Tuesday, June 28, 2022

Η κανονικοποίηση της βίας


Share/Bookmark

Το τρομακτικό δεν είναι που μπάντες, οργανωμένες ή χύμα,
σκοτώνουν με τόση ευκολία ανθρώπους.

Είναι ότι αυτό είναι η κορφή του παγόβουνου.

Αν "απλά" του είχαν σπάσει τα δόντια, το σαγόνι, ένα χέρι, ή τσακίσει το γόνατο, αν τραβολογιώνταν για μήνες ή χρόνια στα νοσοκομεία, στους οδοντίατρους, στους χειρουργούς, με ό,τι σημαίνει αυτό από χρήματα, αν του έμεναν κουσούρια, έχανε τη δουλειά του, δεν μπορούσε να οδηγήσει, του κατέστρεφαν το καλοκαίρι που περίμενε όλο τον χρόνο, δημιουργούσαν ή επέτειναν προβλήματα στη σχέση του, αν είχε κάποιον οικείο να φροντίσει και δεν το μπορούσε πια, όλα αυτά τα "αν", αλλά παρόλα αυτά ζούσε, το γεγονός της Ραφήνας θα πέρναγε στα ψιλά. Απαρατήρητο. Κάποιος τις έφαγε από μια συμμορία σε μια φασαρία που πλακώθηκαν σε ένα μπαρ στη Ραφήνα. Πήγε η αστυνομία. Ίσως υπέβαλαν μηνύσεις. Και τρέχα να βρεις άκρη. Μάρτυρες. Αποδείξεις. Εγκλήματα χωρίς τιμωρία.

Όπως συμβαίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις μάθε μέρα. Σε καυγάδες στους δρόμους, σε μπαρ, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σχολεία, πανεπιστήμια, σε κλοπές και εισβολές σε σπίτια...

Με φυσικότητα. Η βία ως κανονικότητα.

Το τρομακτικό είναι ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου, αντί να αποκαλύπτει ή έστω να δημιουργεί σκέψεις για το παγόβουνο που κρύβεται από κάτω, αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο περιστατικό. Κάθε ένα παρόμοιο ως μεμονωμένο περιστατικό. Όχι ως αυτό που είναι: τυχαίες ακραίες εκφάνσεις ενός ρεύματος βίας κι επιθετικότητας, από ένα διαρκές ξετύλιγμα βίαιων γεγονότων, που βλέπουμε κάθε στιγμή αρκεί να κοιτάξουμε από το παράθυρό μας, στον δρόμο, δίπλα στα ΜΜΜ, στο περιβάλλον μας. Οι οποίες στραβώνουν ενίοτε τόσο ώστε να προκαλέσουν θάνατο επί τόπου.

Κάνουμε πως το αγνοούμε ελπίζοντας (ιδιοτελώς και ανοήτως) πως δεν θα μας αγγίξει. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι εξαίρεση αυτοί οι θάνατοι. Κι όταν μας περνάει παρά τρίχα σε κάποιο περιστατικό η βία πλάι μας λέμε "άγιο είχαμε", νομίζοντας ότι το ξορκίζουμε και θα τον έχουμε πάντα αυτό τον "άγιο".

Δεν είναι όμως έτσι. Έχουμε φτιάξει μια εξαιρετικά βίαιη κοινωνία που αυνανίζεται αυτοκολακευόμενη, προσποιείται πως ανατριχιάζει, πως νοιάζεται για τον εκθρονισμένο από τη διάδοχη μπάντα χιμπαντζή, όπως γίνεται στη ζούγκλα, που έγινε επιθετικός και αναπόφευκτα συνάντησε τη μοίρα του.

Για να αποφύγει να κοιτάξει το δικό της πρόσωπο στον καθρέφτη και να αισθανθεί πρώτα τον αποτροπιασμό κι ύστερα τον φόβο που αυτό, η εικόνα της, αναπόδραστα θα της προκαλέσει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος









Sunday, June 19, 2022

Ευρωπαϊκή Κυριακή των τρελών ανέμων


Share/Bookmark

 

Δυο εκλογές σήμερα στη μεγάλη χώρα μας, την Ευρώπη.

Τα αποτελέσματα στη Γαλλία φαίνεται πως στερούν τις μετριοπαθείς ευρωπαϊκές δυνάμεις γύρω από τον εκ νέου εκλεγέντα Πρόεδρο την απόλυτη πλειοψηφία κατά πολύ, με 210 - 250 έδρες. Αρκετά μακριά από τις 289 που απαιτούνται. Παρότι παραμένει πρώτη δύναμη, είναι σοβαρά κολοβωμένη.

Η συνασπισμένη Αριστερά υπό τον αριστεριστή Μελανσόν, που περιλαμβάνει και ό,τι απόμεινε από το σοβαρό Σοσιαλιστικό κόμμα από τη λαϊκίστικη πτέρυγα του οποίου προήλθε, το Κομμουνιστικό κόμμα, τους μετριοπαθείς Πράσινους και άλλους, σημειώνει μια σοβαρή άνοδο, με 150-180 έδρες.

Η παραδοσιακή Δεξιά των γκωλικών παίρνει 60-70 έδρες.

Το πλέον ανησυχητικό, η ευρωφοβική πουτινική ακροδεξιά της Λεπέν μπαίνει με δύναμη στο κοινοβούλιο με 80-100 έδρες. Σημαντικό πoιοτικό στοιχείο από τις δημοσκοπήσεις του πρώτου γύρου: την ακροδεξιά ψηφίζει το 30-40% των εργατών. Όχι τόσο οι αγρότες, όπως θα περίμεναν μερικοί. Ενώ ένα άλλο 30-35% περίπου τον Μελανσόν.

Την ίδια στιγμή στην Ισπανία συντελείται μια σοβαρή μεταστροφή, που θα είχε συντελεστεί
από καιρό εάν το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα δεν είχε επιλέξει ανόητο και άτσαλο αρχηγό, τον
Κασάδο. Τον οποίο έξωσε προσφάτως. Το Λαϊκό κόμμα με τη νέα του πιο σοβαρή ηγεσία φέρεται να κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, την Ανδαλουσία. 8.5 εκατομμύρια κάτοικοι από τα 45 της χώρας. Αλλά κυρίως προπύργιο για δεκαετίες του σοβαρού κεντροαριστερού σοσιαλιστικού κόμματος από όπου προήλθε και ο Φελίπε Γκονζάλεθ. Δεν θα χρειαστεί την υποστήριξη του ακροδεξιού λαϊκίστικου Βοξ για να κυβερνήσει, είναι το θετικό. Για την ώρα ο ακροδεξιός λαϊκισμός παραμένει εκτός κυβέρνησης ή έστω πλειοψηφίας, ενώ σε άλλες περιφέρειες, όπως της Μαδρίτης, αποτελεί μέρος της πλειοψηφίας η οποία κυβερνά με την ανοχή του. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα μείνει εκτός κυβερνητικής πλειοψηφίας στις προσεχείς εθνικές εκλογές.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μια περίεργη πυρκαγιά, ένα "ατύχημα", ρίχνει κι άλλο καύσιμο στη φωτιά στις τιμές του φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ενώ ρίχνει τις τιμές στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, πρώτος παραγωγός αερίου στον κόσμο, σε μια κάπως παράξενη πυρκαγιά που ξέσπασε πριν μερικές εβδομάδες, μείωσαν τη δυνατότητα εξαγωγών τους προς την Ευρώπη, θέτοντας εν αμφιβόλω τη δυνατότητα να καλύψουν τις προβλεπόμενες ποσότητες που συμφωνήθηκαν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η Freeport LNG, από όπου διακινείται μεγάλο μέρος του αερίου, ενώ αρχικά είχε πει ότι η εγκατάσταση θα λειτουργήσει τον Σεπτέμβριο, μόλις λίγες μέρες μετά ''επανεκτίμησε'' το μέγεθος των ζημιών και είπε ότι «Η ολοκλήρωση όλων των απαραίτητων επισκευών και η επιστροφή στην πλήρη λειτουργία του εργοστασίου δεν αναμένεται μέχρι τα τέλη του 2022». Στην εγκατάσταση, που βρίσκεται στο νησί Κουιντάνα του Τέξας, σημειώθηκε έκρηξη. Την οποία, εν μέσω της επείγουσα κατάστασης στην Ευρώπη, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αδυνατεί να βρει τρόπο να επισκευάσει συντομότερα. Ίσως η αδυναμία αυτή να οφείλεται κάπως και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ''επισκευάσει'' το εκλογικό αποτέλεσμα των Δημοκρατικών τον Νοέμβριο.

Έτσι η τιμή του φυσικού αερίου στις ΗΠΑ έπεσε κατά 16%, στα 7.33 ανά εκατομμύριο ΘΜ. Ενώ στην Ευρώπη οι τιμές εκτινάχθηκαν. Όπως μεταδίδει το Bloomberg, τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης αυξήθηκαν έως και 8%, ενισχυμένα για τρίτη ημέρα.

Εκτός από την εγκατάσταση στις ΗΠΑ που θα παραμείνει κλειστή για περισσότερο διάστημα, ταυτόχρονα, τεχνικά ζητήματα έχουν περιορίσει τις ρωσικές ροές μέσω ενός μεγάλου αγωγού προς τη Γερμανία κατά περίπου 40%.

Πολλές περίεργες φωτιές έχουν ανάψει ταυτόχρονα αυτές τις μέρες.

Όπως φαίνεται, ο πόλεμος αυτός έχει πολλά θύματα, όπως έχουμε προβλέψει. Ενώ η άνοδος της διαλυτικής πουτινικής δυναμικής στην καρδιά της Ευρώπης γίνεται εμφανής, ακόμη κι εκεί που μένει εκτός κυβέρνησης το συνονθύλευμα που σε κάθε χώρα την εκφράζει. Σημειώνεται ότι αυτό περίπου είχε πει πως πίστευε ότι θα συμβεί πριν μερικές ημέρες στο Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης ο ίδιος ο εισβολέας στην Ουκρανία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Θα επαναλάβουμε ότι ο χειρισμός από τις ΗΠΑ του Ουκρανικού ζητήματος, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της εισβολής, και η επιβολή στην Ευρώπη της πολιτικής των ''κυρώσεων'', με τις οποίες πυροβόλησε τα πόδια της, ενισχύει τον πουτινισμό στην καρδιά της ΕΕ αντί να τον αντιμάχεται. Και εκτός αυτής, μια και η επιρροή της Ρωσίας στον υπόλοιπο κόσμο μάλλον έμεινε σταθερή, αν δεν αυξήθηκε (όπως και τα έσοδά του από τις αυξημένες τιμές πετρελαίου, αερίου, σιτηρών και λιπασμάτων κατά τους μήνες του πολέμου).

Οι φτωχότερες τάξεις, με μικρότερες οικονομικές αντιστάσεις, πλήττονται σοβαρά από τις ανατιμήσεις λόγω διαταραχής της παγκόσμιας αλυσίδας με τον κόβιντ, την αντιπαράθεση με την Κίνα, μετά από τα χρόνια της πανδημίας και τώρα επιπλέον με την άνοδο καυσίμων, ενέργειας και τροφίμων. Οπότε αρχίζουν να ζορίζουν τα πράγματα στο καθημερινό προς το ζην και ο θυμός δεν εκφράζεται με λογική αλλά με ''θα τους δείξω εγώ", και "άει σιχτίρ!".

Το αν επίσης πυροβολούν μεσοπρόθεσμα στα πόδια τους δεν γίνεται αντιληπτό από τους ίδιους, γιατί απλά δεν τους εξηγήθηκε ούτε αισθάνονται ότι τα βάρη μοιράζονται σε όλους ανάλογα με τις δυνάμεις τους.

Αρκετοί ευπορότεροι, κερδοσκοπώντας στην αναταραχή του πολέμου εξάλλου, ενδυναμώνουν την οικονομική τους θέση. Κάπως παρόμοια αισθάνονται και οι πολίτες των χωρών της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, τα 5/8 του κόσμου πάνω κάτω. Πλην Κίνας και Ευρω - Βόρειας Αμερικής. Πέρα από τον κίνδυνο των ελλείψεων που προκαλούν, λίγο τους αφορούν οι πόλεμοί μας, εν μέσω κλιματικής κρίσης. Έχουν πολύ σοβαρότερα θέματα να αντιμετωπίσουν. Όπως επίσης βλέπουν και άλλες πορτοκαλιές και πορτοκάλια με ευκαιρίες και δυνατότητες.

Εμείς εδώ σε αυτόν τον τοίχο θα επιμείνουμε: ο μόνος τρόπος να κερδηθεί ο πόλεμος και να διασωθεί η ειρήνη και η ευημερία στη δική μας ήπειρο είναι να πει κανείς την αλήθεια και μόνο την αλήθεια στους πολίτες. Αφού δει η πολιτική ελίτ μας κατάματα τις τεκτονικές αλλαγές ισχύος, όπως και τις ανισορροπίες επιρροής στην παγκόσμια κλίμακα, να τις εξηγήσει στους πολίτες. Δεν είμαστε πια το κέντρο του κόσμου στην Ευρώπη. Ούτε οι Αμερικανοί μπορούν να παραμείνουν κέντρο του κόσμου αναντίστοιχα προς το μέγεθός τους γατζωμένοι από την υπερμεγέθη στρατιωτικοδιπλωματική μηχανή τους και το δολλάριο, όταν η τεχνικοοικονομική ισορροπία έχει αλλάξει.

Οι Ευρωπαίοι, εμείς, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να κοιτάξουμε όλοι μαζί τις δικές μας ζωτικές προτεραιότητες. Και να διασώσουμε τις δημοκρατίες μας. Πριν από τις κάλπες βγουν τέρατα με ουρές και πηλίκια.

Η σύγκρουση με τη Ρωσία δεν κρίνεται πλέον στο πεδίο, στις πεδιάδες της Ουκρανίας, που έχει αρχίσει να θυμίζει τα κολλημένα χαρακώματα-σφαγείο του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου. Όπου σκοτώνονται κάθε μέρα μερικές εκατοντάδες Ουκρανοί κι άλλοι τόσοι Ρώσοι στρατιώτες, και πολλοί περισσότεροι μένουν ανάπηροι ή βαριά τραυματισμένοι, νέοι άνθρωποι κρέας στα κανόνια. Για 200-1000 Ουκρανούς την ημέρα μιλάνε Ουκρανικές πηγές, πολύ πιθανόν κάπως παραπάνω Ρώσοι, ως επιτιθέμενοι που πιέζονται να προχωρήσουν. Θυμίζει όλο και παραπάνω και τον πολυετή βρώμικο πόλεμο Ιράκ-Ιράν, για να πάμε σε κάτι εγγύτερο, που προκάλεσε περίπου ένα εκατομμύριο θύματα και ένα τρις δολλάρια ζημιές.

Κρίνεται ο πόλεμος της Ουκρανίας στη resilience του κάθε συγκρουόμενου συστήματος. Στη σταθερότητα στη δυσκολία και κατάλληλα αποδεκτή βία της ηγεσίας στις δεσποτείες. Στην ενσυνείδητη επιλογή και θυσίες των πολιτών στις Δημοκρατίες.

Αυτή η δεύτερη δεν χαρίζεται. Αν κάποιος παρασύρει σε επιλογές τη χώρα του με στρογγυλά λόγια ( "θα τους κερδίσουμε εύκολα, θα τους ισοπεδώσουμε οικονομικά και στρατιωτικά αρκεί να σφίξουμε, να σφίξετε οι πιο ευάλωτοι, για να είμαστε ακριβείς, λίγο το ζωνάρι" ) όταν γνωρίζει ότι θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα, είναι τούτο η συνταγή της ήττας. Εσωτερικής και εξωτερικής.

Δεν θα σταματήσω να θυμίζω τον Τσώρτσιλ, ο οποίος εκτός της αντιμετώπισης του Χίτλερ στόχο είχε να περισώσει πρωτίστως τη Βρετανική Αυτοκρατορία κι επιρροή. Υποσχέθηκε αίμα, δάκρυα και πόνο, όχι περίπατο, προς τη νίκη. Και τους εξήγησε πειστικά γιατί. Αν είχε πει ψέμματα, θα τον είχαν κρεμάσει οι Άγγλοι στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Και δεν θα ήταν στους νικητές, φυσικά. Τουλάχιστον όχι η Μεγάλη Βρετανία.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Wednesday, June 15, 2022

Στον πόλεμο όπως στον πόλεμο


Share/Bookmark


Στον πόλεμο πας όπως στον πόλεμο. Δεν πας με ψέματα ή με μισές αλήθειες.

H Ουκρανία όπως έχουμε πει ήδη από την αρχή (και η Ρωσία) είναι από τους μεγάλους εξαγωγείς βασικών τροφίμων .

42% του ηλιέλαιου, 9% του σιταριού, 16% του καλαμποκιού, 10% του κριθαριού που εισάγουν χώρες που τρέφουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους προέρχονται από την Ουκρανία μόνο. Από τη Ρωσία ακόμη παραπάνω, ειδικά στα σιτηρά.

Η φετινή ουκρανική παραγωγή (όση έχει υπό τον έλεγχό της η Κυβέρνηση της Ουκρανίας και η υπόλοιπη που έχει καταλάβει η Ρωσία) έχει μπλοκαριστεί στο μεγαλύτερο μέρος της.

Οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτιναχθεί, όπως προβλέψαμε, και οι συνέπειες άρχισαν να φαίνονται σε δεκάδες χώρες στον πλανήτη.

Στις σχετικά εύπορες, που μπορούν να πληρώσουν πιο ακριβά, οι πολίτες διαμαρτύρονται όλο και παραπάνω για τον πληθωρισμό σε βασικά αγαθά, καθώς δεν είχαν επαρκώς ενημερωθεί για τα προβλέψιμα απαιτούμενα ώστε να είναι έτοιμοι να στηρίξουν αυτόν τον πόλεμο με τις αντίστοιχες θυσίες και στερήσεις. Δεν είναι αναγκαίο να έχει κανείς μαντικές ιδιότητες ώστε τον Δεκέμβριο του '21 να προετοιμάσει τον πληθυσμό του για το τι θα σήμαινε ένας πόλεμος στην Ουκρανία σε σχέση με την ενέργεια και τα τρόφιμα. Να τον πείσει και να πάρει τη συνειδητή έγκρισή του για την επιλογή αυτή. Να μην του έρθει απότομα όπως τώρα.

Στις μεσαίες και φτωχότερες χώρες οι ελλείψεις ισοδυναμούν με άδεια τραπέζια ή ακόμη και με λιμό, αναρχία, επιθέσεις και καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον για να καλυφθεί η ζήτηση της πείνας. Και ενδεχόμενα με συρράξεις για τους πόρους ή κοινωνικές αναταραχές.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ σε ένα αναμενόμενο αλλά αδιάφορο στην παρούσα φάση blame game κατηγορεί τη Ρωσία και τον καταραμένο πόλεμο (της) για τις ελλείψεις των τροφίμων, που δεν μπορούν να φύγουν από την Ουκρανία.

Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν απαντά στο πρόβλημα: τι κάνουμε τώρα (που η παραγωγή υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να διανεμηθεί).

Ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη και θα κόψει από το δικό του πιο πλούσιο τραπέζι ένα καλό κομμάτι για να βάλει κάτι και στο πιο άδειο, δεν μας το λέει ο καλός Γενικός Γραμματέας. Λογικό, θα μου πείτε. Γραμματέας μιας στρατιωτικής συμμαχίας είναι. Όχι Υπουργός Γεωργίας και Πρόνοιας ή Γραμματέας του ΟΟΣΑ ή της UNISEF. Δεν είναι αρμόδιος ο οργανισμός του να φροντίσει τη διατροφική ασφάλεια του κόσμου. Είναι μόνο να διασφαλίσει το δικαίωμα της Ουκρανίας να γίνει μέλος του Οργανισμού του ή την ήττα ενός αντιπαθέστατου καθεστώτος. Λογική οπτική. Δηλώνει αναρμόδιος. Ενώ οι ΗΠΑ σφυράνε ολίγον αδιάφορα για το ζήτημα.

Όμως αν δεν γίνει αυτό, αν δεν προσεγγίσουν στον κοινό πόλεμο οι τιμές αερίου πχ στις ΗΠΑ (πρώτος παραγωγός στον κόσμο) και στην Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι πιθανόν να το ξανασκεφθούν. Κι αν δεν μεταφερθεί μέρος της παραγωγής τροφίμων των ΗΠΑ και της Ευρώπης στις χώρες που πλήττονται περισσότερο, θα χαθεί η στήριξή τους και θα γίνουν εχθρικές. Απλά θα πάνε με τον αντίπαλο. Για να μην καταρρεύσουν κοινωνικά. Και θα πρέπει οι Αμερικανοί πρώτα και οι Ευρωπαίοι πολίτες να τα κατανοήσουν και να συμφωνήσουν σε όλα αυτά.

Ούτε, κυρίως, μας λέει ο κ Γ.Γ. τι θα κάνουμε του χρόνου, εάν η Ουκρανική σπορά δεν γίνει φέτος άμεσα, σε όλα τα γόνιμα εδάφη της χώρας, ανεξαρτήτως ποιος τα κατέχει. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσία, βέβαια. Οπότε αυτή η τεράστια παραγωγή δεν θα υπάρχει σε ένα χρόνο από σήμερα για να συζητάμε τη διανομή της.

Ο φυσικός κύκλος έχει το μειονέκτημα πως δεν νοιάζεται για τους πολέμους μας, δεν αλλάζει ανάλογα με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο και δεν τιμωρεί αυτόν που φταίει, πράγμα που τον αφήνει εντελώς αδιάφορο. Πλήττει όλους αλλά ασύμμετρα τους πιο πολλούς, με μια προτίμηση στους πιο αδύναμους εντός των πιο εύπορων χωρών. Και πολύ παραπάνω αυτούς εκτός των πιο εύπορων χωρών, από την αντιπαράθεση των οποίων προήλθε ο πόλεμος! Άτιμο πράγμα η φύση. Εμάς μας νοιάζει. Εμείς δεν τη νοιάζουμε.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ φαίνεται να είναι επίσης αδιάφορος για το ότι η Τουρκία δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις που αποφάσισαν όλες οι άλλες χώρες του Οργανισμού που ηγείται κι αν το συγκεκριμένο μέλος επωφελείται από αυτές εξάλλου. Σαν φυσικός κύκλος εκλαμβάνεται μάλλον και αυτό: ''Τι να κάνουμε; Έτσι είναι. Φυσικό γεγονός''.

Η χώρα λοιπόν που ωφελείται κυρίως πολιτικά και οικονομικά παίζοντας τον διαμεσολαβητή είναι η Τουρκία. Το δικαιολογεί η γεωγραφία, η παράδοση, το μέγεθος πιθανότατα.

Ο ΥΠΕΞ της συναντήθηκε με τον Λαβρόφ στην Άγκυρα και μιλά με τους Ουκρανούς, προκειμένου να βρει τρόπο να ανοίξουν τα Ουκρανικά λιμάνια. Σημειώνεται ότι η Τουρκία δεν έχει επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, παρότι έχει καταδικάσει την εισβολή. Όχι μόνο δεν έχει επιβάλλει κυρώσεις η ίδια, αλλά αποτελεί και καταφύγιο για τα γιοτ και το χρήμα των Ρώσων ολιγαρχών. Το πιο σημαντικό, αγοράζει μια χαρά σε σκοτωμένες τιμές ενέργεια και τρόφιμα, δίχως κανείς να τολμά σοβαρά να πει τίποτα, ενώ, ανακουφίζοντας όχι μόνο τους Ρώσους αλλά και κάμποσους που δεν μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά στη Δύση, καθυστερεί την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Με το αζημίωτο, διότι φυσικά ανακουφίζει και την οικονομία της με τις χαμηλότερες τιμές προμηθειών και τις εισροές κεφαλαίων. (Παρακαλώ μην σχολιάσει κανείς ότι η Ελλάδα μπορούσε να κάνει το ίδιο ακριβώς. Δεν το μπορούσε ακόμη κι αν, κακώς, θα το ήθελε). Τέλος της παρένθεσης.

Οι Ρώσοι πονηρά ζητούσαν να φύγουν οι νάρκες από τα λιμάνια, (μόνο η Οδησσός έμεινε πρακτικά) πράγμα που οι Ουκρανοί λογικά δεν δέχονται. Αλλά φαίνεται ότι κάποια άλλη λύση μπορεί να βρεθεί σύμφωνα με τον Τούρκο ΥΠΕΞ (σημειωτέον πως η Τουρκία αγοράζει το 80% του σταριού της από τη Ρωσία και Ουκρανία). Η Ινδία το 76% του ηλιέλαιου, ο Λίβανος το 80% του σταριού από την Ουκρανία κι η Αίγυπτος το 80% από τη Ρωσία και Ουκρανία.

Σε κάθε περίπτωση, οι τιμές ανεβαίνουν για όλους ίδια αν αγοράζουν στην παγκόσμια αγορά commodities και όχι απευθείας από τη χώρα που παράγει. Με την οποία κάνουν τις (πολιτικές) διαπραγματεύσεις τους.

Το πρόγραμμα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση των λιμών που σιτίζει μεγάλους πληθυσμούς στην Αιθιοπία, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, προμηθεύεται το 40% του σταριού του από την Ουκρανία. Ετούτα ενδεικτικά.

Για μόνο φέτος αυτά. Αν τραβήξει ο πόλεμος, βλέποντας και κάνοντας.

Όσο κι αν είναι αρχικά ανακουφιστικό ψυχολογικά να συζητάμε το ποιος φταίει, όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού και αδειάζουν τα τραπέζια, όλο και λιγότεροι ασχολούνται με αυτό το ερώτημα, δείχνει η ιστορία. Ενώ όλο και περισσότεροι με το πρακτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και αναρωτιούνται πώς αυτό δεν το πρόβλεψαν οι ισχυροί στους υπολογισμούς τους και επέτρεψαν να συμβεί.

Διότι, εδώ που τα λέμε, κανείς δεν το εξήγησε, δεν έπεισε, κανείς δεν ρώτησε αυτούς που επρόκειτο να το υποστούν περισσότερο εάν είναι πρόθυμοι να κάνουν τη θυσία, μικρή, μέτρια (σημαντικές οικονομικές απώλειες στο εισόδημά τους και περιουσία τους) ή μεγάλη (πείνα) πριν υποσχεθούν λαγούς με πετραχήλια εν ονόματί τους στους Ουκρανούς που τους πίστεψαν.

Η λύση η πιο σωστή, κατά τη γνώμη μου, είναι: επιμερίζουμε δίκαια το κόστος ανάμεσα στις χώρες ώστε να εξασφαλίσουμε τη στήριξή τους, μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης πρώτα, ώστε οι συνέπειες να είναι ίδιες και οι τιμές της ενέργειας και τροφίμων να συγκλίνουν, υπολογίζουμε πόσα χρειάζεται να κόψουμε από τη διατροφή μας και τα λιπάσματά μας για να στηρίξουμε τα 5/8 του πλανήτη που πλήττονται και να τους πάρουμε με το μέρος μας, και επίσης άλλα τόσα ανάμεσα στους πιο εύπορους, μεσαίους και φτωχότερους στις κοινωνίες μας.

Ώστε να πάμε στον πόλεμο όπως στον πόλεμο. Ως ίσοι να υπερασπιστούμε τις αξίες μας. Αλλιώς κάνουμε ό,τι και ο Πούτιν. Σέρνουμε τον κόσμο στον πόλεμο με μισές αλήθειες. Ή με ξεκάθαρα ψέματα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



(Οι πληροφορίες από το σημερινό BBC)





Monday, June 6, 2022

Μηδέν ενσυναίσθηση


Share/Bookmark

Ας βάλουμε κάτω τα νούμερα πάλι που επισημάναμε από την αρχή.
Η Ρωσία παράγει το 11% του σταριού του κόσμου και η Ουκρανία το 3%. Η Ρωσία τροφοδοτεί το 18% της παγκόσμιας ζήτησης με τις εξαγωγές της και η Ουκρανία με 8-9% περίπου, σύνολο 26 - 27% της παγκόσμιας κατανάλωσης σταριού εκτός του πληθυσμού τους.

Πρώτος παραγωγός είναι η Κίνα 1,4 δις άνθρωποι, η ΕΕ (450 εκατομμύρια), και η Ινδία (1.35 δις) αλλά έχουν πολλά στόματα να θρέψουν ήδη εντός, οπότε οι εξαγωγές τους είναι μικρότερες. Επίσης η συνολική παραγωγή του κόσμου εξαρτάται αρκετά από ρωσικά λιπάσματα, που είναι βασικό εξαγωγικό αγαθό που η Ρωσία το δίνει με λίστα προτιμήσεως τώρα. Οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο πίσω στο σιτάρι και είναι ήδη 330 εκατομμύρια άνθρωποι. Σε κάθε περίπτωση, οι ποσότητες για φέτος είναι δεδομένες και για του χρόνου, ό,τι και να γίνει, η μισή (τουλάχιστον) σοδειά της Ουκρανίας έχει χαθεί όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Γιατί πώς να σπείρουν οι άνθρωποι με τον πόλεμο ενώ βρέχει βόμβες;
China — 134
EU ----- 126,6
India — 107,5
Russia — 85,9
United States — 49,7
Canada — 35,2
Pakistan — 25,2
Ukraine — 24,9
Turkey — 20,5
2020 - εκατομμύρια τόνοι

Τα σιτηρά είναι η βάση της διατροφής εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Αίγυπτο ως τη Νότια Αφρική (και την Ευρώπη φυσικά). Που το 40% της κατανάλωσής τους καλύπτονταν από Ρωσοουκρανικές εξαγωγές. Σε κάποιες χώρες όπως η Αίγυπτος των 130 εκατομμυρίων το 80%.

Λένε λοιπόν τώρα οι ΗΠΑ στους Αφρικανούς, που επιπλέον πλήττονται από ξηρασία, και κουνούν διδακτικά το δάχτυλο, ''προσοχή, σκεφτείτε πριν τα πάρετε, γιατί μπορεί να είναι κλεμμένα από κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας''.

Προφανώς κάποια είναι, κάποια είναι Ρωσικά. Ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστεί από πού προέρχονται. Αν κρατάνε για εσωτερική κατανάλωση το Ουκρανικό στάρι κι εξάγουν πιο πολύ Ρώσικο δηλαδή τι αλλάζει; Ούτε είναι δυνατό να επιβληθεί εμπάργκο στις εξαγωγές σιτηρών της Ρωσίας, που θα καταδίκαζε σε άμεσο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους και πιθανότατα την ειρήνη σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη.

Τι λένε σε εκατοντάδες εκατομμύρια Αφρικανών οι Αμερικανοί ως υπαρκτό ερώτημα (New York Times); Να πεθάνουν της πείνας κυριολεκτικά, όπως σημειώνει εδώ και καιρό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων κι ο ΟΗΕ; Γιατί για αυτό μιλάμε. Να βγουν στους δρόμους; Nα ξεκινήσουν νέοι πόλεμοι από έλλειψη τροφής και λιπασμάτων; Να φάνε παντεσπάνι;

Και περιμένουν να τους ακούσουν; Γιατί δεν το λένε στους δικούς τους πολίτες; Να κόψουν από τη δική τους κατανάλωση και να προσφέρουν σε ίδιες τιμές το δικό τους σιτάρι στην Αφρική;

Αντί να κερδοσκοπούν με τις τιμές, αγοράζοντας ποσότητες στην αγορά commodities σορτάροντας τις τιμές στη Σιγκαπούρη, όπως αποκάλυψε ο Ινδός υπουργός των εξωτερικών. Και για τον λόγο αυτό η Ινδία αποφάσισε τις δικές της εξαγωγές να τις διοχετεύει κατευθείαν στα κράτη που έχουν ανάγκη, βγάζοντάς τις από την αγορά που έχει φλιπάρει.

Την Αφρική ούτως ή άλλως πρέπει να την ξεχάσουν οι ΗΠΑ, φαίνεται. Έχουν εδώ και καιρό κάνει ένα στρατηγικό λάθος. Το οποίο επαναλαμβάνουν διαρκώς.

Οι Κινέζοι στέλνουν στους Αφρικανούς επενδύσεις, υποδομές με δημόσιο χρήμα, δάνεια, τεχνολογία και μετά κάνουν business, με τους όρους τους βέβαια, που όμως ανεβάζουν το επίπεδο ζωής και δημιουργούν ευκαιρίες.

Οι Αμερικανοί έχουν περιορίσει την κρατική εξωτερική βοήθεια για ανάπτυξη σε τρίτες χώρες (που θα ήταν προς το συμφέρον τους) στο ελάχιστο, γύρω στα 50 δις δολλάρια, σε λιγότερο από 1% του προϋπολογισμού τους, από το οποίο τα μισά πάνε για όπλα και διπλωματία. Μόλις 25-30 δις δολλάρια το 2020 πήγαν για αναπτυξιακή βοήθεια (επενδύσεις υποδομές κλπ).

Και στέλνουν πού και πού στρατά, αεροπλανοφόρα, να κάνουν κήρυγμα στις κυβερνήσεις.

Όμως αυτά έχουν ένα μειονέκτημα. Δεν τρώγονται!

Τι θα κάνατε εσείς στη θέση των Αφρικανών; Να πεθάνετε της πείνας και να αρχίσετε να τρώτε ο ένας τον άλλο για έναν μακρινό πόλεμο ανάμεσα σε δυο χώρες λευκών, σε μια ήπειρο που δεν σας θέλουν καν για το χρώμα ή την καταγωγή σας; Τη μια πλευρά του οποίου υποστηρίζει μια άλλη χώρα που έχει ακόμη σοβαρό πρόβλημα διακρίσεων με τους πρώην σκλάβους από την περιοχή σας;

Είναι εντυπωσιακό που το βλέπουν καν ως υπαρκτό δίλημμα οι ΝΥΤ! Αδυνατούν πλήρως να μπουν στη θέση του άλλου.

Ζουν σε άλλον κόσμο οι ελίτ των ΗΠΑ. Ο οποίος έχει πάψει να υπάρχει εδώ και καιρό στην πραγματικότητα, τα θεμελιώδη της οποίας επιμένουν να αγνοούν. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα για όλους μας στη Δύση και τη βιωσιμότητα των Δημοκρατιών μας. Γιατί κάποια στιγμή η πραγματικότητα εκδικείται.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος









Wednesday, June 1, 2022

Η επιτυχής επιχείρηση ''Just Cause''


Share/Bookmark

 


Κάπου στον κόσμο υπάρχει μια χώρα 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων, που όταν συνέβησαν τα γεγονότα ήταν μόλις 2,5 εκατομμύρια. Η χώρα αυτή ανεξαρτητοποιήθηκε πριν από 120 χρόνια από τη γειτονική νότια oμοεθνή της, με την υποκίνηση μεγάλων γειτονικών και πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων της εποχής. Την εποχή που έλαβαν χώρα τα γεγονότα, στο τέλος της δεκαετίας του '80, η χώρα της οποίας επαρχία ήταν η μικρή χώρα είχε 33 εκατομμύρια πληθυσμό, σήμερα έχει 50 εκατομμύρια.

Ο λόγος ήταν απλός.

Η μικρή αυτή επαρχία είχε την τύχη ή την ατυχία να βρίσκεται πάνω ακριβώς σε ένα στρατηγικό σημείο που αρχικά μεγάλες πέραν του ωκεανού δυνάμεις, και στη συνέχεια η μεγάλη βόρεια γειτονική της χώρα, σχεδίασαν και τελικά δημιούργησαν ένα κανάλι / πέρασμα ανάμεσα σε δυο ωκεανούς, και ανάμεσα στις δυο ακτές της βόρειας γείτονος χώρας.

Υπάρχουν ορισμένα τέτοια σημεία στον κόσμο κομβικά για την ομαλή λειτουργία μεγάλου μέρους της οικονομίας και ασφάλειας του πλανήτη και για τις γειτονικές μεγάλες χώρες και οικονομίες, όπως το Κανάλι του Σουέζ, τα στενά της Μαλάκα, η Μαύρη θάλασσα, ο Βόσπορος και τα Δαρδανέλια, τα Στενά του Ορμούζ....

Το πέρασμα αυτό είναι αυτό που λέμε "στρατηγικής σημασίας" για όλη την ήπειρο, και περισσότερο για τη μεγάλη πλούσια και ισχυρή δύναμη της βόρειας περιοχής, η οποία την εποχή των γεγονότων είχε 250 εκατομμύρια πληθυσμό, σήμερα 330. Εάν η μικρή χώρα ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης χώρας 50 εκατομμυρίων, θα ήταν πολύ δυσκολότερα ελέγξιμη. Όσο μικρότερο, τόσο καλύτερο για τον μεγαλύτερο. Παλιά συνταγή. Ο χάρτης του σύγχρονου κόσμου εκεί που υπάρχουν κρίσιμα και πολύτιμα, φτιάχτηκε με αυτή τη συνταγή από τις πρώην αυτοκρατορίες.

Έτσι πριν από 120 χρόνια η Μεγάλη Βόρεια Γείτων ήρθε σε συμφωνία με την πέραν του ωκεανού αποικιακή δύναμη που είχε ήδη σχεδιάσει το πέρασμα, και στη συνέχεια με την ενωμένη ακόμη χώρα, να το κατασκευάσει αυτή και να της ανήκει για 100 χρόνια με ανανεώσιμο leasing για 10 εκατομμύρια δολάρια άπαξ και 250.000 ετησίως.

Όμως το κοινοβούλιο της μεγαλύτερης χώρας στην οποία ανήκε η επαρχία αυτή απέρριψε την κάπως ας πούμε ανισόρροπη σύμβαση.

Οπότε η ΜΒΓ (Μεγάλη Βόρεια Γείτων) υποκίνησε ενεργά την ανεξαρτησία της επαρχίας. Δύο μόλις εβδομάδες μετά την αναγνώριση της ‘’ανεξαρτησίας’’ της μικρής χώρας την ίδια χρονιά, άμ' έπος άμ έργον, η ΜΒΓ υπέγραψε με την ‘’ανεξάρτητη’’ πλέον χώρα μια ακόμη πιο ετεροβαρή συμφωνία.

Εκχωρούνταν για πάντα η κυριαρχία στη ζώνη που θα κατασκευάζονταν το κανάλι έναντι του ίδιου ποσού. Η ‘’ζώνη’’ περιλάμβανε λίμνες, νησιά , οτιδήποτε επιπλέον σε μια έκταση πλάτους 16 χιλιομέτρων σε όλο το μήκος του καναλιού (83 χιλιόμετρα), το οποίο έκοβε τη μικρή χώρα στη μέση. Η ζώνη αυτή τέθηκε υπό τη στρατιωτική προστασία της ΜΒΓ, ως ειδικού καθεστώτος περιοχή, και ελέγχονταν με δυνάμεις και στρατιωτικό προσωπικό. Παράλληλα ανέπτυξε και ξεχωριστά χαρακτηριστικά κοινωνικοοικονομικά. Σε αυτήν τη ''ζώνη'' βρίσκονταν και οι μεγαλύτερες πόλεις της μικρής χώρας, ακόμη και η πρωτεύουσά της.

Παρότι εξαρχής ο πληθυσμός της μικρής χώρας δεν ήταν καθόλου σύμφωνος με αυτό που συνέβη στη γη του, δεν υπήρχε δυνατότητα να κάνει και πολλά. Για έξι περίπου δεκαετίες, από το 1903 έως την αρχή του '60, η χώρα ήταν μια συνταγματική ολιγαρχία (κάτι σαν μερικές από τις ασιατικές πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ ένα πράγμα). Με διεφθαρμένες ελίτ που ζούσαν απ' τις προσόδους της ''ζώνης'' και φτωχοποιημένο πληθυσμό.

Όμως η πίεση των πολλών λιγότερο ευνοημένων κατοίκων της μικρής χώρας αύξανε ενάντια στη διαφθορά, διεκδικώντας την κυριαρχία επί της χώρας τους. Και αφού δεν μπορούσε να εκφραστεί δημοκρατικά σε ένα μπλοκαρισμένο πολιτικό σύστημα, άρχισε να σκάει στους δρόμους, με ταραχές συγκρούσεις, εξεγέρσεις όλη τη δεκαετία του '60. Βρήκε τελικά διέξοδο σε δυνάμεις του στρατού που ανέλαβαν την εξουσία και η πολιτική διαμάχη συνεχίστηκε εντός τους με σειρά πραξικοπημάτων και κόντρα πραξικοπημάτων.

Για να μην τα πολυλογούμε, μετά από κάμποσα ταραγμένα χρόνια ο στρατιωτικός ηγέτης της μικρής χώρας υπέγραψε με τον τότε πρόεδρο της ΜΒΓ, το 1977, μια νέα συμφωνία που θα επέστρεφε την κυριαρχία του καναλιού στη μικρή χώρα υπό την προϋπόθεση της ουδετερότητάς του για πάντα.

Όμως ήταν ένα πρόωρα αισιόδοξο σενάριο.

Διότι οι συγκρούσεις εντός της μικρής χώρας συνεχίστηκαν, και άλλες εξωτερικές υπερωκεάνιες δυνάμεις έδειχναν ενδιαφέρον για την περιοχή, κάποιες χώρες της οποίας είχαν ήδη στραφεί προς αυτές τις δυνάμεις (Κούβα, Νικαράγουα).

Ενώ οι κάτοικοι της μικρής χώρας είχαν αγανακτήσει με τη διαφθορά του καθεστώτος τους και την αποικιακή συμπεριφορά της ΜΒΓ.

Η ΜΒΓ δεν αισθάνονταν ιδιαίτερα άνετα με την κατάσταση και την ανασφάλεια κι απειλή που υπήρχε κοντά στα σύνορά της σε ένα στρατηγικό σημείο για την επιρροή της στην ήπειρο και τον κόσμο, στην οικονομία και το εμπόριό της.

Έτσι στήριξε στην εξουσία από το 1981, μετά τον θάνατο του προηγούμενου δικτάτορα σε ένα αεροπορικό ‘’ατύχημα’’ που προκάλεσε ο διάδοχός του, έναν διεφθαρμένο έμπορο ναρκωτικών, που επέβαλε την εξουσία του δια της βίας και των βασανιστηρίων, ο οποίος ήταν και υπάλληλός τους, κυριολεκτικά στο payroll της Μυστικής τους Υπηρεσίας, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τις αρμόδιες αρχές της ΜΒΓ.

Ο κύριος αυτός, Νοριέγα καλούμενος, εμπορεύονταν επίσης δεκάδες χιλιάδες φτωχούς τότε Κινέζους μετανάστες παράνομα στη ΜΒΓ, εμπόριο που του απέφερε πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια. Επίσης την ίδια εποχή η ΜΒΓ χρησιμοποιούσε τις υπηρεσίες του για να στέλνει όπλα στους αντιπάλους της των εχθρικών κυβερνήσεων σε άλλη γειτονική χώρα, τη Νικαράγουα, ενώ είχε ενθυλακώσει και χρήματα από τον πρώην Σάχη του Ιράν.

Επειδή όμως η κατάσταση εκτραχύνονταν και η πίεση εναντίον του μεγάλωνε από την Υπηρεσία για τις ατασθαλίες του, ο πρώην υπάλληλος της ΜΒΓ άρχισε να ξενοκοιτάει προς τις αντίπαλες χώρες, ενώ οι απόπειρες πραξικοπήματος εναντίον του που οργάνωνε η ΜΒΓ δεν κατόρθωναν να τον ανατρέψουν.

Τι να κάνει λοιπόν και η Μεγάλη Δημοκρατία; Κατάπιε λίγο παραπάνω από όσο συνήθως τα περί Ανεξαρτησίας των Εθνών και Διεθνούς Δικαίου συνήθη λογύδρια, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία κι έστειλε τον στρατό της να εισβάλει και να καταλάβει τη μικρή χώρα.

Σε κάτι που αποκάλεσε όχι πόλεμο ή εισβολή αλλά ολίγον ειρωνικά ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΑΣΙΜΗΣ ΑΙΤΙΑΣ (JUST CAUSE).

Παρά τη διαφορά μεγέθους και ισχύος των δυο χωρών, η μικρή χώρα ήταν μόλις το ένα εκατοστό του πληθυσμού της ΜΒΓ όπως ειπώθηκε, δηλαδή σαν να ήταν η Ουκρανία 1,5 εκατομμύρια και όχι 40, έναντι της Ρωσίας, και την αβυσσαλέα διαφορά ισχύος, χρειάστηκαν έναν μήνα για να καταλάβουν τη μικροσκοπική χώρα.

Γύρω στους 4.000 ήταν οι νεκροί μαζί με τους αμάχους, 20 χιλιάδες εκτοπίστηκαν, αρκετά τετράγωνα πόλεων ισοπεδώθηκαν, με συνολικές ζημιές γύρω στα 2 δις δολάρια. Σπρώχνοντας κάτω από τα όρια της φτώχειας ένα πρόσθετο μέρος του πληθυσμού.

Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε την εισβολή ως καταφανώς παράνομη, και ζήτησε τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της ανεξαρτησίας της μικρής χώρας, ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπως επίσης ήταν αναμενόμενο, δεν ενέκρινε την καταδίκη, αφού η ΜΒΓ άσκησε όπως είχε δικαίωμα το βέτο της μαζί με τους συμμάχους της.

Ο πρώην ισχυρός άνδρας του Παναμά, θα έχετε προφανώς καταλάβει πως για αυτή τη χώρα μιλάμε, η οποία ανεξαρτητοποιήθηκε παλαιότερα από τη γειτονική Κολομβία, συνελήφθη από τους προϊσταμένους του. Δεν εκτελέστηκε και απέφυγε και τα ισόβια, σε μια χώρα που σε εκτελούν για πολύ λιγότερα. Καταδικάστηκε σε 40 χρόνια, τα οποία έγιναν 30 και στη συνέχεια 20. Μετά εκδόθηκε στην πρώην αποικιακή αυτοκρατορία (τη Γαλλία) όπου φυλακίστηκε λίγο ακόμη.

Μια και γνώριζε αρκετά για τις παράνομες συναλλαγές με το Ιράν και τη χρηματοδότηση των Κόντρας, του πρώην προϊσταμένου του της CIA (1976-1977), o oποίος εν τω μεταξύ είχε γίνει Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, όταν έγινε η εισβολή στον Παναμά. Και εν συνεχεία, από το 1990, Πρόεδρός τους. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Για να μην τα πολυλογούμε, η Επιχείρηση Δίκαιου Σκοπού ή Βάσιμης Αιτίας, όπως την προτιμάτε, πέτυχε στο να σταθεροποιήσει σταδιακά τη μικρή χώρα χωρίς να αποτελεί πλέον απειλή για τη ΜΒΓ.

Έτσι τελικά της παραχωρήθηκε το 1999, όπως είχε συμφωνηθεί με τον πρώην δικτάτορά της, η κυριαρχία στη γη της, υπό την προϋπόθεση της ουδετερότητας για πάντα. Πράγμα που τηρείται έως τις μέρες μας.

Και οι Παναμέζοι, με τα ονομαστά καπέλα τους, ζουν κάπως πιο ειρηνικά κι ευτυχισμένα παρέχοντας, εκτός από υπηρεσίες βαρκάρη ανάμεσα στους δυο ωκεανούς, σημαία ευκαιρίας σε χιλιάδες πλοία όπως και έδρα σε εκατοντάδες χιλιάδες εξωχώριες που ξεπλένουν βιολογικά χρήμα κάθε είδους. Μαύρο, σκοτεινό, λερωμένο, αφορολόγητο, από τη Μεγάλη Βόρεια Γείτονα ως την Ευρώπη, τη Ρωσία, τη Νότια Αμερική, όπως επιβεβαιώσαμε πρόσφατα από τα περίφημα Panama Papers, που χάκαρε και διέρρευσε ένας άλλος μισοπάλαβος πρώην πράκτορας, ο Τζούλιαν Ασάντζ, με τη βοήθεια πολλών σοβαρών δημοσιογράφων. Αλλά αυτό επίσης είναι μια άλλη μυθιστορηματική περιπέτεια.

Μια ακόμη από αυτές που ποτέ δεν έχουν σταματήσει να συμβαίνουν ως τις μέρες μας με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά με παρόμοια πάθη στην εποχή τους και συνήθως με παρεμφερή κατάληξη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος