Ο παθογόνος παράγων εκκολάφθηκε εδώ και χρόνια, στα πουπουλένια υπερπροστατευμένα χρόνια ενός μέρους των νεωτέρων γενεών, μεταδόθηκε από γονείς και παππούδες που νόμιζαν ότι η ανοσία στις καταστροφές που εκείνοι είχαν ζήσει είναι κληρονομική, που δεν τους έκαναν έγκαιρα εμβόλιο πραγματικότητας, και δεν επέτρεψαν ούτε στο εκπαιδευτικό σύστημα να τους το κάνει, μην πάθουν τίποτα τα παιδιά.
Έτσι πέρασε το φράγμα των γενεών όπως ο κορωνοϊός αυτό των ειδών, και μεταλλάχθηκε στις άπειρες αντανακλάσεις του στα social media, ιδανικό χώρος εκκόλαψης κι αναπαραγωγής. Ο ιός αυτός μεγαλώνει μέσα σε ψηφιακές κύστες ψεμάτων που μοιάζουν κάπως εξωτερικά με τις κανονικές σκέψεις, αυτές της πραγματικής ζωής, έχουν κάποια ψήγματα πρωτεΐνης αληθειών μεταλλαγμένα σε τέρατα.
Εκεί συσσωρεύεται ο παθογόνος ιός και, όπως η πρόσβαση είναι ανεύθυνη και απεριόριστη, προσελκύει όλο και παραπάνω νέα ψέματα.
Έτσι η λοιμωξιογόνος κύστη παίρνει μορφή φούσκας που όλο και φουσκώνει, πότε πότε διαρρέουν πακέτα μολυσμένων ιδεών και κυττάρων στον πραγματικό κόσμο, όπως αυτά στις εικόνες, άλλες φορές ερεθίζονται και σπάνε πολλές κύστες μαζί, αμολώντας το μολυσμένο περιεχόμενό τους στο σύνολο της πραγματικότητας. Γίνονται τότε παλαβές απαιτήσεις, σχιζοφρενικές συμπεριφορές του κοινωνικού εγκεφάλου, γίνονται ψήφοι που αλλοιώνουν τους θεσμούς, Ορμπάν, Τσίπρες, Τραμπ, Βελόπουλοι, Μελανσόνηδες, Ευαγγελιστές πάστορες, μητροπολίτες του λιμανιού, αψεγάδιαστοι ψεκασμένοι όλων των αποχρώσεων κι όλων των μορφών, θύτες και θύματα του ίδιου παθογόνου, του ίδιου ιού, που μεταλλάσσεται με ταχύτητα και παίρνει τον έλεγχο του εγκεφάλου του ξενιστή του, για να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο εξοντώνοντας τον, κι αυτόν και το είδος του. 
Τον κάνουν να πιστέψει πως η μόνη πραγματικότητα που δίνει νόημα στη ζωή του είναι η δική του, ένα πάρτυ, μια ταβέρνα, ένα κλαμπ, μια λειτουργία σε κλειστό χώρο, πως χωρίς αυτά τίποτε δεν τον σώζει από τον χαμό της έλλειψης νοήματος στη ζωή, τον κάνουν να λειτουργεί διαρκώς σε ένα εξωπραγματικό σύμπαν, μια αλλόκοτη γιορτή όπου ανακατεύονται ιδέες, επιθυμίες και συναισθήματα σε ένα κουβάρι χωρίς αρχή μέση και τέλος. Και κάπως χωρίς να το πολυσκέφτεται, νομίζει πως αυτά, τα δευτερεύοντα που νοηματοδοτούν τη δική του ζωή, είναι δεδομένα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμη κι αν χαθούν αυτά που νοηματοδοτούν και συντηρούν ακόμη τις ζωές των άλλων και φυσικά τη δική του: η τροφή, η στέγη, η ενέργεια, το εμπόριο, το σύστημα υγείας, η καθαριότητα, τα περίπλοκα συστήματα παραγωγής κι επικοινωνίας.
Γίνονται όλα στο μυαλό του ένα κουβάρι που όταν ξετυλίγεται αφήνει έναν κόμπο, έναν μοναχικό κόκκινο κόμπο, τόσο μόνον όσο είναι κάθε άτομο σε αυτά τα σκιρτήματα φόβου των αλλοπαρμένων μελών ενός είδους που κυριάρχησε στον πλανήτη επειδή ανέπτυξε (μόνο αυτό!) την ενσυναίσθηση. Τη δυνατότητα να κατανοεί και να μπαίνει στη θέση του συνανθρώπου του, των άλλων ατόμων του είδους του, δηλαδή, και γι' αυτό να υπερασπίζεται το σύνολο των μελών με αυταπάρνηση, γιατί γνωρίζει ότι το μικρό και ασήμαντο άτομό του είναι ένα καταδικασμένο ζωάκι μόνο του, αν έτσι σκέφτονταν κι αισθάνονταν όλοι οι άλλοι του είδους του.
Κι έγινε έτσι ο homo sapiens είδος κυρίαρχο. Το οποίο θα εκλείψει κάποτε από το πρόσωπο της γης, όταν μεγαλώσει η τελευταία εκείνη μεταλλαγμένη γενιά, που θα έχει απωλέσει τη μοναδική βιολογική δυνατότητα της ενσυναίσθησης εντελώς.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Δείτε σχετικά:
No comments:
Post a Comment