Δύο ψέματα σε συσκευασία ενός

Συγχέεται κουτοπόνηρα η γεννητικότητα με το δημογραφικό. Και οι αμβλώσεις με τη γεννητικότητα.

1. Ψέμα πρώτο.

Δεύτερο baby boom, που στην Ελλάδα εξασφάλισε παχυλές συντάξεις σε 50ρηδες ως τα 80 από τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αντί για επενδύσεις, δεν πρόκειται να υπάρξει.

Είτε 1 είτε 10 παιδιά κάνει μια Ελληνίδα, δεν αλλάζει τίποτα στο δημογραφικό. Σε μια ανοιχτή Ευρωπαϊκή αγορά εργασίας θα τα πληρώσει, θα τα μεγαλώσει, θα τα σπουδάσει, και θα πάνε εκεί που έχουν περισσότερες ευκαιρίες.

Το δημογραφικό έχει μια και μόνο βασική παράμετρο: τις ευκαιρίες εξέλιξης που προσφέρει μια κοινωνία και η οικονομία της, τις θέσεις εργασίας, μεσαίες, μικρές, υψηλές (κυρίως τις δύο πρώτες), τις υπηρεσίες του κράτους, παιδεία, υγεία, πρόνοια, δικαιοσύνη, φορολογία, ασφάλεια, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό της, για να μπορέσει να προσελκύσει νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους να μείνουν ή να έρθουν σε αυτήν. Έλληνες, ελληνικής καταγωγής, Ευρωπαίους ... που θα μείνουν, θα ενσωματωθούν, θα πολιτογραφηθούν Έλληνες τελικά.

Χώρες με χαμηλό δείκτη γονιμότητας αυξάνουν τον πληθυσμό τους στην Ευρώπη και έχουν αισιόδοξες προβλέψεις. Εκεί που συγκεντρώνεται η οικονομική δραστηριότητα. Και όλα τα κίνητρα.
Αν τα παραπάνω βελτιωθούν, τα παιδιά και θα γεννηθούν και θα έρθουν από μόνα τους.

Αν όχι, είναι μάταιο. Η Ελλάς θα αδειάσει και θα γεράσει. Δεν πα να γεννάνε σαν κουνέλια.

2. Ψέμα δεύτερο.

Ο υψηλός δείκτης αμβλώσεων δεν σημαίνει τίποτε για τη γεννητικότητα. Έχει όμως να κάνει με την ανεπαρκή κουλτούρα κι ενημέρωση για τις μεθόδους αντισύλληψης, από το σχολείο ήδη. Αν θέλει κάποιος παιδί κι είναι αποφασισμένος να το φροντίσει και να το μεγαλώσει, θα κάνει. Με το στανιό παιδιά δεν γίνονται, αλλά αποπαίδια.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Οι γραφές, η προσφυγιά του Ιησού κι εμείς

Αφού όλοι ασχολούνται με το status του Ιησού κατά τη μετάβαση στην Αίγυπτο, ας προσπαθήσουμε να το διευκρινίσουμε.

Σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, έφυγε για να γλυτώσει τη σφαγή των νηπίων που είχε διατάξει ο Ιουδαίος Βασιλιάς Ηρώδης, με πρωτοβουλία του και όχι εντολή των Ρωμαίων. Διότι φοβόταν ο βασιλεύς των Ιουδαίων έναν αρχαίο μύθο, που έλεγε ότι ανάμεσά τους θα γεννιόταν ο νέος βασιλέας των Ιουδαίων που θα τον εκθρόνιζε. Ο μύθος αυτός είναι κοινό μοτίβο από την Ελληνική αρχαιότητα, από την εποχή του Κρόνου, που έτρωγε τα παιδιά του και ο Δίας μόνο διέφυγε στην Κρήτη, ή αργότερα τον μύθο του Οιδίποδα, γιο του Λάιου και της Ιοκάστης.

Εάν δεχθούμε ως αληθή τα γεγονότα που περιγράφονται στο κατά Ματθαίον, τότε πράγματι, με τη σημερινή ορολογία, ο Ιησούς και η οικογένειά του υπήρξαν εσωτερικοί πρόσφυγες, θύματα πολιτικής δίωξης, που διέφυγαν σε άλλη επαρχία της αυτοκρατορίας όπου δεν είχε εξουσία ο τοπικός δυνάστης, για να σώσουν τη ζωή του παιδιού τους.

Όπως, για παράδειγμα, εκατομμύρια Σύριοι που έφυγαν σε άλλες περιοχές της χώρας τους στον σημερινό πόλεμο ή, ακόμη καλύτερα, οι ελάχιστοι Ουκρανοί που κατόρθωσαν να διαφύγουν στις γειτονικές Σοβιετικές δημοκρατίες και κάποιοι τους κάλυψαν, κατά τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Ουκρανών με τεχνητό λιμό, το Holodomor του Στάλιν.

Καλό είναι όμως να έχουμε κατά νου και την Ιστορία.

Η πλειονότητα των ιστορικών θεωρεί ότι η σφαγή των νηπίων δεν υπήρξε πραγματικό γεγονός. Δεν αναφέρεται από κανέναν άλλον ευαγγελιστή και από κανέναν από τους Ρωμαίους και αρχαίους Ιουδαίους βιογράφους του Ηρώδη, που δεν δίστασαν να καταγράψουν πολλές άλλες αγριότητες της ύστερης εποχής της βασιλείας του. Μήτε από τον σπουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο, του 1ου αιώνα, ούτε έχουμε κάποιο άλλο σχετικό αξιόπιστο τεκμήριο για το γεγονός. Σήμερα μάλιστα πολλές εκκλησίες, ιδιαιτέρως οι Αγγλικανικές, το τοποθετούν στο επίπεδο των μυθολογικών συμβολισμών και όχι των πραγματικών γεγονότων. Ας μην επεκταθούμε σε αυτήν την επιστημονική συζήτηση όμως. Δεν είναι ο χώρος μήτε ο χρόνος.

Η σφαγή των νηπίων και η φυγή στην Αίγυπτο αντικατοπτρίζει συμμετρικά στην Καινή Διαθήκη την αντίστοιχη φυγή του Μωυσή από την Αίγυπτο προς την Ιουδαία.

Η συμβολική της σημασία όμως, μαζί με άλλα στοιχεία του νέου δόγματος, υπήρξαν η βάση της ρήξης του Χριστιανισμού με τον Ιουδαϊσμό, του οποίου υπήρξε το διάδοχο δόγμα. Με το οποίο έπρεπε να διαχωριστεί δραστικά και να αντιπαρατεθεί ως κάτι διακριτό, για να διαδοθεί και επικρατήσει στα έθνη ως καθολική παγκόσμια και όχι εθνική εβραϊκή θρησκεία ή αίρεση. Έτσι έπρεπε να απορριφθεί από τους θρήσκους Εβραίους και να γίνει δεκτός από τους φωτισμένους ευγενείς Μάγους ο νέος Μεσσίας.

Στη βάση αυτής της ρήξης με τον γεννήτορα Κρόνο αναπτύχθηκαν για αιώνες τα (ακατανόητα αλλιώς) αντισημιτικά αισθήματα των νέων εξουσιών, θρησκευτικών και κοσμικών, που κατέληξαν σε άλλες εκατομμύρια προσφυγιές και διώξεις. Από την εκδίωξη των Εβραίων από τους Ισπανούς καθολικούς βασιλείς, πρόσφυγες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη σημερινή  δική μας Θεσσαλονίκη, όπου ζούσαν μέχρι την εποχή μας, ως τις μεγάλες βαρβαρότητες του 20ού αιώνα.

Δεν είχε προφανώς αυτό κατά νου ο Ματθαίος όταν έγραφε το Ευαγγέλιο, αν το έγραψε ο ίδιος ή παρεισέφρησε αργότερα το στοιχείο της σφαγής των νηπίων.

Δεν έχει όμως και τόσο μεγάλη σημασία πλέον, παρά μόνο για την επιστημονική κατανόηση της ιστορίας και των θρησκευτικών κειμένων εντός αυτής. Δεν είναι ιστορικά κιτάπια τα Ευαγγέλια, ούτε τα Κοράνια και οι Διαθήκες. Ούτε κτηματολόγια. Σχήματα ιδεών και ταυτότητας είναι, ενώ παράλληλα περιέχουν χρήσιμες τεχνικές οδηγίες χρήσης και κοινωνικής λειτουργίας μιας άλλης εποχής. Ας ξεχωρίσουμε τα πρώτα από τα δεύτερα.

Στις γραφές όλων των θρησκειών μπορούμε να βρούμε και το μήνυμα αγάπης και το άλλο το βίαιο, το παρωχημένο. Κάθε εποχή ανακαλύπτει και καμία φορά χειραγωγεί το δικό της.

Ας μείνουμε όμως σήμερα καλύτερα στον ευαγγελικό μύθο και στην ανάγνωσή του. Χριστούγεννα είναι.

Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε εμείς αυτό το μέρος, το καλό, το όμορφο, αυτό της αγάπης.

Από αυτή την οπτική ας κρατήσουμε, ναι, τη μυθική προσφυγιά της οικογένειας του Ιησού και το μήνυμα της αγάπης και της αποδοχής, του καταφυγίου, το μήνυμα του ανήκειν στην κοινότητα των ανθρώπων κι όχι των θηρίων.

Ας αφήσουμε όλα τα άλλα για άλλες στιγμές και ας σκεφτούμε για μια στιγμή μόνο, αν υπήρξε ο Ιησούς κι αν ερχόταν στις μέρες μας και περιπλανιόταν στους δρόμους μας, πώς θα συμπεριφερόταν, τι θα μας ζητούσε .

Αυτή είναι η ουσία για τους πιστούς Του. Και για καθέναν από εμάς.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εικόνα: 
"Η φυγή στην Αίγυπτο", Giotto di Bondone, 1303-1305, Cappella Scrovegni a Padova 

Ασφαλίστε τις διαδηλώσεις αντί για ποινική ευθύνη

Την πρόταση για τη ρύθμιση των δικαιωμάτων συνάθροισης ή διαδήλωσης, που είχε μπει στο συρτάρι, την είχε ήδη επεξεργαστεί ο Δήμος Αθηναίων επί Καμίνη με τον τότε Υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Είναι σωστή. Ιδιαίτερα ο ορισμός Υπεύθυνου Συνάθροισης με αστική και ποινική ευθύνη και ένα πρόσωπο από τις Αρχές που θα μιλά μαζί του.

Επειδή όμως αυτό θα ανοίξει ένα παράθυρο για ορισμό Υπευθύνων Συνάθροισης πολιτικών προσώπων, βουλευτών, επωνύμων, ηλικιωμένων, ανθρώπων χωρίς την εξουσία, ξέρουμε δα πώς λειτουργεί η Ελλάς, θα πρότεινα κάτι πιο φιλελεύθερο. Την υποχρεωτική ασφάλιση έναντι τρίτων της συνάθροισης για αστική ευθύνη.

Η υποχρέωση ασφάλισης (εύκολη και on-line) πλέον σε οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική θα δημιουργήσει μια νέα ασφαλιστική αγορά.

Όσοι οργανώνουν και περιφρουρούν τις εκδηλώσεις τους με αποτελεσματικότητα, θα πληρώνουν ελάχιστα. Οι άλλοι θα αναγκαστούν να το κάνουν, για να πετύχουν χαμηλό κόστος ασφάλισης. Αν δεν μπορούν οι ίδιοι και φοβούνται προβοκάτορες, ας προσλαμβάνουν εταιρείες security. Θα μειώνει το κόστος ασφάλισης.

Το δημόσιο και οι ιδιώτες, αν γίνουν ζημιές ή τραυματισμοί, θα έχουν από ποιον να απαιτήσουν την αποζημίωσή τους μέσω της δικαστικής οδού. Όχι πάντως από τους φορολογούμενους. Ούτε από ένα μόνο πρόσωπο, που πιθανόν δεν θα έχει λεφτά ή θα τον κάνουν ήρωα.

Η ποινική ευθύνη του υπεύθυνου ας γίνει και πταίσμα στην περίπτωση αυτή.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

kathimerini.gr/Διαδηλώσεις με σεβασμό στον πολίτη

Οκτώ αντιδημοκρατικά εκατομμύρια

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει το δικαστήριο για την υπόθεση της ΧΑ. Μπορεί να αποδεχτεί τη νομική άποψη της εισαγγελέως, την οποία σέβομαι και δεν μπορώ να κρίνω. Μπορεί να θεωρήσει όμως και ότι τα υφιστάμενα τεκμήρια επαρκούν για την πέραν πάσης αμφιβολίας συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης. Σέβομαι τις αποφάσεις της δικαιοσύνης ακόμη κι όταν δεν μου αρέσουν.

Με σοκάρει όμως ότι, εάν τα τεκμήρια δεν επαρκούν, ασχέτως της συγκεκριμένης εγκληματικής δράσης, ένα μόρφωμα πολιτικοεγκληματικό που πέραν πάσης αμφιβολίας έχει στόχο την κατάλυση του πολιτεύματος δια της βίας και του τρόμου θα λάβει επιχορήγηση οκτώ εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είμαι υπέρ της απαγόρευσης κομμάτων. Είμαι υπέρ της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων, ακόμη και όσων έχουν πολύ διαφορετική από τη δική μου άποψη, γιατί είναι οργανισμοί θεμελιώδεις για την επεξεργασία απόψεων, θέσεων, προβολή τους, και τη λειτουργία του πολιτεύματος. Και της διαφάνειας των οικονομικών τους, τη δυνατότητα ατομικής ιδιωτικής δωρεάς σε αυτά από Έλληνες πολίτες και νόμιμους κατοίκους της χώρας, και τον αποκλεισμό των δωρεών από επιχειρήσεις .

Πιστεύω όμως ότι είναι θεμιτό και ηθικό η Δημοκρατία να μη χρηματοδοτεί η ίδια όσους φορείς αποδεδειγμένα (το καταστατικό, η δομή, οι δηλώσεις και οι πράξεις τους) αποσκοπούν στη δια της βίας κατάλυσή της και δεν αποδέχονται τους κανόνες της.

Νομίζω ότι η πρόβλεψη αυτή θα έπρεπε ρητώς να προστεθεί στον νέο εκλογικό νόμο, ώστε αυτά τα κόμματα που δεν αποδέχονται τους κανόνες του πολιτεύματος και αποσκοπούν στην άμεση δια της βίας κατάλυσή του, όπως και όποιο κόμμα τυχόν έχει αποδεδειγμένα στόχο την απόσχιση τμήματος της Ελληνικής επικράτειας, να αποκλείονται από κάθε μορφής κρατική επιχορήγηση και κρατική διευκόλυνση.

Η Δημοκρατία πρέπει να στηρίζει τις ανεξάρτητες πολιτικές αντιθέσεις εντός της, είναι γόνιμο και αναγκαίο για την ίδια. Τη δυναμώνει.

Μπορεί ακόμη να ανέχεται και τους εχθρούς της να είναι υποψήφιοι, όταν και όσο δεν παραβιάζουν το Σύνταγμα και τον νόμο, όσο απεχθείς κι αν είναι.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει όμως αυτούς τους τελευταίους να τους διευκολύνει με οποιονδήποτε τρόπο θεσμικά και, ακόμη περισσότερο, να τους χρηματοδοτεί σαν να είναι μια δημιουργική δημοκρατική κανονικότητα. Διότι δεν είναι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τα ορυκτά καύσιμα και γιατί το επείγον

Τα παρακάτω γραφήματα απεικονίζουν το βασικό σενάριο του διεθνούς οργανισμού ενέργειας μέχρι το 2040.

Αν δει κανείς την ανάλυση του έγκυρου αυτού οργανισμού, προκύπτει ότι η ζήτηση πετρελαίου και αερίου δεν θα αυξηθεί σημαντικά ως το 2040 και μετά θα αρχίσει να μειώνεται. Η παραγωγή ενέργειας, κυρίως ηλιακής και αιολικής με την επανάσταση των offshore, και η μετατροπή πολλών δραστηριοτήτων και των μεταφορών σε ηλεκτροκίνηση, παρά την αύξηση πληθυσμού, θα καλύπτουν τις ενεργειακές ανάγκες .

Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι η καμπύλη διαθέσιμων δυνατοτήτων πετρελαίου και αερίου, οι οποίες υποχωρούν μετά το '40 και περισσότερο το '50 .

Τα υφιστάμενα διαθέσιμα σε εύκολα προσβάσιμες περιοχές, χώρες του Κόλπου, Ρωσία, Βενεζουέλα, Περσία κλπ, και ήδη εγκατεστημένα offshore δείχνουν ότι επαρκούν και δεν μπορούν να στηρίξουν την τιμή υψηλότερα.

Σε αυτό το πλαίσιο η έρευνα και εκμετάλλευση πρόσθετων κοιτασμάτων υψηλότερου κόστους εξόρυξης, θαλάσσιων σε μεγάλα βάθη με υψηλή σεισμικότητα και γεωπολιτικού ρίσκου, όπως η περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, δεν φαίνεται ότι θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο για μεγάλες εταιρείες.

Αν υπολογίσει κανείς τον κύκλο χρόνου από την έρευνα, εντοπισμό, μελέτη, μέχρι την εγκατάσταση πλατφορμών εξόρυξης μαζί με τα συμβατικά θέματα, όχι λιγότερο από 10 χρόνια, δύσκολα ακόμη κι αν υπάρχουν διαθέσιμα αποθέματα να είναι οικονομικά βιώσιμα σε βάθος χρόνου, που να αποδώσουν την επένδυση σε σχέση με άλλες, και με πρόβλεψη χαμηλότερης τιμής και σταθεροποίηση / κάμψη της ζήτησης. Οι μεγάλες πετρελαϊκές επενδύουν πια κυρίως αλλού.

Αυτό κάνει να σκεφτεί κανείς αν το κόστος όλης αυτής της περιφερειακής αντιπαράθεσης στην ανατολική Μεσόγειο αξίζει τον κόπο. Και μήπως, αν έστω είχε προκύψει μια λογική συμφωνία συνεκμετάλλευσης όλων των περιοχών από κοινού από όλες τις χώρες της περιοχής, με μια ποσοστιαία κατανομή με κάποια κριτήρια, πληθυσμιακά, ΑΕΠ, τη θαλάσσια έκτασή τους κλπ, που θα χρειάζονταν φυσικά υποχωρήσεις από όλους, κάποιο παζάρι, σήμερα θα είχαμε κάτι όλοι, τόσα χρόνια που είχαν κάποια αξία, αν είχαν; Αντί μηδέν, κάτι θα είχαμε εισπράξει από αυτό και θα εισπράτταμε ακόμη; Και θα είχαμε χαλάσει λιγότερα σε όπλα και αντιπαραθέσεις;

Έτσι κι αλλιώς, πιο πιθανό είναι, από την εικόνα και της αλλαγής τεχνολογιών και της ζήτησης, να διεκδικεί κανείς κακόβουλος σε λίγο τα νησιά και την υφαλοκρηπίδα τους για να τους βάλει ανεμογεννήτριες και ηλιακά παρά να ψάξει για πετρέλαιο και αέριο στα θαλάσσια βάθη.

Το αστείο είναι πως ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

https://www.iea.org/weo2019/

Out of the box

Πολλοί αναρωτιώνται, σωστά, τι θα γίνει αν η Τουρκία στείλει γεωτρύπανο σε περιοχές που θεωρεί αυθαίρετα δικές της.

Και ανακαλούν, καθώς άλλη στρατηγική ή ιδέες δεν έχουν να προτείνουν, ή βλέπουν ότι δεν μπορεί να την προτείνουν ανοιχτά γιατί δεν στέκει αν αναλογιστεί κανείς τις συνέπειες, την ιστορία με το Σισμίκ και την τότε αντίδραση της Ελλάδας.

Παραγνωρίζουν, όμως, ότι ο κόσμος και οι περιφερειακές και διεθνείς σχέσεις ισχύος του 2020 έχουν ελάχιστη σχέση με αυτές του 1987. Οι σχέσεις ισχύος Ελλάδας - Τουρκίας το 1987 ήταν σαφώς διαφορετικές στρατιωτικά, οικονομικά και ως παραγωγικές βάσεις. Σήμερα η Τουρκία είναι 19η στη λίστα με τις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, με στιβαρή βιομηχανία κάθε είδους, παραγωγή οπλικών συστημάτων, έναν στρατό που πολεμάει σχεδόν διαρκώς επί 40 χρόνια σε διάφορες συγκρούσεις και μια κοινωνία που έχει συνηθίσει τις ανθρώπινες απώλειες από τους πολέμους. Κι η Ελλάδα μια χώρα που αγοράζει σχεδόν όλα τα οπλικά της συστήματα, σε φάση αποβιομηχάνισης, με χρέος 300 δις και μια κοινωνία που έχει διαβάσει για τις ανθρώπινες και υλικές απώλειες του πολέμου, όσο έχει, μόνο στα βιβλία.

Ακόμη περισσότερο, ο Ψυχρός Πόλεμος, που υποχρέωνε τη συσπείρωση της Δύσης και θα έκανε καταστροφική μια σύγκρουση δύο μελών του ΝΑΤΟ με υφιστάμενο το αντίπαλο δέος του άλλου μπλοκ λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, που τότε ήταν στην κορύφωση του, έχει εδώ και 30 χρόνια τελειώσει . Κι ένας νέος πολυπολικός κόσμος, πιο χαώδης, έχει δημιουργηθεί. Οι ΗΠΑ κυβερνώνται από έναν ασταθή και φιλοαυταρχικό Πρόεδρο, με στενή σχέση με τον Ερντογάν, ενώ αποσύρονται στρατιωτικά από τη διεθνή σκηνή αφήνοντας χώρο στις αυταρχικές τυραννίες.

Είναι προφανές ότι το '87 δεν μπορεί να επαναληφθεί το 2020 χωρίς τη μεγάλη πιθανότητα μιας εθνικής ήττας και τον κίνδυνο εδαφικών και σημαντικών οικονομικών και ανθρωπίνων απωλειών στην Ελλάδα και Κύπρο. Για τον απλό λόγο ότι η Ελλάδα δεν έχει πιθανότητα να κερδίσει τίποτα εδαφικά, λόγω γεωγραφίας, ενώ έχει μόνο να χάσει ή έστω να μείνει -πολύ απίθανο- στα ίδια, αν μείνει στη λογική της άμυνας. Να χάσει εδαφικά, οικονομικά και σε υποδομές και να βρεθεί να διαπραγματεύεται τελικά πετσοκομμένη. Οι οικονομικές απώλειες για μια χώρα που το ΑΕΠ της στηρίζεται στον τουρισμό και το εμπόριο θα είναι τεράστιες, με συνέπειες και στην ανεξαρτησία και ισχύ της.

Ακόμη και το '87, το βασικό σενάριο ήταν ότι μπορούσε να υπερασπίσει επιτυχώς 7-8 μεγάλα νησιά, των οποίων προσπάθεια κατάληψης θα σήμαινε βαριές απώλειες για την Τουρκία. Πολλά μικρότερα θεωρούνταν ότι αρχικά θα καταλαμβάνονταν, του Καστελόριζου περιλαμβανομένου. Αυτό που μέτρησε περισσότερο ήταν οι συσχετισμοί του Ψυχρού Πολέμου. Ας μην ξεχνάμε επίσης ποτέ την Κύπρο.

Τι μπορεί να γίνει άμεσα και πιο μακροπρόθεσμα, τότε;

Μακροπρόθεσμα, προφανώς, η ενίσχυση των ευρωπαϊκών δεσμών, η προώθηση της κοινής άμυνας, η δημιουργία ισχυρών ευρωπαϊκών και άλλων διεθνών συμφερόντων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στις παραμεθόριες περιοχές της στο εμπόριο και στη βιομηχανία, ανθρώπων και επενδύσεων, η αναδιάρθρωση της βιομηχανικής βάσης, η ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο εμπορίου, που θα κόστιζε παγκόσμια η διατάραξή του, η ενίσχυση από την επακόλουθη οικονομική ανάπτυξη των αμυντικών δυνατοτήτων της και κυρίως αυτών προβολής μακριά από τα σύνορα της, ώστε να αναπτυχθούν αμοιβαίου οφέλους συμμαχίες και υψηλό κόστος για τον επιτιθέμενο. Κάποια από αυτά όντως επιδιώκονται, έστω όχι τόσο αποτελεσματικά και με όση τόλμη θα ήταν απαραίτητο. Όμως τα πιο πολλά δεν εξαρτώνται από την Ελλάδα μόνο, αλλά από την εξέλιξη ενός ασταθούς κόσμου και κυρίως της Ευρώπης .

Άμεσα χρειάζεται όμως να κάνουμε κάτι. Και πρέπει νομίζω να σκεφτούμε "out of the box", με πρωτοβουλίες θετικές αμοιβαίου συμφέροντος με ευρύτερες συμμαχίες, που θα φέρουν σε θέση αμυνομένου την Τουρκία, αντί για τη διαρκή άμυνα στη δική της ατζέντα και την χαμηλής έντασης διαρκή προκλητικότητά της.

Μια από αυτές τις ιδέες θα μπορούσε να είναι η προώθηση του σχεδίου για τη δημιουργία ενός περιφερειακού διακρατικού τεχνοκρατικού οργανισμού, σαν μεγάλη κοινή εταιρεία Ανατολικής Μεσογείου, για την εκμετάλλευση από κοινού όλων των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου με πρωτοβουλία της Ελλάδας, της Κύπρου και της ΕΕ. Στον οποίο να προσκληθούν να συμμετάσχουν όλες οι χώρες της περιοχής με τα θαλάσσια assets τους. Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος και, φυσικά, η Τουρκία και η Λιβύη. Με πιθανό αρχικό πυρήνα της πρωτοβουλίας την Ελλάδα/Κύπρο/ΕΕ, Αίγυπτο και Ισραήλ.

Η κατανομή των πιθανών εσόδων θα προτείνονταν να γίνει, όπου και να βρίσκονται οι πηγές, με κριτήρια την απόσταση του κοιτάσματος από τις ακτές κάθε χώρας, την πληθυσμιακή ένταση, το ΑΕΠ και άλλα πολλά, σε ένα τεχνοκρατικό σχήμα που μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Και ένα σοβαρό ποσοστό τους να πηγαίνει σε ειδικό τεχνοκρατικό ταμείο υπό την εποπτεία της ΕΕ, που θα χρηματοδοτεί αποκλειστικά σχέδια διακρατικής περιφερειακής συνεργασίας και ανάπτυξης, δικτύων, υποδομών, λιμανιών, εμπορίου, ενέργειας στην περιοχή .

Το κλειδί θα ήταν πως προϋπόθεση συμμετοχής στον οργανισμό θα ήταν η αμοιβαία αναγνώριση της κυριαρχίας των κρατών όπως προκύπτει από το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου.

Όμως η κατανομή των εσόδων των εκμεταλλεύσεων θα λαμβάνει υπόψη και άλλα κριτήρια και πρόσθετες αμοιβαίου οφέλους διευθετήσεις, εμπορικές, διελεύσεων κλπ. Μεταφέρεται έτσι η συζήτηση στο θετικό οικονομικό όφελος όλων από το τωρινό μηδενικό άθροισμα, όπου κανείς δεν μπορεί να κάνει και να κερδίσει τίποτα. Αφήνεται ένας ισχυρός ταραξίας που έχει την αίσθηση του αδικημένου να προκαλεί ή να μπλοκάρει τους άλλους δια της απειλής της ισχύος, ενώ για την όποια εκμετάλλευση χρειάζεται ειρήνη και σταθερότητα.

Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας ιδέας είναι πολλά. Χάνει το νόημά της η σύγκρουση γύρω από τις ΑΟΖ και μεταφέρεται σε ένα σετ κριτηρίων που τις λαμβάνει υπόψη και αυτές ως δεδομένο κυριαρχίας.

Κάνει δυνατή την άμεση εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων, με οικονομίες κλίμακας και κοινά μεγάλα συμβόλαια με τις μεγάλες εταιρείες που έχουν την τεχνογνωσία για έρευνες και εξορύξεις, πριν οι τιμές του πετρελαίου και αερίου μετά το 2030- 40, με την προβλεπόμενη σταθεροποίηση και μείωση της ζήτησης πετρελαίου και αερίου λόγω της μετάβασης στις νέες μορφές ενέργειας, την κάνουν μη ενδιαφέρουσα για offshore εκμεταλλεύσεις υψηλού κόστους, όπως συνάγεται από τις προβλέψεις του βασικού σεναρίου του Διεθνή Οργανισμού Ενέργειας. https://www.iea.org/reports/world-energy-outlook-2019. Περισσότερο μάλιστα σε βαθιά υποθαλάσσια και σεισμογενή περιβάλλοντα, όπως αυτό της Ελλάδας και της Ανατολικής Μεσογείου, σε σχέση με τα μεγάλα διαθέσιμα αποθέματα ήδη στην ξηρά. Κι ενώ οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες επικεντρώνουν πλέον την τεχνολογική έρευνα και επενδύσεις τους στην εκμετάλλευση των νέων τεχνολογιών ΑΠΕ.

Επιπλέον, θα δημιουργούσε ένα τετελεσμένο αναγνώρισης της κυριαρχίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ενώ επιτρέπει να γίνουν συμβιβασμοί οικονομικής φύσης σε ένα win-win περιβάλλον.

Αυτό είναι το "καρότο" για όλους.

Από την άλλη, δημιουργεί διεθνή πίεση στην Τουρκία και κίνητρο να συμμετάσχει, υπό την προϋπόθεση της αναγνώρισης της ελληνικής κυριαρχίας και αυτής των άλλων γειτόνων της.

Με τη στήριξη της ΕΕ σε μια τέτοια πρωτοβουλία και χώρες με άμεσο συμφέρον συμμετοχής, όπως η Αίγυπτος, ο Λίβανος, το Ισραήλ και ενδεχόμενα η Λιβύη, που θα δει μια βιώσιμη εναλλακτική στην Τουρκική προσέγγιση, η μπάλα θα περάσει στο γήπεδο της Άγκυρας. Που θα βρίσκεται υπό διαρκή πίεση από ένα σύνολο χωρών να προσχωρήσει και να διαπραγματευτεί .

Στη χειρότερη περίπτωση της μη αποδοχής του σχεδίου και άρνησης να μπει σε διαπραγματεύσεις για την οικονομική κατανομή εσόδων και τα κριτήρια, αποδεχόμενη ταυτόχρονα την κυριαρχία των γειτόνων της, θα δημιουργήσει μια διαρκή διεθνή πίεση προς την πλευρά της. Και μια εν δυνάμει διεθνή συμμαχία, που θα πιέζει να προχωρήσει και χωρίς αυτήν.

Νομίζω πως τέτοιου είδους ιδέες, ή άλλες παρόμοιες "out of the box", θα πρέπει να επινοηθούν και να προωθηθούν άμεσα, με τη διακριτική αρχικά οικοδόμηση κατάλληλων συμμαχιών γύρω τους, για να αναστρέψουν μια αρνητική και αδιέξοδη για τα ελληνικά συμφέροντα βραχυχρόνια δυναμική. Αντί για επιμονή σε μια διαρκή αμυντική στρατηγική νομικιστικής βάσης, που δεν υπάρχει Διεθνής Αρχή ούτε συσχετισμοί για να την επιβάλουν και όπου το μόνο προς συζήτηση είναι πόσο θα χάσει η Ελλάδα και όχι πόσο μπορεί να κερδίσει. Και η χώρα μας και άλλες χώρες με παρόμοια συμφέροντα και ανάγκες. Ακόμη και η Τουρκία, που θα βρει μπροστά της ένα "καρότο" αλλά και ένα σοβαρό "μαστίγιο".

Βλέπω ήδη τις μόνιμες αντιρρήσεις: "Μα θα μας πάρουν τα πετρέλαια", "θα πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε κάτι" κλπ κλπ. Αντιδράσεις ανασφάλειας και φόβου. Δεν μπορούν να σου πάρουν κάτι που δεν μπορείς και δεν τολμάς να εκμεταλλευτείς έτσι κι αλλιώς χωρίς συμμαχίες, που δεν ξέρεις αν υπάρχει και πού με βεβαιότητα, αν και πόσο αξίζει σήμερα κι αν θα αξίζει κάτι σε λίγα χρόνια. Το ζητούμενο είναι να κερδίσεις κάτι άμεσα από ένα μεγαλύτερο άθροισμα, οικονομίες κλίμακας χωρίς να απωλέσεις μια κυριαρχία που με τους υφιστάμενους συσχετισμούς δεν μπορείς να επιβάλεις. Και να δημιουργήσεις θετικό άθροισμα από την ένωση και ανάπτυξη πολύ μεγαλύτερο από το μηδενικό ή, καλύτερα, αρνητικό υφιστάμενο. Αντί ζημιές και κόστη φύλαξης χωρίς αποτέλεσμα, να κατανέμεις κέρδη χωρίς απώλειες κυριαρχίας. Ή, έστω, να μεταφέρεις τη διεθνή πίεση στον αντίπαλο, προτείνοντας μια διέξοδο με όφελος για όλους .

Χωρίς φυσικά να αλλάξει η μακροπρόθεσμη στρατηγική ανάπτυξης και ισχύος που προαναφέρθηκε.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Ένας ακήρυχτος psycho-cyber πόλεμος

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και απόπειρες στο Λονδίνο, Χάγη, Παρίσι από πυρήνες ισλαμιστών, συμβαίνουν λίγες εβδομάδες μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από τη βόρεια Συρία, την προδοσία σε βάρος των Κούρδων που τους είχαν νικήσει, τους συγκρατούσαν και κρατούσαν αιχμαλώτους, και την παράδοσή τους στην Άγκυρα. Στην οποία αποχώρηση ήταν αντίθετοι ομόφωνα οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ο στρατός και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων.

Τότε ο πορτοκαλί Μουσολίνι είχε απειλήσει την Ευρώπη ότι θα αναγκαστεί να δεχτεί τους μαχητές του ISIS στο έδαφός της. Απειλές που επανέλαβε και ο φίλος του Ερντογάν .

Συμβαίνουν επίσης λίγες ημέρες πριν τις εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία και μόλις μια μέρα αφότου ο Ερντογάν έβρισε προσωπικά τον Γάλλο πρόεδρο, γιατί είχε πει πως η Τουρκία είναι πλέον πρόβλημα για το ΝΑΤΟ που ουσιαστικά το υπονομεύει. Και λίγο μετά τη γνωστή "συμφωνία" με την αμφισβητούμενη τουλάχιστον κυβέρνηση της Λιβύης, που χαρτογραφεί οικόπεδα εντός Ευρωπαϊκής επικρατείας ελάχιστα χιλιόμετρα δίπλα στην Κρήτη. Την ίδια περίοδο αυξάνονται και διατηρούνται σταθερά αυξημένες οι ροές ανθρώπων, μεταναστών και προσφύγων και άλλων ανάμεσα τους κατά πάσα πιθανότητα, από την Τουρκία. Από ένα κράτος που ελέγχει τα πάντα στην επικράτειά του και μπορεί να τις μηδενίσει, να αυξήσει λίγο ή πολύ, χωρίς ηθικές αναστολές, ανάλογα τι εξυπηρετεί τον Πρόεδρό του και τις συμμαχίες του με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τα εσωτερικά προβλήματα του ίδιου.

Ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά τα fake news, και deep fake ακόμη, με παραποιημένα στοιχεία, δηλώσεις, τουιτ, σε όλη την Ευρώπη σε κάθε θέμα, από τον σεισμό της Αλβανίας, γεγονότα, εγκλήματα, ως δηλώσεις του Κόρμπιν ή πολιτικών προσώπων, ή ακόμη εικόνες με πλαστογραφημένα σάιτς σοβαρών πρακτορείων, όπως το BBC, και συνωμοτικές ειδήσεις ή νέα που ερεθίζουν τους φόβους και το μίσος ενός ακροατηρίου. Μερικά μόνο από τα στοιχεία.

Φυσικά, δεν θα καταστρέψουν δέκα μαχαιροβγάλτες τις χώρες της Ευρώπης με πέντε βόμβες.

Όλα αυτά όμως μοιάζουν με μια καλά συντονισμένη επιχείρηση ψυχολογικής αποσταθεροποίησης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, τόσο ακραία όσο πιο ακραίο πρέπει να είναι το στρίμωγμα αυτών των δυνάμεων εκτός της Δύσης και των αντιπροσώπων τους εντός της που την επιχειρούν. Σαν το pattern που προηγήθηκε του Brexit και των προηγούμενων αμερικανικών εκλογών να επαναλαμβάνεται, με πιο προχωρημένες μεθόδους αυτή τη φορά.

Μοιάζει σαν να ζούμε στο μέσο ενός ακήρυχτου psycho-cyber πολέμου με επιχειρήσεις χαμηλής έντασης στο πεδίο, όπου άμαχοι χρησιμοποιούνται ως αναλώσιμα ή παράπλευρες απώλειες, ο οποίος εντείνεται με στόχο την αποδυνάμωση κι έλεγχο των Δημοκρατιών. Ο οποίος αργά ή γρήγορα θα εxει και σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις, λόγω των συσσωρευμένων διεθνών στρεβλώσεων και ανακατατάξεων ισχύος.

 Δύσκολα μπορεί κανείς να προβλέψει πώς θα καταλήξει.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Εκλογικός νόμος

Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα της διαφθοράς στο πολιτικό μας σύστημα και η ολιγοπωλιακή μορφή του, η αδυναμία ανάδειξης νέου ανεξάρτητου πολιτικού προσωπικού και η διαφθορά του ξεκινά από τον  εκλογικό μας νόμο.

Οι αχανείς περιφέρειες, η ψήφος των "ετεροδημοτών", σε συνδυασμό με τον πολλαπλό σταυρό προτίμησης, κάνουν αδύνατο να εκλεγούν βουλευτές που δεν έχουν κληρονομήσει όνομα, ή δεν είναι τηλεπερσόνες, ή κάθε είδους διασημότητες, ή δεν έχουν πολλά λεφτά για να προβληθούν, ή δεν εξαρτώνται από αυτούς που έχουν τα λεφτά και τα κανάλια για να τους προβάλλουν.

Νομίζω, λοιπόν, ότι μια δραστική αλλαγή του εκλογικού νόμου θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τη σχέση των πολιτών με την πολιτική.

Θα πρότεινα τα ακόλουθα:

1. Περιορισμό του αριθμού των βουλευτών σε 200, όπως δίνει τη δυνατότητα το σύνταγμα, ώστε να αυξηθεί και το κύρος τους. Η ελληνική αναλογία βουλευτή - ψηφοφόρων είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη.

2. Άνοδο του ορίου για είσοδο στη Βουλή στο 5%. Ώστε να μην εισέρχεται ο κάθε τυχάρπαστος, αν δεν έχει πραγματική δομή και επιρροή στην επικράτεια. Σε αντιστάθμισμα, κατάργηση της προσμέτρησης σε αυτό των συνασπισμών κομμάτων. Αν δύο κόμματα προεκλογικά δεσμευτούν να συνεργαστούν, κρίνονται από τους ψηφοφόρους από κοινού, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην υπολογίζονται ως ένας συνδυασμός που κρίνεται από τους πολίτες ως τέτοιος μαζί με το πρόγραμμα και τον αρχηγό του.

3. Εκλογή 50 βουλευτών με λίστα, ώστε τα κόμματα με τους εσωτερικούς μηχανισμούς τους να επιλέγουν τα στελέχη τους που θέλουν στη Βουλή και έχουν την ευθύνη γι' αυτά.

4. Κατανομή της χώρας σε 150 μονοεδρικές περιφέρειες των 70.000 περίπου πραγματικών κατοίκων κάθε μία. Δηλαδή περίπου 40.000 -50.000 ψηφοφόρων, αν βγάλει κανείς τους ανήλικους. Κατάργηση των τμημάτων ετεροδημοτών, εφόσον οι εκλογές δεν είναι έκτακτες πριν την τετραετία. Κάθε πολίτης οφείλει να εγγραφεί και να ψηφίσει στον τόπο κατοικίας του για τον αντιπρόσωπο της περιοχής του.

Σε κάθε περιφέρεια τα κόμματα θα οφείλουν να προτείνουν έναν υποψήφιο. Δηλαδή 150. Και 50 στη λίστα τους.

5. Δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ένα για το κόμμα κι ένα ενιαίο με τους υποψήφιους. Ο ψηφοφόρος να μπορεί να επιλέξει άλλο κόμμα και να σταυρώσει με έναν σταυρό το πρόσωπο που κρίνει καλύτερο στην περιοχή του. Σε μια περιφέρεια 50.000 ψηφοφόρων, σαν την Κυψέλη, κάθε υποψήφιος μπορεί να γίνει γνωστός ακόμη και πόρτα πόρτα με τη δράση του και τα τοπικά δίκτυα. Δεν χρειάζεται χρήματα ούτε ΜΜΕ. Όπως ούτε όσοι είναι στη λίστα. Ο Αντιπρόσωπος θα είναι πραγματικός αντιπρόσωπος, με άμεση σχέση με τους κατοίκους και τα προβλήματα της περιφέρειάς του.

6. Η πρώτη κατανομή των εδρών σε όσα κόμματα μπουν στη Βουλή να είναι αναλογική, με βάση το μέτρο που προκύπτει από το ποσοστό στην επικράτεια. Οι υπολειπόμενες έδρες όσων δεν πιάνουν το 5% να πηγαίνουν στο εκάστοτε πρώτο κόμμα, ώστε να εξασφαλίζεται σταθερότερη πλειοψηφία.

7. Οι βουλευτές που θα εκλέγονται εκτός αυτών της λίστας θα εκλέγονται με σειρά ποσοστού σταυρών που πήραν στην περιφέρειά τους. Δηλαδή τα κόμματα θα παίρνουν την έδρα στις περιφέρειες που το πρόσωπο που επέλεξαν πήρε το μεγαλύτερο ποσοστό. Οι βουλευτές θα είναι τελικά εκείνοι που είχαν τη μεγαλύτερη και διακομματική αποδοχή. Και περισσότεροι πολίτες που μπορεί να μην ψήφισαν το κόμμα που πήρε την έδρα θα έχουν ένα πρόσωπο που επέλεξαν θετικά για τη Βουλή. Σε περίπτωση θανάτου ή παραίτησης η έδρα θα πηγαίνει στην επόμενη περιφέρεια που είχε το κόμμα το υψηλότερο ποσοστό σταυρών.

8. Αν και αυτό έπρεπε να έχει ρυθμιστεί συνταγματικά, και εφόσον δεν μπορεί να ρυθμιστεί νομοθετικά, να υπάρξει δέσμευση των κομμάτων για το ασυμβίβαστο θέσης βουλευτή και υπουργού με εξαίρεση τον Πρόεδρο της κυβέρνησης. Ώστε να υπάρξει ουσιαστικός διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Δεν μπορεί να είναι κάποιος ελεγκτής και ελεγχόμενος. Οι υπουργοί διοικούν και οι αντιπρόσωποι νομοθετούν και ελέγχουν τις δαπάνες. Οι βουλευτές πρέπει να γνωρίζουν πως η φιλοδοξία τους είναι να υπηρετήσουν τη Βουλή για τέσσερα χρόνια. Τυχόν υπουργοποίηση να προϋποθέτει παραίτηση από την έδρα.

9. Κόμματα που συγκεντρώνουν πάνω από 1% να λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση ώστε, εάν πράγματι έχουν κάτι να προσφέρουν, να έχουν τη δυνατότητα να οργανωθούν και να μεγαλώσουν. Όπως επίσης και πρόσβαση και υποχρεωτικά ορισμένο τηλεοπτικό χρόνο στα κρατικά κανάλια. Επίσης την εκτύπωση και αποστολή των ψηφοδελτίων όλων θα αναλαμβάνει το κράτος ενιαία.

Σε γενικές γραμμές νομίζω αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή στη χώρα. Που θα μπορούσε να ανοίξει το πιο κλειστό επάγγελμα, του πολιτικού, να αλλάξει τους όρους συμμετοχής και τη μορφή των κομμάτων και να φέρει κοντύτερα τους αντιπροσώπους στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική και στα κόμματα.

Δυστυχώς, δεν ελπίζω ιδιαίτερα. Μόνο μεγάλες προσωπικότητες σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο μπορούν να κάνουν τέτοιας μορφής αλλαγές. Και γίνονται μεγάλοι από αυτές, γιατί αλλάζουν τη χώρα.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Οι δεσμοί των Εθνών

"Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ ότι η Ελλάδα ανταποκρίθηκε πρώτη", δήλωσε ο Αλβανός Πρόεδρος κ. Μέτα στον Έλληνα υπουργό των Εξωτερικών, μετά τον καταστροφικό σεισμό.

Με την ευκαιρία αυτή να θυμίσουμε δύο άλλες επίκαιρες και μεγαλύτερες ιστορίες, με άλλους σεισμούς κι άλλες συμφορές, από αυτές τις πολλές που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται, γιατί κάνουν τους ανθρώπους περήφανους που είναι άνθρωποι.

Από τους λίγους Εβραίους που γλύτωσαν επί Κατοχής από τους Ναζί ήταν αυτοί της Ζακύνθου.

Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος και ο Δήμαρχος Καρρέρ και όλοι οι κάτοικοι του νησιού συνωμότησαν με κίνδυνο της ζωής τους για να κρύψουν τους συμπατριώτες τους Εβραίους από τον χαμό. Όταν ο Γερμανός διοικητής Πολ Μπέρενς τους ζήτησε να του παραδώσουν τη λίστα σε 72 ώρες, άλλαξαν σε αυτόν τον λίγο χρόνο τις ληξιαρχικές πράξεις, τα χαρτιά, τα ονόματα και τα έγγραφα των πολιτών και τους έκρυψαν στα βουνά. Μηχανεύτηκε ο γερμανοσπουδαγμένος Δεσπότης κι ένα γράμμα, όπου ζητούσε να εξαιρεθεί η εβραϊκή τους κοινότητα, βάζοντας εγγύηση τον εαυτό του και κάποια υποτιθέμενη προσωπική σχέση με τον Φύρερ, για να κερδίσουν χρόνο. Όταν ο Φρούραρχος απαίτησε τελικά τη λίστα, αυτοί του παρέδωσαν μια που είχε δύο μόνο ονόματα, τα δικά τους, λέγοντας "πάρε εμάς". 

Με αυτά κέρδισαν χρόνο ως το '44 και οι Εβραίοι του νησιού γλύτωσαν τα κρεματόρια.

Το Ισραήλ αργότερα για να τους τιμήσει τους περιέλαβε στη λίστα των Δικαίων των Εθνών. Όταν έγινε ο τρομερός σεισμός του '53, που ισοπέδωσε το νησί, το πρώτο καράβι βοήθειας που έφτασε στη Ζάκυνθο ήταν αποστολή από το νεοσύστατο τότε Ισραήλ . https://www.kathimerini.gr/…/p…/vivlio/to-8ayma-ths-zakyn8oy

Κάπως παρόμοια είναι κι η ιστορία των Ελλήνων προσφύγων στη Συρία κι αυτών σήμερα που ήρθαν από αυτήν. Τρεις φορές η Συρία έδωσε καταφύγιο και δέχτηκε Έλληνες κυνηγημένους. 17.000 Έλληνες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Άλλοι 12.000 όταν το Σαντζάκειο της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε στην Τουρκία το '39. Κι άλλοι 20.000 στη διάρκεια της Κατοχής, που έφυγαν στη Συρία για να γλιτώσουν από τους Ναζί. Στήθηκαν στρατόπεδα υποδοχής, εντάχθηκαν στις εκεί κοινότητες.   https://www.perichoresis.ngo/template_ilama_creative/

Σήμερα η Ελλάδα ανταποδίδει κι έχει παράσχει άσυλο και καταφύγιο σε 50 χιλιάδες περίπου Σύριους πρόσφυγες. http://asylo.gov.gr/?page_id=143

Αυτές οι ιστορίες κι όχι μόνον οι πόλεμοι και η έχθρα είναι η τιμή και οι δεσμοί των Εθνών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Τι θέτε στο μεταναστευτικό - προσφυγικό;

Ερωτήματα για ιδιοτελείς "ιδεαλιστές" κάθε απόχρωσης:


Κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα κοντά στα σύνορα, στα νησιά, για έλεγχο, αποτροπή, επιλογή όσων μείνουν / επιστροφή των άλλων, δεν θέτε!

Ανοιχτά ελεγχόμενα κέντρα για όσους περνούν από τα κλειστά πρώτα, ελέγχονται κι είναι δεκτοί, δεν θέτε!

Ευρωπαϊκό στρατό και ακτοφυλακή δεν θέτε, μη χαθεί η κυριαρχία!

Στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική παρέμβαση εκεί που γίνονται οι πόλεμοι και γεννιούνται τα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα, ασφαλείς ζώνες με ελληνική συμμετοχή, δεν θέτε!

Να πνίγονται άνθρωποι δεν θέτε!

Να εντάσσονται δεν θέτε!

Να μην εντάσσονται δεν θέτε!

Να πάρουμε τη χώρα και να αλλάξουμε ήπειρο στη μέση του Ειρηνικού ή σε άλλο πλανήτη μήπως θέτε; ε;

Ή μόνο να ψαρέψετε κανα ψηφαλάκι με τον τρόμο απέναντι σε μια πραγματικότητα δύσκολη, αλλά πραγματικότητα, που αντί πανικό που την κάνει χειρότερη, πουλώντας ακραία κι άπιαστα ιδανικά από κάθε πλευρά, απαιτεί ρεαλισμό και οργάνωση, μήπως αυτό είναι το μόνο που θέτε;

Οι κλειστές προαναχωρησιακές δομές είναι μια αναπόφευκτη όσο και φυσική προσωρινή κατάσταση για τους νεοεισερχόμενους από τη θάλασσα.

Πώς ξέρετε αν κάποιος είναι πρόσφυγας, οικονομικός μετανάστης η απλά κακοποιός; Από την εικόνα ή τα στερεότυπα; Μπορεί μια χαρά κάποιος ενήλικος άνδρας μόνος να είναι πρόσφυγας και μια γυναίκα τρομοκράτης του ISIS. Η αξιολόγηση είναι προσωπική. Τι κάνετε λοιπόν; Τον αφήνετε ελεύθερο να τριγυρνά ανάμεσα στους κατοίκους παίρνοντας την ευθύνη για τυχόν πράξεις του ή διαφυγή προς τρίτες χώρες πριν ελεγχθεί; Ή πιθανόν να τρομοκρατεί και να ασκεί βία στους άλλους μετανάστες και πρόσφυγες ή στους ντόπιους; Δεν έχει σημασία αν είναι η πλειοψηφία αυτές οι περιπτώσεις. Αρκεί και το 10% ή το 1% για να γίνει το κακό.

Αρχικά λοιπόν του δίνετε ένα κρεβάτι, μια στέγη, φαγητό, περίθαλψη, ελέγχετε για ασθένειες και αξιολογείτε τα κίνητρα και την περίπτωσή του με βάση κάποιους κανόνες και δεδομένα, σε ένα πειθαρχημένο περιβάλλον. Ώστε να αποφεύγονται εγκληματικές ή παραβατικές συμπεριφορές και βία απέναντι στους κατοίκους της χώρας αλλά και απέναντι σε άλλους πρόσφυγες ή μετανάστες. Εάν είναι πρόσφυγας και δεν έχει άσυλο στη χώρα από όπου ήρθε, δικαιούται σε εύλογο χρόνο άσυλο και άδεια εργασίας και στήριξη στην Ελλάδα, όχι όμως ταξίδι στην Ευρώπη.

Εάν είναι οικονομικός μετανάστης, όχι. Επιστρέφει στη χώρα από όπου ήρθε. Και εάν είναι εγκληματίας, τρομοκράτης ή πράκτορας που χώθηκε μέσα στο κύμα, άμεση απέλαση ή έκδοση εκεί που καταζητείται ή φυλάκιση στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να επιστραφεί. Αυτά, φυσικά, σε εύλογο χρόνο πρέπει να ολοκληρώνονται.

Θα είναι 100% σωστές οι αξιολογήσεις; Όχι, ποτέ. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο και στις καλύτερες συνθήκες. Πόσο μάλλον σε μεγάλους αριθμούς. Δεν μπορεί να υπάρξει η πολυτέλεια του Αρείου Πάγου, όπως με τους οκτώ Τούρκους πρόσφυγες στρατιωτικούς, για πενήντα χιλιάδες ανθρώπους. Δεν γίνεται. Πρέπει να επιδιωχθεί το υψηλότερο δυνατόν ποσοστό αξιοπιστίας με την καλύτερη δυνατή οργάνωση με δεδομένες τις συνθήκες .

Η θέση των νησιών είναι μειονέκτημα και πλεονέκτημα ταυτόχρονα. Γιατί εύκολα μπορεί κανείς να διασχίσει τα θαλάσσια σύνορα και να βρεθεί ναυαγισμένος στην Ευρωπαϊκή / Ελληνική πλευρά τους και να φτάσει στα νησιά. Πλεονέκτημα, γιατί δεν μπορεί εύκολα να περάσει στην ενδοχώρα και εκεί να χαθεί ψάχνοντας τρόπο να μείνει παράτυπα ή δρόμο προς την Ευρώπη.

Βρίσκεται μακριά από την ενδοχώρα, από όπου μπορεί οποιοσδήποτε να διαφύγει και να ταξιδέψει σε χώρες με τις οποίες έχουμε συμβάσεις και συμφωνίες ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών και κατοίκων της χώρας μας.

Για τον λόγο αυτόν η διαλογή σε κλειστά κέντρα πρέπει να γίνεται εκεί.

Τι σχέση έχει αυτό με τα γκέτο, όπως λένε μερικοί;

Φυσικά, τα κέντρα πρέπει να είναι ανοιχτά σε επισκέψεις και ελέγχους από ανεξάρτητες αρχές και οργανώσεις και επίσης να είναι φιλικά στις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρουν οργανώσεις στους ανθρώπους που διαμένουν προσωρινά σε αυτά. Αλλά με τρόπο οργανωμένο, πειθαρχημένο και έλεγχο ειδικών.

Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσουν και αν θα επιτύχουν στον ρόλο τους λίγο ή πολύ. Εξαρτάται από την οργάνωσή τους, τους διευθυντές τους, τη διοικητική και τεχνική τους δομή, τους πόρους, τους μηχανισμούς ελέγχου.

Αλλά κυρίως εξαρτάται από το πόσο θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά προς τους οικονομικούς μετανάστες ή τα εγκληματικά στοιχεία, δηλαδή όσους δεν δικαιούνται ασύλου, μια και θα γνωρίζουν ότι ο δρόμος προς την Ευρώπη ή τη μόνιμη παραμονή είναι κλειστός. Δηλαδή, τελικά, από το αν θα επιτύχουν τον περιορισμό του αριθμού των εισερχομένων. Άλλον καλύτερο τρόπο δεν μπορώ να φανταστώ.

Πάντοτε πρέπει να έχουμε κατά νου τη σύγκριση με όποια άλλη εφικτή εναλλακτική επιλογή, όχι με κάτι ιδανικό. Γιατί απλώς αυτό το ιδανικό δεν υπάρχει. Και όταν το χρησιμοποιούμε ως ιδεαλιστικό άλλοθι, καταλήγουμε στους βιασμούς, στη μαφία και στα αληθινά ανεξέλεγκτα γκέτο στην Ομόνοια, στα Πατήσια, στα Εξάρχεια, σε καταλήψεις όπου συμβαίνουν πράγματι σημεία και τέρατα, όλοι εναντίον όλων και κυρίως των πιο αδύναμων, εκτός κάθε ελέγχου. Και στην έξαρση της ξενοφοβίας, την ακροδεξιά και την πολιτική πόλωση που συμφέρει και τη λαϊκίστικη αριστερά.

Θεωρητικά, θα πρέπει τα κλειστά κέντρα να λειτουργήσουν κυρίως στα νησιά. Ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα διαφυγής προς την ενδοχώρα για όσους παίρνουν προσωρινές άδειες εξόδου, εφόσον κριθεί ότι δεν δημιουργούν πρόβλημα. Και ψυχολογικά είναι αποτρεπτικά .

Στην ενδοχώρα θα πρέπει κυρίως να λειτουργήσουν ανοιχτές δομές, για όσους κρίνεται ότι καταρχάς μπορεί να παραμείνουν, αφού κριθεί η περίπτωσή τους στις κλειστές δομές στα νησιά. Ώστε σταδιακά να ενσωματωθούν.

Άλλες λογικές κι ανθρώπινες επιλογές δεν βλέπω. Όπως δεν τις βλέπουν κι όσοι ενδιαφέρονται για ατελείς, έστω, λύσεις σε έναν ατελή κόσμο, που θα τον βελτιώσουν κάπως. Και όχι να ψάχνουν για ιδανικές λύσεις σε προβλήματα που θα χειροτερεύουν αν δεν γίνει το εφικτό, λανσάροντας ακραίες ιδεαλιστικές φαντασιώσεις, από κάθε πλευρά, για να πουλήσουν το προσωπικό παραμύθι τους, τελικά το άτομο τους.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Αιρετικό: ενοχλεί η επιτυχία του Πολυτεχνείου;

Ακολουθεί μια αιρετική οπτική για το κυρίαρχο αλλά ασυνεπές δεξιοαριστερό στερεότυπο για το Πολυτεχνείο.

Κυκλοφορεί ευρύτατα ένα απαξιωτικό επιχείρημα απέναντι σε όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα, το οποίο είναι ιδιαίτερα αντιφατικό:

Τους καταλογίζεται ότι, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, πολλοί κατέληξαν (επιτυχημένα ή λιγότερο) στελέχη αστικών πολιτικών κομμάτων, της Ευρώπης, είχαν μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, άλλοι σε διεθνείς οργανισμούς, τράπεζες, πανεπιστήμια, άλλοι μπήκαν σε μια μεσοαστική ή μικροαστική ζωή, άλλοι έκαναν επιχειρήσεις.

Τους καταλογίζεται, δηλαδή, ότι παρά τις αριστερίστικες τάσεις της εποχής τους, (φυσικότατες διότι είχαν απέναντι τους, πάνω στο κεφάλι τους κυριολεκτικά, μια δεξιά χούντα και όχι ένα αντίστοιχο ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, όπως είχαν άλλοι, που λογικό ήταν ορισμένους να τους οδηγήσει στα αντίθετα κινήματα της εποχής τους) έγιναν σταδιακά αυτό που κατά βάθος η εξέγερση του Πολυτεχνείου συμβολίζει και αυτό που ουσιαστικά επιδίωκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μέλη εξέχοντα (ή λιγότερο) μιας ειρηνικής αστικής δημοκρατίας. Με τα κανονικά της προβλήματα και προκλήσεις.

Κατηγορούνται δηλαδή ότι εξελίχθηκαν κι έγιναν οι ίδιοι αυτό που το κυρίαρχο σύνθημα για δημοκρατία απαιτούσε, "ψωμί, παιδεία ελευθερία": έγιναν και οι ίδιοι αστοί, μεσαία τάξη.

Ενώ τι έπρεπε να είχαν γίνει για να τους επικροτήσουν οι δεξιοαριστεροί επικριτές τους; Να μείνουν στο περιθώριο; Να γίνουν ή να μείνουν οπαδοί του Μάο και του Στάλιν ή έστω του αγαθού Ρουσσώ και του Μπακούνιν;

Εγώ νομίζω (σε αντίθεση με τον Ρωμέικο φθόνο), ότι αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη επιτυχία του Πολυτεχνείου: η προσέγγιση της πλειοψηφίας μιας ανατρεπτικής και καταπιεσμένης γενιάς που ασφυκτιούσε, στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν, προς το δημοκρατικό μοντέλο. Το ότι ενσωματώθηκαν στις ελίτ και στη μεσαία τάξη της αστικής δημοκρατίας. Έστω ατελή, έστω με τα προβλήματα ενός εμφυλίου και μιας χούντας, έστω και με τα εγγενή προβλήματα της διαφθοράς ή των συντεχνιών και της οικογενειοκρατίας.

Είναι επιτυχία ότι, τελικά, παρά ορισμένα συνθήματα και τάσεις της εποχής (ψυχρός πόλεμος, νέα ανατρεπτικά κινήματα), αυτό που οι περισσότεροι περιείχαν είναι μια υγιής φιλοδοξία παιδιών της μεσαίας τάξης. Να ζήσουν σε δημοκρατικές συνθήκες, ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και η σύνδεσή της με τα δυτικά κινήματα και να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά και οικονομικά εντός της.

Η εξέλιξη των συμμετεχόντων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του και της συμβολής του στη μεταπολίτευση. Γι' αυτό κυρίως θα έπρεπε να τιμάται, όπως και όλες οι τάσεις και οι ήρωες, μικροί και μεγάλοι, του αντιδικτατορικού αγώνα. Για το ότι αστικοποίησε εντέλει τη γενιά του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Με αγάπη και χωρίς πάθος

Τη σημερινή της μορφή η Μονή Πορετσού, που λέγεται ότι πρωτοϊδρύθηκε σε άλλη θέση τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Λουκά ή τον Όσιο Μελέτιο, την πήρε μεταξύ των ετών 1608 - 1611, όταν ανακαινίστηκε "εκ βάθρων" με τη συνδρομή του άρχοντα Σπυλιώτη Κλωκόνη, σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό της, το οποίο αγιογραφήθηκε την ίδια περίοδο από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Μόσχου.

Τόσο η Μονή όσο και οι μοναχοί της διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Σε αυτήν κατέφυγε το 1824 - 1825 ο Ασημάκης Φωτήλας όταν διατάχτηκε η σύλληψή του από τον Κωλέττη. Επίσης, σε ένα σπήλαιο κοντά στο μοναστήρι κρυβόταν για μεγάλο διάστημα και ο Ανδρέας Ζαΐμης μαζί με τον πατέρα του μέχρι να τους δοθεί αμνηστία από την κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Σοβαρά προβλήματα αντιμετώπισε το μοναστήρι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Το 1943 λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και τα περισσότερα κειμήλιά του κλάπηκαν. Από αυτά τα μόνα που σώθηκαν είναι ορισμένοι χειρόγραφοι κώδικες σε μεμβράνη, ο παλιότερος των οποίων είναι του 1698, καθώς και ένα χειρόγραφο τετραευάγγελο του 13ου ή 14ου αιώνα.

Σήμερα η Μονή έχει ανακαινιστεί πλήρως, αλλά δεν διαθέτει δική της Αδελφότητα. Βρίσκεται δίπλα στο χωριό Αγράμπελα και 52 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα. (πηγή πληροφ. Wikipedia)

Αυτό το υπέροχο μνημείο, με όλες τις σχετικές προβλεπόμενες υποδομές φιλοξενίας, μαγειρείο,
περίθαλψη, θέρμανση, παρεχώρησε ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων, κάνοντας αυτό που η πίστη του επιτάσσει: να βοηθήσει με αγάπη τον αδύναμο και τον κατατρεγμένο, όποιος και να είναι.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι φιλοξενούμενοι έφτασαν στο μοναστήρι λίγο πριν τη μία μετά το μεσημέρι. Στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες με παιδιά, εφήβους και έφηβες από τη Σομαλία, το Σουδάν, το Κονγκό, το Ιράκ και ελάχιστοι από τη Συρία.

Τελικά παρέμειναν έπειτα από διαβουλεύσεις πέντε γυναίκες, τρεις από τη Συρία και δυο από το Ιράκ, μαζί με τέσσερα μικρά παιδιά, και οι υπόλοιποι έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο πιθανόν ότι ήταν οι Σύριες γυναίκες και παιδιά αυτές που αποφάσισαν να μείνουν .

Όπως αναφέρουν τοπικά μέσα ενημέρωσης, η τοποθεσία της μονής σε απομακρυσμένη περιοχή καθώς και το ορεινό σημείο όπου βρίσκεται, με έντονο το κρύο, ήταν οι λόγοι που αντέδρασαν οι πρόσφυγες και δεν θέλησαν να μείνουν εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν θρησκευτικός.

Είναι θλιβερό αλλά φαίνεται πως αρκετοί από τους φιλοξενούμενους δεν δείχνουν ότι βρίσκονται στη χώρα που ζητούν άσυλο με τη διάθεση να ριζώσουν σε αυτήν, εκεί που τους έχει και αυτή ανάγκη, στην επαρχία που ερημώνει. Και όπου μπορεί να τους φιλοξενήσει. Προτιμούν τα αστικά κέντρα και τελικά τη δημιουργία γκέτο, με την προοπτική ίσως να την εγκαταλείψουν αύριο.

Οι παππούδες μου, όταν ήρθαν πρόσφυγες χωρίς τίποτα από τη Μικρά Ασία, δεν διανοήθηκαν να αρνηθούν το μικρό προσφυγικό σπιτάκι στον Βύρωνα όπου τους τοποθέτησε το κράτος. όπως ούτε εκατομμύρια άλλοι σε χωριά, κάμπους, επαρχίες, παράγκες. Παρότι από οικογένειες αστικές κι εύπορες.

Λυπηρό είναι και το θέαμα ορισμένων κατοίκων που τα χωριά τους αδειάζουν και αργοπεθαίνουν και φανατίζονται από τα φοβικά ΜΜΕ. Ας ανοίξουν τις καρδιές και ας δεχτούν κοντά τους τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν, όχι μόνον από ανθρώπινη και ηθική υποχρέωση, όχι μόνον από συμφέρον, αλλά από τη θρησκευτική συνείδηση του χριστιανού, που δηλώνουν πως είναι.

Ένα μεγάλο μπράβο στον μητροπολίτη και στην εκκλησία που έκαναν το καθήκον τους κατά πώς επιτάσσει η θρησκεία που υπηρετούν και ο ιδρυτής της ο ίδιος.

Όσο γι' αυτούς που αρνούνται τη φιλοξενία σε δομές που έχει επιλέξει το κράτος στο οποίο έχουν προσφύγει, προσπαθώντας να αποφύγει την γκετοποίηση και να μοιράσει και το βάρος και το όφελος στην επικράτειά του, νομίζω ότι δίκαιο θα ήταν να μετρηθεί στην αξιολόγηση της αίτησης ασύλου τους, εάν έχουν υποβάλλει, ως σοβαρή ένδειξη ότι πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες και όχι για πρόσφυγες. Και εναλλακτικά να τους δίνεται η δυνατότητα για μεταφορά μόνο σε κλειστές δομές έως την ολοκλήρωση των διαδικασιών αξιολόγησης των αιτημάτων τους ή του επαναπατρισμού εάν δεν τους χορηγηθεί άσυλο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

H Κίνα κι η ελευθερία

Υπάρχει ένας δίκαιος προβληματισμός για το ζήτημα της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κίνα. Προφανώς υπάρχει καταπίεση, περιορισμός της ελευθερίας έκφρασης, έλεγχος των ΜΜΕ και του διαδικτύου, ακόμη στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και διώξεις των διαφωνούντων. Προφανώς, επίσης, η έκταση όλων αυτών είναι μικρότερη από την εποχή του Μάο. Αλλά ναι, είναι υψηλή.

Κατά βάση η συζήτηση γίνεται γι' αυτό το θεμελιώδες και πολύτιμο αλλά πάντα φευγαλέο, ποτέ πλήρως κατακτημένο ιδεώδες, που αποκαλούμε στη Δύση "ελευθερία" . Ποιος θα διαφωνούσε;

Ίσως έχει όμως νόημα να το δούμε κι από μια άλλη οπτική.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη ελευθερίας από τη φτώχεια. Ο φτωχός δεν είναι ελεύθερος να φάει, γιατί δεν έχει φαγητό, να μετακινηθεί γιατί δεν έχει πού να πάει, να ζήσει, να ωριμάσει και να γεράσει, γιατί πεθαίνει απ' τις ασθένειες και την εξάντληση, να μάθει γράμματα, να διαβάζει έστω κάτι, να επικοινωνεί, να έχει κάποια ευκαιρία να σκεφτεί πιο ελεύθερα, τελικά .

Η Κίνα που προέκυψε μετά τις μεταρρυθμίσεις του Τενγκ, μέσα σε 40 χρόνια από το τέλος του Μάο, (ο οποίος είχε εξολοθρεύσει εκατό εκατομμύρια από την πείνα με την περίφημη πολιτιστική επανάσταση), αυτή η νέα Κίνα, υπό άλλον αυτοκράτορα, άλλη δυναστεία, κατόρθωσε να βγάλει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους από την ακραία φτώχεια.

Όχι χωρίς έντονη άσκηση βίας, κατόρθωσε να αποφύγει πιθανότατα έναν πολύ ευρύτερο κι αιματηρό εμφύλιο, που θα είχε ενδεχόμενα πολύ
μεγαλύτερο κόστος ανθρωπίνων ζωών από τη βία ή τη συνέχιση της φτώχειας.

Δημιούργησε έτσι μια μεσαία τάξη ίση με το σύνολο της Ευρώπης, που συνεχίζει να μεγαλώνει. Δεν είναι ακριβώς κομμουνιστικό, φυσικά, το καθεστώς. Πλέον μόνο κατ' όνομα . Είναι η αρχαιότερη και αποτελεσματικότερη κομφουκιανή γραφειοκρατία του κόσμου. Με όλες τις απαγορεύσεις και τη βία, οι άνθρωποι ζουν πιο ελεύθεροι απ' ό,τι πριν 40 χρόνια.

Αν το δει κανείς από την άποψη αυτή, την πραγματιστική, η "ελευθερία" εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων να μεγαλώσουν, να εργαστούν, να είναι πιο υγιείς, να μορφωθούν, να δημιουργήσουν οικογένεια, να κάνουν μια δουλειά, κι ίσως και κάποιοι περισσότεροι να διαβάσουν αύριο Αριστοτέλη και Πλάτωνα, ακόμη και Επίκουρο και Ισοκράτη, και Σπινόζα και μετά τον Λοκ, τον Άνταμ Σμιθ. Με ο,τι άγνωστο αυτό συνεπάγεται.

Θα πει κανείς, και δικαίως, "ο ιδεαλιστής Μπακούνιν έλεγε ότι όταν ένα κομμάτι της ελευθερίας στερείται, τότε όλη η ελευθερία πάει και χώνεται σε αυτό το κομμάτι". Όμως ο Μπακούνιν δεν ήταν φτωχός, ήταν πριγκιπόπουλο. Το ποτάμι της ελευθερίας βρίσκει τον δρόμο του, κάποιον δρόμο, αν έχει νερό. Στην ξερή κοίτη της φτώχειας μόνο κουφάρια και σκελετοί σέρνονται.

Είναι λοιπόν αλήθεια και οι περιφερειακές αντιθέσεις και η καταπίεση και το ότι υπάρχει ακόμη αρκετή φτώχεια. Όπως αλήθεια είναι και η ταχύτατη μείωσή της. Και η βελτίωση της ζωής στις πόλεις και στην επαρχία, και τα νέα δίκτυα, και τα νέα δάση, και οι μακροχρόνιες περιβαλλοντικές πολιτικές και πολλά άλλα.

Οι επαναστάσεις των ακραία φτωχών, από την άλλη, όταν έγιναν για την ελευθερία, έφεραν ολοκληρωτισμούς. Βία και φτώχεια. Γιατί η ελευθερία ήταν άλλη γι' αυτούς που θέλαν κάτι να φάνε κι άλλη για τους ιδεολόγους αστούς που ήθελαν έναν άλλον κόσμο.

Των γιακωβίνων στη Γαλλία, των κομμουνιστών στην Κίνα, τη Ρωσία και δορυφόρους, τη Βόρεια Κορέα. Και τη συντήρησαν τη φτώχεια γιατί από αυτή ζούσαν, εκεί που μπόρεσαν.

Όπου υπήρξε, έστω υπό συνθήκες καταπίεσης, δημιουργία μεσαίας τάξης, το καθεστώς εξελίχθηκε πιο συχνά.

Η δημοκρατία, όταν και όπου γεννήθηκε, γεννήθηκε σε συνθήκες σχετικής ευμάρειας, τουλάχιστον μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Μεγαλύτερη σημασία έχει, λοιπόν, να δει κανείς την τάση, όχι τη στιγμιαία εικόνα. Το καθεστώς δεν είναι ίδιο 80 χρόνια. Υπάρχει ένα σημείο τομή. Που έγινε μια εσωτερική επανάσταση, όπως γίνονταν πάντα στην αυτοκρατορική Κίνα. Η δίκη της "Κλίκας των Τεσσάρων" και η απελευθέρωση της οικονομίας που ακολούθησε. Αυτό είναι πλέον άλλο καθεστώς. Δεν μπορούμε να το διακρίνουμε εύκολα με τα δυτικά /ελληνικά μας μάτια. Η αλλαγή είναι παρόμοια σαν να αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτεί ο τεράστιος εμπορικός στόλος που η ίδια η Κίνα κατέστρεψε τον 15ο αιώνα και κλείστηκε στον εαυτό της.

Στην πραγματικότητα, νομίζω ο μεγάλος αρχαιολόγος Βερνάν το είχε πει, αν δεν λαθεύω, γνωρίζουμε και κατανοούμε στη Δύση την κομφουκιανή Κίνα όσο ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες, με τα μάτια των οποίων τη βλέπουμε, και οι Κινέζοι τους Έλληνες/δυτικούς όσο οι αρχαίοι Κινέζοι. Από την εποχή των συμμετρικών φιλοσόφων, του Λαό Τσε και του Ηράκλειτου. Αυτό αρχίζει να αλλάζει (για τους Κινέζους, κυρίως). Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό, αλλά ο Όμηρος μεταφράστηκε για πρώτη φορά από έναν Κινέζο που αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτό, μόλις το '90. Σήμερα ξεφυτρώνουν σχολές κλασικών σπουδών παντού, σε όλη την επικράτεια. Και πολύ καλές μάλιστα.

Δεν ξέρω πού θα βγάλει αυτό. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα δημιουργηθεί από μια κοινωνία ούτε να πει γιατί μια κοινωνία δεν δημιούργησε κάτι αλλά κάτι άλλο, ούτε πως αυτό το κάτι θα υπάρχει για πάντα, δεν υπάρχει νομοτέλεια, όπως επισήμανε ο Καστοριάδης σε ανύποπτο χρόνο. Φαίνεται όμως πως μια νέα τάξη του λόγου, συνεπώς της εξουσίας, βρίσκεται στη γέννησή της κάπου στον κόσμο, την ίδια στιγμή που στη Δύση αναπτύσσονται νεομεσαιωνικά κινήματα επιστροφής στη φεουδαρχία.

ΥΓ.
Σε τρία διαγράμματα η μεγάλη εικόνα.
Προσέξτε κυρίως τον βασικό δείκτη ευημερίας ενός πληθυσμού, το προσδόκιμο ζωής. Ήδη έχει φτάσει επίπεδα δυτικά και προβλέπεται το 2030 να ξεπεράσει τις ΗΠΑ. Είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας, γιατί το προσδόκιμο εξαρτάται από την ποιότητα ζωής των πιο αδύναμων, τη φροντίδα των ηλικιωμένων , το σύστημα υγείας, τη βία και τα ατυχήματα και την ποιότητα του περιβάλλοντος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος