Ένα περιστατικό στη Βαρκελώνη

Η Βαρκελώνη από ψηλά

Πριν μερικές ημέρες ένας φίλος, φεύγοντας από τη γειτονιά μου στη Βαρκελώνη αργά το βράδυ, σταμάτησε ένα ταξί για να επιστρέψει σπίτι του. Μόλις μπήκε στο ταξί, που οδηγούσε ένας μεσόκοπος συνεσταλμένος μουσουλμάνος με την τυπική γενειάδα, είδε με έκπληξη έναν άλλο ταξιτζή που έρχονταν πίσω του να του χτυπά το παράθυρο βρίζοντας με χυδαίο και προσβλητικό τρόπο, γιατί του πήρε τον πελάτη. Τον χτύπησε με μια γροθιά με δύναμη στο πρόσωπο κι έφυγε βρίζοντας. Πιθανότατα δεν θα τολμούσε να το κάνει αυτό εάν ο συνάδελφός του είχε άλλη όψη, ούτε να ξεστομίσει αυτά που ξεστόμισε.

Ο άνθρωπος ήταν σοκαρισμένος και φοβισμένος ιδιαίτερα. Δεν ανταπέδωσε ούτε επιχείρησε να αμυνθεί. Στα 15 χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά, για να θρέψει την οικογένειά του, δεν του είχε ποτέ συμβεί κάτι παρόμοιο, όπως είπε.

Ο φίλος μου, που είδε τη σκηνή από το πίσω κάθισμα, είχε την ψυχραιμία να κρατήσει τον αριθμό του ταξί του δράστη, παρότρυνε τον οδηγό να το καταγγείλει στις αρχές και να αναφέρει το περιστατικό στο αφεντικό του (προφανώς εργάζονταν σε κάποια εταιρεία ή ιδιοκτήτη) και του άφησε το τηλέφωνό του για ό,τι απαιτηθεί, με την ελπίδα να εντοπιστεί και να υποστεί τις συνέπειες ο άθλιος. Πίστεψε πως δύσκολα θα έφτανε ως εκεί, είτε διότι δεν θα το ανέφερε το θύμα, φοβούμενο για τη δουλειά του ή για άλλες επιπλοκές, όπως γίνεται συχνά, είτε δεν θα το προωθούσε ο ιδιοκτήτης ή η εταιρεία, λόγω «επαγγελματικής αλληλεγγύης». 

Ευτυχώς διαψεύστηκε! Η Αστυνομία της πόλης σήμερα, μια βδομάδα μετά, τον κάλεσε να καταθέσει ως μάρτυρας στην υπόθεση για τα περαιτέρω. Αισθάνθηκα, όπως κι αυτός, μια ανακούφιση μαζί με μιαν ελπίδα. 

«Οι πιο καυτές γωνιές της κόλασης είναι κρατημένες γι' αυτούς που σε καιρούς ηθικής κρίσης διατηρούν την ουδετερότητά τους», έγραφε ο Δάντης, πριν επτά αιώνες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος