Monday, July 17, 2017

Η Ηριάννα και η ηθική προϋπόθεση


Share/Bookmark
Από ό,τι κατάλαβα, μια νέα κοπέλα, που επιπλέον φαίνεται σοβαρή και εργατική, διατηρούσε και διατηρεί (;) σχέση με έναν τρομοκράτη. Αρκεί αυτό για να καταδικαστεί; Ούτε κατά διάνοια. Εκφράζει απόψεις του ίδιου πολιτικού χώρου με τον τρομοκράτη; Φυσικά, δεν είναι αρκετό για να αποδείξει κανείς ότι έχει συμμετάσχει σε τρομοκρατικές ενέργειες. Έχει επικροτήσει ή έχει τηρήσει στάση ουδέτερη σε σχέση με περιστατικά βίας και τρομοκρατίας (δεν το γνωρίζω); Ούτε αυτό είναι αρκετό για να καταδικαστεί ένας άνθρωπος, μήτε αποδεικνύει ότι ήταν σε γνώση της δραστηριότητας του συντρόφου της και τηρούσε σιγή καλύπτοντας έναν εγκληματία. Πιθανόν ο ίδιος να την προστάτευσε από αυτό. Βρέθηκε αξιόπιστο ίχνος της σε όπλο που συσχετίζεται με τη συμμορία που ανήκε ο σύντροφός της; Συνεπάγεται αυτόματα σε συνδυασμό με τα προηγούμενα ότι αποδεικνύεται η γνώση ή/και εμπλοκή της; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα, η απάντηση του οποίου δεν είναι εύκολη. Αναμφίβολα κινεί σοβαρές υποψίες, είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη, που ανάλογα τις περιστάσεις θα μπορούσε ή όχι να είναι και επαρκής απόδειξη.

Η τεκμηρίωση όμως της ενοχής ενός ανθρώπου για κάτι τόσο σοβαρό δεν είναι μια απλή υπόθεση. Μπορεί κανείς να αμφιβάλλει δίκαια ή άδικα για τον επαγγελματισμό των διωκτικών αρχών και των δικαστικών λειτουργών. Μπορεί να μην κατόρθωσαν να ανακαλύψουν επαρκή στοιχεία, μαρτυρίες, εικόνες, ηχογραφήσεις, πρόσθετα στοιχεία που διασταυρώνουν τα ευρήματα, ή να εκμαιεύσουν ικανές αντιφάσεις και ομολογίες από τους κατηγορούμενους και την ίδια. Μπορεί να είναι ένοχη, μπορεί να υπάρχει ακόμη αμφιβολία για την ενοχή της.

Νομίζω όμως ότι κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι για να καταδικαστεί ένας άνθρωπος, και μάλιστα για κάτι τόσο σοβαρό, πρέπει οι δικαστές να είναι πεισμένοι ότι τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Είναι βασική αρχή δικαίου ότι είναι προτιμότερο ένας ένοχος να κυκλοφορεί ελεύθερος από ένας αθώος στη φυλακή. Εάν είναι η περίπτωση, θα είμαι πάντα πλάι του.

Δεύτερον, ότι κανείς δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη σοβαρή, εάν δεν έχει πλήρη εικόνα της δικογραφίας, των μαρτυριών, των στοιχείων.

Και τρίτον, πως πάντα υπάρχουν περιθώρια λάθος εκτίμησης. Στη Δημοκρατία μόνο, και όχι στα καθεστώτα που ονειρεύονται αυτά τα κτήνη, η θανατική ποινή απαγορεύεται, τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό δικαιικό σύστημα που ανήκει και η χώρα μας. Η κατηγορούμενη και οι οικείοι της έχουν δικαίωμα να εξαντλήσουν τα ένδικα μέσα, εθνικά και διεθνή, και οι πολίτες να της συμπαρασταθούν. Και εάν πράγματι υπάρχουν αμφιβολίες και κακώς καταδικάστηκε, να αφεθεί ελεύθερη. Θα έπρεπε επίσης να αποζημιωθεί πλήρως για τη ζημία που υπέστη.

Όλα αυτά υπό μια (ηθική) προϋπόθεση:

Πως τόσο η ίδια όσο και οι συμπαραστάτες, αν δεν θέλουν να την κάνουν μέρος ενός προβλήματος που ισχυρίζονται ότι δεν είναι (αυτό είναι το βασικό της επιχείρημα, πως δεν είναι τρομοκράτης, δεν συμμετείχε και δεν ήταν σε γνώση των πράξεων βίας που τελούνταν από κοντινούς της ανθρώπους) δεν προσβλέπουν στην αθώωση ως δικαίωση της τρομοκρατίας και των πράξεων αυτών. Αλλά, αντιθέτως, αν πράγματι θέλουν να τη βοηθήσουν, είναι έτοιμοι να το αναγνωρίσουν σαν δικαίωση της Δημοκρατίας και των κανόνων της.

Διότι στον κόσμο, στο καθεστώς για το οποίο πολεμούν οι εγκληματίες φίλοι της, οι ξυλοδαρμοί, ο εκφοβισμός, η θανατική ποινή, οι εν ψυχρώ "εκτελέσεις" είναι οι συνήθεις μέθοδοι ορισμένων αυτόκλητων και αυτοανακηρυγμένων δικαστών, έξω από κάθε κανόνα και κάθε λογοδοσία.

Στο σύστημά τους, στον κόσμο τους, η αντίστοιχη Ηριάννα, θα ήταν ήδη νεκρή. Τόσο νεκρή όσο ο Μπακογιάννης, όπως ο Αξαρλιάν, όπως οι νεκροί της Μαρφίν.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος






No comments:

Post a Comment