Saturday, January 21, 2017

Οι εμφύλιοι δίχως τέλος


Share/Bookmark
Την άνοιξη του 1865, μετά από τέσσερα χρόνια μαχών, έληξε ο Εμφύλιος πόλεμος της Αμερικής με τη νίκη της Ένωσης. Άφησε πίσω του 1.030.000 θύματα, εκ των οποίων 800.000 στρατιώτες, σε σύνολο πληθυσμού 31,5 εκατομμύρια. Συνολικά περισσότερα από όλους τους άλλους πολέμους της Αμερικής αθροιστικά έως και τις μέρες μας. Περιλαμβανομένων του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου και του πολέμου του Βιετνάμ. Οι καταστροφές σε υποδομές ήταν τεράστιες. 

Συγκρούστηκαν δυο αιώνες. Ο 18ος, που στον φεουδαρχικό νότο, όπου οι σκλάβοι έπαιζαν τον ρόλο των κολλήγων, κρατούσε ακόμη, και ο 19ος, η σύγχρονη εποχή, της βιομηχανικής επανάστασης και των νέων αστικών και εργατικών στρωμάτων.

Στην Ελλάδα η σύγκρουση αυτή έλαβε χώρα αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, από το '46 έως το '49. Πρόσθεσε περίπου 50.000 θύματα και χιλιάδες πρόσφυγες στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας, στο μισό εκατομμύριο θυμάτων του Παγκόσμιου Πολέμου, σε σύνολο πληθυσμού 7,3 εκατομμυρίων, κατέστρεψε τις υποδομές και αναδιάρθρωσε βίαια τον κοινωνικό ιστό της χώρας, όπως και στις ΗΠΑ. Οι ηττημένοι, κάτω από μια μεταφυσική ιδεολογία, αντιπροσώπευαν τελικά και στην Ελλάδα έναν ιστορικό αναχρονισμό. 


Καμία από τις δυο κοινωνίες δεν έλυσε τα εσωτερικά της θέματα που γέννησαν τους Εμφυλίους, εντέλει καμία δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με το παρελθόν της. 


Με τον νέο αιώνα, κατά τρόπο παράδοξο, οι ηττημένοι του τότε επανήλθαν μεταμφιεσμένοι, ως καρικατούρες. Η ειρωνεία είναι πως επανήλθαν μέσω των θεσμών της Δημοκρατίας που υπερασπίστηκαν και εγκαθίδρυσαν οι νικητές. 


Βαθύ πράγμα οι Εμφύλιοι. Δεν ξεριζώνονται.Υφέρπουν, αναπαράγονται διαθλασμένοι, και στην πρώτη ευκαιρία, εκεί που νομίζεις πως έχουν λησμονηθεί, και ίσως γι' αυτό, παίρνουν εκδίκηση, εμφανίζονται από το πουθενά μεταμορφωμένοι σε μεταμοντέρνα φεουδαρχία.


Εκδίκηση πικρή για όσους πιστεύουν πως η ιστορία πηγαίνει μόνο μπροστά. Ο χρόνος μπορεί, η ιστορία όχι κατ’ ανάγκη. Η ροή της είναι μάλλον κυκλική, μια διαρκής υπόμνηση της αμνησίας του είδους μας.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος


No comments:

Post a Comment