«Δεν υπερασπίζομαι ενάντια σε κατηγόρους, στους οποίους δεν δίνω το δικαίωμα να κατηγορήσουν εμένα και τους συμπατριώτες μου. Δεν ασχολούμαι με κατηγορίες, οι οποίες αποτελούν θέματα εσωτερικά των Γερμανών και επομένως δεν αφορούν τους ξένους. Δεν προβάλλω καμία αντίρρηση ενάντια στις εκφράσεις, οι οποίες στρέφονται κατά της τιμής μου και της τιμής ολόκληρου του γερμανικού λαού. Αντιθέτως, θεωρώ τις κατηγορίες αυτές των αντιπάλων μου τιμή. Είχα την τύχη να δράσω πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του. Ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα να σβήσω τα χρόνια αυτά από την ύπαρξή μου. Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου. Δεν μετανοώ για τίποτα. Εάν βρισκόμουν πάλι στην αρχή, θα ενεργούσα πάλι καθώς ενέργησα, ακόμα κι αν ήξερα, ότι στο τέλος θα βρω τον θάνατο στις φλόγες. Δεν έχει σημασία τι θα κάνουν οι άνθρωποι, αφού κάποτε θα βρεθώ μπροστά στο δικαστήριο της αιωνιότητας. Μόνο απέναντί του θα λαμβάνω ευθύνη, και ξέρω πως θα αθωωθώ.»
Τη δήλωση αυτή δεν την ανακάλεσε ποτέ.
Από το 1966, που οι Μπάλντουρ φον Σίραχ και Άλμπερτ Σπέερ ολοκλήρωσαν την έκτιση της ποινής τους και εγκατέλειψαν το Σπάνταου, ο Ες παρέμεινε ο μόνος κρατούμενος σε ολόκληρη τη φυλακή από το 1966 μέχρι τον θάνατό του το 1987.
Στις 17 Αυγούστου 1987, σύμφωνα με τις αρχές της φυλακής, ο Ες αυτοκτόνησε χρησιμοποιώντας ένα καλώδιο που είχε δέσει στο χερούλι του παραθύρου του." (Πηγή wiki)
Νομίζω πως είναι απολύτως συνεπές με τη φιλελεύθερη αντίληψη ότι ένας εγκληματίας, οποιοσδήποτε, είναι ελεύθερος να αυτοκτονήσει (ή να κόψει το αυτί του αν θέλει) προκειμένου, όπως πιθανότατα νομίζει, να ηρωοποιηθεί παραμένοντας συνεπής στις εγκληματικές απόψεις του, προβάλλοντας οποιαδήποτε απαίτηση.
Το κράτος δικαίου δεν έχει το δικαίωμα να κάνει διακρίσεις έναντι άλλων εγκληματιών ανάλογα με τη δυνατότητά τους να απειλούν να αυτοκτονήσουν ή να ακρωτηριαστούν και να το διαπράξουν. Μια τέτοια διάκριση θα έδινε, πιστεύω, τη βάση να διεκδικήσουν όλοι αυτή την ευνοϊκή διακριτική συμπεριφορά του κράτους, με την ίδια μέθοδο. Ηθικά, ενδεχομένως και νομικά, με σχετικές προσφυγές. Θα ήμουν μαζί τους σε αυτή την περίπτωση. Νομίζω πως θα είχαν δίκιο.
Δεν έχει επίσης κανένα δικαίωμα για οποιονδήποτε λόγο, δημοσίας τάξεως ή άλλον, να τον εμποδίσει δια της βίας να αυτοκτονήσει ή να κάνει κακό στον εαυτό του, παρά μόνον εάν αυτό γίνεται εν βρασμώ ψυχής ή έχει παρουσιάσει ψυχικές διαταραχές τέτοιες που να έχει το ακαταλόγιστο. Αυτά τα γνωματεύουν οι αρμόδιοι επιστήμονες ψυχίατροι.
Εάν οι αυτοκαταστροφικές πράξεις του είναι απόρροια λογικής, δεν έχει κανένα δικαίωμα το κράτος να παρέμβει στην ελεύθερη βούληση του ατόμου να μην επιθυμεί να ζήσει στις συνθήκες και τον χώρο που ζουν οι συγκρατούμενοί του με παρεμφερή εγκλήματα και να βάλει τέρμα στη ζωή του, με τον τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως αξιοπρεπή ή συνεπή. Είναι σεβασμός προς την ελεύθερη θέλησή του.
Ο ίδιος ο εγκληματίας στην Ελλάδα, ο Κουφοντίνας εν προκειμένω, διαθέτει μια επιπλέον δυνατότητα που του δίνει μεγαλόψυχα το κράτος δικαίου και το Σύνταγμα, την οποία ο εν λόγω εν δυνάμει αυτόχειρας δεν έχει ακόμη ασκήσει: έχει το δικαίωμα να ζητήσει Χάρη από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετατροπή της ποινής του σε κάτι που ενδεχόμενα ο ίδιος θα θεωρούσε ανεκτό για να συνεχίσει να έχει νόημα η ζωή του.
Φυσικά, κάτι τέτοιο για να εξεταστεί έστω θα προϋπέθετε καταρχάς τη μεταμέλειά του για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει και την έμπρακτη αποκήρυξη της βίας με λόγο και έργο.
Πώς θα σας φαινόταν εάν ο αμετανόητος Ρούντολφ Ες, ο μοναδικός τελευταίος κρατούμενος της φυλακής Σπαντάου του Βερολίνου, είχε κάνει απεργία πείνας ζητώντας, για παράδειγμα, να αλλάξουν οι συνθήκες κράτησής του και να επικοινωνεί με τον κόσμο ή με συγκρατούμενους και είχε βρεθεί κάποιος τρόπος η Δημοκρατία να το κάνει αποδεκτό για να μην γίνει ήρωας των ηττημένων ναζί;
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment