Μιλούσα πριν από λίγο, παίρνοντας πρωινό, με έναν Αμερικανό φίλο, γύρω στα 23, από τη Βιτρτζίνια,που ζει στη Νέα Υόρκη. Εμφάνιση κλασικού Αμερικανού college boy, (μηχανικός σπούδασε) καλού παιδιού αλλά όχι αδύναμου: ψηλός, λευκός, ελαφρώς κοκκινοτρίχης.
Ταξιδεύει στην Ευρώπη, όπως πολλοί συμπατριώτες του νέοι, που κάνουν το μεγάλο αυτό ταξίδι, Βερολίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Μαδρίτη... για να ανοίξει το μυαλό τους στον κόσμο και στις ρίζες τους. Και τώρα για να αναπνεύσουν από την πορτοκαλί μάστιγα που έχει ενσκήψει στον τόπο τους.
Είναι εβραίος, αλλά δεν ξεχωρίζει από κάτι. Θα μπορούσε να είναι χριστιανός, μουσουλμάνος ή άθεος. Συνήθιζε να φορά ένα μικρό αστεράκι του Δαυίδ, σαν σταυρουδάκι, μέσα από την μπλούζα του. Με ρώτησε αν μπορεί να το φορά άφοβα στη Βαρκελώνη. Παραξενεύτηκα.Τον ρώτησα γιατί.
Μου απάντησε πως στο Παρίσι, που αγαπά, τις λίγες μέρες που έμεινε, δυο φορές είχε θέμα. Τη μια στο μετρό, από κάποια παρατήρηση, την άλλη σε ένα μπαρ, όπου η ιδιοκτήτρια τον φόβισε προστατευτικά, λέγοντάς του καλύτερα να το βγάλει, γιατί μπορεί να πέσει θύμα βίας.
Του είπα πως εδώ σε εμάς, στην Ισπανία, το πιο πιθανό θα ήταν να το δει κανείς σαν new age symbol παρά σαν στοιχείο θρησκευτικής ταυτότητας. Σύμβολο αυτής της νέας εποχής που τα πάντα ανακατεύονται κι εξουδετερώνονται, μαζί με τα νοήματα τους, γίνονται στυλ, και μετανοηματοδοτούνται, αισθητικά.
Με ρώτησε αν υπάρχουν εβραίοι εδώ. Του είπα για τους Σεφαρδίτες εβραίους της Ισπανίας, που εξόρισαν οι Καθολικοί Βασιλείς, μαζί με την ευκαιρία της Ισπανίας να γίνει το πρώτο δυτικό χρηματοοικονομικό κι εμπορικό κέντρο, την εποχή που το χρυσάφι συνέρρεε από τις αποικίες.
Κατέληξαν στην ανεκτικότερη Οθωμανική αυτοκρατορία, πάρα πολλοί στη Θεσσαλονίκη, όπου τέσσερις αιώνες μετά τους βρήκε η λαίλαπα του ναζισμού και τους αφάνισε, σαν τη μεγάλη φωτιά, τη γλώσσα, τις μουσικές, την οικονομία τους. Μαζί με τα τελευταία στοιχεία από τον κοσμοπολίτικο πολυφυλετικό χαρακτήρα της μακεδονικής πόλης, που υπήρξε ένα από τα κέντρα των Βαλκανίων όπου συναντιώνταν όλες οι φυλές τους. Κι έκτοτε απόμεινε να τον αναζητά αυτόν τον χαρακτήρα, σαν μνήμη του μέλλοντός της.
Ομολογώ πως μου φάνηκε κάπως τρομακτικό: η εμπειρία ενός κανονικού νέου, που δεν ξεχωρίζει για κάτι, σε μια πόλη που αγαπά, στο Παρίσι, να αισθάνεται ανασφάλεια και να δέχεται νουθεσίες για ένα αστεράκι του Δαυίδ.
Σαν να μισοπροβάλλει τρίζοντας ένα φριχτό χέρι από τα χειρότερα υπόγεια της ιστορίας.
Ταξιδεύει στην Ευρώπη, όπως πολλοί συμπατριώτες του νέοι, που κάνουν το μεγάλο αυτό ταξίδι, Βερολίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Μαδρίτη... για να ανοίξει το μυαλό τους στον κόσμο και στις ρίζες τους. Και τώρα για να αναπνεύσουν από την πορτοκαλί μάστιγα που έχει ενσκήψει στον τόπο τους.
Είναι εβραίος, αλλά δεν ξεχωρίζει από κάτι. Θα μπορούσε να είναι χριστιανός, μουσουλμάνος ή άθεος. Συνήθιζε να φορά ένα μικρό αστεράκι του Δαυίδ, σαν σταυρουδάκι, μέσα από την μπλούζα του. Με ρώτησε αν μπορεί να το φορά άφοβα στη Βαρκελώνη. Παραξενεύτηκα.Τον ρώτησα γιατί.
Μου απάντησε πως στο Παρίσι, που αγαπά, τις λίγες μέρες που έμεινε, δυο φορές είχε θέμα. Τη μια στο μετρό, από κάποια παρατήρηση, την άλλη σε ένα μπαρ, όπου η ιδιοκτήτρια τον φόβισε προστατευτικά, λέγοντάς του καλύτερα να το βγάλει, γιατί μπορεί να πέσει θύμα βίας.
Του είπα πως εδώ σε εμάς, στην Ισπανία, το πιο πιθανό θα ήταν να το δει κανείς σαν new age symbol παρά σαν στοιχείο θρησκευτικής ταυτότητας. Σύμβολο αυτής της νέας εποχής που τα πάντα ανακατεύονται κι εξουδετερώνονται, μαζί με τα νοήματα τους, γίνονται στυλ, και μετανοηματοδοτούνται, αισθητικά.
Με ρώτησε αν υπάρχουν εβραίοι εδώ. Του είπα για τους Σεφαρδίτες εβραίους της Ισπανίας, που εξόρισαν οι Καθολικοί Βασιλείς, μαζί με την ευκαιρία της Ισπανίας να γίνει το πρώτο δυτικό χρηματοοικονομικό κι εμπορικό κέντρο, την εποχή που το χρυσάφι συνέρρεε από τις αποικίες.
Κατέληξαν στην ανεκτικότερη Οθωμανική αυτοκρατορία, πάρα πολλοί στη Θεσσαλονίκη, όπου τέσσερις αιώνες μετά τους βρήκε η λαίλαπα του ναζισμού και τους αφάνισε, σαν τη μεγάλη φωτιά, τη γλώσσα, τις μουσικές, την οικονομία τους. Μαζί με τα τελευταία στοιχεία από τον κοσμοπολίτικο πολυφυλετικό χαρακτήρα της μακεδονικής πόλης, που υπήρξε ένα από τα κέντρα των Βαλκανίων όπου συναντιώνταν όλες οι φυλές τους. Κι έκτοτε απόμεινε να τον αναζητά αυτόν τον χαρακτήρα, σαν μνήμη του μέλλοντός της.
Ομολογώ πως μου φάνηκε κάπως τρομακτικό: η εμπειρία ενός κανονικού νέου, που δεν ξεχωρίζει για κάτι, σε μια πόλη που αγαπά, στο Παρίσι, να αισθάνεται ανασφάλεια και να δέχεται νουθεσίες για ένα αστεράκι του Δαυίδ.
Σαν να μισοπροβάλλει τρίζοντας ένα φριχτό χέρι από τα χειρότερα υπόγεια της ιστορίας.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
ΦΕΥ!...
ReplyDelete