Sunday, November 29, 2015

Ο πρώτος λόγος στους νέους και η τριτοβάθμια υποκρισία μας


Share/Bookmark
Σήμερα το Δημόσιο με τα λεφτά των φορολογουμένων συντηρεί, οργανώνει και λειτουργεί (όπως συντηρεί, όπως οργανώνει και όπως λειτουργεί) δεκάδες Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με περιορισμένες θέσεις σπουδών, με συνολικό αριθμό πολύ υψηλότερο από άλλων Ευρωπαϊκών Κρατών αναλογικά με τον πληθυσμό. Δαπανά γι' αυτό ετησίως κάτι λιγότερο από το 1% του ΑΕΠ περίπου (για το σύνολο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) δηλαδή 1.8 δις ευρώ τον χρόνο. Πλέον οι δαπάνες για υποδομές που γίνονται ή έχουν γίνει από το κράτος (κτήρια, επενδύσεις κλπ). Οι ενεργοί φοιτητές όλων των ετών (μη περιλαμβανομένων των «αιωνίων») είναι 230.00 περίπου, σύμφωνα με υπολογισμούς του Υπουργείου Παιδείας.

Δηλαδή περίπου 7.000 ευρώ τον χρόνο μέσο κόστος ανά φοιτητή μόνο για τα λειτουργικά των σχολών. Χώρια οι επενδύσεις σε υποδομές.

Τι είναι πιο αποτελεσματικό κοινωνικά και οικονομικά, καλύτερο για τους νέους και την ποιότητα της παιδείας τους και δίνει περισσότερες και ίσες ευκαιρίες επιλογής σε όλους δίνοντας σε αυτούς την πραγματική επιλογή;

Α) Να συντηρεί το κράτος με αυτά τα χρήματα δεκάδες ιδρύματα τα οποία επιχειρεί να ρυθμίζει και να διοικεί το ίδιο, όπου οι φοιτητές μπαίνουν κατά τύχη, πολλές φορές άσχετα από τις προτιμήσεις τους, μακριά από το σπίτι τους με πρόσθετα έξοδα και δυσκολία για τους πιο αδύναμους οικονομικά, χωρίς εστίες και σίτιση, χωρίς να μπορούν να επιλέξουν με βάση την ποιότητα της εκπαίδευσης και τις άλλες υπηρεσίες που λαμβάνουν, στα οποία εισέρχονται με το ένα ή το άλλο σύστημα πανελληνίων εξετάσεων 

ή

Β) να δαπανά τα ίδια ακριβώς χρήματα για κάθε φοιτητή (ανάλογα με το μέσο κόστος του αντικειμένου φοίτησης) ως υποτροφία, με το ίδιο σύστημα εξετάσεων ή κάπως βελτιωμένο, με τη δυνατότητα να επιλέξει ο υπότροφος οποιοδήποτε πανεπιστήμιο στην επικράτεια, δημόσιο ή ιδιωτικό μη-κερδοσκοπικό;

Όλα τα Ιδρύματα που θα λειτουργούν στην Ελλάδα θα είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα, χωρίς καμία κρατική παρέμβαση, θα επιλέγουν τους τρόπους λειτουργίας τους, τους διδάσκοντες, τα curricula, τα θεματικά αντικείμενα, θα καθορίζουν τις αμοιβές, τους όρους εργασίας και τις λοιπές δαπάνες τους, και θα είναι υποχρεωμένα για να πάρουν άδεια λειτουργίας να αποδέχονται υπότροφους φοιτητές μέχρι ένα ποσοστό πχ το 80% της πιστοποιημένης χωρητικότητάς τους. Με αυτό το ποσό, χωρίς πρόσθετα δίδακτρα, θα ανταγωνίζονται για το ποιο θα πάρει τους περισσότερους, με βάση την ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρει (ποιότητα σπουδών, υποδομές, εστίες, χωροθέτηση) και πόσους παραπάνω μπορεί να προσελκύσει.

Πέρα από τους 230.000 δημόσιους υποτρόφους, αν μείνουμε στον τωρινό αριθμό, θα μπορούν να αποδέχονται και άλλους με δίδακτρα που θα καθορίζουν ελεύθερα, μπαίνοντας στην Ελληνική και Διεθνή αγορά και προσελκύοντας και Έλληνες που αλλιώς θα φοιτούσαν στο εξωτερικό. Και «αιώνιους» μπορούν να έχουν, εάν το θέλουν και το πληρώνουν από την τσέπη τους. ‘Η και δυνατότητες ευέλικτης φοίτησης να προσφέρουν. Και φυσικά θα ανταγωνίζονται στην προσέλκυση ερευνητικών προγραμμάτων και συνεργασιών με τον παραγωγικό τομέα για πρόσθετους πόρους και περισσότερες ευκαιρίες στο ακαδημαϊκό προσωπικό και φοιτητές τους.

Όσον αφορά τις υφιστάμενες υποδομές, το Δημόσιο θα τις διαθέτει στα Ιδρύματα που έχουν μεγαλύτερη ζήτηση από τους φοιτητές. Όσα δεν έχουν ζήτηση γιατί δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των φοιτητών, ας κλείσουν. Και το Δημόσιο δεν θα έχει κανέναν απολύτως λόγο στη λειτουργία των υφιστάμενων Δημόσιων Πανεπιστημίων ή των άλλων που θα ιδρυθούν, η οποία θα περάσει στις φυσικές τους διοικήσεις, αφού πλέον δεν θα τα χρηματοδοτεί. Όσα είναι σοβαρά και ανταγωνιστικά, θα επιβιώσουν. Όσα προτιμούν τους Πελεγρίνηδες, θα κλείσουν. Οι τοπικές κοινωνίες που θέλουν να ωφεληθούν από την ύπαρξη Τριτοβάθμιου Ιδρύματος στην περιοχή τους, θα πρέπει να φροντίσουν αυτές για την ανταγωνιστικότητά του ή να το ιδρύσουν οι ίδιες μέσω των ΟΤΑ τους, να παρέχουν για παράδειγμα στέγαση και σίτιση στους φοιτητές με χαμηλό κόστος ή να στηρίζουν τις υποδομές και την ποιότητα των Ιδρυμάτων που επιλέγουν την περιοχή για έδρα τους, να παρέχουν ευκαιρίες παράλληλης απασχόλησης και πρακτικής σε ειδικά θέματα στους φοιτητές, να συνδέσουν τα Ιδρύματα με την παραγωγή τους, και όχι να αρμέγουν δια της πολιτικάντικης βίας τους προϋπολογισμούς άλλων νοικοκυριών, ακόμη και φτωχών νέων.

Τι είναι τελικά πιο αποτελεσματικό, πιο δίκαιο κοινωνικά για τους πιο αδύναμους, πιο συμφέρον οικονομικά για τη χώρα και θα παρέχει καλύτερη ποιότητα σπουδών στους φοιτητές τους;

Πού θα έχουν τελικά μεγαλύτερο λόγο οι φοιτητές (οι πραγματικοί, που ενδιαφέρονται να μορφωθούν), εκεί που ψηφίζουν (άσχετοι αυτοί) για τους Πρυτάνεις και τους Καθηγητές ή εκεί που μπορούν, διαλέγοντας ελεύθερα ανάλογα με τις προσδοκίες τους, να καθορίσουν εάν θα έχουν ή όχι μισθό οι δάσκαλοί τους;

Γιατί δεν κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση γι' αυτά και - γιατί όχι - κι ένα δημοψήφισμα;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Για περισσότερα στοιχεία για τα οικονομικά των Πανεπιστημίων είναι ενδιαφέρουσα η μελέτη (2011) στο
http://www.hqa.gr/data/HQA_UniversityCostAnalysis.pdf

βλέπε επίσης: "Κι αν έχουν δίκιο και οι εκπαιδευτικοί;"






Wednesday, November 25, 2015

Το ποτάμι και ο πόλεμος


Share/Bookmark
Χριστούγεννα 2009, Παλμύρα – Deir-ez-zur, Ευφράτης λίγο νοτιότερα από τη Ράκα. Μόνος. Η Ελληνίδα φίλη μου με τον σημερινό Σύριο σύζυγό της και την οικογένειά του στην Παλμύρα και στις ξάστερες νύχτες της ερήμου, γύρω από τις φωτιές. Σε τέντες καράβια που αρμένιζαν στην απέραντη θάλασσα της στεριάς, τις μουσικές και τα νέα παιδιά που χόρευαν με τους παππούδες τους, δίχως να λογαριάζουν ένα μέλλον που ωρίμαζε αθόρυβα κι ανεξιχνίαστα όπως πάντα και δε θαργούσε νάρθει.

Ο δρόμος καμιά πεντακοσαριά χιλιόμετρα, από το κέντρο της ερήμου καμωμένης από από βασάλτη και σκόνη, φτάνεις στις όχθες της πράσινης λωρίδας που την διασχίζει. Ο Ευφράτης, το τεράστιο ποτάμι που ορίζει μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, τον Τίγρη, την αρχαία επικράτεια όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός. Στη διαδρομή κανένα άλλο όχημα.
Σε μια διασταύρωση, στη μέση του πουθενά ως εκεί που φτάνει το μάτι κι ακόμη παραπέρα, ένας νεαρός, όχι πάνω από 22-23 χρονών, κάνει ωτοστόπ. Καλοντυμένος, με ένα κάπως παλιομοδίτικο αλλά προσεγμένο μάλλινο σακάκι, λευκό πουκάμισο και γραβάτα, μουσάκι, όμορφος, μελί μάτια, καστανόξανθος, με δουλεμένα χαρακτηριστικά από την έρημο. Απόγονος Ασσυρίων, Ρωμαίων, Φράγκων, Ελλήνων, κάποιου Ίβηρα ή Ιρλανδού σταυροφόρου άραγε;

Σταμάτησα. Διασχίσαμε μαζί περίπου διακόσια χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη διασταύρωση, το ίδιο άδεια, το ίδιο απέραντη, όπου, προς έκπληξή μου, ζήτησε να τον αφήσω. Με μια δύσκολη συζήτηση με τα φτωχά αγγλικά του, κατάφερα να καταλάβω πως επήγαινε σε μια γιορτή ή γάμο σε ένα άλλο χωριό στην έρημο και θα περίμενε κάποιον άλλον να περάσει προς τα εκεί.

Πλησιάζοντας στον Ευφράτη πύκνωναν τα στοιχεία του νερού, μέχρι που ξαφνικά τον αντίκρισα τον Μεγάλο Ποταμό.  Εκεί στην πεζογέφυρά του οι νεαροί ψαράδες με το ευγενικό βλέμμα, τα κορίτσια που περπατούσαν στην πασαρέλα, τα ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού που θύμιζαν ελληνική δεκαετία του 60, το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δένδρο που χάραζε σαν βέλος το ηλιοβασίλεμα. Τράβηξα τον δρόμο παράλληλα με το ποτάμι, μέχρι τη Δούρα Ευρωπό, το απώτατο σημείο του Ελληνισμού στην Μεσοποταμία, πόλη-προπύργιο στις όχθες του ποταμού, τα ερείπια της οποίας ανασκάπτονταν ακόμη.

Πέρασμα όπως πάντα, προς την αβεβαιότητα του Ιράκ, εμπόρια, διαδρομές, χρώματα.


Σήμερα η γέφυρα αυτή δεν υπάρχει πια, η Παλμύρα βαριά πληγωμένη, η Deir-ez-zur και η Ράκα στα χέρια μιας αγέλης κτηνών. Η οικογένεια του συζύγου της φίλης μου σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αναγκάστηκε να αφήσει την αρχαία της όαση. Η μητέρα στην Τουρκία, κάποιοι σκοτωμένοι, άλλοι συγγενείς και φίλοι εξαφανισμένοι στις φυλακές. Κάποια αδέλφια παγιδευμένα σε αυτή την ίδια ειδυλλιακή Ράκα, όπου ο ISIS στρατολογεί δια της βίας. Ή υπακούς και πολεμάς ή σε δένουν στις κολώνες της Αψίδας και σε ανατινάζουν μαζί της όπως έκαναν πρόσφατα. Και την οικογένειά σου μαζί. Αντέγραψαν τη μέθοδο του Άσαντ για να πληθαίνει τις τάξεις του στρατού του και να γεμίζει τα μπουντρούμια του με πτώματα. Ή μαζί ή εναντίον….Από τους Καρχηδόνιους και τους Ρωμαίους ως τον Ναπολέοντα και τον Στάλιν. Παμπάλαια κι αμείλικτη η συνταγή του πολέμου.

Ο ίδιος δρόμος που διέσχισα σε πέντε ώρες με την αίσθηση απεραντοσύνης και ελευθερίας στην ασφαλή αγκαλιά του πιο φιλόξενου λαού του κόσμου, τώρα μια παγίδα θανάτου. Η διαδρομή από το φρενοκομείο του ISIS στα σύνορα με την Τουρκία, έτη φωτός, με τέρατα πιο άγρια από τις Χίμαιρες, πιο φοβερά από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, σε κάθε γωνιά, κάθε στροφή. Το μόνο (πανάκριβο) μεταφορικό λέγεται smugglers. Τα ΚΤΕΛ του πολέμου.



Είχα γράψει πριν από καιρό ότι αυτόν τον πόλεμο, αν δεν τον πολεμήσουμε εκεί μαζί τους, με κάθε τρόπο, με χρήματα, νοσοκομεία, σχολεία, στρατιώτες, θα τον πολεμήσουμε εδώ, στην Ευρώπη. Ότι αν δεν φτιαχτούν κέντρα υποδοχής με ειδικούς και συνδεδεμένα με τους ίδιους τους Σύριους, για να ξεχωρίσουν τα κτήνη, αυτά θα τους ακολουθήσουν, όπως οι ύαινες το κοπάδι που κυνηγούν. Αν δεν οργανωθεί η εκκένωση του άμαχου πληθυσμού κι όσων δεν θέλουν να πολεμήσουν, αυτό θα γίνει άτακτα και θα ακολουθήσει ο πόλεμος. Στην ιστορία δεν επιλέγεις τους πολέμους που θα πολεμήσεις. Μπορείς όμως να επιλέξεις τον χρόνο και τις μεθόδους με τις οποίες πολεμάς. Για να νικήσουν οι αξίες σου.

Από εκείνες τις μέρες του εννιά κύλησαν αιώνες σε λίγα χρόνια. Σίγησαν οι μουσικές και οι χοροί μας. Έσβησαν τα άστρα στη σκιά των βολίδων. Κι οι χαρμόσυνες φωτιές των γιορτών στην παγωμένη έρημο φούντωσαν φρικιαστικά. Έγιναν auto da fe. Μυρίζουν σάρκα. Σαν τους δρόμους εκείνης της άλλης πόλης όπου για χρόνια ακολουθούσα τα βήματά μου, του Παρισιού.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Για όποιον ενδιαφέρεται, προγενέστερα άρθρα και δημοσιεύσεις μου σχετικά με το θέμα της Συρίας:

katoptra.blogspot.gr/ Το κύμα των μορφωμένων
katoptra.blogspot.gr/ Πλάι ο κόσμος καίγεται… κι εμείς εκλογιζόμαστε
katoptra.blogspot.gr/ Οι υποκριτές
katoptra.blogspot.gr/Το βλέπετε;
katoptra.blogspot.gr/ Δεν τελειώνει έτσι αυτό
katoptra.blogspot.gr/ Δεν έχει τέλος ο τρόμος
katoptra.blogspot.gr/ Γι' αυτό φιλούν το έδαφος
katoptra.blogspot.gr/ Παλιάνθρωποι!
katoptra.blogspot.gr/ Μέρα ντροπής για την πολιτισμένη ανθρωπότητα
katoptra.blogspot.gr/ Αλέπο
katoptra.blogspot.gr/ Να το δούμε αλλιώς
katoptra.blogspot.gr/ Mad Max εναντίον Γιαζίντι: μεσαιωνικό ή μεταμοντέρνο;




























Tuesday, November 24, 2015

Τι είναι τα ένσημα, τι είναι το ζουμί τους;


Share/Bookmark


Έξω από το σουπερμάρκετ ξετρύπωσα την αφίσα αυτή.

Μπορεί κανείς να μην έχει την ίδια άποψη ούτε για τις αιτίες ούτε για τις λύσεις. Όμως η δύναμή της είναι στο ότι η πραγματικότητα που διαπιστώνει είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και, κυρίως, εντοπίζει τον ένοχο.

Ο νεαρός μάγειρας που καταφέρνει να βρει μερικά μεροκάματα και ετοιμάζει μενού σε σπίτια για 30-40 ευρώ και του απαγορεύεται να πληρωθεί νόμιμα για τη δουλειά του, γιατί με έσοδα 4-5 χιλ ευρώ τον χρόνο δεν μπορεί να ανοίξει βιβλία και ΟΑΕΕ, ο μεταφραστής που κάνει μερικές μεταφράσεις και περιμένει στην καλή περίπτωση να εισπράξει 5-6 χιλ ευρώ, ο κάθε Στέλιος που οι ασφαλιστικές εισφορές επί της εργασίας του αν πληρώνονταν θάκλειναν το μαγαζί που δουλεύει, και πάλι αυτός θα τις πλήρωνε σε κάποιο άλλο μαγαζί σαν καταναλωτής, που δεν περιμένει σύνταξη καμμία, ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει, έχει δίκιο.

Διότι κανένας δεν του έχει εξηγήσει πως το κράτος που τον έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση, είναι το ίδιο που αυξάνει το ήδη ασήκωτο κόστος της εργασίας του κατά 3%, το ίδιο που με τον φόρο που πληρώνει αυτός που κάνει δυο και τρεις δουλειές για να ζήσει, αγοράζοντας τσιγάρα, κρασί, μια μπύρα, ένα αναψυκτικό, βενζίνη για το μηχανάκι του, τα μακαρόνια για το σπίτι του, φάρμακα ενδεχόμενα, πληρώνοντας το νοίκι του, τεκμήρια αν είναι κακότυχος κι έχει και κανένα ερείπιο κληρονομιά, είναι το ίδιο κράτος που πληρώνει τις καθαρίστριες/δικαστίνες, τους συνταξιούχους στα 50 που έχουν κανονικότατη ασφάλιση, τους εργάτες/δεητζήδες των 1.700 και 2.000, ευρώ και το ταμείο τους, το ταμείο των μηχανικών, το ταμείο των δικηγόρων, τους χιλιάδες υπαλλήλους στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΕ, στον ΟΑΕΔ, στις εφορίες που βαράν σφραγίδες, που σφραγίζουν τελικά τη ζωή του.

Πως είναι το ίδιο κράτος που επιμένει να μην διαθέτει τη μόνη περιουσία που ανήκει ισόποσα και στον Στέλιο και στον Βαρδινογιάννη, την καταχρασμένη από τους προστάτες της δημόσια περιουσία, για να την πάρει κάποιος να φτιάξει καλές δουλειές κι ευκαιρίες για τον Στέλιο και να τον ξαλαφρώσει από το βάρος του κι από την ταπείνωση. Είναι το ίδιο κράτος που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια οι κρατιστές.

Γιατί κανένας δεν έχει καταφέρει να του εξηγήσει πως ναι, το Ελληνικό κράτος είναι βαθιά ταξικό. Μόνο που οι τάξεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, δεν είναι από τη μια ο Στέλιος και από την άλλη το αφεντικό του της κρεπερί. Αυτοί είναι στην ίδια μπάντα, στην προσπάθεια για επιβίωση.
Είναι αυτές του 18ου αιώνα. Από τη μια αυτό το κράτος που υποκρίνεται τη δημοκρατία, οι φεουδάρχες ιδιοκτήτες και κάτοχοί του, οι αυλικοί, τα εξαρτηματικά, οι προσοδούχοι και οι κοπρίτες τους, και από την άλλη όλοι εμείς, οι υπήκοοί τους, ο κάθε Στέλιος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Monday, November 23, 2015

Γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε με όλους καλά;


Share/Bookmark
"Οι ανεύθυνες κριτικές όσων ποτέ δεν βρέθηκαν ούτε ελπίζουν ποτέ να βρεθούν στην εξουσία".

….Ο James Corbyn, ο Bernie Sanders (ο Αμερικάνος που διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον) και πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο που μοιράζονται τον παβλοφικό αντιιμπεριαλισμό τους επιμένουν, με την ίδια αμετανόητη εμμονή μετά τα γεγονότα του Παρισιού, πως είναι οι παρεμβάσεις της Δύσης στη Μέση Ανατολή που δημιούργησαν το τζιχαντικό φαινόμενο. Το είπε ο Sanders στο debate με τη Χίλαρι Κλίντον την περασμένη εβδομάδα: «η καταστροφική εισβολή στο Ιράκ οδήγησε στην άνοδο του ISIS».

Κάποιο δίκιο έχει. Ο ψυχοπαθής πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Dick Cheney, και τα σκυλάκια συνοδείας του – σε σειρά μεγέθους George W. Bush, Tony Blair και José María Aznar – διατάραξαν την ισορροπία της τυραννίας στην περιοχή με την παλαβή εισβολή τους στο Ιράκ. Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς τι θα συνέβαινε εάν ο Saddam Ηussein συνέχιζε στην εξουσία, ίσως η κατάσταση να ήταν ακόμη περισσότερο χαώδης από ό,τι είναι, αλλά δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει την υπόθεση ότι ίσως να είχε φρενάρει τη τζιχάντ, αντιμετωπίζοντας τον τρόμο με περισσότερο τρόμο, όπως ήταν η συνήθειά του.

Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει πως, αν ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε αποσύρει τον στρατό των ΗΠΑ από το Ιράκ, ο ISIS μάλλον δεν θα είχε κατορθώσει να επιβάλει το «χαλιφάτο» του στη Συρία και στο Ιράκ. Και μια και μπαίνουμε σε αυτή την κουβέντα, γιατί δεν πάμε και πιο μακριά; Εάν η στάση των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και των άλλων συμμάχων ήταν λιγότερο εκδικητική με τη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν το Σύμφωνο των Βερσαλλιών ήταν πιο γενναιόδωρο με τη Γερμανία, ο Χίτλερ δεν θα είχε φτάσει στην εξουσία και ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από τη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Eβραίων.

Το πρόβλημα, αν ακολουθήσει κανείς αυτόν τον δρόμο, ότι την ευθύνη την έχουν οι Κυβερνήσεις της Δύσης, είναι πως προτείνει ως βασικό άξονα του κακού αυτούς που στο βάθος υπερασπίζουν αυτά ακριβώς που το Ισλαμικό Κράτος υποτιμά, τα ίδια που και οι Ναζί υποτιμούσαν: την ελευθερία της έκφρασης, την κυριαρχία του νόμου, το κράτος δικαίου και τα άλλα βασικά στοιχεία της Δημοκρατίας που επιτρέπουν στους Corbyn, Sanders, στους Ποδέμος και στους Σύριζα, περιλαμβανομένων και του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας και άλλων που αντιτίθενται στο status quo, να μπορούν να ανταγωνιστούν στο πολιτικό πεδίο δίχως τον φόβο να μπουν φυλακή ή να δολοφονηθούν. Το να καταλογίζεις την ευθύνη για τη σφαγή στο Παρίσι σε εκλεγμένες κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ προϋποθέτει μια γκροτέσκα ηθική εξίσωση με τους άχρηστους ηλίθιους, σε πολλές περιπτώσεις πρώην τζάνκια ή αποτυχημένους μικροεγκληματίες, που ανακάλυψαν τον σκοπό της ύπαρξής τους σε μια ιδεολογία που λατρεύει τον θάνατο, που πιστεύει ότι έχει τη θεϊκή στήριξη όταν αποκεφαλίζει απίστους, πετάει ομοφυλόφιλους από τις ταράτσες, λιθοβολεί γυναίκες που κατηγορούνται για μοιχεία και βιάζει, σκλαβώνει και εκπορνεύει κορίτσια 13 χρονών. Είναι αλήθεια πως οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών και των συμμάχων τους προκάλεσαν τον θάνατο αμάχων. Πολλών. Πάρα πολλών. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Όταν πεθαίνουν αθώοι, ο Ομπάμα θρηνεί και ζητά συγγνώμη. Ο ISIS το γιορτάζει.

Η πραγματικότητα είναι, όπως είπε πριν μια βδομάδα ο αρχηγός της Υπηρεσίας Ασφάλειας της Γερμανίας, πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν «διεθνή τρομοκρατικό πόλεμο». Δεν είναι η στιγμή να συνεχίσουμε να λουζόμαστε στα χλιαρά νερά της «αγαθοσύνης». Πρέπει να διαλέξουμε μεριά. Μπορεί κανείς να αισθάνεται ικανοποιημένος με τον εαυτό του αντιτιθέμενος στον πόλεμο, στον «νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό», στην αστυνομική επιτήρηση και άλλα παρόμοια,αλλά οι καιροί απαιτούν συζητήσεις δημιουργικές και απαντήσεις συγκεκριμένες, δίχως να κλείνεις τα μάτια στη σκληρή πραγματικότητα ότι μερικές φορές δεν υπάρχει άλλη λύση από το να λερώσεις τα χέρια σου, να θυσιάσεις την ηθική καθαρότητα και να διαλέξεις ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο. Δεν αρκεί στις επείγουσες παρούσες συνθήκες να δηλώνεις πως η ειρήνη είναι μια αρχή αδιαπραγμάτευτη – η ειρήνη δεν είναι μια Αρχή, είναι μια κατάσταση – ή ότι πρέπει να πολεμήσουμε περισσότερο ενάντια στον εχθρό εντός παρά στον εχθρό εκτός συνόρων.

Το αδιάσειστο επιχείρημα ενάντια στη θέση αιτίας – αποτελέσματος ανάμεσα στην εξωτερική πολιτική των πλούσιων χωρών της Δύσης και στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του δεν είναι Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί αλλά κάτοικοι της Συρίας και του Ιράκ, κατά κύριο λόγο μουσουλμάνοι. Αυτοί που αισθάνονται άβολα να πάρουν θέση με τον Ομπάμα, τον Ολάντ, τον Κάμερον και τους άλλους, ας σκεφτούν στη συνείδησή τους εκείνους της γης τους κολασμένους που βρίσκονται στο στόχαστρο του ISIS όλες τις μέρες του χρόνου. Είναι η ώρα που οι άχρηστοι ηλίθιοι πρέπει να σταματήσουν να είναι άχρηστοι ηλίθιοι και να τοποθετηθούν, αρχίζοντας από το να ξεκαθαρίσουν, δίχως ναι-μεν-αλλά, ποιος είναι ο κύριος εχθρός της ανθρωπότητας.

Γιατί όταν εμφανιστεί ο τζιχαντιστής με το Καλάσνικοφ σε ένα μπαρ, ένα θέατρο ή ένα σουπερμάρκετ και αρχίσει να καθαρίζει ανθρώπους έναν έναν, δεν θα ρωτήσει εάν το επόμενο θύμα του είναι αριστερός ή δεξιός, προοδευτικός ή νεοφιλελεύθερος, ιμπεριαλιστής ή αντιιμπεριαλιστής. Θα σκοτώσει, σαν την πανούκλα, χωρίς κρίση και χωρίς έλεος.


πηγή: EL PAIS
μτφρ. Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


¿Por qué no podemos llevarnos todos bien?





Wednesday, November 18, 2015

Ο χορός της ιστορίας


Share/Bookmark
Τα Έθνη, οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες δεν κρίνονται μόνο για αυτά που επέτυχαν αλλά (και ίσως κυρίως) για αυτά που απέτρεψαν. Για τις χιλιάδες ζωές που γλίτωσαν, για τις καταστροφές που δεν ήρθαν, για τους πολέμους που δεν έγιναν, για το κακό που δεν άφησαν να συμβεί.

Η φευγαλέα μνήμη μας, η έλλειψη παιδείας και ενημέρωσης, ίσως και η ίδια η αχάριστη ανθρώπινη φύση εύκολα μας παρασέρνουν να θυμόμαστε τα λάθη και τις αστοχίες αλλά όχι τις επιτυχίες και τις συνέπειες που θα είχε την κρίσιμη στιγμή η αμέλεια, η αδιαφορία ή η εύκολη επιλογή του λαϊκισμού. Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακριά μας για να το δούμε αυτό.

Στο τέλος του 2013, με την ανθρωπότητα απροετοίμαστη, δίχως φάρμακα και εμβόλιο, ξέσπασε στη Δυτική Αφρική η μεγαλύτερη επιδημία ενός ενδημικού φονικού νοσήματος, που σκότωνε σε λίγες μέρες με τρόπο φρικτό πάνω από το 90% των ασθενών και μεταδίδονταν με σχετική ευκολία, ο Έμπολα. Για την αρρώστια αυτή γνωρίζαμε πολύ λίγα. Από την ύπαιθρο της Γουινέας και της Σιέρρα Λεόνε απλώθηκε σε μεγάλη έκταση, πέρασε σύνορα, κινδύνευσε να εξαπλωθεί από την ύπαιθρο στα πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα της Δυτικής Αφρικής, όπου ζουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, και από εκεί να ταξιδέψει στις μεγαπόλεις του κόσμου. Να σαρώσει πληθυσμούς, οικονομίες, έθνη.

Πριν μια εβδομάδα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε την πλέον πληγείσα χώρα, τη Σιέρρα Λεόνε, καθαρή από τον Έμπολα.

Μεσολάβησε ο Παγκόσμιος Συναγερμός του ΠΟΥ, οι προσπάθειες με αυτοθυσία χιλιάδων εθελοντών, γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, υποστηρικτικού προσωπικού, επιστημόνων, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και των κρατών κυρίως της Δύσης, της Βρετανίας, της Γαλλίας ακόμη (και πρέπει να αναγνωριστεί αυτό) και της Κούβας.

Η τροπή της Ιστορίας, όμως, πιστώνεται σε έναν άνθρωπο που την κρίσιμη στιγμή, όταν η κατάσταση έδειχνε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, με όλους αυτούς να προσπαθούν απέναντι σε ένα κακό που φούσκωνε χωρίς επαρκή συντονισμό και μέσα, ενάντια σε όσους λαϊκιστές τον πίεζαν να επιβάλει ελέγχους που θα δημιουργούσαν πανικό και θα χειροτέρευαν την κατάσταση στην Αφρική με κίνδυνο να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, αποφάσισε να αναλάβει την ηγεσία, να μην ενδώσει στον λαϊκισμό και στις φοβίες και να δράσει στη ρίζα του κακού. Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έδωσε εντολή στον στρατό των ΗΠΑ να παρέμβει μαζικά με κάθε μέσο.

Δημιουργήθηκε η διοικητική δομή, συντονίστηκαν οι επιστήμονες, οι γιατροί, οι οργανώσεις, οι κυβερνήσεις, στήθηκαν αερογέφυρες, ανέλαβαν τα logistics, φτιάχτηκαν νοσοκομεία, μεταφέρθηκαν τα αναγκαία υλικά, ενώ ταυτόχρονα τα μεγάλα επιστημονικά κέντρα εργάζονταν για την εξεύρεση φαρμάκων και εμβολίου.

Πριν από μερικές ημέρες ο Έμπολα, μια από τις μεγαλύτερες απειλές που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες, ηττήθηκε στη Σιέρρα Λεόνε και, από ό,τι φαίνεται, στον πλανήτη και οι κάτοικοι το γιορτάζουν με μουσική, όπως μόνο οι Αφρικανοί ξέρουν. Ενώ κερδήθηκε ο χρόνος να αναπτυχθούν τα πρώτα εμβόλια.

Ο άνθρωπος που καλούσε στο κλείσιμο των συνόρων και την εγκατάλειψη της Αφρικής, ο Donald Trump, διεκδικεί με το ίδιο θράσος το χρίσμα ενός από τα δύο σοβαρά κόμματα του μεγάλου αυτού Έθνους (κόμμα που φαίνεται να έχει μετατραπεί επικίνδυνα σε ένα συνονθύλευμα από θρησκόληπτους, φανατικούς και ιδεοληπτικούς). Πράγμα ίσως πιο επικίνδυνο από το φοβερό μικρόβιο.

Διότι όσο και αν έχει προοδεύσει η επιστήμη, η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη επινοήσει εμβόλιο για τη λήθη και την άγνοια ούτε φάρμακο για την κυριαρχία των πλέον ταπεινών κι επικίνδυνων συναισθημάτων, όπως ο φόβος και το μίσος. Η μόνη πρόληψη είναι η παιδεία κι αυτή, δυστυχώς, φαίνεται να έχει επικίνδυνα χαλαρώσει.

Ίσως ο χορός αυτός να είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος, ο Μπαράκ Ομπάμα, που ολοκληρώνει σταδιακά τη θητεία του, από τα εκατομμύρια των ζωντανών που του χρωστούμε τη ζωή μας. Ακόμη κι αν δεν το θυμόταν κανείς άλλος ποτέ (που δεν είναι έτσι) νομίζω ότι θα του φτάνει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Friday, November 6, 2015

Μεταπολίτευσης εγκώμιον


Share/Bookmark

Ο έλεγχος των ΜΜΕ από τον Παππαμπέρια, τον νέο υπουργό προπαγάνδας, η προσπάθεια ελέγχου και αποδυνάμωσης των Ανεξάρτητων Αρχών (των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια εμποδίζει την συμπλήρωση των Συμβουλίων με ανεξάρτητες προσωπικότητες, όπως του ΑΣΕΠ), η εκτεταμένη φίμωση της ελευθερίας του λόγου των Ακαδημαϊκών (ενδεικτικά η περίπτωση Μαραντζίδη, οι τραμπουκισμοί κατά αξιολογητών και οποιουδήποτε εκφράζει διαφορετική άποψη στα Πανεπιστήμια), οι οργανωμένοι τραμπουκισμοί (τρολάρισμα) ακόμη και στα social media, ο σταδιακός έλεγχος της Διοίκησης από τα ανώτατα (Σαββαΐδου) ως τα μεσαία και χαμηλότερα επίπεδα από ένα κόμμα, οι επιθέσεις αναρχοτραμπούκων κατά διαφωνούντων, και τώρα οι επιθέσεις του φασιστικού βραχίονα (αυτού που έβγαλαν από τη φυλακή οι ίδιοι) του υπό σχηματισμό νέου καθεστώτος κατά βουλευτών, όλα τούτα είναι βαθιά ανησυχητικά γεγονότα. Μαζί με την απομάκρυνση από τις γεωστρατηγικές επιλογές της χώρας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του έχει εξάλλου ανάγκη από συνωμότες εχθρούς κι ένα παρακράτος που κάποια στιγμή γίνεται επίλεκτο τμήμα του κράτους κι επίσημα, από τα τάγματα εφόδου ως τους ερυθροφρουρούς ή την ισλαμική εθνοφρουρά.

Αυτοί πράγματι τηρούν τις υποσχέσεις τους. Η Ελλάδα γίνεται σταδιακά μια άλλη χώρα. Τα φρένα της Δημοκρατίας (που δεν ήταν και ποτέ πολύ γερά) σπάνε. Ενώ οι βραχίονες του ολοκληρωτισμού συγκροτούνται επάνω στις αδυναμίες και τα άλυτα προβλήματα της Μεταπολίτευσης.

Σε αυτό συνέβαλαν όλοι όσοι νομιμοποίησαν έναν λόγο ολοκληρωτικά απαξιωτικό για αυτό που επικράτησε να αποκαλούμε Μεταπολίτευση. Περίοδος που εκτός από τα γνωστά και μυριάδες προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε, τα καταδικά της (τάση προς την υπερβολή, λαϊκισμός) και όσα κληρονόμησε από το παρελθόν και δεν έλυσε ή ενέτεινε (πολλαπλή κομματοκρατία στη Διοίκηση, διαφθορά), υπήρξε ταυτόχρονα η πιο εξελιγμένη Δημοκρατία που έζησε το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος από την ίδρυσή του.

Αγνοήσαμε τα επιτεύγματά της συστηματικά: την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, την επέκταση του κράτους πρόνοιας, το καθολικό σύστημα υγείας, τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν, από τον Πολιτικό γάμο ως την αλλαγή του αστικού κώδικα, την οικονομική ανάπτυξη που αύξησε το ΑΕΠ δραματικά, τις επενδύσεις, τη σταδιακή συγκρότηση Ανεξάρτητων δομών στη διοίκηση, τις υποδομές που αναπτύχθηκαν, τη βελτίωση της προστασίας του περιβάλλοντος, την ανάπτυξη νέων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, τη σταδιακή μείωση της επιρροής των μονοπωλίων και ολιγοπωλίων κρατικών και ιδιωτικών, την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, επιχειρήσεων, ανθρώπων, την ελευθερία του λόγου, τη μεγαλύτερη πρόσβαση στις συζητήσεις, τα κινήματα και την πληροφόρηση του ανεπτυγμένου κόσμου, τον (ανεπαρκή ακόμη) περιορισμό της επιρροής της θρησκείας στις κρατικές υποθέσεις, την (ανεπαρκή) επέκταση της καθολικής Παιδείας, τον περιορισμό του ελέγχου της πληροφόρησης από το Κράτος, την ενσωμάτωση στην Ευρώπη και στον σκληρό της πυρήνα και τις αλλαγές που επέφερε αυτό στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας και πολλά-πολλά άλλα που θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν είναι. Απαξιώσαμε με ξινούς και κακόβουλους χαρακτηρισμούς το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, των διανοουμένων και των απλών ανθρώπων που τα πέτυχαν και όχι μόνον αυτούς που τα αντιστρατεύθηκαν ή αποδείχτηκαν λίγοι και έκαναν ζημιά μεγάλη.

Επιτεύγματα ατελή; Ναι, ατελή. Πολλά μετρίως οργανωμένα; Ναι, μετρίως έως κακο-οργανωμένα. Τα εκμεταλλεύθηκαν ιδιοτελώς πολλοί (όχι όλοι); Ναι, τα εκμεταλλεύθηκαν. Δημιούργησαν στρεβλώσεις; Ναι, δημιούργησαν. Δεν πήγαν τόσο γρήγορα τόσο μακριά όσο ήταν αναγκαίο και όσο πήγαν σε χώρες που ξεκίνησαν από συγκρίσιμη βάση (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) ; Ναι, δεν πήγαν.

Αν όμως κάνει κανείς τη σούμα, τον απολογισμό, ήταν μια περίοδος αλλαγών, έστω αργών, προς μια κατεύθυνση εκπολιτισμού, Δημοκρατίας και ανάπτυξης. Μια πορεία με χίλια δυο προβλήματα, χίλιες δυο στρεβλώσεις, αλλά μια πορεία προς το καλύτερο. Η διαρκέστερη και σταθερότερη στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Αυτή η απαξία για τον εαυτό της ήταν ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα που γέννησε η μεταπολίτευση. Κοιτάξαμε όλοι μόνο τα άρρωστα και κουτσουρεμένα δένδρα και σβήσαμε από την οπτική μας το μεγάλο πράσινο δάσος. Όλα αυτά που σήμερα υπερασπιζόμαστε με πάθος, χωρίς να καταφέρνουμε όμως να προτείνουμε ένα σοβαρό σχέδιο βελτίωσής τους, είναι επιτυχίες της μεταπολίτευσης, που δεν τις ομολογήσαμε, δεν τις πιστώσαμε ποτέ. Ούτε στην ιστορική περίοδο ούτε στα πρόσωπα που τις επέτυχαν.

Ο μηδενιστικός λόγος πολλών ανάμεσά μας, χωρίς προτάσεις βελτίωσης, χωρίς καταγραφή των επιτυχιών για να χτίσουμε πάνω σε αυτές, χωρίς ψύχραιμη αποτίμηση και χωρίς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, με ανάλυση των αποτυχιών για να τις διορθώσουμε, δεν επιτάχυνε την εξέλιξη προς μεγαλύτερη ελευθερία, περισσότερη διαφάνεια και ανάπτυξη. Είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Νομιμοποίησε την αντι-μεταπολίτευση, μια αντι-μεταρρύθμιση που ορίζεται ως αλλαγή στόχων και όχι μέσων. Την πορεία προς το κακό.

Ακυρώνει σταδιακά την ίδια την προοπτική της εμβάθυνσης και επέκτασης της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και νομιμοποιεί ένα άλλο πρότζεκτ για τη χώρα, μιαν άλλη (εφιαλτική) προοπτική, αυτήν που τα σημάδια και τα γεγονότα κάθε μέρα και περισσότερο διαγράφουν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Tuesday, November 3, 2015

Dum spiro spero


Share/Bookmark
Γιατί τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα από ποτέ: πέντε διαπιστώσεις κι ένα θαύμα. 

1. Το ΑΕΠ της Ελλάδας θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, διότι προϋπόθεση για τη μεγέθυνσή του είναι να υπάρξουν παραγωγικές επενδύσεις – κάθε είδους. Συντηρείται πρόσκαιρα και δεν καταρρέει απότομα από την εισροή των νέων δανειακών κεφαλαίων, που δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον. Στις παρούσες συνθήκες φορολογικής επιδρομής και ανασφάλειας, ανυπαρξίας τραπεζικής πίστης και ρευστότητας, αυτό είναι αδύνατο. Όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει είσοδος νέων κεφαλαίων και επιχειρήσεων, αλλά και οι επιχειρήσεις, τα κεφάλαια και οι άνθρωποι που έχουν απομείνει στη χώρα κλείνουν, λιγοστεύουν και φεύγουν με ρυθμό επιταχυνόμενο. Η αποεπένδυση, όπως όλα δείχνουν, επιταχύνεται και δεν υπάρχει κανένας ορατός λόγος για να αντιστραφεί η τάση αυτή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάγος για να το δει, ούτε καν να περιμένει τα νούμερα του 2015, αρκεί να κοιτάξει γύρω του. Καμία από τις αιτίες που δημιουργούν το πρόβλημα δεν έχει λυθεί και, κυρίως, ουδείς πιστεύει ότι είναι στην προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης (τετραετίας;) να λυθεί. Δεν υπάρχουν προσδοκίες και αυτές που υπήρξαν σταδιακά σβήνουν. Ιδιωτική επένδυση, επομένως, γιοκ. 

2. Ακόμη και οι δημόσιες δαπάνες έχουν περιοριστεί σχεδόν στο σύνολό τους σε μισθοδοσία και συντάξεις, ενώ οι Δημόσιες Επενδύσεις  έχουν σχεδόν εξαφανιστεί κι όσες έχουν απομείνει, δηλαδή το ΣΕΣ, κατευθύνονται σε αντιπαραγωγικούς τομείς. Δημόσια επένδυση, επομένως,  επίσης γιοκ.  

3. Με αυτούς τους όρους το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ όλο και περισσότερο θα μεγαλώνει και, όσο κι αν πληρώνουμε  μέσω υψηλότατων φόρων, θα φαίνεται αδύνατον να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο βιώσιμο. Αντίθετα, στον βαθμό που τα κρατικά έσοδα θα λιγοστεύουν περαιτέρω λόγω της σμίκρυνσης ή σχετικής στασιμότητας του ΑΕΠ, θα γίνεται φανερά και κυριολεκτικά αβίωτο. 

4.  Το χρέος μπορεί να γίνει βιώσιμο και η οικονομία να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις αγορές μόνο με έναν τρόπο: τη δραματική αύξηση της παραγωγικής βάσης επί της οποίας πληρώνονται οι φόροι και όχι με την αύξηση των φόρων σε μια διαρκώς συρρικνούμενη  παραγωγική οικονομία. 

5. Εάν η τάση αυτή συνεχιστεί (πλην δραματικών πολιτικών αλλαγών, τις οποίες όμως δεν φαίνεται να προσδοκά κανείς πλέον ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς) η διατήρηση επί μακρόν της παρούσας κατάστασης σε μια οικονομία με ανοιχτά σύνορα είναι αδύνατη. Εκτός εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι αποφασίσουν αυτοκτονώντας να χρηματοδοτούν επ’ άπειρον με όλο και μεγαλύτερα ποσά την ελληνική οικονομία δωρεάν και όχι με δάνεια.

Άλλως πως, οι οικονομικοί δρόμοι που ανοίγονται είναι δυο:

α. Η παραμονή στο ευρώ και στην Ευρώπη, αλλά με τη δημιουργία μιας «πρόσκαιρης ελληνικής εξαίρεσης», που θα περιλαμβάνει κλείσιμο των συνόρων όχι μόνον για τα κεφάλαια (όπως έχει ήδη συμβεί) αλλά και για τους ανθρώπους και για τα προϊόντα, την επιβολή δασμών και περιορισμών.  Δημιουργία δηλαδή ενός ευρωπαϊκού οικονομικοκοινωνικού γκέτο, για λόγους γεωπολιτικούς. 

β. Η έξοδος από το ευρώ και την Ευρώπη και η μετατροπή της χώρας σε ένα είδος Πουέρτο Ρίκο αλλά χωρίς καν το δολάριο. Η οποία δεν θα γίνει αισθητή πλέον σαν ένας σεισμός αλλά σαν μια τεχνική ρύθμιση. Στα μουλωχτά. 
Κανείς δεν θα το πάρει διεθνώς χαμπάρι. Δεν θα κουνήσει φύλλο, θα έχει συνολικά προεξοφληθεί. Όπως όταν ο γιατρός του ασθενούς που έχει μείνει σε κώμα για χρόνια ανακοινώνει με ένα ανακουφιστικό τηλεφώνημα στην οικογένεια ότι (επιτέλους;) ο ασθενής απεβίωσε. Ούτε καν η μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής, πάλαι ποτέ, μεσαίας τάξης δεν θα την καταλάβει την αλλαγή, μια και όταν θα συμβεί, δεν θα έχει πλέον κανένα ευρώ στην κατοχή της. Θα αισθάνεται ήδη νεκρή.   

Εν κατακλείδι, 

οι συνθήκες για τον αυτοαποκλεισμό και τον συνεπακόλουθο εγκλεισμό, την «επανάσταση» που θάλεγε και ο Μαρξ, γίνονται σταδιακά πιο ώριμες από ποτέ (κι ας μην τους φαίνεται, επειδή υπογράψαμε ένα κουρελόχαρτο).  

Γίνονται όμως καμιά φορά (σπανίως) και "θαύματα", ασθενείς που ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο μετά από χρόνια, άνοιξαν τα μάτια και είδαν τον κόσμο ξανά, αναγνώρισαν συγγενείς και φίλους, γεύτηκαν μια δόση ζωής και αλήθειας. Προέρχονται τούτα τα αλλόκοτα γεγονότα από αχαρτογράφητες περιοχές του εγκεφάλου, από απρόβλεπτες νευροχημικές διαδικασίες του ανθρώπινου οργανισμού, από διαδικασίες άγνωστες και περίπλοκες στο κοινωνικό σώμα, που οδηγούν σε δραματικές πολιτικές αλλαγές. Αν βρουν διέξοδο και ανθρώπους να τις εκφράσουν. 

Ευτυχείτε!

Υ.Γ.
Αν κανείς έχει κάποιο λογικό επιχείρημα που τεκμηριώνει μια διαφορετική προοπτική, θα είναι ανακουφιστικό να το ακούσουμε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος