"Έλα μωρέ, παιδιά είναι!"

Να μην ξανακούσουμε ηλιθιότητες για "αγνούς" μαθητές και εφήβους και άλλες μπούρδες. Οι καταλήψεις, η βία, τα μεθύσια, ο χουλιγκανισμός, είναι κι αυτά στοιχεία μιας αποπροσανατολισμένης, ανώριμης, απαίδευτης και θεοποιημένης εφηβείας. Που δεν έχει μάθει από τους γονείς και το σχολείο ότι υπάρχουν όρια. Σε μια κοινωνία που παραμένει ανώριμη και κακομαθημένη, στην ίδια κατάσταση με τους εφήβους, αυτά φαντάζουν φυσικά. Αλλά δεν είναι. Είναι αυτοκαταστροφικά.

Όπως σε όλες τις ηλικίες, υπάρχουν παιδιά ευαίσθητα, φλούφληδες, και τσογλανάκια. Δεν τους απαλλάσσει η ηλικία από το βάρος της ευθύνης. Και, κυρίως, δεν απαλλάσσει την κοινωνία, τους γονείς και το κράτος, το αντίθετο, τους επιβαρύνει, η ανοχή της παραβατικότητας, της βίας, και των αντικοινωνικών πράξεων. Όπως και της αναγνώρισης λόγου, να τα κάνει μέρος των συγκρούσεων και της πόλωσης, για θέματα που δεν πρέπει να έχουν λόγο, γιατί δεν έχουν αντισώματα και αντιστάσεις, γιατί είναι φορτισμένα συναισθηματικά, με τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και παραβατικό, είτε είναι τα μνημόνια, είτε η οικονομική πολιτική, είτε το μακεδονικό, είτε ό,τι άλλο.

Το "έλα μωρέ, παιδιά είναι", είναι καταστροφικό. Και για τα παιδιά, και για την κοινωνία που το ανέχεται, και για το μέλλον της.

Μια κοινωνία που μεταφέρει τη δική της πόλωση, μίσος και συγκρούσεις στα παιδιά της, την στιγμή που περισσότερο χρειάζονται πειθαρχία, συγκέντρωση και γνώση, την πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους, είναι καταδικασμένη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πολυτεχνείο

Οι νέοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο κι εκείνοι που τη διακινδύνευσαν κι έμειναν ανώνυμοι σκυλεύτηκαν πολλαπλά από τη μάνα Ελλάς.

Από την κοινωνία εκείνη που συμβιβάστηκε με τη χούντα των γελοίων ανθρωπιδίων και των βασανιστών, που την ανέχτηκε και βολεύτηκε, στη διάλυση του κράτους, στη γενικευμένη διαφθορά, στην αποσύνθεση των πόλεων, στον χαφιεδισμό και την εθνική ξεφτίλα πούφερε την εθνική συμφορά. Και βρήκε μετά στα πτώματα των λίγων την κολυμπήθρα που ξέπλυνε την ντροπή των πολλών.

Από όλους εκείνους που στο όνομά τους σκότωσαν, έσπασαν, κατέστρεψαν στην συνέχεια στο αέναο εθνικό ψυχόδραμα στα μάτια όσων ενοχικά παρατηρούσαν αμήχανα.

Κι από τους άλλους που εξαργύρωσαν χωρίς αντίκρισμα το ακριβό νόμισμα του αίματος, εκείνο που ζύγι δεν έχει κι όμως το ζύγισαν και το συναλλάχθηκαν.

Όμως αυτοί χαμογελούν κρυμμένοι όπως τόσοι άλλοι, οι ξεσηκωμένοι του '21, οι στρατιώτες του '22, οι άλλοι του '40-'44, και θα καθρεφτίζουν το δικό μας χαμόγελο, ανολοκλήρωτοι, για πάντα νέοι. Μια μεγάλη χαρούμενη παρέα Ελλήνων, Ιταλών, Γάλλων, Γερμανών, Ισπανών, Τούρκων, Αμερικανών, Εγγλέζων... όλων των φυλών του κόσμου, των απανταχού Φιλελλήνων, προσφύγων από την ιστορία, φυγάδων από την ανάλωση της ζωής, για μια κάποια ιδέα της ελευθερίας. Αιωνίως αδιάφοροι και για πάντα δικοί μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πανεπιστήμια: η μεγάλη απάτη

Υπάρχουν τρεις λόγοι για τους οποίους ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ αντιδρά, εδώ και δεκαετίες, με φανατισμό στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Πρώτον, διότι τα νέα πανεπιστήμια, που θα ιδρυθούν κυρίως στα αστικά κέντρα, θα προσελκύσουν μεγάλο αριθμό φοιτητών που σήμερα αναγκάζεται να πάει σε διάφορες σχολές και σχολίτσες μακριά από το σπίτι του γιατί "εκεί πέρασε" για να σπουδάσει κάτι που σε πολλές περιπτώσεις δεν επέλεξε για "να πάρει ένα χαρτί". Τα χρήματα που χαλάνε οι οικογένειες για νοίκια και διαβίωση είναι συγκριτικά περισσότερα από τα δίδακτρα σε ένα πανεπιστήμιο. Οι σχολές αυτές θα αδειάσουν και αργά ή γρήγορα θα κλείσουν και οι τοπικές κοινωνίες θα χάσουν τις αντιπαραγωγικές κι εύκολες προσόδους, που ξεζουμίζουν τους φοιτητές και τις οικογένειές τους  και οι διδάσκοντες θα χάσουν τη βολή τους.

Δεύτερον, διότι το καθηγητικό κατεστημένο θα έχει να αντιμετωπίσει απτό ανταγωνισμό, ορατό στην Ελληνική κοινωνία, από άλλες σχολές, τόσο όσον αφορά το επίπεδο σπουδών, των πόρων για την έρευνα, όσο και την ποιότητα της λειτουργίας των χώρων και της ακαδημαϊκής ζωής, ελευθερίας και έρευνας. Εάν είναι καλύτερη ακυρώνεται κάθε επιχείρημα του τύπου "μα στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά".

Τρίτον, περισσότεροι νέοι, που σήμερα είναι αποκλεισμένοι, θα σπουδάσουν αυτό που τους αρέσει και θα μεγαλώσει ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, για τους κατόχους του χαρτιού, που θα πρέπει να αποδείξουν και την αξία του.

Και οι τρεις λόγοι είναι βαθιά πελατειακοί. Φροντίζουν τους ψηφοφόρους τους για να τους έχουν και κοροϊδεύουν με τα περί ισότητας τους υπόλοιπους, αυτούς που πληρώνουν τη νύφη κι αυτούς που αντιμετωπίζουν τον αποκλεισμό από τις ανώτατες σπουδές γιατί δεν έχουν χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Οι εύποροι έτσι κι αλλιώς δεν έχουν θέμα.

Μπράβο "αριστερά" του κώ@ου!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Περηφάνια

Δεν καταλαβαίνω και δεν εκτιμώ κανέναν που είναι περήφανος που είναι Έλληνας. Ούτε Γάλλος. Ούτε Αμερικανός. Ούτε Ρώσος. Ούτε Αλβανός. Ούτε Τούρκος... Τίποτα από αυτά. 

Γιατί είναι τούτη η εύκολη περηφάνια όποιου δεν έχει τίποτε άλλο να περηφανεύεται. Όποιου δεν έχει τη μεγαλοψυχία να βρει κάτι άλλο να θαυμάσει και πιάνεται από μια δόξα που δεν του ανήκει γιατί δεν της έχει τίποτε προσφέρει. Του δόθηκε η ιδιότητα, δεν την κατέκτησε.

Αντίθετα, εκτιμώ αφάνταστα αυτόν που όντας Έλληνας έγινε σπουδαίος επιστήμονας, επιχειρηματίας. Εκείνον που όντας Αμερικανός έγινε μεγάλος ποιητής, φιλόσοφος. Που όντας Τούρκος έγινε μεγάλος ζωγράφος... 

Γιατί αυτό το κατέκτησε. Γιατί τίμησε την καταγωγή του, την ξεπέρασε, την έκανε παγκόσμια, ξεπερνώντας ακόμη και τους περιορισμούς που η ίδια του είχε θέσει.

Κι ακόμη περισσότερο εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι ικανοί να θαυμάσουν όσους τα κατάφεραν αυτά, όποια και νάναι η καταγωγή τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι μεγάλο. Αυτοί οι τελευταίοι ευθύνονται για τις λίγες στιγμές ειρήνης και δημιουργίας της ανθρώπινης ιστορίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος