Monday, June 29, 2015

Ο φτωχός...


Share/Bookmark
Όποιος πιστεύει ακόμη πως θα ξανανοίξουν οι Ελληνικές τράπεζες, που ήδη κηρύχθηκαν από τους διεθνείς οίκους χρεοκοπημένες, μετά από ένα ΟΧΙ, εθελοτυφλεί. 

Όποιος νομίζει πως θα συνεχίσουν για καιρό ακόμη να βγάζουν έστω και αυτά τα 60 ευρώ, εκτός ευρωσυστήματος, ζει σε μια πραγματικότητα του μυαλού του.

 Όποιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να καταβληθούν μετά τη χρεοκοπία οι μισθοί του και οι συνταξούλες του, μικρoί ή μεγάλοι, και θα μπορεί και να τους αποσύρει, ζει ένα όνειρο. 

Όποιος νομίζει ότι τα καταστήματα και τα σουπερμάρκετ, χωρίς κεφάλαια και με αδυναμία πληρωμών στο εξωτερικό, θα μπορούν για πάνω από 1-2 βδομάδες να προσφέρουν προϊόντα για να αγοράζει με ό,τι λεφτά έχει κάτω από το στρώμα, απλώς αρνείται να δει τον μαυραγορίτη που έχει ήδη ετοιμαστεί καλύτερα και τον περιμένει στη γωνία. 

Όποιος έχει ακόμη την ψευδαίσθηση πως μια οικονομία με 6 εκατομμύρια πληθυσμό σε μεγάλες πόλεις μπορεί να λειτουργήσει έστω για τα βασικά χωρίς τράπεζες, χωρίς εμπόριο, χωρίς χρήμα για πάνω από μερικές ημέρες, είναι παντελώς ηλίθιος.

 Όποιος πιστεύει πως η ειρήνη και η ηρεμία μπορεί να διατηρηθούν χωρίς αυταρχικά μέτρα, κλείσιμο των συνόρων και καταστολή μόλις κόψει η πείνα και οι ελλείψεις, επέλεξε να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο γιατί φοβάται να αντικρίσει την αλήθεια.

 Όποιος πιστεύει ακόμη πως όλος ο κόσμος, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Λιθουανοί, οι Βούλγαροι, οι Ιταλοί, οι Βραζιλιάνοι, οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι ακόμη, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι αδελφοί Κύπριοι, οι Κινέζοι, οι δεξιοί, οι κεντρώοι, οι αριστεροί, οι Νεφελίμ, του λένε ψέματα για την κατάστασή του και μόνο δέκα αγράμματοι που εργολαβικά τον κυβερνούν λένε αλήθεια, είναι φοβισμένος σαν τον άρρωστο ένα βήμα πριν την ανακοπή, που αρνείται την ιατρική βοήθεια και προστρέχει στα ματζούνια και στα λείψανα.

 Όποιος νομίζει πως μπορεί να φτύσει ένα πεισμωμένο ΟΧΙ και να κρατηθεί στη ζωή, έχει ήδη αυτοκτονήσει. Και σαν εκείνον τον φοβισμένο επιβάτη της ναυαγισμένης βαρκούλας μες στη θύελλα που πετάει πέρα το τελευταίο σκοινί που του ρίχνει το καράβι, που κι αυτό παλεύει με τον καιρό ολόγυρα να σταθεί, θα πάρει μαζί του, άθελά του ο φτωχός, τους συνεπιβάτες που παλεύουν να σωθούν, που έχουν ακόμη ζωή μέσα τους, τους φίλους, την οικογένεια, τα παιδιά του.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος



Πρώτη δημοσίευση: marketnews.gr



Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας: η Μαύρη Αγορά


Share/Bookmark
Όταν το χρήμα ως ανταλλακτική μονάδα σπανίζει, όπως κάθε αγαθό, πέρα από το σημείο ισορροπίας της αγοράς, αναπτύσσεται μια μαύρη αγορά χρήματος. Όπου το ευρώ αυτού που το διαθέτει ελεύθερο αξίζει περισσότερο από το ευρώ εκείνου που το διαθέτει κλειδωμένο. 

Υπάρχουν πλέον τουλάχιστον δυο ευρώ στην χώρα μας. Αυτά που είναι κλειδωμένα στις τράπεζες και αυτά που έχουν οι άνθρωποι στα χέρια τους. Με τα πρώτα να έχουν μικρότερη αξία από τα δεύτερα, λόγω της κατάστασής τους και του ρίσκου που τα βαραίνει. 

Τουλάχιστον δυο, διότι υπάρχουν επίσης τα δανεισμένα εν Ελλάδι ευρώ, το αληθινό γκράαλ των μη ανταγωνιστικών και των φαλιρισμένων, που ανάλογα τις συνθήκες του δανείου έχουν ήδη μικρότερη ή πολύ μικρότερη αξία από την ονομαστική τους. 

Ανοίγματα όλα αυτά ικανά να φτιάξουν και να διαλύσουν περιουσίες, στην κερδοσκοπία ή στην παλιά μας γνώριμη της καθημερινότητας από εποχές άλλες: τη Μαύρη Αγορά (χρήματος, συναλλάγματος και προϊόντων). 

Εικόνισμα θα του κάνουν του Τσίπρα και του Καμμένου οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες. Λαμπάδα και χρυσά δάχτυλα θα πάνε. Στη Μεγαλόχαρη στην Τήνο, κατά προτίμηση, για τον πρώτο.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
    



Ο νόμος του Gresham και οι κίβδηλοι


Share/Bookmark
Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2013. Σήμερα φωτίζει κάπως μελαγχολικά το (πιθανό;) κλειδί της διεξόδου ή της παρακμής...



Στην οικονομία ισχύει μια αρχή γνωστή ως νόμος του Gresham. Η αλήθεια είναι ότι ο χρηματιστής Thomas Gresham (1518-1579) δεν διεκδίκησε την πατρότητα του ομώνυμου νόμου ο οποίος περιέχονταν στη σοφή συμβουλή του προς τη βασίλισσα Ελισάβετ για την ανόρθωση της νομισματικής αξίας του Βρετανικού νομίσματος, μετά από τις απανωτές υποτιμήσεις που είχαν προηγηθεί επί βασιλείας του Ερρίκου Η΄ και του Εδουάρδου Στ΄. Η Ελισάβετ, όμως, έλαβε σοβαρά υπόψη της την συμβουλή του Thomas Gresham, ότι λόγω της κατάστασης αυτής «όλο το άξιο χρυσό έχει εγκαταλείψει τη χώρα».

Την αρχή αυτή, την οποία γνώριζε ήδη ο Κοπέρνικος και σε διάφορες εκδοχές της αρκετοί άλλοι νωρίτερα, την διατύπωσε ρητώς το 1857 ο Henry Dunning Macleod. Η εφαρμογή της νέας νομισματικής πολιτικής από τη βασίλισσα Ελισάβετ οδήγησε στην αύξηση του πλούτου της Βρετανίας και στη μετεξέλιξή της σε αυτοκρατορία. Κι έτσι η ιστορία, η οποία κρίνει πάντοτε εκ της σημασίας του αποτελέσματος, ανταπέδωσε στον Gresham έναν νόμο με το όνομά του.

Ο νόμος του Gresham λέει ότι σε περίπτωση κατά την οποία δύο νομίσματα γίνονται δεκτά κατά την επίσημη ρύθμιση με ίση ονομαστική αξία και κυκλοφορούν παράλληλα, αλλά το ένα είναι «καλύτερο» (δηλαδή περιέχει την αξία του σωστά μετρημένη σε πολύτιμο μέταλλο, είναι σωστά σχεδιασμένο και καθαρό) ενώ το άλλο είναι πιο «κακό» (με λιγότερο πολύτιμο μέταλλο, πιο κακοσχεδιασμένο, πιο κίβδηλο), τότε το «κακό» νόμισμα εκτοπίζει νομοτελειακά το «καλό» που αποσύρεται, καταλήγει στα σεντούκια, στοκάρεται, μετατρέπεται σε πολύτιμο μέταλλο, μεταλλάσσεται και πηγαίνει αλλού, σε άλλες οικονομίες.

Έχει γίνει ευρύτερα γνωστός συνοπτικά με τη φράση: το «κακό» νόμισμα διώχνει το «καλό». Είναι αυτό που συμβαίνει με τις μεταχρονολογημένες επιταγές ή με την παράλληλη κυκλοφορία ενός δεύτερου νομίσματος (συνέβη στην Αργεντινή για κάποια περίοδο πριν την κατάρρευση). Σε μεγάλη κλίμακα, είναι η στρέβλωση που έχει προκαλέσει στην παγκόσμια οικονομία η ανταλλακτική χρήση των παραγώγων που αφέθηκε να θεσμοθετηθούν ανεξέλεγκτα. Υποκαθιστούν το υγιές νόμισμα επιτρέποντάς του να τα αντιγράφει πολλαπλασιαζόμενο πληθωριστικά ή το εκτοπίζουν.

Εκτοπίζεται έτσι το ισχυρό νόμισμα και υποκαθίσταται από χαρτιά δίχως αξία, χωρίς πραγματική αγοραστική δύναμη, που θα πληθωρίσουν την οικονομία τη στιγμή που οι αγορές θα αντιληφθούν ότι υπάρχει αναντιστοιχία νομίσματος και αγαθών. Η παγκόσμια οικονομία ισορροπεί και ταλαντεύεται στην κόψη της νομισματικής υπερπροσφοράς του πράσινου διεθνούς νομίσματος από την μια και των παραγώγων από την άλλη, που αλληλοεξουδετερώνονται αποτρέποντας (έως πότε;) την έκφραση της νομισματικής πληθώρας και επομένως την κατάρρευση.

Του νόμου αυτού και της πολιτικής αναλογίας του στις ανοιχτές δημοκρατίες είχε ήδη γνώση ο Αριστοφάνης. Στους «Βατράχους» μιλά για την αγαπημένη του πόλη που βρίσκεται το 405 πΧ λίγο πριν την τελική ήττα και τη συνθηκολόγηση, πολιορκημένη, με τον στόλο ρημαγμένο, πεινασμένη και φοβισμένη, στην τελευταία φάση του εφιαλτικού Δεκελεικού πολέμου.

"... Πολλές φορές η πόλη µας έπαθε τα ίδια µε τους καλούς της πολίτες
ό,τι έχει πάθει και με τα παλιά νομίσματα σε σχέση με τα νέα
τα παλιά και γνήσια και γνωστά και τιμημένα
που ολοκάθαρα κομμένα ηχούν κουδουνιστά
και σε όλους έχουν πέραση, Έλληνες και ξένους
Μα εμείς τα αποφεύγουμε, ζητάμε τα μπρούτζινα
τα κομμένα προχτές, πεταχτά και πρόχειρα... "

Τελικά οι «κακές» γνώμες, οι «κακές» ψήφοι, στις οποίες επιβάλλεται "δημοκρατικά" η ίδια ονομαστική αξία, ο ίδιος δημόσιος λόγος, η ίδια τιμή, η ίδια και μεγαλύτερη πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στους πολιτικούς φορείς, χωρίς να ζητείται απόδειξη, χωρίς ζύγισμα, δίχως την επίπονη δημόσια διαδικασία της συμμετοχής και της παιδείας, χωρίς ισότιμη ανταξία, χωρίς δημόσια προσφορά, αποδιώχνουν τις «καλές», οι οποίες αποσύρονται, επιστρέφουν στα τιμαλφή, βγαίνουν από τον κύκλο της οικονομίας και της πολιτικής, γυρνάνε στη θαλπωρή του οικογενειακού αποκλεισμού, στον καναπέ, στον κάτω κόσμο των «βατράχων», μεταναστεύουν σε άλλους χώρους και ενίοτε σε άλλες χώρες.

Η "ανοιχτή" δημοκρατία, με την κυριαρχία της φλυαρίας χωρίς κόστος, των "ίσων" δικαιωμάτων χωρίς ισότιμη συμμετοχή και προσφορά, μετατράπηκε σε δημοκρατία της επίφασης και της εντύπωσης.

Απομένουμε έτσι κάθε φορά κάπως πιο μίζερα, λίγο πιο εκφυλισμένα, με τους Γιωργάκηδες, τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους, τους Τσίπρες, τους Μιχαλολιάκους...

Ίσως αυτός ο παλιός νόμος, ιδωμένος από διαφορετική οπτική, να μας υποδεικνύει και τη συνθήκη της λύσης του προβλήματός μας. Τη δημοκρατική οργάνωση που δεν θα είναι ανοχύρωτη απέναντι στην απαξία για να επιτύχει να είναι αληθινά ανοιχτή, τη δημόσια απονομιμοποίηση του κίβδηλου. Το ορθολογικό ζύγι της ψήφου και της αξίας του δημόσιου λόγου καθενός, το οποίο προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή για την αξιολόγηση των προσώπων με βάση το αντίτιμο που προσφέρει ο καθένας στην πολιτεία.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Πρώτη δημοσίευση: http://marketnews.gr/article/20909/o_nomos_tou_gresham_kai_oi_kivdhloi


Sunday, June 28, 2015

Αναμένοντας την πτήση για το μέλλον...


Share/Bookmark
Στο Ελευθέριος Βενιζέλος, αναμένοντας την πτήση. Αμηχανία, παγωμάρα, άδειοι δρόμοι, τρομαγμένα βλέμματα.

Σκέφτομαι την Ελλάδα με τα μάτια του νεαρού που υπήρξα, όταν πρωτόβγαινε κι ανοίγονταν στον κόσμο, 20-30 χρόνια πριν. Το επαρχιακό ξεχαρβαλωμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού, την αναμονή για ελέγχους συναλλάγματος, την αγωνία πόσο θα έχει ανέβει το φιορίνι, το φράγκο, το μάρκο, η πεσέτα, και δεν θα φτάνουν να αγοράσω τίποτα οι δραχμούλες που με τόσο κόπο είχα συγκεντρώσει, το θάμπος όταν φτάναμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ ή της Φρανκφούρτης. Τα τραίνα της Ευρώπης, που ήταν μια καινούργια εμπειρία. Κι ύστερα το Ελευθέριος Βενιζέλος όπου βρίσκομαι, την Αττική οδό που με έφερε ως εδώ, το μετρό που με έχει φέρει άλλες φορές, τα καινούργια περιπολικά, τα λεωφορεία, τις ουρές των καινούργιων ταξί, τη φυσικότητα με την οποία γύρω μου τα νέα παιδιά ταξιδεύουν ελεύθερα (αλλά πλέον όχι τόσο ξέγνοιαστα αυτές τις μέρες), στο μεγάλο Ευρωπαϊκό τους σπίτι.

Και σκέφτομαι πως ναι, μπορεί να μην πετύχαμε τα πάντα, να μην τα κάναμε όλα σωστά, αλλά έπιασαν τόπο τα εκατό και βάλε δισεκατομμύρια ευρώ των Ευρωπαίων φορολογουμένων που χρηματοδότησαν αυτά τα έργα, και πολλά άλλα που κάνουν να λειτουργεί η καθημερινότητά μας, τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Έστω και εάν σπαταλήσαμε αρκετά. Έστω κι αν μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα, όλα τούτα που θεωρούμε φυσικά και δεδομένα κι άλλα πολλά της καθημερινότητάς μας είναι η Ευρώπη. Δρόμοι, μουσεία, νοσοκομεία, λιμάνια, συστήματα πληροφορικής, υποδομές, καλλιέργειες, μεταφορικά μέσα, τεχνογνωσία, ασφάλεια....

Και σκέφτομαι ακόμη πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επιτρέψουμε σε αυτό το μεγάλο μαύρο σκοτεινό σύννεφο που έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα και μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, να διαλύσει την καθημερινότητά μας, την πρόοδο τόσων δεκαετιών, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Κανένα απολύτως.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Να 'μαστε λοιπόν εδώ...


Share/Bookmark
Καλούμαστε οι Έλληνες πολίτες από τις αντιευρωπαϊκές τριτοκοσμικές βαλκάνιες συμμορίες που κυβερνούν και τα πονηρά αφεντικά τους (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) να ψηφίσουμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα καταφανώς αντισυνταγματικό, επί δημοσιονομικών θεμάτων, "δημοψήφισμα"-παρωδία, σε πέντε μέρες, επί κάποιας πρότασης που δεν υπάρχει (το eurogroup ανακοίνωσε επίσημα το τέλος των διαπραγματεύσεων και τη διακοπή κάθε στήριξης στις 30 Ιουνίου). Πιθανότατα με τις τράπεζες κλειστές και την πρώτη επίσημη φάση της χρεωκοπίας σε εξέλιξη. Προφανώς δεν θα πληρωθούν τα οφειλόμενα από την Κυβέρνηση στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ στις 30 Ιουνίου, διότι δεν υπάρχουν τα λεφτά. Με έναν Πρωθυπουργό που ισχυρίζεται πως ό,τι και να συμβεί δεν έχει την πρόθεση να θέσει στον λαό την εντολή του.

Μετά τις πόρτες των φυλακών άνοιξαν και αυτές των φρενοκομείων. Ζούμε έναν πλήρη παραλογισμό, τον οποίο πιθανόν δεν έχει νόημα να νομιμοποιήσουμε. Και φαίνεται πως δύσκολα θα φτάσει ως το τέλος του. Εάν αυτό δεν είναι εκτροπή, τότε τι είναι;

Τα δυο μεγάλα ευρωπαϊκά δημοκρατικά κόμματα, Νέα Δημοκρατία και Ποτάμι, με όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς με το ένα ή το άλλο, που αυτονόητα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, πρέπει να βρουν τη δύναμη να ηγηθούν και να δώσουν σαφή κατεύθυνση στους πολίτες αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Και κάθε ένας μας να τη στηρίξει χωρίς άλλες σκέψεις.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος




 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.





Saturday, June 27, 2015

Γελοιότητες!


Share/Bookmark
Οι διαπραγματεύσεις και οι εξειδικευμένες συμφωνίες ανάμεσα στα Έθνη δεν γίνονται με δημοψηφίσματα. Διεξάγονται από τις υπεύθυνες κυβερνήσεις τους, τη Διοίκηση και τεχνικά κλιμάκια. Όλες. Πόσο δε μάλλον οι διαπραγματεύσεις δανεισμού και δημοσιονομικών.

Οι Αθηναίοι, που κάτι γνώριζαν από Δημοκρατία, είχαν την πρόνοια όταν αποφασιζόταν εάν θα γίνει πόλεμος ή όχι με έναν γείτονα, να μην ψηφίζουν γι' αυτόν όσοι πολίτες κατοικούσαν στις περιοχές που βρίσκονταν στα σύνορα με τον συγκεκριμένο γείτονα. Καθώς θα είχαν τον πειρασμό να βάλουν το Δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον όλων των πολιτών και του μέλλοντός τους, το συμφέρον της Πόλης, σε υποδεέστερη μοίρα από το ίδιον και άμεσο συμφέρον τους. Αφού θα κινδύνευαν τα σπίτια και τα χωράφια τους από τις εχθροπραξίες.

Εάν οι κυβερνήσεις θεωρούν πως δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία που έχουν ανάγκη οι ίδιες, παραιτούνται και ζητούν επιβεβαίωση της εντολής τους, εξηγώντας τους λόγους αποτυχίας και τις εναλλακτικές.

Φανταστείτε να ψηφίζουν και οι 19 λαοί της ευρωζώνης, ή οι 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι λαοί που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ για το αν θα πρέπει να μειωθούν οι πενηντάρηδες συνταξιούχοι στην Ελλάδα ή να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, για το πόσο πλεόνασμα πρέπει να έχει η χώρα για να είναι βιώσιμη η οικονομία της και με τι επιτόκιο θα δανείσουν κάθε ένας.

Ενίοτε, όταν οι Κυβερνήσεις καταλήξουν σε κάποια συμφωνία, με ευθύνη της κυβέρνησής τους, ζητούν την κύρωσή της από τους πολίτες. Όχι όμως για τις τεχνικές λύσεις, αλλά επί της αρχής. Ή σε ζητήματα κατεύθυνσης και επιλογών της χώρας με σαφείς εναλλακτικές προτάσεις, κοστολογημένες και με επαρκή χρόνο ενημέρωσης, διαλόγου και συζήτησης.

Είναι προφανές ότι συμφωνία δεν υπάρχει. Ούτε καν πρόταση των θεσμών που μπορούν να διαπραγματευτούν οι κυβερνήσεις με κάθε έναν από τους πολίτες της Ελλάδας και τους δικούς τους πολίτες υπάρχει πλέον.

Είναι επίσης φανερό ότι η Ελληνική Κυβέρνηση που ζητά και έχει ανάγκη τα χρήματα δεν κατόρθωσε, δεν θέλησε, λίγη σημασία έχει πλέον, να καταλήξει σε πραγματική συμφωνία. Ή στη διαμόρφωση μιας βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα.

Οι όποιες τεχνικές προτάσεις των μεν και των δε που διέρρευσαν στη διάρκεια της συζήτησης είναι επίσης προφανές πως δεν ισχύουν πλέον. Το πιο πιθανό είναι πως και οι θεσμοί θα το επιβεβαιώσουν και δημόσια, θέλοντας να διατηρήσουν τη δική τους αξιοπιστία και να προστατεύσουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το δημοψήφισμα, εντός πέντε ημερών, που θα οδηγήσει σε συνέπειες γενεών για κάτι που δεν υφίσταται, για ανύπαρκτη συμφωνία και ανύπαρκτη εναλλακτική, πέρα από κατάφωρα αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και ανεύθυνο, είναι άνευ αντικειμένου. Είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι μια παρωδία δημοκρατίας και σύντομα θα αποκαλυφθεί ως τέτοιο. Είναι ο φερετζές του κουτοπόνηρου. του δειλού, του καιροσκόπου και, κυρίως, του κερδοσκόπου. Σε βάρος ενός λαού και μιας κοινότητας εθνών.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος





 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.






Ο ορίζοντας των γεγονότων


Share/Bookmark
Ο ορίζοντας των γεγονότων (event horizon) είναι ένα σύνορο στον χωροχρόνο πέρα από το οποίο τα συμβάντα δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά από έναν εξωτερικό παρατηρητή. Στις μαύρες τρύπες άπειρη μάζα ύλης, πλανήτες, ηλιακά συστήματα ολάκαιρα, νέφη ύλης, καταρρέουν κάτω από την ασύλληπτη βαρύτητα και συγκεντρώνονται σε ένα σημείο, το κέντρο της μαύρης τρύπας, που αποκαλείται «ιδιαιτερότητα» (singularity), ένα μοναδικό σημείο τρισεκατομμύρια φορές μικρότερο από ένα άτομο.
Καθώς πλησιάζει ένα σώμα στη γιγαντιαία βαρυτική δύναμη της μαύρης τρύπας που παραμορφώνει τους νόμους του χρόνου και του χώρου, επιταχύνει σε κύκλους ολόγυρά της και αρχίζει να παραμορφώνεται το ίδιο στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή. Μέχρι που φτάνει στο σημείο εκείνο πέρα από το οποίο η δύναμη της βαρύτητας είναι τόσο μεγάλη που ούτε το γοργοπόδαρο φως, με τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο της ταχύτητάς του,  μπορεί να ξεφύγει.
Πέρα από αυτό το όριο το αντικείμενο συνεχίζει αόρατο την πορεία του σε ένα σύμπαν φυσικών νόμων που ελάχιστα μοιάζουν με αυτούς που γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένους. Το αδιανόητο γίνεται δυνατό, ο χρόνος αλλάζει ρυθμό, απιθανότητες γίνονται πραγματικότητες. Τα όνειρα – ή οι εφιάλτες - αν κανένας μπορούσε να παραμείνει ζωντανός  για να τα ονειρευτεί, γίνονται πραγματικά γεγονότα. Που όμως κανείς πλέον δεν βλέπει, κανείς, κανένα τηλεσκόπιο, κανένας αισθητήρας δεν θα μπορέσει ποτέ να καταγράψει. Κανένα ανθρώπινο μάτι, καμιά ψυχή δεν δύναται να μοιραστεί τη συμπαντική μοναξιά όποιου διαβαίνει τον "ορίζοντα των γεγονότων".

Όταν ένα ουράνιο σώμα, ένα κοσμικό νέφος, ένα έθνος, διαβεί το όριο αυτό, όλα είναι δυνατά και ταυτόχρονα όλα προδιαγεγραμμένα. Αν η τροχιά του δεν είναι από τις ελάχιστες τυχερές για να του δώσει την ώθηση να ξεφύγει από τη σκοτεινή έλξη, μετά τους τελευταίους κύκλους στον ορατό χώρο γύρω από την «ιδιαιτερότητα»,  εισέρχεται σε έναν χωροχρόνο διαφορετικό, όπου όλα αλλάζουν μορφή. Τα σώματα επιμηκύνονται και εκδηλώνουν άγνωστες και παράδοξες ιδιότητες, οι δομές αποσυντίθενται, η κυβέρνηση δεν κυβερνά, οι δικαστές δικάζουν για τον εαυτό τους, οι θεσμοί αποδομούνται, τα πλέον παράλογα  (από τις καταλήψεις ως τα διπλοπαρκαρίσματα μέχρι τα ψευδο-δημοψηφίσματα για το αν η πραγματικότητα είναι πραγματική) φαίνονται φυσικά. Οι εγκληματίες βγαίνουν από τις φυλακές, οι υπεύθυνοι γίνονται ανεύθυνοι και οι δειλοί γενναίοι, η σάτιρα και το γέλιο εξορίζονται στην πυρά, ιερά ανατινάζονται, η λογική αντιστρέφεται, χειρουργούν οι φουρναραίοι, διδάσκουν οι αγράμματοι, σπέρνουν χωράφια οι φαρμακοποιοί. Το μέλλον κάμπτεται μαζί με τον χρόνο τόσο που συμπίπτει τελικά με το παρελθόν, σε μια αόρατη κίνηση προς την οριστική λησμονιά, που, για τους παγιδευμένους στην άπειρη βαρύτητα μοιάζει μια ατέλειωτη βασανιστική στιγμή, ενώ για τους απέξω, που παραμένουν στον κανονικό χρόνο της ζωής, φαίνεται να κρατάει ατέλειωτους αιώνες τούτη η πτώση, καθώς βλέπουν μόνο το αποτύπωμά της, το σώμα που βυθίζεται επιμηκυμένο στον «ορίζοντα των γεγονότων», μια ανάμνηση, μια τελευταία θολή φωτογραφία αυτού που κάποτε υπήρξε. 

Γιώργος Γιαννουλης Γιαννουλόπουλος

Wednesday, June 24, 2015

Ζήτω το ΔΝΤ!


Share/Bookmark
Φαίνεται πως οι "Θεσμοί" κατάλαβαν κάπως το κόλπο του "σερνόμαστε προς το σημείο δίχως γυρισμό".

Εισηγείται η βαθιά συντηρητική, αναχρονιστική και αντιλαϊκή κυβέρνησή μας μέτρα πρόσθετων φόρων και επιβαρύνσεων στις παραγωγικές δραστηριότητες 8 δις (ένα τεράστιο ποσό σε μια οικονομία με ΑΕΠ κάτι πάνω από 200 δις πλέον). Που οδηγούν σε παραπάνω ύφεση, μικρότερη ανταγωνιστικότητα, περισσότερες κλειστές επιχειρήσεις, χιλιάδες άλλες που δεν θα γεννηθούν ποτέ, μεγαλύτερη ανεργία, μεγαλύτερα ελλείμματα, πιο πολλή φτώχεια. Μέχρι που η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η ανάπτυξη, η προάσπιση της ευημερίας και της ειρήνης δεν θα έχει πλέον καμιά σημασία στα μάτια των απελπισμένων. Γιατί σε 6 μήνες από σήμερα, έναν χρόνο, με μια νέα προδιαγεγραμμένη αποτυχία χωρίς μεταρρυθμίσεις στο κράτος για καλύτερες υπηρεσίες και μείωση των αναιτιολόγητων, άδικων και αντιπαραγωγικών δαπανών του, εκεί θα είμαστε. Τελειωμένοι.

Τότε δεν θα υπάρχει άλλη διέξοδος από την κατάρρευση σε ένα σύνολο από βαλκανικά αλληλοσπαρασσόμενα φέουδα. Και ο τελευταίος συνταξιούχος (ακόμη και αυτός που έχει κάθε δίκιο) θα σβήσει όταν θα φύγει κι ο τελευταίος νέος κι ο τελευταίος μετανάστης να βρει την τύχη του αλλού, εγκαταλείποντας τη γη αυτή στην επικράτεια του Mad Max.

Στις σημερινές συνθήκες, με ανεργία πάνω από το 27% και τους μισούς εργαζόμενους του παραγωγικού τομέα απλήρωτους, κάθε ευρώ που συνεχίζει να μεταφέρεται από τους ανέργους που θέλουν να εργαστούν και δεν βρίσκουν δουλειά και τους εργαζόμενους σε παραγωγικές δραστηριότητες σε οποιαδήποτε λιγότερο παραγωγική ή απλώς άχρηστη δαπάνη (πέρα από την κοινωνική αλληλεγγύη, την Παιδεία και τις Δημόσιες Επενδύσεις) δεν είναι απλά σπατάλη. Είναι οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Προμελετημένο.

Μια κοινωνία που αδυνατεί να μεταφέρει χρήμα, πόρους, εξουσία από αυτούς που έχουν περισσότερο συμφέρον στο παρελθόν σε αυτούς, τους νεώτερους, που έχουν μεγαλύτερο συμφέρον στο μέλλον, για να το σχεδιάσουν, να δουλέψουν, να ρισκάρουν, να επενδύσουν τα όνειρά τους σε αυτό, είναι μια κοινωνία καταδικασμένη. Είναι μια χώρα ήδη νεκρή.

Αν είναι να αποφασίσουμε ποιον δρόμο θα τραβήξουμε, καλύτερα να το αποφασίσουμε τώρα. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.

Τώρα που ακόμη είναι κάπως καθαρό το μυαλό (όσο είναι) και δεν έχει θολώσει εντελώς από την πραγματική πείνα και την αληθινή βία. Να ανοίξουμε τη συζήτηση, που τόσον καιρό προσπαθούμε να αποφύγουμε. Και να πάρει ο καθένας τις ευθύνες του εξηγώντας τις συνέπειες των προτάσεών του. Επώνυμα. Ονομαστικά. Με υπογραφή. Και τη φάτσα του από κάτω. Για την ιστορία και τη δικαιοσύνη.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Βλέπε σχετικά
- Είναι καλό να συμφωνήσουμε;
http://www.athensvoice.gr/…/πολι…/είναι-καλό-να-συμφωνήσουμε
και
- Μη φάμε... να περιμένουμε!
http://katoptra.blogspot.gr/2015/06/blog-post_23.html



Εικόνα: I.Aivazovskiy, "Brig Mercury is Meeting the Russian Squadron after the Victory over Two Turkish Ships", 1848



Tuesday, June 23, 2015

Μη φάμε... να περιμένουμε!


Share/Bookmark


Έχεις μια χώρα με υψηλότατες (και μη ανταποδοτικές σε υπηρεσίες) ασφαλιστικές εισφορές, που φτάνουν το 42% συνολικά επί του κόστους ενός εργαζόμενου στον όποιον εργοδότη του, και μάλιστα με το υψηλότερο ποσοστό στις χαμηλές αμοιβές. Το ίδιο συμβαίνει στους αυτοαπασχολούμενους, όπου οι ασφαλιστικές εισφορές (ΟΑΕΕ) σε όσους έχουν μεσαίο, μικρό ως ελάχιστο τζίρο μπορεί να ξεπεράσουν το 60%, το 70% ή και το 100% του καθαρού εσόδου τους. Χώρια ο φόρος εισοδήματος και οι διάφορες εισφορές αλληλεγγύης και πάει λέγοντας.

Ταυτόχρονα έχεις το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε ανεπτυγμένη χώρα, 27% του ενεργού πληθυσμού, 70% κοντά στις νεώτερες ηλικίες, δηλαδή σε αυτούς που πρέπει να εργαστούν για να πληρώσουν τις συντάξεις των ηλικιωμένων.

Έχεις ακόμη έναν από τους χαμηλούς μέσους όρους ηλικίας συνταξιοδοτούμενων στην Ευρώπη, διότι κάποιες κατηγορίες, επιλεκτικά, τον κατεβάζουν δραματικά (ενώ οι πολλοί συνταξιοδοτούνται κανονικά σε μεγάλη ηλικία, ίσως και μεγαλύτερη από αυτήν που θα έπρεπε για ορισμένα επαγγέλματα ή συνταξιοδοτούνται σε άλλες χώρες). Και έχεις μια από τις χειρότερες αναλογίες (με προοπτική επιδείνωσης) εργαζόμενων / συνταξιούχων. Δηλαδή αυτών που παράγουν και αυτών που ζουν από τις εισφορές αυτών που παράγουν. Γιατί ο πληθυσμός γερνάει, η γεννητικότητα έχει υποχωρήσει στο 1,3 γεννήσεις ανά γυναίκα, από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, πολύ κάτω από το όριο αναπαραγωγής του πληθυσμού. Οι νέοι και όσοι μπορούν φεύγουν, όπως και πολλοί παραγωγικοί μετανάστες εγκαταλείπουν τη χώρα. Έχεις χάσει κοντά μισό εκατομμύριο πληθυσμό σε πέντε χρόνια από τα 5-6 εκατομμύρια σε παραγωγική ηλικία.

Και τι πας και σκαρφίζεσαι; Να αυξήσεις κι άλλο τις ασφαλιστικές εισφορές!!! 

Δηλαδή, σε μια οικονομία που οι μισές από τις επιχειρήσεις που δουλεύουν δεν πληρώνουν κανονικά ούτε μισθούς, να ζητήσεις παραπάνω μέρος των μισθών για να συνεχίσεις να πληρώνεις υπεράριθμους συνταξιούχους και το προσωπικό των φορέων διαχείρισης των ασφαλιστικών εισφορών. Χωρίς να βελτιώσεις ούτε στο ελάχιστο τις κοινωνικές παροχές γι' αυτούς που πράγματι τις χρειάζονται.

Κάνεις το ακριβώς ανάποδο από αυτό που λέει η συνταγή σε όλους τους τσελεμεντέδες οικονομικών για αρχάριους: Να μειώσεις στο ελάχιστο τις ασφαλιστικές εισφορές και ιδιαίτερα στους κατώτερους μισθούς, και κυρίως στον κατώτατο. Για να δημιουργηθούν μαζικά όσο το δυνατόν περισσότερες θέσεις εργασίας και να πέσουν και οι τιμές για τους καταναλωτές. Να μειωθούν οι δαπάνες ανεργίας και να μπουν και εισφορές στα ταμεία. Μειώνοντας ταυτόχρονα τις υπερβολικές ή άδικες συνταξιοδοτικές δαπάνες. Και βελτιώνοντας τις παροχές. Για να βγουν τα νούμερα.

Ή μήπως, για κάποιον λόγο ακατανόητο, μεταφυσικό, πιστεύεις στ' αλήθεια ότι δεν θα κλείσουν περισσότερες επιχειρήσεις με την αύξηση των εισφορών; Πως δεν θα μείνουν κι άλλοι τόσοι άνεργοι όταν όλα λειτουργούν οριακά; Ότι, τελικά, στα δικά σου κρατικά ταμεία δεν θα εισρεύσει πολύ σύντομα μόνο ένα μεγάλο μείον; Πως το αδιέξοδο δεν θα κάνει μισό βήμα πίσω, ίσα για να χυμήξει να καταπιεί τους κρατικούς λογαριασμούς λίγες εβδομάδες, μερικούς μήνες μετά;

Δεν πείθομαι πως είσαι τόσο ανόητος. Μπορεί νάσαι μικροεργολάβος αλλά, ακριβώς γι' αυτό ίσως, τόσο χαζός δεν είσαι. Ανήκεις κι εσύ στην πιο τετραπέρατη ράτσα Ελλήνων, των εργολάβων (έστω κι από στραβή γενιά, λίγο παρηκμασμένος, κάπως γκροτέσκο).

Μήπως το γνωρίζεις εξαρχής πως δεν θα βγουν τα νούμερα κι αυτό επιδιώκεις; Ρίχνεις αλάτι, πιπέρι και μουστάρδα στο γλυκό και λες στον κόσμο πως περιμένεις να βγει μπακλαβάς; Και στο τέλος θα φταίει η συνταγή. Μη φάμε... να περιμένουμε!

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Sunday, June 21, 2015

Τα βαμπίρ της βενζίνης


Share/Bookmark
Έχω ένα παλιό παπί, για τις μετακινήσεις μου στην πόλη. Ένα από εκείνα τα θαύματα της μηχανικής με το στρογγυλό φαναράκι, που δεν σβήνουν ποτέ, δεν σταματούν ποτέ, παίρνουν πάντα μπρος και σε πάνε στον προορισμό σου (αν είναι σχετικά κοντινός), έστω όχι πολύ γρήγορα, αλλά σίγουρα και σταθερά. Το προτιμώ για τις κοντινές μετακινήσεις μου.

Χτες, μετά από μια περίοδο απουσίας στο εξωτερικό, κατέβηκα αργά το βράδυ και επιχείρησα να το βάλω μπρος, για να πάω στο κέντρο. Πήρε με κάποια δυσκολία και έσβηνε. Εντέλει ξεκίνησε αλλά φτάνοντας κάπου στην Πιπίνου στην Πατησίων έσβησε οριστικά. Δεν κοίταξα τη βενζίνη νωρίτερα, γιατί θυμόμουν πως το είχα αφήσει μισογεμάτο, αλλά υπέθεσα πως μπορεί και να μη θυμόμουν καλά, τελικά. Κοίταξα και ήταν τελείως άδειο.

Ευτυχώς έσβησε κοντά σε ένα βενζινάδικο, στην Γ' Σεπτεμβρίου, λίγο πιο κάτω, οπότε θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό. Ήρθε ο βενζινάς και άρχισε να γεμίζει. Μερικά δευτερόλεπτα μετά η βενζίνη άρχισε να πετιέται με δύναμη από κάτω. Δυο λίτρα πρέπει να έφυγαν. Ο βενζινάς ψύχραιμος, σαν να είχε κάνει πολλές φορές αυτή τη δουλειά τελευταία, αφού έριξε νερό και έκανε ό,τι έπρεπε για να μη γίνει κανένα ατύχημα, μου είπε: "Σας έχουν βγάλει το σωληνάκι της βενζίνης για να κλέψουν τη βενζίνη. Κάθε βράδυ έχουμε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις."

"Μα", αντέτεινα ανοήτως, "για να κλέψουν 2 ευρώ βενζίνη από ένα αρχαίο παπί; Είναι γελοίο! Τι να την κάνουν; Δεν αξίζει τον κόπο και το ρίσκο. Χώρια τη ζημιά, όση χύθηκε, την ταλαιπωρία..."

Ευτυχώς δεν είχαν κόψει το σωληνάκι. Το συνέδεσα, πλήρωσα τα δυο λίτρα που χύθηκαν κι άλλα τόσα που έβαλα και πήρε μπροστά.

"Είναι συστηματικό", μου είπε. "Κλέβουν από πολλά και τελικά μαζεύεται και γεμίζουν άλλα μηχανάκια ή την πουλάνε".

Σκέφτηκα την εικόνα. Δυο τρεις νεαροί με ένα πλαστικό μπουκάλι του νερού, να γυρνάνε από μηχανάκι σε μηχανάκι, μες στη νύχτα, να τραβάνε ή να κόβουν τα σωληνάκια και να γεμίζουν μερικά λίτρα από το πολύτιμο απόσταγμα. Κοιτώντας δεξιά-αριστερά μην τους πάρει κανείς είδηση. Βαμπίρ της βενζίνης.

Αλλά έτσι λειτουργεί η αγορά όταν πιέζεται πέρα από ένα όριο. Γίνεται μαύρη, κατάμαυρη. Είχα άδικο, τελικά. Για να συμβαίνει, προφανώς για κάποιους αξίζει τον κόπο. Το όριο της ζήτησης έχει ξεπεράσει το όριο της προσφοράς στη συγκεκριμένη τιμή, τόσο που για ένα μέρος του πληθυσμού αποζημιώνει το ρίσκο του μικρού ή μεγάλου εγκλήματος, της μαύρης αγοράς. Ειδικά σε μια κατάσταση όπου ο φόβος της σύλληψης και τιμωρίας έχει αισθητά μικρύνει. Οι νόμοι της οικονομίας είναι αμείλικτοι και αναπόφευκτοι.

Κι ακόμη δεν έχουν μπει οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, σκέφτηκα. Και τα δελτία στα καύσιμα. Η χαρά του μαυραγορίτη.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Saturday, June 20, 2015

Κύκλοι τεμνόμενοι


Share/Bookmark
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του κώδικα της Ιθαγένειας, μια από τις ελάχιστες θετικές προσπάθειες αυτής της Κυβέρνησης να λύσει ρεαλιστικά ένα πραγματικό πρόβλημα, μπαίνει στον πάγο, μετά την απειλή των ΑΝΕΛ ότι θα το καταψηφίσουν.

Τελικά, αυτή η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι το αρχέτυπο του Ελληνικού πολιτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών.

Είναι ένα σύστημα από επάλληλους κύκλους - κόμματα - παρατάξεις, οι οποίοι τέμνονται μόνο στο χειρότερο. Το καλό του ενός αποδιώχνει το καλό του άλλου. Με αποτέλεσμα το πεδίο διακυβέρνησης, με πράξεις ή παραλείψεις, να είναι ό,τι απομένει, το κακό.

Είναι η πλήρης αντιστροφή ενός σύγχρονου πολιτικού συστήματος που ωθεί στην πρόοδο. Που είναι ένα σύστημα από κύκλους που τέμνονται στο καλό ενώ το κακό του ενός τείνει να αποδιώχνει το κακό του άλλου.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος




Εικόνα: Wassily Kandinsky, 1926, Several Circles 



Friday, June 19, 2015

Ο δεσμός και το σαράκι


Share/Bookmark
"Ο Έλληνας πρωθυπουργός, αντί να διαμαρτύρεται για τις προτάσεις συμβιβασμού των δανειστών, θα έπρεπε να πει στον ελληνικό λαό ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τού προσέφερε ένα επενδυτικό πρόγραμμα αξίας 35 δισεκατομμυρίων ευρώ".
Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Σημειώνεται ότι το τελευταίο ΕΣΠΑ, που αντιπροσωπεύει πλέον σχεδόν το σύνολο των Δημόσιων Επενδύσεων της χώρας, έφτασε μόλις τα 20 δις ευρώ. Μικρότερα ή πολύ μικρότερα ποσά έχουν λάβει χώρες που έχουν ίδια και περισσότερη ανάγκη την σύγκλιση, όπως η Πορτογαλία. Ή οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Μεταβιβαστικές πληρωμές με χρήματα των φορολογουμένων της Ευρώπης, του Βέλγου εργαζόμενου, του Ισπανού ανέργου, του Γερμανού εργάτη, για την ανάπτυξη των Δημόσιων Υποδομών, την προσαρμογή του ανθρώπινου δυναμικού, την εκπαίδευση.

Τα τριανταπέντε δις ευρώ μεταβιβαστικές πληρωμές από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, για ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ και σύγκλιση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες, και τη μεταφορά τεχνογνωσίας για τη διαχείρισή τους, δεν τα βλέπουν ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους χώρες εκτός Ευρώπης με πολύ μεγαλύτερες οικονομίες, όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Τουρκία. Μερικών τόσο ή μικρότερο είναι το χρέος τους (που το πληρώνουν με επιτόκια πολλαπλάσια των Ελληνικών), όχι τα δωρεάν χρήματα για να αναπτυχθούν.

Ξέρετε γιατί; Γιατί η Ελλάδα είναι τμήμα της Ευρώπης. Γιατί έχει το προνόμιο να είναι ανάμεσα στις λίγες χώρες που δίχως νάχουν σύγχρονο κράτος, διοίκηση, συμπεριφορά, υπευθυνότητα, βρέθηκε να ανήκει σε μια κοινότητα προηγμένων Εθνών, των οποίων είναι μέρος του συλλογικού τους ασυνείδητου.

Όχι μόνο γιατί το Ευρωπαϊκό project στηρίζεται στην κοινή ανάπτυξη που είναι win-win, που στο τέλος ωφελεί το σύνολο, εάν γίνει με κοινή προσπάθεια και όραμα. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν θέλει να αναγκαστεί να κόψει το χέρι του, αν μπορεί να μείνει αρτιμελής. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο, πιο βαθύ κι από τα άχρηστα και άφαντα πετρέλαια του Αιγαίου, πιο σπουδαίο κι από τη θέση της, που εκτός Ευρώπης χάνει τη σημασία της κι ίσως την ύπαρξή της.

Αλλά γιατί από τον 18ο αιώνα και ύστερα, από τον Διαφωτισμό και το μεγάλο κίνημα του φιλελληνισμού, από την Επανάσταση και τον Ιερό λόχο ως το Ναυαρίνο, είναι η ίδια ένα Ευρωπαϊκό project που συνυφάνθηκε με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία. Χάρη στους μεγάλους και μικρούς Έλληνες, εμπόρους, ναυτικούς, διανοούμενους, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επαναστάτες, τραπεζίτες, οραματιστές πολιτικούς, βιομήχανους, εργάτες, τον μείζονα ελληνισμό, που με τις ζωές, τον ιδρώτα, το αίμα και τα έργα τους έχτισαν μαζί με τους φιλέλληνες Ευρωπαίους, όσους ζήσαν και πρόκοψαν στους τόπους των Ελλήνων, τον δεσμό αυτόν που το σαράκι του μικροελλαδίτικου ρωμέϊκου κατατρώγει τα τελευταία χρόνια. Με αυτοκαταστροφική μικρόνοια, με τσογλανιά, με αφροσύνη, με τύφλωση.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Εικόνα: Henry Matisse, The Rape of Europa, 1929


Το οικολογικό χρέος και η γιόγκα του σκουπιδοχωριάτη


Share/Bookmark
Πριν κοπάσει ο απόηχος της πρόσφατης απόφασης των G8 για την πλήρη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ενέργειας έως το 2050 και για κάθε χρήση ως το τέλος του αιώνα, έρχεται η δραματική πρώτη εγκύκλιος του Πάπα Φραγκίσκου, Laudato si.

Η πρώτη επίσημη εγκύκλιος του Φραγκίσκου, κι ενώ έχουν προηγηθεί τα ανοίγματα προς τους ομοφυλόφιλους και την επιστήμη, είναι αφιερωμένη στο “οικολογικό χρέος” που έχουμε συνάψει με τον πλανήτη και επιβεβαιώνει, σύμφωνα με την El Pais, ότι η Εκκλησία έχει σήμερα στην κορυφή της έναν Πάπα εκτός κάθε στερεοτύπου του παρελθόντος. "Έχουμε", σημειώνει η έγκριτη εφημερίδα, "τον πιο διαφορετικό επίσκοπο της Ρώμης, από τους καιρούς του Αποστόλου Πέτρου".

Η πρώτη εγκύκλιός του, που τοποθετεί στην ίδια αγκαλιά την πίστη, την επιστήμη, τον θεό και τη Γη και εγκαθιδρύει μια νέα αμαρτία, την οικολογική αμαρτία, θα μπορούσε να κάνει να τρομάξουν πολλοί παραδοσιακοί καθολικοί, επισημαίνει η εφημερίδα.

Ο ποντίφικας, αντί να στραφεί στους Ουρανούς με μια εγκύκλιο για τον Θεό, κραυγάζοντας για τα αμαρτήματα ενάντια στην πίστη και την ηθική, κατεβαίνει στην κόλαση αυτών που κατέχουν την εξουσία, που με την απληστία τους να κυριαρχήσουν στη Γη προετοιμάζουν για τις επόμενες γενεές έναν πλανήτη “ερειπίων, ερήμων και βρωμιάς”.

Η νέα εγκύκλιος αποδομεί παραδείγματα μιας Εκκλησίας που κάποτε καταδίκασε τον Γαλιλαίο και που έζησε για αιώνες μια διάσταση ανάμεσα στην επιστήμη και τους πιστούς. Σε αυτήν αναγνωρίζεται πλέον λόγος και αξιοπιστία στους σύγχρονους επιστήμονες, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι πιστοί, που αποδεικνύουν πως είμαστε εμείς, με την ανευθυνότητα και την πλεονεξία μας, οι υπεύθυνοι για τις σοβαρές αλλαγές που συμβαίνουν στον πλανήτη.

Διαβάζοντας με προσοχή τη νέα εγκύκλιο είναι σαφές, επισημαίνει η εφημερίδα, πως ο Πάπας αυτός, που ασχολήθηκε από την πρώτη στιγμή με τη φτωχή και λεηλατημένη περιφέρεια της γης, με καθαρό οραματικό ευαγγελικό λόγο, γνωρίζει ποιο είναι το διακύβευμα.

Ξέρει πως η Εκκλησία παίζει το δικό της παρόν και μέλλον, τη δική της αξιοπιστία, την ίδια την πίστη στο αρχικό μήνυμα, όχι στις ξεπερασμένες θεολογίες του Κανονικού Δικαίου, αλλά στην υπεράσπιση αυτού που είναι δικό μας, όπως ο πλανήτης. Ένας πλούτος που είναι κοινωνικός, που δεν έχει οριστικούς ιδιοκτήτες, αλλά ανήκει σε όλους, ειδικά σε εκείνους που υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες των άπληστων.

Η εγκύκλιος αυτή, που αφορά ένα θεμελιώδες ζήτημα, αγγίζει πιστούς, αγνωστικιστές, άθεους, πλούσιους και φτωχούς, με την παγκόσμια σημασία της για τους κινδύνους που απειλούν όλη την ανθρωπότητα, είναι σίγουρα η πλέον οικουμενική που έχει εκδοθεί από έναν Πάπα.

Σε έναν κόσμο που δεν βρίσκει την αναγκαία παγκόσμια ηγεσία για να καθοδηγήσει με την ηθική της δύναμη προς το σωστό, όπως έκανε ο Ιησούς με τον Ηρώδη, η διακινδύνευση του Πάπα Φραγκίσκου να αφιερώσει την πρώτη του Εγκύκλιο όχι στον ουρανό αλλά στη γη, για να αποτρέψει την καταδίκη του πλανήτη σε ένα οικολογικό ολοκαύτωμα, τον καθιερώνει ως έναν σημαντικό παγκόσμιο ηγέτη, όχι μόνο πνευματικό αλλά και κοινωνικό και πολιτικό, καταλήγει η el Pais.

Μοιάζει λίγο να βαδίζει, είναι αλήθεια, στον ίδιο δρόμο που άνοιξε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο "πράσινος Πατριάρχης", όπως έχει αποκληθεί, με επιμονή και θεολογικό όραμα εδώ και δεκαετίες. Ίσως να ισχυριστεί κανείς πως οι μεγάλοι αυτοί ηγέτες δρουν και από κάποιο συμφέρον για την επιβίωση του θεσμού που εκπροσωπούν, της Εκκλησίας. Βλέπουν πως ίσως να είναι ο μόνος δρόμος για έναν απαρχαιωμένο θεσμό που φθίνει και γερνά ακίνητος εκτός εποχής να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Να ασχοληθεί με τα προβλήματά του, με τον τρόπο που πλέον οι άνθρωποι τα καταλαβαίνουν και τα αισθάνονται. Να ξανακερδίσει ένα ηθικό πλεονέκτημα. Ας είναι κι έτσι, αν είναι για καλό.

Όμως, στη χώρα του λιθάνθρακα, των ανεξέλεγκτων χωματερών και των μπετοναρισμένων δασών, οι δικοί μας συνεχίζουν να τα βάζουν με τη γιόγκα και να ξαμολάνε το μίσος του λιμανιού ενάντια στη χαρά των άλλων.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Wednesday, June 17, 2015

Οι μέσα έξω και οι έξω μέσα;


Share/Bookmark
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης περί τα 2000 άτομα αποφυλακίστηκαν από τις φυλακές της χώρας με τις διατάξεις του νόμου Παρασκευόπουλου, μειώνοντας τους κρατούμενους από 12.000 σε 10.000.

Ανάμεσα στους αποφυλακισθέντες είναι:

• 3 ισοβίτες που είχαν εκτίσει το προβλεπόμενο ποσοστό της ποινής τους (σ.σ. πώς υπολογίζεται μαθηματικά το ποσοστό ποινής στα ισόβια, άραγε; τεκμαρτά;),
• 222 που εξέτιαν ποινές από τρία έως πέντε χρόνια και είχαν εκτίσει το 1/5 της ποινής τους,
• 455 που εξέτιαν κάθειρξη 10 ετών και είχαν εκτίσει τα 2/5 της ποινής τους,
• 413 που είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη από 10 έως 20 έτη και είχαν εκτίσει το 1/3 της ποινής τους.

Να σημειωθεί ότι σε αυτές τις ποινές δεν καταδικάζονται μικροαπατεώνες, ούτε εκδότες ακάλυπτων επιταγών και μικροοφειλέτες. Ούτε κανένας απλός χρήστης ναρκωτικών ουσιών.

Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, οι άνθρωποι αυτοί που απελευθερώθηκαν και σύμφωνα με τον νόμο όφειλαν να παραμείνουν στη φυλακή και να εκτίσουν την ποινή τους, πρέπει να έχουν οργανώσει συμμορίες, διαπράξει απεχθείς δολοφονίες, εγκλήματα, τρομοκρατικές πράξεις, ληστέψει κατ' εξακολούθηση, βιάσει, ξυλοκοπήσει, αφήσει ανθρώπους ανάπηρους, να έχουν καταστρέψει ζωές, να έχουν κάνει εμπόριο και χρήση όπλων, μαστροπεία, όλη τη γκάμα των κακουργημάτων, με δυο λόγια. Δεν τρως 20 χρόνια κάθειρξη και ισόβια για ψύλλου πήδημα, γιατί πέρασες με κόκκινο ή γιατί έκλεψες ένα πορτοφόλι.

«Με την παραπάνω αποσυμφόρηση, αισθητή άλλα ανεπαρκή αν συγκριθεί με τη χωρητικότητα των φυλακών, το σωφρονιστικό σύστημα παίρνει μια πρώτη ανάσα», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος. Δηλαδή σε λίγο θα αφήσουν και τους υπόλοιπους.

Η Κυβέρνηση μάλλον με έναν σμπάρο πετυχαίνει δυο τρυγόνια. Ετοιμάζει τη βίαιη εποχή που έρχεται και κάνει χώρο στις φυλακές. Για τους αντιφρονούντες ίσως; 

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος


Tuesday, June 16, 2015

Μια άλλη σκέψη: αληθινή συναίνεση ή καλύτερα ρήξη τώρα;


Share/Bookmark
Ο πάντα ορθολογικός και διεισδυτικός Αριστείδης Χατζής, σε πρόσφατο άρθρο του http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=41505ισχυρίζεται πειστικά πως θα υπάρξει συμφωνία για μια σειρά από λόγους.

Ανάμεσα σε αυτούς το ότι δεν μπορεί να γίνουν εκλογές τώρα. 

Και καταλήγει σε δυο αξιόπιστα σενάρια:

Πως είτε τη συμφωνία αυτή θα φέρει στη Βουλή ο κ. Τσίπρας ως ηγέτης μιας πλειοψηφίας που θα περιλαμβάνει και άλλα κόμματα,

είτε πως θα επιλέξει να τη στηρίξει ψηφίζοντάς την από τη θέση της συμπολίτευσης/αντιπολίτευσης, αφού πρώτα παραιτηθεί ζητώντας εκλογές, που δεν μπορούν να γίνουν με πρωτοβουλία του ως τις αρχές του 2016.

Οπότε θα προηγηθεί σειρά διερευνητικών εντολών, που υπό την πίεση της κατάστασης και με τις τράπεζες κλειστές θα οδηγήσουν στη δημιουργία κάποιας μορφής κυβέρνησης (με ή χωρίς τον ίδιο τον κ. Τσίπρα) στηριζόμενης και από τα ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης, που θα καταλήξει και ψηφίσει μια συμφωνία. Ο οποίος κ. Τσίπρας θα αναμένει τη σταθεροποίηση της κατάστασης για να ρίξει την κυβέρνηση και να προκαλέσει εκλογές, φορτώνοντας αυτά που θα έχουν ενδιαμέσως συμβεί (μέτρα, έλεγχοι κίνησης κεφαλαίων κ.λπ) στους υπόλοιπους.

Η ανάλυση ως εδώ είναι ορθή.

Ο κ. Χατζής υποστηρίζει ακόμη πως το πρώτο σενάριο είναι πιθανότερο, διότι το δεύτερο "στηρίζεται στην υπόθεση πως ο  Αλέξης Τσίπρας θα φερθεί καιροσκοπικά και ανήθικα. Θα επιλέξει να θέσει τη χώρα σε σοβαρό κίνδυνο για να επιβιώσει πολιτικά. Αν και έχω ασκήσει ιδιαίτερα αυστηρή κριτική στις επιλογές του μέχρι σήμερα, δεν πιστεύω ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ένας δειλός, ανήθικος καιροσκόπος. Θεωρώ ότι θα επιλέξει τον δύσκολο δρόμο. Θα κλείσει δηλαδή ο ίδιος τη συμφωνία ως πρωθυπουργός και θα αναλάβει εκών άκων το πολιτικό κόστος.”

Και τα δυο σενάρια στηρίζονται στην παραδοχή, όπως διαπιστώνει ο αρθρογράφος, ότι “Η κυβέρνηση είναι τρομακτικά πιεσμένη να καταλήξει σε συμφωνία γιατί βρίσκεται μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Η Σκύλλα είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη (Grexit) και η Χάρυβδη η κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Ο βασικός της σκοπός είναι να αποφύγει και τα δύο με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος."  Και συνεχίζει ο αρθρογράφος πως θεωρεί ότι "η Κυβέρνηση έχει εξαρχής αποκλείσει την ιδέα της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της χώρας, διότι μόνο ένας ανόητος που δεν έχει ιδέα από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ένας ιστορικά και οικονομικά αναλφάβητος θα υιοθετούσε τη ρήξη ως λύση ....". "Επιμένω", λέει, "ότι η ηγεσία της κυβέρνησης έχει αποκλείσει αυτό το σενάριο από την αρχή της διαπραγμάτευσης. Αυτό το γνωρίζουν και οι δανειστές. Άρα δεν πιάνουν και οι μπλόφες." 

Είναι μια πιθανή εκδοχή. Σε αυτή στηρίζεται η στρατηγική των κομμάτων της Αντιπολίτευσης ως τώρα.

Ας κάνουμε όμως, για μια μόνο στιγμή, μιαν άλλη σκέψη.

Πως η κυβέρνηση ευθύς εξαρχής (και ο κ. Τσίπρας, προσωπικά) έχουν επιλέξει τον γεωστρατηγικό αναπροσανατολισμό της χώρας, ενεργούν με βάση το συμφέρον όσων δανείστηκαν και χρωστούν, όσων δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό και το κράτος δικαίου εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έχουν αυτόν τον στόχο.

Πώς θα τον επιτύγχαναν σε έναν πληθυσμό, η πλειοψηφία του οποίου (κατανοώντας το συμφέρον της), ακόμη και τα μέλη των συντεχνιών που τους στηρίζουν, δεν μπορούν να διανοηθούν την πληρωμή τους σε σκουπιδονόμισμα και την απώλεια της αξίας των περιουσιών τους; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Η σταδιακή ανατροπή αυτής της πλειοψηφίας, Η εξάντληση της υπομονής των πολιτών και η επίρριψη των ευθυνών για ό,τι συμβαίνει στους ξένους.

Όποιο από τα δυο σενάρια και να συμβεί, οδηγώντας σε μια συμφωνία που θα είναι, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δύσκολη, σε 6-8 μήνες από τον Ιούλιο η δυσκολία θα είναι στα ντουζένια της. Αύξηση των φόρων, μείωση του εισοδήματος, πιθανότατα έλεγχοι κίνησης κεφαλαίων, επιχειρηματικές δυσκολίες, αύξηση της ανεργίας σε συνδυασμό με εθνικιστική προπαγάνδα και κηρύγματα μίσους, πλήρης έλεγχος των μηχανισμών του κράτους που σταδιακά οργανώνεται σε κάθε επίπεδο της Διοίκησης. Ιδιαίτερα δε, εάν η κυβέρνηση και η πλειοψηφία που τη στηρίζει δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν για να υπάρξει ανάπτυξη ούτε στη συμφωνία που θα υπογράψει και υφίσταται εσωτερικό πόλεμο φθοράς, τα φαινόμενα αυτά θα είναι εντονότερα, καθώς δεν θα μπορεί (και δεν θα θέλει) να πείσει ούτε τις αγορές ούτε τους επενδυτές.

Η Ευρωπαϊκή πλειοψηφία του 65%, εξαντλημένη και ανήμπορη να κατανοήσει τι συμβαίνει, θα φθίνει σταδιακά από τη λαϊκή αγανάκτηση και θυμό. Μέχρι τη στιγμή που ο κ.Τσίπρας και οι αληθινοί του πάτρωνες θα κρίνουν πως ήρθε η ώρα της ρήξης.

Ποια λοιπόν είναι στην περίπτωση αυτή η διέξοδος για τα Ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία θα βρίσκονται κάθε μέρα που θα περνά σε δυσκολότερη θέση είτε στο ένα σενάριο είτε στο άλλο;

Εάν η σκέψη αυτή είναι αληθής, τότε η μόνη πιθανή διέξοδος δεν είναι η στήριξη της οποιασδήποτε συμφωνίας και οποιασδήποτε κυβέρνησης άνευ όρων.

Είναι η στήριξή της με μια βασική προϋπόθεση, έναν βασικό όρο: τη δημιουργία μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών με ή χωρίς τον κ. Τσίπρα, αλλά σίγουρα με έναν αποφασιστικό και ικανό συντονιστή, και την έγγραφη δέσμευση των κομμάτων ότι θα στηρίξουν την κυβέρνηση αυτή σε κάθε της απόφαση για τα επόμενα τρία χρόνια. Μέχρι να σταθεροποιηθεί η χώρα και να υπάρξουν απτά αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων.

Σε διαφορετική περίπτωση είναι προτιμότερη η σύγκρουση τώρα, όσο ακόμη υπάρχει σαφής Ευρωπαϊκή πλειοψηφία στη χώρα. Και καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Εάν θέλει η Κυβέρνηση να συμφωνήσει μόνη της, ας αναλάβει την ευθύνη να τη φέρει, να την ψηφίσει και να την εφαρμόσει αναλαμβάνοντας το κόστος.

Αλλιώς ας ανοίξει τα χαρτιά της, Έστω με τις τράπεζες κλειστές. Έστω με τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης απαξιωμένες. Για όσον καιρό υπάρχει αυτή η Ευρωπαϊκή πλειοψηφία, οι Ευρωπαίοι θα κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για να στηρίξουν τη χώρα.

Όταν θα πάψει να υπάρχει, θα είναι πλέον πολύ - πολύ αργά.

Δεν είναι μια σύγκρουση με την Ευρώπη αυτή που ζούμε αλλά τρεις ταυτόχρονες ρήξεις ανάμεσα σε διαφορετικές Ελλάδες. Τρία πεδία μάχης, όπου συγκρούονται διαφορετικές και αλληλοεπικαλυπτόμενες κοινωνικές συμμαχίες.

Το πρώτο, ανάμεσα στην Ελλάδα του 18ου αιώνα και αυτή της σύγχρονης εποχής.

Το δεύτερο, ανάμεσα σε αυτούς που δανείστηκαν και πλούτισαν άδικα χρωστώντας της Μιχαλούς και ελπίζουν σε βασιλική επιβίωση στο χάος και σε αυτούς (πολίτες, επιχειρήσεις) που έκαναν ένα κουμάντο στη ζωή τους και επένδυσαν στο μέλλον.

Το τρίτο, ανάμεσα στις γενιές που έχουν συμφέρον στο αύριο και αυτές που ζουν από το χτες εις βάρος των πρώτων.

Και τα τρία μεγάλα και βαθιά ρήγματα της Ελληνικής κοινωνίας έχουν ενεργοποιηθεί. Και μάλλον όσο ο σεισμός καθυστερεί τόσο καταστροφικότερος θάναι.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος