Η υποκρισία των ισχυρών και η απελπισία των παγιδευμένων

Για όσους μιλούν για ιδιωτικά πανεπιστήμια των πλουσίων για τα παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στα αστικά κέντρα κυρίως, έχουν υπολογίσει πόσο κοστίζει στην οικογένειά του ένα παιδί που σπουδάζει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, πλάι στο σπίτι του, στο καλύτερο κολέγιο στο αντικείμενο που θέλει, και πόσο αν σπουδάσει σε κάποιο άσχετο τμήμα ΤΕΙ ή ΑΕΙ στο Αγρίνιο, ή στη Λάρισα, ή στον Έβρο, γιατί "εκεί πέρασε"; κι αν μπορεί ένα φτωχότερο παιδί να το αντέξει; Έστω και δουλεύοντας, κι αν μπορεί να βρει καμία παράλληλη δουλειά εκεί; Για να ζουν παρασιτικά τοπικές κοινωνίες από τα λεφτά των άλλων, μεσαίων και μικρομεσαίων των αστικών κέντρων, αντί να επενδύσουν στην ανάπτυξη των δικών τους πόρων και παραγωγής οι ίδιοι και το κράτος στις υποδομές τους.

Πόσο κοστίζει στην κοινωνία (και στο κράτος) να σπουδάζει ανθρώπους σε κάτι που τους έτυχε και όχι σε κάτι που επέλεξαν;

Και πόσο υποκριτικό ήταν να μην αναγνωρίζονται τόσα χρόνια τα ισότιμα επαγγελματικά δικαιώματα, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί συνεχίζουμε να ταυτίζουμε, μόνοι εμείς, το πτυχίο με την αποκλειστική πρόσβαση στο Ελληνικό δημόσιο ή σε κλειστές αγορές εργασίας;

Πόσο υποκριτικό, όταν το μόνο που έχει να κάνει το δημόσιο και οι άλλοι φορείς είναι αντικειμενικοί διαγωνισμοί μέσω ΑΣΕΠ για τις προσλήψεις τους, όπου ισότιμα θα συμμετέχουν όλοι; Και αξιολόγηση δοκιμαστική τον πρώτο χρόνο στη δουλειά πριν τη μονιμοποίηση.

Όταν έχει να γίνει διαγωνισμός ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς δέκα χρόνια και βάλε, ενώ οι λίστες θα έπρεπε να ανανεώνονται κάθε δύο τρία χρόνια, και προσλαμβάνονται ακόμη με σειρά προτεραιότητας και κάθε είδους χαρτιά άνθρωποι στο δημόσιο, όταν αυτά θα έπρεπε να είναι μόνο απλές προϋποθέσεις συμμετοχής στους διαγωνισμούς όπου θα εξετάζονται οι γνώσεις και οι δεξιότητες, με μόνο πριμ τα χρόνια ανεξάρτητα αξιολογημένης εμπειρίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα; Πόσο καλύτερο θα ήταν το ίδιο το δημόσιο και οι φορείς του; Πόσες παραπάνω ευκαιρίες θα είχαν οι νεώτεροι, οι ικανότεροι; Πόσο θα βελτιώνονταν τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ με απαίτηση πλέον των ίδιων των φοιτητών τους, για να βγαίνουν καλύτεροι και ικανότεροι στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας, δημόσια και ιδιωτική; Πόσο γρηγορότερα όλοι θα έβρισκαν κάτι άλλο που ξέρουν και θέλουν να το κάνουν καλά, γιατί σε αυτό έχουν παραπάνω ταλέντο;

Μήπως όμως είναι αυτό ακριβώς που φοβούνται οι δύο κυρίαρχες ομάδες:

- Οι εύπορες ελίτ της χώρας, που ούτως ή άλλως μπορούν να επιλέξουν το καλύτερο στο εξωτερικό για τα παιδιά τους,

- Και οι λιγότερο ικανοί, που απλά βρέθηκαν πιασμένοι στην παγίδα του "χαρτιού" που έφτιαξαν γι' αυτούς οι πρώτοι, ώστε να κυριαρχούν στη μετριότητα. Επένδυσαν στην εκπαίδευσή τους ό,τι επένδυσε ο καθείς σαν να 'βγαζε άδεια ταξί ή φαρμακείου. Και θέλουν να εξαργυρώσουν κατά προτεραιότητα.

Και οι πρώτοι, οι ισχυροί, να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει μέσω της Τριτοβάθμιας και των κλειστών επαγγελμάτων. Και να τα εξαργυρώνουν σε ψήφους κι εξουσία.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος