Thursday, June 28, 2018

Οι ιπτάμενος γάιδαρος και το μπλε φλαμίνγκο


Share/Bookmark
To ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει δυο αναπηρίες. Που αποτυπώνονται και στην πρόσφατη δημοσκόπηση.

Έχει ένα ανάπηρο και πεπαλαιωμένο σοσιαλιστικό κόμμα, που δεν κατόρθωσε να ανανεωθεί κάπως. Να γίνει ρηξικέλευθο και αντιεθνικιστικό στα σύγχρονα κοινωνικά θέματα και να προτάσσει ορθολογικά την αλληλεγγύη στα οικονομικά.

Η δεύτερη είναι εξίσου σοβαρή. Δεν κατόρθωσε να παραγάγει ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα, ανοιχτό και πρωτοπόρο στα κοινωνικά θέματα, που να προτάσσει την επιδίωξη ίσων ευκαιριών για όλους σε όλες τις αγορές, ώστε να αυξηθεί ο ανταγωνισμός και η καινοτομία. Στην αγορά εργασίας, μέσω της παιδείας και της έρευνας, στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, με άνοιγμα όλων των αγορών, στήριξη των νεοεισερχομένων και αποφασιστική καταπολέμηση των ολιγοπωλιακών πρακτικών. Και πολιτικές αλληλεγγύης που, μέσω της ασφάλειας στην αποτυχία, ενισχύουν την τόλμη και την καινοτομία.

Το αποτέλεσμα είναι αφενός η κυριαρχία ενός ανορθολογικού μορφώματος στα αριστερά, ενός συναισθηματικού πολτού, που έχει ιδιοποιηθεί τα προοδευτικά κοινωνικά αιτήματα και τα μαγαρίζει εκλογικίζοντας. Κι ενός συντηρητικού κόμματος στα δεξιά, που πασχίζει να ανανεωθεί χωρίς να τα καταφέρνει μες στον βαθύ δυϊσμό του, συντηρητικό και φιλελεύθερο. Δεν συνάδουν. Παραμένει αντιφατικό, και γι' αυτό πιθανότατα αναποτελεσματικό. Ευελπιστεί να κερδίσει, ως συνήθως, περισσότερο από απόρριψη, παρά από ορθολογική προσδοκία.

Επειδή ο γάιδαρος δεν πέταξε. Όχι διότι μάθαμε πως δεν πετάει, ποτέ, πουθενά και για κανέναν λόγο.

Αλλά αν δεν έχεις αληθινά πουλιά να προτείνεις, που πάνε ψηλά και μακριά, αετούς, πελαργούς, έστω κανένα φλαμίνγκο, κανέναν τσαλαπετεινό βρε αδελφέ, τότε σου φτάνει κι αυτό. Που δεν πέταξε ο γάιδαρος του άλλου. Πού ξέρεις, τελικά; ο δικός σου μπορεί και να πετάξει. Έστω και σαν χίμαιρα.

Καλές δημοσκοπήσεις!

ΓΙώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Monday, June 25, 2018

Ευρωπαϊκή στρατιωτική πρωτοβουλία


Share/Bookmark
Υπό Γαλλικό συντονισμό συγκροτήθηκε, εκτός μηχανισμών της ΕΕ, ένας νέος Ευρωπαϊκός στρατιωτικός βραχίονας, όπως δημοσιεύεται στον Διεθνή τύπο. Αυτό κατέστη αναγκαίο γιατί, αφενός, κάποιες χώρες εντός ΕΕ παραμένουν αρκετά επιφυλακτικές ως προς την στρατιωτική ενοποίηση της Ευρώπης και, αφετέρου, γιατί, όπως ισχυρίζονται (δικαίως) οι Γάλλοι, οι αποφάσεις με τους υφιστάμενους μηχανισμούς της PESCO (κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική) είναι αργές και αναποτελεσματικές.

Ο νέος μηχανισμός έχει κύριο σκοπό την ταχεία αντίδραση σε εξωτερικές κρίσεις που απαιτούν την παρέμβαση της Ευρώπης, όπως για παράδειγμα συνέβη στο Μάλι. Στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν πως η άμυνα και η διαπραγματευτική ισχύς κάθε χώρας ξεχωριστά, της Ευρώπης και της Ελλάδας, εξαρτάται από την ικανότητα να έχει στρατιωτική παρουσία εκτός των συνόρων της, να δομεί συμμαχίες και να είναι παρούσα σε κρίσεις. Καμία Ευρωπαϊκή χώρα μόνη της πλέον δεν έχει επαρκές μέγεθος και πόρους για να το εξασφαλίσει.

Εκτός της Γαλλίας, στη νέα δύναμη συμμετέχουν η Ισπανία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, και ακόμη η Μεγάλη Βρετανία (που έτσι παραμένει συνδεδεμένη αμυντικά με την Ευρώπη) και μικρές χώρες, η Δανία, η Πορτογαλία, η Εσθονία (με σημαντική συνεισφορά στην κυβερνοάμυνα η τελευταία)

Η νέα δύναμη θα παραμείνει κοντά στην ΕΕ και συντονισμένη με αυτήν, και ενδεχόμενα κάποια στιγμή θα ενσωματωθεί.

Απουσιάζει φυσικά η Ελλάδα, καθώς τα αμυντικά ζητήματα, και μάλιστα πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να της εξασφαλίσουν προνομιακές σχέσεις και αντίστοιχες απαιτήσεις εφόσον συνεισφέρει, δεν φαίνεται να την απασχολούν ιδιαιτέρως. Τάχει λυμένα τα θέματά της και η συζήτηση περί άμυνας περιορίζεται στα μίλια των νησιών και σε "μολών λαβέ" εσωτερικής κατανάλωσης. Lose - lose αντίληψη.


Υ.Γ. Παράπλευρη διαπίστωση: Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Ολλανδία έχουν Υπουργούς Άμυνας γυναίκες. Έτσι, με φυσικότητα. Και τα αεροπλάνα δεν πέφτουν, ούτε ο ουρανός να μας πλακώσει. Οι Έλληνες έναν μπούμπη κι έναν απόστρατο της πολιτικής αερολογίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Sunday, June 24, 2018

Ερντογάν ή τι;


Share/Bookmark
Ως Έλληνας νομίζω πως θα προτιμούσα να εκλεγεί ο Ερντογάν με σχετική άνεση.

Πρώτον, γιατί μια ασταθής εξουσία γίνεται πιο επιθετική, στρέφεται στον εθνικισμό ψάχνοντας ή φτιάχνοντας εχθρούς. Ευκολότερα κάνει συμβιβασμούς ή μικρές υποχωρήσεις, όπως έκανε στα θέματα του Πατριαρχείου, αν δεν έχει να αποδείξει κάτι στο εσωτερικό. Πιο εύκολα καταλήγει σε σχετικά λογικά deals ένας ισχυρός ηγέτης μιας κάπως πιο αποδυναμωμένης χώρας, παρά ένας αμφισβητούμενος ηγέτης μιας ισχυρότερης χώρας. 

Δεύτερον, η απομάκρυνσή του από την Ευρώπη κάνει πιο έντονη την πίεση για Ευρωπαϊκή στήριξη στην Ελλάδα (και τα σύνορά της), όπου εξαντλούνται τα αυτοτελή Ευρωπαϊκά συμφέροντα, και βελτιώνει την Ελληνική διπλωματική θέση. Το ίδιο η νεοοθωμανική πολιτική απομακρύνει τις ΗΠΑ, όπου οριακά ήδη αποτράπηκε η ματαίωση της πώλησης από το Κονγκρέσο των F35, των οποίων η Τουρκία είναι συμπαραγωγός!

Τρίτον, η αντιπολίτευση, ακόμη και η "σοσιαλδημοκρατική", είναι πιο επιθετική απέναντι στην Ελλάδα αλλά και απέναντι στη φιλοξενία και ενσωμάτωση 3,5 εκατομμυρίων Σύριων προσφύγων, που έχει στηρίξει ο Ερντογάν. Μια μικρή μερίδα να προωθηθεί ανατολικά, νέα μεγαλύτερη κρίση, απρόβλεπτων συνεπειών, θα προκύψει, πέρα από τις ανθρωπιστικές συνέπειες.

Ως Ευρωπαίος και Δημοκράτης θα επιθυμούσα την αποδυνάμωσή του.

Στήνει μια αυταρχική προσωποκρατική εξουσία, που σταδιακά αποδομεί την κοσμική Τουρκική Δημοκρατία, με όλα της τα κουσούρια και τις ατέλειες, και την μετατρέπει σε ένα μεσανατολικό ή μετασοβιετικό καθεστώς. Μακροπρόθεσμα η Τουρκία απομακρύνεται από τις δυτικές αρχές και οπισθοδρομεί. Αναπόφευκτα θα αισθανθεί εγγύτερα σε καθεστώτα όπως του Πούτιν, και με το τέλος του Ερντογάν, που κάποια στιγμή θα έρθει, είτε λόγω οικονομίας είτε λόγω βιολογίας, απειλείται μια ευρύτερη αστάθεια στην περιοχή και επικίνδυνες κοινωνικές αναταράξεις.

Όλα αυτά με αρκετές επιφυλάξεις. Διότι αποτελούν ευκαιρίες και προκλήσεις για μια σοβαρή ελληνική πολιτική, ικανή να αξιοποιήσει πλεονεκτήματα και να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες και να τις χειριστεί. Πράγμα που προ πολλού, εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, δεν έχει δώσει ίχνη ζωής.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, June 20, 2018

Κουβέντες του πρωινού


Share/Bookmark
Μιλούσα πριν από λίγο, παίρνοντας πρωινό, με έναν Αμερικανό φίλο, γύρω στα 23, από τη Βιτρτζίνια,που ζει στη Νέα Υόρκη. Εμφάνιση κλασικού Αμερικανού college boy, (μηχανικός σπούδασε) καλού παιδιού αλλά όχι αδύναμου: ψηλός, λευκός, ελαφρώς κοκκινοτρίχης.

Ταξιδεύει στην Ευρώπη, όπως πολλοί συμπατριώτες του νέοι, που κάνουν το μεγάλο αυτό ταξίδι, Βερολίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Μαδρίτη... για να ανοίξει το μυαλό τους στον κόσμο και στις ρίζες τους. Και τώρα για να αναπνεύσουν από την πορτοκαλί μάστιγα που έχει ενσκήψει στον τόπο τους.

Είναι εβραίος, αλλά δεν ξεχωρίζει από κάτι. Θα μπορούσε να είναι χριστιανός, μουσουλμάνος ή άθεος. Συνήθιζε να φορά ένα μικρό αστεράκι του Δαυίδ, σαν σταυρουδάκι, μέσα από την μπλούζα του. Με ρώτησε αν μπορεί να το φορά άφοβα στη Βαρκελώνη. Παραξενεύτηκα.Τον ρώτησα γιατί.

Μου απάντησε πως στο Παρίσι, που αγαπά, τις λίγες μέρες που έμεινε, δυο φορές είχε θέμα. Τη μια στο μετρό, από κάποια παρατήρηση, την άλλη σε ένα μπαρ, όπου η ιδιοκτήτρια τον φόβισε προστατευτικά, λέγοντάς του καλύτερα να το βγάλει, γιατί μπορεί να πέσει θύμα βίας.

Του είπα πως εδώ σε εμάς, στην Ισπανία, το πιο πιθανό θα ήταν να το δει κανείς σαν new age symbol παρά σαν στοιχείο θρησκευτικής ταυτότητας. Σύμβολο αυτής της νέας εποχής που τα πάντα ανακατεύονται κι εξουδετερώνονται, μαζί με τα νοήματα τους, γίνονται στυλ, και μετανοηματοδοτούνται, αισθητικά.

Με ρώτησε αν υπάρχουν εβραίοι εδώ. Του είπα για τους Σεφαρδίτες εβραίους της Ισπανίας, που εξόρισαν οι Καθολικοί Βασιλείς, μαζί με την ευκαιρία της Ισπανίας να γίνει το πρώτο δυτικό χρηματοοικονομικό κι εμπορικό κέντρο, την εποχή που το χρυσάφι συνέρρεε από τις αποικίες.

Κατέληξαν στην ανεκτικότερη Οθωμανική αυτοκρατορία, πάρα πολλοί στη Θεσσαλονίκη, όπου τέσσερις αιώνες μετά τους βρήκε η λαίλαπα του ναζισμού και τους αφάνισε, σαν τη μεγάλη φωτιά, τη γλώσσα, τις μουσικές, την οικονομία τους. Μαζί με τα τελευταία στοιχεία από τον κοσμοπολίτικο πολυφυλετικό χαρακτήρα της μακεδονικής πόλης, που υπήρξε ένα από τα κέντρα των Βαλκανίων όπου συναντιώνταν όλες οι φυλές τους. Κι έκτοτε απόμεινε να τον αναζητά αυτόν τον χαρακτήρα, σαν μνήμη του μέλλοντός της.

Ομολογώ πως μου φάνηκε κάπως τρομακτικό: η εμπειρία ενός κανονικού νέου, που δεν ξεχωρίζει για κάτι, σε μια πόλη που αγαπά, στο Παρίσι, να αισθάνεται ανασφάλεια και να δέχεται νουθεσίες για ένα αστεράκι του Δαυίδ.

Σαν να μισοπροβάλλει τρίζοντας ένα φριχτό χέρι από τα χειρότερα υπόγεια της ιστορίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Monday, June 18, 2018

Ανατομία του πένθους


Share/Bookmark
The Starry Night, Vincent van Gogh. Painted in June 1889,
Collecion MoMA
Σε κάθε δυσάρεστο ή επίπονο γεγονός η ψυχή μας ακολουθεί μια σειρά από στάδια, συμβιβασμού και αποδοχής της πραγματικότητας. Εάν δεν κατορθώσει να το κάνει, εμφανίζονται ελαφρές ή βαρύτερες ψυχικές διαταραχές, κατάθλιψη ή ακόμη και παράνοια.

Όπως όταν τελειώνει μια μεγάλη και έντονη σχέση, για παράδειγμα, και γίνεται όλο και πιο προφανές ότι ο σύντροφός μας δεν είναι μαζί μας, ή εμείς δεν είμαστε μαζί του αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε στον εαυτό μας, να το μιλήσουμε ανοιχτά. Ίσως γιατί μας παρέχει ασφάλεια και βολή η φόρμα ζωής που συνηθίσαμε (πού να τρέχουμε για άλλα, πώς να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση!). Ειδικά εάν αυτό συμβαίνει σε μεγάλα παιδιά, με υψηλές ανασφάλειες και άλλα πραγματικά προβλήματα.

Ιδωμένο αυτό με τα μάτια τρίτων είναι εμφανές. Όμως τα δικά μας αρνούνται να το δουν, παρότι το υποψιαζόμαστε, βαθιά μέσα μας το γνωρίζουμε ότι η παρούσα κατάσταση είναι αδιέξοδη, ότι έχει ΗΔΗ τελειώσει. Ότι πρέπει να αναπροσδιοριστεί η σχέση για να συνεχίσει να υπάρχει με κάποιον τρόπο. Να γίνουν δύσκολες παραδοχές, που αμφισβητούν πολλές φορές τον πυρήνα της δικής μας ύπαρξης που, για καιρό, ήταν αυτός που ήταν.

Όταν αυτό συμβαίνει και η πραγματικότητα αποκαλύπτεται, λόγω ανωτέρας βίας στις περισσότερες περιπτώσεις, από έναν εξωγενή παράγοντα, μια επαγγελματική αλλαγή, ένα θέμα υγείας, μια νέα σχέση ενός από τους δυο, την ανάγκη ολοκλήρωσης της ζωής του ενός (ή και των δυο) που παραμένει λειψή, την ένταξη στο ΝΑΤΟ ενός άλλου κράτους, την πίεση της οικονομικής κρίσης και των αριθμών της, την κατάσχεση της κατοικίας κλπ κλπ. τότε ένα μέρος εντός μας υφίσταται ένα συναισθηματικό σοκ και βυθίζεται στο πένθος. Ανορθολογικό πένθος, που όλοι έχουμε λίγο-πολύ ζήσει, διότι είναι εκτός χρόνου: πενθούμε κάτι που πια δεν είχαμε, απλώς διαπιστώνουμε ότι το είχαμε ήδη χάσει εδώ και καιρό, ή, ακόμη, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, δεν υπήρξε ποτέ όπως το νομίζαμε. Ήταν ένα πουκάμισο (μισο) αδειανό, μια Ελένη. Που όμως έδινε νόημα και σκοπό στην ύπαρξή μας, έστω και αν την εμπόδιζε ταυτόχρονα να πάει παραπέρα, έστω κι αν μας μπλόκαρε να κοιτάξουμε μπροστά. Ελάφραινε τα αδιέξοδά μας και δικαιολογούσε την καθημερινότητά μας, ως φόρμα, ως φαντασίωση, ως φανταστικό καταφύγιο, όχι ως πραγματικότητα. Ως πραγματικότητα την επιβάρυνε.

Αυτό το πένθος δεν αντιμετωπίζεται λογικά, διότι δεν είναι λογικό. Δεν καταλύεται με επιχειρήματα, γιατί δεν είναι κατασκευασμένο από επιχειρήματα. Είναι ένα ψυχικό μέσο για τη συνέχιση της ζωής. Πολλές φορές τα επιχειρήματα μπορούν να το μετατρέψουν σε οργή ή και μίσος κατά αυτού που τα εκφέρει, ειδικά αν είναι η άλλη πλευρά, ο σύντροφός μας, κάποιος εμπλεκόμενος. Ή ακόμη σε απομάκρυνση, εγκλεισμό. θυμό κατά πάντων, κατάθλιψη, συνολική άρνηση της πραγματικότητας. Σίγουρα δεν ξεπερνιέται με την καλλιέργεια του αισθήματος του αποκλειστικώς αδικημένου, του ριγμένου, που έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, που πολλές φορές είναι το μέσο που χρησιμοποιούν κάποιοι ανεύθυνοι κι άσπονδοι φίλοι για να κολακεύσουν και να ανακουφίσουν καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα τον παθόντα, ή επειδή βαριούνται να αναλάβουν το κόστος να τον βοηθήσουν πραγματικά για να τον κάνουν να αποδεχτεί την πραγματικότητά του. Ή, ακόμη, επιτήδειοι δικηγόροι σε αναζήτηση δικηγορικής ύλης. Ούτε όταν όσοι το βλέπουν κουνούν το δάχτυλο δίνοντας ηθικολογικές συμβουλές μιας ανώτερης διάνοιας. Δεν ωφελεί, τους κάνει αντιπαθείς και εδραιώνει την αντίδραση αυτοπροστασίας, αφήνει χώρο στον διχασμό, στην απομάκρυνση, κι ακόμη, στο μίσος. Γκρεμίζει τις γέφυρες επικοινωνίας: τις φιλικές σχέσεις, τους συναισθηματικούς δεσμούς.

Εάν όλα αυτά είναι άτοπα και ατελέσφορα, πώς ξεπερνιέται το πένθος αυτό, είτε αφορά ένα πρόσωπο είτε ένα έθνος; Πώς μπορεί να κατορθώσει να κάνει την υπέρβαση κανείς που βρίσκεται σε πένθος, που έχει πληγωθεί ειλικρινά, όταν τελικά κάτι ειπώθηκε, αποκαλύφθηκε στα μάτια του, γιατί δεν μπορούσε άλλο να μείνει κρυφό; Πώς μπορεί να το αποδεχτεί για να το ξεπεράσει, να βρει νόημα να συνεχίσει; Πώς να καταφέρει να μπει στα παπούτσια του άλλου, να δει με τα μάτια του απέναντι , να νιώσει τα αισθήματά του, να έρθει στη θέση του; Πόσο χρόνο χρειάζεται;

Πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει, να στηρίξει αυτή την προσπάθεια;

Δεν το γνωρίζω, εγώ τουλάχιστον. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια οικουμενική συνταγή, πέρα από την αγάπη, την κατανόηση, τη μη αποξένωση αλλά και την ειλικρίνεια, τις νέες προτάσεις και ιδέες ζωής, τις νέες ουτοπίες του, τα νέα σχέδια, τους νέους έρωτες. Εν τέλει, εξαρτάται από το βάθος του τραύματος, την ανασφάλεια και την αυτοπεποίθηση του καθενός, την ποιότητα, την ευαισθησία και το είδος των φίλων του και, όπως πάντοτε, λίγο ως πολύ από την τύχη.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος 


Thursday, June 14, 2018

Το έλλειμμα του μέλλοντος


Share/Bookmark
Το συνηθισμένο πρόβλημα της Ελληνικής πολιτικής είναι ότι η συζήτηση επικεντρώνεται σε μάχες οπισθοφυλακής. Προσπαθούμε να μαζέψουμε τη ζημιά που έγινε από κάποιον (από εμάς τους ίδιους συχνότατα) στο παρελθόν, χωρίς να κοιτάμε το μέλλον. Εξαντλούμε τη φαντασία μας στη διαχείριση των συνεπειών του χτες, με λεπτομέρεια και σχολαστικότητα περισσή, χιλιάδες ονόματα, λέξεις, ιστορίες, ενώ δεν μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι και να διαπραγματευτούμε τα θέματα εκείνα που με φιλοδοξία και φαντασία μπορούν να δημιουργήσουν ένα πιο αισιόδοξο και παραγωγικό αύριο. Καταναλώνουμε άπειρο χρόνο κι ενέργεια για να επιλύουμε (ή να μην επιλύουμε ποτέ) υπαρκτά κι ανύπαρκτα προβλήματα, στην τελευταία λεπτομέρεια, σαν το φύλο των αγγέλων. Και δεν αφιερώνουμε μια τόση δα προσπάθεια να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες, να μετατρέψουμε τα προβλήματα σε δυνατότητες.

Η συζήτηση για τη συμφωνία με τους γείτονες δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Εξαντλούμε την κουβέντα στο τι ανοιχτό (καλώς) συζητήθηκε κι έκλεισε, και όχι στο τι θα μπορούσε να είχε συζητηθεί, να γίνει αντικείμενο ΘΕΤΙΚΗΣ διαπραγμάτευσης και θα μπορούσε να επηρεάσει το μέλλον περισσότερο από τα κατάλοιπα ενός μακρινού παρελθόντος.

Χάθηκε η ευκαιρία (?) να συζητηθεί, σε επίπεδο διεθνούς δεσμευτικής συμφωνίας αρχών, παράλληλα, μια συμφωνία πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας και στρατηγικής συμφωνίας ασφάλειας των δυο χωρών, ένα πλαίσιο πολιτιστικής και εκπαιδευτικής συνεργασίας, που θα δημιουργούσε τη βάση της περιφερειακής ενσωμάτωσης (και γιατί όχι απορρόφησης) των εντάσεων σε μια νέα υποδειγματική ενότητα, ένα πλαίσιο αρχών οικονομικής συνεργασίας. Με προβλέψεις θεσμικών μηχανισμών λήψης αποφάσεων, που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στη συμφωνία λήξης της εκκρεμότητας για το όνομα, και δυνητικών εργαλείων χρηματοδότησης.

Αυτή θα ήταν η απάντηση στους λαούς μας στο τι κερδίζουμε και οι δυο. Μια προοπτική ειρήνης, βαθύτερης και ουσιαστικότερης περιφερειακής ενσωμάτωσης και σταθερότητας. Ένα σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας έπρεπε να είναι ο στόχος, να έχουν διαπραγματευτεί τόσον καιρό οι Ελληνικές κυβερνήσεις, στο οποίο η ρύθμιση του θέματος του ονόματος να είναι ένα μικρο κεφάλαιο, αν όχι μια απλή παράγραφος. Αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να προτείνουν στους πολίτες.

Ως συνήθως, θα περιμένουμε αυτά να τα ρυθμίσει η αγορά, η ΕΕ - όταν θα ενταχθούν οι γείτονες- και το ΝΑΤΟ, και πάει λέγοντας. Μόνο που τότε, και με άλλους παίχτες στο παιχνίδι, θα έχουμε χάσει την ευκαιρία να είμαστε μπροστά από την εποχή μας. Να υιοθετήσουμε εμείς πρώτοι τώρα το γειτονικό κράτος και από κοινού να βάλουμε τους όρους της περιφερειακής ανάπτυξης και ασφάλειας. Να μεταφέρουμε τη συζήτηση στο συγκεκριμένο: πώς να προσφέρουμε αμοιβαία ωφέλιμο κοινό μέλλον (πριν το σχεδιάσουν άλλοι) και να δεσμεύσουμε σε αυτό και τους γείτονες και τον εαυτό μας, όχι βαρετή κι ανούσια διαχείριση του παρελθόντος.

Αυτά θα αποδείκνυαν, πολύ περισσότερο από τους Βουκεφάλες, πολύ περισσότερο από τη φοβική αμυντική αντιμετώπιση των λέξεων, ότι κάποια σχέση έχουμε με τους αρχαίους, που ήξεραν πολύ καλύτερα να αφομοιώνουν, να υιοθετούν, να συνδέουν και να συνδέονται, να βλέπουν το μέλλον με φιλοδοξία, να επεκτείνουν την επιρροή του Ελληνισμού και των κοινοτήτων του.

Είναι όμως μάλλον πολύ να τα περιμένει κανείς αυτά από τούτη την κυβέρνηση, και ούτε από τις προηγούμενες τα έλαβε, και μάλλον ούτε από τις επόμενες θα τα έχει. Έγκλειστοι στη διαχείριση του παρελθόντος, μας διαφεύγει μονίμως ότι υπάρχει ένα μέλλον να δημιουργήσουμε. Και το αφήνουμε να δημιουργηθεί μόνο του, για να το διαχειριστούμε στη συνέχεια σαν φυσικό γεγονός, και όχι σαν αποτέλεσμα της απραξίας και του δικού μας ελλείμματος να το φανταστούμε και να το προφτάσουμε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Wednesday, June 13, 2018

Περί Μακεδονίας και Τύχης


Share/Bookmark
Οι σλάβικοι και αλβανικοί πληθυσμοί της Βόρειας Μακεδονίας δεν έχουν σχέση με την αρχαία ελληνιστική Μακεδονία, η οποία έπαψε να υπάρχει τον 2ο αιώνα π.Χ., οριστικά, με το τέλος του 4ου Μακεδονικού πολέμου (150-148 π.Χ.) και την ίδρυση της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας. Εγγύτεροι σε αυτήν, την ελληνιστική, είναι σήμερα οι νεοέλληνες, κυρίως λόγω γλωσσικής και πολιτιστικής συγγένειας, όχι φυσικά φυλετικής. Είναι το σύνολο των Ελλήνων, και ιδιαίτερα αυτοί (κυρίως ποντιακής και μικρασιατικής καταγωγής) που σήμερα κατοικούν, μετά από πολλά και άγρια γυρίσματα της ιστορίας, στις περιοχές που υπήρξαν το επίκεντρο της ελληνιστικής Μακεδονίας, πριν είκοσι τρεις αιώνες. Αυτό το ζήτημα έπρεπε να γίνει σαφές. Φαίνεται πως έγινε στο πλαίσιο της συμφωνίας που επετεύχθη.

Έκτοτε, μετά τον 2ο αιώνα, έχουν υπάρξει στην περιοχή δεκάδες άλλες Μακεδονίες και αντίστοιχες ταυτότητες συνυφασμένες με αυτές, ρωμαϊκή, βυζαντινή, οθωμανική, τουρκική, βουλγαρική, εβραϊκή, ποντιακή, σλαβική, ελληνική και άλλες ακόμη, ταυτότητες ξεχωριστές ή ανακατεμένες σε κράτη και αυτοκρατορίες. Μια από αυτές είναι και των γειτόνων μας.

Αν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, ένα υπόβαθρο φορτισμένου ψυχισμού που αποκλείει τη λογική συζήτηση για κάποιους ελληνικούς πληθυσμούς (και των γειτόνων, φυσικά), είναι για άλλους λόγους. Που θα χρειαστούμε χρόνο, ψυχραιμία και αρκετή ενδοσκόπηση οι Έλληνες για να κοιτάξουμε κατάματα και να τους ξεπεράσουμε. Γιατί θα ανακαλύψουμε ψυχικά κενά δικά μας, ελλείψεις νοήματος που γεμίζουν με μυθολογικές ταυτότητες, που ακόμη δεν έχουμε βρει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να τα αντιμετωπίσουμε και να τα ξεπεράσουμε.

Από αυτή την άποψη κατανοώ κι αντιλαμβάνομαι τις συναισθηματικές αντιδράσεις. Τις είχα κι εγώ σε ένα βαθμό στα 23 μου με το θέμα. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να το αφήσουμε πίσω εντός μας.

Δεν αντιλαμβάνομαι εύκολα, όμως, την πολιτική ανευθυνότητα όσων, καταρχάς σοβαρών, αντί να διαχειριστούν θετικά, καταπραϋντικά και ακομπλεξάριστα το συναισθηματικό πρόβλημα, του προσφέρουν επιβεβαίωση και περισσότερο ψέμα.

Ο Τσίπρας, τελικά, εκτός από πονηρός τακτικιστής, είναι μάλλον και πολύ τυχερός άνθρωπος. Του έλαχε να λύσει λογικά και υποχρεωτικά ένα καταστροφικό θέμα, που δημιούργησε το εθνικιστικό τμήμα της ελληνικής Δεξιάς, στο οποίο ο ακροδεξιός λαϊκιστής εταίρος του τωρινού Πρωθυπουργού, μαέστρος του φτηνού συναισθήματος, βρίσκει πρόσφορο πεδίο να ανταγωνιστεί τη ΝΔ στο ίδιο ακροατήριο. Όπως και άλλα εθνικιστικά σούργελα και κοινοί φασίστες.

Η ΝΔ, στριμωγμένη, σηκώνει το γάντι, (με το γάντι όμως) γιατί οι λίγοι καμμένοι ψήφοι, μπορεί να της κοστίσουν πολύτιμες έδρες, εάν ξαναμπεί στη Βουλή. Και κομμάτια να γίνει, που λένε.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


Εικόνα: 
"Philosophy Consoling Boethius and Fortune Turning the Wheel" (detail) from "The Consolation of Philosophy" by Boethius, Coëtivy Master (Henri de Vulcop?), about 1460—70. The J. Paul Getty Museum



Πώς έγινε "της Κορέας"


Share/Bookmark



Η θεαματική συνάντηση Τραμπ – Κιμ υπήρξε πράγματι μια επιτυχία και για τους δυο. Για λόγους κάπως διαφορετικούς από αυτούς που φαίνονται, όπως πάντα.

Στόχος του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, υπήρξε η επιβίωσή του. Μετά τον πόλεμο της Κορέας, το βόρειο μέρος της χερσονήσου υπήρξε για καιρό πιο ανεπτυγμένο βιομηχανικά από το νότιο και σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, με υψηλότερο επίπεδο ζωής. Σε αυτά τα επίπεδα παραγωγής και εξειδίκευσης, για την ανόρθωσης της οικονομίας μετά τον καταστροφικό πόλεμο, με πρόσβαση στις σοβιετικές και κινέζικες τεχνολογίες, ο κομμουνισμός λειτουργούσε ανεκτά, ίσως και καλύτερα από τον καπιταλιστικό αυταρχισμό στον νότο, που, με παρόμοιο per capita, λόγω των ακραίων ανισοτήτων έσπρωχνε στο περιθώριο μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Ο νότος για δυο δεκαετίες, υπέφερε από πείνα, φτώχεια, δικτατορίες ενώ ο βορράς, με παρόμοιο per capita, διέθετε καλύτερη περίθαλψη, διατροφή, παιδεία για το σύνολο του πληθυσμού. Η κατάσταση αναστράφηκε σταδιακά γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '70. Ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά έκαναν το θαύμα τους, όμως, γιατί μαζί με την ανάπτυξη, μετά το τέλος των πέτρινων μεταπολεμικών χρόνων ήρθε και η Δημοκρατία και τα δικαιώματα, που απελευθέρωσαν τη δημιουργικότητα και τα ταλέντα του κορεάτικου λαού. Ο βορράς, που πρέπει να σημειωθεί κατοικείται από έναν πληθυσμό εξίσου επιχειρηματικό, πειθαρχημένο, δημιουργικό και καινοτόμο με τον νότο, σταδιακά είδε το οικονομικό του μοντέλο να αποσαθρώνεται ελλείψει διεθνούς εμπορίου, βιομηχανικών μηχανημάτων και ανταλλακτικών, λιπασμάτων, σύγχρονων μεθόδων καλλιέργειας της γης κλπ.

Ο βορράς ακολούθησε μια φθίνουσα πορεία, η οποία επιταχύνθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, βασικού υποστηρικτή και οικονομικού εταίρου. Απόμεινε η συνοριακή Κίνα, την επεκτατική διάθεση, οικονομική και πολιτική, και την απορρόφηση από την οποία, όμως, οι βορειοκορεάτες φοβούνται, όσο τουλάχιστον και τη Δύση, ενώ αισθάνονται εγγύτεροι στους ομοεθνείς νότιους γείτονές τους.

Ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις ισορρόπησαν οι τρεις δεσποτικές γενιές των Κιμ. Τα πυρηνικά όπλα γι' αυτούς ήταν η εγγύηση ότι το καθεστώς τους δεν θα καταλήξει όπως αυτό του Καντάφι ή του Τσαουσέσκου. Ταυτόχρονα ήταν και είναι το διαπραγματευτικό τους χαρτί με τη Δύση (και όχι μόνο).

Η προσέγγιση με την ομοεθνή Νότια Κορέα ήταν στρατηγικός στόχος του καθεστώτος και ο τερματισμός της εμπόλεμης κατάστασης, υπό μια προϋπόθεση: την εξασφάλιση της επιβίωσης της δεσποτικής δυναστείας. Ο πατέρας του τωρινού Κιμ, ο Κιμ Γιονγ Ιλ, την επιχείρησε στα τέλη της δεκαετίας του '90 και αρχές του 2000, με έναν άλλο νοτιοκορεάτη Πρόεδρο που ήταν υπέρ της προσέγγισης, όπως και ο τωρινός, και την επιφυλακτική υποστήριξη των ΗΠΑ του Μπιλ Κλίντον. Πολλά ταξίδια και συζητήσεις είχαν γίνει λαμβάνοντας υπόψη και την εμπειρία της Γερμανικής επανένωσης, όπως και αυτήν του Χονγκ Κονγκ με το Πεκίνο: ένα κράτος, δυο συστήματα. Η προσέγγιση αυτή διακόπηκε απότομα το 2002 με την απροσδόκητη δήλωση του George Bush του νεώτερου, για τον περίφημο "άξονα του κακού", που για ακατανόητους λόγους, έβαλε στο ίδιο καλάθι το Ιράκ, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα. Παραδόξως, ήταν το γεράκι Tim Bolton, τότε υφυπουργός εξωτερικών του Bush και σημερινός Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Τραμπ, που ενέταξε αμέσως μετά και άλλες τρεις χώρες στον άξονα του κακού, τη Λιβύη, τη Συρία και την Κούβα, με τις οποίες η ιστορία είναι γνωστή. 

Στόχος του Κιμ, που είναι περισσότερο έξυπνος από όσο του φαίνεται, ήταν εξαρχής η διαπραγμάτευση στο ανώτατο δυνατό επίπεδο, από θέση μεγαλύτερης ισχύος, δηλαδή με ένα προχωρημένο πυρηνικό πρόγραμμα, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση του καθεστώτος του ή, καλύτερα, του ιδίου και της δυναστείας του (λίγο θα τον ενδιέφερε να επιβιώσει το καθεστώς χωρίς αυτόν). Είναι στα 30 του και έχει φυσιολογικά τουλάχιστον καμιά 30ριά χρόνια ακόμη μπροστά του να κυβερνήσει.

Συγκεκριμένα επιδίωκε τρία βασικά πράγματα, έναντι της εγκατάλειψης των πυρηνικών του φιλοδοξιών:

α) την αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα ως ισότιμου συνομιλητή και την έξοδο από το καθεστώς του κράτους – παρία, που βρίσκεται υπό διπλωματικό αποκλεισμό και κανείς δεν το αναγνωρίζει ως συνομιλητή, 

β) την άρση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον της χώρας του, ώστε ενδεχόμενα το δεσποτικό του μοντέλο να μπορέσει να υιοθετήσει ένα σύστημα τύπου Κίνας σε μια Κορέα δυο συστημάτων,

γ) την άρση της στρατιωτικής πίεσης απέναντι στη χώρα του και την εξασφάλιση εγγυήσεων από τις ΗΠΑ για το καθεστώς του, περιλαμβανομένης της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο φιλόδοξο, αυτό που δεν έχει ξαναγίνει, οι ΗΠΑ, όχι απλά να ανεχθούν μέχρι να το ανατρέψει ο λαός του, αλλά να εγγυηθούν την ασφάλεια ενός δεσποτικού νεοκομμουνιστικού καθεστώτος, με αντάλλαγμα να μην τους ανταγωνιστεί στρατιωτικά. 

Τα πέτυχε και τα τρία, μια και βρίσκονται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης έναντι της σταδιακής αποπυρηνικοποίησης της Β. Κορέας.

Οι ΗΠΑ εδώ και χρόνια επιδίωκαν την άνευ όρων αποπυρηνικοποίηση της Β. Κορέας. Ο κ. Τραμπ όμως είχε άλλους στόχους. Η πολιτική του επιβίωση εξαρτάται από τις φετινές εκλογές για το Κογκρέσο, όπου μια σαρωτική ήττα των Ρεπουμπλικανών, σε συνδυασμό με το ρώσικο και τα άλλα σκάνδαλα που τον τριγυρίζουν, θα σήμαινε ενδεχόμενα το τέλος της Προεδρίας του. Στρατηγικά ο κ. Τραμπ επιδιώκει επίσης την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Διεθνή πολιτική, και την προστασία των στενά νοούμενων εθνικών συμφερόντων. Από αυτή την άποψη βρίσκεται στον αντίποδα της αμερικανικής πολιτικής Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων των τελευταίων 80 χρόνων, μετά το τέλος του αμερικανικού απομονωτισμού του 19ου αιώνα, που δυο φορές οδήγησε σε δυο παγκόσμιους πολέμους, στους οποίους τελικά αναγκάστηκε να αναμειχθεί καθυστερημένα. Η επιδίωξη αυτή βέβαια έρχεται σε αντίφαση με την επιδίωξη της παγκόσμιας ηγεμονίας και αποδοχής μονομερών αποφάσεων των ΗΠΑ. Εάν οι ΗΠΑ δεν μπορούν ή αρνούνται να λειτουργήσουν ως εγγυητής της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων και της ασφάλειας της Δύσης, εάν εγκαταλείψουν τις συμμαχίες αρχών, τότε μετατρέπονται σε έναν ακόμη κοινό παίκτη του Διεθνούς συστήματος, που θα πρέπει να συνηθίσει ότι πολλοί άλλοι θα του λένε κάθε φορά "όχι". Μόνοι ή συνασπισμένοι.

Ο κ. Τραμπ, παρόλα αυτά, πέτυχε επίσης τις επιδιώξεις του:

α) εξασφάλισε μια διπλωματική επιτυχία, παραχωρώντας στον Κιμ αυτά που αποζητούσε και λίγο παραπάνω: μπήκε στο τραπέζι η συζήτηση εγγύησης από τις ΗΠΑ της ασφάλειας ενός δεσποτικού καθεστώτος (ακούγεται ακόμη και της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από την Ν. Κορέα).

β) πέτυχε μια νίκη στην κατεύθυνση που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη χώρα του: ένα βήμα προς την απομόνωση, την στενή έμφαση στο άμεσο και όχι στο μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον, με την ιδέα ότι έτσι η Αμερική θα γίνει και πάλι σπουδαία. Για ένα μέρος του αμερικανικού εκλογικού σώματος όμως, αυτό που πάντα βλέπει το άμεσο, όχι το μακροπρόθεσμο, που βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Όχι για την οικονομία της σε βάθος χρόνου, που είναι συνυφασμένη με την ευρύτερη επιρροή της στον πλανήτη και την εγγύηση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, ούτε για τις αρχές που η μεγάλη αυτή χώρα υπερασπίστηκε, ούτε για τους ανταγωνιστικούς και καινοτόμους τομείς της οικονομίας της, ούτε για τους συμμάχους της και την υπόλοιπη ανθρωπότητα, που παρακολουθεί απορημένη κι έκπληκτη την απόπειρα αυτοεγκλεισμού του μεγάλου αυτού Έθνους, ακριβώς στην στιγμή της μέγιστης ακμής του.

Παράπλευρα, φαίνεται ότι απομακρύνθηκε ο κίνδυνος μιας άμεσης σύγκρουσης με τη Β. Κορέα, ή , αν τα πράγματα στραβώσουν απότομα ή κολλήσουν κάπου, μπορεί να ήρθε πιο κοντά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Friday, June 8, 2018

Ο ισπανικός δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας


Share/Bookmark
Το νέο Υπουργικό Συμβούλιο του Πέδρο Σάντσεθ
Ο Πέδρο Σάντσεθ εξελέγη Πρωθυπουργός της Ισπανίας χάρη σε μια σημαντική διαφορά του Ισπανικού Συντάγματος από το Ελληνικό. Όπως και στη Γερμανία, ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης εκλέγεται από το Κοινοβούλιο σε διαδοχικές ψηφοφορίες, όπου πρέπει να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων ή τελικά περισσότερες θετικές από αρνητικές. Το κοινοβούλιο, στο πλαίσιο της πρότασης μομφής, μπορεί να αντικαταστήσει τον Πρόεδρο μόνον εκλέγοντας έναν άλλο. Δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, οι οποίες παραμένουν αποκλειστική αρμοδιότητα του Προέδρου. Μόνη δυνατότητα να το κάνει είναι ο νέος Πρόεδρος της Κυβέρνησης να προκηρύξει εκλογές. Μπορεί επίσης να μην εγκρίνει τους προϋπολογισμούς, δημιουργώντας μια πολύ ισχυρή πολιτική πίεση να συνεχίζει με παρατάσεις των προηγούμενων για λίγο μέχρι να πάει σε εκλογές. Η επιλογή των Υπουργών είναι επίσης αποκλειστική αρμοδιότητα του Προέδρου και η κυβέρνηση δεν χρειάζεται άλλη ψήφο εμπιστοσύνης πέρα από τη θετική ψήφο στον Πρόεδρο της.

Ο νέος Πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ, σε αυτό το πλαίσιο, εκλέχθηκε από μια ευκαιριακή πλειοψηφία ετερόκλητων ψήφων, που αναζητούσαν την αντικατάσταση του Ραχόι αλλά και την αποφυγή πρόωρων εκλογών, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν χειρότερα αποτελέσματα, τόσο για τα δεξιό κόμμα του Ραχόι, όσο και για τα μικρά εθνικιστικά κόμματα, ακόμη και για τους αριστερόστροφους λαϊκιστές Ποδέμος, που ταλανίζονται από εσωτερικές συγκρούσεις και σκάνδαλα, με την άνοδο στην πρώτη θέση του Κεντρώου Φιλελεύθερου κόμματος των Θιουνταντάνος του Αλμπερ Ριβέρα, που αποτελεί κόκκινο πανί για τους εθνικιστές, ενώ αφαιρεί ψήφους και από τους Ποδέμος. Ενώ δίνουν σχετική σταθερότητα για το σοσιαλιστικό κόμμα με πάνω από το 20% των ψήφων.

Έτσι ο Σάντσεθ εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία της καταδίκης για διαφθορά του Συντηρητικού Κόμματος και στελεχών του, σε μια ακόμη από τις πάρα πολλές και προκλητικότατες υποθέσεις στις οποίες διώκονται στελέχη του κόμματος αυτού που βρέθηκαν με την κουτάλα στο μέλι, όπως και την εμφανή έλλειψη ηγετικής πρωτοβουλίας από τον Ραχόι, που υπήρξε ένας μετριοπαθής πολιτικός και καλός διαχειριστής της οικονομίας με παντελή όμως έλλειψη πολιτικής πρωτοβουλίας και οράματος για τη χώρα του. Κουρασμένος ο ίδιος και απαθής, ηγέτης ενός διεφθαρμένου και γερασμένου κόμματος και μιας ανεπαρκούς και γερασμένης κυβέρνησης, η πτώση του ήταν θέμα χρόνου.

Στόχος του νέου Πρωθυπουργού, που έχει μικρά περιθώρια νομοθετικών παρεμβάσεων, λόγων έλλειψης πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο, είναι το κόμμα του να ξανακερδίσει την πολιτική πρωτοκαθεδρία στην κεντροαριστερά, επαναπατρίζοντας ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν το Σοσιαλιστικό κόμμα για τους Ποδέμος, ένα περίπου 10% από το 20% που κατόρθωσαν να πάρουν οι Ισπανοί «συριζαίοι» στις τελευταίες εκλογές.

Παραδόξως, ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από αυτόν που αναμενόταν. Δεν επέλεξε να φτιάξει μια κυβέρνηση που κλείνει το μάτι στον αριστερόστροφο λαϊκισμό, στις ψήφους του οποίου στηρίχθηκε, ούτε στους εθνικιστές, αλλά μια κυβέρνηση με τεχνοκρατική επάρκεια με ό,τι καλύτερο αλλά και νέο διαθέτει ο χώρος του.

Οι δεκαεπτά υπουργοί, εκ των οποίων έντεκα γυναίκες, με ισχυρότατα Υπουργεία, Οικονομίας, Οικονομικών, Άμυνας, και έξι άνδρες, εκ των οποίων δύο ανοιχτά gay, με ηλικίες 40-55, ως κοινωνική εικόνα δίνουν την αίσθηση σοβαρότητας και μιας φιλελεύθερης λογικής της κεντροαριστεράς. Και κάνουν ακόμη πιο έντονη την αντίθεση με το γερασμένο του συντηρητικού κόμματος. Όμως ταυτόχρονα κάνουν πιο έντονη και την αντίθεση με τα ταγάρια των Ποδέμος.

Είναι όλοι έμπειροι διαχειριστές και τεχνοκράτες, σε διάφορους τομείς, με σημαντικές επιτυχίες στην καριέρα τους. Αρκετοί θα μπορούσαν να είναι και υπουργοί των Φιλελεύθερων, ανέφεραν χαρακτηριστικά οι ίδιοι.

Χαρακτηριστικά, η νέα Υπουργός Οικονομίας ήταν η Γενική Διευθύντρια Προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα από τα ισχυρότερα πόστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο Υπουργός των Εξωτερικών, ο μόνος 71χρονος, καταλανός Χοσέπ Μπορέλ, πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σοβαρός υποψήφιος για αρχηγός του Σοσιαλιστικού κόμματος πριν τον Θαπατέρο, και από τις πιο έντονες αντιεθνικιστικές φωνές στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Δυο ακόμη θα πρέπει να αναφερθούν ξεχωριστά:

Ο Υπουργός Επιστήμης, Καινοτομίας και Πανεπιστημίων
 Πέδρο Ντούκε
Ο Υπουργός Επιστήμης, Καινοτομίας και Πανεπιστημίων, που χαίρει γενικής εκτίμησης, Πέδρο Ντούκε, Μηχανικός Αεροναυπηγικής και διαστήματος, αστροναύτης ο ίδιος με αποστολή στον διεθνή Διαστημικό σταθμό, υπήρξε γενικός διευθυντής της ιδιωτικής εταιρείας διαστημικών τεχνολογιών και είναι σημαντικό στέλεχος στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος.






Ο νέος Υπουργός Εσωτερικών, με αρμοδιότητα τα κρίσιμα θέματα ασφάλειας και αστυνόμευσης της χώρας επίσης, ο 55χρονος, σχετικά συντηρητικός, δικαστής, βασκικής καταγωγής, Φερνάντο Γκράντε
Ο Υπουργός Εσωτερικών και δικαστής
Φερνάντο Γκράντε Μαρλάσκα
Μαρλάσκα. Ένας δικαστής που χειρίστηκε με αυστηρότητα και επάρκεια θέματα τρομοκρατίας (ειδικά σε σχέση με τον ΕΤΑ) και διαφθοράς, και ευρύτερη αναγνώριση στον κεντρώο χώρο. Ο Φερνάντο Γκράντε Μαρλάσκα γνώρισε τον σημερινό του σύζυγο, Γκόρκα, το 1998, επίσης Βάσκο δικαστή, και παντρεύτηκαν το 2005, αμέσως μετά την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου σε όλα τα ζευγάρια στην Ισπανία. Από το 2006 αποκάλυψε δημόσια τη σχέση του σε κεντρικό άρθρο της El Pais, συμμετείχε σε καμπάνιες πρόληψης για τον HIV, και το 2011 εξέδωσε αυτοβιογραφικό βιβλίο όπου, ανάμεσα σε άλλα, περιγράφει το κόστος που είχε για την οικογένειά του η αποκάλυψη ότι ήταν gay, όταν το ανέφερε στα 35: η, γενικώς, ανοιχτόμυαλη μητέρα του έμεινε κλεισμένη στο σπίτι αμίλητη για 15 μέρες, και αναγκάστηκε να διακόψει σχέσεις με την οικογένειά του για 6 χρόνια.


Ο Υπουργός Εσωτερικών Φερνάντο Γκράντε Μαρλάσκα
με τον σύζύγό του κατά την ορκωμοσία του
 με τον βασιλιά Felipe VI 
Σε γενικές γραμμές, η κυβέρνηση Σάντσεθ αποτελεί ένα ενδιαφέρον πείραμα της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας: αντί να υιοθετήσει το λεκτικό ή πρόσωπα του λαϊκίστικου αριστερού χώρου για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων και αριστερόστροφων ψηφοφόρων, επέλεξε επιτυχημένες και αντισυμβατικές σοβαρές προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής. Με τις οποίες σχεδιάζει κάποιες εφικτές παρεμβάσεις κοινωνικού χαρακτήρα, αναζητώντας σχετικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, αρχηγός των Ποδέμος, που περίμενε κανένα υπουργείο για το κόμμα του, δεν άργησε να το σημειώσει: «χρειάστηκε 24 ώρες ο Πέδρο Σάντσεθ, για να ξεχάσει την ψήφο μας», είπε. 

Ο νέος Πρωθυπουργός έχει λίγο χρόνο μπροστά του για να το πετύχει. Σίγουρα με τη σύσταση της κυβέρνησής του πέτυχε ήδη να κάνει το συντηρητικό κόμμα του Ραχόι, να μοιάζει αφόρητα γερασμένο, να εκπλήξει δυσάρεστα τα συντηρητικά εθνικιστικά κόμματα και τους Ποδέμος, να δυσκολέψει την αντιπολιτευτική τακτική των Φιλελευθέρων που υποδέχτηκαν με διάθεση συνεργασίας και (αναγκαστικά) θετικά σχόλια πολλά μέλη της κυβέρνησής του , και να κερδίσει μια εσωτερική και εξωτερική εικόνα επάρκειας, σοβαρότητας και προόδου σε κοινωνικά θέματα.

Ο καιρός, όπως πάντα, θα δείξει.


ΥΓ
Ίσως αυτό κάνει και τη διαφορά του PSOE, που εξέλεξε (με πολλές συγκρούσεις) τον Σάντσεθ, έναν υπερφιλόδοξο αλλά αυτοδημιούργητο πολιτικό, και παλιότερα τον Φελίπε Γκονθάλεθ, απέναντι στους βαρώνους που διεκδικούσαν την ηγεσία του, ένα κόμμα με πάνω από 100 χρόνια ιστορίας, από το ΠΑΣΟΚ, των σογιών και των βαρώνων του (όπως και η Ελληνική Δεξιά), που έχασε τις ευκαιρίες ανανέωσης τη μια μετά την άλλη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος