε το σύστημα αυτό. Δεν κατόρθωσε ακόμη να ωριμάσει για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς.

Η βασική πολιτική προϋπόθεση για τη μεταρρύθμιση της χώρας είναι, επομένως, να επαναφέρουμε τον Δημόσιο διάλογο από τη μεταφυσική του μίσους, των Νεφελίμ και των "από μηχανής εχθρών" κάθε είδους στις βάσιμες διακριτές επιλογές που προκύπτουν από τις προτάσεις που προέρχονται από τα τέσσερα συστήματα αξιών, τις τέσσερις συνιστώσες του σύγχρονου κόσμου. Να ορίσουμε τα όρια μεταξύ τους, τα πεδία διαφωνίας και τα πεδία συμβιβασμού. Έτσι μόνο θα  ξαναδώσουμε νόημα και επομένως αξία στη Δημοκρατία, ώστε να εκτοπίσει τα αποβράσματα και τα παράσιτα και να αντιμετωπίσει την αλήθεια της.  

Όταν καμιά διαφωνία ανάμεσα στους πολιτικούς φορείς δεν έχει νόημα, γιατί είναι επιφανειακή, ελαφριά, αβαθής και έωλη, τότε αναπόφευκτα ενισχύεται ο καυγάς  του όχλου, της απαιδευσιάς, της μικρότητας, της δολοπλοκίας.

Όπως έχω κάνει μέχρι τώρα, δεν θα κατηγορήσω ποτέ λοιπόν κανέναν σοβαρό άνθρωπο που κρίνει ότι μπορεί να συνεισφέρει στη διαμόρφωση οποιουδήποτε από τους σοβαρούς φορείς που χρειάζεται η χώρα, είτε αφορά τον φιλελεύθερο χώρο, στον οποίο βρίσκομαι εγώ, είτε οποιονδήποτε από τους άλλους τρεις.

Μπορώ όμως να μιλήσω για τον εαυτό μου.

Όσον με αφορά, δεν ανήκω ιδεολογικά στον χώρο των συντηρητικών όπως ούτε και στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, τους οποίους επαναλαμβάνω θεωρώ απαραίτητα συστατικά της σύγχρονης δημοκρατίας και του δημόσιου διαλόγου. Ανήκουν στον σύγχρονο κόσμο.

Είμαι και θα παραμείνω πολιτικά προοδευτικός φιλελεύθερος και θεωρώ ότι το περιβάλλον αποτελεί επίσης μια σύγχρονη και εξαιρετικά σημαντική διακριτή παράμετρο μιας νέας πολιτικής οικονομίας, εισάγει ένα νέο σύστημα αξιών και επομένως και ένα σύστημα πολιτικών προταγμάτων.

Είμαι και θα παραμείνω ανάμεσα σε όσους πιστεύουμε ότι η πρόοδος, η βελτίωση της ζωής όλων των ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα ελεύθερων επιλογών των ίδιων των ανθρώπων και των κοινοτήτων τους και όχι ιστορικός αυτοματισμός ή συνέπεια κάποιας μεταφυσικής δύναμης.

Πιστεύω βαθιά στις αρχές της ελευθερίας και της ευθύνης, των ίσων ευκαιριών, της διαρκούς επέκτασης της ανθρώπινης ελευθερίας με την ελαχιστοποίηση όλων των άχρηστων περιοριστικών συστημάτων. Στην προοπτική ενός ισχυρού, διάφανου και αποτελεσματικού κράτους με ρυθμιστικό ρόλο, που υπηρετεί τις αρχές αυτές και τις εμβαθύνει,  υπηρετώντας τους πολίτες και τις ελευθερίες τους και όχι τον εαυτό του.

Πιστεύω σε μια κοινωνία που προωθεί την ευμάρεια για όλους, την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της δημιουργικότητας του καθενός μέσω της καθολικής πρόσβασης στην Παιδεία και την παροχή ίσων ευκαιριών για να αναπτύξει καθένας τις δυνατότητές του ως εκεί που φτάνει, σε μια κοινωνία για την οποία η κοινωνική αλληλεγγύη είναι στοιχείο ελευθερίας, παραγωγικότητας και καταπολέμησης του φόβου. Έτσι ώστε ο πολίτης να τολμά, δίχως να φοβάται την αποτυχία, να νοιάζεται για το σημαντικό και όχι για το αυτονόητο. Είναι επομένως η αλληλεγγύη εργαλείο επέκτασης της ελευθερίας του ανθρώπου και όχι ελεημοσύνης ή φιλανθρωπίας. Ασπάζομαι τις αρχές της ανεκτικότητας, του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, με δυο λόγια, τις βασικές αξίες του ανθρωπισμού.

Πιστεύω ακόμη ότι η συνοχή των πολιτικών απόψεων τις καθιστά αξιόπιστες. Αντιφατικές απόψεις απαξιώνουν τον φορέα τους.

Οι αρχές αυτές είναι μέρος ενός συστήματος σκέψης και αξιών. Δεν απομονώνονται. Δεν λειτουργούν ξεχωριστά. Δεν μπορείς να είσαι "ολίγον" φιλελεύθερος εκεί όπου βολεύει κι αλλού παραπάνω. Δεν μπορεί να είναι κανείς φιλελεύθερος στα οικονομικά, για παράδειγμα ενώ να μην είναι όσον αφορά τις ανθρώπινες ελευθερίες και  δικαιώματα, την ανεξιθρησκία, την απελευθέρωση των ανθρώπινων σχέσεων,  ή το αντίστροφο. Ελευθερία à la carte δεν υπάρχει. Η Ελευθερία έχει μια παράδοξη ιδιότητα, όπως διαπίστωσε κι ένας Ρώσος αναρχικός πρίγκιπας του προπερασμένου αιώνα: εάν μένει έστω κι ένα κομμάτι, ένα μέρος του κόσμου, ένα μέρος της ψυχής μας σκλαβωμένο, όλη η ελευθερία κρύβεται σε κείνο και μόνο το κομματάκι.

Αυτές είναι οι βασικές πεποιθήσεις μου και δεν πρόκειται να αλλάξουν και γι' αυτό δεν πρόκειται να μεταβληθεί και η πολιτική μου τοποθέτηση. 



Με τούτες τις σκέψεις κυρίαρχες, για το πώς θα είμαστε συνεπέστεροι με τις πεποιθήσεις και τις ιδέες μας, για το  πώς θα τους δώσουμε υγιή χώρο και φωνή (και όχι με οδηγό τις γόνιμες ή, ακόμη χειρότερα, τις μωρές φιλοδοξίες μας) πιστεύω πως όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει κάθε στιγμή να στοχαζόμαστε και να αποφασίζουμε με ποιους πορευόμαστε, πού ανήκουμε και τι επιζητούμε. Πού βρίσκεται η καρδιά μας και πού μας οδηγεί ο νους μας.  


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος