Sunday, April 30, 2017

Ο καπετάν Βαρουφάκης


Share/Bookmark
Το να γράφει ο Βαρουφάκης βιβλία για την οικονομία και τη διαχείριση των κρίσεων (να τα πουλά και να πλουτίζει από αυτά) είναι σαν να γράφει ο καπετάνιος του Costa Concordia βιβλία για τη ναυσιπλοΐα και τα ναυάγια (και να υπάρχουν ναυαγοί που τα αγοράζουν!).


Για την ιστορία, ο infamous καπετάν Francesco Schettino, το 2012, έβγαλε το καράβι με 4200 επιβάτες από τη ρότα του και τόριξε στον ύφαλο για να κάνει το κομμάτι του στο χωριό του, το Giglio. Όταν σκίστηκαν τα ύφαλα, οι αξιωματικοί του τον βρήκαν να πίνει ποτάκια στο σαλόνι, κι ενώ του ούρλιαζαν να σημάνει συναγερμό και να διατάξει εκκένωση, αυτός εξαφανίστηκε από τη γέφυρα, έβγαλε τη στολή, έβαλε πολιτικά και την έκανε πριν από όλους, με την πρώτη λέμβο, χωρίς να τον πάρουν είδηση!

Ο δειλός κι ηλίθιος καπετάνιος, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 16 χρόνια κάθειρξη για ανθρωποκτονίες (χάθηκαν 32 άτομα), πρόκληση ναυαγίου και εγκατάλειψη του πλοίου του. Για την ώρα δεν έχει εκδώσει κάτι.

Γιώργος Γιαννούλης Γιαννουλόπουλος

Sunday, April 23, 2017

Merci la France!


Share/Bookmark
Ο François Fillon, εκ μέρους του συντηρητικού κόμματος, και ο Benoît Hamon, εκ μέρους του σοσιαλιστικού κόμματος, κάλεσαν ήδη από την πρώτη στιγμή, δίχως δεύτερη σκέψη και περιστροφές, τους ψηφοφόρους τους να στηρίξουν τον κεντρώο φιλελεύθερο ευρωπαϊστή, Emmanuel Macron. Έναν νέο αντισυμβατικό άνθρωπο που λίγο καιρό πριν δεν είχε καν κόμμα.

Είχαμε σημειώσει πριν μερικές μέρες ότι το μέλλον της Γαλλίας, το μέλλον της Ευρώπης, η τροπή στο ιστορικό δίστρατο για όλους μας, θα κριθεί στον πρώτο γύρο των Γαλλικών εκλογών.

Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη, μήτε χωρίς κινδύνους (κάθε άλλο), δεν θα είναι περίπατος. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, οι προκλήσεις της εποχής και των παγκόσμιων ανακατατάξεων τεράστιες.

Όμως φαίνεται πως ανοίγει μια νέα εποχή, με νέους ανθρώπους. Η ανανέωση του Ευρωπαϊκού πολιτικού δυναμικού πέρα από αναγκαία είναι πλέον αναπόφευκτη. Η καθυστέρησή της, ανάμεσα σε άλλα, επέτρεψε στο παράλογο, στον αναχρονισμό, να βρει τα πρόσθετα αυτιά που τον έφεραν κοντά στην εξουσία. Άλλα προτάγματα, νέες συζητήσεις θα γεννηθούν. Όμως οι Ολλανδικές και τώρα οι πλέον κρίσιμες Γαλλικές εκλογές δείχνουν ότι αυτό το καινούργιο γεννιέται, με ωδίνες, με κινδύνους, με καθυστέρηση. Όμως γεννιέται. Φαίνεται πως ο νεομεσαιωνικός λαϊκισμός και η πανομοιότυπη αριστεροδεξιά ρητορική του μίσους και του φόβου χτύπησε πλαφόν. Εντοπίστηκε ως ασθένεια της σύγχρονης εποχής, ως ο αντίπαλος που έλειπε μετά την κατάρρευση των βάρβαρων ολοκληρωτικών καθεστώτων της Ανατολής.

Τα δυναμικά αστικά κοινωνικά στρώματα συνειδητοποιούν το διακύβευμα, κινητοποιούνται και μεταφέρουν τη συζήτηση σε νέα πεδία με νέους ανθρώπους. Οδηγούν σε έλλογη ανανέωση, παρά τον τρόμο και τις απειλές. Οδηγούν σε νέους διαλόγους, αντιθέσεις και σε νέες συναινέσεις, την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη επιστρέφει σταδιακά στην ήπειρο.

Το μέλλον είναι εδώ.

Ευχαριστούμε, Γαλλία.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Monday, April 17, 2017

Το ιστορικό μοτίβο και ο φερετζές του Ερντογάν


Share/Bookmark
κόκκινο: ΟΧΙ , πράσινο: ΝΑΙ, στο σύνταγμα του Ερντογάν

Από το Αγγλικό δημοψήφισμα, την εκλογή Τραμπ ως το δημοψήφισμα του Ερντογάν βλέπουμε το ίδιο σχήμα να επαναλαμβάνεται όπως και σε άλλες περιπτώσεις, λιγότερο ή περισσότερο ριζωμένων Δημοκρατιών. 
Παρατηρούμε ένα ευρύτερο ιστορικό φαινόμενο περιορισμού, στρέβλωσης ή κατάργησης της Δημοκρατίας με δημοκρατικές διαδικασίες. Τα φρένα δεν λειτουργούν γιατί μεγάλα τμήματα των σύγχρονων εθνών, όχι κατ' ανάγκη πλειοψηφικά, όμως σημαντικά, τα λιγότερο καλλιεργημένα, λιγότερο αστικά, πιο προσκολλημένα στην ανάμνηση ενός κόσμου που έχει παρέλθει, δεν αναγνωρίζουν το μέλλον τους στο πρόταγμα των πλέον ανεπτυγμένων αστικών στρωμάτων, απελευθερώνονται από την ενοχή της αμάθειας και αναζητούν πατερούληδες. 






Έτσι οι πατερούληδες εμφανίζονται. Και το δημοψήφισμα, οι εκλογές, γίνονται ο φερετζές του Ερντογάν. Του κάθε Ερντογάν.














Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Wednesday, April 12, 2017

Οι γαλλικές εκλογές και το μέλλον της Ευρώπης


Share/Bookmark
Σε λίγες ημέρες, 23 Απριλίου, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, θα κριθεί το μέλλον της Ευρώπης (και όχι μόνο) μετά από 70 χρόνια ειρήνης και συνεχούς ανάπτυξης, στις Γαλλικές προεδρικές εκλογές.

Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος.

Οι δημοσκοπήσεις διαγράφουν μια ασταθή όσο και ανησυχητική εικόνα με αντιφατικά στοιχεία. Προηγούνται με μικρή σχετικά διαφορά από τους υπόλοιπους ο Κεντρώος φιλελεύθερος Emmanuel Macron, χωρίς την επίσημη υποστήριξη κανενός από τα παραδοσιακά κόμματα, και η Marine Le Pen, του ρατσιστικού αντιευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου, με 23-24% και οι δυο. Ακολουθούν ο συντηρητικός François Fillon και ο χαρισματικός του αριστερού λαϊκισμού, του Γαλλικού ΣΥΡΙΖΑ, Jean-Luc Mélenchon με 18-19% (κάτι σαν τον Γάλλο Τσίπρα). Ο επίσημος υποψήφιος των σοσιαλιστών, Benoît Hamon, ένα είδος ατάλαντου Γάλλου Corbyn, υποχωρεί διαρκώς φτάνοντας το 8,5%, χάνοντας ψήφους προς τον αυθεντικό αριστεριστή. Αν είναι να επιλέξεις ανάμεσα στο αυθεντικό και στο ιμιτασιόν, επικρατεί συνήθως το αυθεντικό.

Το ανησυχητικό είναι πως όλες οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν κάτι πρωτοφανές. Αποχή γύρω στο 30-35%, όταν στις γαλλικές Προεδρικές εκλογές, η συμμετοχή ήταν πάντα γύρω στο 80%. Ενώ το ποσοστό των αναποφάσιστων παραμένει μόλις δέκα μέρες πριν τις κάλπες στο 29%. Σε καμία από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις το αντίστοιχο ποσοστό δεν ήταν τόσο υψηλό. 

Σε περίπτωση που στον δεύτερο γύρο βρεθούν αντιμέτωποι είτε ο Macron, είτε ο Fillon με τη Le Pen, οι δημοσκοπήσεις δίνουν νίκη των πρώτων με 60 και 55% περίπου αντίστοιχα.

Ο κατακερματισμός όμως της κεντροαριστεράς και του κέντρου, με την επιεικώς ηλίθια και αυτοκτονική επιλογή των σοσιαλιστών να επιλέξουν τον Hamon, ανοίγει ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο. Στον δεύτερο γύρο να βρεθούν απέναντι ο αριστεριστής νεομεσαιωνικός υποψήφιος Mélenchon με τον δεξιό νεομεσαιωνικό εθνολαϊκισμό της Le Pen, στη χώρα που γέννησε τη σύγχρονη εποχή. Οι δημοσκοπήσεις σε τέτοια περίπτωση, στον δεύτερο γύρο, δείχνουν οριακή επικράτηση της ακροδεξιάς υποψηφίου.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον (μας) θα έχει ήδη καθοριστεί στον πρώτο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, April 9, 2017

Μάο, Πολ Ποτ, Κιμ, Τζιχάντ ...αλά Ελληνικά


Share/Bookmark
Το κράτος έχει τη μεγαλοθυμία να σας επιτρέψει να του χαρίσετε την περιουσία σας:

"εξετάζεται να ενεργοποιηθεί ο νόμος, ο οποίος προβλέπει τη δυνατότητα αποπληρωμής του φόρου κληρονομιάς με παραχώρηση ακινήτου από τον φορολογούμενο στο δημόσιο. Η διάταξη υπάρχει, ήδη, στην υφιστάμενη νομοθεσία και αυτό που απομένει είναι η υπουργική απόφαση, η οποία, αφενός, θα την θέτει σε ισχύ, αφετέρου, θα διευκρινίζει όλες τις παραμέτρους για τον τρόπο υλοποίησής της. Σε κάθε περίπτωση, όπως διευκρινίζουν αρμόδιοι παράγοντες του υπουργείο Οικονομικών, το μέτρο δεν θα αφορά στην πληρωμή άλλων φόρων π.χ. φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ κτλ. Θα εφαρμόζεται αποκλειστικά για τη φορολογία κληρονομιών.
Στο υπουργείο Οικονομικών υπάρχουν σκέψεις να τεθεί ένα κατώτατο όριο φόρου κληρονομιάς πάνω από το οποίο θα μπορεί να ενεργοποιείται το μέτρο, όπως για παράδειγμα για φόρο κληρονομιάς πάνω από 5.000 ευρώ ή και υψηλότερα. Παράλληλα, η βασική σκέψη είναι η αποτίμηση της αξίας του ακινήτου που θα παραχωρεί ο φορολογούμενος να γίνεται με βάση τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων.
....Από το υπουργείο Οικονομικών διευκρινίζουν ότι σε κάθε περίπτωση η αξία του ακινήτου που θα επιλέγεται θα πρέπει να είναι στα επίπεδα του φόρου, αφού δεν θα προβλέπεται διαδικασία επιστροφής χρημάτων προς τον φορολογούμενο, ούτε η αξιοποίηση του και για πληρωμές άλλων φόρων τώρα ή στο μέλλον....." (πηγή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Είναι γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό. Κληρονομείτε για παράδειγμα ένα ακίνητο από τον θείο σας, αντικειμενικής (εξωπραγματικής) αξίας 150.000 ευρώ.

Με τους τρέχοντες συντελεστές ο φόρος κληρονομιάς είναι 0 έως τις 30.000, 5% δηλαδή 3.500 για τις επόμενες 70.000 και 10% για τις υπόλοιπες 20.000, ως τις 150.000, δηλαδή 2.000 ευρώ ακόμη, σύνολο 5.500.

Σκέφτονται λοιπόν ότι, εφόσον ο φόρος είναι από 5.000 ευρώ και άνω (αν είναι λιγότερος χέστηκαν, πάνε για τα χοντρά μόνο, με ψιλικά θα ασχολούμαστε;), μπορείτε να αποποιηθείτε την κληρονομιά αντικειμενικής αξίας 150.000 και να τη χαρίσετε στο δημόσιο. Αλλά δεν θα μπορείτε να τη συμψηφίσετε με άλλους φόρους, οφειλές ή να σας επιστρέψουν τη διαφορά!

Δηλαδή θα παραχωρήσετε στο δημόσιο 150.000 ευρώ αντικειμενική αξία, ή έστω 70.000 πραγματική εμπορική αξία, για να πληρώσετε φόρο 5.500 ευρώ (που δεν έχετε να πληρώσετε).

Δηλαδή, στην πραγματικότητα, για να μην σας κατάσχουν ό,τι έχετε και δεν έχετε, σας παίρνουν 70.000 - 5.500 = 64.500 ευρώ, που είναι δικά σας, τα δικαιούστε, είναι περιουσία που κληρονόμησαν σε εσάς, όχι στο δημόσιο.

Και το κράτος δεν θα σας χρωστάει τίποτε!

Ούτε σας επιστρέφει τη διαφορά (64.500 ευρώ), ούτε συμψηφίζεται με άλλες οφειλές, ούτε εγγράφεται ως (έντοκη) οφειλή προς συμψηφισμό, ούτε τίποτε! Για 5.500 σας "απαλλοτριώνει" 70.000. Τελεία και όλα καλά. Και θα πρέπει να λέτε και ευχαριστώ!

Αυτό αν δεν είναι κατάργηση κάθε έννοιας ιδιοκτησίας, δικαίου, αναλογικότητας, νομιμότητας, συντάγματος, διεθνών συμβάσεων Μάο, Πολ Ποτ, Κιμ, Τζιχάντ, τι είναι;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



Saturday, April 8, 2017

Το άσπρο μαύρο


Share/Bookmark
Είναι ενδιαφέρουσα η μέθοδος με την οποία τα κοινωνικά δίκτυα χρησιμοποιούνται από ορισμένους ως πολλαπλασιαστές στρέβλωσης για να μετατρέπουν την επιθυμία τους σε πραγματικότητα, διασπείροντας ή αναπαράγοντας ψευδείς ειδήσεις, με ακριβώς αντίθετο περιεχόμενο από το πραγματικό γεγονός.

Χαρακτηριστικά, για τη σύμβαση Σένγκεν, που αποτελεί μια από τις μεγάλες προόδους της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, η οποία διευκόλυνε και άλλαξε τη ζωή 400 εκατομμυρίων πολιτών της Ε.Ε., καθώς και τις μεταξύ τους συναλλαγές, ακόμη και την αίσθηση της ταυτότητας σταδιακά, καθώς και των εκατομμυρίων επισκεπτών του ενιαίου χώρου, προωθώντας ταυτόχρονα την κοινή τους ασφάλεια, διάβασα σε κάποιες αναρτήσεις και ψευδοειδήσεις, πως καταργείται οσονούπω, στις 7 Απριλίου.

Πάει δηλαδή η ενιαία Ευρώπη, αυτό ήτανε! όνειρο και πέρασε!

Στην πραγματικότητα, αυτό που αλλάζει είναι η ισχυροποίησή της στα εξωτερικά σύνορα, προκειμένου να ενισχυθεί η ασφάλεια εντός, λόγω της προφανούς τρομοκρατικής απειλής αλλά και άλλων θεμάτων παράνομων δραστηριοτήτων. Εφεξής θα ελέγχονται στην είσοδο και έξοδο από τον ενιαίο χώρο τα έγγραφα όλων των διερχόμενων, έναντι των ενιαίων ευρωπαϊκών βάσεων δεδομένων, δηλαδή και των Ευρωπαίων πολιτών όπως και των πολιτών άλλων χωρών. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα επιδεικνύει κανείς απλά το Ευρωπαϊκό του διαβατήριό για να ταξιδέψει εκτός Σένγκεν, αλλά ο αστυνομικός θα το ελέγχει έναντι των βάσεων δεδομένων. Το ίδιο και κατά την είσοδό του. Κατανοητό, προκειμένου να εντοπίζονται έγκαιρα κινήσεις από και προς τη ζώνη Σένγκεν ατόμων υπόπτων για παράνομες ή τρομοκρατικές δράσεις, ακόμη και εάν είναι Ευρωπαίοι πολίτες (αρκετοί ανάμεσά τους είναι, όπως διαπιστώθηκε). Να αποφεύγεται η εξαγωγή τους και να είναι δυνατή η παρακολούθηση των κινήσεών τους.

Προφανώς, για τις μετακινήσεις από και προς τις εκτός Σένγκεν χώρες, θα αποτελέσει μια πρόσθετη διαδικασία και επιβάρυνση. Δεν θα δώσει ιδιαίτερη χαρά στην αγγλική τουριστική βιομηχανία, για παράδειγμα, η μικρή αυτή πρόσθετη καθυστέρηση στην κίνηση των Ευρωπαίων προς την Αγγλία.

Πού είδαν σε αυτό όμως την κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης εντός της Ευρώπης, αντί για την αναγκαία προστασία και ενίσχυσή της στις παρούσες συνθήκες;

Όσα δεν φτάνει η αλεπού, λένε, τα κάνει κρεμαστάρια.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Monday, April 3, 2017

Οι τρεις εποχές της μεταπολίτευσης


Share/Bookmark
Λένε ότι ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ο πραγματικός του όμως αντίπαλος είναι το τέλειο.

Όταν κάποιος θέλει να αποφύγει οποιαδήποτε βελτίωση, οποιαδήποτε αλλαγή, συγκρίνει το προτεινόμενο, ή το καμωμένο, με ένα ιδεατό, τέλειο, που ο ίδιος κατασκευάζει, κάτι χωρίς κανένα ψεγάδι. Έτσι αποθαρρύνει, αντιπαλεύει το καλύτερο και εν τέλει δεν γίνεται τίποτα και κυριαρχεί το χειρότερο. Δεκάδες τα παραδείγματα: ενέργεια χωρίς καμία όχληση, όχι με μικρότερους ρύπους και χαμηλότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Χώρα χωρίς καμία διαφθορά. Παραγωγή όχι με μικρότερο, αλλά με κανένα περιβαλλοντικό αποτύπωμα και, ει δυνατόν, δίχως καμία κοπιαστική εργασία. Όχι καλύτερες υποδομές, δρόμοι, τρένα, παιδεία, αλλά υποδομές χωρίς κανένα ψεγάδι. Όχι πολιτικοί με επιτυχίες, αποτυχίες κι όρια, αλλά πολιτικοί θεοί, μεγάλοι και αλάθητοι ηγέτες. Δηλαδή συγκρίνει με το ανύπαρκτο, για να επιβιώσει το μέτριο και εν τέλει να κυριαρχήσει το χειρότερο: ο ίδιος.

Στην πραγματικότητα, αν μπορεί κανείς να κρίνει από απόσταση την επιτυχία ή την αποτυχία μιας διακυβέρνησης, μπορεί να την κρίνει μόνο υπό την οπτική της βελτίωσης.

Εάν η χώρα που παρέδωσε αποχωρώντας είναι κάπως καλύτερη σε ορισμένα θέματα και τομείς, στην οικονομία, στη διεθνή θέση, στην πρόοδο σε κοινωνικά θέματα, από αυτήν που παρέλαβε. Εάν πραγματοποίησε βελτιώσεις ή χειροτέρεψαν τα πράγματα, στο πλαίσιο των συγκυριών και ισορροπιών ισχύος που κυβέρνησε.

Από αυτή την άποψη, βλέποντας τη σύγχρονη Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε, μπορεί κανείς να διακρίνει με καθαρότητα τρεις διαφορετικές περιόδους:

Τις περιόδους ραγδαίας επιδείνωσης σχεδόν σε όλα τα θέματα: τη διακυβέρνηση Καραμανλή του μικρού και τη διακυβέρνηση Τσίπρα. Η χώρα που παρέδωσαν και θα παραδώσουν είναι αναμφισβήτητα σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν που παρέλαβαν.

Την αντιφατική περίοδο της πρώτης οκταετίας Παπανδρέου. Η χώρα που παρέδωσε ήταν δραματικά χειρότερη στην οικονομία και στα βασικά δεδομένα αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, όπως και στη διάχυση της ανευθυνότητας και διαφθοράς στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Η σύνθεση του κινήματός του επέτρεψε οριακές βελτιώσεις σε κοινωνικά ζητήματα όπως στο Σύστημα Υγείας, στον αστικό κώδικα κλπ, που δεν πήγαν όμως τόσο μακριά όσο κατόρθωσαν να φτάσουν σε άλλες χώρες με παράλληλη εξέλιξη, ακριβώς διότι υπήρξε καταστροφική στους βασικούς τομείς που προαναφέρθηκαν.

Όλες οι υπόλοιπες περίοδοι διακυβέρνησης, σε γενικές γραμμές, παρέδωσαν μια χώρα κάπως ή αρκετά καλύτερη και ισχυρότερη από αυτήν που παρέλαβαν, με μικρότερες ή μεγαλύτερες επιτυχίες, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που υπήρχαν.

Είχαν όμως την ατυχία να διακοπούν πρόωρα ή απλώς να τις διαδεχθούν περίοδοι καταστροφής, αποσύνθεσης, οπισθοδρόμησης, που είχαν εκκολάψει ήδη οι προηγούμενες φάσεις αποσύνθεσης, στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος