Friday, December 29, 2017

Τα εθνικά σμαράγδια


Share/Bookmark

Ο διεθνούς κύρους σκηνοθέτης κύριος Σμαραγδής δήλωσε ότι θα κινηθεί δικαστικά εναντίον των κριτικών στους οποίους δεν άρεσε καθόλου η τελευταία ταινία του, διότι χονδρικώς, όπως λέει, συνωμότησαν εναντίον του.

« Με βρίζουν », ισχυρίστηκε, « ένας μάλιστα έγραψε ότι "εκτέλεσε ο Σμαραγδής τον Καζαντζάκη"...οι επιβεβαιωμένες πληροφορίες που έχουμε είναι ότι πριν μπουν μέσα, αυτή η ομάδα, είναι ομάδα, είπαν "μπαίνουμε τώρα να λιώσουμε τον Σμαραγδή"...».

Λες κι άλλη έγνοια δεν είχαν. Ο ίδιος το εξηγεί διότι είναι ανθέλληνες όσοι δεν τους άρεσε η ταινία του, ως ακολούθως:
« Όταν βγήκε το πρώτο τρέιλερ ακουγόταν η φράση του Καζαντζάκη που υπάρχει και στην ταινία, που λέει "χαίρομαι που είμαι άνθρωπος και Έλληνας", αυτό τους ενόχλησε. Ήταν συντονισμένο όλο αυτό να με "χτυπήσουν"...».

Έτσι κατέληξε στην απειλή κατά όλων των κριτικών της λέσχης κριτίκεμπεργκ (που κάτι θυμίζει  και δεν θυμάμαι τι):

« Αυτά όλα θα πάνε στα δικαστήρια, θα κινηθώ νομικά. Αυτοί οι κριτικοί καθοδηγούνται από ένα σύστημα. Θα πάω στη Δικαιοσύνη γιατί δεν επιτρέπεται άνθρωποι που με κάποιο τρόπο έχουν σχέση με το δημόσιο χρήμα να στρέφονται ενάντια στα πολιτιστικά προϊόντα της χώρας », είπε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Σμαραγδής.

Όλα αυτά τα υστερικά καμώματα του κυρίου Σμαραγδή, πέρα από κακόγουστο αστείο, έγκλημα ασύγκριτα χειρότερο  από μια κακόγουστη ταινία, φωτίζουν με φως καθαρό το πρόβλημα των μετρίων:

Όταν τους παίρνουν χαμπάρι, αναγορεύουν τη μετριότητα του έργου τους σε ζήτημα εθνικό, κηρύσσουν τα ατάλαντα  προϊόντα τους "πολιτιστικά προϊόντα της χώρας" (μια και ουδείς άλλος ενδιαφέρεται γι' αυτά), τις δικές τους ανεπάρκειες στα μάτια του κόσμου σε εθνικές περηφάνιες. Αυτοανακηρύσσονται εθνικοί, γλείφουν κάτι (ό,τι νομίζουν πως καταλαβαίνουν)  από Καζαντζάκη, από Χατζιδάκι, από Ελύτη, από Γκρέκο, από Καβάφη, άλλοι από Ελευθέριο Βενιζέλο, από Κωνσταντίνο Καραμανλή, από Κύρκο, από Ηλιού, από Καποδίστρια, και πιστεύουν, πολλές φορές ειλικρινώς εντός τους,  ότι έχουν κάτι από τη σημασία τους για τον κόσμο.

Κι όποιος διαφωνεί είναι προδότης και οφείλει να καταδικαστεί, εξοριστεί, αφοριστεί ή τουλάχιστον να βγάλει τον σκασμό και να το βουλώσει, διότι απειλείται η Ελλάς.

Ο κ. Σμαραγδής αναδεικνύεται έτσι ως εναλλακτική κατηγορία μετρίου και ατάλαντου από αυτήν του κυρίου Λαζόπουλου. Αντί της έμφασης στην κλάψα για την άδικη μοίρα που τον κατατρέχει, διαλέγει την επιθετική μεγαλοστομία και τις κούφιες απειλές.

Σε αυτές τις δυο λαμπερές και αρχετυπικές κατηγορίες μπορείτε χωρίς ενδοιασμό κανέναν να εντάξετε τον έναν ή τον άλλον από τους αποτυχημένους πολιτικούς μας, που καταφεύγουν είτε στην εθνική κλάψα είτε στην κομπορρημοσύνη  και τις κούφιες απειλές, πουλώντας στον κακομοίρη τη μεγαλομανία του τίποτε. Μπορείτε στη συνέχεια να επεκτείνετε την κατάταξη σε ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, γνωστούς, συγγενείς, γείτονες. Και να μετράτε...

Να μετράτε χαμένες ψήφους, να μετράτε χαμένες ευκαιρίες, χαμένες καλές ταινίες, χαμένες βιομηχανίες, χαμένες επιχειρήσεις, χαμένους επιστήμονες, χαμένους εργαζόμενους ... να μετράτε χαμένα χρήματα, χαμένες μέρες, χαμένα χρόνια, χαμένες ζωές.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, December 27, 2017

Αγοράζεται το μέλλον, Αλέξη μου; Αγοράζεται, να λες!


Share/Bookmark
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007 (του στρατηγού Πολύδωρα - ψευδώνυμο καπετάν Άνεμος -  που είχε διαλύσει την Πυροσβεστική και τις Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας,  αν θυμάστε καλά, και έκανε ο ίδιος κουμάντα) ο αμίλητος που προσφάτως μίλησε βρήκε αμέσως τη λύση: δανείστηκε μερικά εκατομμυριάκια και μοίρασε σε καμένους και άκαυτους χωρίς κανέναν έλεγχο από ένα τριχίλιαρο, αρκεί να κατοικούσαν στην Ηλεία και να δήλωναν πως έπαθαν κάποια ζημιά από τις πυρκαγιές. Ουρές στις τράπεζες να το παραλάβουν. Έντεκα χιλιάδες τριχίλιαρα με τη μια (33 εκατομμύρια χρέος) που ψάχναν να τα πάρουν πίσω μετά, καθώς πολλοί λιγότεροι είχαν πραγματικές (και μεγαλύτερες) ζημιές. Η ίδια πρακτική του χουβαρντά σε κάθε καταστροφή. Άφηνε την καταστροφή να εξελιχθεί ομαλά και μετά δανείζονταν στο όνομα των παθόντων για να τους δώσει ένα επίδομα χονδρικό κι ανέλεγκτο. Σεισμόπληκτοι, πυρόπληκτοι, ταραχόπληκτοι από τους βανδάλους της Αθήνας, παθόντες κι απάθητοι, κυρίως οι δεύτεροι, όσοι δεν διορίζονταν κάπου δα, όλοι από 'να επίδομα και όλα ντάααξ.

Τι κατάφερε; Τις έχασε τις εκλογές μόλις έσκασε η κρίση.

Τον Δεκέμβριο του 2009 ο Παπανδρέου, με τα λεφτά που αναμφίβολα «υπήρχαν», μοίραζε άλλο «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης», 1 δις ευρώ.  Τι 300 τι 301 δις χρέος, θα σκέφτηκε η αλλόκοτη κεφάλα του, ενώ η χώρα όδευε με το διψήφιο έλλειμμα που του  άφησε ο Καραμανλής ολοταχώς προς τη χρεωκοπία.

Τι κατάφερε; Τις έχασε τις εκλογές.

Το 2013-4 ο Σαμαράς εισήγαγε πρώτος τον όρο κοινωνικό μέρισμα, για το πεντακοσαρικάκι και βάλε προϊόν της υπερφορολόγησης (μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ). Αφού τόθελε ως μέρισμα, γιατί δεν τόκανε έκπτωση από τον φόρο, για τους πιο αδύναμους έστω;

Τι κατάφερε;  Τις έχασε τις εκλογές.

Ε, τι  να έκανε κι ο  Τσίπρας, άκουσε κοινωνικό μέρισμα, αυτός θα πήγαινε πίσω; Κάτι σαν κοινωνικό τουρισμό, σαν κοινωνία των εθνών ένα πράγμα, του βγήκε,  κάτι λένε για εκατόν τόσες εθνότητες, πλούσιοι και φτωχοί, υπάρχοντες κι ανύπαρκτοι, με ανάγκες ή χωρίς, όλοι κάτι θα πάρουν. Εδώ δίπλα πλακώνονταν κάτι ξαδέλφια , ποιος θα πάρει του παππού πούχει φύγει στη χώρα του με σύνταξη. Γιατί, δηλαδή, (μη λέμε και χοντράδες)  όλοι οι "τριχίλιαροι" της Ηλείας (και της Μανωλάδας, για θυμηθείτε ποιος τα δούλευε τα χωράφια)  είχαν πληρώσει φόρους κι εισφορές;

Τι να μολογήσει η τσιγγάνα για το μέλλον του Τσίπρα; Το λέει η γραμμή του αριστερού χεριού ολοκάθαρα.

Πρώτα θα χάσει κι αυτός τις εκλογές και μετά τη μιλιά του. Ύστερα θα ξαναεκλεγεί βουλευτής, θα πληρώνεται και θα κάααθεται. Κι έπειτα κάποιος θα βρεθεί να τον καλέσει επιτίμως να στηρίξει ολόψυχα, ποιος ξέρει ποιον, που θα αντιπολιτεύεται άλλον που θα μοιράζει μερίσματα συμπαντικά, άλλο καζίνο, άλλη μπίλια, κι όπου σκάσει, κι αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει.

Κι ασήμωνε εσύ πιτσιρικά των 20 και των 30 να σου πω και το δικό σου.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Saturday, December 23, 2017

Συναίσθηση των Χριστουγέννων


Share/Bookmark
Υπάρχει μια περίπλοκη αλλά κοινότοπη ψυχική διεργασία σε ένα μέρος των πιστών των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, που μετατρέπει την ανασφάλεια σε επιθετικότητα, σε ολοκληρωτισμό.

Συμβαίνει σε ένα μέρος των ακολούθων του χριστιανού, του εβραίου Θεού ή του μουσουλμάνου Αλάχ, που καταφεύγουν σε αυτόν μόνο στις δυσκολίες και στον φόβο ή εν όψει αυτών. Είναι εκείνοι που αισθάνονται την ανάγκη να ρωτήσουν έναν άγνωστο άθεο και να ανοίξουν πρώτοι τη συζήτηση "μα μέσα σου αναζητάς τον Θεό όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη σαν καταφύγιο, είμαι σίγουρος, δεν είναι έτσι;" και περιμένουν εναγωνίως μια επιβεβαίωση, μια κατάφαση.

Δεν αφορά τους άλλους αυτό το ερώτημα, δεν είναι επειδή νοιάζονται να βοηθήσουν κάποιον που υποφέρει, να του δείξουν τον δρόμο. Στην ουσία αφορά τη δική τους ανασφάλεια στην πίστη τους. Δεν είναι σίγουροι για την ύπαρξη του Θεού στον οποίο πιστεύουν, ο οποίος τους είναι απαραίτητος για να διαχειριστούν τους ανθρώπινους φόβους τους.

Έχουν έρθει σε επαφή με πράγματα που τους έχουν κάνει να αμφιβάλλουν, την επιστήμη, την τέχνη, τη σύγχρονη εποχή, το διαδίκτυο ή απλώς ποτέ δεν είχαν αυτή τη βαθιά πίστη αλλά είχαν τους φόβους και βάλθηκαν να τους γιατρέψουν με αυτήν. Έτσι αποπροσανατολίζονται, κλυδωνίζονται ψυχικά. Κι αισθάνονται την ανάγκη να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους αλήθεια μέσα από τους άλλους: ότι αυτό το καταφύγιο είναι καθολικό, ότι ΟΛΟΙ (εξ ου και ο ΟΛΟκληρωτισμός) κατά βάθος αισθάνονται αυτή την ανάγκη, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους αλλιώς, αλλά το κρύβουν. Άρα ο Θεός τους υπάρχει, επιβεβαιώνεται σαν καθολική ανθρώπινη αλήθεια.

Όταν αυτό αμφισβητείται, όταν βλέπουν γύρω τους ανθρώπους που είναι σταθεροί και διαχειρίζονται τη ζωή τους, τα δύσκολα προβλήματά τους και τη θνητότητα χωρίς αυτό το καταφύγιο, ίσως με άλλα καταφύγια, αλλά δίχως Θεό, αποσταθεροποιούνται. Κατά τη διάρκεια των μεγάλων μεταβάσεων και αλλαγών οι τάξεις αυτών των ανθρώπων πυκνώνουν. Συνέβη πολλές φορές στην ιστορία. Και του Χριστιανισμού και του μουσουλμανισμού και του εβραϊσμού. Άλλοι ανάμεσά τους προσαρμόζονται, χάνουν την πίστη τους και ανακαλύπτουν άλλες διεξόδους στις αλλαγές της εποχής.

Άλλοι όμως δεν τα καταφέρνουν, αδράχονται από τους φόβους τους που τους βαφτίζουν Πίστη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους νικήσουν και να δώσουν νόημα στη ζωή τους,  αποσταθεροποιούνται, αρπάζονται από έναν "Θεό" και προσπαθούν να τον επιβεβαιώσουν όχι στον εαυτό τους αλλά μέσω  των άλλων. Άλλοτε αποκόπτοντας τον εαυτό τους από τον κόσμο των απίστων, άλλοτε φορτώνοντάς τους όλες τις ψυχικές ανισορροπίες, υποτιμώντας τους, δαιμονοποιώντας τους, πείθοντας τον εαυτό τους ότι οι άθεοι ή αλλόπιστοι είναι κατώτεροι, χαμένοι. Άλλοτε προσπαθώντας να τους προσηλυτίσουν κι άλλοτε ακόμη να τους εξαφανίσουν φυσικά, όταν ριζοσπαστικοποιούνται ή γίνονται κάποιας μορφής εξουσία.

Η διεργασία αυτή δεν συμβαίνει στους ανθρώπους που με ταπεινότητα και σιγουριά αισθάνονται την πίστη τους στον Θεό τους κάθε στιγμή, στις δυσκολίες ή στις χαρές, στον χριστιανό, στον εβραίο Θεό ή στον Αλάχ. Σε αυτούς που η πίστη τους είναι τόσο βαθειά και προσωπική χαρά που δεν χωρά μια τρίχα ανάμεσα σε αυτούς και τον Θεό τους. Ρέει με φυσικότητα σαν τη γαλήνη από τα μάτια μερικών απλών ανθρώπων, από τη στάση και τις πράξεις τους, σαν το καθαρό νερό από μια εσώτερη πηγή. Δεν έχουν ανάγκη μήτε την επιβεβαίωση μήτε την απόρριψη των άλλων. Δεν θα βρεις ανάμεσά τους ούτε Αμβρόσιους, ούτε Πειραιώς, ούτε ISIS, ούτε ραβίνους φανατικούς. Στην ψυχή τους θα βρεις μόνο καλή πρόθεση, ταπεινότητα, παραδόσεις και προφύλαξη, σεβασμό να μιλούν για Αυτόν που αγαπούν κι εμπιστεύονται, τον πιο οικείο τους Εαυτόν. Κουβέντα σπάνια τους παίρνεις για τον Θεό. Κι αυτή που παίρνεις Τον περιέχει. Γι' αυτό και σέβονται τον εαυτόν των άλλων. Ο ισχυρός και ο βέβαιος δεν φοβάται, μήτε γυρεύει να επιβάλει. Αποδέχεται και συνυπάρχει.

Τους πρώτους, όταν δεν καταφεύγουν σε πράξεις μίσους και βίας για να επιβεβαιώσουν την κλονισμένη τους πίστη και βασανίζουν μόνον τον εαυτό τους, απλά τους λυπάμαι.  Ανάμεσά τους εμφανίζονται επίσης οι πιο αποκρουστικοί, οι πιο εξουσιαστικοί, οι πιο βίαιοι. Αυτούς τους λυπάμαι διπλά.

Τους δεύτερους όμως, τους ανεκτικούς και δεκτικούς από αγάπη, που είναι συνήθως η μεγάλη πλειοψηφία, τους σέβομαι και τους αγαπώ. Μου αρέσει να είμαι κοντά τους, αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο μέρος του Θεού τους, με τρόπο φυσικό κι αβίαστο. Τον μοιράζονται σαν το ψωμί και το κρασί, χωρίς ποτέ να μας  μιλήσουν γι' Αυτόν, κι όμως είναι διαρκώς Παρών.  Έτσι κατά κάποιον τρόπο μας κάνουν να συναισθανόμαστε κι εγώ κι άλλοι πολλοί τα Χριστούγεννα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



εικόνα:
"Η Γέννηση του Χριστού", 14ος αιώνας. Τοιχογραφία, Ναός της Περιβλέπτου στον Μυστρά.







Sunday, December 17, 2017

Δώσε κλώτσο να μιλήσει... ο φαγανός βασιλιάς


Share/Bookmark
Κάποτε ένας άχρηστος και τζαναμπέτης πρίγκηπας κόντεψε να διαλύσει το βασίλειο που του άφησε ο Θείος του που δεν είχε παιδιά. Τι αυλικούς, τι δώρα μοίραζε στους υπηκόους, τι μεγαλοψυχία με τους λωποδύτες, τι αρχοντιά με τους βανδάλους που μπούκαραν στις πόλεις κι έκαιγαν και πλιατσικολογούσαν,  με όλους καλός και γλεντζές μέγας κι αγαπησιάρης! Κακό λόγο δεν είχε για κανέναν. Κι όταν δυσαρεστούσε κάποιον και του θύμωνε, άνοιγε το θησαυροφυλάκιο και τούδινε το κατιτίς ή τον έβαζε στο παλάτι μόνιμο αυλικό ή παλιάτσο.  Κι όταν στερέψαν τα ρεάλια του βασιλείου ούτε φόρους έβαλε, μήτε τις γαλαντομίες έκοψε, τόσο καλόψυχος ήταν με τους υπηκόους του. Δανείστηκε από άλλα βασίλεια, από εμπόρους και πραματευτάδες, όποιον βρήκε κι όποιον ήξερε. Μέχρι που κι αυτοί πάψανε να τον δανείζουν, γιατί φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, τον βλέπανε και κρύβονταν...Και τότε από τη στενοχώρια του παραιτήθηκε από βασιλιάς κι έμεινε άλαλος! Έχασε τη μιλιά του ο δυστυχής! Κι απόμεινε να τρώει κοψίδια σιωπηλός και λυπημένος.

Πέρασε ένας χρόνος, πέρασε κι άλλος. Ήρθαν άλλοι πρίγκηπες, βάλανε φόρους να ξεχρεώσουν, γιατί οι άλλοι βασιλιάδες και οι έμποροι και οι πραματευτάδες αγρίεψαν κι  απειλούσαν ότι θα κόψουν τις προμήθειες του βασιλείου και θάπεφτε λιμός μεγάλος και θα τους έσφαζε το πόπολο όλους κι εκείνον πρώτο.  Και θα κατάσχανε και  κανένα κομμάτι απ' το βασίλειο  και θα γινόντανε και πόλεμος και συμφορά.

Ήρθανε τότες άλλοι πρίγκηπες,  που το παλέψανε κάπως ατσούμπαλα, κάπως τα βρήκαν με τα χρεωστούμενα,  ήρθαν κι άλλοι πιο λαμόγια, που μοιάζαν με τον αμίλητο βασιλιά αλλά πιο μπασκλασαρία, κι όλοι τα ίδια πετύχαν τελικά, να βάλουν φόρους κι άλλους φόρους, μόνο που οι τελευταίοι το παρακάνανε λιγάκι με τους φόρους και τους αυλικούς.

Και ο άχρηστος ο βασιλιάς σιωπηλός κι αμίλητος, όλο τον καιρό, να τρώει και να πλαντάζει με ένα μικρό εισόδημα που του 'μεινε από τα ταμεία του βασιλείου, χρόνο το χρόνο, κοψίδι το κοψίδι.  Μη και τον πάρουν πρέφα και τον θυμηθούν, και του το κόψουν το κεφάλι.

Μέχρι που κάποια μέρα, οχτώ χρόνια μετά, ένα άλλο πριγκηπόπουλο, καλό και άξιο παλικάρι, είπε να ζητήσει τον θρόνο για να σιάξει το βασίλειο, να διώξει τα λαμόγια που στρογγυλοκάθησαν και ρήμαξαν τον κοσμάκη στους φόρους και στα χαράτσια και δεν τον αφήναν να δουλέψει. Και κάλεσε σοφούς, κάλεσε αρχοντόπουλα κι ιππότες, κάλεσε πολεμιστές, κάλεσε και πολεμάρχους, και κάλεσε κι όλους τους πρίγκηπες τους παλιούς και τους βασιλιάδες.

Τ' άκουσε ο χαραμοφάης βασιλιάς στο μακρινό το κάστρο, απ' τους τελάληδες, ότι προσφέρει χάρη κι αμνηστία ο νέος πρίγκηπας σ' όποιον τον βοηθήσει να διώξει τους ληστές και τα λαμόγια. Πετάχτηκε τότε ο άρχοντάς μας πρώτος πρώτος,  αμόλησε το κότσι που ξεκοκάλιζε με την παρέα, πάντα σιωπηλός κι αμίλητος, και, θαύμα μεγάλο!, λάλησε: "Εγώ! Εγώ, άρχοντά μου! Πρώτος στον αγώνα, πρώτος στο παλάτι, που μ' αγαπάει ο λαός γιατί όλα του τα 'δωσα, όλα!"

Και θάμασε ο κόσμος όλος!  και θάμπωσαν οι υπηκόοι με το θάμα το μεγάλο που βρήκε τη μιλιά του!  και συχωρέθηκαν τα κρίματα, κι αστράψανε τα ασημένια τα μαχαιροπήρουνα...

Και ζήσαν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Thursday, December 7, 2017

Ψυχραιμία, όλα αλλάζουν!


Share/Bookmark

Image result for ερντογαν παυλοπουλος images καναπες!
Ψυχραιμία!

Οι συνθήκες αλλάζουν, όπως ακριβώς και οι Συνθήκες.

Πολλοί φίλοι ανατριχιάζουν στο άκουσμα της ιδέας επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Συνιστώ ψυχραιμία. Οι διεθνείς Συνθήκες και ο Διεθνής νόμος δεν διαμορφώνουν μόνες τους την ιστορία, δεν σταματούν σε βάθος χρόνου την εξέλιξή της, η οποία διαμορφώνει διαρκώς νέες ισορροπίες δυνάμεων, νέες φιλοδοξίες, νέες συμμαχίες, άλλα συμφέροντα, που όταν υπογράφτηκαν δεν υπήρχαν ή δεν είχαν σημασία.

Αλλάζουν κι αυτές όπως κάθε τι, είτε μετά από διαπραγματεύσεις όταν κάποια από τα μέρη δεν αισθάνονται άνετα εντός τους και έχουν τη δυνατότητα να το επιβάλουν, είτε μετά από πολέμους και συγκρούσεις, είτε με τη διπλωματία και την οικονομική ισχύ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που λαμβάνει υπόψη το μέρος που δεν επιθυμεί την αλλαγή είναι εάν το όφελος μια αλλαγής ή ενός συμβιβασμού είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορούσε να αποκομίσει με την εμμονή στην ακινησία ή το κόστος που θα αποφύγει. Ή από την άλλη για το μέρος που επιθυμεί την αλλαγή είναι το κόστος της προσπάθειας για να την πετύχει, διπλωματικό, οικονομικό, πολιτικό, εάν είναι μικρότερο από το όφελος που προσδοκά να αποκομίσει. Αυτός είναι ο κανόνας της διάρκειας, συμφωνημένης αλλαγής ή βίαιης ανατροπής.

Η συνθήκη της Λωζάνης είναι από τις πιο μακρόβιες Διεθνείς συνθήκες. Άλλες, όπως των Βερσαλλιών, που προέκυψαν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανατράπηκαν  πολύ νωρίτερα. Άλλες βιαίως, άλλες ειρηνικά. Όπως η συνθήκη της Άλμα Άτα, που διέλυσε την ΕΣΣΔ αναγνωρίζοντας την Ανεξαρτησία των Δημοκρατιών της, πράγμα που η ισχυρότερη Ρωσία παρέκαμψε δια της βίας λίγα χρόνια αργότερα στη Γεωργία, Οσετία, Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία, δια της διπλωματίας και ήπιας βίας στη Λευκορωσία και αλλού. Ή η Συνθήκης της Γιάλτας και του Πότσδαμ. Που ανετράπη από την κατάρρευση ενός των μερών, αλλά σε κάποιον βαθμό εξακολουθεί να ισχύει με τη διάδοχη Ρωσία.

Η συνθήκη της Λωζάνης, από το '22 μέχρι σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει μια διαφορετική πραγματικότητα. Τη διαφορά ισχύος που σταδιακά αναπτύχθηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και Τουρκία, τη σημασία του εμπορίου για τη δεύτερη δια μέσου του Αιγαίου, του πιθανού ορυκτού πλούτου που έγινε εκμεταλλεύσιμος σε θαλάσσιες περιοχές που όταν υπεγράφη η συνθήκη δεν ήταν, της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα το 1946,  της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε. και πολλά άλλα. Πολλές παράμετροι έχουν αλλάξει. Κάποιες πτυχές έχουν ήδη παραβιαστεί, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων και η Στρατιά του Αιγαίου, η βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης κλπ.  Η Ελλάδα προφανώς δεν έπρεπε  και δεν μπορούσε να εκδιώξει τους μουσουλμάνους της Θράκης σε αντίποινα, αντιθέτως η μερική καταπίεσή τους για χρόνια και η βλακώδης ομογενοποίηση Τουρκικής καταγωγής Ελλήνων πολιτών, Αθίγγανων και Πομάκων, με βάση το θρήσκευμα, αντί να τους ενσωματώσει στον Εθνικό κορμό, τους έσπρωξε στην 'Αγκυρα. Έχουν συμβεί και άλλα πολλά. Η σχέση δυνάμεων έχει αλλάξει.

Με αυτά δεν θέλω να πω ότι είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας το άνοιγμα της συζήτησης για τη Συνθήκη της Λωζάνης. Δεν έχει νόημα αυτή η διαπίστωση. Είναι σαν να λέει κανείς ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας η βιομηχανοποίηση της Τουρκίας, ή η εξέλιξη της τεχνολογίας, ή το διαδίκτυο, ή η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη. Πιθανόν και να μην είναι.

Όμως κανείς δεν μπορεί να οχυρωθεί πίσω από την υπεράσπιση ενός νόμου για να προστατεύσει τα συμφέροντά του όταν οι συνθήκες, οι ισορροπίες και οι δυνάμεις που γέννησαν αυτόν τον νόμο έχουν μεταβληθεί. Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι, για παράδειγμα, την απαγόρευση του διαζυγίου επί της αρχής, όταν αυτοί που δεν τη θέλουν έχουν γίνει περισσότεροι και ισχυρότεροι και το θεωρούν προτεραιότητα.

Δεν είναι θέμα καλού και κακού. Είναι θέμα ρεαλισμού.

Για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να αποφύγεις τα χειρότερα ή να επινοήσεις τρόπους για να πετύχεις τα καλύτερα δεν ωφελεί να την αγνοείς αλλά να τη δεις με τα μάτια του άλλου. Αυτό που εκείνος θεωρεί ότι δικαιούται και αυτό που μπορεί να επιτύχει. Και να εκτιμήσεις πού βρίσκεσαι εσύ, τι θα ήθελες, τι δικαιούσαι, τι μπορείς να επιτύχεις και κυρίως πότε. Τι συμμαχίες, τι συμφέροντα δημιουργείς, τι ισχύ διαθέτεις (και μη γελιόμαστε, η στρατιωτική ισχύς είναι καταρχήν αποτέλεσμα της οικονομικής και διπλωματικής, από μόνη της δεν είναι βιώσιμη), και να αναλάβεις την πρωτοβουλία να αλλάξεις αυτό που μπορείς για να βελτιώσεις τη θέση σου.

Ώστε το κόστος αλλαγής της συνθήκης να γίνει μεγαλύτερο από το όφελος γι' αυτόν που το επιδιώκει. Όπως και να βρεις αμοιβαίως επωφελείς διεξόδους με δική σου πρωτοβουλία και να βρεις τρόπους να δημιουργήσεις διεθνείς ισορροπίες ισχύος γύρω από αυτές. Και τότε να ανοίξεις εσύ τη συζήτηση. Τα περήφανα και ουσιαστικά αυτοκτονικά "μολών λαβέ", όταν είναι άκαιρα κι εκτός ισορροπίας δυνάμεων, καταλήγουν συνήθως σε Θερμοπύλες. Σε περήφανες ήττες, όχι σε διεξόδους και βελτίωση των προοπτικών για το έθνος.

Ας μείνουμε ψύχραιμοι. Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά. Το ανησυχητικό δεν είναι οι φιλοδοξίες της γείτονος. Ίσως αυτό να μας ξυπνήσει. Γιατί το ανησυχητικό είναι ότι το Ελληνικό κράτος είναι γυμνό. Χωρίς παραγωγική βάση, με την οικονομία σε αποσύνθεση, με την υποβάθμισή του στις Διεθνείς του συμμαχίες, στις οποίες αντί να προσφέρει για να μπορεί να απαιτήσει έγινε βάρος, με τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό σε αποσύνθεση, τα πράγματα είναι δύσκολα. Εκεί είναι η μάχη που προηγείται της συζήτησης με τον όποιον Εντρογάν.

Όταν εντέλει ένα κράτος δεν μπορεί να επιβάλει στοιχειωδώς τον νόμο στο εσωτερικό του και καθένας, κάθε μικροσυμμορία και μαφία, καταλαμβάνει ό,τι Δημόσιο ή ιδιωτικό θέλει, το καίει, το βανδαλίζει, όπου και όποτε του γουστάρει, χωρίς συνέπειες γιατί αυτό θεωρεί δίκαιο, πώς μπορεί το έθνος που το ανέχεται αυτό να ελπίζει ότι το ίδιο αυτό δικό του κράτος ή η Διεθνής κοινότητα θα επιβάλει τον Διεθνή νόμο έναντι ενός ισχυρότερου μέρους;

Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι Έλληνες πριν αρχίσουν να μιλούν με τον Ερντογάν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Saturday, November 25, 2017

Σήμερα είμαστε όλοι Αιγύπτιοι Σούφι


Share/Bookmark
Τριακόσιοι οι νεκροί από την επίθεση φανατικών στο τζαμί των Σούφι στην Αίγυπτο.

Οι Σούφι είναι μια μυστικιστική τάση του Ισλάμ που διασχίζει τους αιώνες, περισσότερο την ορθόδοξη, τη σουνιτική αλλά και την σιιτική εκδοχή του. Δεν πρόκειται για ένα διακριτό δόγμα αλλά για μια βαθιά χαραγματιά της ιστορίας, μια ιδιαίτερη ευαισθησία, που γεννήθηκε και εξελίχθηκε συμμετρικά με τον χριστιανικό μυστικισμό, του Αη Γιάννη του Σταυρού, της Αγίας Τερέζας της Άβιλα ως τα γκόσπελς. Έχουν και οι δυο τις ρίζες τους στην Ιουδαϊκή αρχαιότητα και στην Ελληνιστική Αλεξάνδρεια, στον Κλήμη τον Αλεξανδρινό και στον Εβραίο Φίλωνα, επίσης Αλεξανδρινό.

Η παρουσία και ένωση με τον Θεό μέσω της αγάπης και της ένωσης με τον άνθρωπο με τρόπο υπερβατικό, η διαρκής αμφισημία του έρωτα για έναν ανθρώπινο και υπερανθρώπινο αγαπημένο, παίρνει θεολογική υπόσταση στο ιδιαίτερο βάρος που έχει η σχέση δάσκαλου μαθητή στη θρησκευτικότητα της παράδοσης των σούφι σε σχέση με τα ιερά κείμενα. Σε μια ερωτική συντροφικότητα όπως αυτή του αξεπέραστου ποιητή Τζαλαλαντίν Ρουμί με τον δάσκαλο του οποίου υπήρξε ο μόνος μαθητής και τον μοναδικό μαθητή του ίδιου. 

Οργανώθηκαν σε τάγματα μοναστικά, από τα χρόνια των πρώτων λαμπρών χαλιφάτων των Ομευάδων, από τα πρώτα χρόνια μετά τον Προφήτη, τον 7ο αιώνα, όπως περίπου και τα μοναστικά τάγματα της Δύσης, των Φραγκισκανών και των Ιησουϊτών. Και περισσότερο ακόμη από αυτούς αγάπησαν τη γνώση, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την ιατρική, την ποίηση και πάνω από όλα τη μουσική. Σε έναν κόσμο πιο πλούσιο και φωτισμένο για αιώνες από τη Δυτική χριστιανοσύνη, περισσότερο ανοιχτό στο εμπόριο και στη γνώση, τα τουρούκς, τα μοναστικά τάγματα του σουφισμού, επηρέασαν την επέκταση του Ισλάμ στα πιο μακρινά από το κέντρο του σημεία, σε όλες τις ηπείρους, από την Ινδία ως την Άπω Ανατολή, όπως και τα δυτικά μοναστικά τάγματα. Μια από τις εκδοχές για τη ρίζα του ονόματός τους είναι τα μάλλινα ρούχα που φορούσαν, μια άλλη είναι η Ελληνική λέξη σοφία.

Πολεμήθηκαν κατά εποχές, ειδικά με την άνοδο των ριζοσπαστικών και σκληρών τάσεων των ουαχαβιστών και του σαλαφισμού.

Τους χρωστάμε μερικά από τα πιο όμορφα ποιήματα αγάπης της ανθρωπότητας, τον Τζαλαλαντίν Ρουμί αλλά και τον Ομάρ Καγιάμ, τον Αλ Γκαζαλί και κάποιες από τις πιο βαθιές μουσικές της ως την έκσταση των περιστρεφόμενων Δερβίσιδων.

Οι ακόλουθοί τους στη μοντέρνα εποχή σε κάθε ήπειρο ακολούθησαν τον δρόμο τους, πιο ανοιχτό ή πιο κλειστό, πιο φτωχό ή πιο πλούσιο, με ένα αόρατο δίχτυ να τους ενώνει κάτω από τα κύματα της ιστορίας.

Κλείνουμε τη θλιβερή αυτή μέρα με ένα ποίημα του Τζαλαλαντίν Ρουμί (13ος αιώνας) .

Αδέλφια Μουσουλμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν ξέρω τι να πω.
Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος.
Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής.
Δεν είμαι Βουδιστής μήτε και Σούφι.
Δεν είμαι και διόλου Ζεν.
Δεν έχω μια θρησκεία ή παράδοση.
Δεν είμαι απ΄ την ανατολή μήτε τη δύση
Ούτε από τη θάλασσα ούτε κι απ΄ τα βουνά.
Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος
Αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός.
Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω
Ούτε σ’ αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο.
Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ
ή κάποιαν άλλη ιστορία.
Ο τόπος μου είναι άτοπος
χνάρι δεν έχει το χνάρι μου.
Ούτε σώμα ούτε ψυχή.
Ανήκω στον Αγαπημένο.
Είδα τους δυο κόσμους σ’ έναν και γνωρίζω
τον πρώτο και τον τελευταίο
που αναπνέει μ’ ανθρώπινη πνοή.
(μτφ Βίκος Ναχμίας)

Σήμερα είμαστε όλοι Αιγύπτιοι Σούφι, πλάι σε αυτούς τους 300 ανθρώπους που, δίχως να το πολυκαταλαβαίνουν, προσεύχονταν σε έναν από τους αρχαίους παραποτάμους της περίπλοκης ανθρώπινης ευαισθησίας. 'Όπως υπήρξαμε όλοι Άγγλοι, Παριζιάνοι, Νεοϋορκέζοι, Βαρκελωνέζοι, όταν ο τρόμος και η βία χτύπησε στην πάνω πλευρά, στη δική μας ήπειρο και στα δικά μας μοντέρνα ποτάμια.

Ίσως αυτό μας βοηθήσει να διακρίνουμε κάπως την περίπλοκη φύση αυτών των ατέλειωτων πολέμων στο εσωτερικό των δυο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών και όχι τόσο μεταξύ τους, που βαστούν αμέτρητους αιώνες και παραλλάσσουν στα γυρίσματα της ιστορίας, των συνθηκών και της συγκρότησης της ψυχής μας, αλλά παραμένουν πάντα ίδιοι, μέρος της ανθρώπινης φύσης, της απελπισμένης κι ελπιδοφόρας ταυτόχρονα προσπάθειας ισορροπίας της αγάπης, του έρωτα, της γνώσης και της διαχείρισης του φόβου - μέρος ενός ονείρου που ονειρεύτηκαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι πολλούς αιώνες πριν.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Σχετικός σύνδεσμος:
 A gift of Love, ένα αριστούργημα από έναν μεγάλο μουσικό




















Friday, November 17, 2017

Αλήθειες, μισές αλήθειες και ψέματα για τις καταστροφές


Share/Bookmark
Με την πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι οι άνθρωποι που έχτισαν σε ρέματα, κοίτες χειμάρρων ή σε περιοχές υπερχείλισης, πιέζοντας και πολλές φορές λαδώνοντας (παράνομα ή νόμιμα με τις λογής τακτοποιήσεις) για να νομιμοποιήσουν την αυθαιρεσία τους, είναι συνυπεύθυνοι για τις συνέπειες, μαζί με το κράτος και τις Υπηρεσίες που το επέτρεψαν, το ανέχθηκαν ή υπήρξαν συνένοχες. Δύσκολα μπορεί να αμφιβάλλει κανείς γι' αυτό. Είναι όμως αυτή όλη η αλήθεια; Είναι οι άνθρωποι αυτοί θύτες και θύματα ταυτόχρονα, η αιτία ή ένα μέρος της μεγάλης εικόνας που περιλαμβάνει πολλούς άλλους;

Είναι ενδιαφέρον να πάει κανείς ένα βήμα πιο πίσω την ιστορία, θέτοντας ένα βασικό ερώτημα.

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχτισαν εκεί τα σπίτια τους και όχι κάπου αλλού; Τι τους εμπόδισε τα τελευταία 60 χρόνια να αναζητήσουν κύρια ή - πιο πρόσφατα - εξοχική κατοικία σε άλλες περιοχές, κανονικά πολεοδομημένες και ασφαλέστερες;

Η απάντηση είναι απλή. Τέτοιες δεν υπήρχαν ανάλογα με τη ζήτηση. Αυτή η ζήτηση προέρχονταν από δυο παράγοντες σε δυο ιστορικές φάσεις:

Πρώτον: 
Μετά τον Πρώτο και, κυρίως, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο ένα γιγάντιο ρεύμα εσωτερικής μετανάστευσης κινήθηκε προς τα αστικά κέντρα, τις περιφέρειές τους και τα περιφερειακά αστικά κέντρα. "Συνολικά, από το 1920 έως το 2000 το ποσοστό του αστικού πληθυσμού αυξήθηκε από 23% σε 73% ενώ το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού μειώθηκε από 62% σε 27%. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1961-2001, ο πληθυσμός τους αυξήθηκε κατά 82% και 93% αντίστοιχα.... Η Αθήνα συγκέντρωνε το 35% του πληθυσμού της χώρας σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ενώ υπολογίζεται ότι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να ξεπερνά το 40% του συνολικού πληθυσμού και το 42% του αστικού πληθυσμού. Πρόκειται για φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε άλλη χώρα στην Ευρώπη" (Πολύζος, η εξέλιξη της αστικοποίησης της Ελλάδας). Οι άνθρωποι αυτοί συνέρρευσαν στις πόλεις και στις εκτάσεις που τις περιέβαλλαν χωρίς επαρκή κρατική μέριμνα πολεοδόμησης νέας γης. Πρακτικά έκτιζαν όπου έβρισκαν και το κράτος το ανέχονταν, θεληματικά ανήμπορο.

Δεύτερον: 
Ο πληθυσμός αυτός, μετά το τραύμα της βίαιης αστικοποίησης διατήρησε μια συλλογική μνήμη ιδανικής επαρχίας, που με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου οδήγησε στο όνειρο του εξοχικού στη φύση. Δημιουργώντας νέα έντονη αντίστροφη οικιστική πίεση σε περιαστικές περιοχές. Το κράτος και πάλι δεν ανταποκρίθηκε σε αυτήν τη ζήτηση για πολεοδόμηση νέων εκτάσεων σε ασφαλείς και ρυμοτομημένες περιοχές.

Γιατί το Ελληνικό κράτος απέτυχε σε έναν από τους βασικούς λόγους της ύπαρξής του από καταβολής των σύγχρονων κρατών; Δημιουργώντας τις συνθήκες για οικονομικά και περιβαλλοντικά εγκλήματα και καταστροφές, όπως θάψιμο των ποταμών, αλλαγή του μικροκλίματος, χαοτικός αστικός ιστός, ελάχιστα παραγωγικός και με υψηλό κόστος λειτουργίας, τεράστιο κόστος κατασκευής υποδομών εκ των υστέρων. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα.

Πολλοί είναι οι λόγοι. Απαριθμούμε τους, κατά τη γνώμη μας, τρεις κυριότερους.

1. Αδυναμία πειθούς και σύγκρουσης με τους μικρούς και μεγάλους ιδιοκτήτες ή διεκδικητές με αμφίβολους τίτλους πολεδομήσιμης γης και ανάληψης του περίφημου "πολιτικού κόστους". Ανάμεσα σε αυτούς οι μεγαλοϊδιοκτήτες και το ευρύτερο πλέγμα των οικονομικών συμφερόντων της εκκλησίας, αλλά όχι μόνον αυτής.

2. Ασαφές νομοθετικό πλαίσιο και ανεφάρμοστες διατάξεις προστασίας του περιβάλλοντος, που εντέλει οδήγησαν στην υποβάθμισή του. Προφανώς, η όποια πολεοδόμηση με πρωτοβουλία του κράτους πριν χτιστεί κάτι καταναλώνει φυσικό περιβάλλον και μετατρέπει περιορισμένη γεωργική ή/και δασική γη σε αστική. Από την άλλη, θέτει σαφή όρια και προστατεύει την υπόλοιπη δασική και γεωργική γη, ικανοποιώντας με οργανωμένο τρόπο τη ζήτηση. Η καθολική άρνηση πολεοδόμησης όμως οδηγεί σε ευρύτερης κλίμακας καταστροφή του περιβάλλοντος και με εγκληματικό τρόπο, λόγω της ανικανοποίητης οικιστικής πίεσης.

3. Αυτό το τελευταίο, εκτός από αιτία, υπήρξε κατά παράδοξο τρόπο και στόχος της Ελληνικής πολιτικής των τελευταίων 50 χρόνων. Το πλέον εγκληματικό μυστικό της. Υπήρξε μια άρρητη μυστική συμφωνία κράτους και πολιτών. Η αυθαίρετη πολεοδόμηση, αφού ικανοποιούσε την αρχική ανάγκη, δημιουργούσε μια νέα αξία, εις βάρος βέβαια του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων, σε σχέση με αυτή που θα είχε μια οργανωμένη οικιστική πολιτική. Παρόλα αυτά μια νέα αξία. Το κράτος ανέχονταν και νομιμοποιούσε την αυθαιρεσία, εκποιώντας το περιβάλλον και υποθηκεύοντας το μέλλον έναντι ενός μέρους αυτής της αξίας που επανέρχονταν στο δημόσιο ταμείο με τρεις τρόπους: α) μέσω των λογής τακτοποιήσεων αλλά β) κυρίως στις τσέπες των ιδιοκτητών του κράτους, μέσω των ανεπίσημων πληρωμών στους υπαλλήλους του, και γ) στις κάλπες (και εν τέλει στις τσέπες) των εκλεγμένων και της πολιτικής ελίτ. Εργαλεία, όπως η μοναδική πρωτοτυπία της εκτός σχεδίου δόμησης (sic) σε 4 στρέμματα σε συνδυασμό με την άρνηση δημιουργίας κτηματολογίου και τη συνειδητή υπονόμευση των ανεξάρτητων μηχανισμών τήρησης του νόμου, χρησιμοποιήθηκαν συνειδητά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας.

Η αδιέξοδη οικιστική πίεση από πρόβλημα έγινε ευκαιρία εξουσίας και πλουτισμού για τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του Κράτους.

Εντέλει,  μεγάλο μέρος από το Ελληνικό Οικονομικό Θαύμα των δεκαετιών του '60, '70, '80, '90, οφείλεται σε αυτό το συνένοχο μυστικό ανάμεσα σε πολίτες και κράτος, που συνωμότησαν για την καταστροφή και κατανάλωση, εδώ και τώρα, του βασικού τους asset: της γης που τους φιλοξενούσε. Σαν να μην υπήρχε αύριο.

Αυτό το κρυφό έλλειμμα κράτους και το κρυφό περιβαλλοντικό χρέος πληρώνεται επίσης κρυφά με εμφανείς συνέπειες. Το αναπόφευκτο κόστος και τις συνέπειες πληρώνουμε σήμερα, αλλά και εδώ και καιρό, με πανωτόκια, με απίστευτα spreads σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες: υψηλό κόστος νέων υποδομών, δυσλειτουργία και χαμηλή ανταγωνιστικότητα των πόλεών μας, φυσικές καταστροφές, χαμηλή αξία κατοικιών και γης, κοινωνικά προβλήματα, πολιτική αδυναμία και, κυρίως, ένα γενικευμένο παράπονο όλων έναντι όλων.

Αυτές οι κάπως θλιβερές σκέψεις κλείνουν με μια πρέζα αισιοδοξίας: την πραγματικότητα μπορούμε να αλλάξουμε μόνο όταν την αντιλαμβανόμαστε ως έχει. Δυσάρεστη, θλιβερή, αλλά ως έχει. Ένα πρόβλημα μπορούμε να το λύσουμε, με κόστος αλλά και προοπτική, μόνον όταν αντιληφθούμε τους συντελεστές του.

Αυτή είναι η προσπάθεια, η μόνη προσπάθεια που, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να φέρει αποτέλεσμα και αποδοχή των δύσκολων αποφάσεων. Ας ξεκινήσουμε από αυτό.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Thursday, October 26, 2017

Κράτος Δικαίου ή Χίμαιρα


Share/Bookmark
Πριν δυο αιώνες τα σύγχρονα Έθνη έκαναν μια μεγάλη ανακάλυψη: το κράτος Δικαίου. Όχι ένα δίκαιο κράτος αλλά έναν μηχανισμό που έχει μόνο σκοπό να εφαρμόζει τον νόμο. Όποιος κι αν είναι. Από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο ζήτημα: από το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, το παράνομο παρκάρισμα, ως τους εκβιασμούς, το λαθρεμπόριο, την κατάχρηση εξουσίας, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τις μικροκλοπές, τις μεγαλοκλοπές, τις απειλές, τον ρατσισμό, τη βία, τα φακελάκια, τις μίζες, την κατάχρηση εξουσίας, τις απαγορεύσεις, τον κοκ...

Το ιδιαίτερο γνώρισμα αυτής της επινόηση
ς ήταν ότι το κράτος δικαίου έλαβε δυο εντολές και μια απαγόρευση: πρώτη να είναι καθολικό, να ισχύουν οι νόμοι σε κάθε περίπτωση, μικρή ή μεγάλη, δεύτερη να είναι τυφλό, να μη διακρίνει σε ποιόν. Και του απαγορεύτηκε να αδρανεί. Μπορεί να μην κατορθώνει να επιτύχει την επιβολή του νόμου 100%, πολλές φορές γιατί οι νόμοι είναι υπερβολικά αυστηροί, άλλες γιατί οι παρανομούντες είναι καλύτερα οργανωμένοι. Όμως του απαγορεύτηκε δια ροπάλου να μην προσπαθεί. Να απέχει από το καθήκον του. Η αδράνεια του κράτους δικαίου μπροστά σε μια παρανομία είναι το υψηλότερο αδίκημα. Διότι αυτοκαταργεί τον νόμο. Κάθε νόμο. 

Οι Έλληνες δεν κοινώνησαν ποτέ αυτή την ανακάλυψη. Επιχειρήθηκε να τους επιβληθεί από τον Καποδίστρια και γι' αυτό τον εξόντωσαν. Έκτοτε ζούν σε μια επίφαση κράτους Δικαίου. Κατόρθωσαν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό κουτσακό. Που επεμβαίνει κατά περίπτωση, όπου φτάνει, όπου το αφήνουν κι όπου δεν βαριέται. Ακόμη κι οι δικτατορίες τους φέουδα ήταν περισσότερο, παρά υφαρπαγή ενός κρατικού μηχανισμού απο σφετεριστές.

Επιβίωσαν με αυτό το κράτος α λα καρτ, δυο αιώνες. Το θεωρούν πλέον κανονικότητα, φυσική τάξη.

Από αυτή την άποψη οι λογής μαφίες, μηχανισμοί αυτοδικίας και απειλών για την επιβολή του νόμου (ή της παρανομίας) , οι κάθε λογής χρυσαυγές, ρουβίκωνες, δεκαεφτά νοέμβρηδες και άλλες ημερομηνίες, κάθε λογής εκδικητές, υπερασπιστές και προστάτες, οι ρομπέν και οι σερίφηδες, οι βεντέτες και οι συμμορίες, είναι προϊόντα της κρατικής παρανομίας. Αναπόφευκτα και αναγκαία μορφώματα κοινωνικής εξισορρόπησης του φαντασιακού ενός ελλειμματικού έθνους. Κρατούν μια ψυχολογική ισορροπία (όχι πραγματική), όταν η πίστη ότι υπάρχει νόμος καθολικής εφαρμογής έχει εκλείψει. Όλοι παίζουν τους δίκαιους κι όλοι τους εγκληματίες, αυτό ισορροπεί κάπου κι επιβιώνουμε.

Η Ελλάς είναι μια μοναδική περίπτωση, μια ζώσα χίμαιρα που συνενώνει αναπάντεχα και ρεαλιστικά το όνειρο κάθε λιμπερτάριαν ταυτόχρονα με το όνειρο κάθε κομμουνιστή! Μια κοινωνία χωρίς νόμο και κράτος, όπου ταυτόχρονα όλα είναι κράτος και καθετί και καθένας είναι ο νόμος και το κράτος μόνος ή με τους οικείους και τους ομοϊδεάτες του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Monday, October 23, 2017

Κατσαρίδες


Share/Bookmark
Υπάρχει μια χρήσιμη κατηγορία ανθρώπων που με αηδιάζει. Είναι εκείνοι που όταν τα πράγματα βρίσκονται σε σταυροδρόμι και πρέπει να διαλέξεις πλευρά, ακόμη κι αν πρέπει να πνίξεις την απώθηση για ορισμένους της πλευράς που διαλέγεις, γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο, παίρνουν μια απόσταση δήθεν και αφ' υψηλού και αυτοπροτείνονται ως διαμεσολαβητές. 

Όλοι εκείνοι που, όταν η Ελλάδα βρίσκονταν στο σταυροδρόμι να βγει από την Ευρώπη, έλεγαν ότι το φταίξιμο είναι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (που είναι αλήθεια) και γι' αυτό εκείνοι δεν μπορούν να βρεθούν μαζί τους, και με όποιον άλλον στην ίδια πλευρά, ή κρύβονταν στο λαγούμι τους, οι "ισαποστάκηδες" - λες και η ιστορία γράφεται από κάποιον άλλο. 

Εκείνοι που έλεγαν πως "δεν υπάρχει περίπτωση, το βλέπουμε το πράγμα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν οι Ευρωπαίοι να καταστραφούμε, θα μας το επιβάλουν, θα την κάνει την κωλοτούμπα", κι αυτοανακηρύσσονταν διαμεσολαβητές υπέρ της συμφιλίωσης, με τα χέρια καθαρά γιατί τους "εμποδίζουν οι αρχές τους", κατά της πόλωσης (όταν δεν έγλειφαν τη νέα εξουσία). Μόνο που αν δεν υπήρχε το 40% που σήκωσε σημαίες, στον δρόμο και στον χώρο του ο καθείς, και ανάμεσά τους όλοι όσοι σιχαινόμαστε τις σημαίες, κάθε σημαία, και αρκετούς από αυτούς που τις σήκωσαν μαζί μας, τρώγοντας τα σωθικά μας, αν δεν υπήρχε αυτό το 40%, αν ήταν 10, 5, 3, κανένας δεν θα μπορούσε να το επιβάλει. 

Είναι οι ίδιοι που μετά επιστρέφουν λέγοντας "βλέπεις, εγώ στο έλεγα, έτσι θα συμβεί" για να γλείψουν τα αποφάγια. Υπάρχουν παντού, σε κάθε ιστορική στιγμή, σε κάθε δίλημμα, όχι μόνο στην Ελλάδα.


Είναι αηδιαστικοί σαν τις κατσαρίδες: τρώνε τη βρωμιά και, κατά κάποιον τρόπο, χρήσιμοι όπως αυτές, καθαρίζουν τα αποφάγια, επιβιώνουν πάντα, πιάνοντας εν συνεχεία τα πόστα για να "συμφιλιώσουν" αυτά που πέτυχαν άλλοι. 


Αναγνωρίζω τη χρησιμότητά τους αλλά δεν τους θέλω στο τραπέζι μου.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


   



Wednesday, October 11, 2017

Το φύλο της Δημοκρατίας


Share/Bookmark
Η συζήτηση για το θέμα των ατόμων που εμφανίζουν "δυσφορία φύλου" έθεσε μια σειρά ερωτήματα που δεν έχουν να κάνουν με το θέμα καθαυτό. Αλλά με τη Δημοκρατία.

Είναι προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα, που αφορά μεταξύ 0,5% και 1,5% του πληθυσμού, έχει πλήρη άγνοια.

Συγχέει τα θέματα κοινωνικής αποδοχής και ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων της σεξουαλικότητας, ομοφυλόφιλης, ετεροφυλόφιλης ή αμφιφυλόφιλης, που αφορούν το 99% του πληθυσμού, με ένα διαπιστωμένο επιστημονικά βιολογικό πρόβλημα. Συνανθρώπων μας, των οποίων ο εγκέφαλος αναπτύσσεται από πολύ νωρίς με τον τρόπο που αναπτύσσεται αυτός του αντίθετου φύλου από αυτό με το οποίο αναπτύσσεται το σώμα τους. Και για τον λόγο αυτόν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ταυτότητας και αποδοχής του σώματος και της εμφάνισής τους από τον εαυτό τους και από τους άλλους. Αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι.

Είναι επίσης προφανές ότι η αντιμετώπιση αυτού του δυισμού απαιτεί κατανόηση, αποδοχή από την κοινωνία και ιατρική / ψυχολογική στήριξη.

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν η δημόσια συζήτηση και σύγκρουση για το θέμα που για αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου βοηθά ή όχι τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση. Όπου ο κάθε αστοιχείωτος, κομπλεξικός ή απλά άσχετος (και είναι πολλοί, άλλοι απρόσμενοι κι άλλοι όχι) αισθάνεται την ανάγκη να πετάξει την μπαρούφα του, το αστείο του, την κοτσάνα του, την ιδεοληψία του. Ή ακόμη όσοι -παρότι καταλαβαίνουν- έχουν θεμιτό πολιτικό συμφέρον να μαζέψουν ψήφους και από αυτούς που προαναφέρθηκαν και αισθάνονται αναγκασμένοι να τους προσεγγίσουν.

Είναι προφανές ότι αυτός ο καταιγισμός από ένταση, και σε αρκετές περιπτώσεις μίσος, προκαλεί μεγαλύτερο άγχος στους ανθρώπους που έχουν αυτό το πρόβλημα σήμερα.

Ταυτόχρονα όμως η Δημόσια συζήτηση, ο δημόσιος διάλογος, αναγκαστικά ευαισθητοποιεί ή αναγκάζει να ενδιαφερθούν και να μάθουν χιλιάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι και να κατανοήσουν το ζήτημα επιστημονικά. Είναι η πλειοψηφία; Όχι, προφανώς. Όμως μετά τη δημόσια συζήτηση σίγουρα αυτοί αυξήθηκαν (ακόμη και εάν δεν έγινε με τους καλύτερους όρους), ιδιαίτερα διότι η πολιτική έκβασή της δεν ήταν ατυχής.

Το ερώτημα που ανακύπτει για τις δημοκρατίες είναι εάν είναι σκόπιμο ή όχι να ανοίγει κανείς μια συζήτηση για ένα υπαρκτό πρόβλημα που εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι θα στεναχωρήσει, ίσως θα πλήξει αυτούς που σήμερα αντιμετωπίζουν ένα ευαίσθητο ζήτημα, που δεν είναι κατανοητό αυτή τη στιγμή από μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Με την ελπίδα ότι η δυναμική της λογικής σταδιακά, μετά το πρώτο σοκ, θα επικρατήσει. Ή να προσπαθούν οι πολιτικοί, με καλή πρόθεση ας δεχτούμε, να το αντιμετωπίσουν πίσω από κλειστές πόρτες.

Η απάντησή μου τείνει προς το πρώτο. Ο Δημόσιος διάλογος, ιδιαίτερα αν γίνεται με ισότιμους όρους, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που αφήνει παράθυρο στον παραλογισμό , στους μικροπολιτικούς υπολογισμούς, στη φτηνή ηθικολογία ή ακόμη και στον φανατισμό, μου φαίνεται προτιμότερος.

Το κόστος είναι ο ψυχικός πόνος γι' αυτούς τους ανθρώπους που αισθάνονται ότι ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων τους δεν τους καταλαβαίνει ή δεν θέλει να τους καταλάβει, και η ψυχή και η ζωή τους βρίσκονται στο έλεος κάθε φανατικού ή άσχετου.

To όφελος είναι η έστω και δύσκολη, συγκρουσιακή, ενημέρωση της κοινής γνώμης και η ενασχόληση με το πρόβλημα, ώστε, παρά τον πόνο αυτού του 1% σήμερα,  όλο και λιγότεροι θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και την έλλειψη κατανόησης στο μέλλον.

Το όφελος είναι και κάτι ακόμη: η δημοκρατική ωρίμανση. Κατά βάθος η Δημοκρατία έχει τα ίδια προβλήματα ενηλικίωσης με οποιονδήποτε γεννιέται διαφορετικός. Διότι η Δημοκρατία έχει γεννηθεί διαφορετική. Δεν είναι ο κανόνας,  είναι η εξαίρεση στην παγκόσμια ιστορία.

Και περνά κι αυτή τα ίδια στάδια που περνά οποιοσδήποτε έφηβος, ανακάλυψη του εαυτού, των συνεπειών των πράξεών του και της ευθύνης γι' αυτές, της ελευθερίας, της αμφιβολίας, της ρήξης, καμιά φορά και της αυτοκτονίας, αλλά στις περισσότερες της αποδοχής, της ωριμότητας.

Η Δημοκρατία είναι εντέλει μια διαρκής, δύσκολη αλλά συναρπαστική ενηλικίωση.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 






Thursday, September 28, 2017

Οι στρατιές των troll


Share/Bookmark


Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απειλεί με πρόστιμα δισεκατομμυρίων τις εταιρείες των κοινωνικών δικτύων, Facebook, Twitter, Google, MSFT, Teh30 κλπ, αν δεν εντείνουν τις προσπάθειές τους ώστε να διαγράφουν το αργότερο εντός 24 ωρών παράνομο περιεχόμενο μίσους και ψευδών ειδήσεων που κατακλύζει τα δίκτυα. Οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και άλλων χωρών παίρνουν αντίστοιχα επείγοντα μέτρα. Στις ΗΠΑ οι Υπηρεσίες ασφάλειας και το Κογκρέσο είναι σε συναγερμό.

Εκατοντάδες χιλιάδες ψεύτικα προφίλ, στρατιές διατεταγμένων troll, εμφανίζονται διαχέοντας σε στιγμές κρίσιμες για τη λειτουργία των Δημοκρατικών θεσμών ψευδείς ειδήσεις, εικόνες, που δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε δυνατότητα να γίνουν αντιληπτά από τους χρήστες. Και σε καθημερινή βάση ένας διαρκής πόλεμος ψέματος χαμηλής έντασης. Είτε από ιντεγκρίστες είτε από οργανωμένες ξένες δυνάμεις, που ριζοσπαστικοποιούν τον πληθυσμό σε διάφορες κατευθύνσεις χτυπώντας τη Δημοκρατία στο μαλακό της υπογάστριο, την ελευθερία του λόγου, με τη μαζική παραγωγή και διακίνηση ψευδών πληροφοριών. 

Χιλιάδες fake λογαριασμοί σβήστηκαν από το Facebook κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στη Γερμανία, 30.000 στη Γαλλία. Μόλις την περασμένη εβδομάδα το FB παρέδωσε στο Κογκρέσο πληροφορίες για πάνω από 3000 ads που πουλήθηκαν σε Ρώσικους λογαριασμούς λίγο πριν τις αμερικάνικες εκλογές.

Να μη γελιόμαστε. Ο ακήρυχτος πόλεμος έχει αρχίσει εδώ και καιρό, σε έναν προνομιακό χώρο της Δημοκρατίας όσο και κρίσιμο για τη λειτουργία της, την ελευθερία (και αξιοπιστία) του λόγου. Όσο κι αν φαίνεται ότι η σημαντική απειλή είναι αυτή των παράνομων και τρομοκρατικών πράξεων, δεν είναι αυτό το τρωτό σημείο των Δημοκρατιών. Είναι η ελεύθερη περιοχή στην οποία εισβάλλουν οργανωμένες φυσικές στρατιές και στρατιές ρομπότ και την κατακλύζουν με ποσότητες ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου ψεύδους, τον χώρο από τον οποίο οι πολίτες αντλούν την πληροφορία, τα ερεθίσματα που διαμορφώνουν την παιδεία, τα αισθήματα και τις αποφάσεις τους. Η τεχνολογική εξέλιξη αχρήστευσε τα θεσμικά φίλτρα. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και κάθε λογής οργανωμένοι ολοκληρωτισμοί σε αυτό το πεδίο έχουν αναμφίβολα ένα μεγάλο πλεονέκτημα, δύσκολο να αντιμετωπιστεί από μεμονωμένους και ανυπεράσπιστους πολίτες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Tuesday, September 19, 2017

Ο άνθρωπος που δεν κατέστρεψε την ανθρωπότητα


Share/Bookmark
Στον άνθρωπο αυτόν, που πέθανε στα 77 του χρόνια, χρωστάμε πιθανότατα όλοι τη ζωή μας.

Ο κ. Stanislav Petrov, συνταξιούχος αξιωματικός του σοβιετικού στρατού, ήταν το 1983, σε στιγμή έντασης του Ψυχρού Πολέμου, ο αξιωματικός υπηρεσίας στη διαδικασία πυρηνικής ανταπάντησης της ΕΣΣΔ.

Πήρε την απόφαση, όταν οι σοβιετικοί υπολογιστές εσφαλμένα (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) σήμαναν συναγερμό για εισερχόμενους πυραύλους από τις ΗΠΑ, ότι επρόκειτο για λάθος συναγερμό και δεν το ανέφερε στους ανωτέρους του. Οι πράξεις του, που έγιναν γνωστές χρόνια μετά, πιθανότατα απέτρεψαν την άμεση απάντηση, την εκτόξευση των σοβιετικών πυραύλων σε ελάχιστα λεπτά, πριν φτάσουν οι υποτιθέμενοι αμερικανικοί πύραυλοι σε σοβιετικό έδαφος, και τον πυρηνικό πόλεμο.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1983, νωρίς το πρωί, έλαβε το σήμα ότι οι πύραυλοι των ΗΠΑ είχαν απογειωθεί. 

"Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να σηκώσω το τηλέφωνο και να μιλήσω κατευθείαν στην Ανώτατη Διοίκηση, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ, σαν να καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα", είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο BBC. Παρότι η εκπαίδευσή που είχε λάβει ήταν να καλέσει την ηγεσία άμεσα, τηλεφώνησε στον ανώτερο αξιωματικό υπηρεσίας και ανέφερε σφάλμα λειτουργίας του συστήματος και εσφαλμένο συναγερμό.

"Εάν είχα κάνει λάθος, οι πρώτες πυρηνικές εκρήξεις θα καταγράφονταν λεπτά μετά. Είκοσι τρία λεπτά μετά διαπίστωσα πως τίποτε δεν είχε συμβεί. Ήταν απέραντη ανακούφιση!"

Τι άραγε βάρυνε στον νου αυτού του πειθαρχημένου και καλά εκπαιδευμένου επαγγελματία στρατιωτικού που, σίγουρα, για να βρεθεί σε αυτή τη θέση είχε απόλυτη συναίσθηση της πειθαρχίας στην ιεραρχία; Ποια βαθειά ραγισματιά στο τείχος της εκπαίδευσής του τον ξανάκανε από πειθαρχημένο στρατιωτικό έναν απλό homo sapiens, που μπορούσε σηκώνοντας ένα τηλέφωνο να γράψει το τέλος του είδους του; Νάταν η αγάπη για τους ανθρώπους του, η ανθρωπιστική παιδεία ή ίσως μια απλή ανθρώπινη σκέψη: "ακόμη κι αν υπάρχει μια πιθανότητα να καταστραφούμε εμείς, τι σημασία έχει να καταστραφούν όλοι; ποιος θα μείνει ζωντανός να το θυμάται"; Τι τον έκανε, αυτόν, έναν μικρό κι ασήμαντο αξιωματικό μιας τεράστιας στρατιωτικής μηχανής, να αναλάβει την ευθύνη και να βάλει την επιβίωση της ανθρωπότητας πάνω από τη δική του; Ποια ανθρώπινη σπίθα; Ποιο συναίσθημα;

Κι ακόμη, ποια τύχη τον έφερε εκεί εκείνη τη μοναδική νύχτα; Τι θα είχε συμβεί αν κάποιος άλλος ήταν στη θέση του;

Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Ίσως καλύτερα.

Πέρα από τη ζωή, ο άσημος αυτός άνθρωπος μας πρόσφερε κάτι ακόμη σημαντικότερο: την εμπιστοσύνη στο καλό που περιέχει το είδος μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 


πηγή πληροφοριών BBC
http://www.bbc.com/news/world-europe-41314948



"When you were going, I was coming back!"


Share/Bookmark
(Το οικουμενικό εννιάμηνο της κωλοτούμπας)


Ο Πρόεδρος Τραμπ πέρασε τους έξι πρώτους μήνες της Προεδρίας του τουιτάροντας ακατάσχετα, στον ρυθμό των πρoεκλογικών του παραλογισμών: θα καταργήσει την περίθαλψη για όσους δεν έχουν δυνατότητα πληρωμής ασφαλίστρων, θα ανακαλέσει την DACA και θα διώξει όλους τους 800.000 dreamers - νέους μετανάστες, κυρίως λατίνος, που χτίζουν το όνειρό τους στην Αμερική, και μαζί την Αμερική- κλείνοντας σπίτια, χωρίζοντας οικογένειες, θα χτίσει ένα νέο Σινικό τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, θα ισοπεδώσει τη Βόρεια Κορέα, θα πείσει τον Πούτιν με το καλό να αφήσει ήσυχη την Ουκρανία και την Ευρώπη, θα διαλύσει τον άχρηστο ΟΗΕ, θα βάλει δασμούς στην Κίνα, θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ και θα αφήσει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους οι Ευρωπαίοι με τους λεονταρισμούς του Πούτιν στη Βαλτική, θα διώξει τους transgender από τον στρατό, θα απομονώσει και πάλι την Κούβα, θα απολύσει όλους και τους πάντες που ερευνούν την ανάμειξη της Ρωσίας στις εκλογές των ΗΠΑ, υπέρ του. Μέχρι που έφτασε στην ανακοίνωση της αποχώρησης των ΗΠΑ από την παγκόσμια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, τον Μάιο.

Αφού άλλαξε μερικές δεκάδες εκπροσώπους, συμβούλους, συνεργάτες και πάει λέγοντας, ο ένας πιο καραγκιόζης από τον άλλον, Βαρουφάκηδες και Κωνσταντοπούλιτσες, ήρθε η ώρα της κωλοτούμπας.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, πήρε ή του επεβλήθησαν μερικοί πιο σοβαροί συνεργάτες στον Λευκό Οίκο, έκανε γαργάρα τις απειλές για πυρηνική επίθεση στη Βόρεια Κορέα, επέβαλε νέες κυρώσεις μέσω του ΟΗΕ, στον οποίο προχτές έκανε την πρώτη του ομιλία πλέκοντάς του το εγκώμιο, τονίζοντας τη σημασία να ενισχυθεί ο Οργανισμός και να μειωθεί η γραφειοκρατία του, επέβαλε νέες κυρώσεις στον Πούτιν τον φίλο του για την ανάμειξή τους στις Αμερικάνικες εκλογές, επανέλαβε τη δέσμευση των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και στην κοινή άμυνα σε περίπτωση επίθεσης κι έκανε επίδειξη δύναμης στην περιοχή, συζητά με τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους τον τρόπο με τον οποίο θα δοθεί η ευκαιρία νομιμοποίησης των dreamers, το "Σινικό τείχος" έγινε "βελτίωση των υπαρχόντων φραγμάτων στα σύνορα", το Πεντάγωνο ανέθεσε σε επιτροπή τη μελέτη εάν πράγματι υπάρχει κανένα πρόβλημα με την εργασία των transgender στον στρατό, η περίθαλψη επέζησε, γιατί άντε να εξηγείς σε είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους πως θα μείνουν ανασφάλιστοι, συζητά εξ ανάγκης τη φορολογική μεταρρύθμιση διακομματικά, η έρευνα για τις σχέσεις του περιβάλλοντός του με τη Ρωσία συνεχίζεται κανονικά από το Κογκρέσο και τον Ανεξάρτητο Ειδικό Σύμβουλο. Επιπλέον, έφτασαν δυο μεγάλοι κυκλώνες που έπληξαν τις ΗΠΑ και προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές, ενώ ο τρίτος, ο τυφώνας Μαρία, που μαίνεται στην Καραϊβική, ετοιμάζεται να ισοπεδώσει το Πουέρτο Ρίκο, για να μάθουμε πως δεν είναι τελική η αποχώρηση από τη Συνθήκη του Παρισιού, αλλά θα ξαναμπούμε, αν μας επιτρέψετε μόνο σε εμάς τους Αμερικανούς να εκπέμψουμε λίγο διοξειδιάκι παραπάνω για μια δεκαετία ακόμη, κάτι να έχουμε να λέμε ότι πήραμε, στους καρβουνάδες μας.

Φαίνεται ότι το εννιάμηνο της κωλοτούμπας είναι μια παγκόσμια σταθερά.

Οι ομοιότητες με το Συριζανέλικο δεν σταματούν όμως εδώ. Στο ίδιο περίπου διάστημα που οι δικοί μας έβγαλαν τους ναζιστές από τη φυλακή, ο αγαπημένος Πρόεδρος, που ενδιάμεσα ξέβαψε κάπως η πορτοκαλί του απόχρωση χωρίς να χάσει τον υπεροπτικό του στόμφο, έδωσε χάρη στον χρυσαυγίτη σερίφη της Σάρλοτσβιλ. Ε, να προσέχουμε και τις συμμαχίες μας!

"When you were going, I was coming back! (otan pigaines esi, ego giriza)", φαίνεται πως διεμήνυσε ο Αλέξης Τσίπρας στον Αμερικανό του φίλο, σε άπταιστα αγγλικά.

Πάλι γράψαμε ιστορία!

Υ.Γ.
Μπορεί κανείς να το δει και σαν ευκαιρία για όσους ασχολούνται με τα οικονομικά και σορτάρουν, ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί το έργο, είμαστε δυο χρόνια μπροστά.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Sunday, September 17, 2017

Δυο κοινωνίες- Δυο κόσμοι


Share/Bookmark
Αριστερά: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας 200 (!) κατοίκων της Πειραϊκής, από τα τέσσερα εκατομμύρια της πρωτεύουσας (τυχαία μάλλον κάτω από έναν τσιμεντένιο σταυρό) για τη ρύπανση από το "Αγία Ζώνη" στον Πειραιά, όπου ο Δήμαρχος τους είπε ότι "ήταν ένα καλό βήμα που μαζεύτηκαν να δηλώσουν τη διαμαρτυρία τους" (sic). Έτσι απλά. Για τα άλλα θα φροντίσει κάποιος άλλος. Ο Θεός ίσως.





Δεξιά: μερικοί από τους ΧΙΛΙΑΔΕΣ εθελοντές που έσπευσαν άμεσα στις ακτές της αραιοκατοικημένης
 Γαλικίας από όλη την Ισπανία, δουλεύοντας 
υπεράνθρωπα για εβδομάδες να καθαρίσουν το
πετρέλαιο από το ναυάγιο του "Prestige" το 2002. 








 Κάτω: διαδηλωτής με το σύνθημα "Ποτέ πια". 
Δηλαδή, να κάνουμε κάτι να μην ξαναγίνει.



Αυτό εξηγεί όλες τις άλλες διαφορές της Ελλάδας από την Ευρώπη 
και την κατάστασή της.

ΟΛΕΣ, χωρίς καμία εξαίρεση.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



πηγές: