Αγαπητοί "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου"...

Αγαπητοί "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου", σας έχω νέα. Στα 3.000 περίπου χρόνια ιστορίας του ανθρώπινου είδους και σε άλλες πολλές χιλιετίες προϊστορίας, ελάχιστα μέλη του δοκίμασαν, και αυτά με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα, να έχουν τον έλεγχο του σώματός τους: οι μάγοι, οι ασκητές και οι Θεοί (και όσο για τους τελευταίους, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι απέτυχαν: άλλοι νεότεροι κι ισχυρότεροι Θεοί, μοίρες, τιτάνες τους έλεγχαν το σώμα).

Αλλά ας έρθουμε στον σύγχρονο κόσμο: όσοι εργάζεστε καθοιονδήποτε τρόπο διαθέτετε το σώμα σας, μαζί με τον εγκέφαλό του, στον εργοδότη σας ή στις ανάγκες των πελατών σας, για συγκεκριμένο διάστημα κάθε ημέρας και με συγκεκριμένο τρόπο και προδιαγραφές. Καθιστοί, όρθιοι, ντυμένοι όπως απαιτείται, εκτελώντας συγκεκριμένες κινήσεις υπό σαφή έλεγχο, ώστε να παράγετε το έργο που απαιτείται: να γράψετε, να μαστορέψετε, να καλλιεργήσετε τη γη, να χτίσετε, να διδάξετε, να σχεδιάσετε κήπους, να μαγειρέψετε, να σερβίρετε, να φροντίσετε άλλους ανθρώπους, να χρησιμοποιήσετε μηχανήματα, να οδηγήσετε μεταφορικά μέσα. Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το σώμα σας αλλιώς. Και εάν το σώμα σας πάψει πλέον να ανταποκρίνεται, είστε υποχρεωμένοι να το θεραπεύσετε, να ελέγξετε την όρασή σας αν οδηγείτε, να βάλετε γυαλιά, να ελέγξετε τα αντανακλαστικά σας, να εμβολιαστείτε, να τσεκάρετε και να θεραπεύσετε τις εύκολα μεταδοτικές ασθένειες αν εργάζεστε σε τομείς υγειονομικού ενδιαφέροντος ή ευπαθών ομάδων, να ελέγχετε την ψυχική σας υγεία ανάλογα τον τομέα. Οφείλετε να εκπαιδεύετε και να διατηρείτε το σώμα σας ικανό για ασκήσεις, πάλη, αντοχή, κακουχίες αν είστε σε ένοπλο οργανισμό, στην πυροσβεστική. 'Η ακόμη, αν είστε ηθοποιός, χορευτής, άνθρωπος των παραστατικών τεχνών, τραγουδιστής, να διατηρείτε το σώμα σας και ορισμένα μέρη του ικανά να λειτουργούν με συγκεκριμένο τρόπο. κ.ο.κ.

Αλλιώς θα πεινάσετε. Και αν πεινάσετε ή θα κλέψετε ή κάποιος θα σας ταΐσει, ευτυχώς δεν είναι όπως άλλοτε που θα σας έκοβαν τα χέρια. Αν μεν κλέψετε, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί το σώμα σας να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς της φυλακής ή τις ανάγκες του περιθωρίου. Αν σας ταΐσει και σας δώσει μια στέγη κάποιος , θα συμμορφωθεί το σώμα σας με τους όρους χρήσης αυτού που τα παρέχει: καθαριότητα, υγιεινή, πρόληψη ασθενειών.

Αλλά και αν ακόμη αγαπητοί μου φίλοι "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου" είστε γόνοι πλούσιοι και ισχυροί, όπως οι αλλοτινοί Θεοί, πάλι το σώμα σας θα είναι εκτεθειμένο στους ιούς και τα μικρόβια των ανίσχυρων κοινών θνητών, όσο υποχόνδριοι κι επιφυλακτικοί κι αν είστε. Όταν θα βγείτε από το μικρό ή μεγάλο bunker σας να φάτε, να ταξιδέψετε, να γνωρίσετε άλλους ανθρώπους, να κάνετε σεξ. Όταν δεν το εκθέτετε εσείς οι ίδιοι σε ουσίες που το ελέγχουν αυτές.

Απομένουν όπως πάντα οι ασκητές και οι μάγοι, άνθρωποι που στεγνώνουν το σώμα κι αποστειρώνουν την ψυχή κατά τον μύθο, για να ελέγξουν ή να παραδοθούν πλήρως στα πάθη τους κατά μόνας, μακριά από κατοικημένες περιοχές στα βάθη των σπηλαίων και στις κορυφές των βουνών, σε μέρη που ολοένα όμως λιγοστεύουν.

Για όλους τους υπόλοιπους "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου" έχω άσχημα νέα. Δεν τον έχετε πολύ πριν την τρέχουσα πανδημία, δεν τον έχετε από τότε που γεννηθήκατε, που σας βάφτισαν ή σας ονομάτισαν απλά, σας έμαθαν να διαβάζετε, να μιλάτε μια γλώσσα ή μια άλλη, σας υποχρέωσαν να ντύνεστε και να πλένεστε, να μην πιπιλάτε την πιπίλα σας, να μην κάνετε την ανάγκη σας όπου σας έρθει, να μην κάνετε σεξ με τα αδέλφια σας και τους γονείς σας, κάποια πράγματα να τα τρώτε και άλλα όχι, να μελετάτε βιβλία, να χρησιμοποιείτε δρόμους, μέσα, συσκευές κάθε είδους, από τότε που εκτεθήκατε σε πρότυπα ομορφιάς κι ασχήμιας.

Αγαπητοί μου φίλοι, το σώμα σας όπως το κάθε τι γύρω σας είναι κοινωνικό κατασκεύασμα των ομοίων σας, που κανείς δεν ελέγχει πλήρως αλλά επηρεάζει με αυτό τα σώματα και τον νου, τη ζωή, την εξέλιξη και τον θάνατο των ομοίων του και του πολιτισμού ο οποίος σας γέννησε. Το σώμα σας είναι προγραμματισμένο, τατουαρισμένο, ορισμένο, ελεγχόμενο, αναμορφωμένο, φροντισμένο, βασανισμένο, με εκατοντάδες εξωτερικούς και εσωτερικευμένους ελέγχους που υπηρετούν την αναπαραγωγή κι επιβίωση του είδους μας και των λογής πολιτισμών του. Το σώμα σας είναι ήδη ενωμένο, μπλεγμένο με άρρηκτους κάβους, χιλιάδες χιλιόμετρα σκοινιών που εκτείνονται σαν ατέλειωτος κι αόρατος ιστός αράχνης, με τα χιλιάδες σώματα και την κοινή μοίρα του Άλλου.

Η ελευθερία του δικού σας σώματος ΑΡΧΙΖΕΙ ακριβώς εκεί που ΑΡΧΙΖΕΙ η ελευθερία αυτού του άλλου και ταυτίζεται μαζί της. Και τελειώνει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του είδους μας: στα όρια του θανάτου, στο τέλος του μοναδικού κι ανεπανάληπτου περάσματος του σώματός μας από τη ζωή, που μετά τον Διαφωτισμό, με προσπάθειες κι αγώνες δυο αιώνων η ιατρική και άλλες επιστήμες και η κοινωνική ρύθμιση και πρόνοια, που τις προώθησαν και χρησιμοποίησαν, κατόρθωσαν να παρατείνουν από τα 40 χρόνια μέσο όρο στην Ευρώπη, όπου στα 35 θα ήσασταν ήδη γέροι, στα σημερινά 80, όπου στα 50 και στα 60 ταξιδεύετε, κάνετε εκδρομές, έχετε τους αγαπημένους σας γονείς ζωντανούς και τα παιδιά σας υγιή και ζείτε με καλές ελπίδες τη ζωή σας.

Αγαπητοί μου φίλοι "θέλω-να-έχω-τον-έλεγχο-του- σώματός-μου", σας έχω ένα ακόμη νέο που θα σας πανικοβάλει, αν ακόμη μπορείτε να αισθανθείτε ένα ψήγμα ευγνωμοσύνης για κάτι και για κάποιους. Τα χρόνια που ζείτε τα χρωστάτε σε αυτούς που μόχθησαν να βρουν τρόπους να παρατείνουν και να βελτιώσουν το σύντομο πέρασμά σας από τη γη, άλλη μια ζωή σας χάρισαν μέσα σε δυο αιώνες. Και να το ζείτε αυτό το πέρασμα με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο και περισσότερες δυνατότητες. Τα χρόνια που ζείτε τα έκλεψαν από τον θάνατό σας εκατομμύρια επιστήμονες που εργάστηκαν σκληρά, επινόησαν τα φάρμακα, τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια που σας προστατεύουν από τον θάνατο. Κι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που πάλεψαν και θυσίασαν τη δική τους ζωή πολλές φορές για την καθολική κάλυψη υγείας και κοινωνική πρόνοια με κόστος κι ευθύνη της ανθρώπινης κοινότητας, ώστε αυτά να είναι διαθέσιμα σε όλους και να προστατεύουν όλα τα σώματα των ανθρώπων που είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους στο μεγάλο κουβάρι της βιολογίας μας.

Δυστυχώς, το δώρο τους αυτό δεν περιλάμβανε και την εξάλειψη του φόβου του θανάτου μαζί με την παράλογη συμπεριφορά που αυτός δημιουργεί σε πολλούς Homo sapiens. Ο οποίος τους κάνει εντέλει να προκαλούν τον θάνατο ταχύτερα, τον δικό τους και άλλων, αρνούμενοι να δεχθούν και να αντιμετωπίσουν λογικά και από κοινού μια πραγματικότητα που τον περιλαμβάνει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Αφγανιστάν: Πλησιάζουμε στο τέλος δυο αιώνων νεωτερικότητας;

Πλησιάζουμε στο τέλος δυο αιώνων νεωτερικότητας;

Μια συνοπτική και αρκετά κατατοπιστική εξιστόρηση της περιόδου μετά το 2001 στο Αφγανιστάν στο συνημμένο άρθρο του CNN.

https://edition.cnn.com/.../afghanistan.../index.html

Πριν από αυτό, ας δούμε μια μικρή σύνοψη πέντε σχεδόν δεκαετιών συνεχούς πολέμου, από το 1973.

Η ελπίδα δημιουργίας ενιαίου και ισχυρού κράτους και στρατού στην Καμπούλ, που χρειάζονταν χρόνο, υπομονή κι επιμονή, ικανού να ενοποιήσει την χώρα και να κάμψει τις φυλές των Παστούν, με τις μεταβαλλόμενες συμμαχίες τους, οι οποίες είναι η κοινωνική βάση της ραχοκοκαλιάς των Ταλιμπάν, έσβησε με την εισβολή και άδοξη εξέλιξη του πολέμου στο Ιράκ. Το μεγαλύτερο λάθος της Δύσης τα τελευταία 70 χρόνια. Αυτή η τελευταία έφερε στα όριά του τον Αμερικανικό στρατό, που επικέντρωσε εκεί τις δυνάμεις του. Υποχρέωσε επίσης στην ανοχή της συμπεριφοράς του Πακιστάν.

Οι Ταλιμπάν δεν έπαψαν ποτέ να έχουν τη στρατιωτική και κάθε είδους υποστήριξη του γείτονα ισχυρού συμμάχου τους, του Πακιστάν, πράγμα το οποίο φυσικά το ίδιο αρνείται. Συμμάχου με τον οποίο οι ΗΠΑ έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και κιτάπι δούναι και λαβείν. Όπως και η Ινδία, πολεμικούς λογαριασμούς.

Αν πάμε ακόμη λίγο παλιότερα στο Αφγανιστάν, στο σταυροδρόμι αυτό των δρόμων της κεντρικής Ασίας, ανάμεσα σε Ρωσία - Ινδία, Ινδικό Ωκεανό και Αραβικό κόσμο, βορρά - νότου και Κίνας με την Ευρώπη, Ανατολή - Δύση, θα δούμε το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται.

Η Σοβιετική επέμβαση το '79 ήρθε ως αποτέλεσμα του σχεδόν ανοιχτού πολέμου των δυο φραξιών του Κομμουνιστικού Κόμματος του Αφγανιστάν, που αδυνάτισαν την κεντρική κυβέρνηση, που ελέγχονταν από την μια από τις δύο φράξιες από το 1978. Μια κυβέρνηση που πατούσε παρόλα αυτά πάνω στη λαϊκή μεταρρυθμιστική κληρονομιά του τελευταίου Αφγανού βασιλιά, του Mohammed Zahir Shah, τον οποίο είχε ανατρέψει ο ξάδελφός του το 1973. Ο βασιλιάς είχε συνεχίσει μια μεταρρυθμιστική πολιτική των προκατόχων του, στα πρότυπα του Κεμάλ, από το 1946 που κυβερνούσε σχετικά ειρηνικά. Είχε κάνει καθολική την εκπαίδευση, ακόμη είχε δημιουργηθεί ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα με δύο κοινοβουλευτικά σώματα. Η εποχή από όπου προέρχονται όλες αυτές οι ωραίες εικόνες του '60 στην πολύπαθη χώρα, που θυμίζουν Ελλάδα του '50.

Μετά την εισβολή επαναλήφθηκε το ίδιο μοτίβο. Οι ορεσίβιες φυλές, κυρίως Παστούν, συνήψαν νέες συμμαχίες, αυτή τη φορά με τους Αμερικανούς, που άμεσα και μέσω των Σαουδαράβων και του Πακιστάν χρηματοδότησαν κι εξόπλισαν με περίπου 40 δις δολάρια τους μουτζαχεντίν, σύμφωνα με αρκετούς μελετητές. Οι μουτζαχεντίν μετέτρεψαν τον πόλεμο σε τζιχάντ (ιερό πόλεμο) απελευθέρωσης απέναντι στους Σοβιετικούς κατακτητές.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η Σοβιετική εισβολή έλαβε χώρα ακριβώς τη χρονιά της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν, το '79, που οι ντροπιαστικές της εικόνες των Αμερικανών να εγκαταλείπουν με ελικόπτερα την Τεχεράνη και να προσπαθούν να διασώσουν το προσωπικό της πρεσβείας τους κόστισαν την επανεκλογή στον Πρόεδρο Κάρτερ. Οι ΗΠΑ πάλι είχαν αστοχήσει να διαβλέψουν ότι το λαϊκό μεν διεφθαρμένο, βίαιο και αυταρχικό δε καθεστώς του Σάχη έφτανε στο τέλος του. Και να υποστηρίξουν έγκαιρα το δημοκρατικό κίνημα, που φούντωνε στην αντιπολίτευση μαζί με την λαϊκή αγανάκτηση, με κύριες εκφράσεις το Εθνικό Μέτωπο, το κίνημα ελευθερίας και τους μετριοπαθείς κληρικούς που είχαν ερείσματα στα μεγάλα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα των πόλεων. Ενώ φούντωναν παράλληλα και οι υποστηρικτές των μουλάδων του Χομεϊνί με κύρια βάση στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα και στις αγροτικές περιοχές. Έτσι έγιναν οι μουλάδες τελικά οι εκφραστές της λαϊκής οργής στο μεγάλο και πολιτισμένο αυτό έθνος, την Περσία. Πράγμα που πληρώνουν και οι Πέρσες και η Δύση και οι ΗΠΑ έως σήμερα.

Η επόμενη αμερικανική διοίκηση Ρέηγκαν, έκρινε καλό, πιεσμένη από τον φόβο της από τα γεγονότα στο Ιράν και τη Σοβιετική εισβολή, να στηρίξει μαζί με τους Σαουδάραβες και τον δικτάτορα Ζία του Πακιστάν την Τζιχάντ των Μουζαχεντίν.

Με το τέλος του πολέμου και την αποχώρηση των Σοβιετικών το 1989, οι ΗΠΑ υπέκυψαν στην απαίτηση του Πακιστάν να μην επιστρέψει ο μεταρρυθμιστής βασιλιάς Zahir Shah που είχε πιθανότητες να ενοποιήσει το Αφγανιστάν. Καθώς το Πακιστάν προτιμούσε ένα διαιρεμένο και ακίνδυνο γείτονα, που έκανε το ίδιο στρατηγικά πιο σημαντικό στα μάτια της Δύσης και στην παμπάλαιη αντιπαράθεσή του με την Ινδία.

Κύλησε έτσι στραβά κουτσά η δεκαετία του '90 μέσα στην αναρχία, που δεν εκκόλαπτε τίποτε καλό. Είδε η δεκαετία αυτή τους δεσμούς των ορεσίβιων προνεωτερικών φυλών με τη Σαουδική Αραβία και με το Πακιστάν να στενεύουν. Με τον αποστάτη Οσάμα του οίκου των Μπιν Λάντεν και τους δεσμούς με τον οίκο των Σαούντ να γίνονται ανεκτοί, μέχρι τη μοιραία 11η Σεπτεμβρίου του 2001.

Εν κατακλείδι, πρώτο συμπέρασμα είναι πως ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι πάντα φίλος σου.

Και δεύτερο, ότι οι πόλεμοι ανάμεσα στις διάφορες τάσεις της νεωτερικότητας, τον φιλελευθερισμό τον συντηρητισμό, τον σοσιαλισμό, ανοίγουν τον δρόμο στην προνεωτερικότητα ειδικά όταν ο ένας ή ο άλλος από τους αντιπάλους συμμαχεί μαζί της. Είτε γιατί φοβάται ότι θα χάσει ή γιατί δεν είναι αρκετά γενναιόδωρος ως νικητής με τον αντίπαλό του, όπως συνέβη με την ηττημένη στον Ψυχρό πόλεμο Ρωσία. Νομίζει αφελώς ότι μπορεί να ελέγξει, εντός ή εκτός του, τα στοιχεία της εποχής πριν τη νεωτερικότητα και έχει την (ομοίως ισχυρή και στον σοσιαλισμό και στον συντηρητισμό) ψευδαίσθηση ότι η ιστορία κινείται γραμμικά. Τότε συχνά η προνεωτερικότητα ανακάμπτει με νέες επικίνδυνες μορφές στον περίγυρο του νεωτερικού κόσμου, ή ακόμη κι εντός του, όπως στην περίπτωση της Ρωσίας των ολιγαρχών του τσάρου Πούτιν ή στην καρδιά του, στις απόπειρες των πρεοεμφυλιακών τραμπικών κινημάτων στις ΗΠΑ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Από το 2001 που σταματούμε την εισαγωγή ξεκινά η αφήγηση του συνημμένου άρθρου: https://edition.cnn.com/2021/08/16/opinions/afghanistan-collapse-abandonment-jason-amerine/index.html?fbclid=IwAR16sidBPWa7oRKWss4RRqUyMV6qYYp8VA6Nfh5p-mCM4aXMV4s08RVGS0I

Πρόβλημα η έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι σε κάθε δύσκολη κατάσταση, σε κάθε καταστροφή, ακόμη κι όταν η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν τα έχει καταφέρει πολύ καλά, ή έχει κάνει λάθη, ο μέσος άνθρωπος τρομάζει και μόνο με τη σκέψη τι θα συνέβαινε αν κυβερνούσε σε αυτή την κατάσταση ο πρώην πρωθυπουργός και η παρέα του, από τόσκες, πολάκηδες, δουρίτσες, παρασκευόπουλους, καμμένους κ.ο.κ. Παρά τις όχι λίγες ανεπάρκειες της κυβέρνησης στην προετοιμασία και στον χειρισμό των πυρκαγιών, όλοι κατά βάθος πιστεύουν ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο θα καίγονταν τα διπλά τουλάχιστον δάση, αλλά θα πέθαιναν και άνθρωποι και δεν θα υπήρχε μήτε η διεθνής στήριξη σε μέσα και η σχετική οικονομική επάρκεια για την αντιμετώπιση των συνεπειών ούτε καν η δυνατότητα να διαχειριστεί τη βοήθεια.

Γι' αυτό τελικά οι κρίσεις δεν τον συμφέρουν τον κ. Τσίπρα. Δείχνουν αυτό που είναι: επικίνδυνα λίγος.

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα θα ήταν αδιάφορο, εάν δεν ήταν πρόβλημα για την ποιότητα της κυβέρνησης, αυτής και όποιας την ακολουθήσει, και τελικά για τη χώρα.

Καμία δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν οι περισσότεροι από τους πολίτες που δεν είναι φίλοι ή προσκείμενοι της κυβερνητικής παράταξης αντιλαμβάνονται κατά βάθος ότι η αντιπολίτευση σε όλες τις εκφάνσεις της, τόσο η αξιωματική όσο και η υπόλοιπη, η Γεννηματά, οι Βελόπουλοι, οι Βαρουφάκηδες, οι Κουτσούμπες, δεν αποτελούν λύση, είναι αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβερνητική επιλογή, είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα. Ακόμη κι αυτοί που τους ψηφίζουν δεν θα τους ήθελαν στην κυβέρνηση.

Δεν βελτιώνεται μια χώρα όπου δεν υπάρχει πραγματικός ανταγωνισμός και ελπίδα βελτίωσης σε κάτι από κάποια αντιπολίτευση, έστω όχι σε όλους τους τομείς αλλά σε κάποιους. Και δεν κυβερνιέται καλά μια δημοκρατία όταν ο πολίτης ψηφίζει την όποια κυβέρνηση γιατί τρομάζει να ψηφίσει οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να κυβερνήσει. Τελικά, έτσι ένα μέρος θα απέχει ή, χειρότερα, θα ψηφίσει από θυμό.

Ο Πρωθυπουργός είναι δύσκολο να λύσει το πρόβλημα του ότι δεν έχει σοβαρή αντιπολίτευση. Όμως αυτό είναι το κύριο πρόβλημα κι εμπόδιο στην επιτυχία των πολιτικών του, τόσο σε σχέση με το κόμμα του όσο και σε σχέση με τη χώρα. Αναγκαστικά θα πρέπει αργά ή γρήγορα να το αντιμετωπίσει κάπως. Θα το βρει μπροστά του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος