10.000 στρέμματα έχουν ήδη ενταφιαστεί από τα επάλληλα ποτάμια λάβας που πέρασαν μέσα από τα χωριά τους, σκέπασαν με 30 μέτρα νέας γης τα σπίτια και τις εκκλησιές τους και συνεχίζουν να απλώνουν. Άνθρωποι προκομμένοι, με τα ζώα, τις καλλιέργειές τους, μπανάνα κυρίως και κηπευτικά, τα τουριστικά καταλύματα, τους φίλους, την οικογένεια, τη ζωή του ο καθείς. Κι άλλοι Ευρωπαίοι, Γερμανοί, Δανοί, Γάλλοι, από κάθε μέρος, που είχαν χτίσει εκεί το σπιτάκι των διακοπών τους ή της απόσυρσής τους με τη σύνταξη, μερικοί με πολλή δουλειά, κόπο και μεράκι.
80 χιλιάδες κατοίκους έχει το νησί σε σχήμα καρδιάς, που έχει το μέγεθος της Χίου.
20 χιλιάδες κάτοικοι στην κοιλάδα της Αριδάνης, που βλέπει δυτικά προς τον απέραντο Ατλαντικό.
Το ύψος του φτάνει τα δυόμισι χιλιάδες μέτρα, κορυφή όπου βρίσκεται και ένα από τα πλέον γνωστά αστεροσκοπεία του παγκόσμιου δικτύου. Κατάφυτο από απέραντα πευκοδάση της πανέμορφης και άκαυστης Κανάριας πεύκης, όπου κυλούν ποτάμια και ρέματα από τις πλαγιές και τα βουνά του. Τα δυόμισι χιλιάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα ουσιαστικά είναι η κορυφή ενός ηφαιστειακού βουνού που συνολικά έχει 6.500 μέτρα ύψος από τον βυθό του ωκεανού ως την κορυφή του. 2.200 κτίσματα περίπου έχουν καταστραφεί, σπίτια, μικρά εργοστάσια, τουριστικά καταλύματα, αγροτικά οικήματα. Αρκετά ακόμη βρίσκονται στην αποκλεισμένη ζώνη, 300-400 μέτρα περίπου δεξιά κι αριστερά από τα ποτάμια της λάβας.
Οι ιδιοκτήτες τους τα βλέπουν όλες αυτές τις ατέλειωτες μέρες, με τις fpp2 μάσκες τους όλοι πάντα για δύο λόγους πλέον, και για τον κόβιντ και για τα επικίνδυνα σωματίδια της στάχτης, όπως και τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο ή να σταματήσει η λάβα την προέλασή της και να τα λυπηθεί. Ορισμένες ώρες τους επιτρέπεται όταν δεν είναι επικίνδυνο, συνοδεία της αστυνομίας, να πάνε να πάρουν ό,τι δεν πρόλαβαν από τα υπάρχοντά τους. Μένουν σε συγγενείς, φίλους, σπίτια πρόχειρα και άλλα οικήματα που έχει φτιάξει το ισπανικό κράτος. Ευτυχώς κανείς δεν έχασε τη ζωή του. Εκκενώθηκαν έγκαιρα οι οικισμοί. Παράξενο αίσθημα να ξέρεις ότι το χωριό σου δεν θα το ξαναδείς ποτέ, δεν μπορείς να επιστρέψεις έστω όπως μετά από έναν σεισμό, μια πυρκαγιά. Έχει αλλάξει η γη η ίδια που πάνω της στέκονταν κάποτε το σπίτι και οι μνήμες σου. Χάθηκε το 30% της εύφορης πεδιάδας τους με τις πλαγιές και τα ρέματά της.
Είναι όμως το πείσμα της ζωής που αναγεννάται τούτη η εικόνα των νεαρών που παίζουν μπάλα στο πυρωμένο φόντο της συνεχούς έκρηξης. Ο αέναος κύκλος της ζωής και του θανάτου, που ανακυκλώνει οργανισμούς που τρέφονται και δημιουργούν ζωή ο ένας απ' τον θάνατο του άλλου, δίχως τίποτα να πηγαίνει χαμένο, που ανακυκλώνει ανθρώπινες κατασκευές, μνήμες, τη γη την ίδια.
Και μας θυμίζει πως το μόνο που έχουμε στ' αλήθεια, όσο το έχουμε, το πιο πολύτιμο, γιατί περιέχει ένα ψήγμα αθανασίας, είναι τα μάτια και τα σώματα των οικείων μας κι αγαπημένων. Καθώς και η μικρή ή μεγαλύτερη κοινότητα των ανθρώπων που μοιραζόμαστε την ίδια ευαισθησία, τις μουσικές, την μπάλα, τις πολλές μας γλώσσες, κοινές αναμνήσεις, παρόμοιες προσδοκίες, αγάπες και αντιθέσεις. Την αποκαλούμε κάθε φορά με άλλο όνομα: χωριό, νησί, πατρίδα. Παραμένει πάντα το πιο υπαρκτό φαντασιακό μας δημιούργημα, που δεν μπορούμε να αισθανόμαστε άνθρωποι δίχως αυτό. Ο φανταστικός τόπος των άλλων στους οποίους ανήκουμε κι εμείς.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
