Monday, July 31, 2017

Μην ανησυχείτε καθόλου!


Share/Bookmark
Η κωμικοτραγική saga στον Λευκό Οίκο του Πορτοκαλί ανθρώπου φτάνει σε παροξυσμό. Ο Πρόεδρος απέλυσε τον νέο Διευθυντή επικοινωνίας, Σκαραμούτσι, τον οποίο προσέλαβε πριν μερικές μέρες, αντικαθιστώντας έναν προφανώς μειωμένης αντίληψης που είχε προγενέστερα. Ο αθυρόστομος Σκαραμούτσι μέσα στις λίγες μέρες που έμεινε εκεί, με εντολή να αναφέρεται απευθείας στον Πρόεδρο, κατόρθωσε να βρίσει τους πάντες, αλλά και να αποκαλύψει ότι η πηγή των διαρροών για την πορεία ενοχλητικών ερευνών για τον Τραμπ, για τις οποίες ο πορτοκαλί κατηγορούσε τις Υπηρεσίες Ασφάλειας και τους Δημοκρατικούς, ήταν ο ίδιος ο Διευθυντής Προσωπικού που ο Τραμπ είχε επιλέξει, ο Priebus. Με τον οποίο ο Σκαραμούτσι αρχικά είπε ότι είναι σαν αδέλφια, μετά ότι είναι σαν τον Κάιν με τον Άβελ, και μετά ... τον έβρισε. Έτσι πάει, μας τελείωσε και ο Priebius. Ενώ ο Πρόεδρος συνεχίζει να κάνει μπούλινγκ μέσω τουίτερ στον Υπουργό του της Δικαιοσύνης και Γενικό εισαγγελέα, που δεν παραιτείται, και οι Ρεπουμπλικάνοι προειδοποιούν τον Πρόεδρο πως αν τον απολύσει δεν έχουν χρόνο να επικυρώσουν τον διορισμό κάποιου άλλου, οπότε θα αναγκαστεί να μείνει μόνο με τον Υφυπουργό που διόρισε τον Μίλερ, που ερευνά τα θεματάκια του με τη Ρωσία. Και ο πρώτος στην τάξη Υπουργός των Εξωτερικών πάει διακοπές και λέγεται ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει το Υπουργείο και, από ό,τι φαίνεται, τον παρακαλούν οι ρεπουμπλικάνοι να μείνει, γιατί η Διεθνής κατάσταση είναι κρίσιμη.

Και ο Πρόεδρος μέσα σε όλα αυτά βγάζει τουίτερ (!) ότι θα αποκλείσει τους transgender από τον στρατό (εδώ ο κόσμος καίγεται...), χωρίς να έχει συνεννοηθεί καν με τον Αρχηγό του επιτελείου, που το μαθαίνει από το τουίτερ, έκπληκτος, και σπεύδει να τιμήσει όσους υπηρετούν στο στράτευμα, ενώ περιμένει τις διαταγές, και τους περισσότερους ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές που εμφανίζονται παραδόξως ενοχλημένοι από τους ψηφοφόρους τους (ναι, η Αμερική, ακόμη και η συντηρητική, έχει αλλάξει αρκετά). Ταυτόχρονα προλαβαίνει να μιλήσει στη γενική συνέλευση χιλιάδων προσκόπων με μια πολιτικάντικη ομιλία σαν τις προεκλογικές, επιτιθέμενος κατά όλων στην Ουάσιγκτον, ξεκινώντας με τη φράση ότι δεν θα μιλήσει πολιτικά (!),  και αναγκάζει τον Αρχηγό των προσκόπων να ζητήσει συγνώμη για το γεγονός, μιας και οι ομιλίες σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι κοινωνικού χαρακτήρα.

Και οι ρεπουμπλικάνοι συνειδητοποιούν όλο και παραπάνω μαζί με τους Δημοκρατικούς πως το κέντρο του Διοικητικού συστήματος της χώρας, και μαζί ο Αρχηγός του ισχυρότερου στρατού του κόσμου, έχει γίνει κάτι σαν τσίρκο, σαν μπανανία. Ακόμη κι ο Τσίπρας με τον Καρανίκα και τον Καμμένο φαίνονται να συνεργάζονται αρμονικότερα, μοιάζουν ορχήστρα δωματίου κάπως ξεκούρδιστη, αλλά μπροστά σε τούτο το χάος, τη χολιγουντιανή Υπερπαραγωγή, δεν πιάνουν μία.

Εν τω μεταξύ, ενώ ο Πούτιν συνεχίζει τις προκλήσεις με μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια μαζί με τη Λευκορωσία κοντά στις Βαλτικές Δημοκρατίες, μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αναλαμβάνει εξ ανάγκης εν μέρει δια νόμου το Κογκρέσο, σχεδόν ομόφωνα, (τον οποίο μόνο το ίδιο μπορεί να ανακαλέσει) επικυρώνοντας τις παλαιότερες και επιβάλλοντας νέες κυρώσεις σε Ρωσία (για την αποδεδειγμένη παρέμβασή της στις αμερικανικές εκλογές στις οποίες εξελέγη ο Τραμπ) και Βόρεια Κορέα.

Ο Κιμ πάραυτα αμόλησε έναν βαλιστικό πύραυλο που φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα απειλητικός, με ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, και συνεχίζει ακάθεκτος το πυρηνικό του πρόγραμμα απειλώντας πως μπορεί να πλήξει ήδη τις ΗΠΑ. Αν δεν είναι ακόμη αλήθεια, είναι θέμα χρόνου, και σίγουρα μπορεί να πλήξει τη Νότια Κορέα ή την Ιαπωνία. Ενώ η Κίνα κάνει τη μεγαλύτερη επίδειξη στρατιωτικής ισχύος με παρέλαση χιλιάδων στρατιωτών και νέων όπλων για την επέτειο του κόκκινου στρατού και, παρότι πιέζεται, δεν φαίνεται να θέλει, πιθανότατα να μην μπορεί, πιστεύουν ορισμένοι Αμερικανοί αναλυτές, να πείσει τον Κιμ να μαζευτεί.

Μέσα σε όλα αυτά το πιο ανησυχητικό είναι πως ο Τραμπ δήλωσε: "μην ανησυχείτε καθόλου, την κατάσταση με τον Κιμ την ελέγχω"!!!.

Ακριβώς όπως ελέγχει τον Λευκό Οίκο, υποθέτω.

Ο Θεός να μας φυλάξει!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πηγές: CNN, EL PAIS, BBC




Sunday, July 23, 2017

Οι ΗΠΑ στα όρια του Συντάγματος και της ψυχραιμίας


Share/Bookmark
Μια πολύ σημαντική εξέλιξη στις ΗΠΑ: τα  δυο κόμματα, Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί, συμφώνησαν στην άμεση ψήφιση νόμου για την επιβολή νέων κυρώσεων στη Ρωσία, για την παρέμβασή της στις αμερικανικές εκλογές,  και το μπλοκάρισμα κάθε απόπειρας του Τραμπ να αποδυναμώσει ή να άρει τις υφιστάμενες. Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των κυρώσεων και στη μειοψηφία στα δύο σώματα και η από κοινού ψήφιση καθιστά αδύνατο το Προεδρικό βέτο.

Η απόφαση αυτή έρχεται μαζί με την αποκάλυψη από την Washington Post,  ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Jeff Sessions, είχε συζητήσει με τον Ρώσο πρέσβη θέματα σχετιζόμενα με τη στήριξη της Ρωσικής κυβέρνησης στην προεκλογική εκστρατεία του σημερινού Προέδρου, όπως προκύπτει από εσωτερικό Ρωσικό έγγραφο που υπέκλεψαν οι Αμερικάνικες Υπηρεσίες Ασφαλείας. Υπενθυμίζεται ότι ο Τραμπ αποδοκίμασε τον Υπουργό του πρόσφατα γιατί αυτοεξαιρέθηκε από την επίβλεψη της έρευνας επειδή συνελήφθη ψεδόμενος, είχε αρνηθεί τις συναντήσεις με τους Ρώσους, τις οποίες παραδέχθηκε στη συνέχεια, αλλά εξακολουθεί να αρνείται το περιεχόμενό τους.

Ο Ρώσος Πρόεδρος, εν μέσω όλων αυτών, θεώρησε κατάλληλο να μεταθέσει τον Πρέσβη του από την Ουάσινγκτον, ο οποίος θεωρείται πρόσωπο κλειδί από πολλούς και συντονιστής της επιχείρησης.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι η συμφωνία των δύο κομμάτων επήλθε μετά τις απειλές του Τραμπ ότι μπορεί να διατάξει τη διακοπή της έρευνας του Ανεξάρτητου Ειδικού Συμβούλου Μύλλερ, αλλά και προσωπικές επιθέσεις εναντίον του ίδιου και του επιτελείου του, που διορίστηκε από τον Αναπληρωτή Υπουργό Δικαιοσύνης, Ροζενστάιν, με επαυξημένες εξουσίες και με εντολή να διερευνήσει για κάθε θέμα που συνέβη ή σχετίζεται με το ζήτημα έως και σήμερα.

Οι απειλές του Προέδρου εκφράστηκαν έμμεσα και άμεσα, καθώς  ο Ειδικός Σύμβουλος προσεγγίζει τον στενό προεδρικό πυρήνα, τον γιο του και τον γαμπρό του, με τις αποκαλύψεις και άλλων συναντήσεων και κυρίως  το ευαίσθητο θέμα της πρόσβασης στις δηλώσεις φορολογικών επιστροφών του Προέδρου των τελευταίων ετών, τις οποίες ο Τραμπ αρνείται ήδη προεκλογικά να δώσει στη δημοσιότητα. Αυτές, όπως λέγεται, θα επιτρέψουν να έχει μια πλήρη εικόνα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του και των ειδικών συμφερόντων και σχέσεων σε διάφορες χώρες. Όλοι αναρωτιούνται φυσικά γιατί το φοβάται ο Πρόεδρος. Ο Τραμπ  έφτασε να προειδοποιήσει μέσω τουίτερ ότι το Σύνταγμα του δίνει το προνόμιο να απονέμει χάρη. Εννοούσε στον γιο του και στον γαμπρό του ή ακόμη και στον εαυτό του;

Οι Προεδρικές απειλές φαίνεται πως ελήφθησαν σοβαρά. Κάτι τέτοιο θα έφερνε στα όριά τους τις προβλέψεις και τις δικλείδες ασφαλείας του Συντάγματος των ΗΠΑ. Σοβαροί νομικοί σημειώνουν ότι ο Πρόεδρος εν τέλει είναι ο επιβλέπων της διαδικασίας εφαρμογής του νόμου. Η ανεξαρτησία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που παίζει και τον ρόλο του γενικού εισαγγελέα και επιβλέπει το FBI, είναι εθιμική και θεσμική μέσω των διαδικασιών. Αυτό λειτουργεί καλά όσο οι έρευνες αφορούν οποιονδήποτε τρίτο. Εάν όμως οι έρευνες αφορούν τον ίδιο τον Πρόεδρο, υπάρχει ένα επικίνδυνο συνταγματικό κενό.

Από αυτή την άποψη, η συμφωνία δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων αυτή την κρίσιμη για την Αμερικανική Δημοκρατία και τον Δυτικό κόσμο στιγμή, είναι πολύ σημαντική. Πέρα από τις θεμιτές διαφωνίες των δυο κομμάτων, σε θέματα κοινωνικής πρόνοιας, φορολογίας, κοινωνικών θεμάτων, υπάρχει ένα πολύ σημαντικότερο διακύβευμα στο οποίο δεν χωρά διαφωνία: η ίδια η ουσία της Αμερικανικής Δημοκρατίας, η διεθνής πολιτική και οικονομική θέση, η αξιοπιστία των ΗΠΑ, η ηγεσία της Δύσης και του Ελεύθερου Δημοκρατικού κόσμου και το μέλλον τους.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι όλο και παραπάνω εκτός αυτοελέγχου. Οι χειρισμοί είναι λεπτοί και για πολύ μεγάλα παιδιά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Πηγές: BBC, CNN



Friday, July 21, 2017

Η δήθεν κλαψούρα για τον Μακρόν


Share/Bookmark
Πολλοί καλοθελητές εμφανίζονται ανήσυχοι από τις πρώτες ρήξεις που προκαλεί η μεταρρυθμιστική πολιτική του Μακρόν σε μια χώρα που είχε περιπέσει στην καραμανλική ακινησία της "ήπιας προσαρμογής" για πολλά συναπτά έτη.

Εγώ θα ανησυχούσα για το αντίθετο. Εάν δεν υπήρχαν συγκρούσεις και ρήξεις.

Ο Γάλλος Πρόεδρος δείχνει ότι έχει καταλάβει ότι το πολιτικό χρονοδιάγραμμα, τόσο το Εθνικό όσο και το Διεθνές, επιβάλλει το σύνολο των δύσκολων μεταρρυθμίσεων να γίνει στην αρχή της θητείας του, οι περισσότερες τους πρώτους μήνες, ώστε αφενός να προκαλέσουν αναπτυξιακό σοκ στη χειμαζόμενη με τεράστιο δυναμικό χώρα και αφετέρου να του δώσουν τη δυνατότητα μιας νέας διαπραγμάτευσης με τη Γερμανία για το σχέδιο της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, η μείωση των δαπανών του κράτους κατά 4,5 δις, από τα οποία 850 εκατομμύρια αφορούσαν τις στρατιωτικές δαπάνες, κυρίως προμηθειών αυτού του έτους, από 33 στα 32 δις, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας και η διευκόλυνση προσλήψεων και απολύσεων, η αντικατάσταση του συστήματος ασφαλιστικών εισφορών, η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 110.000, η επεξεργασία και χρηματοδότηση ενεργών πολιτικών προσέλκυσης της καινοτομίας και ανάδειξης της έρευνας, η μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, η ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της Γαλλίας για τις διεθνείς επιχειρήσεις και ιδιαίτερα με τη μεγάλη ευκαιρία του brexit και του προστατευτισμού του Τραμπ.

Όλα αυτά, που έχει ήδη εξαγγείλει προεκλογικά, και σε ένα δυο χρόνια, εάν επιτύχουν, μπορεί να προσδοκά βάσιμα ότι θα του δώσουν το πλεονέκτημα να επαναφέρει και τις στρατιωτικές δαπάνες στο ύψος που μπορεί βιώσιμα να συντηρήσει η χώρα και να στηρίξει τις αναγκαίες (και παραγωγικές) κοινωνικές δαπάνες. Αλλά, κυρίως, ότι θα δώσουν το πλεονέκτημα μιας έντονης και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας και συνάμα το πολιτικό πλεονέκτημα. Αυτά που αν είχε κάνει ο Καραμανλής με 48% το 2004, ενδεχόμενα να ήταν ακόμη Πρωθυπουργός.

Το να μην υπήρχαν συγκρούσεις θα ήταν ύποπτο.

Γνωρίζει όμως, όπως το γνώριζε και η Θάτσερ και ο Σρέντερ και ο Ρέηγκαν και όσοι στη μια ή άλλη κατεύθυνση επέλεξαν να σπάσουν αυγά για να βγάλουν τη χώρα τους από την ακινησία, πως αν κάνεις πίσω σε έναν, δεν μπορείς να επιβληθείς σε κανέναν. Πώς θα αντιμετώπιζε τα συνδικάτα αύριο εάν υποχωρούσε στους στρατιωτικούς; Με τι επιχείρημα και κύρος θα επέβαλλε τις απαραίτητες περικοπές σε άλλες δαπάνες, εάν αποδέχονταν να διαλέγεται δημόσια με έναν στρατιωτικό που αντιπαρατέθηκε με την πολιτική του Αρχηγού του κράτους και Αρχηγού του (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι αδελφός του Γάλλου Καμμένου, αντιευρωπαϊστή λαϊκοεθνικιστή Ντε Βιλιέ, που εδώ και χρόνια έχει αποχωρήσει από τη γαλλική συντηρητική παράταξη και κινείται μεταξύ Λεπέν και ρεπουμπλικανών);

Τι θα συνέβαινε αν τον κρατούσε; Αν του επέτρεπε να αμφισβητεί τις επιλογές του ανοιχτά; Μήπως καθένας θα αισθάνονταν ότι μπορεί , πιέζοντας και διαπραγματευόμενος με ό,τι ακραίο χαρτί έχει, διαδηλώσεις, απεργίες κλπ, να ρίξει το βάρος των περικοπών σε κάποιον άλλο, γιατί όλες οι δαπάνες είναι τελικά πάντα "αναγκαίες", για κοινωνικά προγράμματα, υγεία (για εκείνον που τις διαχειρίζεται πρωτίστως πολλές φορές); 'Η να μπλοκάρει τελικά κάθε μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στις πραγματικά αναγκαίες δαπάνες να επανέλθουν και να αυξηθούν όταν παραχθεί περισσότερος πλούτος;

Το ενδιαφέρον είναι η αμηχανία της αντιπολίτευσης. Το εθνικολαϊκό κρατικίστικο μέρος της δεξιάς χαριεντίζεται με τη Λεπέν. Οι σοσιαλιστές, με τον αριστερολαϊκιστή Μελανσόν, που ξαφνικά εθλίβη για τους στρατιωτικούς (μύρισε ψηφαλάκια). Οι σοβαρότεροι ανάμεσα στους ρεπουμπλικανούς και σοσιαλιστές κατανοούν και αντιδρούν ήπια.

Εγώ πάλι, όσο υπάρχουν συγκρούσεις, ρήξεις, αποχωρήσεις αυτή την περίοδο, τόσο πιο αισιόδοξος θα γίνομαι. Τόσο, νομίζω, θα απομακρύνεται από τη Γαλλία (και την Ευρώπη και την Ελλάδα από σπόντα) το ελληνικό φάντασμα των τελευταίων δέκα χρόνων.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Monday, July 17, 2017

Η Ηριάννα και η ηθική προϋπόθεση


Share/Bookmark
Από ό,τι κατάλαβα, μια νέα κοπέλα, που επιπλέον φαίνεται σοβαρή και εργατική, διατηρούσε και διατηρεί (;) σχέση με έναν τρομοκράτη. Αρκεί αυτό για να καταδικαστεί; Ούτε κατά διάνοια. Εκφράζει απόψεις του ίδιου πολιτικού χώρου με τον τρομοκράτη; Φυσικά, δεν είναι αρκετό για να αποδείξει κανείς ότι έχει συμμετάσχει σε τρομοκρατικές ενέργειες. Έχει επικροτήσει ή έχει τηρήσει στάση ουδέτερη σε σχέση με περιστατικά βίας και τρομοκρατίας (δεν το γνωρίζω); Ούτε αυτό είναι αρκετό για να καταδικαστεί ένας άνθρωπος, μήτε αποδεικνύει ότι ήταν σε γνώση της δραστηριότητας του συντρόφου της και τηρούσε σιγή καλύπτοντας έναν εγκληματία. Πιθανόν ο ίδιος να την προστάτευσε από αυτό. Βρέθηκε αξιόπιστο ίχνος της σε όπλο που συσχετίζεται με τη συμμορία που ανήκε ο σύντροφός της; Συνεπάγεται αυτόματα σε συνδυασμό με τα προηγούμενα ότι αποδεικνύεται η γνώση ή/και εμπλοκή της; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα, η απάντηση του οποίου δεν είναι εύκολη. Αναμφίβολα κινεί σοβαρές υποψίες, είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη, που ανάλογα τις περιστάσεις θα μπορούσε ή όχι να είναι και επαρκής απόδειξη.

Η τεκμηρίωση όμως της ενοχής ενός ανθρώπου για κάτι τόσο σοβαρό δεν είναι μια απλή υπόθεση. Μπορεί κανείς να αμφιβάλλει δίκαια ή άδικα για τον επαγγελματισμό των διωκτικών αρχών και των δικαστικών λειτουργών. Μπορεί να μην κατόρθωσαν να ανακαλύψουν επαρκή στοιχεία, μαρτυρίες, εικόνες, ηχογραφήσεις, πρόσθετα στοιχεία που διασταυρώνουν τα ευρήματα, ή να εκμαιεύσουν ικανές αντιφάσεις και ομολογίες από τους κατηγορούμενους και την ίδια. Μπορεί να είναι ένοχη, μπορεί να υπάρχει ακόμη αμφιβολία για την ενοχή της.

Νομίζω όμως ότι κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι για να καταδικαστεί ένας άνθρωπος, και μάλιστα για κάτι τόσο σοβαρό, πρέπει οι δικαστές να είναι πεισμένοι ότι τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Είναι βασική αρχή δικαίου ότι είναι προτιμότερο ένας ένοχος να κυκλοφορεί ελεύθερος από ένας αθώος στη φυλακή. Εάν είναι η περίπτωση, θα είμαι πάντα πλάι του.

Δεύτερον, ότι κανείς δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη σοβαρή, εάν δεν έχει πλήρη εικόνα της δικογραφίας, των μαρτυριών, των στοιχείων.

Και τρίτον, πως πάντα υπάρχουν περιθώρια λάθος εκτίμησης. Στη Δημοκρατία μόνο, και όχι στα καθεστώτα που ονειρεύονται αυτά τα κτήνη, η θανατική ποινή απαγορεύεται, τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό δικαιικό σύστημα που ανήκει και η χώρα μας. Η κατηγορούμενη και οι οικείοι της έχουν δικαίωμα να εξαντλήσουν τα ένδικα μέσα, εθνικά και διεθνή, και οι πολίτες να της συμπαρασταθούν. Και εάν πράγματι υπάρχουν αμφιβολίες και κακώς καταδικάστηκε, να αφεθεί ελεύθερη. Θα έπρεπε επίσης να αποζημιωθεί πλήρως για τη ζημία που υπέστη.

Όλα αυτά υπό μια (ηθική) προϋπόθεση:

Πως τόσο η ίδια όσο και οι συμπαραστάτες, αν δεν θέλουν να την κάνουν μέρος ενός προβλήματος που ισχυρίζονται ότι δεν είναι (αυτό είναι το βασικό της επιχείρημα, πως δεν είναι τρομοκράτης, δεν συμμετείχε και δεν ήταν σε γνώση των πράξεων βίας που τελούνταν από κοντινούς της ανθρώπους) δεν προσβλέπουν στην αθώωση ως δικαίωση της τρομοκρατίας και των πράξεων αυτών. Αλλά, αντιθέτως, αν πράγματι θέλουν να τη βοηθήσουν, είναι έτοιμοι να το αναγνωρίσουν σαν δικαίωση της Δημοκρατίας και των κανόνων της.

Διότι στον κόσμο, στο καθεστώς για το οποίο πολεμούν οι εγκληματίες φίλοι της, οι ξυλοδαρμοί, ο εκφοβισμός, η θανατική ποινή, οι εν ψυχρώ "εκτελέσεις" είναι οι συνήθεις μέθοδοι ορισμένων αυτόκλητων και αυτοανακηρυγμένων δικαστών, έξω από κάθε κανόνα και κάθε λογοδοσία.

Στο σύστημά τους, στον κόσμο τους, η αντίστοιχη Ηριάννα, θα ήταν ήδη νεκρή. Τόσο νεκρή όσο ο Μπακογιάννης, όπως ο Αξαρλιάν, όπως οι νεκροί της Μαρφίν.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






Saturday, July 8, 2017

Cogito, ergo sum


Share/Bookmark
Ρενέ Ντεκάρτ, 1596-1650
Κάπου στις πρώτες δεκαετίες του 1600 ένα νεαρό αγόρι από την Τουραίνη, στη Γαλλία, διαπίστωσε πως το μόνο που βεβαιώνει τον εαυτό μας και τους άλλους ότι υπάρχουμε, είναι πως σκεφτόμαστε.
"Σκέφτομαι, άρα υπάρχω", είπε ο Καρτέσιος, και γεννήθηκαν όλοι οι σκεπτόμενοι που ακολούθησαν.

Αργότερα, όσοι σκέφτονταν, κατάλαβαν ότι για τους άλλους υπήρχαν μόνον εφόσον διαλέγονταν.

"Συζητώ, άρα υπάρχω". 

Και γεννήθηκαν όλες οι Δημοκρατίες και οι Επιστήμες που ακολούθησαν. Με κόπο και επιμονή και με αίμα.

Πολύ αργότερα, κάποιοι πιο προχωρημένοι, που δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται, κράτησαν το δεύτερο απόφθεγμα. Έτσι ο διάλογος, η κουβέντα, έγινε αυτοσκοπός της ύπαρξης.

Κι όσο πιο θορυβώδης, πιο εφετζίδικος, τόσο πιο αποτελεσματικός. Τόσο πιο πολύ "υπάρχουν". Βοήθησαν λίγο και τα μίντια, και τα σόσιαλ και τα άλλα, και φτάσαμε στο απώτατο στάδιο.

"Τσακώνομαι, άρα υπάρχω".

Ακόμη κι αν αντικειμενικά δεν πολυσκέφτομαι, ακόμη κι αν ο καυγάς είναι για το τίποτε. Εγώ υπάρχω.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Tuesday, July 4, 2017

Υγεία: κάποιο λάθος κάνουμε, παντού


Share/Bookmark
Είχα ήδη αντίληψη της διαφοράς στο επίπεδο των παροχών του Δημοσίου Συστήματος Υγείας της Ισπανίας και της Ελλάδας, τόσο από δική μου εμπειρία όσο και φίλων και γνωστών με σοβαρά προβλήματα ή καθημερινά ζητήματα. Το Δημόσιο σύστημα λειτουργεί πολύ καλά, η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι παντού προσβάσιμη, ο προσωπικός γιατρός ορίζεται με την είσοδο στο σύστημα, ενώ τοπικά κέντρα υγείας σε κάθε γειτονιά παρέχουν την πρωτοβάθμια φροντίδα που είναι απαραίτητη, με σύντομα ραντεβού και σοβαρή εξυπηρέτηση, επίσκεψη γιατρού στο σπίτι όπου είναι αναγκαία, κανονική συνταγογράφηση. Το ίδιο ισχύει και για τη δευτεροβάθμια νοσοκομειακή φροντίδα. Η κάλυψη είναι πλήρης και καθολική, όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι και πολίτες της χώρας, είτε εργαζόμενοι είτε όχι, είτε νέοι, είτε δεν έχουν ποτέ εργαστεί, έχουν πρόσβαση στην ενιαία κάρτα υγείας, που παρέχει ίδιες υπηρεσίες σε όλους και τους ακολουθεί όπως η ταυτότητα.

Σήμερα είχα μια διαφορετική εμπειρία. Χρησιμοποίησα, όχι για σοβαρά πράγματα, μια μυρμηγκιά και κάτι δυσπεψίες, την ιδιωτική μου ασφάλιση για να επισκεφτώ έναν γιατρό. Το ραντεβού κλείστηκε την επόμενη, ο γιατρός έκανε όλες τις εξετάσεις (ίσως και παραπάνω από όσες χρειάζονταν) επί τόπου ή πολύ σύντομα για κάποιες άλλες, ακτινογραφία, υπερηχογράφημα, και κάποια άλλη για την πέψη, με παρέπεμψε να δω άλλον ειδικευμένο γιατρό επί τόπου, σε μονάδα πλήρως εξοπλισμένη, της ασφαλιστικής εταιρείας, δεν υπήρχε λεπτό αναμονή, ενώ το πακέτο μου καλύπτει 100% όλες τις δαπάνες αυτής της πρωτοβάθμιας φροντίδας και τις εξετάσεις και τις επισκέψεις σε εξειδικευμένους γιατρούς, πέρα από τη νοσοκομειακή.

Στην Ελλάδα το ασφαλιστικό μου πακέτο πρόσφερε 100% κάλυψη κόστους μόνο σε περίπτωση εισαγωγής στο νοσοκομείο (την οποία όταν την χρειάστηκα μου παρασχέθηκε και ήταν άριστη, ενώ αν είχα παραμείνει στο Δημόσιο θα είχα μείνει κουτσός), οι επισκέψεις στον γιατρό καλύπτονταν στα εξωτερικά ιατρεία του ΥΓΕΙΑ και κάποιων άλλων νοσοκομείων και όχι σε μονάδες πρωτοβάθμιας περίθαλψης, τα οποία είναι βεβαρημένα ιδιαίτερα, λόγω της νοσοκομειακής δραστηριότητας, η αναμονή μεγαλύτερη και οι εξετάσεις πιο δύσκολες. Επιπλέον, υπήρχε όριο επισκέψεων και μόνο για επείγοντα θέματα, πχ μια γαστρεντερίτιδα, και όριο δαπάνης εξετάσεων κάπου 500 ευρώ, εκτός εισαγωγής, με κόστος εξετάσεων πολύ ακριβό. Εάν ήθελα να κάνω αυτή τη σημερινή απλή επίσκεψη στο ελληνικό ιδιωτικό σύστημα θα έπρεπε να πάω και να περιμένω για να δω τον γιατρό στα εξωτερικά, να κάνω τις εξετάσεις εκτός του νοσοκομείου με κάποια έκπτωση σε κάποιο ιατρικό κέντρο συνεργαζόμενο, να επιστρέψω στον γιατρό άλλη μέρα να του τις δείξω. Ή να πληρώσω τον ιδιώτη γιατρό. Ουσιαστικά, πρωτοβάθμια για μη επείγοντα σε γιατρούς κάθε ειδικότητας δεν περιλαμβάνονταν.

Μια μικρή λεπτομέρεια: το ασφαλιστικό μου πακέτο στην Ισπανία κοστίζει 60 ευρώ τον μήνα, δηλαδή 720 ευρώ τον χρόνο, με όριο ετήσιας αύξησης τον πληθωρισμό, για πλήρη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη. Το αντίστοιχο ιδιωτικό ασφαλιστικό μου πακέτο στην Ελλάδα κόστιζε 1600 ευρώ τον χρόνο περίπου, δηλαδή τα διπλά και κάτι παραπάνω, και το είχα ξεκινήσει σε μικρότερη ηλικία, μόνο για νοσοκομειακή! Για το κόστος πακέτων με 100% κάλυψη πρωτοβάθμιας δεν λέω τίποτα. Σημειώνεται ότι η πρωτοβάθμια και οι εξετάσεις ρουτίνας είναι το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας υγείας που χρειαζόμαστε όλοι.

H Ελλάδα το 2016 δαπάνησε το 4,8% του ΑΕΠ για το Δημόσιο Σύστημα υγείας και η Ισπανία το 6,1%. Το 1,3% λιγότερο δεν δικαιολογεί τη χαώδη διαφορά παροχών και ποιότητας του Δημόσιου συστήματος Υγείας, και ΚΥΡΙΩΣ της καθολικής κάλυψης. Στην Ισπανία δεν υπάρχει κανείς ανασφάλιστος σε καμία ηλικία, η κάρτα ασφάλισης είναι μαζί με την ταυτότητα απαραίτητο έγγραφο για όλους, σε αντίθεση με εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους στην Ελλάδα που είτε δεν έχουν διότι δεν έχουν εργαστεί, νέοι κυρίως αλλά όχι μόνο, ή γιατί τη χάνουν μετά από κάποιο διάστημα ανεργίας, ή δεν συμπληρώνουν τα ένσημα!

Η Ελλάδα όμως στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα δαπάνησε το 3,3% του ΑΕΠ για ιδιωτικές δαπάνες υγείας (το υψηλότερο ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και η Ισπανία μόλις το 2,6%. Ενδεικτικά, η Γαλλία το 2,3%, η Πορτογαλία το 3%, η Γερμανία μόλις το 1,7% για ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας, προφανώς γιατί είναι λιγότερο αναγκαίες.

Όμως κι εκεί το ελληνικό κράτος έχει βάλει το χέρι του (ή δεν το έχει βάλει με τον τρόπο που θα έπρεπε): υψηλότεροι φόροι στις ασφαλιστικές εταιρείες, κακή διαχείριση ιδιωτικών νοσοκομείων, έλλειψη ανταγωνισμού και μονοπωλιακές καταστάσεις στις ιδιωτικές ιατρικές μονάδες, κρατικά φέσια, χρηματοοικονομική ανασφάλεια των ασφαλιστικών εταιρειών, στρεβλή αγορά και πάει λέγοντας. Και ο ρυθμιστής (το κράτος) αντί να ανοίξει την αγορά στον ανταγωνισμό και να διευκολύνει τις επενδύσεις στην ιδιωτική περίθαλψη και ασφάλιση, παρεμβαίνοντας παράλληλα ώστε να αποφεύγεται η μονοπωλιακή διάρθρωση και οι κλειστές αγορές ιατρικών υπηρεσιών, απλώς φορολογεί παραπάνω και με κάθε τρόπο αυτή την ήδη στρεβλή αγορά, που στο κάτω κάτω αποφορτίζει το Δημόσιο σύστημα και του εξοικονομεί πόρους με τους οποίους θα μπορούσε να επεκτείνει την κάλυψη υγείας όλων των πολιτών και κατοίκων, όπως οφείλει. Απλώς αρπάζει δηλαδή από όπου βρει.

Εντός της «νεοφιλελεύθερης και καπιταλιστικής» Ευρώπης του Σόιμπλε και των λοιπών κακών νεφελίμ, μόνο στη «σοσιαλιστική κι αριστερή» Ελλάδα υπάρχει η έννοια του ανασφάλιστου κατοίκου. Και αυτή των ασφαλισμένων που πληρώνουν από τις υψηλότερες εισφορές για να λαμβάνουν τις χειρότερες υπηρεσίες.

Κάτι τελικά κάνουμε λάθος, μα πολύ λάθος. Παντού.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



πηγή στοιχείων: ΟΑΣΑ