Ο ιός εντός μας

Μπορεί να μην είναι τόσοι πολλοί τελικά όσο νομίζουμε, όμως όσοι είναι, είναι πολύ φοβισμένοι, αν κρίνει κανείς από τον θόρυβο που προκαλούν αρνούμενοι την πραγματικότητα μιας επικίνδυνης ασθένειας που εξελίχθηκε σε πανδημία.

Η άρνηση της πραγματικότητας, το καταφύγιο σε έναν φανταστικό κόσμο, προστατεύει ψυχολογικά τους αρνητές από το ασήκωτο βάρος του κινδύνου του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι ανάμεσά τους είναι ή γίνονται πιο πολύ θρήσκοι κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Το ύστατο ψυχολογικό καταφύγιο. Είναι απολύτως κατανοητή ακόμη η επιθετικότητα απέναντι σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε τους φέρνει αντιμέτωπους με μια ενδεχόμενα θανατηφόρα πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να διαχειριστούν.

Μια άλλη κατηγορία ανάμεσά μας πέφτει στην κατάθλιψη και πρέπει να αναζητήσει και να προσφερθεί βοήθεια.

Αλλά οι πλέον θορυβώδεις αρνητές είναι αυτοί που κατά βάθος αγαπούν τη ζωή (τους) τόσο πολύ, που δεν μπορούν λογικά να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα να τη χάσουν. Αμφιβάλλουν όμως και για την πίστη τους στη μετά θάνατον σωτηρία, αλλιώς δεν θα είχαν λόγο να επιδεικνύουν τόσο επουσιώδη στοιχεία της θρησκείας (και κατά βάθος το γνωρίζουν) όπως το αν θα προσευχηθεί κάποιος στον ναό, ή σπίτι του, ή αν θα κοινωνήσει από το ίδιο ή άλλο κουταλάκι. Πράγματα που για κάποιον που πιστεύει αληθινά βαθιά σε έναν Θεό που του εξασφαλίζει την Ανάσταση νεκρών μετά τον βιολογικό θάνατο, μέσω της προσευχής και της αγάπης για τον συνάνθρωπο, δεν θα είχαν κανένα νόημα.

Ακόμη και οι νέοι αρνητές προέρχονται από μια θεολογία, την κομμουνιστική, στην οποία κατά βάθος δεν πιστεύουν πια αλλά δίνει νόημα στη ζωή και τους απομακρύνει από τον φόβο του θανάτου (τους ή αγαπημένων τους).

Με δυο λόγια, πρόκειται για μια φυσική ανθρώπινη αδυναμία, τόσο κοινή όσο και πανάρχαιη, που τροφοδοτεί μια έντονη ψυχολογική αντίδραση. Συχνά μπορεί να εκφράζεται ως επιθετική άρνηση, που ανακουφίζει περισσότερο όταν βρίσκει αντίπαλους άλλους ανθρώπους, μέσα από έναν απλό ψυχολογικό μηχανισμό. Οι λογικοί νομίζουν πως επιχειρηματολογώντας θα πείσουν τον φοβισμένο. Αυτός τους χρησιμοποιεί για να εξανθρωπίσει τον τρομερό φόβο του. Εστιάζοντας στο πρόσωπό τους και χάρη στα παλαβά η συνωμοσιολογικά επιχειρήματά του που κάνουν τους λογικούς να αντιδρούν επίμονα, ο φοβισμένος αποτρέπει το έλλογο εγώ του να ανοίξει την πόρτα στον φόβο που κατατρώει την ψυχή του. Ψάχνει αντίπαλους και συνενόχους για να αποφύγει Αυτό που δεν έχει κανέναν αντίπαλο ή συνένοχο. Γιατί είναι εντός του. Όπως ο ιός.

Δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, με ψυχικά εμβόλια αυτός ο ιός ούτε με επιχειρήματα. Κάνουμε ψυχικά αντισώματα οι άνθρωποι βαδίζοντας, με κάθε οριστική απώλεια και τη μνήμη της που μας χαράζει, προεικάζοντας τη μελλοντική δική μας. Ίσως λίγη στοργή και λιγότερη αντιπαράθεση τα υποβοηθά πού και πού, όπως ο ήλιος τη σύνθεση ορισμένων βιταμινών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος